You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
07-02-2012
RENOVATIE 1
Hallo lieve allemaal! Weer een tijdje geleden dat ik hier nog wat schreef. Dat is niet omdat ik niet weet wat schrijven, t is omdat ik gewoon niet weet wat ik het eerst moet vertellen! Tjonge tjonge tjonge, wat een helse week heb ik achter de rug. Gelukkig was Dochterlief hier om mij erdoor te sleuren.
Vorige week maandag begonnen de renovatie werken waar ik in een vorig logje al over schreef. Men begon met het afbreken van de terrassen (Ik heb er twee, een klein balkon achter de keuken en een iets groter terras aan de woonkamer) en dus moest ik die op een hup en een gauw leegmaken. Bloembakken en bloempotten verwijderen en nog zo allerlei zaken die een mens op zijn terras zet dat je binnen niet wil. Maar de bouwvakkers waren nog niet goed en wel bezig of het begon al ambras tussen de architect en de aannemer.
Verleden jaar in augustus heeft men de balkons en terrassen van het appartementsgebouw naast het onze afgebroken. Wel, die mensen zitten nu nog steeds in de steigers! Want wegens een brand in het magazijn van de firma kan men de balkons en terrassen niet terug opbouwen. Dus wou de architect wachten om die werken bij ons aan te vangen. Maar de aannemer zei: contract is contract en dus wordt er afgebroken zonder dat hij kan zeggen wanneer hij kan starten met weer opbouwen.
Eveneens bij onze buren hebben de werkmannen een elektrische kabel doorboord waardoor die mensen drie dagen zonder stroom hebben gezeten. Geen stroom betekent, geen licht, niet kunnen koken, geen warm water en geen verwarming, en een diepvries die ontdooit. Plezant is anders!
Voor onze deur presteerde men op donderdag om door een gasleiding te boren! Wij dus ook geen verwarming en geen warm water. Gelukkig was het s avonds opgelost. Communiceren met die werklui is quasi onmogelijk. Geen enkele van die mannen praat Vlaams, de meeste zelfs geen Frans of Engels. Probeer daar maar eens tegen uit te leggen dat je als milieubewustehuisvuilselecteerster toch moeilijk al die huisvuilzakken in je keuken van 4m op 3m kunt zetten en die dus op het balkon laat staan. Temeer omdat het niet zomaar voor 'efkes' is, maar heel waarschijnlijk nog maanden gaat duren voor we daar weer een vloer en een borstwering hebben.
Dan de nieuwe ramen! Zoals gezegd wil de huisbaas tegelijk met de nieuwe ramen ook een nieuw luchtverversingssysteem plaatsen in de appartementen. Maar de architect wil nu eerst de plannen zien waar alle elektrische leidingen liggen. Die plannen blijken echter onvindbaar te zijn! Die aannemer zegt eveneens: contract is contracten dus begint hij met het plaatsen van de ramen. Als de tot hiertoe nog niet gevonden plannen niet gauw tevoorschijn komen, dan worden de werken voor het verluchtingsysteem uitgesteld. Dat betekent voor ons dat we drie keer in het stof en de vuiligheid zitten en twee keer met meubelen zullen moeten sjouwen. En te zeggen dat onze huisbaas in een rondzendbrief liet weten dat er alles aan gedaan zal worden om de bewoners zo weinig mogelijk overlast te bezorgen. t Is maar wat je weinig noemt , niet!
Vorige week ben ik ook nog naar de huisarts geweest... mijn maandelijkse oogprik gaan halen in het ziekenhuis... en vrijdag was er dan onze maandelijkse bijeenkomst met de blogmaatjes. Vandaag moest ik dan weer in een ander ziekenhuis naar de dermatoloog. En als jullie denken dat ik daar goed nieuws heb gekregen of ten minste een oplossing voor mijn probleem vergeet het dan maar. Maar dat vertel ik jullie een andere keer wel. Voor nu wens ik jullie een fijne week toe! Tot de volgende .
Hallo lieve allemaal! Vandaag geef ik jullie graag een bedenking mee. Jullie hoeven er je hoofd echt niet over te breken hoor! Maar als je het antwoord weet, laat het mij dan ook even weten hé. Hier komt het:
Als niemand GEWOON is Iedereen BIJZONDER is en iedereen UNIEK
Zijn we dan met zn allen uiteindelijk niet Niks BIJZONDER... Niet UNIEK... Maar... GELIJK EN GEWOON....
Hallo lieve allemaal! Ik heb nog altijd niet veel goesting om me moe te maken. Dat komt door het vooruitzicht op die verbouwingswerken die hier kortelings staan te gebeuren. Op mijn blog schrijven is dan een goed en plezanter alternatief.
Deze middag trok ik naar de huisarts om mijn maandelijkse dosis stuff te laten voorschrijven. Hij en ik komen bijna tegelijk toe aan zijn praktijk, ik op de fiets, hij met de auto. Er is maar een wachtende voor mij (meestal zit zijn wachtzaal al een uur op voorhand stampvol) dus dat is mazzel hebben.
Wanneer ik voor hem zit in zijn kabinet laat hij langs zijn neus weg weten dat ik wegens mijn te slecht zicht feitelijk niet meer zou mogen fietsen. Ik beaam dit maar zeg hem meteen dat veel stappen voor mij ook geen optie meer is. Hij knikt begrijpend. Al drie jaar last van een pijnlijke linker heup. Een heup die steeds meer en meer pijn begint te doen, ondanks de reeds vele "genoten" behandelingen. Daar bovenop een pijnlijke rechter knie wegens reumatoïde artritis en die driemaal zo dik is dan hij hoort te zijn door het ontstekingsproces. Over mijn heup zegt hij niets. We weten allebei dat die enkel nog kan geholpen worden via een operatie. Een operatie die geen garantie geeft op genezing, die bovendien toch nogal wat risico inhoudt en een zeer lange revalidatie eist. Voor een alleenstaande, zoals ik, toch iets om lang over na te denken. Voor mijn knie echter haalt hij een spuit boven met een extra lange en kromme naald en begint daarmee onder mijn knieschijf te wringen en te wroeten, waarna hij een vloeistof injecteert. (Voor diegene die het willen weten, het ingespoten medicament heet: Diprophos) Het is even heel hard op mijn tanden bijten, maar ach, de tandarts moet ook leven hè. Geef het 48u de tijd om in te werken zegt mijn dokter "en geef die knie veel rust". Dat laatste hoor ik nu graag zie! Voor mijn heup krijg ik een maxi doos Paracetamol Teva en Feldene Lyotabs voorgeschreven. Mijn maag, darmen en lever bedanken hem.
