Als er nu één ding is waarin jullie mij niet moeten proberen te begrijpen, dan zijn het wel mijn slaapgewoontes, want ik begrijp ze zelf na al die jaren ook niet.
Mussen zijn vroege vogels en dat ben ik ook, maar dan in omgekeerde richting.
Ik ga niet met de kippen op stok maar ik ben nog wel wakker als de vogels beginnen te fluiten.
Dat wil zeggen, zo gaat het plus minus 350 dagen per jaar, de andere dagen kan het gebeuren dat ik voor middernacht onder de wol kruip, meestal na een etmaal wakker zijn ervoor.
Maar o wee, van tekort gekomen slaap inhalen is geen sprake want na amper vijf uurtjes te bed ben ik alweer klaarwakker.
Zo ook gisteren en vandaag.

Gisteren dus om Vijf uur in de morgen wakker, in de namiddag naar mijn blogmaatjes en daarna gaan my dutch lover en ik nog niet naar huis, bijlange niet.....bijlange niet.
Maar voor middernacht lig ik in bed en slaap de slaap der onschuldigen.
Om 04h00 word ik badend in het zweet en met een lopende neus wakker. I tumble outta bed and stumble to the plee for a weewee.
De hond is ziek, dat merk ik wanneer ik de woonkamer binnenstap. Ik kan meteen aan de slag met emmer en dweil om haar plas en poep op te kuisen. De kat denkt: "Wat de hond kan, kan ik beter" en kotst zijn haarbal uit." Nu ben ik echt klaarwakker!

Vermits dochterlief om zes uur de winkel moet openen beslis ik om op te blijven tot zij vertrokken is om daarna geheid voor enkele uurtjes terug onder de wol te kruipen.
Om half vijf moet ze opstaan, maar er roert op dat tijdstip nog niets in haar kamer. Alert en vriendelijk als ik ben maak ik haar zacht wakker.......en krijg de volle lading dankbaarheid. "Mams, het is zaterdag en dan moet de winkel pas open om negen uur, dus ik moet niet zo vroeg opstaan" Ik merk moordlust in haar ogen, of zou ik mij dat verbeelden!

Tja, een feestdag midden in de week en als gevolg ben ik dan volkomen het noorden kwijt.
Zo ook met mijn broodnodige allergiepillen die ik vergeten ben te gaan halen naar de apotheek wegens niet weten in welke dag ik leef. Dit wordt dus een weekendje huppelen en krabben.
Maar voor de rest is alles ok met mij, dank u wel.
Evenwel, getuigenissen van medelijden wegens onweerstaanbare drang van uwentwege mag eventueel, hahahaha!

Humty Dumpty
sat on a wall,
Humpty Dumpty
had a great fall.

All the King's horses
and all the King's men
Couldn't put Humpty
together again.

Humpty-Dumpty is een karakter in een engels kinderversje. Hij wordt voorgesteld als een antropomorfisch ei. Een ei in menselijke gedaante dus.
Hij verscheen ook in het sprookje Alice in Wonderland.
Humpty-Dumpty vertegenwoordigt de nonsensliteratuur.
Uitleg van woorden is vaak amusant. Een cabaretier leeft bij de gratie dat woorden meestal dubbelzinnig zijn. Woorden die een dubbele bodem hebben, meer dan één betekenis hebben, maakt dat er vaak te lachen valt wanneer een woord uit zijn context gelicht wordt en, in een andere context gezet, ineens grappig wordt. Stand-up comedian Geert Hoste bijvoorbeeld maakt hier dankbaar gebruik van. Maar nonsens werkt alleen als er voldoende gevoeligheid aanwezig is om effect te sorteren.

Humpty-Dumpty vertegenwoordigt ook de kleine korte kluns. De mens met weinig verstand.
De mens die zo graag grootsprakerig overkomt, die bij elk gesprek zijn duit in het zakje wil doen, en daarbij door de mand valt omdat hij niet weet waarover er gepraat wordt.
Want als ei ga je beter niet op een muur zitten als de kans erin zit dat je eraf valt, en die kans is groot. Je bent als ei dan niet meer te herstellen en eindigt onvermijdelijk als een hoop snot in één of andere afloop.

Heb ik daarom een aversie van eieren?
Of heb ik een aversie van het ei in mensengedaante die net voor hij de pan in gaat, nog steeds luid verkondigd dat hij een fiere haan is. Iemand die denkt dat hij een aquarel is, maar in feite een waterig-ruzie-zoekend persoon voorstelt.
Is het een windei of een windbuil?
Een goede raad voor elke Humpty-Dumpty, oefen in de zandbak!

