Ik hoop dat jullie, net als ik, evenveel genieten van dit uitzonderlijk mooie zomerweer op het einde van wat een koude en natte lente was!

Ik zeg jullie dus bij deze, i’ll be back, whenever that may be…
Tot de volgende…

..Onze ganse woonblok en een omliggende straat op Hemelvaartsdag enkele uren zonder stroom heeft gezeten wegens een panne in een verdeelkast. Dat de oorzaak bij een buurtkermis lag die onvoorzien teveel stroom af tapte.
..Dat ik vrijdagavond op stap ben geweest met goede vrienden voor een hapje en een drankje en dat het reuze gezellig was.
..Dat ik diezelfde avond ook te horen kreeg dat een oude kennis van me overleden is (aan de grote K) en verleden week werd begraven. Zij werd slechts 55-jaar jong.
..Ik vandaag (zaterdag) enorm zit te balen omdat de zon heerlijk schijnt en ik nog altijd niet op mijn terras kan wegens de ongelooflijk traag voortslepende renovatiewerkzaamheden en daardoor het gevaar bestaat dat ik of mijn kat naar beneden donderen.
..Dat ik op zondag niets te doen heb tenzij ik verder ga met het laatste stukje behang te strippen in mijn gang en waar ik op dit moment totaal geen zin in heb.
..Dat ik op maandagochtend weer in het holst van de nacht uit mijn bed moet om op tijd in De Markgrave te kunnen aankomen.
..Dat ik dinsdagnamiddag ga zwemmen of althans een poging wagen tot.
..Dat dinsdagavond Dochterlief naar me toekomt.
..Dat ik woensdagmorgen naar het U.Z.A. ga waar ik na maanden wachten EINDELIJK bij de KnokenProf terecht kan waarvan ik hoop dat hij me EINDELIJK kan vertellen wat er mis is mijn heup en HOPELIJK meteen ook een oplossing kan aanbieden. Na meer dan drie jaar van pijn..van de ene dokter naar de andere..van het ene ziekenhuis naar het andere..van het ene onderzoek naar het andere..en van de ene behandeling naar de andere..zou dit zeer welkom zijn.

..Dat ik voor de rest niets meer te zeggen heb tenzij er me nog iets te binnen schiet.
..Dat ik dus nu en daarom afsluit met jullie nog een fijne zondag en een fijn begin van de nieuwe week toe te wensen!

Tot de volgende…

Toen ik twaalf werd, en dat was bij jullie vast ook zo, dan kreeg ik mijn eerste “grote pas”. Het kleine plastieken kaartje met koordje om rond de hals te hangen mocht verdwijnen en in de plaats daarvan kreeg je een heus identiteitsbewijs.
Het was een dubbelgevouwen kartonnen kaart in een legergroen kleurtje. Daarop kwam je naam, adres, woonplaats en een reeks nummers waarvan ik toen in de verste verte niet wist waarvoor ze dienden of wat ze betekenden. Maar vooral bijzonder was de foto want dat was voordien niet nodig geweest.  Naar de fotograaf toestappen voor een pasfoto was al een aparte belevenis op zich! Je behoorde nu duidelijk bij de grote mensen want je moest, net als elke volwassene,  "verplicht en op straffe van boete" elke dag die kaart op zak hebben.
Binnen de kortste keren was die stijve kaart zo slap als een vod omdat ik hem wel honderd keer boven haalden om hem fier te tonen aan eenieder die ik kende.

Een daarbij steevaste traditie was dat je gelijk ook je eerste heuse portemonnee of portefeuille kreeg om je paspoort in te bewaren. En ook daarmee pakte ik graag uit.
Wat waren we toen, of ik althans toch, nog onnozele kinderen. En wat was een kinderhand toen nog gauw gevuld.

Want merk mijn verbazing toen mijn kleindochter ook heel fier een kaart boven haalde en zei: “Bonnie, vanaf nu moet je geen geschenken meer kopen, vanaf nu kun je rechtstreeks geld storten op mijn eigen bankrekening”.
Jawel, als twaalfjarige bezit zij een eigen bankrekening en eigen bankpas. Vanaf nu krijgt zij kledinggeld en kan ze met haar gespaarde en/of gekregen geld doen wat ze wil en kan haar aankopen betalen met haar bankkaart.
BANKKAART?!? BANKREKENING?!? OP TWAALF JAAR?!?
Blijkbaar is dat in de huidige tijd de normaalste zaak van de wereld. Want toen ik daar zo links en recht mijn verwondering over uitsprak, kreeg ik vaak te horen: “Ja, mijn 12-jarige dochter/zoon heeft dat ook”.

En daarom zit ik me hier en nu te verbazen over hoe snel de wereld aan me voorbij raast. Of hoe ik de dingen constant blijk achterna te lopen en ze niet kan inhalen omdat ze mij steeds een stapje voor blijven. Er blijft me slechts een conclusie realiseer ik mij, je wordt oud Mus!