Voor de Paracetamol heb ik een goedkeuring nodig van adviserende geneesheer van mijn ziekenfonds. Ik sta te twijfelen waar ik het eerst naar binnen zal stappen, bij mijn apotheek of mijn ziekenfondskantoor. Beide liggen recht tegenover elkaar. Ik kies voor de laatste wegens het sluitingsuur.
En weer heb ik mazzel! Want terwijl ik zit te wachten tot het mijn beurt is om naar het loket te mogen gaan, wordt mijn apotheek overvallen. Voor hetzelfde geld was ik daarbij aanwezig geweest! En voor zulke ervaring pas ik toch liever.
Ik zoek dan maar een andere apotheek op. Er is er nog een vlak in de buurt weet ik en daar trek ik naar toe. Maar net wanneer ik met mijn fiets aan de hand in het midden van het zebrapad ben, komt er uit de tegenoverliggende straat een politiecombi in volle vaart recht op mij af gevlogen. Instinctief spring ik naar achteren. Dat was een goede beslissing. Had ik andersom gedaan, ik was morsdood geweest. Derde keer mazzel!
Zoveel chance op een dag dat gebeurt me niet gauw! Zou ik nu voor 1 keertje eens geen lotto formuliertje invullen of is mijn dosis geluk bij deze opgebruikt.
Ik wens jullie allen nog een heel gezellige en knusse avond toe! Tot de volgende... en uitzonderlijk vandaag een driedubbele...
Hallo lieve allemaal! Toen ik om den brode in mijn zaak nog stond te zwoegen en te zweten, waren de maandag en de dinsdag mijn vrije dagen. Nu ja, vrij was zeer relatief! Want op mijn vrije dagen deed ik de dingen waar ik tijdens de lange werkdagen die ik maakte niet aan toe kwam. En dat waren er toch nog al wat! Maar het liep allemaal als een trein (zoals in de tijd dat de treinen nog op tijd reden dan wel he!) en hel leek alsof ik energie had voor tien en nooit echt moe werd.
Vandaag weer maandag. En vermits ik al jaren niet meer werk ben ik nu alle dagen vrij en hoef ik me nooit echt moe te maken. Maar toen ik deze morgen wakker werd had ik totaal geen zin om uit mijn bed te komen. De kat dacht daar echter anders over en dus sleepte ik mijn oude lijf naar de keuken. Bij mijn eerste kopje koffie begin ik heel traag en heel voorzichtig toch wat plannen te maken van wat ik vandaag zou doen. Helaas! Ondertussen zijn we al enkele uren verder en is er van die plannen nog geen sikkepit terecht gekomen. En het ziet er ook niet naar uit dat dit nog gaat gebeuren.
Luiheid is het oorkussen van de Duivel hoor ik de nonnen van het internaat in gedachten zeggen. Daar tegenover staat in mijn geheugen gegrift dat wanneer je op pensioen bent, niets moet en alles mag. Ik schijn dat laatste veel beter in praktijk te kunnen brengen. En dus wordt het vandaag een lummel dag. En morgen zien we nog wel.
Ik wens jullie allen een productieve en inspirerende week toe! Tot de volgende
Hallo lieve allemaal! Buiten dat vandaag eindelijk de kerstboom kon afgebroken worden dankzij de hulp van Dochterlief, heb ik niets te vertellen. En een schooljuf uit mijn kinderjaren placht altijd te zeggen dat wanneer je niets zinnigs te vertellen hebt, je beter kunt zwijgen. En dus doe ik dat maar. Maar toch is er iets dat ik met jullie wil delen. Mijn schoondochter zette van de week een mooi gedicht op haar facebookpagina. En dat geef ik jullie graag mee.
Ik ben maar een moeder en meer ben ik niet een vrouw net als andere met vreugde en verdriet een moeder die hoopt en bid dat haar kind de weg naar geluk in haar leven vind Ik vraag jou alleen maar dat jij nooit vergeet dat ik als je moeder ook niet alles weet en als ik eens faalde en deed jou verdriet... ach... ik ben maar een moeder en meer ben ik niet
Ik probeer jou alles te geven neem dat van je moeder maar aan en wat ik ook deed of doe in jou leven heb ik voor jouw bestwil gedaan en zeg ik soms nee op jou vragen en ben jij soms dagen van slag dan was dat niet om jou te plagen... maar omdat mijn hart dat zo zag
Ook een moeder maakt fouten in haar leven... want hoe je kinderen op moet voeden staat nergens beschreven... dus geef me wat krediet want ik ben maar een moeder en meer ben ik niet.
Hallo lieve allemaal! Lieve deugd, ik zie tegen de komende weken op als tegen een berg. En dat komt zo Onze huisbaas heeft besloten om renovatiewerkzaamheden uit te voeren aan onze appartementen. Wat gaat er gebeuren? -Versteviging en ophanging van de terrassen plus nieuwe vloeren. (Tijdens die werken hebben de terrassen geen balustrade. Levensgevaarlijk dus voor mij met mijn prutogen.) -Vervanging van ramen met isolerende profielen en super- isolerend glas met kunststof dagkanten. -Het plaatsen van een centraal ventilatiesysteem met afzuiging via natte ruimten en toevoer via raamroosters. -In sommige kamers wordt een vals plafond geplaatst. -Elke huurde krijgt een dampkap.
Mijn appartement wordt dus een bouwwerf!
De werken starten op 23 januari, maar de exacte datum dat dit alles bij mij zal gebeuren weet ik pas enkel dagen op voorhand. En dan de kleine lettertjes: -Men gaat zoveel als mogelijk de gordijnophanging zien te bewaren maar wanneer dit niet kan .tja, ten pis die onkosten zijn in elk geval dan voor de huurder. -Beschadigingen aan behangpapier, en/of vloerbedekking idem dito. -Bovendien zullen onze huidige vliegenramen niet meer passen en dus kunnen we nieuwe kopen bij de maatschappij. Dat zou voor mij betekenen dat ik 3 horren aan 78,52 en twee aan 231,16 zal mogen aankopen. Dat is geen kattenpis als je het mij vraagt!
