Helaas kwam er een moment dat mijn oogziekte me bij dit alles lelijk parten begon te spelen.
Wie veel en graag met ‘HTML’ werkt zal weten dat je geen puntje of streepje verkeerd mag zetten want dan werkt de code niet. En laat het nu net die puntjes en streepjes zijn die ik niet meer kan zien.
En met heel veel spijt moest ik aan mezelf toegeven dat ik dit blogje niet meer kon voortzetten. Zodus stopte ik ermee.

Maar nu komt het bizarre!
Hoewel ik al vele maanden niet meer werk aan mijn muziek blogje, merkte ik van de week dat hij terug in de ranking staat van de categorie: Dagboek/Bedenkingen!
En tot mijn verbazing stijgt het nog elke dag!

Nu vraag ik mij toch af wat er aan de hand is?
Zou er iemand op het idee gekomen zijn om mijn werk beetje bij beetje te kopiëren? Zou men in de ingewanden van mijn blog de ‘HTML’ codes roven voor eigen gebruik? Of zou plots mijn muziek blog zo populair zijn geworden?
Nu aan diegenen die menen er muziek te kunnen afhalen kan ik meteen vertellen dat ze dan dikke pech hebben. Want elke keer weer werd het vorige lied (lees:link) verwijderd wanneer ik er een nieuw opzette. Kwestie van gene zever te krijgen met SABAM.

Enfin, we gaan er ons hoofd niet over breken en nog minder onze slaap voor laten. Er gebeuren wel vreemder dingen op SenNet en de rest van de wereld. Maar bizar vind ik het wel!

Ik wens jullie allen nog een fijne rest van de week toe!
Tot de volgende…

Maar wat zeur ik! Want ik mag mij gelukkig prijzen.
Wanneer ik thuis kom gaat door een tikje van mijn vinger op de thermostaat mijn chauffage in werking en is het in een mum van tijd aangenaam warm in mijn stulpje.
Ik trek mijn natte kleding uit, neem een warme douche, trek mijn super warme jogging en wollen pantoffels aan en vlei me onder mijn fleece deken in mijn relax voor de tv. Naast mij op de salontafel staat een lekker warme kop soep om de innerlijke mens te sterken.

Dit in tegenstelling tot vele anderen die geen dak boven hun hoofd en/of warm bed hebben om in te duiken. Zelfs geen kop warme drank om even hun verkleumde handen aan te warmen.
Ach ja, ik weet wel dat velen denken dat al die mensen het aan zichzelf te danken hebben. Dat ze hun luttele centen die ze bijeen gebedeld hebben verspillen aan booze. Dat ze werkschuw zijn en zich kwaadwillig buiten de maatschappij zetten. Een maatschappij die hen uitspuwt en die zij op hun beurt verachten.

Ik geef het ietwat beschaamd toe, ooit dacht ik hetzelfde.
Tot op de dag, nu jaren geleden, dat ik aan mijn vrijwilligers werk begon in een opvangtehuis voor daklozen.
Tot op de dag dat ik het verhaal hoorde achter die onwelriekende haveloze mens.
Vanaf toen, en nu nog, bekijk ik vele onder hen met andere ogen.
Niet de vele immigranten die naar hier komen om te profiteren van onze sociale welvaart en daar nog in slagen ook.
Niet die notoire luie dronkelap (want die zijn er gegarandeerd ook ) die zich niet wil laten helpen.
Maar die sukkelaar die zijn werk is verloren door reorganisatie en vervangen werd door een machine.
Die zijn afbetalingen niet meer kan doen en wier have en goederen in beslag werden genomen door de bank.
Die mens die door de vele kafkaiaanse regeltjes steeds weer door de mazen van ons sociale vangnet valt waardoor zijn situatie uitzichtloos is, en blijft.
En dan wil ik het nog niet eens hebben over alle verborgen armoede.

Zo net een week voor de kerst met al zijn praal en pracht, zijn overdaad aan eten en geschenken, vind ik het een mooie tijd om daar bij stil te staan op dit ontiegelijke uur midden in de nacht.
Want wat ik nooit zal kunnen begrijpen, is dat vele (gelukkig niet allemaal) mensen van kerstmis (toch een overwegend katholiek  gegeven) een decadent feest maken terwijl hun medemens van koude en honger vlak naast hun deur ligt te creperen.

Ik wens jullie allen nog een hele fijne en gezellige zondag toe! Tot de volgende…

Ik ben een ramp op het gebied van het onthouden van verjaardagen. De helft van de tijd weet ik niet eens in welke dag we leven, laat staan dat ik weet wie er op dat moment jarig is.
Die van mijn kinderen en aanverwanten zijn uiteraard geen probleem. Maar die van nauwe kennissen en goede vrienden, dat is andere koek. Al zijn er wel enkele bij die het me gemakkelijk maken.

Zoals bijvoorbeeld Bojako, die is op dezelfde dag jarig als Zoonlief. En mijn vriendin uit Canada is jarig op dezelfde dag als Dochterlief. Ook die van mijn Poetsiepoets onthoud ik wegens exact 1 maand later jarig dan Vicky. Mijn (pleeg) broer verjaart dan weer op tweede kerstdag en daarom niet moeilijk om te herinneren.
De verjaardag van de vader van mijn kinderen en die van mijn (pleeg)pa komen nog steeds spontaan in me op. 
Maar al de rest….olala!