TOT DE VOLGENDE…

Lieve deugd, wat is het leven toch duur! Alleen al aan dokters en apothekerskosten ben ik al een serieuze duit kwijt, maar soit, die houden me tenslotte recht.Wat me de laatste tijd achterover doet slaan zijn de prijzen van de dagelijkse kost en de huishoudelijke onderhouds en was producten. Daarstraks bij Colruyt geloofde ik mijn oren niet toen de winkelbediende me zei wat ik moest betalen. Het leek alsof ik de rekening kreeg van vier klanten tegelijk! Terwijl er in mijn winkelkar nog veel open plekken waren.
Koop ik te onbesuisd? Neen zeker niet. Ik vergelijk wel degelijk prijzen, koop niets dat ik niet echt nodig heb. En toch loopt de rekening altijd meer en meer op.

Mijn enige troost is dat ik andere mensen ook hoor klagen. Dat inkomsten en uitgaven niet meer synchroon lopen. Dat het gewone dagelijkse leven een struggle for life is geworden.
Behalve dan wanneer je een Dehaene of soortgenoten bent. Dan ben je verzekerd van hoge lonen en extra bonussen, zelfs als je een gans land naar de kl*ten helpt.

Gelukkig maar dat ik veel uit huis ben. Dat ik daarom ’s avonds doodmoe in slaap val. Dan heb ik alvast geen tijd om me daar kwaad in te maken en een maagzweer te aan over te houden. Alleen een bitter smaakje is er wel.

Morgen trek ik er weer op uit want heb dringend wat nieuwe lingerie nodig. ‘k Zal maar al in gedachten houden dat, hoe kleiner het stukje stof is, hoe hoger de prijzen zijn.

Heb nog een knusse avond!
Tot de volgende…

Op de ene foto zit ik zalig te genieten op een terrasje samen met Dochterlief, maar waar ik mijn ogen stijf dicht knijp tegen het zonlicht.
Op de tweede foto zit ik wederom, ditmaal met vrienden, op een terrasje (ik lijk wel vaak op een terras te zitten hè!) toch ditmaal heb ik mijn speciale lichtfilter op mijn snoet.
De keuze valt uiteindelijk op nummer 2. Omdat wanneer jullie me ooit per ongeluk tegen het lijf zouden lopen, me zo het best en meteen zullen herkennen. Want die bril draag ik noodgedwongen dag dagelijks, winter en zomer, by rain or shine.

Aan de tekst “Over mezelf” hoef ik niets te veranderen. Ik heb nog steeds geen kuddegeest, ben nog altijd zo vrij als een vogel en zo vrank als een mus in woord en daad. Al moet ik toegeven dat ik met de jaren neer en meer relativeer en wat minder snel op de barricades (of in de bres) spring. Maar dat laatste is vooral uit luiheid omdat springen niet meer zo vlot gaat als pakweg tien jaar geleden. (Lol)

Voila, zo gezegd, zo gedaan!
En bij deze ga ik stoppen want morgen is het weer heel vroeg dag voor mij.
Ik wens jullie allen een fijn begin van de week toe!
Tot de volgende…

…Vanmorgen om 09h naar de vampierenbank in het St Erasmusziekenhuis. Half leeggepompt van daar de bus nemen naar Berchen station. Aan Berchem station weer een andere bus nemen naar het Middelheimziekenhuis waar ik voor de derde maal een papier moet laten invullen om de Nationale reductie kaart aan te vragen. Iets waar ik volledig recht op heb maar waar ze, zoals altijd wanneer je iets moet krijgen van de overheid, nogal moeilijk over doen. Ditmaal had mijn oogarts een vinkje te hoog of te laag gezet. Ik bespaar jullie de twee vorige belachelijke redenen maar, 't was zowat in dezelfde trend.
Van het Middelheimziekenhuis de bus naar Merksen genomen. Ik moet niet in Merksem zelf zijn, maar wel halverwege, meer bepaald in Deurne-Noord. Daar moet ik een kabel retourneren die ik aankocht voor mijn nieuwe tv en waarvan blijkt dat ik hem niet nodig heb. De kabel kost 70€, dus de moeite waard om hem terug in te leveren.
Onderweg naar de bewuste winkel brak ik bijna tot twee keer toe mijne nek omdat daar alles opengebroken ligt en men daarbij totaal geen rekening heeft gehouden met de voetgangers, laat staan met invalide voetgangers.
Nadat ik in de winkel mijn centen terug heb gekregen laveer ik door modder en opgebroken wegen naar de halte van de tram die me naar Borgerhout zal voeren waar ik moet overstappen op de bus die me naar huis zal brengen.
En om het compleet te maken breek ik bijna voor de derde keer mijn nek wanneer ik boven  uit de lift stap. Op ons verdiep is de gemeenschappelijke gang opgebroken. Opeen gestapelde stukken beton alom en waar geen beton ligt zijn er diepe putten geslagen. Dat zou allemaal nog niet zo erg zijn moest bovendien het licht niet kapot zijn. De bewoners verwittigen zou ook al helpen, maar dat is waarschijnlijk teveel gevraagd.

Dit is 1 dag uit mijn leven, maar zo heb ik er meerdere. Elke week toch minstens eentje. En dit alles altijd met het openbaar vervoer waarbij je vooral enorm veel tijd verdoet met te staan wachten aan een of andere halte. En dan vragen ze mij van wat ik moe wordt?!?

Heb nog een knusse avond!
Tot de volgende….

