Ik voel me moe, maar ik ben tevreden. Contenter dan dat ik in jaren geweest ben. Zelfs de school, waarvan ik dacht dat ik daar toch een hoger doel nastreefde, kon me deze voldoening niet geven. Mijn voeten doen pijn, mijn rug staat op breken en hij kraakt aan alle kanten. Mijn handen voelen droog aan maar ik voel me best goed. Mentaal ben ik nog helemaal niet moe. Het zijn lange dagen. Te lang eigenlijk= 10 lange uren. Zolang de klanten toe blijven stromen is het niets. Maar die momenten tussen de druktes, dan voel je de pijn knagen.

Gisterenavond belde de verantwoordelijke van de speelgoedwinkel me nog op. Met in mijn achterhoofd het feit dat ik door mijn aandoening dit werk geen volledig jaar zal kunnen volhouden, heb ik ingestemd om bij haar in de winkel een proefdag te doen. Het is om te beginnen al twee uur minder per dag werken. Met tweemaal per dag pauze. Over het loon kon gepraat worden, waarschijnlijk ook naargelang de ervaring en de verantwoordelijkheid die je krijgt. Maar harder werker dan ik nu doe, is volgens mij bijna onmogelijk.

Ik voel wel dat mijn lichaam vlugger recupereerd. Ik kom geradbraakt thuis, ik eet een beetje en leg me neer op de zetel. Na enkele uurtje kan ik alweer recht en zie ik de volgende dag weer vrolijk tegemoet.

Het is nu vier uur 's nachts ... Ik heb net een mail gestuurd dat ik ermee stop. Het werk is te zwaar. Ik ga me echt niet kapot werken voor die idiote belastingen. Ik wil werken: acht uren per dag kloppen en daarmee gedaan. En na die uren zou ik graag in mijn vrije tijd nog iets kunnen doen.  Ik ken mezelf en mijn lichaam. Het is niet voor niets dat ik 33 % werkonbekwaam ben verklaard. Nee, ik neem vandaag een dagje rust en morgen zien we wel weer verder tijdens de proefdag in de speelgoedwinkel.