Ik ben Guilmet Michel
Ik ben een man en woon in Glabbeek (België) en mijn beroep is Accountant.
Ik ben geboren op 29/06/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zoals iedereen : lezen, genealogie, fietsen en wandelen en als het mogelijk is met vakantie gaan.
Dit schilderij heeft mijn zus Denise Guilmet van mij gemaakt voor mijn zestigste verjaardag in 2007
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
U kan mij vinden op blogplaats 203
04-06-2014
De Zwarte Duivels Hulsbeek
Vorig jaar had ik al eens een oproep gedaan om vanalles over de roemrijke voetbalploeg mijner jeugdjaren te verzamelen. Ik heb er de jeugsreeksen doorlopen, begonnen als kadet, scholier en reserve. Ik heb er maar twee of drie foto's van, en nog een paar van Marcel Vandezande. Alles intressert mij : foto's, uitslagen, standen foto's van de kampioentitels, ja ja verschillende zelfs tot ze terloorgingen en hun stamnummer aan RWDM moesten verkopen. Alles over de voetbalplag "Zwarte Duivels Hulsbeek" is welkom.
Ik sta alleen op de eerste twee foto's (kadatten en scholieren) als het serieus werd mocht ik niet meer meedoen.Op de eerste foto ben ik de tweede, zittend van links.
Soms kan ik nog eens schrikken (verschieten zeggen ze in Bets). Ja de werkelijkheid is soms straffer dan fictie en snelt onze stoutste dromen voorbij. Als zoon van een spoorwegbediende heeft alles wat met treinen en spoorwegen mij altijd gefascineerd. Maar dit slaat alles : de nieuwe spoorwegbaas, Mr Cornu, die tussen haakjes een pak minder gaat verdienen dan zijn voorganger, heeft het probleem van de vertragingen van de treinen, waar de slimste professoren en duurbetaalde managers decenia lang hun hoofd op braken, wel dat probleem heeft Mr Cornu op een dag opgelost. Zo simpel kan het leven zijn. Geen kortere stoptijden, minder controles enz ., neen heel simpel we veranderen gewoon de tijdschema's van de treinen en maken de tijden dat een trein over een afstand doet langer is en zodoende op tijd. Een voorbeeld : een trein vertrok 's morgens om 8.00 in Tienen en moest om 8.40 in Brussel zijn, wat nooit lukte en altijd minstens 5 minuten te laat was. Tot wanhoop van de reizigers. Oplossing volgens Jo Cornu : de trein vertrekt om 8.00 uur in Tienen en zal om 9.00 uur in Brussel zijn en is nooit meer te laat. Geen klachten, gesakker, stress enz. Het woord van 2014 wordt gegarandeerd "een cornu oplossing" een oplossing zo simpel dat niemand eraan denkt. Dank u wel Mr Cornu.
Twee mannen op de bank. Station van GEET-BETZ, als je goed kijkt zie je het bord van de het station. De man rechts op de foto is mijn vader Emiel Guilmet. De man links in uniform weet ik niet wie het is. Een zonnige zondagnamiddag, niets speciaals aan de hand, wachten op de trein van drie uur, rustig wachten in de zomerzon.
Toen had het geen belang of de trein op tijd kwam. Het was in het interbellum (de jaren dertig tussen de twee wereldoorlogen) de tijd dat alles mogelijk werd. Er werd zelfs gesproken over naar de maan vliegen.
De Witte van Mienes had het in zijn hoofd gehaald om duivenmelker te worden. Na rijp beraad en consultatie van bestaande, vooraanstaande duivenmelkers had hij een plan. Eerst een duivenhok maken op de zolder. De bakstenen had hij al gerecupereerd van het oude seinhuisje dat afgebroken was nadat er geen treinen meer reden. De cement was overschot dat jij ergens anders op de kop getikt had. Hij had een plannetje getekend hoe hij zijn constructie precies op zolder ging afmaken.
Op ne schonen dag 's morgens vroeg, hij was altijd gelijk met de zon op, is hij aan zijn duivenkot begonnen. Alles gereed gezet zodat hij niet meer naar beneden moest om iets bij te halen. Hij was echt niets vergeten en ging met onverdroten ijver aan de slag. Hij metste en metste dat het zweet langs zijn rood aangelopen gezicht afdroop.
