Een oude man is ziek. Waarschijnlijk ernstig ziek, meer dan ernstig. Zes kinderen heeft hij grootgebracht. Samen met zijn vrouw heeft hij hen alles gegeven wat in hun mogelijkheden lag. Ze hebben fouten gemaakt, hij heeft fouten gemaakt. Iedereen maakt fouten. Er is ruzie geweest, over kleine en onbelangrijke dingen. Alledaagse dingen. In andere gezinnen wordt er even geroepen, getierd of desnoods gevloekt. Daarna is de lucht geklaard en kan men weer verder met het leven, samen. Maar in dit gezin wordt er niet geroepen, geen ruzies of discussies, niet eens een gesprek.... Jaar na jaar ... Kleine misverstanden worden uitvergroot. Een foute blik op het verkeerde moment, de kinderen steigeren. Eén voor één verdwijnen ze uit het leven van hun ouders. Gekwetst, kwaad en koppig. Te koppig om de echte rede van hun onenigheid op tafel te leggen. Niet weten waar beginnen, er is teveel gebeurd. De berg opgestapelde misverstanden is niet meer te overzien. Ieder is met zijn eigen problemen bezig, zijn eigen beslommeringen en trauma's. Moeder, vader en kinderen. Deze wrok wordt doorgegeven aan de kleinkinderen. Die zijn ondertussen volwassen, maar toch nog te jong om het te begrijpen. Maar de wrok is ondertussen een eigen leven beginnen leiden. De man is ziek, al weken begrijpt hij niet meer wat er allemaal om hem heen gebeurt. Hij heeft koorts, staat wankel op zijn benen maar hij geeft niet toe. Wil niet verliezen van de ouderdom. Maar hij ziet de dood naderbij komen. Plots staan ze daar, voor zijn ziekbed. Jarenlang geen contact meer gehad. Jarenlang waren ze te koppig om nog maar een woord te wisselen bij onverwachtte ontmoetingen. En nu zijn ze daar. Vol medelijden. Hij moet hun medelijden niet. Niet vandaag, misschien zijn laatste dag. Hij is bang, doodsbang voor de operatie. Voor de gevolgen, voor die almachtigen in hun witte jassen. Hij heeft de moed en de energie niet om deze confrontatie aan te gaan. Hij wil niet. Hij sluit zich af, ver weg van iedere vorm van misplaatst begrip. De enige plek waar hij naartoe kan: diep in zichzelf. Kwaad en gekwetst keren de kinderen op hun schreden terug. "Hoe durft hij om ons te negeren! Net nu hij ons het hardst nodig heeft! Hoe durft hij om met zichzelf bezig te zijn en niet met ons! Wij doen nog wel al die vergeefse moeite om hem na al die jaren te bezoeken.. Om onze tijd te verspillen terwijl we wel andere en belangrijkere dingen te doen hebben! Nooit ziet hij ons nog terug!" En zo verliest de man, op zijn ziekbed, onbewust drie kinderen en zes kleinkinderen. Hij zegt niets, vraagt niets... Hij hoort het gefluister onder zijn overblijvende kinderen. Hij voelt de woede die broeit in het binnenste van zijn vrouw. Zij praat erover, maar niet met hem. Ze denken dat hij het gefezel niet hoort, of erger nog: niet begrijpt. Maar hij begrijpt heel goed wat er rond hem gebeurt. Hij wil zoveel zeggen, maar hij vind de woorden niet. Na drie kwart eeuw een stilzwijgend leven te hebben geleid, is het moeilijk om .... Zijn jongste zoon zit naast hem, samen kijken ze zwijgend naar de koers. Tussen hen zijn geen woorden nodig ...
Reacties op bericht (1)
17-04-2007
dit verhaal
Beste An,
Ook weer zo herkenbaar. Mooi neergepend. Dit is toch jou ding.
Fred.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
