You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
25-08-2010
APPELPITJESMOP
Om de week in twee te knippen, een mop:
APPELPITJES
Ne Vlaming zit in een park op een bankje appelpitjes te eten.
Komt er nen Hollander naast hem zitten.
'Nouw, wat ben jij aan het eten, seg?'
Appelpitjes' zegt de Vlaming.
'Nouw, waarom eet iemand nou in sjezusnaam appelpitjes?'
'Awel...' zegt de Vlaming 'omda ge daar slim van wordt.'
'Sooow, en verkoop je er niet een paar?'
'Joat zenne' zegt de Vlaming 'voor 2,5 euro per stuk'
'Wel, geef mij er dan maar 4', zegt de Hollander en eet zijn 4 appelpitjes op.
Even later zegt die Hollander:
'Nouw seg, eigenlijk had ik voor 10 euro heel wat appels kunnen
kopen en dan had ik de appelpitjes er gratis bij.'
'Zie je' zegt de Vlaming 'het begint al te werken.'
Leuze van de dag:
HET GELUK VAN EEN KIND BEGINT IN HET HART VAN ZIJN MOEDER.
Lieve schat, De afgelopen weken waren voor jou geen pretje. Eerst werd je mooie fiets gestolen. Dan stierf je lieve kat. Vervolgens hield je laptop het finaal voor bekeken. Ondanks al die ellende was jij er steeds voor mij wanneer ik je nodig had. En dat dit wederkerig is wil ik je laten weten met volgend gedicht:
GEDICHT VOOR DOCHTERLIEF
Een ongeluk komt nooit alleen
Soms gaat het je te goed
Plots gaat het goede heen
Staat tegenslag op je stoep
Weg is je mooie droom
Je mocht hem even lenen.
Dan zwem je in een stroom
Op de vloedgolf van het leven
Zie dan jezelf als een schip
En vaar rechttoe, rechtaan.
Omzeil die scherpe klip
Van die woeste oceaan
Morgen is een andere dag schreef ik laatst. Sindsdien zijn er enkele dagen verlopen. Dagen waarop ik liever geen mensen zag omdat ik nu niet meteen het aangenaamste gezelschap zou geweest zijn. Dagen ook waarop ik alles moest laten bezinken, verwerken, relativeren en aanvaarden. Leef vandaag alsof morgen je laatste dag is wie zei dat ook al weer? Nou ja, zo bont ga ik het niet maken. Maar ver in de toekomst ga ik ook niet kijken! (Merken jullie de humor in die laatste zin?) En nee, dat is echt geen sarcasme, het viel me pas op bij het nalezen ervan. Relativeren, weet je wel.
En wat dat relativeren betreft, welbeschouwd is het verloren percentage van mijn zicht niet eens zo groot. Omdat ik al gans mijn leven maar 50% zag van wat iemand met twee gezonde ogen zag. Dus een totaal percentage van 30% met beide ogen betekent voor mij een verlies van 20%. Valt al bij al dus nog mee he!
Ach, ik brabbel maar een eind weg om mezelf moed in te praten want zo simpel ligt het natuurlijk niet. Mijn grote angst is om wat nog kan gebeuren, want nu ik geen medicatie meer krijg zit de kans er dik in dat de ziekte weer zijn kop opsteekt en nog meer schade aanricht. En dan? Tja, wat dan? Dan zien we wel weer verder zeker. (Goh Mus, weer zon leuke woordspeling, waar blijf je ze vandaan halen!)
Maandag ga ik naar mijn gewone oogarts om toch eens te vragen of hij me geen leesbril kan voorschrijven. Misschien wordt dat wel zo een met van die zware bokaal glazen. Dan mag ik vooral niet vergeten om er een stel stretch bretellen bij te kopen, of zo een schouderstuk waar fanfare muziekanten hun trommel laten op rusten, want je wilt zon bril niet op je tenen krijgen he.
Ik heb recht op optische hulpmiddelen maar voor dat zaakje rond is zijn we zeker enkele vele maanden verder. Zo mag ik nu reeds ondervinden, maar dat vertel ik wel een volgende keer.