Tegen de middag ging zijn vrouw Sie toch eens kijken, ze werd een beetje ongerust omdat ze niets meer van de Witte gehoord had sinds hij 's morgens voor dag en dauw op zijne zolder gekropen was. Ze kwamen nooit op de zolder omdat je daarvoor op een ladder moest kruipen en er toch niets te beleven viel. Maar nu wurmde Sie zich door het smalle zolderluik naar boven en is daar roerloos met open mond een tijd blijven staan. Wat zij zag was onwaarschijnlijk en ze wist niet of ze moest lachten of wenen. De Witte was in zijn ijver iets vergeten. Hij was een zeer ronde figuur en had als hij het hok vanbinnen af aan het metsen was er geen rekening mee gehouden met het feit dat hij door de smalle opening ook naar buiten moest en zat nu met de tranen is zijn ogen opgesloten in zijn nieuw bouwwerk.
Met dank aan Theo Flaming want het woord "UEPELING" bestaat ook in het betsers en is echt helemaal vergeten.
Hieronder de reactie van Theo :
" Op uw blog zie ik dat je woorden uit streektaal gebruikt, misschien kan je hier iets mee doen, je zal ze ook nog wel kennen. een UEPLINGK dat is een vergeten woord voor een peluw (een hoofdkussen de breedte van ‘t bed)
in mijn jeugd ging de “voddeman” de afvalbakken na om oude metalen te vinden hij ging KAGOEBBERE
In ‘t stadspark mochten wij niet “sjotten” als de flik in aantocht was waren wij “ DE BIEJE JALLE” we waren “DE PIST IN” allé we waren lopen
Ik heb geprobeerd u een e-mail te sturen naar uw " zuringsida@gmail.com adres, maar het komt steeds terug. Ik ben geen specialist maar ik denk dat uw mailbox vol is. Laat anders iets weten met "reactie" op dit bericht. Marc Nijns heeft mij gemailed dat hij ook geprobeerd had u te mailen met hetzelfde resultaat.
In de Melkerijstraat was er een melkerij en een brouwerij. Van de brouwerij herinner ik mij niets meer. Van de melkerij wel. Die werd uitgebaat door de familie Toeback ?? Volgens de postkaart is het een molen :"Saint Paul", zou logisch zijn omdat de patroonheilige van Geetbets Sint Paulus is.
Ons geheugen is zodanig gemaakt dat wij de slechte herinneringen uitwissen en de overheersend goede herinneringen bewaren, wat ons mogelijk maakt met onze herinneringen te leven, zonder eraan tenonder te gaan.
Op de foto : links eerst de "bascule" of de weegbrug, waar men de vracht op vrachtwagens of paardekarren kon wegen. Dan "de baas " de drukkerij en winkel in bureelbenodigdheden en schoolgerief. Daarnaast de stoffenwinkel van Donders ? (niet zeker). Aan de overkant de ijzerwinkel van "Nand van Pleun". De smidse en de hoefsmederij staat spijtig genoeg niet meer op de foto. Nand Polleunis "van Pleun" was de beste hoefsmid van uren in de ronde en men kwam van ver om de koerspaarden deskundig te laten beslaan. Het was een gewedlig schouwspel om als kind naar te kijken en het stonk naar verschroeid haar (in bets zegt men "versnurkt haar").
Antwoord van Marc Nijns :
Betreft foto 15-04-2014.
Naast ‘Café de la Bascule’ stond de woning van de familie Borgers met omniumwinkel. In de volksmond ‘Bij Lewis van Emmelie’.
Dan volgde de stoffenwinkel van Lucien en Liza Donders. Op de foto herkenbaar aan de vitrine. De Dodge van Lucien staat voor. Daarachter lag en ligt nog de woning van de familie Bottu met ‘in de goei plek’ het postkantoor, waarvan Georges Bottu postmeester.
Aan de 2de telefoonpaal hadden we de schrijnwerkerij van ‘Dollef van Pijpen’ (Pijpops) en de winkel van Henri Carette.
En aan de 3de telefoonpaal lag ‘t geleeg van ‘Staaf Croes‘ en daarachter dat van ‘Boer Cypers‘. Boer Cypers had een dekstier, net zoals Saidjah’s vader, maar die had een buffel. Bijkans ‘t zelfde, ‘t scheelt nie veel. Daar ter plekke hebben René en Mia Vanhove, halverwege de 20ste eeuw, hun eerste unic opgestart.