En dan komt die dekselse 13e december!
Nog voor ik goed en wel wakker ben weet ik welke dag het vandaag is. Hel lijkt alsof ik ontwaakt ben uit een nachtmerrie. (En misschien is dat ook wel zo). Dat nare gevoel blijft de ganse dag door mijn lijf gieren.
Er komt vandaag ook niets fatsoenlijk uit mijn handen. Zelfs koffie zetten of een boterham smeren lukt niet probleemloos. Ik kan mij niet focussen op de dagdagelijkse bezigheden. Mijn gedachten dwalen voortdurend af naar vroeger…naar mijn kindertijd…naar alle ellende die ik mocht ondervinden…door haar...en het lijkt alsof de littekens van de slagen tweemaal zo groot, tweemaal zo pijnlijk zijn vandaag...alsof ze gisteren zijn toegebracht.
Want 13 december is de verjaardag van mijn pleegmoeder.
En hoewel zij reeds vele jaren dood is spookt zij nog steeds door mijn brein. Zij beheerst vandaag mijn doen en laten en brengt mij totaal van mijn stuk.

Hoe komt dat toch?
Waarom heeft dat mens tot op vandaag nog zo een enorme impact op mij! Zal ik het dan nooit  kunnen vergeten? Het nooit helemaal achter mij kunnen laten?
Tot op vandaag alleszins niet, zo blijkt.

Nee, ik wens haar geen gelukkige verjaardag toe.
‘May she rot in hell’ komt dichter bij de waarheid van mijn innerlijke gevoelens.
Vergeten en vergeven, het zou heilzaam voor me zijn.
Maar ik kan het niet….tot op de dag van heden kan ik het nog steeds niet. Misschien ooit...wellicht nooit...

Sorry aan de lezers die geschokt zijn door dit enigszins bitter klinkende epistel. Ik voelde een onweerstaanbare drang om het van me af te schrijven. Gelukkig kan en mag dit ook.
Voor de rest ben ik de lieftalligheid zelve hoor, hahaha….Daarom voor jullie allen, veel liefs, en een…

Maar alle gekheid op een stokje, wat me echt zorgen baart is dat mijn zicht weer achteruit is gegaan. Dit is zo sinds een grote week.
Vorige keer heeft de oogarts mij geen prik gegeven omdat mijn zicht stabiel was gebleven. En ook omdat er nog jarenlang zal moeten geprikt worden, als ik het geluk mag hebben om oud te worden, en problemen kan leveren voor mijn netvlies. Ik was blij toe, want zo’n naald in je oog is geen pretje, ook al wordt die dan plaatselijk verdooft, je voelt het wel. Maar nu blijkt toch dat een keertje overslaan geen goede beslissing is.
Komende woensdag moet ik naar de oogarts toe, en dan volgt er zeker weer een oog-injectie. Ik kan enkel maar hopen dat hierbij mijn zicht zich weer een beetje herstelt.

Maar ach, wat loop ik te zeuren…er zijn zoveel ergere dingen in het leven!
Wanneer ik ga lezen bij Natoken, of ik denk aan mijn vrienden Maria en Raoul, dan mag ik mij nog gelukkig prijzen.
Die snotvalling verdwijnt wel weer zoals hij gekomen is. En al zie ik dan nog maar weinig, het is nog altijd meer dan een blinde.
Voor de pijn in mijn knoken heeft de apotheker ‘goei stuff’. En daarmee kom ik de winter wel door tot er zich weer warmere temperaturen aandienen. Trouwens van kniezen wordt een mens ook ziek.

Zo, dat was het voor nu. Ik ga mijn hangmatje onder mijn neus vervangen en me effe horizontaal leggen.
Ik wens jullie allen een fijne week toe! En tot de volgende…bij leven en welzijn!

Verleden week maandag kwam Dochterlief even over vliegen voor twee daagjes. Oorspronkelijk om moeder te helpen bij het optuigen van de kerstboom.
Reeds twee jaar op rij heb ik geen kerstboom meer gezet. Geen zin, geen fut, teveel narigheid en verdriet te verwerken om feestelijk vrolijk te kunnen zijn.
Dit jaar kwam dan toch weer de vraag: “Mams, wat ga je doen met de kerst?” Toen ik niet vol enthousiasme, zoals vroeger, zei: …ha, natuurlijk komen jullie naar hier… ik versier de kamer… dek de tafel feestelijk… doe de nodige inkopen… kook uitgebreid… zorg voor de cadeautjes…en wanneer jullie terug naar huis zijn ruim ik de boel vrolijk weer op…en dat allemaal in me eentje….! Toen zag ik toch de teleurstelling op hun gezicht.
Kerstmis is natuurlijk het familiefeest bij uitstek. Maar ze begrepen wel dat ik dit allemaal niet meer aankan. Dat mijn visuele handicap daarvoor te belemmerend geworden is. Ik kan verdorie voor mezelf nog geen ei meer bakken, laat staan een feestmaaltijd op tafel zetten! En dus kwamen ze met een compromis; Zoonlief en vrouwtje (die beide een drukke baan hebben) zullen zorgen voor de hapjes en het dessert. Dochterlief komt helpen bij het hoofdgerecht (dat wordt dit jaar fondue, want dat is simpelweg lekker en gemakkelijk) en neemt het optuigen van de kerstboom voor haar rekening.

En zo gebeurde het dat Vicky verleden week maandag op logement kwam voor twee dagen.
Maar ondertussen zijn die twee dagen al uitgegroeid tot een ganse week. Want het is fijn en gezellig bij Moeders. Het is leuk om verwend te worden en om op haar beurt te kunnen verwennen. Mij hoor je alvast niet klagen! Tja, dat cocoonen heeft ze van geen vreemden.

Ik wens jullie allen een heerlijke Sinterklaasavond! Dat jullie schoentje mag gevuld worden met lekkers! Lieve groetjes en tot de volgende….

