- Laat het vrouwtje een nieuw blik kattenvoer openmaken. Lik aan het eten tot het droog is. Trek dan je neus op en loop weg. Een uurtje later ga je opnieuw bij je bakje zitten en kijk ernaar met een blik van 'seg, je denkt toch niet dat ik dat droge spul ga opeten?'

- Neem wat natte brokjes uit je bakje en leg ze op het tapijt in de woonkamer of smeer ze uit over de plinten

- Het vrouwtje heeft net je bakje gevuld. Loop er behoedzaam naartoe en ruik er voorzichtig aan. Kijk dan naar haar met een blik van 'Wat is dit voor viezigheid?"

- Ga voor de koelkast zitten met je rug naar het vrouwtje toe.
Wees geduldig, want als zij tv aan het kijken is, kan het zijn dat ze je pas opmerkt wanneer ze tijdens de reclame naar de keuken komt.
Kijk haar dan over je schouder aan met een meelijkwekkende blik.
Zij zal zich dan schuldig voelen omdat ze je zo lang heeft laten wachten en om haar geweten te sussen geeft ze je vast een lekkere toef room.

- Laat haar altijd in het ongewisse over je eetgewoonten.
Het is niet omdat je dit voer vanmorgen hebt gegeten, dat je het vanmiddag ook zal willen eten. Vanmorgen was vanmorgen en nu wil je iets anders.
Zorg er met luid en aanhoudend gemiauw voor dat ze een blik met ander voer voor je openmaakt.

- 's Nachts eten krijgen, zelfs al heb je eigenlijk niet echt honger...
...maak het vrouwtje wakker rond 3u 's nachts.
Klim op bed en kietel haar met je snorharen tot ze wakker is. Waarschijnlijk moest ze toch opstaan om te plassen maar was ze er te lui voor, dus eigenlijk help je haar gewoon. Wandel met haar naar de koelkast. Kijk of ze je een schoteltje melk wilt geven. Als ze het niet doet, kan je haar altijd nog een uur later opnieuw wakker maken.

- Kots je haarbal enkel en alleen uit op een pas gedweilde vloer of de pas gestofzuigde tapijten.

Zo, heb ik een slimme kat, of heb ik een slimme kat?!

Tot de volgende….

Ik ben gek op koper en tin.
In een ver verleden, toen de dieren nog spraken en mijn kinderen hun eigen brabbeltaaltje hadden, verzamelde ik verwoed allerlei koperen en tinnen voorwerpen. Tin vraagt weinig onderhoud maar met koper ligt dat enigszins anders. Dus smeerde en wreef ik dat het een lieve lust was. Want ik ben van mening dat alles wat gemaakt is om te blinken ook werkelijk moet blinken. (nota van de redactie: ‘k heb dat ook met waterkranen, mijn aanrecht en deurklinken).
Tot ik het op een dag zo beu werd als koude pap, ook wegens tijdsgebrek, en al het koper aan de deur zette voor wie het maar hebben wou.

Maar oude liefde roest niet! Toen ik met mijn ex-lief gedwee diverse rommelmarkten afschuimde kwam die oude microbe weer de kop opsteken. Ditmaal was de allereerste boosdoener een koperen bedpan. En sindsdien staan en hangen er wederom verscheidene koperen voorwerpen in mijn huis en moet ik op tijd en stond weer aan het frotten (boenen) slaan.

Het is niet meteen mijn favorietste bezigheid moet ik toegeven, maar wat een voldoening als alles weer mooi schittert.
Ik laat jullie even meegenieten van mijn noeste zondagse arbeid…

Heb een fijn begin van de nieuwe week!
Tot de volgende…

Een iets duurder kostenplaatje komt vanwege mijn tv toestel.
Door mijn slecht zicht had ik er niet eens erg in, maar mijn beeld is overwegend groen, dixit mijn bezoekers. Niet zo heel erg voor iemand als ik die toch niet veel contrast meer waarneemt. Maar toen hij ook nog begon te flikkeren als een discolamp was het ook voor mij niet meer plezant.
Mijn tv heeft lange jaren goede diensten bewezen en dus wordt het tijd om wat centen te investeren in een nieuw en modern toestel. Maar lieve deugd! Ik zie echt door de bomen het bos niet meer. Wat die moderne toestellen niet allemaal te bieden hebben! Maar vooral zijn al die opties voor mij Chinees. Bovendien heb ik die snufjes allemaal niet nodig. Gewoon een mooi beeld, een beetje geluid en een stekker om in het stopcontact te steken is voor mij meer dan voldoende.
’k Heb dus maar de hulp van Zoonlief ingeroepen die meer op de hoogte is van al die technische toestanden en weet wat zijn moeder nodig heeft, en vooral, wat niet.
Morgen gaan we op weg. Ik ben benieuwd met wat ik ga thuiskomen!