Mijn oogchirurg was teleurgesteld want ze had een beter resultaat verwacht en gehoopt. Temeer daar ze mij de absolute maximum dosis heeft toegediend en ze verder niets meer kan doen dan mij van zeer nabij opvolgen om erger proberen te voorkomen.
Feit is dat na de eerste inspuiting het resultaat het spectaculairste was. Van bijna helemaal niets meer zien naar weer dingen kunnen waarnemen was een veelbelovend resultaat. Maar bij de tweede en de derde inspuiting reageerde mijn oog slecht op de Lucentis (naam van de medicatie die men injecteert), en dat heeft de genezing afgeremd.
Haar teleurstelling was des te groter omdat de natte vlek wel helemaal opgedroogd is en er ondertussen geen nieuwe lekkende adertjes zijn bijgekomen. Maar de reeds aanwezige lekkende adertjes hebben zoveel schade aangericht, en dit op heel korte tijd, dat ik nu een groot littekenweefsel heb zitten in het midden van mijn oog. Een schade die nooit meer te herstellen is, helaas.
Na de fotos en de oogscan (waardoor mijn plas, poep en ikzelf zo geel zie als een citroen door de ingespoten fluor) zat ik in haar spreekkamer met een klein hartje te wachten op het verdict. Dat kwam snel en hard. Het totale debiet van mijn gezichtsveld met beide ogen bedraagt nog slechts 30%. Toen ze mij dit mede deelde kreeg ik er zowaar een troostknuffel bovenop van haar.
Een beetje onwezenlijk heb ik op de gang zitten wachten op de officiële papieren die moeten dienen voor de officiële instanties waardoor ik nu officieel in de administratieve tredmolen zit. In diezelfde onwezenlijke toestand ben ik in de cafetaria een koffietje gaan drinken en heb een broodje genuttigd Ben ik op de (juiste, hoera!) bus gestapt en heb onderweg naar huis nog wat boodschappen gedaan. En nog altijd in diezelfde toestand zit ik dit hier nu op mijn blog te schrijven terwijl ik ondertussen de diepvries laat ontdooien.
Maar als jullie het me nu niet kwalijk willen nemen, ga ik seffens in bed een potje janken. En dan hoop ik maar dat de slaap vlug komt. Morgen zien we wel weer verder Morgen is immers een andere dag
Morgen, woensdag, moet ik na de drie acute ooginjecties die ik gehad heb, op controle bij de oogchirurg. Er zal dan een definitief resultaat worden vastgesteld en een puntenschema worden opgesteld. Dat laatste is nodig om in aanmerking te kunnen komen voor optische hulpmiddelen. Nu zit hier wel een tevreden mens want ik behoor tot die gelukkige 40% waarbij een lichte verbetering is opgetreden. Natuurlijk is mijn zicht niet goed, toch niet zo van wat het meeste onder jullie daaronder verstaan, en dat zal het ook nooit meer worden. Voortaan hoor ik tot de categorie: Low Vision Persons.
Een low vision betekent voor mij dat ik in het dagelijks leven met heel veel beperkingen te maken krijg. Zo kan ik geen boek, tijdschrift, reclamefolders of brievenpost meer lezen. Ook geen straatnamen, huis-bus-tram-nummers of infoborden. Verstelwerk of werken met de naaimachine, koken en huishoudtoestellen bedienen lukt niet echt meer. Winkelen is een calvarietocht geworden. Contrasten neem ik nog moeilijk en soms helemaal niet meer waar
Ik zal ook mijn ganse verdere leven onder behandeling moeten blijven, dit om de zoveel tijd en om de ziekte stabiel te houden. En dan nog is er geen garantie. De vrees dat de ziekte in alle hevigheid en op elk moment weer kan toeslaan blijft als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangen.
Maar het heeft geen zin om daar elke minuut van de dag bij stil te staan. Ik geniet liever ten volle van de dingen die ik nog wel kan doen en nog wel kan zien. En dat is toch nog enorm veel gezien te omstandigheden. En eens alle administratieve rompslomp afgerond is, dan zullen er nog meer mogelijkheden zijn. Dat laatste heeft echter heel wat voet in de aarde, zoals ik al mocht ondervinden. Maar dat vertel ik jullie een volgende keer. Wordt dus, nog steeds, vervolgd
Zondagmorgen, Moederdag en mn mobieltje rinkelt. Altijd een probleem voor mij want ik weet nooit waar ik dat klereding gelaten heb, en wanneer ik hem dan uiteindelijk gevonden heb, ben ik ofwel te laat, ofwel druk ik de verkeerde toets in wegens mijn slechtziendheid. Maar ondertussen zijn er al enkelen die dat weten en bellen me dan meteen nog es.