Dat dichte groene bladerdek vormt een natuurlijk gordijn dat me behoed tegen inkijk van de overburen. Moest ik dat al willen, ik zou gerust en sans gêne dag en nacht in me blootje door de kamers kunnen paraderen.
Het gebladerde geeft me ook een gevoel van weidsheid en van rust. Een plattelandsgevoel middenin een drukke stad. Mijn eigenste boerenbuiten. Geef toe, niet iedereen heeft die luxe.
Dit alles echter enkel in het zomerseizoen.

Helaas zitten we nu in de herfst, de voorbode van de winter. En dat is nu dus goed te merken aan de vele bladeren die naar beneden vallen en de reeds kale takken die gaten slagen in mijn privacy.
Ik zal vanavond weer de overgordijnen dicht schuiven en zo de wereld rondom mij buitensluiten.
Ik zal nu lijdzaam moeten toekijken hoe wind en regen “mijn” bomen geweld aan doen, en hoe vorst en sneeuw hen in bezit neemt.
Ondertussen kan ik enkel hopend wachten op dat ene kleine ontluikende takje. Op die eerste vroege vogel die moedig zijn nestje begint te bouwen. Want dan zal het weer lente zijn, dan is de cirkel rond.

Ik laat jullie even meegenieten van de vier seizoenen van “mijn muurtje”. Respectievelijk, lente, zomer, herfst, winter.

Het was de allereerste keer sinds mijn oogziekte dat ik naar de cinema ging. Ik vreesde dan ook dat het een maat voor niets ging zijn.
Tv kijken valt al niet meer mee! Een ondertiteling kan ik gewoon niet meer lezen en naar de identiteit van de acteurs kan ik enkel maar raden. Tv kijken is voor mij dan ook een enorme inspanning. Wellicht daarom ook dat ik steeds in slaap val voor mijn toestel, al zitten de vele en lange reclameblokken daar ook voor iets tussen. Maar ik dwaal af….De cinema dus.

Dat reuze grote scherm was een weldaad voor mijn ogen. Ik heb dan wel niet elk detail van de film meegekregen en vond hem ook nogal donker zijn (iets wat Dochterlief tegensprak) maar ik heb er toch van genoten.
Maar djeezes, wat een lawaai! Het leek alsof men de doden wilde opwekken. En dat voor amper tien (nog levende) mensen in de zaal!
Het was ook koud in de zaal. We hadden nochtans gekozen voor de middagvoorstelling. Vermoedelijk heeft men bedacht dat de hoge stookkosten niet opwogen tegen de lage inkomsten en vervolgens de verwarming af gezet.

Hoewel ik de serie steengoed vindt was de film zelf ietwat teleurstellend. Ofwel lagen mijn verwachtingen te hoog, dat kan ook zijn. Maar een spectaculaire verhaallijn was het  alvast niet. "Code 37" gaat op doek gewoon verder daar waar de serie vorig seizoen op tv is geëindigd. Dus is voor mij de serie ook al niet meer zo interessant omdat ik nu al weet waar de knoop in de rode draad zit, en hoe hij ontward wordt.

Goedkoop is een bioscoopkaartje ook niet! Maar liefst -18,80€ inkom voor ons beiden mocht ik neertellen. Dat is om en nabij -760 oude Belgische frankskes.
Maar enfin, ik heb genoten van het hapje vooraf, het drankje nadien, en de aanwezigheid van Dochterlief ( die me en passant een paar nieuwe laarzen heeft afgetroggeld, hahaha…) dus al bij al een heel leuke dag.

Vandaag was het dan weer iets minder prettig omdat ik nog maar eens een halve dag op stap moest om papieren te laten invullen.
Morgen zal het dan weer plantrekkerij worden met allerlei dringende zaken, want de zorghulp is ziek en men heeft geen vervanging. Maar in mijne plan trekken ben ik ondertussen al heel goed geworden, dus, ♫... Dont Worry Be happy... ♫

Heb allemaal nog een fijne rest van de week! Tot de volgende….met een,

Jean Bos wordt geboren op 11 januari 1951 te Stokrooie, een deelgemeente van Hasselt. Jean Bos wordt blind geboren
Een week voor zijn derde verjaardag doen zijn ouders hem op een internaat voor blinden te Huldenberg,. Als hij tien is, verruilt hij dat instituut voor het Koninklijk Instituut voor Doven en Blinden te St.-Lambrechts-Woluwe. Daar voltooit hij de lagere middelbare school en studeert in 1970 af als telefonist.
Hij vindt werk als telefonist bij een vestiging van Philips te Hasselt. Als dit bedrijf midden de jaren ‘90 een herstructurering doormaakt, krijgt hij de kans om vertaalwerk te doen.
In 2003 verlaat hij het bedrijf dat korte tijd later gesloten wordt. Sedertdien houdt hij zich op vrijwillige basis bezig met redactie-, vertaal- en radiowerk.

Reeds in zijn jeugd is de auteur een verwoede lezer en heeft hij ambitie om te schrijven. Twee mensen hebben de poorten van de poëzie echt voor hem doen opengaan; een leraar Nederlands die op het blindeninstituut stage liep, en dichter Anton van Wilderode.
Dat resulteerde in de dichtbundel ‘Tijd en daarbuiten’ geschreven tussen 1975 en 2008.
Ter kennismaking geef ik jullie hier twee gedichten:

TIJD EN DAARBUITEN

Tijd en daarbuiten sta je met niets om handen
handenvol niets
niets om aan te geven, niets om weg te geven
sta je met lege handen
want je komt van binnen buiten
zoals je met niets in handen
van buiten binnen bent gekomen
sta je in de schaduw van de tijd
tijd en daarbuiten.

