Mijn tandarts had waarschijnlijk nog wat verdoving over van de vorige patiënt vermoed ik en dus werd ik extra bedeeld. De verdoving deed zijn werk, het stukje tand was in mum van tijd verwijderd en ik mocht gaan met de geijkte woorden: “Geen warme dranken en niet roken de eerste uren.”
En laat die beide nu mijn grootste verslaving zijn!

’s Avonds laat was die verdoving nog steeds niet uitgewerkt en ik kreeg zo stilaan een onweerstaanbare drang naar mijn kopje koffie en sigaretje en gaf er zonder enige weerstand aan toe. Drinken ging niet zonder morsen en het sigaretje moest ik roken a la Lucky Luke. Maar ik ben een doorzetter, oefening baart kunst dacht ik , en allengs ging het beter en beter.
Maar o wee, ’s nachts werd ik wakker met een pijnlijk gevoel in mijn rechter wang. Nu slik ik sowieso al elke dag een flinke dosis ontstekingsremmers en pijnstillers dus eentje meer kon geen kwaad, maar de pijn bleef hardnekkig toenemen.
Menslievendeugd, ik heb twee kinderen gebaard op de wijze van onze oermoeders, d.w.z. zonder enige verdoving of andere tralala, maar als er één pijn is die ik niet kan verdagen en waar ik zo ongeveer hysterisch van wordt, dan is het tandpijn!

De dag na de behandeling was mijn rechterwang dubbel zo dik als normaal, het leek alsof ik een struisvogelei in mijn mond had zitten. Zelfs mijn oog zat half dicht. En pijn mannekes!!!
Mijn tandarts had geen spreekuur en een spoeddienst hebben wij hier niet meer in de buurt, dus trok ik noodgedwongen maar naar de apotheek. Die stelde vast wat ik al vreesde, een ontsteking van de wonde en een joekel van een abces.

En dat was balen! Want 's anderdaags zou het onze maandelijkse blogvrienden bijeenkomst zijn, iets waar ik altijd gretig naar uit kijk. We doen dit nu al vele jaren en het is altijd een gezellige boel. Ik heb nog even getwijfeld maar ik kon me echt zo niet vertonen. Van een klappeke doen was bij mij geen sprake en bovendien verging ik van de pijn. En geloof me, een Mus met tandpijn is geen pretje om naast je te hebben. En zodoende moest ik forfait geven.

Vandaag, zondag, is de pijn al wat draaglijker maar mijn minnelijk smoeleke staat nog altijd een beetje scheef.

Ik heb jullie vreselijk gemist lieve vrienden en dat was behoorlijk balen!

Tot de volgende….

Zoals jullie je misschien nog wel herinneren was de maand mei dit jaar nog bitterkoud en heel erg nat. Echt geen weer om een hond door te jagen. En toch. Minstens vier dagen van de week en dit de ganse maand lang, trotseerden Dochterlief en ik dat pokkeweer om van het ene ziekenhuis naar het andere te draven. Om de beurt zaten, hingen of lagen wij tegen, onder of tussen een technisch hoogstaande medische machine om de oorzaak van onze respectievelijke klachten, zij buikpijn, ik pijn in de heup, te vinden.
Blijkbaar waren wij een medische zeldzaamheid want in de maand juni mochten we die trips en onderzoeken nog eens dunnetjes over doen. Dochterlief werd voor bepaalde onderzoeken enkele dagen in het ziekenhuis opgenomen, ikzelf mocht na elk onderzoek terug naar huis strompelen.
Uiteindelijk viel dan toch het verdict, een operatie was de enige uitweg voor elk van onze eigenlijke klachten.
Bij Vicky was de “Sfincter van Odidi” (een kringspier rondom de papil van Vater waarmee de hoeveelheid vloeistof vanuit de lever, galblaas en alvleesklier geregeld kan worden) de oorzaak van haar pijnen. Begin Juli werd zij met succes geopereerd en is gelukkig sindsdien pijnvrij en haar bloedwaarden die schrikbarend laag waren, zijn weer terug op peil.

bIJij mij dringt een operatie zich eveneens op.
Sinds meer dan 4-jaar heb ik een Bursitis trochanterica, alias, een ontsteking aan de slijmbeurs in mijn heup. Tal van cortisonespuiten en infiltraties brachten geen soelaas. De chirurg die het verdict stelde had mij het liefst vanuit zijn spreekkamer linea recta op de operatietafel gesmeten, maar ik bedankte feestelijk. Pas herstelt van mijn knieprothese, die overigens super haar werk doet en waarvan ik nu spijt heb dat ik het niet vroeger heb laten doen i.p.v. zolang met pijn te lopen, zie ik het toch niet zitten om andermaal een zware operatie met wekenlange revalidatie op een jaar tijd te ondergaan. Op 17 oktober heb ik afspraak met de chirurg en zal ik een datum moeten vastprikken. Nu wordt de felle pijn min of meer onderdrukt met pijnstillers en ontstekingsremmers, maar stappen blijt een pijnlijke zaak. Bovendien heeft die medicatie een nefaste invloed op mijn bloeddruk, nieren en lever. Nog bovendien is de pees waar de ontstoken slijmbeurs tegenaan wrijft bijna zo goed als doorgescheurd. Ik heb dus geen andere keuze dan terug onder het mes te gaan.