In ‘t portaal van ‘Café de la Bascule’ staat Roger Vandebon, kleinzoon van ‘De Baas’. Wij zegden ‘De Bawwes’.
Op straat poseert Fons Bottu, zoon van de postmeester, helaas recent overleden.
De 3 zittenden herken ik niet.
Het lokaal tegen de smis van Nand, de hoek dus, was een leslokaal waar de vrouw van Nand, Maria, naai- en snitles gaf aan een vijftal jongedames. Ik denk dat Maria regentes naai en snit was. Braaf mens.
Er waren toendertijd 3 smidsen in, zeg maar, dezelfde straat in Bets : Nand Pleun (Polleunis) aan de statie, Florent Pleun aan de Grootveldweg en er tussenin Milleke de Smed (Thijs) aan de Steenstraat.
Tegen het huis van Nand was de winkel van ‘Jefke van Tilles en Fin’. Jefke verkocht mosselen zoals ze uit de zee kwamen, dikke en dunne dooreen, met zeeschelpen, krabben en zeewier en al, uit ne jutezak die daar in een plas zeewater op de grond stond.
Toevoeging Ida Zurings :
Michel, Ik las zo pas de tekst bij de foto aan de statiestraat van Geetbets, het gaat over de stoffenwinkel Donders...het ging hier over Lisa Donders gehuwd met Andre Zurings en niet met Lucien, deze laatste was de broer van Andre.
Mijn vader zou nu 100 jaar geworden zijn. Hij is geboren te Hulsbeek Geetbets op 9 mei 1914, als jongste zoon van vijf kinderen van Joseph Guilmet en Sidonie Smets. Toen vier maand later de eerste wereldoorlog uitbrak woonden zij op een boogscheut van het slagveld van de Zilveren Helmen in Halen-Velpen. Vanuit Hulsbeek waar zij woonden tot slagveld in Velpen zal hooguit een paar kilometer geweest zijn.
Mijn overgrootvader overleed in augustus 1914 op de kasteelhoeve van het kasteel van Hoen tijdens het uitbreken van de oorlog. Mijn grootvader was ter plaatse toen zijn vader stierf. Zij waren dus niet op de vlucht zoals zovele anderen.
Robert is via facebook op zoek naar de film :"Zoo leeft Geetbets" gemaakt en gedraaid in de jaren stillekens, in de jaren 50 - 60????
Ik herinner mij dat gezien te hebben in de "Palace"
Op de foto zien we links van de kerk de winkel van Stijnke waar wij sigaretten per stuk gingen kopen. Dan rechts van de kerk de bakkerij bij Roggen, daarnaast was een café en later electriciteitswinkel, de naam ontsnapt mij en dan was er de boerderij van Claes of " pa Rei".
Michel, Alexis, Joseph werd op 29 juni 1947 geboren te Geetbets, om ongeveer 15.00 uur, thuis in de Overbeekstraat nummer 15?, in de “winning” zoals men de boerderij tegenover Meester Vanbrabant noemde, en die gehuurd werd. Het was zondag en de warmste dag ooit gemeten ( 38,8 ° in Ukkel), een hitteholf die toen al acht dagen duurde. De “wijze vrouw”, de vroedvrouw, was Fanny (Stephanie) Mertens. Ik ben dus op het warmste moment van de eeuw geboren, op een zondag, drie uur in de namiddag en de eerste zoon na twee dochters, Maria en Madeleine. Van vreugde gesproken!
Vader was Emile Guilmet, geboren te Geetbets op 9 mei 1914 (33 jaar oud), spoorwegbediende en zoon van Joseph Guilmet (°Falais 15/1/1865) en Sidonie Smets (°Schulen 6/3 /1880). Moeder was Bertha Bamps, geboren te Geetbets op 1 januari 1914 (33 jaar oud), onderwijzeres, dochter van Emile Bamps (°Geetbets, 19/2/1873) en Maria Goossens (°Kortenaken 23/4/1871).
2. 1950 : Verhuis naar nieuw gebouwd huis in Overbeekstraat nr 7.
