…Ik word horendol van het gezeur van mijn kat die maar wat graag zou liggen genieten van die eerste zonnestralen maar nu ook niet naar buiten kan. Hoe maak je een kat diets dat wanneer ik de deur open het gevaar erin zit dat hij vier verdiepingen naar beneden stuikt? Dat risico durf ik niet nemen…

Onze lift is sinds vrijdagavond, nog maar eens, kapot.
Sinds de werken begonnen zijn is dit schering en inslag. Wanneer dit doordeweeks gebeurd wordt hij diezelfde dag nog, of minstens ’s anderdaags herstelt. In het weekend echter komt er niemand om hem te repareren.
Mijn overbuurvrouw is 91 jaar en heeft astma, mijn naaste buurvrouw is aangewezen op haar scootmobiel. Op de bovenste etage (6e verdiep) wonen twee rolstoelgebruikers die verlamd zijn aan de onderste ledematen.
Onder mij woont een heer die net een nieuwe hartklep heeft gekregen en waarvoor het geen optie is dat hij nu meteen al 12 trappen op en neer gaat lopen.
En dan heb je nog de vele moeders met baby’s in de kinderwagen en een stuk of wat kleine koters die aan hun rokken hangen.
Bovendien hebben de werklui op de overloop van de trap op het eerste verdiep zware buizen en machinerie gedeponeerd. Over die hele boel naar beneden springen tot op het gelijkvloers ziet niemand echt zitten.

Op onze vele telefoontjes krijgen we geen gehoor. Enkel een antwoordapparaat dat ons vertelt dat het kantoor geopend is tijdens de werkuren op werkdagen. Een telefoonnummer van de firma die de lift plaatste en moet onderhouden hebben we niet. En zodoende zitten wij voor de zoveelste maal een gans weekend gegijzeld.

Hopelijk genieten jullie wel lekker van de zon. Doe er dan een schepje bij voor mij he!
Heb nog een heel fijne zondag, tot de volgende…en…

Zo ziet onze lift eruit, goed en wel ingepakt. Hadden ze mijn muren,vloeren en radiatoren ook zo maar ingepakt! 2

Zo staat onze gang er momenteel nog altijd bij en ik heb me moeten haasten om de foto’s te kunnen maken want als er geen werklui aanwezig zijn brand er ook geen licht wegens kapot. Heel gevaarlijk hoor! Nee die mannen doen mijne strijk niet, die strijkplank is van de nieuwe buren.

Zulke dikke buizen zoals in de gang (centraal luchtverversingssysteem) lopen ook door mijn appartement. Via de gang naar mijn hal, de badkamer, wc, berghok, keuken.
“Geen nood” zei de huisbaas “er komen valse plafonds en dan zie je er niks meer van”. Dit is zijn opvatting van valse plafonds. Een badkamer met een verkeerd geboord gat en de oplossing. Nu ja, moest men in de badkamer een gans plafond hebben gelegd, ik zou niet meer rechtopstaande kunnen douchen. Idem dito voor mijn hal, de verlichting zou halverwege mijn heupen gehangen hebben. Licht in de wc moest in het midden van het plafond komen, maar dat was men vergeten. Dus dan maar boven de deur. En liefst niet mooi in het midden als het kan, dank u wel!

In dit kamertje van een leegstaande flat hebben we noodgedwongen drie dagen van 08h tot 17hmoeten kamperen. Wij kregen immers (net als de werklui) ook geen stofmasker, ziedde. Bovendien was het bitterkoud in mijn appartement zo zonder ramen

Er werd gratis, toch verplicht, (verbonden met het centrale luchtverversingssysteem) een nieuwe dampkap geplaatst door de huisbaas. Resultaat: Draad te kort wegens geen stopcontact in de buurt. Oorspronkelijk hadden wij trouwens maar drie stopcontacten in onze keuken! Wij werken dus allemaal met tal van stekkerdozen voor onze kleine keukentoestellen. Een elektricien komt een nieuw stopcontact plaatsen. Resultaat: Draad nog steeds te kort! Dus bibi moest noodgedwongen en op eigen kosten een verlengkabel kopen. De dampkap werk nog niet want de motor van het nieuw luchtverversingssysteem is kapot ???

Maar de ramen vind ik super, ook al hou ik niet van de kleurencombinatie.  Als jullie goed kijken kun je merken dat het behang onder het raam beschadigd is door nattigheid van een regenbui tijdens het plaatsen. Dat is in al mijn kamers zo. Mus weet wat doen de komende weken/maanden.Tussen haakjes, de ramen staan recht, het is de fotograaf (ikke dus) die scheef hangt.

Zo, nu hebben jullie even kunnen delen in mijn leed. Maar lig er nu niet wakker van want dat doe ik ook niet.

Tot de volgende…en…

Man man man….Miserie miserie miserie! Hadden die werken nog een dag langer geduurd hadden ze me kunnen afvoeren in een dwangbuis.
Niks dan lof voor die werklui gezien de omstandigheden waarin ze moesten werken. In de bittere koude en zonder ook maar enige veiligheidskleding of schoeisel. Enkel een dikke trui, een overall en basketsloefkes was waar ze het moesten mee doen. Zelfs geen stofmasker hadden die mannen! En geloof mij, er was stof! Er was heel veel stof!! Er waaide een tornado van stofwolken door mijn stekje!!! Elke dag weer… drie weken lang!