GEDACHTEN ONTKOMEN NOOIT

Gedachten lijden schipbreuk op papier
want de hand die de pen voert
is altijd van een onmeedogend meester.
Gedachten versplinteren in de taal
want ze zijn te fijnbesnaard
en de haar van het woord
te hard om te bespelen.
Gedachten sterven in de open mond
vermoord door tong en lippen zijn ze niet meer
en toch worden zij geoordeeld.
Gedachten ontkomen nooit
want ontvangen in zuiverheid
worden ze verminkt geboren uit het vlees
alleen bij kinderen en simpelen
zijn gedachten mond,hart en handen
Een zuivere viervuldigheid.

Ik wens jullie allen nog een gezellig stukje weekend! Tot de volgende…en

Aangekomen aan de winkel neem ik een winkelwagentje, zet de Caddy op het daarbij voorziene uitschuifbare onderstel, en betreed de winkel. Ik was nog geen twee rekken ver toen de zaakvoerder mij aansprak en me vertelde dat het verboden was om mijn Caddy mee te nemen in de winkel. Ik kon hem achterlaten op de daarbij voorziene plaats nabij de rij winkelwagentjes, zei hij.
En dat maakte mij nu kregelig zie! Want de goede man had wegens een zeurende hoofdpijn en een knagende pijnlijke heup van ondergetekende, de verkeerde dag uitgekozen en de verkeerde toon aangeslagen om me dat te gebieden. Toen ontstond de volgende pittige dialoog.

Hij: Ziet u mevrouw, het is een nieuwe regel die we hebben ingevoerd want er is afgelopen weekend voor -100€ aan goederen gestolen uit onze winkel.
Ik: En zaten die goederen allemaal in een Caddy?
Hij: Nee mevrouw, maar u begrijpt dat we onze voorzorgen moeten nemen?
Ik: En u begrijpt misschien dat ik me nu danig beledigd voel omdat u mij wegens mijn boodschappenwagentje beschouwd als een potentiële dievegge... ik kan u naar eer en geweten verklaren dat ik in gans mijn leven NOOIT iets gestolen heb uit eender welke winkel dan ook.
Hij: We willen enkel maar voorkomen, mevrouw.
IK: Ten eerst, meneer, zit er in de daarvoor voorziene tas van mijn Caddy voor meer dan duizend euro aan optische hulpmiddelen (mijn digitale loep alleen al kost 735€ en mijn speciale bril met de licht & contrast filterende glazen 160€ ) want ik ben zeer slechtziend en kan niet zonder hen winkelen...ten tweede zitten daar tevens mijn betaalkaarten, portemonnee, paraplu en de reserve huissleutels in...en ik moet dat allemaal vooraan in de winkel laten...of is het de bedoeling dat ik dat allemaal open en bloot in uw winkelwagentje leg?
Ten derde, uw kassiersters zitten allemaal met hun rug naar de plaats die u hebt voorbehouden om de Caddy’s te plaatsen, hoe beschermd zijn MIJN spullen tegen eventuele diefstal... of is dat voor u geen prioriteit?
(ja ja, ik was goed op dreef).
Hij: Mevrouw, (ietwat kregelig) u kunt toch niet verlangen dat wij ons ook nog aansprakelijk gaan stellen voor een eventuele diefstal van uw bezittingen!
Ik: U wordt klantvriendelijker met de minuut meneer!
Hij: zucht…rollende ogen…zucht…maar u kunt toch een handtas meebrengen en uw persoonlijke spullen daar in stoppen!

Er stonden al wat mensen rondom ons zeer geïnteresseerd mee te luisteren. Toen ik zag dat de man met de hele situatie duidelijk verveeld zat stimuleerde me dat om er nog een schepje bovenop te doen, weliswaar dit keer met een klein leugentje en niet geheel onterecht profiterend van mij situatie.
Ik: Meneer, u kunt zich wellicht moeiteloos inbeelden dat ik met mijn Caddy in de ene hand, en mijn blindenstok in de andere, nog een hand te kort kom om ook nog eens een handtas te dragen...daarom net dat mijn boodschappenwagentje zo ideaal is voor mij omdat het beide bevat... of gaat u mij telkens hoogst persoonlijk veilig naar huis loodsen?
Hij: (duidelijk op zoek naar een argument om zijn gelijk te halen) Mevrouw, regels zijn regels, het is net als met honden, die mogen ook de winkel niet in en iedereen legt zich daarbij neer.
Met een uitgestreken gezicht en een sardonisch genoegen omdat ik wist dat ik met deze het pleit gewonnen had, zei ik hem: Meneer, als ik morgen in uw winkel binnen kom met een hond dan moet u dit toelaten, want dan is dat een blinde geleidehond en die mag door niemand en nergens de toegang worden ontzegd.
Ik, nog steeds; Uw nieuwe regel is trouwens niet wettelijk... u hebt enkel het recht om mijn boodschappenwagentje na te kijken bij het verlaten van de winkel... en dan nog na een uitdrukkelijk en vriendelijk verzoek... mij fouilleren of mijn persoonlijke tas mag u niet inkijken...dar recht heeft enkel de politie... en daar verstopt men vaak ook gestolen spullen in, niet!
En om dit alles weiger ik om uw nieuwe regel te volgen. Moest u mij nu daarom de toegang tot uw winkel ontzeggen, geen enkel probleem, want ik kan met mijn centen overal terecht. Bovendien komt die regel in geen enkele andere supermarkt voor, noch in Delhaize zelf, noch in Aldi, Carrefour, Lidll of Colruyt”.
De goede man stond duidelijk perplex om zoveel beargumenteerde tegenkanting. Bovendien lieten de luisterende omstanders duidelijk blijken aan mijn kant te staan. En dus droop hij af met ”nog prettig winkelen, mevrouw”.