Diezelfde nacht. Plots schrik ik wakker door een akelig geluid. Woeeeehoeeeee, woeeeeehoeeee klinkt het in mijn oren.
Ik open mijn nog half slapende ogen, maar zie niks. Het is nog pikkedonker in de kamer. Ik zet me moeizaam recht (stijve buikspieren van het zwemmen) en voel hoe al mijn haren rechtop gaan staan.
Nog steeds in het donker en slaapdronken tast ik naar de onderste la van mijn nachtkastje. Daar ligt immers mij grootste en scherpste vleesmes voor als…Dus al wie onuitgenodigd en met slechte bedoelingen bij mij in huis komt zijn bij dezen gewaarschuwd!
Dan hoor ik daarenboven ook nog eens het geluid van rammelende kettingen. Nu klaarwakker steek ik het licht aan. En met het mes in de hand als een rasechte ‘Psycho’ acteur, stap ik op trillende benen uit bed en inspecteer elk hoekje van de kamers. “Als dit mijn laatste uur in dit tranendal moet worden zal dat niet gebeuren zonder slag of stoot” neem ik me dapper voor. En dan…

…En dan valt mijne eurocent!
Het bangelijke ‘Woehoe’ geluid komt uit de buizen van ons nieuwe verluchtingsysteem. Het is de stormachtige wind die er loeiend door raast. Het bijbehorende gerammel zijn losliggende bouten en moren, en/of door de werklui vergeten gereedschap, die kletterend door de metalen buizen worden gejaagd.

Oef! Het raadsel is opgelost en ik keer gerustgesteld terug naar bed in de hoop dat ik de slaap weer kan hervatten.
Maar als dit elke keer gaat gebeuren wanneer er een stevige wind staat dan ga ik nog heel veel slapeloze nachten tegemoet.

Leve onze opgedrongen renovatie!
Mijn eens zo gezellige flatje is van een met gelijkmatige en vlakke muren tot een Freudiaanse en a la Salvador Dali surrealistische blokkendoos hervormd. En nu ook nog naar spookhuis!

Ik wens jullie allen een gezellige verderzetting van het (verlengde) weekend met rustige nachten toe!
Tot de volgende…

Toen een slordige drie jaar geleden de diagnose viel van mijn oogziekte, kwam ik via mijn oogarts terecht bij ‘De Markgrave’.
De Markgrave is een instelling die zich op allerlei vlakken inzet voor blinden en slechtzienden. Ze maken je wegwijs in de grote en warrige papiermolen die België rijk is, en ze laten je kennis maken met allerlei optische hulpmiddelen die voor jou geschikt zijn. Kortom, zonder hen zou ik niet staan waar ik vandaag sta.
Gisteren en vandaag echter stond ik daar waar ik in feite niet echt wilde staan en het ook in geen geval van plan was. En dat kwam zo…

Helemaal in het begin van mijn oogziekte vond De Markgrave dat ik wel wat tips en tricks kon gebruiken om me in het dagelijkse leven te kunnen beredderen met mijn handicap, en dat was ook zo. Dus werd er, nog maar eens, een zoveelste aanvraag gedaan voor enkele uren revalidatie per week. Die revalidatie zou doorgaan in hun instelling en begeleid worden door een ergotherapeut. Maar ergens onderweg tussen alle andere aanvragen moet er iets danig mis zijn gelopen. Of ze hebben in Brussel iets mis gelezen/verstaan, dat kan ook. Ik kreeg wel degelijk een toelating! Maar niet voor revalidatie! Wel voor therapie in een dagcentrum. En nu komt het!

Ik liet De Markgrave weten dat dit niet de bedoeling was. Dat ik geen zin had om met stokjes te spelen, asbakjes in klei te maken of pannenlapjes te breien/haken. Niettegenstaande mijn gepruttel liet ik me toch maar mooi ompraten door de, zeer sympathieke maar volhardende, Peter. “Kom toch maar eens kijken” zei hij herhaaldelijk, liefjes, toch volhardend. En dus deed ik dat maar. Met als gevolg…

Elke maandag sta ik nu in het holst van de nacht op om tegen 08h30 op De Markgravelei aanwezig te kunnen zijn. In de voormiddag doen we allerlei handwerk, tussen de middag krijgen we een warme maaltijd en in de namiddag gaat uw kordate Mus van m’n voeten, turnen. en relaxtherapie volgen.
Op dinsdagnamiddag gaat uw waterschuwe Mus zwemmen, althans een poging wagen tot, want ik ben enkel goed in de 'baksteenslag'.
Of wat een knappe jonge manskerel al niet gedaan krijgt van een “oud en weerloos meisje”.

Maar weten jullie wat? Ik denk dat ik het nog graag doe ook!
Natuurlijk hangt aan dit alles wel een kostenplaatje. Maar het zou nooit in mijn hoofd opkomen om alleen te gaan zwemmen of te gaan turnen. Bovendien zijn er nog veel meer activiteiten waar je uit kunt kiezen. En nog bovendien is alles op maat van de blinde en/of slechtziende. Dat wil dus zeggen, traag en voorzichtig en met zeer degelijke begeleiding.

Het voelt ook goed aan om onder lotgenoten te zijn en zo te mogen ondervinden, spreekwoordelijk dan, dat eenoog Koning der blinden is. Te ondervinden dat er mensen zijn die veel slechter af zijn dan ik. En zij klagen of zagen niet! Zij aanvaarden en maken er het beste van.
Dat alleen al stimuleert mij om twee dagen per week een stukje van mijn vrijevogeldagen op te “offeren”.