Ik hoop van harte dat het geen stenen dik gaat vriezen de komende weken, anders ga ik ietwat blauwachtig uit de strijd komen. En ik wens nog harder dat we al enkele maanden verder waren, want zoals gezegd, ik zie er tegenop als tegen een berg.
Heb nog een fijne rest van de week! Tot de volgende en
Hallo lieve allemaal! Eindelijk nog eens tijd vrij gemaakt om wat op mijn blogje te schrijven. Niet dat ik verbijsterend nieuws wereldkundig te maken heb, maar zo horen jullie ook nog eens wat van me.
Afgelopen week smeet ik mij met ware doodsverachting, geflankeerd door mijn dappere dochter die winkelen haat, in het solden gewoel. Normaal zul je mij in solden tijd nooit te zien krijgen. Als je weet dat ik al hyperventileer wanneer er meer dan vier mensen rondom mij staan, dan weet je welke zware opgave ik mezelf deze keer had toebedeeld. Maar ditmaal had ik enkele weken geleden mijn oog laten vallen op een winter mantel die ik dolgraag wou hebben. Alleen het prijskaartje van -400 lag ietwat boven mijn budget. En zodoende trok ik hoopvol met de solden in mijn achterhoofd op pad.
Aangekomen in de bewuste winkel begaf ik mij naar de plek waar de mantel behoorde te hangen. Maar helaas, op die plek hingen nu mantels van een heel andere soort en heel wat mindere kwaliteit. Ongeduldig als ik ben, stevende ik dan maar af op een verkoopster en vroeg haar waar mijn mantel" ergens hing en of hij afgeprijsd was. De vriendelijke employee trok haar perfecte wenkbrauwen op en verwees me dan naar een verborgen hoekje. En hoera! Daar zag ik een rek met de door mij begeerde mantels. En ze waren ook nog eens 60% goedkoper! Ik kon mijn geluk niet op!
Helaas! Mijn geluk was van korte duur want mijn maat hing er niet meer tussen. De mantels waren enkel nog te verkrijgen in maatje, 52, 54 en 56. En dat is me nu toch echt wel een beetje te ruim. Zelfs met een hele dikke trui of twee eronder, zoals ik me stil stond af te vragen, zou hij me nog veel te groot zijn. Heel gedesillusioneerd droop ik dan maar af.
Toch nog even wat andere rekken bekeken, maar ook daar mijn maat niet te vinden in kleding die ik mooi vind. Dan maar een fles dure parfum gekocht als troost voor mezelf, en een rokje voor Dochterlief. Daarna van ellende naar Quick getrokken en daar een groot 'Giant Menu' besteld met een x-large beker mierzoete Sprite. Nem! Want wat baat het dat je aan de lijn doet, wanneer er voor die lijn toch niets te vinden is dat een beetje leuk staat! Maar het goede nieuws bij dit alles is, ik hoef mij alvast geen nieuwe kleerkast aan te schaffen, hahahaha....
Ik wens jullie allen nog een deugddoende zondag! En tot de volgende
Hallo lieve allemaal! Vandaag wil ik (als ervaringsdeskundige) eens schoolmeesterachtig uit de hoek komen. En ai ai ai, wanneer ik belerend doe dan wil dat zeggen dat dit een lang epistel wordt. Dus wie niet graag leest klikt nu het best meteen weer weg.
Het betreft de omgang met blinden en slechtzienden. Eenoog is koning in het land der blinden flitst er door mijn hoofd wanneer ik met mijn blindenstok in de hand en donkere bril op mijn neus door de straten stap. Men veronderstelt door die bewuste attributen meteen dat je helemaal niets meer kunt zien van wat er om je heen gebeurd. Vaak is dat terecht. Maar even vaak ook niet, zoals in mijn geval. Sinds ik mijn blindenstok in bezit heb genomen ben ik in een gans andere wereld terecht gekomen, zo blijkt. Een meer vriendelijker en behulpzamer wereld. Maar soms ook een van een hulpvaardigheid tegen wil en dank, zoals jullie iets verderop kunnen lezen. Even vaak ook een wereld van verbazing, verbazing van mijn kant dan wel. Omdat sommige mensen alle remmingen laten varen in de veronderstelling dat ik toch niet kan zien wat zij doen. Zo was er de man die ongegeneerd naast mij in zijn kruis stond te krabben en daarna aan zijn vingers ging ruiken. Of die jonge gast die naast mij in de trein verwoed in zijn neus zat te pulken, daarna uitgebreid zijn buit zat te bewonderen om het vervolgens weg te knikkeren. Gelukkig niet mijn richting uit! Mensen bekijken je vaak ook lang en ongegeneerd van kop tot teen. Vrouwen vooral doen dit. Enkel nadat je hen dan vriendelijk lachend toeknikt, wenden ze ietwat verward en verlegen hun blik van je af. Om al die redenen wens ik jullie wat tips te geven over hoe je best met blinden en slechtzienden omgaat.
TIPS:
Slechtziendheid is er in allerlei variaties. Er zijn mensen met kokervisie, waarbij ze alles door een smalle buis zien, er zijn mensen die niets zien in schemerlicht, en er zijn mensen die wel schaduwen zien, maar niets echt scherp. In die laatste categorie behoor ik.
Wanneer iemand met een blindenstok of blindengeleidehond loopt, dan betekent het niet altijd dat hij helemaal niets ziet. Iemand die een zware zonnebril op heeft is niet per definitie blind, maar het kan soms wél zo zijn. Soms is licht schadelijk voor de ogen.
Blinden en slechtzienden lijken soms zoekend gedrag te vertonen. Toch is dat niet altijd een teken dat ze de weg kwijt zijn of hulp nodig hebben. Zij gebruiken immers andere zintuigen om zich te oriënteren. Veel blinden en slechtzienden ervaren het als uiterst storend dat ze zomaar bij de arm worden vastgegrepen door hulpvaardige passanten 'die hen wel even zullen helpen oversteken'. Vraag een blinde dus altijd eerst of hij hulp nodig heeft als je denkt dat dit zo is. Misschien staat hij/zij wel gewoon op zijn/haar lief te wachten. Als je in het voorbijgaan een blinde of slechtziende groet, zeg er dan even bij wie je bent. Stuur geen papieren post, maar elektronische post. Blinden en slechtzienden hebben doorgaans een computer met aanvullende software die de tekst voorleest of omzet naar braille.