Ik ben een nachtmens. Ik schuim dan ook mijn favoriete blogjes af in het schijnsel van de maan. (Beetje poëtisch doen met Halloween in het achterhoofd. hé, hahaha.)
Maar wanneer je mijn reacties in de namiddag onder jullie posting vind, wees er dan maar zeker van dat ik zit te lummelen.
En vandaag komt dat door de strijk.

Met dochterlief in huis is mijn strijkmand tweemaal zo vlug vol. Nogal wiedes natuurlijk, alleen is het minder evident dat ze even vlug weer leeg is.
Nu zit ik met strijken in feite niet veel in. Ben er nog tamelijk goed in ook, als jullie  mij even willen toestaan om een dikke nek op te zetten.
Dat komt omdat ik véle jaren terug een driejarige avondcursus snit en naad heb gevolgd. Strijken was daarbij een belangrijk onderdeel want kleine foutjes kan je wegstrijken.

Jarenlang heb ik mijn eigen kleding en die van de kinderen gemaakt. Ik was zeer modebewust, mijn kinderen droegen vaak een kledingstuk dat nóg niemand droeg. Pas enkele maanden later liep iedereen ermee, maar daartegen had ik al lang weer nieuwe ideeën.
Jaren later liet dochterlief mij weten dat ze vaak het liefst de naaimachine door het venster had gekeild, want modieus was het laatste wat ze wilde zijn. Vandaar waarschijnlijk ook haar alternatieve zwarte periode in haar tienerjaren, hahaha. Als het aan haar had gelegen waren mijn brei en haakpennen dezelfde weg opgegaan, want deed ik óók nog eventjes tussen de huishoudelijke taken, de fulltime job, en een boek lezen door.

Pfff, ondankbaar kind laat ik haar lachend weten, je broer was dankbaarder voor al mijn ijverigheid, hij heeft nu nog heimwee naar de dikke warme truien en zachte broeken met voering wegens een delicate huid.
Had ik die energie nu nog maar, je zou mijn strijkijzer nogal eens een gang zien gaan. Wat rock en roll in de dvd speler en Jerry Lee Lewis zou zich verslikken in zijn woorden als hij mijn tempo wilde bijhouden.
Maar helaas!

En toch, ik ga eraan beginnen!
De strijkmand staat al in zicht, de strijkplank en het strijkijzer ook. En in gedachten zie ik die mooie stapeltjes al in mijn kasten liggen.
"Niets dat een huisvrouw zo euforisch maakt als een mooie geordende kleerkast. Aan de kleerkast en de keukenkasten herken je de capaciteiten van de huisvrouw" brulde mijn schoonmoeder mij altijd toe. Zij was een strenge maar goede leerschool.

Maar mijn schoonmoeder is al lang uit de picture verdwenen, en in feite is dat maar goed ook.
Zij zou mijn pc anders óók al lang door het venster hebben gesmeten.
Maar mijn strijkmand zou wel verbluffend leeg zijn!

Vraagje van de dag: Wat is nu het mooiste, de ruwe diamant, of de geslepen diamant?

In het eerste geval is de hand van de arme mijnwerker nodig.
Voor het laatste is de bedreven hand van de ambachtsman onontbeerlijk.
Beiden werken zij om de rijken te laten schitteren.
Aan menige diamant kleeft bloed. Het geld verdwijnt veelal in de zakken van machthebbers die er een oorlog mee financieren.
Maar wie staat daar bij stil wanneer je zulk schitterend juweel van je liefste krijgt?

Maar ik dwaal af van mijn eigen gedachte.
Een gedachte die niet ging over de diamant an sich, maar over de mens.

Vaak vergelijkt men een mens met een ruwe diamant.
Hij is open en eerlijk, neemt geen blad voor de mond en komt vrij en vrank uit voor zijn mening, staat pal achter zijn principes.
Moet een dergelijk mens worden geslepen tot hij schittert? Moet hij van ruwe diamant naar briljant gaan? Waarbij hij dan zichzelf kan verloochenen omdat hij zijn schittering niet wilt verliezen.
Waarbij hij mensen kan kwetsen zonder dat die mensen het beseffen. Een bloedende snee achterlatend.

Of verkiest u de synthetische versie,vaak gezet in klatergoud?
Wat is mooier, de ruwe of de geslepen diamant?

Alles is heimwee

Wolken en water

Alles is heimwee

Naar vroeger, naar later

'Vroeger' is over

'Later' een ster

Gisteren is oud

En morgen nog ver

(Toon Hermans)

GELIEVE HIERONDER GEEN REACTIES TE SCHRIJVEN

ROUWBETUIGINGEN KUNNEN BIJ HOTLIPS

Een stralende zon, aangename temperatuur, en onze seniorenvertoefplaats ligt er droevig verlaten bij.