Zo! Nu weten jullie wat ik me tegen elke intentie in liet aanpraten.
En nu weten jullie ook meteen waarom mijn bezoekjes aan jullie blogs wat uitgesteld werden. Ik val namelijk ’s avonds doodmoe en als een blok in slaap.

Morgen, woensdag, weer opstaan in het holst van de nacht! Maar dit keer om een botscan te laten nemen en mijn maandelijkse prik bij de oogarts te halen.
Ik wens jullie dus voor zo meteen een rustige nacht en sweet dreams.

Tot de volgende…

Tja, ik ben van de ene op de andere dag in een andere decennium beland. Een overstap naar tram zes.
Op een van mijn kaartjes stond geschreven: “Welkom in de wereld van de grote mensen, eindelijk ben je snotneus af”. Wanneer zij daarbij denken dat ik nu slimmer ben geworden… dan moet ik hen toch teleurstellen! Want ik heb, net als gisteren, ook vandaag lopen zoeken naar dingen die ik “goed” had weggestopt om ze gemakkelijk te kunnen terug vinden… Niet dus!

Ook heb ik me van de week als een klein kind iets laten aanpraten waarvan ik nadien tot de conclusie kwam dat ik daar helemaal geen zin in heb. Dat ik er in feite ook geen tijd voor heb. Maar vooral omdat ik ten volle besef dat ik er niet geschikt voor ben! Omdat ik geen groepsmens ben en geen kuddegeest bezit.

Maar hoe dat juist in elkaar zit vertel ik jullie later nog. Laat mij het eerst maar een kans geven en misschien valt het wel mee.

Die kans krijg ik morgen reeds in alle vroegte. Daarom ga ik vanavond wat vroeger dan normaal (Normaal naar mijn normen dan) in mijn bedje te stappen. En dan maar hopen dat ik ook werkelijk kan slapen.
Heb een fijn begin van de nieuwe week! Tot de volgende….

…Maandagmorgen brengt men mijn nieuwe tv. Alles verloopt vlot Ik ben nog niet zo dom als ik dacht te zijn want ook het instellen van mijn voorkeuren is een fluitje van een cent. Joehoe!
En dan valt mijn lodderig oog op mijn vloeren!

Omdat onze gemeenschappelijke gang er nog steeds bij ligt als een bouwwerf, kan het niet anders of je draagt dat vuil mee naar binnen. Natuurlijk heb ik voetmatten liggen, maar als je schoenen draagt met profielzolen helpen in dit specifieke geval die matten geen zier. Maar ik zie mezelf nu ook niet meteen pantoffels in bulk aankopen voor mijn bezoekers.
Resultaat: overvloedige witte voetsporen op mijn vloeren van de gang, woonkamer en keuken.
Mijn Snoes (de kat) helpt vlijtig en lustig die witte smurrie te doorweven en verspreiden met zijn pootjes. Ik ga dus aan de slag met emmer, water, zeep en dweil.
Dat is al maanden een verplicht nummertje na elk bezoek.

He he, mijn vloeren zijn weer spic en span en ik vlei me moe, maar tevreden, neer in de zetel.

En dan…klop klop…
Ik verstijf en al mijn haren gaan overeind staan. Want ik vermoed wat dat geklop betekent. En ja hoor, er staat een werkman voor de deur…grrrr.
Uit de vele gebaren begrijp ik dat hij iets moet komen vervangen. Het blijken de klinken van onze nieuwe terrasdeuren te zijn. Zij hebben er de verkeerde opgezet. Moa ven toh!  Op deze  zit een slot.
Wanneer ik opmerk dat ik maar één sleutel heb voor twee sloten knikt de werkman heftig van ja en steekt zijn wijsvinger in de lucht. Het is namelijk zo dat dit sleuteltje op beide sloten past en het blijkbaar de bedoeling is dat we met dat sleuteltje moeten pendelen tussen keuken en woonkamer als we beide deuren op slot willen hebben.

En jullie zullen het al wel kunnen raden zeker!? Mus kan opnieuw aan de slag met haar poetsgerei en voor een tweede keer die dag haar appartement dweilen.

Dus lieve mensen, bij deze vraag ik jullie heel beleefd, toch dringend, moesten jullie van plan zijn om mij een bezoekje te brengen, PLEASE, PLEASE, BRENG JULLIE SLOEFKES MEE!!!

Deze hadden jullie nog tegoed.
Mijn deur in de keuken. Daar zat voordien een rooster, de rooster werd eruit gezaagd maar dat bleek later een “klein abuiske” te zijn. Dan maar een ‘plankske’ ertegen vijzen.

Morgenmiddag wordt ik verwacht in het revalidatiecentrum van ‘De Markgrave’. Dat betekent dus in het gure weer staan wachten op het openbaar vervoer. Denken jullie eens aan mij vanuit je warme huiskamer?