Er waren ook de frustraties tussen de bewoners en de werklui. Eén aannemer en negen onderaannemers en de éne wist van de andere niet wat ze deden of al gedaan hadden. Communiceren ging heel moeizaam want niemand van die werklui sprak meer dan drie woorden Frans of Engels, laat staan dat ze Nederlands spraken of verstonden. Ze kwamen allemaal uit het Oostblok. De enige antwoorden die we op onze vele vragen kregen was: “don’t know, not for me, me finish”. De enige die Nederlands praatte en de boel in goede banen moest leiden was een jonge dame, Sofie genaamd. Maar Sofie was “bussy”, Sofie was “not in the building”. Sofie was in geen velden of wegen te bespeuren!

IJverig waren die mannen ook! Ze kapten en boorden dat het lieve lust was. Ze boorden gaten waar er geen gaten mesten zijn. Zij boorden door de stroomkabels, de water- en gas-leidingen. Dan hadden we plots geen licht meer, dan weer geen gas en een andere dag geen water. Op onze vragen het geijkte: “don’t know, ask Sofie”. BUT WHERE THE F**K IS SOFIE!!!

Maar het overgrote deel van de werken in mijn stekje zijn achter de rug en we hebben het overleefd. We zijn gelouterd uit de strijd gekomen en likken nu onze wonden. Want mooier is het er allemaal niet op geworden. Er zijn zoveel miskleunen gebeurd dat je het niet voor mogelijk houd.
Over de nieuwe ramen ben ik wel tevreden, al staat de combinatie van de kleuren mij niet aan. Raamprofielen donkergrijs en de plastieken raamkozijnen en vensterbanken in een oogverblindend wit. "Een tang op een varken" zou ons Moemoe gezegd hebben. Ook is de raam van mijn woonkamer een heel stuk kleiner geworden waardoor ik nu minder licht binnen krijg. Maar soit!
Nu is het afwachten tot men aan onze terrassen begint. Hopelijk zijn die klaar tegen dat het goede weer begint. Toch, niets is zeker… “Äsk Sofie”, remember!

Maar goed, na dit alles gezegd, geschreven en gepost te hebben… gaat deze Mus nog eerst de hoognodige renovatiewerkzaamheden aan haar vege lijf beginnen uitvoeren. Ik vrees dat er anders paddenstoelen tussen het struikgewas zullen groeien.
But i’m back! Al zal het nog wel eventjes duren vooraleer ik weer a volonté bezoekjes kan komen afleggen wegens nog heel veel was en poets werk.
Moesten jullie me ondertussen zoeken en niet vinden…ASK SOFIE!!!

Tot de volgende…

Toen mijn kinderen nog onder mijn vleugels vertoefden leerde ik hen dat wanneer ze slecht geluimd waren ze dat niet noodzakelijk met anderen moesten delen. Beter konden ze een kleine wandeling maken, of hun even terug trekken op hun kamer om te gaan luisteren naar hun favoriete muziek. Dit laatste evenwel met een koptelefoon op hun hoofd. Kwestie van mijn zachte zeden niet te bruuskeren. Omdat hun muziekkeuze ver afweek van de mijne.
Wat je aan je kinderen leert moet je zelf ook in praktijk kunnen brengen. Anders ben je maar een pover voorbeeld hè. Dus probeer ik met al mijn macht vandaag mijn woorden van toen in daden om te zetten.

Wandelen is voor mij geen optie in dit pokkenweer. Dus trok ik me afgelopen week krachtdadig terug uit mijn woelige  omgeving en luisterde afwisselend naar mijn favoriete muziek en een boek dat enige humor beloofde.
Maar helaas, mijn rothumeur bleef hangen. meer zelfs, dag na dag nam hij in omvang toe.

Het enige lichtpuntje in mijn zwarte gedachten is dat jullie zich ook niet happy zouden voelen wanneer één of andere pipo door een gasleiding, dan weer door een waterleiding, en als klap op de vuurpijl door een elektrische kabel boort. Waardoor je eerst uren in de bittere kou komt te zitten, vervolgens uren zonder water zit, om dan plots volkomen in het duister te belanden. Dit alles met een hels door merg en been gaand geluid van dril- en beton-boren omvat in een dikke zwarte stofwolk die je met geen enkele mogelijkheid buiten je deur kunt houden. En dan zijn ze nog niet eens begonnen in mijn appartementen zelf!

D-day is op 5 maart. Dan komen ze bij mij de nieuwe ramen steken en het nieuwe luchtverversingssysteem plaatsen.
Wanneer ik de enorme gaten in het plafond en vloer van de gang zie…als ik zie hoe bij de naaste buren het behang van alle kamers in flarden is gescheurd door het plaatsen van die bewuste ramen…dan wordt mijn humeur er echt niet beter op!
…♫ ♫..Wie gaat dat (nieuwe behang) betalen…wie heeft zoveel geld…lalala…♫ ♫…
Mijn huisbaas liet alvast weten dat hij niet verantwoordelijk is voor eventuele schade. Dus het zal biebieke zijn die diep in haar beurs zal mogen tasten.