Heb je je ooit gerealiseerd dat een blinde of slechtziende...
... het getoonde nummer bij de balie niet ziet en dus niet weet wanneer hij aan de beurt is.
... de streep waarachter je bij een loket moet wachten niet ziet.
niet ziet wanneer een wachtende rij opschuift.
Steek hem/haar daarom niet voorbij of geef hem/haar daarom geen por in de rug, maar wijs hem/haar er vriendelijk en beleefd op. Hem/haar vuile blikken toe werpen help trouwens ook niet.
... een heleboel informatie niet oppikt die ziende mensen 'en passant' wel tot zich nemen zoals reclames en aankondigingen.
verkeerslichten niet altijd een kliksysteem hebben waardoor de blinde of slechtziende zich trager in beweging zal zetten dan u. Duw hem daarom in uw haast niet van de stoep.
...Drum hem ook niet voorbij tijdens het instappen op bus/tram of trein om toch die zo gegeerde zitplaats te bemachtigen. Meestal is hij/zij nog goed ter been en zal u heel beleefd die zitplaats gunnen.
Tot slot:
Neem nooit klakkeloos aan dat iemand die blind lijkt, dit ook werkelijk is. Het bespaart je wellicht vaak het schaamrood op je gelaat bij jouw eventuele gênante handelingen.
UIT NAAM VAN ALLE BLINDEN EN SLECHTZIENDEN BEDANKT VOOR UW AANDACHT!
Hallo lieve allemaal! Ik hoop dat jullie het feestgedruis goed zijn doorgekomen? Althans een heel pak beter dan ik hoop ik voor jullie, want ik ben de eerste drie dagen van het nieuwe jaar volkomen van de wereld geweest.
Na drie jaar op mijne alleen de feestdagen te hebben doorgebracht, besloot ik het dit jaar anders te doen. Ik zou deze keer weer van de partij zijn. En zo gedacht, zo gedaan. Hoe het met de kerst is verlopen ten huize van , konden jullie al lezen. Gezellig samen tafelen met mijn familie. Nieuwjaar besloot ik samen met vrienden te vieren in mn stamkroegie. Daar werd voor een luttele 30 een rijkelijk feestmaal aangeboden, en dat zag ik wel zitten. Maar o wee!
Vermits ik geen of weinig vlees eet, moest ik mijn buikje vullen met al het andere lekkers dat overvloedig gedrenkt was in roomsaus. En jullie begrijpen het al wel zeker! Na drie jaar van magere kost wegens vechten tegen de kilootjes is het geen goed idee voor maag en darmen om je een hele week lang eens goed te laten gaan met een apotheose op oudejaarsavond. Blijkt bovendien ook nog dat een nachtje doorzakken mij niet meer bekomt, meer zelfs, ik kan dat niet meer aan.
Dat mocht ik dan ook de drie eerste dagen van het nieuwe jaar ondervinden! Toen mijn vrienden mij om 06h in de vroegte aan de deur afzette (en na eerst de kat te eten hebben gegeven en hem met een dikke knuffel mijn excuses te hebben aangeboden voor mijn lange afwezigheid, iets dat hij niet graag heeft en dit ook steeds duidelijk laat blijken) voelde ik mij als wrakhout en was dolgelukkig dat ik kon neerploffen in mijn bed.
Dat geluksgevoel duurde echter amper een half uurtje. Toen begon de miserie! Een sputterende maag en spetterende darmen. Om jullie een beetje een visueel beeld te geven van mijn ellende, ik zat met mijn kont op de pot en hing met mijn kop over een andere pot. En dit drie dagen lang! Kwam er het eerste uur nog wat uit mijn lijf, na een uurtje was dat lijf leeg. Maar mijn maag en darmen wilden dat niet geloven en bleven zich hardnekkig verzetten. Zelfs tegen de slok water die ik doorslikte in de hoop dat een Motilium me wat soelaas kon brengen.
Vandaag, woensdag, is de eerste dag dat ik weer rechtop sta. Al is het dan op trillende benen en met barstende koppijn, en het gevoel dat ik overreden ben door een tank. Voor mijn lijn is het alvast goed geweest, want ik ben drie kilo lichter dan verleden jaar.
Ik begon vandaag dan maar voorzichtig met een droge cracker en dat schijnt te lukken. Vanavond besmeer ik hem misschien met wat magere platte kaas. Terug dus naar het alledaagse. Morgen moet ik immers een helder hoofd hebben want ik moet op controle bij het F.O.D. wegens herziening van mijn invaliditeit. Uitgewaaid zal ik daar zeker wel aankomen als je de weersvoorspelling mag geloven.
Enfin, deze overgang van oud naar nieuw zal ik niet licht vergeten! Hopelijk onthoud ik het tot het volgende feestje. Want voor herhaling is dit echt niet vatbaar, mijn gedacht!!!
Deze verfomfaaide Mus gaat nu haar naweeën uitzingen voor haar tv in haar relax. Jullie wens ik nog een prettige rest van de week! Bij leven en welzijn, tot de volgende met een,
Hallo lieve allemaal! Mijn eerste gedacht was om jullie allen een spetterend uiteinde te wensen! Maar bij nader toezien is die uitspraak voor enige interpretatie vatbaar, nietwaar! Daarom geef ik jullie deze nieuwjaarsbrief:
Bij Nieuwjaar horen wensen
van gezondheid en geluk,
vooral dan voor die mensen
die me helpen stuk voor stuk.
Bij Nieuwjaar horen wensen
en soms zelfs een klein festijn,
waar heel veel mensen
toasten met een glaasje wijn.
Bij Nieuwjaar horen wensen
liefst vol kleur en ook vol licht,
die breng je dan het beste
met een vrolijk en blij gezicht.
Bij Nieuwjaar horen wensen
heel persoonlijk en speciaal,
voor jullie 't allerbeste!
voor mij blijven jullie ideaal!!!