Moesten jullie nu denken dat hiermee mijn relaas afgelopen is….dan hebben jullie het totaal mis! Dochterlief en ik hebben de afgelopen maanden nog neer katten gegeseld (figuurlijk gesproken natuurlijk) maar dat is voor een volgende keer. Voor nu hebben jullie al wel voldoende leesstof me dunkt. Jullie waren gewaarschuwd hé.. LOL

Geniet nog van die enkele mooie dagen…tot de volgende…

Woensdag 14 maart moet ik voor mijn maandelijkse oogprik naar het Middelheimziekenhuis. De straten en voetpaden liggen er besneeuwd en glad bij. Het is dus geen optie voor mij om op mijn wankele benen en op krukstokken het openbaar vervoer (dat volgens mijn bescheiden mening volledig gereorganiseerd werd door een persoon die zich enkel verplaatst met wagen en chauffeur en dus wars is van alle noden van de reizigers) te nemen wegens te gevaarlijk.
Ik maak dus, zoals het wordt voorgeschreven, twee dagen op voorhand een afspraak met Ziekenvervoer. Er wordt me voor alle zekerheid tot driemaal toe alle gegevens gevraagd, zoals naam en adres, data en uur en lidnummer van mijn ziekenfonds. Dan wordt me gezegd dat ik nog een bevestigingstelefoontje ga krijgen. Dat komt er ook op dinsdagnamiddag samen met de melding dat de rit heen en weer me -31€ gaat kosten en dat het ziekenfonds niet tussenkomt. Die tussenkomst geldt enkel voor chemokuren, bestralingen of nierdialyse en niet voor de behandelingen die ik moet ondergaan.
Nou ja, het zij zo.

Omdat ik er een gloeiende hekel aan heb om te laat te komen op eerder welke afspraak, of dit een goede of slechte eigenschap is laat ik in het midden, sta ik ruim op voorhand in mijn rolstoel buiten op de stoep te wachten op het ziekenvervoer. Het is bitterkoud en er waait een gure wind. Vijfentwintig minuten na het afgesproken uur is er nog steeds geen ziekenvervoer in velden of wegen te bespeuren. Dochterlief en ik besluiten om dan maar een taxi te bellen. We zijn ondertussen beiden verkleumd van de kou.
De taxi komt vrij vlug ter plaatse en we zijn maar twintig minuutjes te laat op de afspraak. Niet echt veel zullen jullie denken, maar in de praktijk betekent dit dat er ondertussen twee patiënten voor mij zijn en mijn behandeling met een uur vertraging aanvangt. We nemen wederom een taxi terug naar huis.

Thuisgekomen bel ik meteen naar het Ziekenvervoer en vraag ietwat verbolgen om tekst en uitleg. Daar valt men uit de lucht, men gaat het nakijken.
Twee dagen nadien krijg ik een telefoontje van de bevoegde dienst met de vraag om hoe laat ik een taxi heb gebeld? Ik geef het hen door en ook van en tot wanneer ik buiten in de koude heb staan wachten. Men gaat het onderzoeken wordt mij nogmaals gezegd.
Als jullie weten wat er is misgelopen dan weet ik het ook! Want sinds dat laatste telefoontje, nu toch al bijna twee weken geleden, heb ik niets meer van hen gehoord. Geen uitleg en zelfs geen excuses.

Er is echter ook een goede kant aan heel deze zaak.
De beide taxiritten naar en van het ziekenhuis hebben mij welgeteld -29€ gekost. En dit met fooi inbegrepen. Dus -2€ goedkoper dan bij Ziekenvervoer, dat volgens mij toch grotendeels uit vrijwilligers bestaat en er, buiten hun onkosten, dus geen cent aan verdienen.
Beide taxichauffeurs waren uiterst vriendelijk en zeer behulpzaam. Dus van hun service ook geen klagen.

Moesten jullie ooit ziekenvervoer nodig hebben, informeer dan eerst eens naar de kostprijs van de dichtstbijzijnde taximaatschappij. Want ziekenvervoer en betrouwbaarheid is no- match, zo heb ik aan den lijve mogen ondervinden. Bovendien zijn ze niet echt goedkoop, integendeel zelfs, ze rekenen flink door. Ik weet alvast voor wie ik ga kiezen in het vervolg.