Heb een fijne rest van de week! Tot de volgende…en,

Maandag 2e paasdag: Het behang in de gang verder van de muur gestript. Vroeger zou ik dat klusje in now time hebben geklaard, maar nu bezie ik het noodgedwongen een beetje als een hobby en gaat het vooruit als bonen knopen. Maar soit, er zit niemand achter mijn gat. (Dat rijmt.)
Dinsdag: Met grote hoop voor de ondertussen tichste keer nog maar eens naar een nieuwe orthopedist voor mijn pijnlijke heup. Grote hoop omdat mijn huisarts beslist dat een operatie onvermijdelijk is maar wel een oplossing biedt. Maar mijn hoop wordt algauw de bodem ingeslagen want ook deze dokter stuurt mij door naar nog maar eens een andere collega, in nog maar eens een ander ziekenhuis, en met een verwijsbrief voor een botscan. Dus we manken voor onbepaalde tijd pijnlijk voort.
Woensdag: Dochterlief wil na de dood van haar vorige kat, nu een jaar geleden, een nieuwe kat. Een zwarte kat. De begeerde kat, (bewerkte kater en vijf jaar oud) verblijft in het asiel van Lommel. Wij dus daar naartoe. Het is koud en nat en er staat een gure wind. Van Lommel naar Antwerpen rijden de treinen maar om het uur en natuurlijk missen we op een haartje na onze trein. Dat is een uur staan verkleumen op het perron van Lommel want de lokettenhal is gesloten en dus kunnen we ook niet warm binnen zitten. Doodmoe, doornat en doorkoud valt deze Mus rond 19h knock-out in haar zetel.
Donderdag: Hoog tijd om een wasje te doen en wat te poetsen. Dan wordt er aan de deur geklopt…wie zou dat zijn? Het zijn de mannen van de renovatie die nog maar eens een gat komen boren, ditmaal in de keukendeur. Ik krijg geen tijd om alles af te dekken, de mannen zijn heel ijverig. Het stof vliegt welig rond in mijn pas gepoetste keuken. Twee uur later…de mannen zijn terug. “Sorry mevrouw, verkeerd appartement, gat was niet nodig!”. Er wordt dan maar een dikke plank over het gat van de keukendeur bevestigd. Mijn stekje begint meer en meer op een blokken constructie van een peuter te lijken.
Vrijdag: Boodschappen gedaan in de twee nabijgelegen supermarkten en vervolgens heel traag en heel voorzichtig naar het postkantoor/ krantenwinkel gefietst. Daar ontvang ik goed nieuws! Mijn gratis bij-rijderskaart voor NMBS is goedgekeurd. Nu ze nog gaan afhalen, maar dat zal voor de komende week zijn.
Zaterdag en zondag lekker lui niks gedaan, nem.

De komende week zit ook al helemaal vol met van alles en nog wat. Allereerst brengt men maandagmorgen mijn spiksplinternieuwe tv. Dus als jullie mij niet meteen zien verschijnen, weten jullie dus al hoe dat komt. Dan lig ik overhoop en in de war met die allernieuwste technische hoogstandjes.

Ik wens jullie allen een hele fijne en hopelijk droge en zonnige week toe!
Tot de volgende…

En toch heb ik vanavond enorm genoten van een mooi stukje tv. Een stukje nostalgie. Want op Ned.1 zond de VARA een interview uit met, Sonja Barend.
Veertig jaar lang was zij op televisie te zien. Het bekendst werd zij met haar talkshows. Ik herinner mij vooral diegene die werden uitgezonden op zaterdagavond vanuit ‘De Brakke Grond’ en die ik, als het even kon, geen enkele keer oversloeg.
Ik was het niet altijd eens met haar mening. Toch vaak ook wel. Voor mij is het nog steeds heel terecht dat zij de titel van ‘de Koningin van de Talkshow’ kreeg.

Sonja is, net zoals wij allemaal, duidelijk ouder geworden. Dat bewijzen de rimpels in haar gezicht. Maar de begeestering waarmee zij vertelt… de pretlichtjes in haar ogen…haar guitige lach... haar duidelijke en onverzettelijke kijk op de dingen waar zij voor staat en in geloofd… zij heeft het nog allemaal in zich.

Beter dan op te noemen wie zij allemaal geïnterviewd heeft kun je beter de vraag stellen wie zij niet het vuur aan de schenen heeft gelegd?
Vandaag echter was zij het die de vragen mocht beantwoorden. Maar er kon geen misvatting over ontstaan wie werkelijk de touwtjes in handen had. En net als zovele jaren geleden keek en luisterde ik naar haar met heel veel plezier en genoegen.

Zij vertelde over haar kinderjaren. Hoe haar Joodse vader werd gedeporteerd naar Auschwitz en daar nooit van terug keerde. Hoe zij hem zodoende nooit echt heeft gekend. Hoe dat haar leven beïnvloedt en bepaald heeft. Hoe dat drama de drijfveer was voor haar om zich zo hardnekkig in te zetten voor minderheden en zich onverbiddelijk af te zetten tegen bekrompen geesten.

Sonja heeft, zo liet ze weten, lang tegengestribbeld om mee te werken aan deze documentaire over haar leven en carrière. Gelukkig voor mij en voor de vele anderen die gekeken hebben ook, heeft ze uiteindelijk toch toegegeven.
De documentaire was doorsneden met fragmenten uit haar talkshows. Tussendoor ging Sonja op zoek naar de sporen die haar echte vader in het nauwkeurig gedocumenteerde deportatieproces heeft achtergelaten.

Het was een heel ontroerende maar bij vlagen ook een grappige docu.
En het deed me echt goed om te horen dat zij ook dit interview afsloot met haar geijkte woorden: “Voor straks lekker slapen, en morgen gezond weer op!”

En dit wens ik ook haar van harte toe! En meteen ook aan jullie allemaal!