Zo, nu zijn jullie weer op de hoogte van de besognes ten huize van.
Ik wens jullie allen een heel fijn weekend toe! Tot de volgende…en…

Eerst en vooral kreeg ik het goede nieuws van het F.O.D. dat mijn herziening is goedgekeurd. Dat scheelt een hele slok op een borrel qua inkomsten en sociale voordelen. Ik heb er drie jaar hard moeten voor knokken! Heb dikwijls zin gehad om er de brui aan te geven. Vooral wanneer ik voor de zoveelste maal nog maar eens dezelfde papieren kreeg toegezonden die ik dan telkens opnieuw moest laten invullen door verschillende behandelende geneesheren. Ik heb haren uit mijn hoofd getrokken van ellende… heb gebruld tegen mijn muren van frustratie… maar ik hield desondanks vol. En sinds twee weken krijg ik eindelijk waar ik al jaren recht op heb en dit voor onbeperkte duur. OEF! Voor mij vanaf nu dus geen controles en geen papiermolens meer.

Nog meer goed nieuws kwam er van de ex- Dexia bank.
Ik weet niet of jullie je dat nog herinneren, maar een hele poos terug schreef ik dat er kaartlezers bestaan met spraak, grote toetsen en groot display voor blinden en slechtzienden die nog zelf willen bankieren via Internet. Ik ging langs het kantoor van mijn bank en kreeg daar te horen dat die bewuste kaartlezer bij hen €100 kostte plus verzendingskosten. Ik was daarover zeer verbolgen en vond dit heel schandalig. Temeer daar ik al meer dan dertig jaar klant ben bij hen… zij wel geld hebben om grote dividenden uit te betalen… zij geld hebben om voetbal- en wielerploegen te sponsoren… zij geld hebben om dure reclamespots te laten maken en uit te zenden…enz.
Dit alles schreef ik in een brief naar respectievelijk, hun directeur, de krant, de burgemeester van Antwerpen. Eveneens uitte ik mijn ongenoegen daarover op Facebook en dit blog.
En zie, verleden week kreeg ik een heel vriendelijk telefoontje en vandaag mocht ik die kaartlezer gratis gaan afhalen in mijn filiaal.
Tja, als ik meen dat ik recht heb op iets, dan kan ik me daar zo hardnekkig als een pitbull in vastbijten tot ik het heb.

En nog meer goed nieuws!
Toen Dochterlief en ik deze middag op weg gingen om de kaartlezer te gaan afhalen, moesten we nog via de trap naar beneden laveren tussen aluminium buizen en allerlei zware werktuigen. Maar hoera! Toen we ’s avonds terug thuis kwamen was onze lift (eindelijk) gemaakt en konden we naar boven glijden.
Als het goed is zeg ik het ook hè!

Morgen met Dochterlief nog even de stad in om eindelijk Zoonlief (die op 15 maart jarig was en veertig jaar is geworden, moeder wat wordt je oud!) zijn cadeau te gaan kopen. Moesten jullie een breed glunderend meisje op een terrasje van De Groenplaats zien zitten, dan zou het deze Mus wel eens kunnen zijn.

Heb nog een fijne en zonnige lentedag! Tot de volgende…en,

…Ik word horendol van het gezeur van mijn kat die maar wat graag zou liggen genieten van die eerste zonnestralen maar nu ook niet naar buiten kan. Hoe maak je een kat diets dat wanneer ik de deur open het gevaar erin zit dat hij vier verdiepingen naar beneden stuikt? Dat risico durf ik niet nemen…

Onze lift is sinds vrijdagavond, nog maar eens, kapot.
Sinds de werken begonnen zijn is dit schering en inslag. Wanneer dit doordeweeks gebeurd wordt hij diezelfde dag nog, of minstens ’s anderdaags herstelt. In het weekend echter komt er niemand om hem te repareren.
Mijn overbuurvrouw is 91 jaar en heeft astma, mijn naaste buurvrouw is aangewezen op haar scootmobiel. Op de bovenste etage (6e verdiep) wonen twee rolstoelgebruikers die verlamd zijn aan de onderste ledematen.
Onder mij woont een heer die net een nieuwe hartklep heeft gekregen en waarvoor het geen optie is dat hij nu meteen al 12 trappen op en neer gaat lopen.
En dan heb je nog de vele moeders met baby’s in de kinderwagen en een stuk of wat kleine koters die aan hun rokken hangen.
Bovendien hebben de werklui op de overloop van de trap op het eerste verdiep zware buizen en machinerie gedeponeerd. Over die hele boel naar beneden springen tot op het gelijkvloers ziet niemand echt zitten.

Op onze vele telefoontjes krijgen we geen gehoor. Enkel een antwoordapparaat dat ons vertelt dat het kantoor geopend is tijdens de werkuren op werkdagen. Een telefoonnummer van de firma die de lift plaatste en moet onderhouden hebben we niet. En zodoende zitten wij voor de zoveelste maal een gans weekend gegijzeld.

Hopelijk genieten jullie wel lekker van de zon. Doe er dan een schepje bij voor mij he!
Heb nog een heel fijne zondag, tot de volgende…en…

Zo ziet onze lift eruit, goed en wel ingepakt. Hadden ze mijn muren,vloeren en radiatoren ook zo maar ingepakt! 2

Zo staat onze gang er momenteel nog altijd bij en ik heb me moeten haasten om de foto’s te kunnen maken want als er geen werklui aanwezig zijn brand er ook geen licht wegens kapot. Heel gevaarlijk hoor! Nee die mannen doen mijne strijk niet, die strijkplank is van de nieuwe buren.