Nu ben ik wel heel erg benieuwd of ik de volgende winkel beurt weer een opmerking ga krijgen. Want eerlijk gezegd is die nabije supermarkt wel handig omdat hij ook op zondag open is. Maar of ik nu gelijk heb, of niet, ik ben vastberaden en niet van plan om mijn Caddy achter te laten op een plaats waar men mijn dure en onmisbare spullen kan stelen zonder dat de zaakvoerder er om maalt. Voila!

Blijkbaar heerst er ook weer een virus onder de mensen, want zowel de maatschappelijke assistente van het ziekenfonds; als de ergotherapeut, belde af wegens ziekte.
Gelukkig kwam de zorghulp wel. Samen hebben we het dikke pak documenten voor het FOD nog eens grondig nagekeken en daarna aangetekend opgestuurd. Nu maar hopen dat ik, of een van de dokters, geen punt of komma verkeerd hebben gezet of ik krijg ze per kerende post terug en dan kan het hele circus opnieuw beginnen.

Door al die vrije tijd is wel gebleken dat ik echt geen zittend gat heb. Dus ben ik maar eens op zoek gegaan naar enkele klusjes in huis.
Sommige van die klusjes vielen dik tegen en werd de confrontatie van mijn beperkingen me keihard in het gezicht gesmeten. Maar sommigen heb ik toch tot een goed einde kunnen brengen en dat geeft me dan dubbel zoveel voldoening.
Ook had ik tijd te over om wat blogjes te gaan lezen, kwestie van op de hoogte te blijven van wat jullie allemaal uitspoken. Soms voel ik me daarbij als het oude dametje die verdoken vanachter haar gordijn met chronometer in de hand de ganse straat in de gaten houd. Ik zie jullie maar jullie zien mij niet, hihihi…! En dit omdat ik niet altijd een reactie schrijf, maar dat weten jullie ondertussen al wel hé.

Voor de rest heb ik niet veel te vertellen. Rest mij enkel nog om jullie allen een fijne week toe te wensen en hou de virussen buiten de deur! Tot de volgende….

Hallo lieve allemaal!
ANI, van het gelijknamige blog hier op Seniorennet, gaat het nu in Keulen horen donderen wanneer ik haar zeg dat ze heel erg wreed bedankt is voor haar tip! Want hoewel ik niet altijd reageer op een logje, en dat geldt voor al mijn favoriete blogs, ze lezen doe ik dus wel.
Waar tip, hoe tip, welke tip, hoor ik Ani nu denken. Wel, ik ga haar verlossen van die krakende hersenpan.

Enkele weken geleden schreef Ani in een logje dat ze boeken had gekocht voor haar zoon. Daarbij viel de naam, Patrick De Bruyn. Ik kende de bewuste schrijver niet, had nog nooit van de man gehoord. Groot gat in mijn cultuur, zo bleek, want na even gegoogeld te hebben kreeg ik een boel informatie.

Patrick De Bruyn is een Vlaamse auteur. Hij werd geboren in Halle op 22 augustus 1955. Hij woont in de buurt van Brussel. De auteur studeerde psychologie.
In 1998 kwam zijn eerste misdaadroman uit: 'File'. Daarna volgde: 'Indringer' in 2000. In 2001verscheen het eerste deel van de trilogie 'Vermist', 'Verminkt' (2004, 'Verdoemd' (2006).
Zijn boeken werden meermaals genomineerd voor de Gouden Strop (1x), de Diamanten Kogel (2x) en de Hercule Poirotprijs (3x).
Het werk van Patrick de Bruyn kenmerkt zich door een beschrijving van gewone mensen die door het noodlot of door eigen toedoen in een nachtmerrie belanden.
‘Ik wil graag vertellen over angsten die iedereen heeft’, aldus Patrick de Bruyn.

En laat dat nu mijn favoriete lectuur zijn.
Ook nog tot mijn grote vreugde zat de bewuste schrijver in de collectie van ‘Luisterpunt’, de bib waar ik mijn luisterboeken vandaan haal.

Ondertussen heb ik al twee boeken van hem gelezen, namelijk: 'De Indringer' en 'Vermist'. En ze zijn steengoed! Voor mij smaakt dat alvast naar meer. Een aanrader voor iedereen die graag een misdaadthriller leest.
Heel erg bedank voor deze tip, ANI!

Het dienstencheque-systeem werd ontwikkeld voor de RVA. Zij zijn een bron van dienstbetoon aan particulieren én een bron van werkgelegenheid. De cheques kunnen dienen voor zowel huishoudhulp als om begeleid transport van personen met verminderde mobiliteit.
Althans zo mooi wordt het voorgesteld door de overheid.
Maar waar het hen in werkelijkheid om te doen is, is het indijken van zwartwerk. Ha, alsof ze dat in België ooit mogelijk kunnen maken!

Met mijn horeca achtergrond weet ik als geen ander hoeveel, en hoe vaak, er aan zwartwerk wordt gedaan. Door de jaren heen werd het ons wel wat moeilijker gemaakt door allerlei opgelegde regeltjes. Maar we zouden geen Belgen zijn als we daar geen achterpoortje voorzouden vinden.
We vonden de “glijdende uren” uit en de “dagcontracten” die we pas invulden na de dienst.
Ok, af en toe werden we geklist bij een onverwachte controle en kregen we als eerst een waarschuwing en als tweede een geldboete. Maar dan nog woog die boetesom niet op tegen wat we wettelijk moesten betalen.
Dit gebeurt zeker ook zo in de bouwsector waar het zwartwerk nog altijd welig tiert.

Het systeem van de dienstencheques deugd langs geen kanten en hangt met haken en ogen in elkaar.
Het is net zoals met de inbraakbeveiliging. Men vindt een alarmsysteem uit en vooraleer jij het in je huis installeert hebben dieven al doorgrond hoe ze het moeten kraken en blijven de daders veelal spoorloos.