En tot slot, als rechtgeaarde Antwerpse kan ik het niet laten om af te sluiten met een liedje dat we als kind van deur tot deur gingen zingen:
Nievejoarken hottentot Me voader ij nen blottekop Zeive joar zonder hoar k wens oe ne gelukkige Nievejoar!
Hallo lieve allemaal! Ik hoop dat jullie allen genoten hebben van het kerst gebeuren allegaar! Hier was dat zeker het geval. Het was twee jaar geleden dat ik nog iets had georganiseerd met kerst. Geen zin, geen fut, geen moed ook. Maar een mens moet ooit de draad toch weer eens opnemen wil men in zijn verdere leven geen oude zeurende knorrepot worden he! En zodoende besloot ik toch om als vanouds weer de mooie traditie van het gezellig samen zijn met mijn dierbaren voort te zetten.
En ik heb daar geen spijt van gekregen! Nu moet ik wel toegeven dat ik niet meer kan wat ik vroeger wel kon. Maar wat een heerlijk en fijn gevoel gaf het toen iedereen gewillig en spontaan zijn steentje bijdroeg om er een geslaagd feest van te maken.
Kerstmis heeft voor mij persoonlijk niet te betekenis van het rooms-katholieke verhaal dat mij toen ik jong was door de strot werd geduwd. Ik opteer voor de heidense oorsprong waarin de zon, het licht van de wereld, wordt herboren en weer in kracht toeneemt. Het feit dat de dagen beginnen te lengen en de nachten korter worden. Het feit dat alles opnieuw in bloei zal komen en nieuw leven brengt in de natuur. Dat moet je niet klakkeloos geloven, want dat wonder der natuur kun je steeds weer met je eigen ogen aanschouwen.
En toch Net als in het Bijbelse verhaal klopte er ook bij ons een onverwachte, maar zeer welgekomen, gaste aan. En ze bracht geluk mee voor ons allen, maar in het bijzonder voor Dochterlief. Deze moeder sloeg in gedachten een kruisje en bad in stilte toch maar een Wees Gegroet-je opdat eindelijk het geluk zou mogen terugkeren in het leven van haar kind.
Tja, deze Mus krijgt zo af en toe te maken met rare kronkels in haar brein. Maar wie me kent weet dit al wel langer zeker!!! En wat voor jullie misschien belangrijk kan zijn om weten, het is niet besmettelijk.
Heb nog een hele fijne aanloop naar oudejaarsavond, tot de volgende met een
Ik heb een wens voor iedereen
Een samen zijn met lieve mensen om je heen.
Mensen die van je houden om wie je bent
In wie je een stukje van jezelf herkent.
Mensen die onvoorwaardelijk om je geven.
En waarmee je samen iets moois kunt beleven.
Geniet van de warmte dat dit alles geeft.
En heb een vrolijk kerstfeest!
Hallo lieve allemaal! Er voltrekt zich een bizar fenomeen hier op SenNet! Trouwe bezoekers van mijn blog, vrienden en kennissen, weten dat ik een muziek fanaat ben. Daarom dat ik op een bepaald moment besloot om op Seniorennet een muziek blog aan te maken onder de naam Golden Oldies. Ik heb daar altijd met heel veel plezier aan gewerkt al maakte ik het mezelf niet gemakkelijk. De lay-out is samengesteld uit bestaande en/of zelfgemaakte HTML-codes (HyperText Markup Language), dus compleet naar mijn persoonlijke voorkeur. Voeg daarbij het maken van de beeldplaatjes het opzoeken van informatie over de vertolkers van de liedjes de oorspronkelijkheid van de liedjes het doorzoeken van mijn kolossale verzameling cds vervolgens het bewuste lied naar de pc kopiëren het converteren en naar mp3 up-loaden naar mijn webstek om een link te verkrijgen...en die link dan inlassen op het blog zodat jullie het zouden kunnen beluisteren. Kortom een hele boel werk waar ik telkens enkele uren zoet mee was. Maar zoals gezegd, ik deed het met hart en ziel.
Helaas kwam er een moment dat mijn oogziekte me bij dit alles lelijk parten begon te spelen. Wie veel en graag met HTML werkt zal weten dat je geen puntje of streepje verkeerd mag zetten want dan werkt de code niet. En laat het nu net die puntjes en streepjes zijn die ik niet meer kan zien. En met heel veel spijt moest ik aan mezelf toegeven dat ik dit blogje niet meer kon voortzetten. Zodus stopte ik ermee.
Maar nu komt het bizarre! Hoewel ik al vele maanden niet meer werk aan mijn muziek blogje, merkte ik van de week dat hij terug in de ranking staat van de categorie: Dagboek/Bedenkingen! En tot mijn verbazing stijgt het nog elke dag!
Nu vraag ik mij toch af wat er aan de hand is? Zou er iemand op het idee gekomen zijn om mijn werk beetje bij beetje te kopiëren? Zou men in de ingewanden van mijn blog de HTML codes roven voor eigen gebruik? Of zou plots mijn muziek blog zo populair zijn geworden? Nu aan diegenen die menen er muziek te kunnen afhalen kan ik meteen vertellen dat ze dan dikke pech hebben. Want elke keer weer werd het vorige lied (lees:link) verwijderd wanneer ik er een nieuw opzette. Kwestie van gene zever te krijgen met SABAM.
Enfin, we gaan er ons hoofd niet over breken en nog minder onze slaap voor laten. Er gebeuren wel vreemder dingen op SenNet en de rest van de wereld. Maar bizar vind ik het wel!
Ik wens jullie allen nog een fijne rest van de week toe! Tot de volgende
Hallo lieve allemaal! In het holst van de nacht wakker geworden. Ik lag dan ook heel uitzonderlijk reeds om 20h in mijn bed en viel meteen als een blok in slaap. Totaal uitgeteld door een ganse week van hot naar her te rennen waarbij ik uren in de koude regen en wind op bus, tram en trein heb moeten staan wachten om op mijn bestemming te geraken. Waarna ik s avonds doornat tot op mijn hemd en verkleumd van de kou tot op het bot weer terug thuis kwam. En door die dagelijkse koude nattigheid op mijn vege lijf, voelde ik mij vandaag als een uitgewrongen en versleten dweil. Vandaar vandaag zo vroeg in mijn bed en, zoals reeds gezegd en geschreven, nu midden in de nacht klaarwakker met de vrees dat mijn bijna genezen verkoudheid aan een nieuw offensief is begonnen.