Zulke dikke buizen zoals in de gang (centraal luchtverversingssysteem) lopen ook door mijn appartement. Via de gang naar mijn hal, de badkamer, wc, berghok, keuken.
“Geen nood” zei de huisbaas “er komen valse plafonds en dan zie je er niks meer van”. Dit is zijn opvatting van valse plafonds. Een badkamer met een verkeerd geboord gat en de oplossing. Nu ja, moest men in de badkamer een gans plafond hebben gelegd, ik zou niet meer rechtopstaande kunnen douchen. Idem dito voor mijn hal, de verlichting zou halverwege mijn heupen gehangen hebben. Licht in de wc moest in het midden van het plafond komen, maar dat was men vergeten. Dus dan maar boven de deur. En liefst niet mooi in het midden als het kan, dank u wel!

In dit kamertje van een leegstaande flat hebben we noodgedwongen drie dagen van 08h tot 17hmoeten kamperen. Wij kregen immers (net als de werklui) ook geen stofmasker, ziedde. Bovendien was het bitterkoud in mijn appartement zo zonder ramen

Er werd gratis, toch verplicht, (verbonden met het centrale luchtverversingssysteem) een nieuwe dampkap geplaatst door de huisbaas. Resultaat: Draad te kort wegens geen stopcontact in de buurt. Oorspronkelijk hadden wij trouwens maar drie stopcontacten in onze keuken! Wij werken dus allemaal met tal van stekkerdozen voor onze kleine keukentoestellen. Een elektricien komt een nieuw stopcontact plaatsen. Resultaat: Draad nog steeds te kort! Dus bibi moest noodgedwongen en op eigen kosten een verlengkabel kopen. De dampkap werk nog niet want de motor van het nieuw luchtverversingssysteem is kapot ???

Maar de ramen vind ik super, ook al hou ik niet van de kleurencombinatie.  Als jullie goed kijken kun je merken dat het behang onder het raam beschadigd is door nattigheid van een regenbui tijdens het plaatsen. Dat is in al mijn kamers zo. Mus weet wat doen de komende weken/maanden.Tussen haakjes, de ramen staan recht, het is de fotograaf (ikke dus) die scheef hangt.

Zo, nu hebben jullie even kunnen delen in mijn leed. Maar lig er nu niet wakker van want dat doe ik ook niet.

Tot de volgende…en…

Man man man….Miserie miserie miserie! Hadden die werken nog een dag langer geduurd hadden ze me kunnen afvoeren in een dwangbuis.
Niks dan lof voor die werklui gezien de omstandigheden waarin ze moesten werken. In de bittere koude en zonder ook maar enige veiligheidskleding of schoeisel. Enkel een dikke trui, een overall en basketsloefkes was waar ze het moesten mee doen. Zelfs geen stofmasker hadden die mannen! En geloof mij, er was stof! Er was heel veel stof!! Er waaide een tornado van stofwolken door mijn stekje!!! Elke dag weer… drie weken lang!

Er waren ook de frustraties tussen de bewoners en de werklui. Eén aannemer en negen onderaannemers en de éne wist van de andere niet wat ze deden of al gedaan hadden. Communiceren ging heel moeizaam want niemand van die werklui sprak meer dan drie woorden Frans of Engels, laat staan dat ze Nederlands spraken of verstonden. Ze kwamen allemaal uit het Oostblok. De enige antwoorden die we op onze vele vragen kregen was: “don’t know, not for me, me finish”. De enige die Nederlands praatte en de boel in goede banen moest leiden was een jonge dame, Sofie genaamd. Maar Sofie was “bussy”, Sofie was “not in the building”. Sofie was in geen velden of wegen te bespeuren!

IJverig waren die mannen ook! Ze kapten en boorden dat het lieve lust was. Ze boorden gaten waar er geen gaten mesten zijn. Zij boorden door de stroomkabels, de water- en gas-leidingen. Dan hadden we plots geen licht meer, dan weer geen gas en een andere dag geen water. Op onze vragen het geijkte: “don’t know, ask Sofie”. BUT WHERE THE F**K IS SOFIE!!!

Maar het overgrote deel van de werken in mijn stekje zijn achter de rug en we hebben het overleefd. We zijn gelouterd uit de strijd gekomen en likken nu onze wonden. Want mooier is het er allemaal niet op geworden. Er zijn zoveel miskleunen gebeurd dat je het niet voor mogelijk houd.
Over de nieuwe ramen ben ik wel tevreden, al staat de combinatie van de kleuren mij niet aan. Raamprofielen donkergrijs en de plastieken raamkozijnen en vensterbanken in een oogverblindend wit. "Een tang op een varken" zou ons Moemoe gezegd hebben. Ook is de raam van mijn woonkamer een heel stuk kleiner geworden waardoor ik nu minder licht binnen krijg. Maar soit!
Nu is het afwachten tot men aan onze terrassen begint. Hopelijk zijn die klaar tegen dat het goede weer begint. Toch, niets is zeker… “Äsk Sofie”, remember!

Maar goed, na dit alles gezegd, geschreven en gepost te hebben… gaat deze Mus nog eerst de hoognodige renovatiewerkzaamheden aan haar vege lijf beginnen uitvoeren. Ik vrees dat er anders paddenstoelen tussen het struikgewas zullen groeien.
But i’m back! Al zal het nog wel eventjes duren vooraleer ik weer a volonté bezoekjes kan komen afleggen wegens nog heel veel was en poets werk.
Moesten jullie me ondertussen zoeken en niet vinden…ASK SOFIE!!!