Ik zal maar stoppen met schrijven zeker voor ik jullie humeur ook verpest. Al zal dat wel meevallen vermoed ik… tenzij jullie ook in de verbouwingen zitten natuurlijk! Dan geef ik jullie de raad om te doen zoals ik... niet schrijven op je blog... niet wandelen waar je andere mensen tegen het lijf kunt lopen! Doe je deur op slot, gooi de telefoonhoorn van de haak, zet je koptelefoon op en luister naar je favoriete muziek of lees een humoristisch boek! Ik kan jullie niet garanderen dat het helpt. Maar het is dat, of met je kop tegen de muur lopen van ellende. Dat laatste wordt echter niet aanbevolen voor mensen die geen zware pijnstillers in huis hebben.

Heb nog een fijne verderzetting van het weekend! Tot de volgende…

Vorige week maandag begonnen de renovatie werken waar ik in een vorig logje al over schreef. Men begon met het afbreken van de terrassen (Ik heb er twee, een klein balkon achter de keuken en een iets groter terras aan de woonkamer) en dus moest ik die op een hup en een gauw leegmaken. Bloembakken en bloempotten verwijderen en nog zo allerlei zaken die een mens op zijn terras zet dat je binnen niet wil. Maar de bouwvakkers waren nog niet goed en wel bezig of het begon al… ambras tussen de architect en de aannemer.

Verleden jaar in augustus heeft men de balkons en terrassen van het appartementsgebouw naast het onze afgebroken. Wel, die mensen zitten nu nog steeds in de steigers! Want wegens een brand in het magazijn van de firma kan men de balkons en terrassen niet terug opbouwen. Dus wou de architect wachten om die werken bij ons aan te vangen.
Maar de aannemer zei: “contract is contract” en dus wordt er afgebroken zonder dat hij kan zeggen wanneer hij kan starten met weer opbouwen.

Eveneens bij onze buren hebben de werkmannen een elektrische kabel doorboord waardoor die mensen drie dagen zonder stroom hebben gezeten. Geen stroom betekent, geen licht, niet kunnen koken, geen warm water en geen verwarming, en een diepvries die ontdooit. Plezant is anders!

Voor onze deur presteerde men op donderdag om door een gasleiding te boren! Wij dus ook geen verwarming en geen warm water. Gelukkig was het ’s avonds opgelost.
Communiceren met die werklui is quasi onmogelijk. Geen enkele van die mannen praat Vlaams, de meeste zelfs geen Frans of Engels. Probeer daar maar eens tegen uit te leggen dat je als “milieubewustehuisvuilselecteerster” toch moeilijk al die huisvuilzakken in je keuken van 4m op 3m kunt zetten en die dus op het balkon laat staan. Temeer omdat het niet zomaar voor 'efkes' is, maar heel waarschijnlijk nog maanden gaat duren voor we daar weer een vloer en een borstwering hebben.

Dan de nieuwe ramen!
Zoals gezegd wil de huisbaas tegelijk met de nieuwe ramen ook een nieuw luchtverversingssysteem plaatsen in de appartementen. Maar de architect wil nu eerst de plannen zien waar alle elektrische leidingen liggen. Die plannen blijken echter onvindbaar te zijn! Die aannemer zegt eveneens: “contract is contract”en dus begint hij met het plaatsen van de ramen. Als de tot hiertoe nog niet gevonden plannen niet gauw tevoorschijn komen, dan worden de werken voor het verluchtingsysteem  uitgesteld. Dat betekent voor ons dat we drie keer in het stof en  de vuiligheid zitten en twee keer met meubelen zullen moeten sjouwen.
En te zeggen dat onze huisbaas in een rondzendbrief liet weten dat er alles aan gedaan zal worden om de bewoners zo weinig mogelijk overlast te bezorgen. ’t Is maar wat je weinig noemt , niet!

Vorige week ben ik ook nog naar de huisarts geweest... mijn maandelijkse oogprik gaan halen in het ziekenhuis... en vrijdag was er dan onze maandelijkse bijeenkomst met de blogmaatjes.
Vandaag moest ik dan weer in een ander ziekenhuis naar de dermatoloog. En als jullie denken dat ik daar goed nieuws heb gekregen of ten minste een oplossing voor mijn probleem…vergeet het dan maar. Maar dat vertel ik jullie een andere keer wel.
Voor nu wens ik jullie een fijne week toe! Tot de volgende….

Als niemand GEWOON is…
Iedereen BIJZONDER is…
en iedereen UNIEK…

Zijn we dan met z’n allen uiteindelijk niet…
Niks BIJZONDER...
Niet UNIEK...
Maar...
GELIJK EN GEWOON....

HEB EEN HEEL FIJN WEEKEND!
En….

Deze middag trok ik naar de huisarts om mijn maandelijkse dosis stuff te laten voorschrijven. Hij en ik komen bijna tegelijk toe aan zijn praktijk, ik op de fiets, hij met de auto.
Er is maar een wachtende voor mij (meestal zit zijn wachtzaal al een uur op voorhand stampvol) dus dat is mazzel hebben.