Maar wat zeur ik! Want ik mag mij gelukkig prijzen. Wanneer ik thuis kom gaat door een tikje van mijn vinger op de thermostaat mijn chauffage in werking en is het in een mum van tijd aangenaam warm in mijn stulpje. Ik trek mijn natte kleding uit, neem een warme douche, trek mijn super warme jogging en wollen pantoffels aan en vlei me onder mijn fleece deken in mijn relax voor de tv. Naast mij op de salontafel staat een lekker warme kop soep om de innerlijke mens te sterken.
Dit in tegenstelling tot vele anderen die geen dak boven hun hoofd en/of warm bed hebben om in te duiken. Zelfs geen kop warme drank om even hun verkleumde handen aan te warmen. Ach ja, ik weet wel dat velen denken dat al die mensen het aan zichzelf te danken hebben. Dat ze hun luttele centen die ze bijeen gebedeld hebben verspillen aan booze. Dat ze werkschuw zijn en zich kwaadwillig buiten de maatschappij zetten. Een maatschappij die hen uitspuwt en die zij op hun beurt verachten.
Ik geef het ietwat beschaamd toe, ooit dacht ik hetzelfde. Tot op de dag, nu jaren geleden, dat ik aan mijn vrijwilligers werk begon in een opvangtehuis voor daklozen. Tot op de dag dat ik het verhaal hoorde achter die onwelriekende haveloze mens. Vanaf toen, en nu nog, bekijk ik vele onder hen met andere ogen. Niet de vele immigranten die naar hier komen om te profiteren van onze sociale welvaart en daar nog in slagen ook. Niet die notoire luie dronkelap (want die zijn er gegarandeerd ook ) die zich niet wil laten helpen. Maar die sukkelaar die zijn werk is verloren door reorganisatie en vervangen werd door een machine. Die zijn afbetalingen niet meer kan doen en wier have en goederen in beslag werden genomen door de bank. Die mens die door de vele kafkaiaanse regeltjes steeds weer door de mazen van ons sociale vangnet valt waardoor zijn situatie uitzichtloos is, en blijft. En dan wil ik het nog niet eens hebben over alle verborgen armoede.
Zo net een week voor de kerst met al zijn praal en pracht, zijn overdaad aan eten en geschenken, vind ik het een mooie tijd om daar bij stil te staan op dit ontiegelijke uur midden in de nacht. Want wat ik nooit zal kunnen begrijpen, is dat vele (gelukkig niet allemaal) mensen van kerstmis (toch een overwegend katholiek gegeven) een decadent feest maken terwijl hun medemens van koude en honger vlak naast hun deur ligt te creperen.
Ik wens jullie allen nog een hele fijne en gezellige zondag toe! Tot de volgende
Hallo lieve allemaal! Er roert iets in mij vandaag. Iets wrevelig en ambetant. Iets waardoor ik me niet in mijn sas voel en waar ik geen remedie tegen heb. Dat komt omdat het vandaag 13 december is.
Ik ben een ramp op het gebied van het onthouden van verjaardagen. De helft van de tijd weet ik niet eens in welke dag we leven, laat staan dat ik weet wie er op dat moment jarig is. Die van mijn kinderen en aanverwanten zijn uiteraard geen probleem. Maar die van nauwe kennissen en goede vrienden, dat is andere koek. Al zijn er wel enkele bij die het me gemakkelijk maken.
Zoals bijvoorbeeld Bojako, die is op dezelfde dag jarig als Zoonlief. En mijn vriendin uit Canada is jarig op dezelfde dag als Dochterlief. Ook die van mijn Poetsiepoets onthoud ik wegens exact 1 maand later jarig dan Vicky. Mijn (pleeg) broer verjaart dan weer op tweede kerstdag en daarom niet moeilijk om te herinneren. De verjaardag van de vader van mijn kinderen en die van mijn (pleeg)pa komen nog steeds spontaan in me op. Maar al de rest .olala!
En dan komt die dekselse 13e december! Nog voor ik goed en wel wakker ben weet ik welke dag het vandaag is. Hel lijkt alsof ik ontwaakt ben uit een nachtmerrie. (En misschien is dat ook wel zo). Dat nare gevoel blijft de ganse dag door mijn lijf gieren. Er komt vandaag ook niets fatsoenlijk uit mijn handen. Zelfs koffie zetten of een boterham smeren lukt niet probleemloos. Ik kan mij niet focussen op de dagdagelijkse bezigheden. Mijn gedachten dwalen voortdurend af naar vroeger naar mijn kindertijd naar alle ellende die ik mocht ondervinden door haar...en het lijkt alsof de littekens van de slagen tweemaal zo groot, tweemaal zo pijnlijk zijn vandaag...alsof ze gisteren zijn toegebracht. Want 13 december is de verjaardag van mijn pleegmoeder. En hoewel zij reeds vele jaren dood is spookt zij nog steeds door mijn brein. Zij beheerst vandaag mijn doen en laten en brengt mij totaal van mijn stuk.
Hoe komt dat toch? Waarom heeft dat mens tot op vandaag nog zo een enorme impact op mij! Zal ik het dan nooit kunnen vergeten? Het nooit helemaal achter mij kunnen laten? Tot op vandaag alleszins niet, zo blijkt.
Nee, ik wens haar geen gelukkige verjaardag toe. May she rot in hell komt dichter bij de waarheid van mijn innerlijke gevoelens. Vergeten en vergeven, het zou heilzaam voor me zijn. Maar ik kan het niet .tot op de dag van heden kan ik het nog steeds niet. Misschien ooit...wellicht nooit...
Sorry aan de lezers die geschokt zijn door dit enigszins bitter klinkende epistel. Ik voelde een onweerstaanbare drang om het van me af te schrijven. Gelukkig kan en mag dit ook. Voor de rest ben ik de lieftalligheid zelve hoor, hahaha .Daarom voor jullie allen, veel liefs, en een
Hallo lieve allemaal! Vandaag weer even tijd om mijn blogje bij te werken, al heb ik niet veel opwekkendst te melden. Ik zit met een dijk van een verkoudheid met alles erop en eraan. Net nu ik nog zoveel te doen heb voor de kerst, je zult dat altijd zien! Dus als jullie wat compassie willen opsturen, doe gerust. En je moet daarmee niet zuinig zijn zene, laat jullie maar eens goed gaan, hahaha .