Tot de volgende…

Toen mijn kinderen nog onder mijn vleugels vertoefden leerde ik hen dat wanneer ze slecht geluimd waren ze dat niet noodzakelijk met anderen moesten delen. Beter konden ze een kleine wandeling maken, of hun even terug trekken op hun kamer om te gaan luisteren naar hun favoriete muziek. Dit laatste evenwel met een koptelefoon op hun hoofd. Kwestie van mijn zachte zeden niet te bruuskeren. Omdat hun muziekkeuze ver afweek van de mijne.
Wat je aan je kinderen leert moet je zelf ook in praktijk kunnen brengen. Anders ben je maar een pover voorbeeld hè. Dus probeer ik met al mijn macht vandaag mijn woorden van toen in daden om te zetten.

Wandelen is voor mij geen optie in dit pokkenweer. Dus trok ik me afgelopen week krachtdadig terug uit mijn woelige  omgeving en luisterde afwisselend naar mijn favoriete muziek en een boek dat enige humor beloofde.
Maar helaas, mijn rothumeur bleef hangen. meer zelfs, dag na dag nam hij in omvang toe.

Het enige lichtpuntje in mijn zwarte gedachten is dat jullie zich ook niet happy zouden voelen wanneer één of andere pipo door een gasleiding, dan weer door een waterleiding, en als klap op de vuurpijl door een elektrische kabel boort. Waardoor je eerst uren in de bittere kou komt te zitten, vervolgens uren zonder water zit, om dan plots volkomen in het duister te belanden. Dit alles met een hels door merg en been gaand geluid van dril- en beton-boren omvat in een dikke zwarte stofwolk die je met geen enkele mogelijkheid buiten je deur kunt houden. En dan zijn ze nog niet eens begonnen in mijn appartementen zelf!

D-day is op 5 maart. Dan komen ze bij mij de nieuwe ramen steken en het nieuwe luchtverversingssysteem plaatsen.
Wanneer ik de enorme gaten in het plafond en vloer van de gang zie…als ik zie hoe bij de naaste buren het behang van alle kamers in flarden is gescheurd door het plaatsen van die bewuste ramen…dan wordt mijn humeur er echt niet beter op!
…♫ ♫..Wie gaat dat (nieuwe behang) betalen…wie heeft zoveel geld…lalala…♫ ♫…
Mijn huisbaas liet alvast weten dat hij niet verantwoordelijk is voor eventuele schade. Dus het zal biebieke zijn die diep in haar beurs zal mogen tasten.

Ik zal maar stoppen met schrijven zeker voor ik jullie humeur ook verpest. Al zal dat wel meevallen vermoed ik… tenzij jullie ook in de verbouwingen zitten natuurlijk! Dan geef ik jullie de raad om te doen zoals ik... niet schrijven op je blog... niet wandelen waar je andere mensen tegen het lijf kunt lopen! Doe je deur op slot, gooi de telefoonhoorn van de haak, zet je koptelefoon op en luister naar je favoriete muziek of lees een humoristisch boek! Ik kan jullie niet garanderen dat het helpt. Maar het is dat, of met je kop tegen de muur lopen van ellende. Dat laatste wordt echter niet aanbevolen voor mensen die geen zware pijnstillers in huis hebben.

Heb nog een fijne verderzetting van het weekend! Tot de volgende…

Vorige week maandag begonnen de renovatie werken waar ik in een vorig logje al over schreef. Men begon met het afbreken van de terrassen (Ik heb er twee, een klein balkon achter de keuken en een iets groter terras aan de woonkamer) en dus moest ik die op een hup en een gauw leegmaken. Bloembakken en bloempotten verwijderen en nog zo allerlei zaken die een mens op zijn terras zet dat je binnen niet wil. Maar de bouwvakkers waren nog niet goed en wel bezig of het begon al… ambras tussen de architect en de aannemer.

Verleden jaar in augustus heeft men de balkons en terrassen van het appartementsgebouw naast het onze afgebroken. Wel, die mensen zitten nu nog steeds in de steigers! Want wegens een brand in het magazijn van de firma kan men de balkons en terrassen niet terug opbouwen. Dus wou de architect wachten om die werken bij ons aan te vangen.
Maar de aannemer zei: “contract is contract” en dus wordt er afgebroken zonder dat hij kan zeggen wanneer hij kan starten met weer opbouwen.

Eveneens bij onze buren hebben de werkmannen een elektrische kabel doorboord waardoor die mensen drie dagen zonder stroom hebben gezeten. Geen stroom betekent, geen licht, niet kunnen koken, geen warm water en geen verwarming, en een diepvries die ontdooit. Plezant is anders!

Voor onze deur presteerde men op donderdag om door een gasleiding te boren! Wij dus ook geen verwarming en geen warm water. Gelukkig was het ’s avonds opgelost.
Communiceren met die werklui is quasi onmogelijk. Geen enkele van die mannen praat Vlaams, de meeste zelfs geen Frans of Engels. Probeer daar maar eens tegen uit te leggen dat je als “milieubewustehuisvuilselecteerster” toch moeilijk al die huisvuilzakken in je keuken van 4m op 3m kunt zetten en die dus op het balkon laat staan. Temeer omdat het niet zomaar voor 'efkes' is, maar heel waarschijnlijk nog maanden gaat duren voor we daar weer een vloer en een borstwering hebben.