Heb een heel fijn weekend! Liefs en tot de volgende….

Oorzaak 1: In de loop van de week dat ik ontslagen werd uit het ziekenhuis merkte ik dat het niet goed ging met Dochterlief. Zij sukkelt nu al maanden met maag en darmproblemen, krijgt vaak pijnlijke aanvallen maar men vindt geen oorzaak. Uiteindelijk beslissen we om naar mijn huisarts te gaan. Er wordt bloed afgenomen en het resultaat is bloedarmoede. Haar waarden zijn schrikbarend laag. Dat verklaart waarom ze zich zo slap voelt, constant moe is en heel veel slaapt. Zij neemt nu ijzerpillen, maar die hebben tijd nodig om hun werk te doen. Morgen heeft zij afspraak in het ziekenhuis bij een maag en darmspecialist. Hopelijk weten we dan wat meer.
Maar zodoende ben k nu wel verplicht om veel meer en veel vlugger dan gewenst of mag het huishouden te beredderen. En dat valt dik tegen wat pijn betreft omdat ik me voortdurend moet forceren.

Oorzaak 2: Ik zit met twee Hernia’s in mijn rug. Die spelen mij nu parten bij de revalidatie. De pijn straalt vanuit mijn rug naar mijn bips en mijn goede been. De oefeningen van de kinesist, die ik nu aan huis laat komen omdat Dochterlief niet de kracht heeft om mijn rolstoel voort te duwen en ik de afstand er naartoe nog niet kan stappen, verlopen daarom ook moeizaam en pijnlijk. Evenwel heb ik de pijnmedicatie tot een strikt minimum herleid omdat ik mijn organen wil sparen. Dat is tanden bijten maar de tandarts moet ook leven hé.

Oorzaak 3: ik heb geen geduld. We zijn nu exact een maand na de operatie en ik kan nog steeds geen grote afstanden afleggen. Ik loop in huis al wel volledig zonder krukken, fiets op mijn hometrainer en kan trappen op en af lopen. Maar vlotjes is toch anders hoor! Men had me wel gewaarschuwd dat de revalidatie zijn tijd zou vragen en dat een knieprothese krijgen geen klein bier is. Maar het gaat me allemaal veel te traag!

Nu ja, we zullen moeten roeien met de riemen die we hebben. En dit hindernisparcours leggen we ook wel af. Tenslotte weet ik dat het mettertijd allemaal goed komt en dat kan helaas niet iedereen zeggen.

Zo, dit was het voor nu. Jullie zijn weer een beetje op de hoogte van mijn dagelijks reilen en zeilen.
Ik wens jullie nog hele fijne dagen toe, liefs en tot de volgende…

Dag lieve vrienden allemaal! Jullie zijn één voor één heel erg hard bedankt voor jullie steunende en medelevende reacties hier op dit blog, jullie lieve mailtjes, telefoontjes, get well kaartjes, bezoekjes in het ziekenhuis, de mooie bloemen, de lekkere pralines…etc. Het stak mij allemaal een groot hart onder de riem.

Sorry ook dat ik jullie zo lang liet wachten op een berichtje van mij. Ik moet namelijk mijn geopereerde been gestrekt houden. Met gebogen knie zitten is uit den boze en wordt ook heel snel pijnlijk. En dat been gestrekt houden lukt niet aan de pc wegens plaatsgebrek.

Vandaag ben ik reeds een week ontslagen uit het ziekenhuis en ga ik drie maal per week naar de kinesist. Weliswaar in een rolstoel want grote afstanden kan ik nog niet stappen. Maar in huis dartel ik al vrolijk rond. Soms zonder krukken, soms met een kruk.
De dagen dat ik niet naar de kine ga krijg ik een resem oefeningen mee die ik thuis moet doen. Nou moe, ik voel spieren zitten waarvan ik nooit vermoedde dat ik er spieren had zitten. En hoewel mijn vege lijf met de dag strammer wordt, met mijn knie gaat het reuze goed vooruit en krijg ik tal van complimentjes. De pijnmedicatie is ondertussen ook al met meer dan de helft gereduceerd.
Morgen mogen de nietjes worden verwijderd en dat zal ook al een slok op een borrel schelen, want die beginnen me serieus te enerveren.