Wanneer ik voor hem zit in zijn kabinet laat hij  langs zijn neus weg weten dat ik wegens mijn te slecht zicht feitelijk niet meer zou mogen fietsen. Ik beaam dit maar zeg hem meteen dat veel stappen voor mij ook geen optie meer is. Hij knikt begrijpend.
Al drie jaar last van een pijnlijke linker heup. Een heup die steeds meer en meer pijn begint te doen, ondanks de reeds vele "genoten" behandelingen. Daar bovenop een pijnlijke rechter knie wegens reumatoïde artritis en die driemaal zo dik is dan hij hoort te zijn door het ontstekingsproces.
Over mijn heup zegt hij niets. We weten allebei dat die enkel nog kan geholpen worden via een operatie. Een operatie die geen garantie geeft op genezing, die bovendien toch nogal wat risico inhoudt en een zeer lange revalidatie eist. Voor een alleenstaande, zoals ik, toch iets om lang over na te denken.
Voor mijn knie echter haalt hij een spuit boven met een extra lange en kromme naald en begint daarmee onder mijn knieschijf te wringen en te wroeten, waarna hij een vloeistof injecteert. (Voor diegene die het willen weten, het ingespoten medicament heet: Diprophos) Het is even heel hard op mijn tanden bijten, maar ach, de tandarts moet ook leven hè. “Geef het 48u de tijd om in te werken” zegt mijn dokter "en geef die knie veel rust". Dat laatste hoor ik nu graag zie!
Voor mijn heup krijg ik een maxi doos Paracetamol Teva en Feldene Lyotabs voorgeschreven. Mijn maag, darmen en lever bedanken hem.

Voor de Paracetamol heb ik een goedkeuring nodig van adviserende geneesheer van mijn ziekenfonds. Ik sta te twijfelen waar ik het eerst naar binnen zal stappen, bij mijn apotheek of mijn ziekenfondskantoor. Beide liggen recht tegenover elkaar. Ik kies voor de laatste wegens het sluitingsuur.

En weer heb ik mazzel!
Want terwijl ik zit te wachten tot het mijn beurt is om naar het loket te mogen gaan, wordt mijn apotheek overvallen. Voor hetzelfde geld was ik daarbij aanwezig geweest! En voor zulke ervaring pas ik toch liever.

Ik zoek dan maar een andere apotheek op. Er is er nog een vlak in de buurt weet ik en daar trek ik naar toe.
Maar net wanneer ik met mijn fiets aan de hand in het midden van het zebrapad ben, komt er uit de tegenoverliggende straat een politiecombi in volle vaart recht op mij af gevlogen. Instinctief spring ik naar achteren. Dat was een goede beslissing. Had ik andersom gedaan, ik was morsdood geweest.
Derde keer mazzel!

Zoveel chance op een dag dat gebeurt me niet gauw!
Zou ik nu voor 1 keertje eens geen lotto formuliertje invullen…of is mijn dosis geluk bij deze opgebruikt.

Ik wens jullie allen nog een heel gezellige en knusse avond toe!
Tot de volgende... en uitzonderlijk vandaag een driedubbele...

Vandaag weer maandag. En vermits ik al jaren niet meer werk ben ik nu alle dagen vrij en hoef ik me nooit echt moe te maken. Maar toen ik deze morgen wakker werd had ik totaal geen zin om uit mijn bed te komen. De kat dacht daar echter anders over en dus sleepte ik mijn oude lijf naar de keuken.
Bij mijn eerste kopje koffie begin ik heel traag en heel voorzichtig toch wat plannen te maken van wat ik vandaag zou doen. Helaas! Ondertussen zijn we al enkele uren verder en is er van die plannen nog geen sikkepit terecht gekomen. En het ziet er ook niet naar uit dat dit nog gaat gebeuren.

“Luiheid is het oorkussen van de Duivel” hoor ik de nonnen van het internaat in gedachten zeggen. Daar tegenover staat in mijn geheugen gegrift dat wanneer je op pensioen bent, niets moet en alles mag. Ik schijn dat laatste veel beter in praktijk te kunnen brengen.
En dus wordt het vandaag een lummel dag. En morgen zien we nog wel.

Ik wens jullie allen een productieve en inspirerende week toe!
Tot de volgende…

Ik probeer jou alles te geven…
neem dat van je moeder maar aan…
en wat ik ook deed of doe in jou leven…
heb ik voor jouw bestwil gedaan…
en zeg ik soms nee op jou vragen…
en ben jij soms dagen van slag…
dan was dat niet om jou te plagen...
maar omdat mijn hart dat zo zag…

Ook een moeder maakt fouten in haar leven...
want hoe je kinderen op moet voeden staat nergens beschreven...
dus geef me wat krediet…
want ik ben maar een moeder…
en meer ben ik niet.

Ik wens jullie allen een heel fijn weekend toe!

Mijn appartement wordt dus een bouwwerf!

De werken starten op 23 januari, maar de exacte datum dat dit alles bij mij zal gebeuren weet ik pas enkel dagen op voorhand.
En dan de kleine lettertjes:
-Men gaat zoveel als mogelijk de gordijnophanging zien te bewaren… maar wanneer dit niet kan….tja, ten pis… die onkosten zijn in elk geval dan voor de huurder.
-Beschadigingen aan behangpapier, en/of vloerbedekking…idem dito.
-Bovendien zullen onze huidige vliegenramen niet meer passen en dus kunnen we nieuwe kopen bij de maatschappij. Dat zou voor mij betekenen dat ik 3 horren aan 78,52€ en twee aan 231,16€ zal mogen aankopen. Dat is geen kattenpis als je het mij vraagt!