Ten eerste: De dienstencheques kosten de regering (lees: belastingbetaler) veel geld.
Het is zoals Camille ook al aanhaalt in een reactie, en ik citeer: “Velen zien dit als een aanloop om met alle diensten in orde te komen en trappen het dan af om te profiteren”, einde citaat.
Wanneer zij met alles in orde zijn vinden ze wel een manier om de door hen zo begeerde C4 in handen te krijgen om te gaan stempelen. Vervolgens gaan ze lekker in het zwart bijklussen. Kassa kassa voor hen, aderlating voor ons.

Ten tweede: De controle op zwartwerk.
De overheid heeft geen personeel genoeg om dat vele misbruik te controleren. Meer controleurs in dienst nemen betekent ook meer loon uitbetalen. Uiteraard, want niemand werkt gratis hè, je zou wel gek zijn!
Dus tel uit die winst van het dienstencheque-systeem!

Ten derde: Ik vind het dienstencheque-systeem ook nog eens verschrikkelijk oneerlijk zijn.
De oude alleenstaande vrouw of man met een KLEIN overlevingspensioen betaalt dezelfde prijs voor 1 dienstencheque als de dame met “a Mercedes, a luxury bungalow, sauna, and room for a pony” Waar zit de logica?

Nee beste overheid, u hebt met dit systeem de bal volkomen misgeslagen! Wat meer is, u beseft het zelf ook, maar of u het ook zal toegeven is zeer twijfelachtig. Eerder zal u de dienstencheques duurder maken en de belastingaftrek afschaffen.
De gevolgen daarvan zal de belastingbetaler, nog maar eens, mogen ophoesten.
Lang leve België!!!

Hen een fijne week! Tot de volgende en...

…Omdat k niet wil zeuren over de facetinfiltratie die ik verleden maandag voor de tweede keer mocht ondergaan wegens mijn (nog steeds) kaduke heup. Een zeer pijnlijke bedoening ondanks de plaatselijke verdoving. De vermomde sadist van diens met zijn kromme naald in aanslag liet me venijnig weten dat ik alles kon volgen op de monitor. Hahaha... dik tegen zijn kl_**** want wegens mijn prutogen  zag ik lekker niets.

…Omdat ik niet wil zeuren over het feit dat een administratieve bediende van het Zorgbedrijf me kwam melden dat ik mijn lieve en trouwe Poetsiepoets sinds jaren moet afgeven wegens reorganisatie binnen het bedrijf, en hoe pissed off ik daarover ben. Bovendien werd mij ook kortaf en zonder tegenspraak duidend gemeld dat ik nu verplicht ben om elektronische dienstencheques te nemen en toelating moet geven tot domiciliëring. Nog bovendien werd ik gedwongen om het contract stante pede te tekenen omdat men al verlaat was met de administratie.
No Way Jose!
Ten eerste is dat administratieve geklungel van hun niet mijn fout, en nog minder mijn probleem.
Ten tweede heb ik speciale hulpmiddelen nodig om iets te kunnen lezen en dat vraagt tijd.
Ten derde is men verplicht om je minstens 7 dagen bedenktijd te geven.
Vermits ik al langer op de hoogte was van hun reorganisatie en als dusdanig hun “nieuws” oude kost was voor mij, had ik mijn beslissing al genomen. Ik liet haar heel fijntjes weten dat ik van hun poets-dienst geen gebruik meer wens te maken.
Waarom, vroeg zij... Daarom, zei ik..

...Omdat ik ook wekelijks zorghulp heb. En die dame mag ook poetsen, zij het dan slechts de helft van de door mij gekozen diensturen. Maar wanneer ik die zorghulp tweemaal per week laat komen kom ik er ook. Bovendien ben ik dan ook nog eens goedkoper af want haar betaal ik met een systeem dat berekent wordt volgens mijn inkomsten. Daar bovenop krijg ik voor haar hulp ook nog eens een tegemoetkoming (Mantelzorg) van het ziekenfonds.
Daar kon de dame niet om lachen en met een zuur smoeleke stapte ze uit mijn leven.
Tja, deze Mus is dan wel bijna blind, half doof en loopt op krakkemikkige knoken, rekenen kan ze nog.

…Omdat ik meen dat jullie aan dit alles toch geen boodschap hebben en jullie daar niet rijker of armer, gelukkiger of ongelukkiger van worden...daarom schrijf ik het maar niet.

Wat ik jullie wel wil laten weten is dat met 1 november in aantocht mijn hart uit gaat naar alle rouwenden.
En verder wens ik iedereen een fijne zondag toe, met een dikke…

Dinsdag moest ik dan weer naar De Markgrave. Papieren laten invullen door de oogarts voor de herziening van mijn invaliditeit. Dochterlief ging weer met mij mee om de lieve reden dat er (ja ook daar) wegenwerken zijn en ik dus niet meer weet waar ik van de bus moet stappen. Om 9h15 werd ik daar verwacht. Het regende pijpenstelen en er waaide een koude gure wind. Schuilen terwijl we naar de bus stonden te wachten kon niet want men is alle bushokjes aan het afbreken.
Enfin, verkleumd en doornat kwamen we toch op tijd op onze bestemming. En jullie geloven het nooit, maar pas om 11h30 werden we binnen geroepen in het kabinet van de oogarts. Eén ding is me nu wel duidelijk geworden, ik heb beresterke zenuwen.