Tot zover dit berichtje om jullie op de hoogte te houden. Mijn bezoekjes aan jullie blogs blijft nog even op een laag pitje staan maar ik hoop dat jullie daar begrip voor kunnen opbrengen.
Nogmaals, allemaal heel erg bedankt, hou jullie kloek, en tot de volgende…

Begin vorige week werden de pre-operatieve testen gedaan…fotootje van de longen, cardiogram, bloed aftappen en plasje deponeren. Daarna een ellenlange vragenlijst invullen en praatje met de anesthesist maken. Ook nog even een document ondertekenen dat wanneer ik mocht komen te overlijden tijdens de operatie, ik nadien geen klacht zou indienen. Nou, dat laatste lijkt me niet zo vanzelfsprekend te zijn, toch!
Men liet me weten dat wanneer ik te weinig ijzer in mijn bloed had, ik ‘s anderdaags een verpleger over de vloer zou krijgen om me EPO in te spuiten.
EPO? Zou het de bedoeling zijn dat ik met mijn loeizware hometrainer de kamer kan rondrijden voor de operatie kan plaatsvinden?
Maar er kwam niemand, dus met mijn innerlijke metaalhuishouding zit alles snor. Ik haalde opgelucht adem. De operatie zou doorgaan zoals gepland op 6 maart.

Maar dan…
…dan kwam er deze week toch nog een telefoontje van het UZA waarbij men liet weten dat men een vies beestje had aangetroffen in mijn urinewegen. Men beweerd namelijk dat ik een blaasontsteking heb en dat ik sitopresto naar de huisarts toe  moest om een bepaalde antibiotica te laten voorschrijven en die 2 x daags moet innemen. Zo niet, dan zou de operatie niet kunnen doorgaan.

Ik stel me hier toch enkele vragen bij hoor? Ik heb helemaal geen last van een blaasontsteking! Ik heb geen pijn bij het plassen en ik plas heel normaal zoals ik dit al jaren doe.
Toen ik naar het UZA belde om wat meer uitleg te vragen kon men mij niet zeggen welk beestje dan wel mijn waterreservoir teistert.

Enfin, ik slik dus maar braaf nog wat pilletjes meer per dag dan ik al doe en hoop dat het goed is.
De avond voor de operatie wordt ik om 17h in het ziekenhuis verwacht. Maar ik vraag mij nu toch af hoe zij op één avond gaan weten of dat beestje verdwenen is terwijl men er een ganse week voor nodig had om het te ontdekken?

Ik weet niet waar het vandaan komt maar ik heb helemaal geen goed gevoel bij deze op til staande operatie. Ik heb tijdens mijn levensloop tot nu toe al meer dan 15 zware operaties moeten ondergaan. Je zou dus kunnen zeggen dat het bijna een routinekwestie voor me is. Maar dit keer voelt het anders.
Al nachten lang wordt ik badend in het zweet wakker door nog maar eens een nachtmerrie. Pure horror! Zo zit ik middenin een berg van bloedende lichaamsdelen en zoek naar mijn been. Of nog: ik lig in mijn bed en de kinderen vertellen me dat ik mijn been niet meer heb. Ik ontken dat heftig. Maar dan wijzen ze met hun vinger naar een hoek van de kamer waar mijn bloedende onderdaan staat met zijn voet gestoken in een glitterschoen.

Elke dag weer overleg ik met mezelf of ik de operatie niet beter zou afzeggen? Maar mijn verstand zegt dat dit geen optie is.
Gisteren was ik nog in de pijnkliniek en daar werd ik nogmaals met mijn neus op de harde feiten gedrukt. Mijn knie is finaal naar de knoppen. De pijn die ik nu voel bij elke stap die ik zet zal enkel maar toenemen tot stappen niet meer mogelijk is.
En toch… de twijfel blijft door mijn brein gieren.

Sorry voor mijn geweeklaag en bedankt dat ik dit met jullie even mag delen.
Ik weet niet wanneer ik weer op dit blogje kan verschijnen, maar dat merken jullie vanzelf dan wel weer.
Voor nu neem ik even afscheid. Geen vaarwel, maar tot ziens…hoop ik!
Heb allen ondertussen hele fijne dagen!
Bij leven en welzijn…tot de volgende…

De twee macho’s vallen onder de noemer: katten.
Meer bepaald katers.
En hoewel beide reeds jaren geleden gecastreerd werden, ze hebben (in de spreekwoordelijke zin dan) nog serieuze ballen aan hun lijf.