Dan de nieuwe ramen!
Zoals gezegd wil de huisbaas tegelijk met de nieuwe ramen ook een nieuw luchtverversingssysteem plaatsen in de appartementen. Maar de architect wil nu eerst de plannen zien waar alle elektrische leidingen liggen. Die plannen blijken echter onvindbaar te zijn! Die aannemer zegt eveneens: “contract is contract”en dus begint hij met het plaatsen van de ramen. Als de tot hiertoe nog niet gevonden plannen niet gauw tevoorschijn komen, dan worden de werken voor het verluchtingsysteem  uitgesteld. Dat betekent voor ons dat we drie keer in het stof en  de vuiligheid zitten en twee keer met meubelen zullen moeten sjouwen.
En te zeggen dat onze huisbaas in een rondzendbrief liet weten dat er alles aan gedaan zal worden om de bewoners zo weinig mogelijk overlast te bezorgen. ’t Is maar wat je weinig noemt , niet!

Vorige week ben ik ook nog naar de huisarts geweest... mijn maandelijkse oogprik gaan halen in het ziekenhuis... en vrijdag was er dan onze maandelijkse bijeenkomst met de blogmaatjes.
Vandaag moest ik dan weer in een ander ziekenhuis naar de dermatoloog. En als jullie denken dat ik daar goed nieuws heb gekregen of ten minste een oplossing voor mijn probleem…vergeet het dan maar. Maar dat vertel ik jullie een andere keer wel.
Voor nu wens ik jullie een fijne week toe! Tot de volgende….

Als niemand GEWOON is…
Iedereen BIJZONDER is…
en iedereen UNIEK…

Zijn we dan met z’n allen uiteindelijk niet…
Niks BIJZONDER...
Niet UNIEK...
Maar...
GELIJK EN GEWOON....

HEB EEN HEEL FIJN WEEKEND!
En….

Deze middag trok ik naar de huisarts om mijn maandelijkse dosis stuff te laten voorschrijven. Hij en ik komen bijna tegelijk toe aan zijn praktijk, ik op de fiets, hij met de auto.
Er is maar een wachtende voor mij (meestal zit zijn wachtzaal al een uur op voorhand stampvol) dus dat is mazzel hebben.

Wanneer ik voor hem zit in zijn kabinet laat hij  langs zijn neus weg weten dat ik wegens mijn te slecht zicht feitelijk niet meer zou mogen fietsen. Ik beaam dit maar zeg hem meteen dat veel stappen voor mij ook geen optie meer is. Hij knikt begrijpend.
Al drie jaar last van een pijnlijke linker heup. Een heup die steeds meer en meer pijn begint te doen, ondanks de reeds vele "genoten" behandelingen. Daar bovenop een pijnlijke rechter knie wegens reumatoïde artritis en die driemaal zo dik is dan hij hoort te zijn door het ontstekingsproces.
Over mijn heup zegt hij niets. We weten allebei dat die enkel nog kan geholpen worden via een operatie. Een operatie die geen garantie geeft op genezing, die bovendien toch nogal wat risico inhoudt en een zeer lange revalidatie eist. Voor een alleenstaande, zoals ik, toch iets om lang over na te denken.
Voor mijn knie echter haalt hij een spuit boven met een extra lange en kromme naald en begint daarmee onder mijn knieschijf te wringen en te wroeten, waarna hij een vloeistof injecteert. (Voor diegene die het willen weten, het ingespoten medicament heet: Diprophos) Het is even heel hard op mijn tanden bijten, maar ach, de tandarts moet ook leven hè. “Geef het 48u de tijd om in te werken” zegt mijn dokter "en geef die knie veel rust". Dat laatste hoor ik nu graag zie!
Voor mijn heup krijg ik een maxi doos Paracetamol Teva en Feldene Lyotabs voorgeschreven. Mijn maag, darmen en lever bedanken hem.

Voor de Paracetamol heb ik een goedkeuring nodig van adviserende geneesheer van mijn ziekenfonds. Ik sta te twijfelen waar ik het eerst naar binnen zal stappen, bij mijn apotheek of mijn ziekenfondskantoor. Beide liggen recht tegenover elkaar. Ik kies voor de laatste wegens het sluitingsuur.

En weer heb ik mazzel!
Want terwijl ik zit te wachten tot het mijn beurt is om naar het loket te mogen gaan, wordt mijn apotheek overvallen. Voor hetzelfde geld was ik daarbij aanwezig geweest! En voor zulke ervaring pas ik toch liever.

Ik zoek dan maar een andere apotheek op. Er is er nog een vlak in de buurt weet ik en daar trek ik naar toe.
Maar net wanneer ik met mijn fiets aan de hand in het midden van het zebrapad ben, komt er uit de tegenoverliggende straat een politiecombi in volle vaart recht op mij af gevlogen. Instinctief spring ik naar achteren. Dat was een goede beslissing. Had ik andersom gedaan, ik was morsdood geweest.
Derde keer mazzel!

Zoveel chance op een dag dat gebeurt me niet gauw!
Zou ik nu voor 1 keertje eens geen lotto formuliertje invullen…of is mijn dosis geluk bij deze opgebruikt.

