Ik, Claude
Hoofdstuk III

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Elena was niet echt rad van tong. Hoe harder Louisa aandrong , hoe zwijgzamer het meisje werd. Er hing een waas van geheimzinnigheid rond die hele familie Genova, wat de roddels in het puriteinse dorp natuurlijk aanwakkerden. Maar op een dag kwam Louisa na het werk de zaak binnengehold, wat helemaal niet van haar gewoonte was. Uitgelaten als een klein kind, dat ze in feite nog was, vertelde ze haar zus dat ze uitgenodigd was op het huwelijk van Raina Genova, de oudste zus van Elena. Ze vreesde dat haar vader haar nooit zou laten gaan zonder escorte dus ze kwam haar zusters hulp inroepen. Mijn hart ging als een wilde tekeer. Dit was mijn kans om met de mysterieuze Elena in contact te komen. Ik moest ervoor zorgen dat ik, zonder enige argwaan te wekken, mee naar dat huwelijksfeest werd gevraagd! Onze Jos luisterde me enige interesse naar het onsamenhangende geratel van zijn schoonzusje. Ik luisterde aandachtig maar liet niets blijken. Ook niet toen ik mijn naam hoorde vallen. Ik deed alsof ik geconcentreerd bezig was. Ik mocht niet te gretig lijken. Ik zou mijn zogenaamde relatie met Louisa kunnen verraden, of beter gezegd zij zou haar mond kunnen voorbijpraten met haar onvolwassen gekakel en ongecontroleerde gevoelens. Maar tegelijkertijd kon ik tegenover haar mijn  interesse voor haar vriendin niet laten zien. Dan werd ze totaal onbruikbaar voor mijn doel!

Marie herhaalde mijn naam nog twee keer voor ik quasi ongeïnteresseerd opkeek.

“Wat?” Vroeg ik en keek hun met mijn meest onschuldige blik aan.

“Wil jij met ons Louisa naar dat trouwfeest gaan?” Herhaalde Marie.

“Trouwfeest? Wie gaat er trouwen?” Viel ik uit de lucht. Mijn bescheidenheid laat me niet toe om op te scheppen over mijn groot acteervermogen, maar als ik zo eerlijk mag zijn: ik had een groot acteur kunnen worden. En met de jaren heb ik dit talent nog aangescherpt.

Louisa is altijd al een opgewonden standje geweest en ongeduldig begon ze het verhaal opnieuw af te ratelen. Maar Marie, die ouder, wijzer en verstandiger is, legde haar het zwijgen op. Ze stelde me opnieuw voor om met Louisa naar het trouwfeest van Raina Genova te gaan als vertegenwoordiger van de zaak. Ik keek alsof ik een beetje verveeld zat met de zaak. Ik zuchtte eens diep en keek de twee vrouwen bedenkelijk aan. Tot onze Jos zei:

“Eigenlijk moet je gaan, Claude. Dan kan je wat reclame maken voor de zaak. De stof voor de jurk komt immers van hier!”

Zo had ik het nog niet bekeken. Uiterlijk tegen mijn zin gaf ik toe.

“Voor jouw een plezier te doen, Jos, zal ik gaan.” Beloofde ik hem. Louisa stond midden in de winkel al dansend in haar handen te klappen. Ik keek haar bedenkelijk aan en ik zette me met een diepe zucht terug aan het werk.

Hoe dichter het huwelijk naderden, hoe zenuwachtiger ik werd. Moeder, verweet me dat het wel leek of ik stapte zelf in het huwelijksbootje. Wist zij veel dat deze dag even belangrijk zou worden als mijn eigen huwelijk. Van deze ontmoeting hing mijn gehele toekomst af! Raina trouwde met een Hollander. Hendrik van der Heyden heette hij, een grote slanke man, die ploegbaas was op de fabriek waar Louisa, Elena en ook Raina werkten. Raina was na haar verloving gestopt op de fabriek op vraag van haar toekomstige. Het paste niet dat de vrouw van de ploegbaas tussen de lagere klassen, die fabrieksarbeidsters toch zijn, moest vertoeven. Waar ik hem groot gelijk in gaf. Een vrouw hoort thuis te blijven, om voor haar man en het huis te zorgen. Zij heeft geen behoeftes aan contact met anderen zolang zij een goede echtgenoot heeft. Zij zal zelfs geen tijd meer hebben voor al die tierlantijntjes. Tenminste, als zij een goede vrouw is…

De grote dag brak aan. Ik had voor mezelf een nieuw pak gemaakt. Louisa verwachte van me dat ik haar een nieuwe jurk zou maken, wat ik haar al snel uit haar mooie maar domme hoofdje praatte. Ontgoocheld richtte ze zich tot mijn broer die haar wensen vertedert inwilligde. Voor zover zij wisten was dit haar eerste afspraakje.  Hij nam haar maten en tussen de bestellingen door maakte hij haar jurk naar een model uit de laatste nieuwe catalogus. Enkele maanden later, een dag voor het feest, paste ze dol enthousiast haar nieuwe blauwe jurk. Maar o ramp! De ritssluiting achteraan ging niet helemaal dicht!

“Je hebt de maten verkeerd genomen!” verweet de kleine furie hem.

Beteuterd bekeek ze zichzelf in de spiegel. Onze Jos glimlachte en vermeldde terloops dat ze misschien een beetje teveel gesnoept had. Inderdaad, nu deze jurk zo hard rond haar lichaam spande, viel het me ook op dat ze een beetje verdikt was. Haar normaal ranke en tengere gestalte was op enkele weken tijd ronder geworden. Marie bekeek haar zusje met een bedenkelijke frons en stuurde haar terug naar de paskamer. Onze Jos heeft de hele nacht doorgewerkt om het jurkje opnieuw uit te leggen en klaar te krijgen tegen de volgende ochtend.

Ik ben die ochtend zeker drie keer naar het koertje geweest. Op van de zenuwen was ik. Ik kreeg geen hap door mijn keel. De geur van het gebakken spek dat mijn moeder voor me had klaarstaan riep braakneigingen bij me op. Ik dorst onder haar priemende blik niet te weigeren en kokhalzend zette ik mij aan tafel. Gelukkig riep op dat moment mijn vader luid en vloekend op zijn vrouw. Zij liet mij aan mijn lot over en verdween naar de koer, waar mijn vader blijkbaar in de één of andere benarde situatie verzeild was geraakt. Ik gaf mijn vier dikke sneden brood belegd met het vette spek snel aan de hond die op dat moment onder de tafel zat, de geur van het spek opsnuivend. In vier grote happen was het ontbijt verorberd. Ik dronk enkele slokken van de koffie terwijl ik haastig van tafel opstond. Net op dat moment kwam mijn moeder terug binnen. Ze keek me bedenkelijk aan. Met opgetrokken wenkbrauwen ging haar blik naar de hond die smakkend van onder tafel gekropen kwam. Maar voor ze iets kon zeggen kwam mijn vader luid snuivend en scheten latend binnen gestrompeld. Met veel gestommel zette hij zich aan tafel en zonder mij een blik te gunnen begon hij smakkend en boeren latend aan zijn ontbijt. Het vet droop langs zijn kin. De eerste hap had hij nog niet doorgeslikt of hij dronk gulzig van zijn koffie. Walgend nam ik mijn jasje dat netjes over een kapstok aan de deur van de traphal hing en vertrok.