Macho nr1 is de 7-jarige Chin, kat van Dochterlief. Wegens mijn op til staande knieoperatie en de revalidatie nadien werd besloten dat beide hier een tijdje zouden komen logeren. Geen probleem…dachten we!
Maar dat was buiten macho nr2 gerekend. Die is helemaal niet gediend met de indringer op zijn domein. En zodoende is mijn 14-jarige, eens zo snoezige lieve luie bedaarde Snoezepoes, veranderd in een grommende, blazende, spugende en klauwende tijger. (Wisten jullie trouwens dat katten naar elkaar spugen als ze boos zijn? Ik dus niet.) Natuurlijk laat het jongere exemplaar zich niet zomaar in een hoekje drijven en eist zijn plekje op. En dat gaat als volgt…
Snoezepoes: “Ophoepelen vent, ik ben hier al jaren de baas in huis en dat zal ook zo blijven. Gesnopen!”
Chin: “Dat zullen we nog wel eens zien ouwe!”
Snoezepoes: “Blijft uit mijn badkamer haarbal, je hebt er zelf ook een!”
Chin: “Jawel flapdrol, maar die van u is groter en ik ga , lig en sta waar ik wil!”
Snoezepoes: ”Dat zullen we nog es zien jonkie, wie niet horen wil moet voelen."
Chin: “Kom maar op slome…”

En zodoende is er hier ten huize Mus elke dag een boel leven in de brouwerij.
We spelen scheidsrechter en delen in de klappen. We slepen voortdurend kattenbakken, katteneten, kattenpalen en kattenmanden naar die kamer waar wij op dat moment ook aanwezig zijn. Kwestie van ze niet uit het oog te verliezen.
We sluiten ze op in aparte kamers wanneer we weg moeten of slapen gaan. Dit tot groot jolijt van de buren wanneer het protesterende kattenconcert een aanvang neemt.

Pfffft….en dan te weten dat die twee vechtersbazen elk op zich zulke aimabele en aaibare beestjes zijn! We kunnen enkel maar hopen dat ze mettertijd een beetje verdraagzaamheid tonen naar elkaar toe.

Heb een fijn weekend! Tot de volgende…

Of Mie Toets en ik ooit dikke vriendinnen gaan worden valt nu nog niet meteen te bepalen.
Haar babyfase heeft zij zonder al te veel moeite goed doorlopen. Dat was enkel een aangelegenheid van de juiste voeding in de gepaste openingen te stoppen. Eens dat gebeurt was lichte zij op als een zomerzonnetje en spinde als een tevreden kat.

Maar o wee!
Mie Toets zit nu volop in haar puberteit. En jullie weten vast wel wat dat betekent? Heb je ondertussen je haren nog niet uit je hoofd getrokken van ellende, dan kleuren ze geheid grijs.

Zo gaat puber Mie domweg dwars liggen bij elke planning en/of taak die ik haar opdraag voor haar eigen bestwil.
In een handomdraai wisselt zij van stemming zodat het voor mij bijna onmogelijk wordt om een inschatting te maken van haar kennis.
Zij bepaald alles “zelf”, het waar , het hoe, het wanneer!
Bovendien heeft ze geen enkel probleem met de meest ingewikkelde technologie en ziet ze er totaal geen graten in om mij die met een nooit geziene hardnekkigheid op de meest onmogelijke momenten ten toon te spreiden.
Tja, Mie Toets heeft duidelijk een eigen willetje dat zich niet zomaar laat bedwingen.

Ach, het is een ontwikkelingsfase waar we samen doorheen moeten.
Voor mij is het een kwestie van mijn kalmte te bewaren en haar niet uit het raam te kieperen. Voor haar is het louter een kwestie van tijd om bakzeil te halen en te aanvaarden wie er de baas is in huis. Ondertussen is het ietwat frustrerend verder ploeteren tot onze Mie de deur van volwassenheid heeft bereikt.

Ik wens jullie allen een hele fijne week toe!
Tot de volgende….

Als jullie nu nog geen braakneigingen krijgen van mijn geweeklaag, dan wil ik jullie nog vertellen dat…
…de renovatie… van de renovatie… van de oorspronkelijke renovatie…hier nog steeds lustig verder doorgaat.
…dat het een grote knoeiboel is geworden
…dat ze nu vrijdag een nieuwe centrale verwarmingsketel komen installeren omdat de vijf jaar  "oude" ketel niet goed werkt op ons nieuwe verluchtingssysteem.
… Dat men voor die installatie al twee keer de afgesproken datum heeft veranderd waarbij wij telkens weer geacht worden om zonder morren braaf thuis te zitten wachten.
…dat ik die renovatie ook zo beu ben als koude pap omdat ik voortdurend mijn spullen moet verhuizen van de ene naar de andere kamer en het erop lijkt alsof ik al bijna twee jaar op een bouwwerf woon.
…dat voor wie het zich moest afvragen... nee, mijn terras nog steeds niet klaar is.
…dat ik door al het bovenstaande zo stilaan over mijn toeren begin te geraken en ik nog weinig zin of fut over heb om te bloggen.