Drie jaar terug begon het met een petitie van de buurtvereniging, "Wij willen een recreatieplaats voor senioren in onze buurt, een petanquebaan!" De jongeren konden niet achterblijven en vroegen een basketplein. De mannen van de sporthal vroegen op hun beurt een parking, en de hondenbezitters een hondenweide. Je kunt je dus rustig inbeelden hoe menige Schepen met zijn handen in zijn haar zat.
Maar het kwam er, het kwam er allemaal.

Eerst kwam er het basketballpleintje. Dan de parking en vervolgens de hondenweide.
De petanquebaan had echter heel wat meer voet in de aarde nodig, letterlijk dan.
Het begon in 2004 met een mooi uitgetekend plan dat in onze brievenbussen werd gedropt, en vervolgens maanden niets meer.
Op een dag werd een door onkruid overwoekerd stuk grond omgeploegd.....en vervolgens maanden niet meer.
In 2006 dan kwam er een omheining, en vervolgens......yep, maanden niets meer.

De senioren begonnen te monkelen, waarom moet het voor ons weer zolang duren. Men had al maanden terug de ballen aangekocht, in reclame bij Aldi, magneetje aan een koordje inclusief, en dit alles verpakt in een degelijk valiesje aan een pensioengerechtigde prijs.
Dat lag nu blinkend te wachten op wat actie, maar de gemeente had geen zin in actie.

Mondjesmaat zagen we een beetje vooruitgang. Eerst wat struikjes, dan wat bloemen, dan enkele boompjes en tenslotte de bankjes en tafeltjes.
Maar nog was het niet af, er moesten nog balken worden geplaatst rond de banen.
Ondertussen waren we 2007 en eindelijk raakte de seniorenvertoefplaats af.

In september werd ze ingehuldigd met een straatbandje en een Schepen die een heus lint kwam doorknippen. Zelfs de pers was aanwezig.
Sindsdien is er geen kat meer op die vertoefplaats geweest.
Ik zie ze op het schoon verdiep al denken, "we zullen nog eens rap zijn voor die oude......"

Quote: "Als wij om de neutraliteit van de dienstverlening te garanderen geen hoofddoek mogen dragen aan het loket, dan eisen we dat er geen kerstbomen staan in de stadsgebouwen en er geen paaseieren meer worden uitgedeeld." Dat stelt Antwerps vakbondsvertegenwoordiger Badia Miri.Unquote
Moeten we dit nu ietwat schamper weglachen, of moeten we meteen in het verweer gaan?
Is dit pure frustratie of is dit provocatie?

Of is het een grap?
Want ergens is het best wel grappig!
Wie denkt er nog aan God bij het verorberen van die chocolade heerlijkheden, toch geen hond meer.
Wie denkt er aan God bij het openen van de dure geschenken onder de kerstboom na het verorberen van een decadente maaltijd waar half Afrika zijn hongergevoel kan mee stillen.

De kerstboom was oorspronkelijk een heidens vruchtbaarheidssymbool.De eeuwig groenblijvende boom vertegenwoordigde daarbij de vernieuwing van het leven.
Idem dito met het paasei.
De traditie komt voort uit heidense lenterituelen. De godin Ostare werd afgebeeld met een haas en eieren als symbool van vruchtbaarheid.
De katholieken hebben zich beide toegeëigend en er een verhaal rond geweven dat in hun kraam te pas kwam.
Beide feiten zijn volledig aan de moslima's voorbijgegaan.
Of hoopten ze dat het aan ons voorbij was gegaan?

Anderzijds kan ik niet ontkennen dat ik de aversie tegen de 'sjaaltjes' niet helemaal begrijp.
Ik zie nog vaak in gedachten de toenmalige vrouwelijke senioren vanuit mijn kindertijd op straat lopen. Elk van hen had een sjaaltje op het hoofd. De ene knoopte het vast in de nek, de andere onder de kin. Het was de kleurige hoofddracht van de werkende klasse, de bourgeoisie droeg een hoed.
Nu nog zie ik vrouwen en mannen met een hoed in de stad wandelen, of met een pet, baret en nog wat van die fraaie hoofddeksels, ik stoor mij er niet aan.
Net zomin ik mij stoor aan de orthodoxe joden waar de mannen een hoed of keppeltje dragen en pijpekrullen, en de vrouwen na hun huwelijk een pruik.