Ik heb hier tot mijn trouw in 1970 gewoond. Het huis is verkocht in 1983 na het overlijden van mijn vader op 2/2/1983 aan Alex, ik ben zijn familienaam vergeten en zijn echtgenote Lammens, haar voornaam ben ik vergeten.
Naar school. Eerste leerjaar was nog in een burgerhuis in het Dorp tegenover de kerk, het latere woonhuis van de familie van meester Journée. Ik herinner mij het klasje en de speelplaats. Na het eerste leerjaar ging het naar de jongensschool, die gevestigd was waar nu de post is. De speelplaats was in twee gedeeld door een stenen muur waar je niet over kon kijken naar de meisjes aan de andere kant. De meisjes dat waren toen nog voor mij mijn twee oudere zussen.
Onze pa, ons ma, mijn twee oudste zussen en ik zijn naar de wereldtentoonstelling geweest. Met de trein, wij reisden gratis als familie van een spoorwegbediende. Elk jaar kreeg onze pa zo ‘n 100 coupons goed voor één gratis reis. Je moest dan het vertrek, de bestemming en de datum invullen en je had zo een geldig vervoersbewijs.
We hadden afgesproken met familie in Laken- Brussel niet zo ver van de Heysel. De familie Iliaens, Theophile was een neef van mijn grootmoeder, woonde in de Merodestraat te Brussel. Theophile was de grootvader, zijn zoon was overleden en hij woonde daar met zijn schoondochter en haar vier kinderen : Nicole, Guy, Anette en Monique. Die kwamen ook thuis op vacantie.
Met de tram gingen we van de Merodestraat naar de Heysel en bezochten de werldtentoonstelling. Ik herinner mij de veel van de paleizen : het vliegtuig van Sabena, het amerikaans paviljoen, het frans paviljoen, congo, chocolade Jacques ….. Maar het meest is het attraktiepark bijgebleven. De lachende koe, Mijnheer Atlas een reus die telefoonboeken scheurde en een hele stapel LP’s in zijn ene hand klemde, spiegelpaleis, een doolhof en ga zo maar door. Het was veel te veel om op een dag te zien, maar het was overweldigend. Ik vond die betonnen en glazen gebouwen maar niets, wat vonden de volwassenen daar zo speciaal aan ?
Wij zijn in Brussel blijven overnachten bij de familie Iliaens en ’s anderdaags terug naar huis gespoord. De twee kleintjes Jos (1 jaar) en Denise (5 jaar) denk ik dat thuis gebleven waren met mijn tantes.
1964 : Nu in 2014 vijftig jaar geleden..... In de grote vakantie gingen we met het college op reis naar Engeland. 1964 was het Shakespeare jaar naar aanleiding van de verjaardag, 400 jaar geleden in 1564 was Sir William geboren. Onze leraar engels eerwaarde heer De Backer was een onverbeterlijke anglofiel met een geweldige bewondering voor Shakespeare. Wij hebben toen Londen bezocht : alle bezienswaardigheden zijn de revue gepasseerd : de Tower Bridge, St Pauls Catheral, Picadilly Circus, Marble Arch….. . Toen wij er waren ging de film : ” A hard days night “ van de Beatles is premiere. Wij hebben de ellenlange files die aanschoven gezien en de chaos toen de limousine met de Beatles in levende lijve arriveerden. Na Londen zijn wij met de trein naar Stratford-On-Avon gereisd, het geboortestadje van Shakespeare. Mooi stadje en ’s avonds zijn we naar de voorstelling van Hamlet geweest, in oud engels waar ik geen bal van begrepen heb.
Van Stratford-on-Avon zijn we dan met de trein doorgereisd naar Schotland en met een autobus de Highlands bezocht. Prachtig. Ook Edinburough was de moeite. Mooie tijd, ik was zeventien en de ontvoogding van de jaren zestig bezig. Veel mocht reeds, niet alles. Wij keken onze ogen uit op wat er in Hide Park allemaal aan de gang was. Het strenge katholisime was zijn pluimen volop aan het verliezen. Wij werden opgewonden alleen al bij het zien van al die minirokjes en décoltés, weg met de preutsheid en wij spartelden niet tegen. Wij keken onze ogen uit op "page 3" van de Sun, met voor die tijd zeer gewaagde foto's.
Ik ben Guilmet Michel