Maar alle gekheid op een stokje, wat me echt zorgen baart is dat mijn zicht weer achteruit is gegaan. Dit is zo sinds een grote week. Vorige keer heeft de oogarts mij geen prik gegeven omdat mijn zicht stabiel was gebleven. En ook omdat er nog jarenlang zal moeten geprikt worden, als ik het geluk mag hebben om oud te worden, en problemen kan leveren voor mijn netvlies. Ik was blij toe, want zon naald in je oog is geen pretje, ook al wordt die dan plaatselijk verdooft, je voelt het wel. Maar nu blijkt toch dat een keertje overslaan geen goede beslissing is. Komende woensdag moet ik naar de oogarts toe, en dan volgt er zeker weer een oog-injectie. Ik kan enkel maar hopen dat hierbij mijn zicht zich weer een beetje herstelt.
Maar ach, wat loop ik te zeuren er zijn zoveel ergere dingen in het leven! Wanneer ik ga lezen bij Natoken, of ik denk aan mijn vrienden Maria en Raoul, dan mag ik mij nog gelukkig prijzen. Die snotvalling verdwijnt wel weer zoals hij gekomen is. En al zie ik dan nog maar weinig, het is nog altijd meer dan een blinde. Voor de pijn in mijn knoken heeft de apotheker goei stuff. En daarmee kom ik de winter wel door tot er zich weer warmere temperaturen aandienen. Trouwens van kniezen wordt een mens ook ziek.
Zo, dat was het voor nu. Ik ga mijn hangmatje onder mijn neus vervangen en me effe horizontaal leggen. Ik wens jullie allen een fijne week toe! En tot de volgende bij leven en welzijn!
Hallo lieve allemaal! Het geeft grote voldoening wanner je mag ondervinden dat men nog altijd graag onder moeders vleugels vertoeft. Dat het ouderlijke nest nog altijd dat warme en veilige gevoel heeft.
Verleden week maandag kwam Dochterlief even over vliegen voor twee daagjes. Oorspronkelijk om moeder te helpen bij het optuigen van de kerstboom. Reeds twee jaar op rij heb ik geen kerstboom meer gezet. Geen zin, geen fut, teveel narigheid en verdriet te verwerken om feestelijk vrolijk te kunnen zijn. Dit jaar kwam dan toch weer de vraag: Mams, wat ga je doen met de kerst? Toen ik niet vol enthousiasme, zoals vroeger, zei: ha, natuurlijk komen jullie naar hier ik versier de kamer dek de tafel feestelijk doe de nodige inkopen kook uitgebreid zorg voor de cadeautjes en wanneer jullie terug naar huis zijn ruim ik de boel vrolijk weer op en dat allemaal in me eentje .! Toen zag ik toch de teleurstelling op hun gezicht. Kerstmis is natuurlijk het familiefeest bij uitstek. Maar ze begrepen wel dat ik dit allemaal niet meer aankan. Dat mijn visuele handicap daarvoor te belemmerend geworden is. Ik kan verdorie voor mezelf nog geen ei meer bakken, laat staan een feestmaaltijd op tafel zetten! En dus kwamen ze met een compromis; Zoonlief en vrouwtje (die beide een drukke baan hebben) zullen zorgen voor de hapjes en het dessert. Dochterlief komt helpen bij het hoofdgerecht (dat wordt dit jaar fondue, want dat is simpelweg lekker en gemakkelijk) en neemt het optuigen van de kerstboom voor haar rekening.
En zo gebeurde het dat Vicky verleden week maandag op logement kwam voor twee dagen. Maar ondertussen zijn die twee dagen al uitgegroeid tot een ganse week. Want het is fijn en gezellig bij Moeders. Het is leuk om verwend te worden en om op haar beurt te kunnen verwennen. Mij hoor je alvast niet klagen! Tja, dat cocoonen heeft ze van geen vreemden.
Ik wens jullie allen een heerlijke Sinterklaasavond! Dat jullie schoentje mag gevuld worden met lekkers! Lieve groetjes en tot de volgende .
Dag lieve allemaal! Vandaag kon ik vaststellen dat er serieuze gaten beginnen te vallen in "Mijne muur". Nee nee, gene paniek, het is niet mijn gevel die het begeeft. Met Mijne muur bedoel ik een rij van bomen die pal tegenover mijn woonst staan. En omdat ik vier hoog woon kijk ik vanuit elk van mijn vensters op hun bladerdek.
Dat dichte groene bladerdek vormt een natuurlijk gordijn dat me behoed tegen inkijk van de overburen. Moest ik dat al willen, ik zou gerust en sans gêne dag en nacht in me blootje door de kamers kunnen paraderen. Het gebladerde geeft me ook een gevoel van weidsheid en van rust. Een plattelandsgevoel middenin een drukke stad. Mijn eigenste boerenbuiten. Geef toe, niet iedereen heeft die luxe. Dit alles echter enkel in het zomerseizoen.
Helaas zitten we nu in de herfst, de voorbode van de winter. En dat is nu dus goed te merken aan de vele bladeren die naar beneden vallen en de reeds kale takken die gaten slagen in mijn privacy. Ik zal vanavond weer de overgordijnen dicht schuiven en zo de wereld rondom mij buitensluiten. Ik zal nu lijdzaam moeten toekijken hoe wind en regen mijn bomen geweld aan doen, en hoe vorst en sneeuw hen in bezit neemt. Ondertussen kan ik enkel hopend wachten op dat ene kleine ontluikende takje. Op die eerste vroege vogel die moedig zijn nestje begint te bouwen. Want dan zal het weer lente zijn, dan is de cirkel rond.
Ik laat jullie even meegenieten van de vier seizoenen van mijn muurtje. Respectievelijk, lente, zomer, herfst, winter.
Ik wens jullie allen een fijne nieuwe week toe! Tot de volgende .met een,
(PS: Ani, deze eenvoudige afbeelding is gemaakt met dat bewuste programma, maar heeft nog heel wat meer mogelijkheden en effecten.)