Ik wens jullie allen nog een heel gezellige en knusse avond toe!
Tot de volgende... en uitzonderlijk vandaag een driedubbele...

Vandaag weer maandag. En vermits ik al jaren niet meer werk ben ik nu alle dagen vrij en hoef ik me nooit echt moe te maken. Maar toen ik deze morgen wakker werd had ik totaal geen zin om uit mijn bed te komen. De kat dacht daar echter anders over en dus sleepte ik mijn oude lijf naar de keuken.
Bij mijn eerste kopje koffie begin ik heel traag en heel voorzichtig toch wat plannen te maken van wat ik vandaag zou doen. Helaas! Ondertussen zijn we al enkele uren verder en is er van die plannen nog geen sikkepit terecht gekomen. En het ziet er ook niet naar uit dat dit nog gaat gebeuren.

“Luiheid is het oorkussen van de Duivel” hoor ik de nonnen van het internaat in gedachten zeggen. Daar tegenover staat in mijn geheugen gegrift dat wanneer je op pensioen bent, niets moet en alles mag. Ik schijn dat laatste veel beter in praktijk te kunnen brengen.
En dus wordt het vandaag een lummel dag. En morgen zien we nog wel.

Ik wens jullie allen een productieve en inspirerende week toe!
Tot de volgende…

Ik probeer jou alles te geven…
neem dat van je moeder maar aan…
en wat ik ook deed of doe in jou leven…
heb ik voor jouw bestwil gedaan…
en zeg ik soms nee op jou vragen…
en ben jij soms dagen van slag…
dan was dat niet om jou te plagen...
maar omdat mijn hart dat zo zag…

Ook een moeder maakt fouten in haar leven...
want hoe je kinderen op moet voeden staat nergens beschreven...
dus geef me wat krediet…
want ik ben maar een moeder…
en meer ben ik niet.

Ik wens jullie allen een heel fijn weekend toe!

Mijn appartement wordt dus een bouwwerf!

De werken starten op 23 januari, maar de exacte datum dat dit alles bij mij zal gebeuren weet ik pas enkel dagen op voorhand.
En dan de kleine lettertjes:
-Men gaat zoveel als mogelijk de gordijnophanging zien te bewaren… maar wanneer dit niet kan….tja, ten pis… die onkosten zijn in elk geval dan voor de huurder.
-Beschadigingen aan behangpapier, en/of vloerbedekking…idem dito.
-Bovendien zullen onze huidige vliegenramen niet meer passen en dus kunnen we nieuwe kopen bij de maatschappij. Dat zou voor mij betekenen dat ik 3 horren aan 78,52€ en twee aan 231,16€ zal mogen aankopen. Dat is geen kattenpis als je het mij vraagt!

Ik hoop van harte dat het geen stenen dik gaat vriezen de komende weken, anders ga ik ietwat blauwachtig uit de strijd komen. En ik wens nog harder dat we al enkele maanden verder waren, want zoals gezegd, ik zie er tegenop als tegen een berg.

Heb nog een fijne rest van de week! Tot de volgende…en…

Afgelopen week smeet ik mij met ware doodsverachting, geflankeerd door mijn dappere dochter die winkelen haat, in het solden gewoel.
Normaal zul je mij in solden tijd nooit te zien krijgen. Als je weet dat ik al hyperventileer wanneer er meer dan vier mensen rondom mij staan, dan weet je welke zware opgave ik mezelf deze keer had toebedeeld.
Maar ditmaal had ik enkele weken geleden mijn oog laten vallen op een winter mantel die ik dolgraag wou hebben. Alleen het prijskaartje van -400€ lag ietwat boven mijn budget.
En zodoende trok ik hoopvol met de solden in mijn achterhoofd op pad.

Aangekomen in de bewuste winkel begaf ik mij naar de plek waar de mantel behoorde te hangen. Maar helaas, op die plek hingen nu mantels van een heel andere soort en heel wat mindere kwaliteit.
Ongeduldig als ik ben, stevende ik dan maar af op een verkoopster en vroeg haar waar “mijn mantel" ergens hing en of hij afgeprijsd was. De vriendelijke employee trok haar perfecte wenkbrauwen op en verwees me dan naar een verborgen hoekje. En hoera! Daar zag ik een rek  met de door mij begeerde mantels. En ze waren ook nog eens 60€% goedkoper! Ik kon mijn geluk niet op!

Helaas! Mijn geluk was van korte duur want mijn maat hing er niet meer tussen. De mantels waren enkel nog te verkrijgen in maatje, 52, 54 en 56. En dat is me nu toch echt wel een beetje te ruim. Zelfs met een hele dikke trui of twee eronder, zoals ik me stil stond af te vragen, zou hij me nog veel te groot zijn.
Heel gedesillusioneerd droop ik dan maar af.

Toch nog even wat andere rekken bekeken, maar ook daar mijn maat niet te vinden in kleding die ik mooi vind.
Dan maar een fles dure parfum gekocht als troost voor mezelf, en een rokje voor Dochterlief. Daarna van ellende naar Quick getrokken en daar een groot 'Giant Menu' besteld met een x-large beker mierzoete Sprite. Nem! Want wat baat het dat je aan de lijn doet, wanneer er voor die lijn toch niets te vinden is dat een beetje leuk staat!
Maar het goede nieuws bij dit alles is, ik hoef mij alvast geen nieuwe kleerkast aan te schaffen, hahahaha....