Zo ook dochterlief. Of ik mee uit eten ging ter gelegenheid van Moederdag? In eerste instantie zei ik, nee, omdat ik me toch nog niet helemaal op en top voelde. Maar dat wekte dan weer teleurstelling op aan de andere kant van de lijn en dat wil je als moeder natuurlijk niet op je geweten. Heel verwonderlijk wat een frisse douche, een leuke outfit en wat lippenstift met een snotterend mens kan doen! En dus stond ik paraat toen ze aanbelden.
Het was de bedoeling dat we Mexicaans zouden gaan eten, maar toen we midden in de stad aankwamen en eindelijk een parkeerplaats hadden gevonden, bleek het restaurant uitzonderlijk gesloten te zijn. Waarschijnlijk was de uitbater zelf ook uit eten met zijn moeder, hihihi.
Het was heel gezellig op de kaaien, er was markt en ook stonden er her en der tentjes waar wat lekkers te krijgen was, en s avonds zou het 'Antwerpen zingt zijn op de gedempte Zuiderdokken. Alleen het weer was een grote spelbreker, grote plensbuien, felle windvlagen en een temperatuur die meer aan herfst dan aan zomer deed denken. Na een Cavatje gedronken te hebben besloten we om dan maar naar het gezellige Zurenborg te rijden om daar te gaan eten. Keuze genoeg daar. Het werd een Afrikaans gerecht, heel uiteenlopend van het oorspronkelijk bedoelde contrei, maar wel héél lekker. In weer een andere zaak een Pousse-cafe genuttigd en vervolgens naar moeders stamkroegje voor een slaapmutsje.
En zodoende zit hier vandaag een nog nagenietende en heel gelukkige moeder! En de verkoudheid? Die is al een heel pak minder. Dank je wel dochterlief en partner!
Wanneer je schele hoofdpijn hebt je gezicht een gloeiende globe lijkt je keel aanvoelt als schuurpapier je knoken protesteren bij de minste beweging je hoest en proest je rilt van de kou bij 23 graden celcius kortom, wanneer het aanvoelt alsof je als grasmat heb gediend voor een horde wilde paarden dan hoef je geen dokter te zijn om te weten dat je een ietsiepietsie ziekjes bent. Het aller vervelendste aan al dat vind ik de vele koortsblaasjes op en rond mijn lippen. Pijnlijk en bij de minste beweging van je mond springen ze kapot en beginnen ze te bloeden.
Nu ja, in eten heb ik toch geen zin en veel praten hoef ik hier ook al niet te doen. Enkel af en toe een hmmm tegen mijn kat kan er nog net af. Schrijven kun je gelukkig ook doen met de lippen stijf op elkaar. Maar dat schrijven hou ik voor vandaag toch voor bekeken, mijn pijp is uit.
Ik ga me nestelen in mijn relax en daar dan geweldig zielig zitten te zijn onder een deken met een koppel Dafalgannekes en een hete tas thee. Vervolgens vanuit de zetel rap naar bed, kwestie van onderweg niet klaarwakker te worden, om me daar dan hopelijk weer gezond te kunnen slapen. Gelukkig komen morgen de kinderen niet op bezoek. k Zal ze missen heus niet echt!
Rest mij nu nog enkel jullie een heel fijn weekend toe te wensen en Mus has left the building.
Dit kreeg ik toegezonden via mail en ik vond het een leuk idee om het hier te plaatsen. Ben benieuwd wat jullie er van denken?
EEN GOED IDEE?
Laten we onze bejaarden in de gevangenis zetten en de criminelen in een verpleeghuis!
Op deze manier hebben de bejaarden toegang tot douches, hobby's, en wandelingetjes. Ze krijgen dan ongelimiteerd gratis medicijnen, medische en tandheelkundige behandelingen, rolstoelen enz.