Maar…mijn naam zou niet Mus zijn als ik mij zo gemakkelijk onderuit zou laten halen. Dus jullie horen binnenkort nog meer uit mijn dagelijks bestaan en de besognes er omheen.
Voor nu zeg ik graag…
Liefs en tot de volgende….

Nou moe!
Waar de titel opslaat weet ik nu nog altijd niet. Tenzij het verband houdt met het hoofdpersonage die Christian Grey noemt, grijze ogen heeft, een grijs pak met grijze das draagt (waarschijnlijk ook grijze sokken en boxershort maar dat laatste is slechts mijn veronderstelling) en er duistergrijze gedachten op nahoudt.

Het verhaal:
Anastatia Steele is een seksueel onervaren maagd van 22-jaar die door toeval in contact komt met multimiljonair, Christian Grey. Hij is een machtswellustige controlefreak die aan BDSM doet. (BDSM staat voor de combinatie Bondage en Discipline, Dominantie en Onderwerping, Sadisme en Masochisme). Alle soorten kinky dus! Hij laat haar een contract tekenen waarbij zij akkoord moet gaat met alles wat hij haar opdraagt te ondergaan.
Zij valt als een blok voor hem. Van een onschuldig en onwetend braaf meisje verandert zij binnen de kortste keren (dwz na de eerste 2 hoofdstukken waarbij je je afvraagt of je geen goedkoop stationromannetje a la Boeketreeks in handen hebt) naar een op seks beluste geile deerne.

Als er op een pagina eens niet op allerlei plaatsen en/of meubilair in diverse standjes uit de Kamasutra geneukt wordt, dan wordt er gemaild naar elkaar met alles erop en eraan: Dit krijg je telkens opnieuw te lezen:
From: blablabla..
Datum: blablabla..
Tijd:blablabla..
Onderwerp:blablabla..
To:blablabla..
Afsluiting: blablabla..
Handtekening bedrijf:blablabla..
Handtekening mailer:blablabla..
En dit vele en vele pagina’s lang! Een flauw afkooksel van “You’ve got mail” dus.

Mijn conclusie: Ik heb me laten bedotten! Het is eerder een boek voor goedgelovige pukkkelpubers. Een volwassen vrouw wordt daar mijns inziens niet warm of koud van, laat staan opgewonden. Maar als inslapertje doet het wel zijn werk.
Wie toch nog benieuwd is naar het boek doet er beter aan om het te huren in de bib. Tenzij je graag je geld over de balk gooit natuurlijk.

Geef mij maar de Mr. Grey van het plaatje hieronder. Veel aimabeler!

Bij mij was het op kerstavond zelf heel stilletjes. Samen met Dochterlief, die onverwachts kwam binnenvallen, voor tv met een klein hapje en een snoepje. Dan op tijd naar bed want ons kerstfeest zou op kerstdag plaats vinden.

Zoonlief, schoondochter en kleindochter kwamen  beladen als muilezels kort na de middag aan. Schoondochter had immers beloofd dat zij de feestmaaltijd op zich zou nemen en ze had al wat voorbereidend werk verricht. Vermits zij geen auto hebben (geen auto willen) moest dit allemaal met mankracht van Ekeren via het openbaar vervoer met twee overstappen naar hier thuis worden gebracht.
Mijn taak was het om te zorgen voor: de amuses… (die ik gemakkelksijshalve kant-en-klaar kocht bij de delicatesse winkel in de buurt, idem dito voor de kroketjes)… het dessert… (een ijstaart gekocht bij Delhaize)…. bij dit alles de gepaste drank uiteraard… en het feestelijk dekken van de tafel.
Voor de rest mocht ik toekijken en genieten van al dat lekkers.

Maar moeder heeft nog altijd die horeca drive in zich en kan niet toekijken terwijl anderen staan te zwoegen. Schoondochter had het zichzelf dan ook niet gemakkelijk gemaakt. Een romige Bloemkoolsoep als voorgerecht. De hoofdschotel was een Kalfsgebraad met BosChampions in een Champagnesaus. Daarbij een trio van groenten en kroketjes. Dit allemaal vers, want aan potjes of blikjes doet Schoondochter niet. Bijgevolg liet ik toch maar mijn handjes wapperen waar ik kon.
En het deed me zo een grote deugd om nog eens in mijn keuken te staan en iets tot zijn recht te kunnen brengen zonder dat het ofwel nog half rauw, ofwel aan gebrand is wegens mijn falend zicht.

Toen ik evenwel deze morgen nog half slapend mijn keuken betrad en daar de chaos zag alsof er een bom in was ontploft, voelde ik mij al iets minder happy. Gelukkig is daar Prosper Plons (mijn vaatwasser) om me een handje te helpen. En zodoende staat die nu al voor de derde keer vandaag zijne nikkel af te draaien. Grote potten en pannen maar gedaan op de ouderwetse manier, de oven gereinigd en de keuken gedweild.
En dus heb ik nu even de tijd om met propere handen het relaas van mijn kerstfeest in te  tokkelen.