Heb een fijn Paasweekend! Tot de volgende…

- Laat het vrouwtje een nieuw blik kattenvoer openmaken. Lik aan het eten tot het droog is. Trek dan je neus op en loop weg. Een uurtje later ga je opnieuw bij je bakje zitten en kijk ernaar met een blik van 'seg, je denkt toch niet dat ik dat droge spul ga opeten?'

- Neem wat natte brokjes uit je bakje en leg ze op het tapijt in de woonkamer of smeer ze uit over de plinten

- Het vrouwtje heeft net je bakje gevuld. Loop er behoedzaam naartoe en ruik er voorzichtig aan. Kijk dan naar haar met een blik van 'Wat is dit voor viezigheid?"

- Ga voor de koelkast zitten met je rug naar het vrouwtje toe.
Wees geduldig, want als zij tv aan het kijken is, kan het zijn dat ze je pas opmerkt wanneer ze tijdens de reclame naar de keuken komt.
Kijk haar dan over je schouder aan met een meelijkwekkende blik.
Zij zal zich dan schuldig voelen omdat ze je zo lang heeft laten wachten en om haar geweten te sussen geeft ze je vast een lekkere toef room.

- Laat haar altijd in het ongewisse over je eetgewoonten.
Het is niet omdat je dit voer vanmorgen hebt gegeten, dat je het vanmiddag ook zal willen eten. Vanmorgen was vanmorgen en nu wil je iets anders.
Zorg er met luid en aanhoudend gemiauw voor dat ze een blik met ander voer voor je openmaakt.

- 's Nachts eten krijgen, zelfs al heb je eigenlijk niet echt honger...
...maak het vrouwtje wakker rond 3u 's nachts.
Klim op bed en kietel haar met je snorharen tot ze wakker is. Waarschijnlijk moest ze toch opstaan om te plassen maar was ze er te lui voor, dus eigenlijk help je haar gewoon. Wandel met haar naar de koelkast. Kijk of ze je een schoteltje melk wilt geven. Als ze het niet doet, kan je haar altijd nog een uur later opnieuw wakker maken.

- Kots je haarbal enkel en alleen uit op een pas gedweilde vloer of de pas gestofzuigde tapijten.

Zo, heb ik een slimme kat, of heb ik een slimme kat?!

Tot de volgende….

Ik ben gek op koper en tin.
In een ver verleden, toen de dieren nog spraken en mijn kinderen hun eigen brabbeltaaltje hadden, verzamelde ik verwoed allerlei koperen en tinnen voorwerpen. Tin vraagt weinig onderhoud maar met koper ligt dat enigszins anders. Dus smeerde en wreef ik dat het een lieve lust was. Want ik ben van mening dat alles wat gemaakt is om te blinken ook werkelijk moet blinken. (nota van de redactie: ‘k heb dat ook met waterkranen, mijn aanrecht en deurklinken).
Tot ik het op een dag zo beu werd als koude pap, ook wegens tijdsgebrek, en al het koper aan de deur zette voor wie het maar hebben wou.

Maar oude liefde roest niet! Toen ik met mijn ex-lief gedwee diverse rommelmarkten afschuimde kwam die oude microbe weer de kop opsteken. Ditmaal was de allereerste boosdoener een koperen bedpan. En sindsdien staan en hangen er wederom verscheidene koperen voorwerpen in mijn huis en moet ik op tijd en stond weer aan het frotten (boenen) slaan.

Het is niet meteen mijn favorietste bezigheid moet ik toegeven, maar wat een voldoening als alles weer mooi schittert.
Ik laat jullie even meegenieten van mijn noeste zondagse arbeid…

Heb een fijn begin van de nieuwe week!
Tot de volgende…

Een iets duurder kostenplaatje komt vanwege mijn tv toestel.
Door mijn slecht zicht had ik er niet eens erg in, maar mijn beeld is overwegend groen, dixit mijn bezoekers. Niet zo heel erg voor iemand als ik die toch niet veel contrast meer waarneemt. Maar toen hij ook nog begon te flikkeren als een discolamp was het ook voor mij niet meer plezant.
Mijn tv heeft lange jaren goede diensten bewezen en dus wordt het tijd om wat centen te investeren in een nieuw en modern toestel. Maar lieve deugd! Ik zie echt door de bomen het bos niet meer. Wat die moderne toestellen niet allemaal te bieden hebben! Maar vooral zijn al die opties voor mij Chinees. Bovendien heb ik die snufjes allemaal niet nodig. Gewoon een mooi beeld, een beetje geluid en een stekker om in het stopcontact te steken is voor mij meer dan voldoende.
’k Heb dus maar de hulp van Zoonlief ingeroepen die meer op de hoogte is van al die technische toestanden en weet wat zijn moeder nodig heeft, en vooral, wat niet.
Morgen gaan we op weg. Ik ben benieuwd met wat ik ga thuiskomen!