Ik wens jullie allen nog een deugddoende zondag! En tot de volgende…

Het betreft de omgang met blinden en slechtzienden.
‘Eenoog is koning in het land der blinden’ flitst er door mijn hoofd wanneer ik met mijn blindenstok in de hand en donkere bril op mijn neus door de straten stap.
Men veronderstelt door die bewuste attributen meteen dat je helemaal niets meer kunt zien van wat er om je heen gebeurd. Vaak is dat terecht. Maar even vaak ook niet, zoals in mijn geval.
Sinds ik mijn blindenstok in bezit heb genomen ben ik in een gans andere wereld terecht gekomen, zo blijkt. Een meer vriendelijker en behulpzamer wereld. Maar soms ook een van een hulpvaardigheid tegen wil en dank, zoals jullie iets verderop kunnen lezen.
Even vaak ook een wereld van verbazing, verbazing van mijn kant dan wel. Omdat sommige mensen alle remmingen laten varen in de veronderstelling dat ik toch niet kan zien wat zij doen.
Zo was er de man die ongegeneerd naast mij in zijn kruis stond te krabben en daarna aan zijn vingers ging ruiken. Of die jonge gast die naast mij in de trein verwoed in zijn neus zat te pulken, daarna uitgebreid zijn buit zat te bewonderen om het vervolgens weg te knikkeren. Gelukkig niet mijn richting uit!
Mensen bekijken je vaak ook lang en ongegeneerd van kop tot teen. Vrouwen vooral doen dit. Enkel nadat je hen dan vriendelijk lachend toeknikt, wenden ze ietwat verward en verlegen hun blik van je af.
Om al die redenen wens ik jullie wat tips te geven over hoe je best met blinden en slechtzienden omgaat.

TIPS:

Slechtziendheid is er in allerlei variaties.
Er zijn mensen met kokervisie, waarbij ze alles door een smalle buis zien, er zijn mensen die niets zien in schemerlicht, en er zijn mensen die wel schaduwen zien, maar niets echt scherp.
In die laatste categorie behoor ik.

Wanneer iemand met een blindenstok of blindengeleidehond loopt, dan betekent het niet altijd dat hij helemaal niets ziet. Iemand die een zware zonnebril op heeft is niet per definitie blind, maar het kan soms wél zo zijn. Soms is licht schadelijk voor de ogen.

Blinden en slechtzienden lijken soms zoekend gedrag te vertonen. Toch is dat niet altijd een teken dat ze de weg kwijt zijn of hulp nodig hebben. Zij gebruiken immers andere zintuigen om zich te oriënteren.
Veel blinden en slechtzienden ervaren het als uiterst storend dat ze zomaar bij de arm worden vastgegrepen door hulpvaardige passanten 'die hen wel even zullen helpen oversteken'. Vraag een blinde dus altijd eerst of hij hulp nodig heeft als je denkt dat dit zo is. Misschien staat hij/zij wel gewoon op zijn/haar lief te wachten.
Als je in het voorbijgaan een blinde of slechtziende groet, zeg er dan even bij wie je bent.
Stuur geen papieren post, maar elektronische post. Blinden en slechtzienden hebben doorgaans een computer met aanvullende software die de tekst voorleest of omzet naar braille.

Heb je je ooit gerealiseerd dat een blinde of slechtziende...

• ... het getoonde nummer bij de balie niet ziet en dus niet weet wanneer hij aan de beurt is.

• …verkeerslichten niet altijd een ‘kliksysteem’ hebben waardoor de blinde of slechtziende zich trager in beweging zal zetten dan u. Duw hem daarom in uw haast niet van de stoep.

• ...Drum hem ook niet voorbij tijdens het instappen op bus/tram of trein om toch die zo gegeerde zitplaats te bemachtigen. Meestal is hij/zij nog goed ter been en zal u heel beleefd die zitplaats gunnen.

Tot slot:

Neem nooit klakkeloos aan dat iemand die blind lijkt, dit ook werkelijk is.
Het bespaart je wellicht vaak het schaamrood op je gelaat bij jouw eventuele gênante handelingen.

UIT NAAM VAN ALLE BLINDEN
EN SLECHTZIENDEN
BEDANKT VOOR UW AANDACHT!

Na drie jaar op mijne alleen de feestdagen te hebben doorgebracht, besloot ik het dit jaar anders te doen. Ik zou deze keer weer van de partij zijn. En zo gedacht, zo gedaan.
Hoe het met de kerst is verlopen ten huize van…, konden jullie al lezen. Gezellig samen tafelen met mijn familie.
Nieuwjaar besloot ik samen met vrienden te vieren in m’n stamkroegie. Daar werd voor een luttele 30€ een rijkelijk feestmaal aangeboden, en dat zag ik wel zitten. Maar o wee!

Vermits ik geen of weinig vlees eet, moest ik mijn buikje vullen met al het andere lekkers dat overvloedig gedrenkt was in roomsaus. En jullie begrijpen het al wel zeker! Na drie jaar van magere kost wegens vechten tegen de kilootjes is het geen goed idee voor maag en darmen om je een hele week lang eens goed te laten gaan  met een apotheose op oudejaarsavond. Blijkt bovendien ook nog dat een nachtje doorzakken mij niet meer bekomt, meer zelfs, ik kan dat niet meer aan.

