Onlangs heb ik een vrouw leren kennen die zich inzet voor de armen onder ons. Door eigen ervaring weet ze uit eerste hand hoe schrijnend de levensomstadiigheden voor sommigen onder ons kunnen zijn. Maar als je haar eigen verhaal hoort is het er één van vallen en opnieuw struikelen over steeds weer dezelfde steen. Met de kop tegen de muur lopen en blijven botsen in de hoop dat deze instort. Maar zij is het die telkens gehavend uit het gevecht komt. Steeds weer trapt ze in dezelfde val, maar ze leert er niets uit. Net zoals haar man. Twee mensen die aan de rand van de maatschappij leven. Mensen, die zoals men zo mooi verwoord, tussen de mazen van het net vallen... Een kind geplaatst in een pleeggezin. Nog dire kinderen in het gezin waarvan er één geplaatst is in een aangepaste instelling wegens ADHD. Ze willen op eigen benen staan, verder komen in het leven. Hun grootste droom is om op een eerlijke manier hun brood te verdienen. Maar ze eisen ook respect voor zichzelf, wat hun goed recht is. Maar ze pakken de situatie door onwetendheid verkeerd aan, wat bij de bevoegde instanties geregeld in het verkeerde keelgat schiet. Frustratie allom, strenge sancties volgen wat dan weer grote gevolgen heeft voor de gezinssituatie, waardoor hun hele toekomst en die van hun kinderen in het gedrang komt. Zo vertelde ze me het verhaal van haar twee part - time jobs. 's Morgens vroeg ging ze naar haar eerste job, ongeschoold dus zwaar poetswerk. 's Middags had ze eventjes de tijd om vlug naar huis te gaan, haar baby's te verschonen en eten te geven waarna ze onmiddellijk opnieuw moest vertrekken naar haar tweede part - time job. Uiteraard hield deze vrouw, die ook nog drie kleine kinderen en een huishouden te verzorgen had, dit werkritme niet lang vol. Ze besloot om één van de twee luizenbaantjes op te geven. Maar omdat ze nergens terecht kon voor raad of bijstand, nam ze van de ene op de andere dag haar ontslag, wat niet in goede aarde viel bij de RVA. Niemand neemt zomaar ongestraft ontslag! Als ze advies had gevraagd bij bijvoorbeeld de vakbond, had die haar de raad kunnen geven om eventueel voor enkele weken een interimjob aan te nemen om zo in regel te geraken voor haar werkloosheidsuitkering. Maar nu werd ze, zonder pardon, voor een bepaalde tijd geschorst. Geen inkomen meer ... Zij schiet op het kantoor van de RVA in haar Franse coleire met als gevolg: nog een tijdje langer geschorst!! Al vanaf haar jeugd dwaalt ze van het ene slecht betaalde baantje naar de andere uitbuiter. Allemaal part - time ingeschreven. Ze is ondertussen dertig en nog altijd staat ze ingeschreven als schoolverlater omdat ze nooit full - time is ingeschreven! Twee deeltijdse baantjes tellen niet als Full - time. Manlief zit ook zonder werk en hij heeft gezondheidsproblemen. Het gezin klopt ten einde raad bij het OCMW aan. Budgetbeheer en de man moet "aangepast" werk aannemen van deze instantie. Als hij dat weigert, wordt hun het schamele inkomen dat ze broodnodig hebben om hun kinderen op te voeden, afgenomen. De man gaat werken. Hij komt opnieuw bij een vreselijke baas terecht en hij wordt verplicht om taken uit te voeren die ver boven zijn krachten gaan. Met de dreiging om hun uitkering te verliezen nog vers in zijn hoofd durft hij niet te weigeren. We zijn nu twee weken verder: de man is volledig ingestort. Zijn wankele gezondheid is nu volledig naar de maan. Een zware operatie en een lang herstel staan hem te wachten. Waarschijnlijk een lang verblijf in een rolstoel en zware morfine om de ondraaglijke pijn tegen te gaan zijn nu zijn deel. Ik heb haar aangeraden om eerst bij de Vakbond te rade te gaan, want ze wil persé het OCMW aanklagen. Maar de Vakbond kan op dit moment niets voor haar doen. Het contract is waterdicht. Ze is ten einde raad. Ziekte uitkering zit er voor hen blijkbaar ook niet in. Bij het OCMW kan ze deze keer ook niet terecht, want zij zijn deze keer de boeman. Ik hou mijn hart al vast voor de gevolgen. Deze mensen weten zich geen raad en lopen verloren in het huidige Belgische systeem waar je de achterpoortjes moet kennen. En dan vraagt men zich af hoe die gezinsdrama's ontstaan....
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