Zo, nu zijn jullie weer op de hoogte van de besognes ten huize van.
Ik wens jullie allen een heel fijn weekend toe! Tot de volgende…en…

Eerst en vooral kreeg ik het goede nieuws van het F.O.D. dat mijn herziening is goedgekeurd. Dat scheelt een hele slok op een borrel qua inkomsten en sociale voordelen. Ik heb er drie jaar hard moeten voor knokken! Heb dikwijls zin gehad om er de brui aan te geven. Vooral wanneer ik voor de zoveelste maal nog maar eens dezelfde papieren kreeg toegezonden die ik dan telkens opnieuw moest laten invullen door verschillende behandelende geneesheren. Ik heb haren uit mijn hoofd getrokken van ellende… heb gebruld tegen mijn muren van frustratie… maar ik hield desondanks vol. En sinds twee weken krijg ik eindelijk waar ik al jaren recht op heb en dit voor onbeperkte duur. OEF! Voor mij vanaf nu dus geen controles en geen papiermolens meer.

Nog meer goed nieuws kwam er van de ex- Dexia bank.
Ik weet niet of jullie je dat nog herinneren, maar een hele poos terug schreef ik dat er kaartlezers bestaan met spraak, grote toetsen en groot display voor blinden en slechtzienden die nog zelf willen bankieren via Internet. Ik ging langs het kantoor van mijn bank en kreeg daar te horen dat die bewuste kaartlezer bij hen €100 kostte plus verzendingskosten. Ik was daarover zeer verbolgen en vond dit heel schandalig. Temeer daar ik al meer dan dertig jaar klant ben bij hen… zij wel geld hebben om grote dividenden uit te betalen… zij geld hebben om voetbal- en wielerploegen te sponsoren… zij geld hebben om dure reclamespots te laten maken en uit te zenden…enz.
Dit alles schreef ik in een brief naar respectievelijk, hun directeur, de krant, de burgemeester van Antwerpen. Eveneens uitte ik mijn ongenoegen daarover op Facebook en dit blog.
En zie, verleden week kreeg ik een heel vriendelijk telefoontje en vandaag mocht ik die kaartlezer gratis gaan afhalen in mijn filiaal.
Tja, als ik meen dat ik recht heb op iets, dan kan ik me daar zo hardnekkig als een pitbull in vastbijten tot ik het heb.

En nog meer goed nieuws!
Toen Dochterlief en ik deze middag op weg gingen om de kaartlezer te gaan afhalen, moesten we nog via de trap naar beneden laveren tussen aluminium buizen en allerlei zware werktuigen. Maar hoera! Toen we ’s avonds terug thuis kwamen was onze lift (eindelijk) gemaakt en konden we naar boven glijden.
Als het goed is zeg ik het ook hè!

Morgen met Dochterlief nog even de stad in om eindelijk Zoonlief (die op 15 maart jarig was en veertig jaar is geworden, moeder wat wordt je oud!) zijn cadeau te gaan kopen. Moesten jullie een breed glunderend meisje op een terrasje van De Groenplaats zien zitten, dan zou het deze Mus wel eens kunnen zijn.

Heb nog een fijne en zonnige lentedag! Tot de volgende…en,

…Ik word horendol van het gezeur van mijn kat die maar wat graag zou liggen genieten van die eerste zonnestralen maar nu ook niet naar buiten kan. Hoe maak je een kat diets dat wanneer ik de deur open het gevaar erin zit dat hij vier verdiepingen naar beneden stuikt? Dat risico durf ik niet nemen…

Onze lift is sinds vrijdagavond, nog maar eens, kapot.
Sinds de werken begonnen zijn is dit schering en inslag. Wanneer dit doordeweeks gebeurd wordt hij diezelfde dag nog, of minstens ’s anderdaags herstelt. In het weekend echter komt er niemand om hem te repareren.
Mijn overbuurvrouw is 91 jaar en heeft astma, mijn naaste buurvrouw is aangewezen op haar scootmobiel. Op de bovenste etage (6e verdiep) wonen twee rolstoelgebruikers die verlamd zijn aan de onderste ledematen.
Onder mij woont een heer die net een nieuwe hartklep heeft gekregen en waarvoor het geen optie is dat hij nu meteen al 12 trappen op en neer gaat lopen.
En dan heb je nog de vele moeders met baby’s in de kinderwagen en een stuk of wat kleine koters die aan hun rokken hangen.
Bovendien hebben de werklui op de overloop van de trap op het eerste verdiep zware buizen en machinerie gedeponeerd. Over die hele boel naar beneden springen tot op het gelijkvloers ziet niemand echt zitten.

Op onze vele telefoontjes krijgen we geen gehoor. Enkel een antwoordapparaat dat ons vertelt dat het kantoor geopend is tijdens de werkuren op werkdagen. Een telefoonnummer van de firma die de lift plaatste en moet onderhouden hebben we niet. En zodoende zitten wij voor de zoveelste maal een gans weekend gegijzeld.

Hopelijk genieten jullie wel lekker van de zon. Doe er dan een schepje bij voor mij he!
Heb nog een heel fijne zondag, tot de volgende…en…

Zo ziet onze lift eruit, goed en wel ingepakt. Hadden ze mijn muren,vloeren en radiatoren ook zo maar ingepakt! 2

Zo staat onze gang er momenteel nog altijd bij en ik heb me moeten haasten om de foto’s te kunnen maken want als er geen werklui aanwezig zijn brand er ook geen licht wegens kapot. Heel gevaarlijk hoor! Nee die mannen doen mijne strijk niet, die strijkplank is van de nieuwe buren.