Ik hoop van harte dat het geen stenen dik gaat vriezen de komende weken, anders ga ik ietwat blauwachtig uit de strijd komen. En ik wens nog harder dat we al enkele maanden verder waren, want zoals gezegd, ik zie er tegenop als tegen een berg.

Heb nog een fijne rest van de week! Tot de volgende…en…

Afgelopen week smeet ik mij met ware doodsverachting, geflankeerd door mijn dappere dochter die winkelen haat, in het solden gewoel.
Normaal zul je mij in solden tijd nooit te zien krijgen. Als je weet dat ik al hyperventileer wanneer er meer dan vier mensen rondom mij staan, dan weet je welke zware opgave ik mezelf deze keer had toebedeeld.
Maar ditmaal had ik enkele weken geleden mijn oog laten vallen op een winter mantel die ik dolgraag wou hebben. Alleen het prijskaartje van -400€ lag ietwat boven mijn budget.
En zodoende trok ik hoopvol met de solden in mijn achterhoofd op pad.

Aangekomen in de bewuste winkel begaf ik mij naar de plek waar de mantel behoorde te hangen. Maar helaas, op die plek hingen nu mantels van een heel andere soort en heel wat mindere kwaliteit.
Ongeduldig als ik ben, stevende ik dan maar af op een verkoopster en vroeg haar waar “mijn mantel" ergens hing en of hij afgeprijsd was. De vriendelijke employee trok haar perfecte wenkbrauwen op en verwees me dan naar een verborgen hoekje. En hoera! Daar zag ik een rek  met de door mij begeerde mantels. En ze waren ook nog eens 60€% goedkoper! Ik kon mijn geluk niet op!

Helaas! Mijn geluk was van korte duur want mijn maat hing er niet meer tussen. De mantels waren enkel nog te verkrijgen in maatje, 52, 54 en 56. En dat is me nu toch echt wel een beetje te ruim. Zelfs met een hele dikke trui of twee eronder, zoals ik me stil stond af te vragen, zou hij me nog veel te groot zijn.
Heel gedesillusioneerd droop ik dan maar af.

Toch nog even wat andere rekken bekeken, maar ook daar mijn maat niet te vinden in kleding die ik mooi vind.
Dan maar een fles dure parfum gekocht als troost voor mezelf, en een rokje voor Dochterlief. Daarna van ellende naar Quick getrokken en daar een groot 'Giant Menu' besteld met een x-large beker mierzoete Sprite. Nem! Want wat baat het dat je aan de lijn doet, wanneer er voor die lijn toch niets te vinden is dat een beetje leuk staat!
Maar het goede nieuws bij dit alles is, ik hoef mij alvast geen nieuwe kleerkast aan te schaffen, hahahaha....

Ik wens jullie allen nog een deugddoende zondag! En tot de volgende…

Het betreft de omgang met blinden en slechtzienden.
‘Eenoog is koning in het land der blinden’ flitst er door mijn hoofd wanneer ik met mijn blindenstok in de hand en donkere bril op mijn neus door de straten stap.
Men veronderstelt door die bewuste attributen meteen dat je helemaal niets meer kunt zien van wat er om je heen gebeurd. Vaak is dat terecht. Maar even vaak ook niet, zoals in mijn geval.
Sinds ik mijn blindenstok in bezit heb genomen ben ik in een gans andere wereld terecht gekomen, zo blijkt. Een meer vriendelijker en behulpzamer wereld. Maar soms ook een van een hulpvaardigheid tegen wil en dank, zoals jullie iets verderop kunnen lezen.
Even vaak ook een wereld van verbazing, verbazing van mijn kant dan wel. Omdat sommige mensen alle remmingen laten varen in de veronderstelling dat ik toch niet kan zien wat zij doen.
Zo was er de man die ongegeneerd naast mij in zijn kruis stond te krabben en daarna aan zijn vingers ging ruiken. Of die jonge gast die naast mij in de trein verwoed in zijn neus zat te pulken, daarna uitgebreid zijn buit zat te bewonderen om het vervolgens weg te knikkeren. Gelukkig niet mijn richting uit!
Mensen bekijken je vaak ook lang en ongegeneerd van kop tot teen. Vrouwen vooral doen dit. Enkel nadat je hen dan vriendelijk lachend toeknikt, wenden ze ietwat verward en verlegen hun blik van je af.
Om al die redenen wens ik jullie wat tips te geven over hoe je best met blinden en slechtzienden omgaat.

TIPS:

Slechtziendheid is er in allerlei variaties.
Er zijn mensen met kokervisie, waarbij ze alles door een smalle buis zien, er zijn mensen die niets zien in schemerlicht, en er zijn mensen die wel schaduwen zien, maar niets echt scherp.
In die laatste categorie behoor ik.

Wanneer iemand met een blindenstok of blindengeleidehond loopt, dan betekent het niet altijd dat hij helemaal niets ziet. Iemand die een zware zonnebril op heeft is niet per definitie blind, maar het kan soms wél zo zijn. Soms is licht schadelijk voor de ogen.