Bovendien krijgen ze geld in plaats van te moeten betalen Ze worden constant via videocameras in de gaten gehouden dus ze kunnen direct geholpen worden als ze vallen of hulp nodig hebben. Hun beddengoed wordt twee maal per week gewassen en al hun kleding wordt gewassen en gestreken naar hen terug gebracht. Een surveillant checkt elke 20 minuten hoe het met ze gaat en brengt maaltijden en hapjes naar hun vertrek. Ze kunnen familiebezoek ontvangen in een vertrek dat speciaal hiervoor ontworpen is
Ze hebben toegang tot een bibliotheek, de sportzaal, n geestelijke raadgever, het zwembad en mogen een opleiding volgen. Eenvoudige kleding, schoenen, slippers en hulp zijn gratis voorhanden. Privékamers voor allen met een tuin waar oefeningen gedaan kunnen worden. Elke bejaarde heeft de beschikking over een computer, n TV, n radio en dagelijkse telefoongesprekken
Een bestuur met managers is aangesteld om klachten in behandeling te nemen en de surveillanten moeten zich aan een strenge code, hoe de bejaarden te behandelen, houden...
TERWIJL AAN DE ANDERE KANT
De criminelen koud eten krijgen en worden alleen gelaten zonder dat er naar hen wordt omgekeken. De lichten gaan om negen uur s avonds uit en douchen kan eens per week
Ze wonen in een kleine kamer, betalen 750,00 euro per maand en hebben geen enkele hoop er ooit nog uit te komen
Ik blijf nog even in de Spaanse sfeer hangen, in het bijzonder bij de sangria. Terwijl we zaterdagavond van dit lekkere drankje zaten te genieten, ontstond algauw een gesprek daarrond. Wat moet er nu in feite allemaal in? We merkten algauw dat iedereen zo zijn eigen recept heeft. En dat intrigeerde mij zodanig dat ik op www eens ging neuzen wat er allemaal in de echte sangria hoort te zitten. En allengs kwam ik op een site waar een recept te vinden was van de enige echte sangria naar een aloud recept. En ik geef het jullie graag meer .
SANGRIA DE PALMA
INGREDIENTEN:
fles Spaanse, rode wijn
1 glas vers sinaasappelsap
1 eetlepel citroensap
3 eetlepels Cointreau of Grand Marnier
1 glas cognac of brandewijn
2 eetlepels suiker
1 sinaasappel in schijfjes
1 citroen in schijfjes
1 appel in partjes
1 perzik in partjes (blik mag)
2,5 dl. mineraalwater
ijsklontjes
BEREIDING:
Schil de citrusvruchten af met een dunschiller. Snijd vervolgens de schilletjes in dunne repen. Snijd de witte velletjes van het vruchtvlees en snijd dit dan vervolgens in plakjes. Doe de plakjes samen met de schilletjes, het citroen- en sinaasappelsap in een ruime kom.Voeg vervolgens cognac of brandewijn, Cointreau of Grand Marnier en wijn toe. Bestrooi het geheel met suiker en voeg het mineraalwater toe. Roer alles goed door elkaar en voeg daarna de appel- en perzikpartjes toe. Laat het geheel goed koud worden. Serveer de sangria in een ruime, glazen kan met ijsklontjes.
SALUTE! Maar niet te zat he, zodat ik hier geen klachten binnenkrijg, hahaha!
Zo, we beginnen weer aan een nieuwe werkweek. Hoe, gij werkt toch niet meer! hoor ik jullie zeggen. Klopt, maar gaat een vrouw ooit echt op rust? We doen misschien alles wat trager en wat rustiger. Misschien zeg ik wel, want het huishouden moet tenslotte blijven draaien. Maar kom, ik klaag niet. Ik heb nog genoeg tijd over om leuke dingen te doen.
Een van die leuke dingen deed ik op zaterdagavond. De paella was lekker, de sangria liep zoetjes binnen, en dat twee vrouwen die de hort op zijn geen gebrek hebben aan gespreksstof moet ik jullie ook niet vertellen zeker. Als kers op de taart kwam onverwachts mijn chauffeurreke nog binnen gewaaid en zodoende moest ik niet met de bus naar huis maar werd ik prinsheerlijk netjes afgezet aan mijn deur. Wat kan een meisje nog meer verlangen.