Zoals al eerder gezegd en geschreven wacht me morgen nog een zware karwei. Maar zoals eveneens al eerder gezegd en geschreven krijgen jullie dat verslag later nog wel te lezen.

Voor nu wens ik jullie allen een rustige aanloop tot van oud naar nieuw.
Tot de volgende…

Druk druk druk ten huize van… Maar dat zal bij jullie wel niet anders zijn. Ik moet dan het kerstdiner wel niet zelf koken, moeder mag wel alle boodschappen in huis halen. En dus spurt ik (dat spurten moet je niet letterlijk nemen) van de ene winkel naar de andere.

En dan is er nog de brief van de deurwaarder die me aanmaant om dringend de achterstallige energie facturen te betalen van wijlen mijn echtgenoot. Dat moet ik dus niet want dat heb ik gelukkig wettelijk geregeld door de erfenis te verwerpen. Maar zo’n man geloofd je niet zomaar op je woord, dus kopiëren en opsturen dat bewijs. Best is dat je dat aangetekend doet om achteraf welles nietes spelletjes te vermijden.
Zo loop ik ook nog eens enkele kilometers ver naar het “dichtstbijzijnde” postpunt.

En dan zijn er nog onze afvalcontainers waar je nu een pasje voor nodig hebt. Dat pasje moest ik ophalen in het districthuis. Dus hopla, Mus springt op de bus. Identiteitskaart, siskaart en bankkaart meebrengen a.u.b. Die laatste om geld op het pasje te zetten want de tijd van gratis gebruik is voorbij.

En dan ligt er volgende week nog een zware karwei op mij te wachten. Maar daar vertel ik jullie later nog wel meer over.
Nu eerst de aanloop naar kerstmis zien te overleven, hahaha….

Heb een heel fijn weekend!
Tot de volgende…

Nu heb ik mij al suf zitten piekeren.
Zo dacht ik al aan Mr Jeeves, Mr Benson, Tuurke of Edgaar.

En plots kreeg ik een lumineus idee! Wat als ik jullie nu eens een naam laat bedenken? Misschien komen jullie met iets veel origineler, of  misschien vinden jullie een van mijn vier bovenstaande keuzes wel leuk?
Dus laat maar komen die suggesties. Ik kijk er al gretig naar uit en ben heel erg benieuwd met welke naam jullie voor de dag zullen komen.

Heb nog een heel fijne dag! Tot de volgende…

Meneer Sjeeraar is er eentje uit een stuk. Maar hij wordt al een dagje ouder en zo langzamerhand geraakt hij op de sukkel. Bovendien is zijn humeur niet meer wat het geweest is. Langsom meer krijgt hij veel noten op zijn zang en gaat dwars liggen. Dan vertikt hij het om datgene te doen wat hij hoort te doen.
Ok, hij oogt nog mooi in zijn zwart pak met zilveren voering. En met zijn gebit zit het ook nog snor, al ontbreekt er sinds kort een tandje. Eveneens krijgt hij last van warmtesensaties waardoor hij plots van kleur verschiet.
Tja, Meneer Sjeeraar krijgt rare en vervelende kuren. En dat is niet goed voor mijn toch al strak gespannen zenuwen. Maar daar lijkt hij zich niks van aan te trekken.

Zodoende heb ik strenge maatregelen moeten treffen en heeft de nieuwe opvolger zich vandaag aangediend. Ik heb deze keer gekozen voor iets totaal anders. Eentje met een nieuw kloppend hart in zijn body. Eentje die weet waar zijn plaats is en daar ook braaf blijft staan. Eentje die het me op het eerste zicht niet gemakkelijk gaat maken. Evenwel zal ik hem vlug leren wie er de baas is in huis. Althans, dat hoop ik.

De nieuwe onderdaan zal echter nog even geduld moeten hebben. Hij mag nog wat toekijken vanuit de hoek van de kamer. Want ik kan het niet over mijn hart krijgen om mijn ouwe trouwe Meneer Sjeeraar zo kort voor de feestdagen aan de deur te zetten. Ik wil even rustig de tijd nemen om degelijk afscheid te kunnen nemen. Om hem nog even zachtjes te strelen en te beroeren met mijn vingertoppen. En vooral om hem uitgebreid te bedanken voor al die jaren van trouwe dienst.

Om alle misverstanden te voorkomen, Meneer Sjeeraar is mijn 5-jarige laptop. Maar dat hadden jullie ondertussen al wel begrepen zeker?!