Neen ik stoor mij er niet aan.
Toch niet zolang men mij maar niet verplicht om hetzelfde te doen, want dan ga ik mij verzetten met hand en tand.
En van mijn paaseieren en kerstboom moeten ze óók afblijven!

Gemakzuchtig of uitgekookt......? Thats the Question!

"Mams, je wordt wel héél gemakzuchtig!" quote mijn zoon, en hij heeft gelijk.
Toen ik, nu zo'n slordige zes jaar terug mijn eerste peeceeke kreeg van hem als verjaardagsgeschenk, stond alles in de engelse taal. Zoonlief is informaticus, had de pc zelf gebouwd, vandaar.
Nu praat ik wel een mondjevol Engels, ik zing ook met gemak Engelstalige liedjes mee, en ik snap ze nog ook. Maar technisch Engels is toch nog andere koek, en dan zeker de pc taal wanneer je nooit van je leven een pc van dichtbij hebt gezien.
Maar ik sloeg mij erdoor

Dat alles razend snel gaat in de cyberwereld bewijst het feit dat er de laatste jaren meer en meer programma's in het Nederlands te verkrijgen zijn.
Ik maakte dan ook dankbaar gebruik van de Nederlandse versie van het Microsoft bestuurprogramma toen ik mijn laptop kocht. Lekker makkelijk want het is toch de bedoeling, dat het snel gaat hè.
Maar o wee, gaandeweg leer je meer en meer, en dan was er de dag dat ik de euvele moed opvatte om een website te maken.
'Dreamweaver' is daar een uitstekend programma voor, maar helaas, enkel te verkrijgen in het Engels.

Ondertussen enkele jaartjes ouder en meer gaten in mijn verstand, en ik snap meer niet, dan wel ,van die Engelse termen.
Zondag is hier de dag des zoons, en door de week maak ik al een lijstje op met vragen voor hem.
"Hoe moet sus, hoe moet zo, en wat wil dit en dat zeggen?"
Ik ben daar wel wat geraffineerd in, want ik weet dat zoonlief ietwat ongeduldig is en het veel sneller zelf heeft gedaan dan het aan deze dummy te moeten uitleggen.
Dus probleem opgelost, en ik kan weer vrolijk verder.

Ik moet wel telkens opnieuw de opmerking slikken van "Mams, sla je boeken open, lees wat er staat!"
En ik weet dat hij gelijk heeft.
Ik heb tich informatica boeken staan en een resem aan cursussen. Ze staan heel wijs en interessant te blinken op een schab bij de pc. Dat ze niet dik onder het stof zitten heb ik te danken aan mijn poetshulp.
Het is zoveel makkelijker om beroep te doen op mijn slimme 'nerdje'
Slim ja, maar niet zo slim als zijn moeder!
Want waarom kijk ik niet in mijn boeken? Omdat zoonlief een open boek is voor mij!

Ieder huisje heeft zijn kruisje!
Een gezegde zo oud dat het waarschijnlijk al in de rotswanden van de holbewoners  gekerfd stond.

We kennen de spreuk allemaal, maar we staan er vaak niet echt bij stil dat het ook ó zó waar is.
Vandaag moest ik aan die spreuk denken terwijl ik mijn blogronde deed en ik er echt niet  vrolijker van werd.

Enkele weken terug verloor Titipoes haar paps, kort daarop verloor Venus haar mams.
Meermin doet een herseninfarct en vecht zich met grote moed en veel innerlijke kracht een weg terug.
Bij Bojako zijn er zieke kleinkindjes, maar gelukkig al weer aan de betere hand. Ludovikus heeft pijn, elke dag pijn, maar laat zich niet kisten. Fiep zit in een dipje, zo ook Laathi, die erg moe blijkt te zijn. Zelfs ons steeds opgewekte Myetteke heeft the blues, haar honderdjarige mams moet volgende week onder het mes.
De man van Thea is opgenomen moeten worden in het ziekenhuis, een behandeling en zware operatie hebben geen verbetering gebracht. Ook zo bij mijn lieve blogvriendin Hotlips. Daar is het bang afwachten wat de resultaten van het onderzoek gaan zijn, maar het is een feit dat wat de uitslag ook mag zijn, een behandeling kan haar Suske niet meer aan.

Nare toestanden dus, en wij maar klagen over het weer.
En dan vergeet ik nog Coike, Pietje-Bob, Ronald, Kamiel......en nog zoveel anderen blogvrienden die ieder hun eigen zorgen hebben.
Vaak laten ze dat niet eens merken en hebben nog een troostend woord over voor een ander.
Want ja, ieder huisje heeft zijn kruisje, maar we laten het niet steeds merken. We zijn goed in het opzetten van maskers naar de buitenwereld toe. Met zorgen en verdriet loop je immers niet te koop. Gelukkig hebben we nu onze blogjes waar we het allemaal van ons af kunnen schrijven, want gedeelde smart is halve smart.

