Ik heb net wat gesurfd in blogland en ik las iets over het overspoeld worden van negatieve voorgevoelens. Je zonder reden onrustig voelen. De drang hebben om te vluchten, ver weg van het onbekende naderende gevaar. Voor mij meer dan een bekend fenomeen.
Misschien ligt het voor een deel aan mijn Asperger, maar ik ben een hypergevoelig persoontje. Ik vang de emoties van anderen op. Mezelf afsluiten van anderen is de enige oplossing. Ik weet soms dingen van anderen, alleen maar door ze aan te kijken. Tussen manlief en mij is dat heel sterk. Wij moeten eigenlijk amper praten met elkaar. Zij gedachten komen zomaar bij me op, die ik dan direkt verwoord.
Boodschappen doen en plots zomaar iets kopen, waar ik niet over nadenk. Iets wat normaal gezien niet op mijn boodschappenlijstje staat. Verwonderd roept manlief dan uit, als hij de boodschappen uitpakt: "Had ik je verteld dat ik net daar zin in had?" Nee, hij had het niet verteld. Ik wist het gewoon.
Dit zijn alledaagse voorbeelden. Ik kan nog sterkere verhalen vertellen. Maar eentje zal me altijd bij blijven. Het is een heel creepy verhaal. Het gebeurde enkele jaren geleden in mei. Het ware mooie en warme meidagen. Ik voelde me al een tijdje heel slecht. Moe, veel spierpijn en de zin in het leven ontbrak me. Ik kon letterlijk amper enkele stappen lopen. Alles was me teveel. Manlief maakte zich natuurlijk grote zorgen.
Die avond zonk ik mentaal in een duister dal. Ik was afgedaald in de gedrochten van de hel, leek wel wel. Ik huilde constant, voelde me eenzaam en ik werd overmand door een onmenselijk verdriet. Manlief geraakte bijna in paniek. Ik zei hem letterlijk: "Het is alsof ik aan het sterven ben." Ik was die nacht onrustig maar tegelijk had ik er vrede mee. Ik viel in slaap, een heel diepe slaap bleek later.
De volgende ochtend voelde ik me een stuk beter. Goedgeluimd vertrok ik naar het tuincentrum en ik kocht me een heleboel nieuwe planten. Die dag ging ik in de tuin werken. Thuis gekomen laadde ik de auto uit, toen één van onze buurmannen voorbij reed. Hij stopt en met een zorgerlijk gezicht vraagt hij me: "Hebben jullie het al gehoord?" Ik wist van niets. Dus hij deed zijn verhaal. De man die naast hem woonde, vader van drie kinderen, had zichzelf die nacht opgehangen aan de schommel in hun tuin. Hij had hem gevonden en losgemaakt ...
Mijn dagje in de tuin werd uitgesteld, want plots begreep ik wat ik die vorige nacht had opgevangen.
Reacties op bericht (1)
13-04-2008
ongetiteld
Het zou ook toeval kunnen zijn maar zekerheid hebben daarover niet.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