Dat mocht ik dan ook de drie eerste dagen van het nieuwe jaar ondervinden!
Toen mijn vrienden mij om 06h in de vroegte  aan de deur afzette (en na eerst de kat te eten hebben gegeven en hem met een dikke knuffel mijn excuses te hebben aangeboden voor mijn lange afwezigheid, iets dat hij niet graag heeft en dit ook steeds duidelijk laat blijken) voelde ik mij als wrakhout en was dolgelukkig dat ik kon neerploffen in mijn bed.

Dat geluksgevoel duurde echter amper een half uurtje. Toen begon de miserie!
Een sputterende maag en spetterende darmen. Om jullie een beetje een visueel beeld te geven van mijn ellende, ik zat met mijn kont op de pot en hing met mijn kop over een andere pot. En dit drie dagen lang!
Kwam er het eerste uur nog wat uit mijn lijf, na een uurtje was dat lijf leeg. Maar mijn maag en darmen wilden dat niet geloven en bleven zich hardnekkig verzetten. Zelfs tegen de slok water die ik doorslikte in de hoop dat een Motilium me wat soelaas kon brengen.

Vandaag, woensdag, is de eerste dag dat ik weer rechtop sta. Al is het dan op trillende benen en met barstende koppijn, en het gevoel dat ik overreden ben door een tank.
Voor mijn lijn is het alvast goed geweest, want ik ben drie kilo lichter dan verleden jaar.

Ik begon vandaag dan maar voorzichtig met een droge cracker en dat schijnt te lukken. Vanavond besmeer ik hem misschien met wat magere platte kaas.
Terug dus naar het alledaagse.
Morgen moet ik immers een helder hoofd hebben want ik moet op controle bij het F.O.D. wegens herziening van mijn invaliditeit. Uitgewaaid zal ik daar zeker wel aankomen als je de weersvoorspelling mag geloven.

Enfin, deze overgang van oud naar nieuw zal ik niet licht vergeten! Hopelijk onthoud ik het tot het volgende feestje. Want voor herhaling is dit echt niet vatbaar, mijn gedacht!!!

Deze verfomfaaide Mus gaat nu haar naweeën uitzingen voor haar tv in haar relax. Jullie wens ik nog een prettige rest van de week! Bij leven en welzijn, tot de volgende… met een,

Hallo lieve allemaal!
Mijn eerste gedacht was om jullie allen een spetterend uiteinde te wensen! Maar bij nader toezien is die uitspraak voor enige interpretatie vatbaar, nietwaar!
Daarom geef ik jullie deze nieuwjaarsbrief:

Bij Nieuwjaar horen wensen
van gezondheid en geluk,
vooral dan voor die mensen
die me helpen stuk voor stuk.

Bij Nieuwjaar horen wensen
en soms zelfs een klein festijn,
waar heel veel mensen
toasten met een glaasje wijn.

Bij Nieuwjaar horen wensen
liefst vol kleur en ook vol licht,
die breng je dan het beste
met een vrolijk en blij gezicht.

Bij Nieuwjaar horen wensen
heel persoonlijk en speciaal,
voor jullie 't allerbeste!
voor mij blijven jullie ideaal!!!

En tot slot, als rechtgeaarde Antwerpse kan ik het niet laten om af te sluiten met een liedje dat we als kind van deur tot deur gingen zingen:

Nievejoarken hottentot
Me voader ij nen blottekop
Zeive joar zonder hoar
’k wens oe ne gelukkige Nievejoar!

PROOST!
EN TOT WEERZIEN IN 2012

En ik heb daar geen spijt van gekregen!
Nu moet ik wel toegeven dat ik niet meer kan wat ik vroeger wel kon. Maar wat een heerlijk en fijn gevoel gaf het toen iedereen gewillig en spontaan zijn steentje bijdroeg om er een geslaagd feest van te maken.

Kerstmis heeft voor mij persoonlijk niet te betekenis van het rooms-katholieke verhaal dat mij toen ik jong was door de strot werd geduwd. Ik opteer voor de heidense oorsprong waarin de zon, het licht van de wereld, wordt herboren en weer in kracht toeneemt.
Het feit dat de dagen beginnen te lengen en de nachten korter worden.
Het feit dat alles opnieuw in bloei zal komen en nieuw leven brengt in de natuur.
Dat moet je niet klakkeloos geloven, want dat wonder der natuur kun je steeds weer met je eigen ogen aanschouwen.

En toch…
Net als in het Bijbelse verhaal klopte er ook bij ons een onverwachte, maar zeer welgekomen, gaste aan. En ze bracht geluk mee voor ons allen, maar in het bijzonder voor Dochterlief.
Deze moeder sloeg in gedachten een kruisje en bad in stilte toch maar een Wees Gegroet-je opdat eindelijk het geluk zou mogen terugkeren in het leven van haar kind.

Tja, deze Mus krijgt zo af en toe te maken met rare kronkels in haar brein. Maar wie me kent weet dit al wel langer zeker!!! En wat voor jullie misschien belangrijk kan zijn om weten, het is niet besmettelijk.

Heb nog een hele fijne aanloop naar oudejaarsavond, tot de volgende…met een…