En vandaag gaan mijn gedachten naar hen uit.
Sta ik even stil bij hun zorgen, en dat maakt dat mijn eigen zorgen een pak onbeduidender worden.
Ieder huisje heeft zijn kruisje, maar als dat kruisje door vele handen wordt gedragen, dan wordt het toch een beetje lichter.
Dus mijn lieve vrienden, houd moed, ik zend jullie wat virtuele kracht.
Ik duim voor genezing, ik brand een kaarsje voor geleden verdriet en pijn.
In gedachten ben ik bij jullie!

Zo nu en dan ben ik een ware zwartkijker, en ik deel nu even met jullie mijn zwarte gedachten.
Wat is het nut van sprookjes, zo vraag ik mij af? Wat leren ze onze kinderen?

Alle sprookjes beginnen met: "Er was eens" en ze eindigen allemaal met: "En ze leefden nog lang en gelukkig!
Maar potjandorie, wat moesten al die hoofdpersonages voor het zover was, een lange lijdensweg afleggen.
Neem nu "De zeven geitjes en de wolf", of "Roodkapje en de wolf" en"De drie biggetjes en de wolf" Ik noem er nu drie, maar er zijn veel meer sprookjes waar de wolf de boosdoener is.
En omdat ik bijna alles in vraag stel, heb ik ook hier weer mijn bedenkingen, want ik vind de wolf een prachtig dier. Een roedeldier weliswaar, en ik ben geen roedelliefhebber, maar voor een wolf ligt dat natuurlijk anders. Zo van, samen zijn we sterk. En dat moet ook wel wil de wolf kunnen overleven.
Wolven die leven in het wild doden enkel om te overleven. Trouwens, er zijn maar weinig dieren, zo niet één, die enkel doden uit louter plezier. Enkel de mens doet dit volgens mij, toch dit terzijde
Maar onze huishond is een afstammeling van die wilde wolf. Hoe ga je het je kinderen leren dat ze goed voor die hond moeten zijn, wanneer ze net gehoord hebben dat de wolf een bloeddorstig beest is dat kinderen opvreet? Hoe gaan kinderen daar mee om?
Of met de huiskat die ze associëren met De Gelaarsde kat die zich dood hield om een argeloos konijntje te vangen om het daarna meteen meedogenloos af te maken. Van wie moeten ze nu houden, van hun konijntje, of van de kat?

Alle sprookjes staan bol van de slechte figuren en geweld.
Je zult maar als stiefmoeder in een gezin komen waar de kinderen doodsbang van je zijn omdat je net Assepoester of Sneeuwwitje naar het leven hebt gestaan.
En dan die prins nog, om niet te vergeten!
Hij komt altijd als redder in nood aan het einde van het verhaal. Als het kalf verzopen is, dan is hij er met groot bravoure.
Waar was hij ondertussen dan? Was hij de flierefluiter aan het uithangen bij een rijke edeldame, iemand die zijn fortuin zou verdubbelen bij een huwelijk? Liep hij daarbij een blauwtje en ging hij uit balorigheid dan maar een eindje op zijn paard door het bos rijden? Neemt hij dan maar ter compensatie de eerste de beste deerne die hij tegenkomt? Om zijn ego te redden?
En wat moeten onze kinderen dan denken van die vriendelijke man die hen aanspreekt en hen snoepjes geeft. Geen wonder dat zij gewillig met hem meelopen, hij is immers hun sprookjesprins.

In alle sprookjes viert gebrek en armoede hoog tij, maar het eindigt altijd goed.
In sprookjes wordt het goede of de onschuld altijd beloond met geluk goud en juwelen.
Wat moet het kind in het verre derdewereldland daar van denken?
Voor hem wordt het niet goed, of hij nu braaf is of stout. Voor hem blijft de honger knagen, tot hij sterft van ellende in zijn eigen uitwerpselen, met dichtgeplakte oogjes door de vliegenmaden.
Nee, dit kind gelooft niet in sprookjes, kent geen sprookjes.
Dit kind kent enkel een moeder die niet kan lezen en nooit sprookjes heeft horen vertellen, of het moesten die van de zendeling zijn, en die hem wanhopig tegen haar lege borst houd.
Dit kind beleefd in werkelijkheid alle gruwel die in sprookjes voorkomen.
En spijtig voor hen die hardnekkig in sprookjes willen geloven, maar sprookjes bestaan niet.
Het is moraal voor de rijken!