Maar ik kreeg deze week ook goed nieuws, meer bepaald van het VAPH die mijn aanvraag voor een beeldschermloep met aansluiting voor de laptop (prijskaartje: € 2.511,35) en een draagbare beeldschermloep met eigen scherm (prijskaartje: € 735,00) goedkeurden. ’t Is maar dat jullie weten dat niet al jullie belastinggeld verdwijnt in de zakken van de politiekers. Beide spullen heb ik heel erg nodig omdat de oude niet meer voldoen sinds mijn zicht zo drastisch is achteruit gegaan. Ik zie met beide ogen nog slechts 1/10 en geloof mij vrij, dat is bitter weinig.

Maar niet gezeurd of getreurd, we verliezen de moed niet en we blijven flink doorgaan, tot we aan het gaatje zijn, of tot we met ons smoeleke ergens tegenlopen, hahaha….
Ondertussen wens ik jullie een fijne zondag toe! Tot de volgende…..met een

Charel wou zijn dag vroeg beginnen en had zijn

Wekkerradio

(made in Japan)

Op 6 uur gezet

Terwijl zijn

Koffiezetapparaat

(made in China)

pruttelde, was hij zich aan het scheren met zijn

Elektrisch scheerapparaat

(made in Hong Kong)

Hij trok zijn

Hemd

(made in Sri Lanka)

aan en zijn

Jeans

(made in Singapore)

en zijn

Tennis schoenen

(made in Korea)

Nadat hij zijn eten had klaargemaakt in zijn

Microgolfoven

(made in India)

nam hij zijn

Rekenmachine

(made in Mexico)

Om te berekenen hoeveel hij die dag kon uitgeven

zette hij zijn

Horloge

(made in Taiwan)

juist volgens zijn

Radio

(made in India)

stapte in zijn

Auto

(made in Japan)

tankte hem vol met

Benzine

(van Saudi Arabië)

en ging verder met zijn zoektocht naar een goed betalende job in België !

Na een ontmoedigende en vruchteloze zoektocht kwam hij thuis en keek zijn mails na op zijn

Computer

(made in Maleisië)

Charel wou nu even rusten. Hij deed zijn

Sandalen

(made in Brazilië)

aan en goot zichzelf een glas

Wijn

(made in Chili)

in en zette zijn

TV

(made in Indonesië)

aan

en vroeg zich af waarom hij in België geen goed betaalde job kon vinden !!!

Ik wens jullie meteen een zeer fijn en prettig weekend toe! Met veel liefs van,  en met een,

Enfin, twee uur later dan afgesproken riep de dokter me binnen. Geen excuus, geen uitleg voor het lange wachten, dokters hoeven zich immers niet te houden aan de beleefdheidsformule tegenover hun patiënt. Andersom is vaak andere koek. Maar soit.
We beginnen aan de geijkte formule. Eerst wat vragen beantwoorden. Dan in oren, neus en keel kijken met een lichtje, om daarna in een hokje terecht te komen waar je een koptelefoon op je hoofd krijgt en je op een knopje moet drukken zodra je een 'biep' links of rechts hoort.
Ik mag terug naar de wachtzaal, de uitslag komt zo, de dokter is ondertussen met een andere patiënt bezig. Tja, het gaat daar aan de lopende band, al is het dan een hele trage.

Ik word na wat een eeuwigheid lijkt terug binnen geroepen en krijg dan het verdict. Ik hoor met mijn rechteroor nog slechts 35% en met mijn linkeroor nog 50%. Ik krijg een A-4’tje mee met adressen op waar ik terecht kan voor een hoorapparaat.
Thuisgekomen telefoneer ik naar het ziekenfonds om te vragen of, en hoeveel, zij tegemoet komen in die spullen. Men weet mij te vertellen dat de dokter daar een attest moet voor schrijven (heb ik)…dat ik vervolgens naar die bewuste winkel moet gaan om te kijken welk hoorapparaat het best bij me past en wat dat gaat kosten…vervolgens moet ik dat bewijs opsturen naar het ziekenfonds… waarna ik een uitnodiging zal krijgen van de controle-arts die al dan niet zijn goedkeuring geeft. (Dit naar gelang zijn hoed staat, vermoed ik).

NO WAY JOSE!!!
Ik heb geen zin, noch de fut, om dit er ook nog eens bij te nemen! Ik word nu al bedolven onder de papieren…loop nu al tal van instanties af om me te laten “controleren”…betaal me nu al blauw aan telefoongesprekken waar er nog 22 wachtenden voor mij zijn. Bovendien heb ik Tinitus in mijn rechteroor en daar verhelpt een hoorapparaat geen lieve moer aan.

Weet je wat, als jullie me nodig hebben, ROEP DAN GEWOON WAT HARDER.
Ik wens jullie allen een fijn weekend toe!
  Tot de volgende....en een,

…Ik word nog altijd bedolven onder een berg formulieren van allerlei instanties, en dit om te verkrijgen waar ik recht op heb wegens mijn visuele handicap. Meer zelfs, ik begin terug opnieuw! Dit komt omdat mijn zicht weer wat verminderd is en ik dus recht heb op meer punten, meer hulp, en meer centen, dixit de maatschappelijk assistente van het ziekenfonds. Dus is er opnieuw een herziening aanvraagd en kan Bibi terug haar tijd doorbrengen in de vele wachtzalen van verscheidene artsen.
Ondertussen ook om de zes weken een inspuiting in mijn lodderoogske, en weer enkel scans laten nemen voor mijn kaduke heup en knie waar men maar geen afdoende pijn bestrijding voor schijnt te vinden. Dus jullie zien dat men me voldoende bezigheden geeft opdat ik me niet zou vervelen.