Blinden en slechtzienden lijken soms zoekend gedrag te vertonen. Toch is dat niet altijd een teken dat ze de weg kwijt zijn of hulp nodig hebben. Zij gebruiken immers andere zintuigen om zich te oriënteren.
Veel blinden en slechtzienden ervaren het als uiterst storend dat ze zomaar bij de arm worden vastgegrepen door hulpvaardige passanten 'die hen wel even zullen helpen oversteken'. Vraag een blinde dus altijd eerst of hij hulp nodig heeft als je denkt dat dit zo is. Misschien staat hij/zij wel gewoon op zijn/haar lief te wachten.
Als je in het voorbijgaan een blinde of slechtziende groet, zeg er dan even bij wie je bent.
Stuur geen papieren post, maar elektronische post. Blinden en slechtzienden hebben doorgaans een computer met aanvullende software die de tekst voorleest of omzet naar braille.

Heb je je ooit gerealiseerd dat een blinde of slechtziende...

• ... het getoonde nummer bij de balie niet ziet en dus niet weet wanneer hij aan de beurt is.

• …verkeerslichten niet altijd een ‘kliksysteem’ hebben waardoor de blinde of slechtziende zich trager in beweging zal zetten dan u. Duw hem daarom in uw haast niet van de stoep.

• ...Drum hem ook niet voorbij tijdens het instappen op bus/tram of trein om toch die zo gegeerde zitplaats te bemachtigen. Meestal is hij/zij nog goed ter been en zal u heel beleefd die zitplaats gunnen.

Tot slot:

Neem nooit klakkeloos aan dat iemand die blind lijkt, dit ook werkelijk is.
Het bespaart je wellicht vaak het schaamrood op je gelaat bij jouw eventuele gênante handelingen.

UIT NAAM VAN ALLE BLINDEN
EN SLECHTZIENDEN
BEDANKT VOOR UW AANDACHT!

Na drie jaar op mijne alleen de feestdagen te hebben doorgebracht, besloot ik het dit jaar anders te doen. Ik zou deze keer weer van de partij zijn. En zo gedacht, zo gedaan.
Hoe het met de kerst is verlopen ten huize van…, konden jullie al lezen. Gezellig samen tafelen met mijn familie.
Nieuwjaar besloot ik samen met vrienden te vieren in m’n stamkroegie. Daar werd voor een luttele 30€ een rijkelijk feestmaal aangeboden, en dat zag ik wel zitten. Maar o wee!

Vermits ik geen of weinig vlees eet, moest ik mijn buikje vullen met al het andere lekkers dat overvloedig gedrenkt was in roomsaus. En jullie begrijpen het al wel zeker! Na drie jaar van magere kost wegens vechten tegen de kilootjes is het geen goed idee voor maag en darmen om je een hele week lang eens goed te laten gaan  met een apotheose op oudejaarsavond. Blijkt bovendien ook nog dat een nachtje doorzakken mij niet meer bekomt, meer zelfs, ik kan dat niet meer aan.

Dat mocht ik dan ook de drie eerste dagen van het nieuwe jaar ondervinden!
Toen mijn vrienden mij om 06h in de vroegte  aan de deur afzette (en na eerst de kat te eten hebben gegeven en hem met een dikke knuffel mijn excuses te hebben aangeboden voor mijn lange afwezigheid, iets dat hij niet graag heeft en dit ook steeds duidelijk laat blijken) voelde ik mij als wrakhout en was dolgelukkig dat ik kon neerploffen in mijn bed.

Dat geluksgevoel duurde echter amper een half uurtje. Toen begon de miserie!
Een sputterende maag en spetterende darmen. Om jullie een beetje een visueel beeld te geven van mijn ellende, ik zat met mijn kont op de pot en hing met mijn kop over een andere pot. En dit drie dagen lang!
Kwam er het eerste uur nog wat uit mijn lijf, na een uurtje was dat lijf leeg. Maar mijn maag en darmen wilden dat niet geloven en bleven zich hardnekkig verzetten. Zelfs tegen de slok water die ik doorslikte in de hoop dat een Motilium me wat soelaas kon brengen.

Vandaag, woensdag, is de eerste dag dat ik weer rechtop sta. Al is het dan op trillende benen en met barstende koppijn, en het gevoel dat ik overreden ben door een tank.
Voor mijn lijn is het alvast goed geweest, want ik ben drie kilo lichter dan verleden jaar.

Ik begon vandaag dan maar voorzichtig met een droge cracker en dat schijnt te lukken. Vanavond besmeer ik hem misschien met wat magere platte kaas.
Terug dus naar het alledaagse.
Morgen moet ik immers een helder hoofd hebben want ik moet op controle bij het F.O.D. wegens herziening van mijn invaliditeit. Uitgewaaid zal ik daar zeker wel aankomen als je de weersvoorspelling mag geloven.

Enfin, deze overgang van oud naar nieuw zal ik niet licht vergeten! Hopelijk onthoud ik het tot het volgende feestje. Want voor herhaling is dit echt niet vatbaar, mijn gedacht!!!

Deze verfomfaaide Mus gaat nu haar naweeën uitzingen voor haar tv in haar relax. Jullie wens ik nog een prettige rest van de week! Bij leven en welzijn, tot de volgende… met een,

Hallo lieve allemaal!
Mijn eerste gedacht was om jullie allen een spetterend uiteinde te wensen! Maar bij nader toezien is die uitspraak voor enige interpretatie vatbaar, nietwaar!
Daarom geef ik jullie deze nieuwjaarsbrief:

Bij Nieuwjaar horen wensen
van gezondheid en geluk,
vooral dan voor die mensen
die me helpen stuk voor stuk.