Hallo lieve allemaal! ♫ Gisteren ging ik naar de cinema Ole, Ola ♫ Nee, ge moet niet bang zijn dat ik een liedje ga zingen, k wil jullie niet wegjagen hè! Maar ik ben gisteren heus naar de cinema geweest, samen met Dochterlief. Wij houden beide nogal van krimis en in het bijzonder van de serie Code 37. En van die serie heeft men nu ook een speelfilm gemaakt en die wilden we absoluut gezien hebben.
Het was de allereerste keer sinds mijn oogziekte dat ik naar de cinema ging. Ik vreesde dan ook dat het een maat voor niets ging zijn. Tv kijken valt al niet meer mee! Een ondertiteling kan ik gewoon niet meer lezen en naar de identiteit van de acteurs kan ik enkel maar raden. Tv kijken is voor mij dan ook een enorme inspanning. Wellicht daarom ook dat ik steeds in slaap val voor mijn toestel, al zitten de vele en lange reclameblokken daar ook voor iets tussen. Maar ik dwaal af .De cinema dus.
Dat reuze grote scherm was een weldaad voor mijn ogen. Ik heb dan wel niet elk detail van de film meegekregen en vond hem ook nogal donker zijn (iets wat Dochterlief tegensprak) maar ik heb er toch van genoten. Maar djeezes, wat een lawaai! Het leek alsof men de doden wilde opwekken. En dat voor amper tien (nog levende) mensen in de zaal! Het was ook koud in de zaal. We hadden nochtans gekozen voor de middagvoorstelling. Vermoedelijk heeft men bedacht dat de hoge stookkosten niet opwogen tegen de lage inkomsten en vervolgens de verwarming af gezet.
Hoewel ik de serie steengoed vindt was de film zelf ietwat teleurstellend. Ofwel lagen mijn verwachtingen te hoog, dat kan ook zijn. Maar een spectaculaire verhaallijn was het alvast niet. "Code 37" gaat op doek gewoon verder daar waar de serie vorig seizoen op tv is geëindigd. Dus is voor mij de serie ook al niet meer zo interessant omdat ik nu al weet waar de knoop in de rode draad zit, en hoe hij ontward wordt.
Goedkoop is een bioscoopkaartje ook niet! Maar liefst -18,80 inkom voor ons beiden mocht ik neertellen. Dat is om en nabij -760 oude Belgische frankskes. Maar enfin, ik heb genoten van het hapje vooraf, het drankje nadien, en de aanwezigheid van Dochterlief ( die me en passant een paar nieuwe laarzen heeft afgetroggeld, hahaha ) dus al bij al een heel leuke dag.
Vandaag was het dan weer iets minder prettig omdat ik nog maar eens een halve dag op stap moest om papieren te laten invullen. Morgen zal het dan weer plantrekkerij worden met allerlei dringende zaken, want de zorghulp is ziek en men heeft geen vervanging. Maar in mijne plan trekken ben ik ondertussen al heel goed geworden, dus, ♫... Dont Worry Be happy... ♫
Heb allemaal nog een fijne rest van de week! Tot de volgende .met een,
Hallo lieve allemaal! Elke maand krijg ik Kentterende letters gratis toegestuurd. Een cd van Luisterpunt, de bib voor blinden en slechtzienden en waar ik lid van ben. Het is een ingesproken cd (Daisy) met info over onder andere de nieuwe aanwinsten, het profiel van allerlei auteurs, een kort voorproefje van boeken uit verscheiden categorieën, een hoorspel, een interview enz. Ook vaste prik is een bloemlezing van bekende of minder bekende dichters. En dit keer was dat een man waar ik al luisterend bewondering voor opvatte. Niet alleen voor zijn proza, maar ook voor zijn wilskracht, zijn gedrevenheid, en zijn vrijwillige inzet voor blinden en slechtzienden. En van die bewondering wil ik jullie graag deelgenoot maken.
JEAN BOS
Jean Bos wordt geboren op 11 januari 1951 te Stokrooie, een deelgemeente van Hasselt. Jean Bos wordt blind geboren Een week voor zijn derde verjaardag doen zijn ouders hem op een internaat voor blinden te Huldenberg,. Als hij tien is, verruilt hij dat instituut voor het Koninklijk Instituut voor Doven en Blinden te St.-Lambrechts-Woluwe. Daar voltooit hij de lagere middelbare school en studeert in 1970 af als telefonist. Hij vindt werk als telefonist bij een vestiging van Philips te Hasselt. Als dit bedrijf midden de jaren 90 een herstructurering doormaakt, krijgt hij de kans om vertaalwerk te doen. In 2003 verlaat hij het bedrijf dat korte tijd later gesloten wordt. Sedertdien houdt hij zich op vrijwillige basis bezig met redactie-, vertaal- en radiowerk.
Reeds in zijn jeugd is de auteur een verwoede lezer en heeft hij ambitie om te schrijven. Twee mensen hebben de poorten van de poëzie echt voor hem doen opengaan; een leraar Nederlands die op het blindeninstituut stage liep, en dichter Anton van Wilderode. Dat resulteerde in de dichtbundel Tijd en daarbuiten geschreven tussen 1975 en 2008. Ter kennismaking geef ik jullie hier twee gedichten:
TIJD EN DAARBUITEN
Tijd en daarbuiten sta je met niets om handen handenvol niets niets om aan te geven, niets om weg te geven sta je met lege handen want je komt van binnen buiten zoals je met niets in handen van buiten binnen bent gekomen sta je in de schaduw van de tijd tijd en daarbuiten.
GEDACHTEN ONTKOMEN NOOIT
Gedachten lijden schipbreuk op papier want de hand die de pen voert is altijd van een onmeedogend meester. Gedachten versplinteren in de taal want ze zijn te fijnbesnaard en de haar van het woord te hard om te bespelen. Gedachten sterven in de open mond vermoord door tong en lippen zijn ze niet meer en toch worden zij geoordeeld. Gedachten ontkomen nooit want ontvangen in zuiverheid worden ze verminkt geboren uit het vlees alleen bij kinderen en simpelen zijn gedachten mond,hart en handen Een zuivere viervuldigheid.
Ik wens jullie allen nog een gezellig stukje weekend! Tot de volgende en
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