Dochterlief is onlangs veertien dagen komen logeren en dat was erg leuk. Af en toe komt ze ook al eens een weekendje over om me bij te staan met die papiermolen.
Verder is er niets wereldschokkends gebeurd in mijn leven en gaat het gewoon zijn gangetje. Snoes, mijn kat, wordt nog altijd op zijn wenken bediend, en ik val nog altijd in slaap voor mijn tv.

Zo, dit is het voor nu.
Ik wens jullie allen een fijne week toe! Tot de volgende….

Aan de woning aangekomen zet ik haar tas naast de deur. Zij bedankt me vriendelijk en ik vervolg mijn weg.
Halverwege kijk ik nog eens om... net op tijd om te zien hoe het vrouwtje verder stapt... zonder haar tassen! Hier klopt iets niet, denk ik en keer  terug naar haar toe. 'Heb je geen sleutel?' vraag ik haar. Maar ze kijkt me verward aan, net alsof ze me nog nooit gezien heeft.
Plots merk ik dat het vrouwtje een witte plastiek armband rond haar pols heeft met daarop een telefoonnummer. Helaas kan ik dat nummer niet kezen, ze laat het me ook niet toe. Dan maar aanbellen bij het bewuste huis waar ze haar tassen had gedeponeerd. Een jonge vriendelijke dame doet open en ik doe mijn verhaal. De vriendelijke dame kan haar polsbandje wel lezen. Zij telefoneert naar het bewuste nummer en een 20-tal minuten later komt een auto aangereden met daarin een jonge dame en een oude man om het vrouwtje op te halen. Beide zeer opgelucht want ze waren haar reeds aan het zoeken.

Tja, jullie raden het al wel he! Het vrouwtje was dement en was aan het wakende oog van haar echtgenoot ontsnapt terwijl die even in de badkamer was. Het vrouwtje woonde helemaal aan het andere eind van de stad en zij had maar liefst 3 uur gestapt om daar te komen waar ik haar ontmoette.
Nu ja, eind goed al goed. Maar dit had voor het vrouwtje ook slecht kunnen aflopen.

Ik wens jullie allen een heel fijn weekend toe!

Het “wrakhout” dat slaat op mezelf. Ik had ook nog als titel kunnen gebruiken: “Een jong wijf (in mijn hoofd dan toch nog) in een oud en versleten lijf”. Want na mijn zintuigen (zien, horen en ruiken) geven nu ook mijn gewrichten het op. Ik kreeg de diagnose: Reumatoïde Artritis.  En daarbij vraag ik mij af hoelang het nog gaat duren voor ook mijn organen het gaan opgeven door de hoge dosis vergif die ik momenteel dagelijks moet slikken. Een junk zou wreed jaloers zijn op de cocktail van pillen die ik door mijn strot duw.

De kommer en kwel komt van de nog steeds mank lopende administratie. Niet enkel die van mij, maar ook die van Dochterlief, die nog steeds in de lappenmand ligt. Er zijn dagen dat ik er gewoon moedeloos van wordt.

Maar wat me nog het meest genadeloos onderuit haalde was het slechte nieuws betreffende de gezondheid van een van mijn dierbaarste vrienden. Daar zijn mijn problemen slechts klein bier tegen. Dan pas voel je hoe nietig een mens is en hoe machteloos je tegenover het noodlot staat.

En om al die redenen had ik even geen zin in schrijven. Buiten enkele ramptoeristen zit er immers niemand te wachten op de miserie van een ander. Zo denk ik er tenminste over. Ik weet dat jullie dit kunnen begrijpen.
Maar vandaag had ik vanuit een innerlijke behoefte weer zin om te schrijven. Bij deze dus!

Deze week staat mijn agenda min of meer blanco. Buiten de zorghulp op donderdagnamiddag en de poetshulp op vrijdagmorgen ben ik helemaal vrij.
Die vrije tijd kan ik dan opvullen met aan de telefoon te hangen en uitleg te vragen over de brieven die het VPAH en het FOD me toestuurde. Mensengrut, wat een zooitje weer! Ik vraag mij af of er op die diensten iemand wakker is!!! Ik ga jullie niet lastig vallen met details, maar geloof me, het is weer de moeite. Je mag dan wel naar een gratis 0800 nummer bellen, maar voor je iemand aan de lijn krijgt (er zijn nog 22 wachtenden voor u is geen uitzondering) ben je al een uur zoet en ondertussen tureluurs van dat enerverende muziekje dat in je oren klinkt. Vervolgens wordt je dan doorgezonden van de ene dienst naar de andere, en als je pech hebt smijt de een of andere snuggere flauwe plezante de hoorn op de haak en kun je herbeginnen.
Om jullie toch een klein ideetje te geven van hoe onze diensten werken, één klein voorbeeldje:
Ik kreeg een brief van het FOD met de melding dat er mij een witte blindenstok wordt toegestaan. ??? Tegelijkertijd een brief van het VPAH dat ik daarvoor geen tegemoetkoming zal ontvangen omdat dit reeds de derde witte blindenstok is die ik aanvraag op tijd van één jaar. ???
Ik heb maar één blindenstok aangevraagd en er ook maar één gekregen, nu zo’n slordige zes maanden geleden. Die is volledig door mij betaald en daar heb ik ook al een vergoeding voor gekregen. Voor mij is de zaak dus afgehandeld. Voor de administratieve diensten blijkbaar nog niet, pfffft. En komt bij, wat moet ik met drie witte stokken? Ik heb maar twee handen!
Maar soit, zoals reeds gezegd, ik heb deze week de tijd om deze kromme bocht recht te trekken. En natuurlijk houd ik ook tijd vrij om bij jullie op bezoek te komen.

Over het nut van die blindenstok wil ik het nog  eens hebben met jullie. Maar dat is voor een volgende keer.
Voor nu wens ik jullie allen een hele fijne week toe. En als toemaatje…..