Ik, Claude
Hoofdstuk II

Ik ontmoette haar in de zaak van onze Jos. Marie, mijn kersverse schoonzus, baatte de winkel met naaigaren, stof en knopen uit. Ik werkte, samen met mijn broer, achter in het atelier. De zaken draaiden goed. Van heinde en verre kwamen ze naar ons om hun exclusieve kleding te laten maken. Nutteloos te vermelden dat ik de geniale bedenker was van de meest originele ontwerpen. Ik moet toegeven dat Maries winkeltje ook haar vaste klandizie had, waaronder meestal huisvrouwen en boerinnen uit de streek. Maar ook de gegoede burger wist ons, vooral mij als ontwerper, te waarderen. Lang voor er van Versace sprake was, kleedden wij de adel en de rijken uit de streek.

Zij kwam met haar oudste zus stof kiezen voor een trouwkleed. Je zag zo dat deze twee dames van goede komaf waren. Hun verfijnde maniertjes waren een verademing tussen al die boerentrienen uit het dorp. Marie was op dat moment eventjes uit, dus ik maakte de honneurs waar. Ik begroette hen hartelijk maar ook weer niet té! Je moet je plaats kennen, nietwaar? De oudste dame nam onmiddellijk het heft in handen. Met één oogopslag zal je wie hier de meest dominante van de twee was. Het trouwkleed was voor haar bedoeld. Maar mijn oog viel op de jongste zus van het tweetal, ook al deden ze in schoonheid niet voor elkaar onder. Maar zij was meegaand, op het onderdanige af zelfs. Deze gouden karaktertrek wekte mijn aandacht. Nog nooit had ik zo’n deemoedig persoon gekend. Heel wat anders dan mijn bazige moeder en de zelfzekere Louisa. Zelfs de altijd goedlachse Marie was vergeleken met dit lieftallig wezentje een rasechte tiran!

Terwijl de twee vrouwen stof uitkozen, kwam Marie terug binnen. Zij nam mijn taak over. Ik draalde nog eventjes, maar nadat ze me dwingend van boven haar bril aankeek droop ik af. Ik keerde niet terug naar het atelier. Ik verschool me in een donker hoekje onder de trap die naar het woonvertrek boven de winkel leidde. Van daaruit had ik een goed zicht op mijn prooi. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden. Marie en de bruid in spe onderhandelden over de prijs van kant en knopen toen de deurbel opnieuw ging. Een jongetje van een jaar of twaalf kwam met vieze plakhanden de winkel binnen. Voor hij bewonderend de gekozen stof kon vastgrijpen, nam de jongste zus de kwajongen kordaat bij zijn pols en sleurde hem mee naar buiten. Ik schrok wel een beetje van dit besliste optreden. Dit had ik van dit uiterlijk bange wezeltje niet verwacht! Misschien was ze toch niet zo geschikt voor mij. Ik keerde terug naar mijn werkplek en besloot om haar uit mijn gedachten te zetten.

Later die dag hoorde ik terloops een gesprek tussen mijn broer en zijn vrouw, over hoe die twee voorname dames hun winkel hadden uitgekozen! Zij behoorden tot een adellijke Bulgaarse familie. Verarmde adel alleszins, maar toch … De ouders waren volbloed Bulgaarse edellieden. Vlak na de oorlog waren ze om de één of andere duistere reden hun land ontvlucht en hadden ze zich totaal geruïneerd in ons dorp gevestigd. Kwatongen beweerden dat ze met de vijand hadden geheuld en dat hun eigendommen en kapitaal in beslag waren genomen. Anderen dachten dat ze zich voordeden als arme lieden, maar dat ze een aanzienlijk deel van hun fortuin uit de brand hadden kunnen slepen. Hoe dan ook, het meisje in kwestie prikkelde mijn nieuwsgierigheid.

Ik liet niets merken, stelde geen nieuwsgierige vragen maar ik legde mijn oor ter luister. Op dit moment vond ik mijn heimelijke pleziertjes nog bij Louisa, die ik echter niet als een toekomstige bruid zag. Eerder als een vluchtig tussendoortje tot er zich iets beters aanbood. Nu was ze gewoon gemakkelijk. Geef me eens ongelijk? Mijn onmiddellijke omgeving was niet op de hoogte van onze stiekeme rendez - vous. Ik had haar verboden om ook maar met een woord te reppen over onze vrijage. Ik zou er anders onmiddellijk een einde aanmaken. Gevoelig voor mijn charmes en mijn duidelijk dominante positie gehoorzaamde ze mij blindelings. In andermans gezelschap deden we alsof we elkaar maar oppervlakkig kenden. Ik vond haar in feite toch maar een vervelend wicht, dus ik had er geen enkele moeite mee om haar ook zo te behandelen. Als ze niet zo vlug bereid was geweest om mijn verlangens te bevredigen, had ik haar al lang de laan uitgestuurd. Maar nu kon ik haar misschien nog voor andere doeleinden gebruiken! Zij had ongeveer dezelfde leeftijd als mijn, zoals ik haar in mijn dromen noemde, toekomstige bruid. Zij kon mij in contact brengen met deze Bulgaarse ‘prinses’.

Louisa werkte op de fabriek in de stad. Dagenlang brak ik mijn hoofd om haar terloops in de richting van mijn doel te sturen. Tot ik op een avond tussen haar geratel door, waar ik nooit op let, plotseling haar naam hoorde: Elena … Als een schok ging die naam door me heen. Ik keek geïnteresseerd in haar richting en aangemoedigd door mijn plotse belangstelling vertelde ze enthousiast verder over haar nieuwe collega.. Elena Genova was die dag blijkbaar als nieuwe werkkracht begonnen in de fabriek. Om dat Louisa tussen voornamelijk oude knarren stond te werken, had ze onmiddellijk contact gezocht met haar leeftijdsgenoot. Elena was nogal verlegen. Ze zei niet veel, ook al beheerste ze de Vlaamse taal goed. Het meisje bleek dus nog over een redelijk goed verstand te beschikken ook, als ze op relatief korte tijd een nieuwe taal had geleerd. Ach, dit obstakel zou wel te overwinnen zijn, daar was ik zeker van. Immers, een vrouw kan nooit meer verstand hebben dan een man. Laat staan deze man. Ik moedigde Louisa aan om deze nieuwe vriendschap uit te diepen. En zoals altijd gehoorzaamde ze mij blindelings.