Bij Nieuwjaar horen wensen
en soms zelfs een klein festijn,
waar heel veel mensen
toasten met een glaasje wijn.

Bij Nieuwjaar horen wensen
liefst vol kleur en ook vol licht,
die breng je dan het beste
met een vrolijk en blij gezicht.

Bij Nieuwjaar horen wensen
heel persoonlijk en speciaal,
voor jullie 't allerbeste!
voor mij blijven jullie ideaal!!!

En tot slot, als rechtgeaarde Antwerpse kan ik het niet laten om af te sluiten met een liedje dat we als kind van deur tot deur gingen zingen:

Nievejoarken hottentot
Me voader ij nen blottekop
Zeive joar zonder hoar
’k wens oe ne gelukkige Nievejoar!

PROOST!
EN TOT WEERZIEN IN 2012

En ik heb daar geen spijt van gekregen!
Nu moet ik wel toegeven dat ik niet meer kan wat ik vroeger wel kon. Maar wat een heerlijk en fijn gevoel gaf het toen iedereen gewillig en spontaan zijn steentje bijdroeg om er een geslaagd feest van te maken.

Kerstmis heeft voor mij persoonlijk niet te betekenis van het rooms-katholieke verhaal dat mij toen ik jong was door de strot werd geduwd. Ik opteer voor de heidense oorsprong waarin de zon, het licht van de wereld, wordt herboren en weer in kracht toeneemt.
Het feit dat de dagen beginnen te lengen en de nachten korter worden.
Het feit dat alles opnieuw in bloei zal komen en nieuw leven brengt in de natuur.
Dat moet je niet klakkeloos geloven, want dat wonder der natuur kun je steeds weer met je eigen ogen aanschouwen.

En toch…
Net als in het Bijbelse verhaal klopte er ook bij ons een onverwachte, maar zeer welgekomen, gaste aan. En ze bracht geluk mee voor ons allen, maar in het bijzonder voor Dochterlief.
Deze moeder sloeg in gedachten een kruisje en bad in stilte toch maar een Wees Gegroet-je opdat eindelijk het geluk zou mogen terugkeren in het leven van haar kind.

Tja, deze Mus krijgt zo af en toe te maken met rare kronkels in haar brein. Maar wie me kent weet dit al wel langer zeker!!! En wat voor jullie misschien belangrijk kan zijn om weten, het is niet besmettelijk.

Heb nog een hele fijne aanloop naar oudejaarsavond, tot de volgende…met een…

Dag lieve allemaal!

Ik heb een wens voor iedereen
Een samen zijn met lieve mensen om je heen.
Mensen die van je houden om wie je bent
In wie je een stukje van jezelf herkent.
Mensen die onvoorwaardelijk om je geven.
En waarmee je samen iets moois kunt beleven.
Geniet van de warmte dat dit alles geeft.
En heb een vrolijk kerstfeest!

Helaas kwam er een moment dat mijn oogziekte me bij dit alles lelijk parten begon te spelen.
Wie veel en graag met ‘HTML’ werkt zal weten dat je geen puntje of streepje verkeerd mag zetten want dan werkt de code niet. En laat het nu net die puntjes en streepjes zijn die ik niet meer kan zien.
En met heel veel spijt moest ik aan mezelf toegeven dat ik dit blogje niet meer kon voortzetten. Zodus stopte ik ermee.

Maar nu komt het bizarre!
Hoewel ik al vele maanden niet meer werk aan mijn muziek blogje, merkte ik van de week dat hij terug in de ranking staat van de categorie: Dagboek/Bedenkingen!
En tot mijn verbazing stijgt het nog elke dag!

Nu vraag ik mij toch af wat er aan de hand is?
Zou er iemand op het idee gekomen zijn om mijn werk beetje bij beetje te kopiëren? Zou men in de ingewanden van mijn blog de ‘HTML’ codes roven voor eigen gebruik? Of zou plots mijn muziek blog zo populair zijn geworden?
Nu aan diegenen die menen er muziek te kunnen afhalen kan ik meteen vertellen dat ze dan dikke pech hebben. Want elke keer weer werd het vorige lied (lees:link) verwijderd wanneer ik er een nieuw opzette. Kwestie van gene zever te krijgen met SABAM.

Enfin, we gaan er ons hoofd niet over breken en nog minder onze slaap voor laten. Er gebeuren wel vreemder dingen op SenNet en de rest van de wereld. Maar bizar vind ik het wel!

Ik wens jullie allen nog een fijne rest van de week toe!
Tot de volgende…

Maar wat zeur ik! Want ik mag mij gelukkig prijzen.
Wanneer ik thuis kom gaat door een tikje van mijn vinger op de thermostaat mijn chauffage in werking en is het in een mum van tijd aangenaam warm in mijn stulpje.
Ik trek mijn natte kleding uit, neem een warme douche, trek mijn super warme jogging en wollen pantoffels aan en vlei me onder mijn fleece deken in mijn relax voor de tv. Naast mij op de salontafel staat een lekker warme kop soep om de innerlijke mens te sterken.