Heb allen nog een fijne dag! Tot de volgende…

De kerstkaart toont me een mooi wit sneeuwlandschap, een met kerstverlichting versiert huisje dat gezelligheid uitstraalt en twee warm ingeduffelde kinderen die een sneeuwpop maken. Traditioneler kan het niet hé!
Het kaartje komt dan ook nog eens van een jarenlange vriendin aan wie ik de laatste jaren veel te weinig aandacht heb geschonken. Shame on me!

Zij wenst me (nogal wiedes onder vrienden ) een vrolijke kerst en een heel gelukkig Nieuwjaar toe. Goede gezondheid uiteraard incluis.
En ik?
Ik zou het liefst willen janken…of eens hartsgrondig willen vloeken…of mezelf een flinke draai om de oren geven… Want hoe dichter de feestdagen naderen, hoe somberder mijn stemming wordt.
Waarom? Waar komt die somberheid vandaan?
Ik heb geen flauw idee.

Van de week belde mijn schoondochter me op om te zeggen dat zij, samen met Dochterlief, alle honneurs zullen waarnemen voor het kerstfeest. Ik hoef enkel maar mijn keuken, potten en pannen ter beschikking te stellen en aan tafel te schuiven.
Lief toch!
Maar al wat ik kan denken is dat ik geen zin en ook geen fut heb om de kerstballen van zolder te halen en de kerstboom op te tuigen. Dat ik geen zin heb in vrolijk zijn. Al wat ik wil is heel hard van alles en iedereen weglopen.

Er speelt constant een liedje door mijn hoofd en ik zing de woorden stilletjes mee. Steeds opnieuw, als een mantra:

Ik doe heel erg mijn best! Ik hoop dat het me lukt. Het moet lukken!!!

Tot de volgende…

Op vrijdag 7 december zouden wij onze 40-jarige huwelijksdag hebben gevierd. Als het noodlot niet zo hard en genadeloos had toegeslagen.
Het is natuurlijk pure speculatie van mij. Want evengoed zouden we bij leven en welzijn misschien al lang uit elkaar zijn gegroeid. Er was immers het leeftijdsverschil van negen jaar tussen ons beide. Misschien zou er in ons huwelijk een moment gekomen zijn waarop die eens zo grote liefde voor elkaar zou opgehouden hebben met bestaan. Misschien waren we daarna beiden andere paden opgegaan. Elk met al dan niet een nieuwe liefde. Misschien…wie zal het zeggen!

Maar ik weiger om mijn mooie droom te verpesten met zwarte gedachten.
Want liever droom ik dat we nog samen zijn. Dat we ‘s avonds knusjes bij elkaar zitten. Hoe we samen herinneringen ophalen aan vroeger, aan onze eerste ontmoeting bijvoorbeeld. Die eerste blik op elkaar. Jouw blik open en warm, vragend en verlangend, en ik die hem blozend en verlegen, maar evenzo ontvankelijk beantwoorde.
Ik droom over hoe je nu zou zijn? Je haren grijs of wit? Met of zonder baard? Nog steeds slank of toch een buikje wegens het goede leven? Hoe je nog steeds je pijp stopt met die geurige Clan tabak die jij verfoeit maar toch minstens een keer per dag opsteekt, enkel  om mij te plezieren. Ik droom zoveel meer...

Onze tijd samen was veel te kort. En sinds jouw heengaan zijn er al zovele jaren voorbij gegaan. Maar soms lijkt het net alsof het gisteren was dat je naast me stond. Dat je mijn hand nam en me zei dat ik niet meer alleen zou staan, dat ik nooit meer bang hoefde te zijn, dat niemand me ooit nog pijn zou doen, zoals me in het verleden zo vaak was overkomen. Dat het geluk ons toelachte.
Hoe konden we weten dat ons geluk zo broos was. Hoe konden we toen weten dat we ons zo zouden vergissen.

Mijn reis in de tijd brengen zoveel emoties in mij tot stand. Spijt en verdriet om wat nooit heeft mogen zijn. Maar ook een diep gevoel van geluk.
Geluk omdat je mij het allermooiste geschenk dat er op aarde bestaat hebt gegeven. Waarvan ik met zekerheid durf te zeggen dat je er elke dag erg trots zou op geweest zijn. Die je met vaderlijke liefde zou hebben omringd. Als je er de kans maar toe gekregen had.
Maar in onze twee prachtige kinderen vind ik zoveel van jou terug. Dat maakt dat jij voor mij onsterfelijk bent.

Voor ik mijn ogen weer open en deze reis beëindig om weer terug te keren naar de realiteit van elke dag, wil ik ons een hele gelukkige huwelijksverjaardag toewensen.
Bedankt voor de mooie jaren! Bedankt voor de mooie herinneringen…