Zulke dikke buizen zoals in de gang (centraal luchtverversingssysteem) lopen ook door mijn appartement. Via de gang naar mijn hal, de badkamer, wc, berghok, keuken.
“Geen nood” zei de huisbaas “er komen valse plafonds en dan zie je er niks meer van”. Dit is zijn opvatting van valse plafonds. Een badkamer met een verkeerd geboord gat en de oplossing. Nu ja, moest men in de badkamer een gans plafond hebben gelegd, ik zou niet meer rechtopstaande kunnen douchen. Idem dito voor mijn hal, de verlichting zou halverwege mijn heupen gehangen hebben. Licht in de wc moest in het midden van het plafond komen, maar dat was men vergeten. Dus dan maar boven de deur. En liefst niet mooi in het midden als het kan, dank u wel!

In dit kamertje van een leegstaande flat hebben we noodgedwongen drie dagen van 08h tot 17hmoeten kamperen. Wij kregen immers (net als de werklui) ook geen stofmasker, ziedde. Bovendien was het bitterkoud in mijn appartement zo zonder ramen

Er werd gratis, toch verplicht, (verbonden met het centrale luchtverversingssysteem) een nieuwe dampkap geplaatst door de huisbaas. Resultaat: Draad te kort wegens geen stopcontact in de buurt. Oorspronkelijk hadden wij trouwens maar drie stopcontacten in onze keuken! Wij werken dus allemaal met tal van stekkerdozen voor onze kleine keukentoestellen. Een elektricien komt een nieuw stopcontact plaatsen. Resultaat: Draad nog steeds te kort! Dus bibi moest noodgedwongen en op eigen kosten een verlengkabel kopen. De dampkap werk nog niet want de motor van het nieuw luchtverversingssysteem is kapot ???

Maar de ramen vind ik super, ook al hou ik niet van de kleurencombinatie.  Als jullie goed kijken kun je merken dat het behang onder het raam beschadigd is door nattigheid van een regenbui tijdens het plaatsen. Dat is in al mijn kamers zo. Mus weet wat doen de komende weken/maanden.Tussen haakjes, de ramen staan recht, het is de fotograaf (ikke dus) die scheef hangt.

Zo, nu hebben jullie even kunnen delen in mijn leed. Maar lig er nu niet wakker van want dat doe ik ook niet.

Tot de volgende…en…

Man man man….Miserie miserie miserie! Hadden die werken nog een dag langer geduurd hadden ze me kunnen afvoeren in een dwangbuis.
Niks dan lof voor die werklui gezien de omstandigheden waarin ze moesten werken. In de bittere koude en zonder ook maar enige veiligheidskleding of schoeisel. Enkel een dikke trui, een overall en basketsloefkes was waar ze het moesten mee doen. Zelfs geen stofmasker hadden die mannen! En geloof mij, er was stof! Er was heel veel stof!! Er waaide een tornado van stofwolken door mijn stekje!!! Elke dag weer… drie weken lang!

Er waren ook de frustraties tussen de bewoners en de werklui. Eén aannemer en negen onderaannemers en de éne wist van de andere niet wat ze deden of al gedaan hadden. Communiceren ging heel moeizaam want niemand van die werklui sprak meer dan drie woorden Frans of Engels, laat staan dat ze Nederlands spraken of verstonden. Ze kwamen allemaal uit het Oostblok. De enige antwoorden die we op onze vele vragen kregen was: “don’t know, not for me, me finish”. De enige die Nederlands praatte en de boel in goede banen moest leiden was een jonge dame, Sofie genaamd. Maar Sofie was “bussy”, Sofie was “not in the building”. Sofie was in geen velden of wegen te bespeuren!

IJverig waren die mannen ook! Ze kapten en boorden dat het lieve lust was. Ze boorden gaten waar er geen gaten mesten zijn. Zij boorden door de stroomkabels, de water- en gas-leidingen. Dan hadden we plots geen licht meer, dan weer geen gas en een andere dag geen water. Op onze vragen het geijkte: “don’t know, ask Sofie”. BUT WHERE THE F**K IS SOFIE!!!

Maar het overgrote deel van de werken in mijn stekje zijn achter de rug en we hebben het overleefd. We zijn gelouterd uit de strijd gekomen en likken nu onze wonden. Want mooier is het er allemaal niet op geworden. Er zijn zoveel miskleunen gebeurd dat je het niet voor mogelijk houd.
Over de nieuwe ramen ben ik wel tevreden, al staat de combinatie van de kleuren mij niet aan. Raamprofielen donkergrijs en de plastieken raamkozijnen en vensterbanken in een oogverblindend wit. "Een tang op een varken" zou ons Moemoe gezegd hebben. Ook is de raam van mijn woonkamer een heel stuk kleiner geworden waardoor ik nu minder licht binnen krijg. Maar soit!
Nu is het afwachten tot men aan onze terrassen begint. Hopelijk zijn die klaar tegen dat het goede weer begint. Toch, niets is zeker… “Äsk Sofie”, remember!

Maar goed, na dit alles gezegd, geschreven en gepost te hebben… gaat deze Mus nog eerst de hoognodige renovatiewerkzaamheden aan haar vege lijf beginnen uitvoeren. Ik vrees dat er anders paddenstoelen tussen het struikgewas zullen groeien.
But i’m back! Al zal het nog wel eventjes duren vooraleer ik weer a volonté bezoekjes kan komen afleggen wegens nog heel veel was en poets werk.
Moesten jullie me ondertussen zoeken en niet vinden…ASK SOFIE!!!

Tot de volgende…