Morgen is het D - day. Of beter gezegd: T - day. Morgenavond krijgt mijn vriend zijn eerste praktisch tattooles en ik ben het 'slachtoffer'. Niet dat het de eerste keer is dat hij een tattoo gezet heeft. Maar wel de eerste keer onder professioneel toezicht. Gisteren heb ik een ontwerp gekozen, wat niet zo eenvoudig is als het lijkt. Het mag niet te moeilijk zijn, want zo goed is hij nog niet. Maar te gemakkelijk ook weer niet, want dan leert hij niets. Geen volledige lijntekening, want hij wil het schaduwen leren. Maar ook niet teveel schaduw, want dat heeft hij nog nooit gedaan. Niet te groot, want het moet op één sessie af geraken. Maar ook niet te klein, want hij wil er wel zoveel mogelijk uithalen. Dan moest ik de plaats nog bepalen. Niet te opzichtig, want zo'n eerste werk is niet geneigd om al een echt kunstwerk te worden. Zijn eerste tattoo heeft hij op mijn kollosale bips gezet. Daar is eigenlijk nog plaats genoeg, maar ik ben er niet echt scheutig op om in een openbare tattooshop met heel mijn goederen te koop te liggen. Thuis trek ik de gordijnen dicht, maar daar kan iedereen zo maar binnen en buiten lopen. Ondertussen is de keuze gemaakt, door ons tweeën goedgekeurd en de plaats is bepaald: boven mijn enkel. Niet teveel bloot, geen ongemakkelijke houding: gewoon met mijn voet omhoog en ik heb zicht op het hele gebeuren. Kan niet beter ...
Reacties op bericht (1)
04-04-2007
*
Nou, als je man nog proefpersonen nodig heeft, mijn schoondochter is liefhebber. Toen ik haar de eerste keer ontmoette dacht ik dat ze een stripboek was,hahaha. Ik erken de kunst, maar ik vind het niet mooi. Gelukkig denken er vele er anders over dan ik. Ik wens jullie beide heel suc6. Groetjes,
04-04-2007 om 17:55
geschreven door huismusje/troubadoerke
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