Dit in tegenstelling tot vele anderen die geen dak boven hun hoofd en/of warm bed hebben om in te duiken. Zelfs geen kop warme drank om even hun verkleumde handen aan te warmen.
Ach ja, ik weet wel dat velen denken dat al die mensen het aan zichzelf te danken hebben. Dat ze hun luttele centen die ze bijeen gebedeld hebben verspillen aan booze. Dat ze werkschuw zijn en zich kwaadwillig buiten de maatschappij zetten. Een maatschappij die hen uitspuwt en die zij op hun beurt verachten.

Ik geef het ietwat beschaamd toe, ooit dacht ik hetzelfde.
Tot op de dag, nu jaren geleden, dat ik aan mijn vrijwilligers werk begon in een opvangtehuis voor daklozen.
Tot op de dag dat ik het verhaal hoorde achter die onwelriekende haveloze mens.
Vanaf toen, en nu nog, bekijk ik vele onder hen met andere ogen.
Niet de vele immigranten die naar hier komen om te profiteren van onze sociale welvaart en daar nog in slagen ook.
Niet die notoire luie dronkelap (want die zijn er gegarandeerd ook ) die zich niet wil laten helpen.
Maar die sukkelaar die zijn werk is verloren door reorganisatie en vervangen werd door een machine.
Die zijn afbetalingen niet meer kan doen en wier have en goederen in beslag werden genomen door de bank.
Die mens die door de vele kafkaiaanse regeltjes steeds weer door de mazen van ons sociale vangnet valt waardoor zijn situatie uitzichtloos is, en blijft.
En dan wil ik het nog niet eens hebben over alle verborgen armoede.

Zo net een week voor de kerst met al zijn praal en pracht, zijn overdaad aan eten en geschenken, vind ik het een mooie tijd om daar bij stil te staan op dit ontiegelijke uur midden in de nacht.
Want wat ik nooit zal kunnen begrijpen, is dat vele (gelukkig niet allemaal) mensen van kerstmis (toch een overwegend katholiek  gegeven) een decadent feest maken terwijl hun medemens van koude en honger vlak naast hun deur ligt te creperen.

Ik wens jullie allen nog een hele fijne en gezellige zondag toe! Tot de volgende…

Ik ben een ramp op het gebied van het onthouden van verjaardagen. De helft van de tijd weet ik niet eens in welke dag we leven, laat staan dat ik weet wie er op dat moment jarig is.
Die van mijn kinderen en aanverwanten zijn uiteraard geen probleem. Maar die van nauwe kennissen en goede vrienden, dat is andere koek. Al zijn er wel enkele bij die het me gemakkelijk maken.

Zoals bijvoorbeeld Bojako, die is op dezelfde dag jarig als Zoonlief. En mijn vriendin uit Canada is jarig op dezelfde dag als Dochterlief. Ook die van mijn Poetsiepoets onthoud ik wegens exact 1 maand later jarig dan Vicky. Mijn (pleeg) broer verjaart dan weer op tweede kerstdag en daarom niet moeilijk om te herinneren.
De verjaardag van de vader van mijn kinderen en die van mijn (pleeg)pa komen nog steeds spontaan in me op. 
Maar al de rest….olala!

En dan komt die dekselse 13e december!
Nog voor ik goed en wel wakker ben weet ik welke dag het vandaag is. Hel lijkt alsof ik ontwaakt ben uit een nachtmerrie. (En misschien is dat ook wel zo). Dat nare gevoel blijft de ganse dag door mijn lijf gieren.
Er komt vandaag ook niets fatsoenlijk uit mijn handen. Zelfs koffie zetten of een boterham smeren lukt niet probleemloos. Ik kan mij niet focussen op de dagdagelijkse bezigheden. Mijn gedachten dwalen voortdurend af naar vroeger…naar mijn kindertijd…naar alle ellende die ik mocht ondervinden…door haar...en het lijkt alsof de littekens van de slagen tweemaal zo groot, tweemaal zo pijnlijk zijn vandaag...alsof ze gisteren zijn toegebracht.
Want 13 december is de verjaardag van mijn pleegmoeder.
En hoewel zij reeds vele jaren dood is spookt zij nog steeds door mijn brein. Zij beheerst vandaag mijn doen en laten en brengt mij totaal van mijn stuk.

Hoe komt dat toch?
Waarom heeft dat mens tot op vandaag nog zo een enorme impact op mij! Zal ik het dan nooit  kunnen vergeten? Het nooit helemaal achter mij kunnen laten?
Tot op vandaag alleszins niet, zo blijkt.

Nee, ik wens haar geen gelukkige verjaardag toe.
‘May she rot in hell’ komt dichter bij de waarheid van mijn innerlijke gevoelens.
Vergeten en vergeven, het zou heilzaam voor me zijn.
Maar ik kan het niet….tot op de dag van heden kan ik het nog steeds niet. Misschien ooit...wellicht nooit...

Sorry aan de lezers die geschokt zijn door dit enigszins bitter klinkende epistel. Ik voelde een onweerstaanbare drang om het van me af te schrijven. Gelukkig kan en mag dit ook.
Voor de rest ben ik de lieftalligheid zelve hoor, hahaha….Daarom voor jullie allen, veel liefs, en een…