Ik mag ook weeral apetrots zijn op zoonlief want die heeft de Dodentocht van Bornem uitgefietst en ook nog eens 60 km heen en terug erbij. Mooie prestatie he!
En zodoende zit hier een blije Mus en die wenst jullie allemaal een fijne week toe.
Soms ben ik met geen stokken de deur uit te krijgen. En soms volgt het een het ander op zo dat mensen me vragen of ik ook nog wel es thuis ben.
Zo was er gisteren onze vrienden bijeenkomst. Dat doen we nu al enkele jaren telkens op de eerste vrijdag van de maand en dat is nog altijd even leuk en fijn. Met mijn partner in crime, Lipske, brei ik aan die namiddag dan nog steeds een eindje aan in ons favoriete kroegje. Zo ook gisteren.
Toen we daar aangekomen en pas gezeten waren, werd ons gevraagd of we niet naar de Spaanse avond kwamen. En omdat Lipske alleen zou zitten wegens haar voetbalfanaat en ik in ieder geval alleen zit, besloten we om dat samen eens uit te proberen.
En zodoende ben ik vanavond weer de hort op. We eten paella en drinken cava. Als dessert is er sangria. Dat belooft dus! En we gaan nog niet naar huis lalala OLE!
Effe laten weten dat ik nog leef voor men me als vermist opgeeft! Ik ben moe, het lijkt of ik kilos lood mee sleur. Had ik vroeger sporadisch al eens een 'slenterdagje', de laatste jaren heb ik nog maar af en toe eens een energie opstoot. Van die momenten maak ik dan schandelijk misbruik, met als resultaat dat ik me achteraf als een slappe vod voel.
Ben de laatste tijd ook vaak de hort op geweest. Zo was ik dinsdag nog in Mechelen, op bezoek bij dochterlief. Niks speciaals, een gewone dochtermoederdag. Eerst naar haar thuis, heel moederlijk annex stiekem rond kijken of alles daar netjes is, en dan heel fier zijn wanneer dat zo blijkt te zijn. Dan wat winkelen, lekker gaan eten en als dessert een zoveelste terrasje. De uren vlogen om en voor ik het wist was het al donker toen ik terug thuis kwam.
Heel leuk allemaal die uitstapjes, maar je werk thuis blijft dan wel liggen. Vermits mijn 'Poetsiepoets' pas op 27 augustus terug uit ziekteverlof komt en men mij geen vervanging kon geven wegens, ontslag, ziekte en vakantie van het personeel, moet ik het wel allemaal zelf doen. Niet zo evident wanneer je slechtziende bent. Je mist bij de eerste stofzuig beurt al eens een kattehaartje, je merkt dat even later op en je haalt voor een tweede keer op 1 uur tijd de stofzuiger uit de kast. Erg tijdrovend en vermoeiend allemaal. Maar Ordnung muss sein ofte, arm, maar proper! Komt bij, de nodige boodschappen en de was en de strijk. Wat die strijk betreft ben ik nog iemand van de oude garde. Buiten fijne lingerie en sokken strijk ik alles. Niets heerlijker dan tussen vers gewassen en gestreken lakens slapen. Nu ik dit schrijf moet ik even denken aan pa, want die streek zijn sokken namelijk wel! Was daarbij dan heel verwonderd dat zijn sokken keihard waren. Nogal wiedes wanneer je die vezels verbrand zeiden wij dan, maar hij bleef het doen. Het was zijn manier om de sokkenproductie op peil te houden, denk ik
Zo, nu weten jullie weer waar ik zoal mee bezig ben. Seffens ook nog een beetje aan mezelf werken want morgen is het blog-vrienden meeting en dan wil een meisje toch een beetje goed voor de dag komen hé. Dus dat wordt weer strijkwerk, hahaha!
k Heb ze eindelijk gegeten, mijn eerste portie mosselen van dit jaar. En ze waren erg lekker!
Zelf klaargemaakt zonder liflafjes. Een ui en selder aanstoven in wat boter, mosselen erbij, beetje peperen, (zout hoef ik niet) even opschudden en wachten tot ze open gaan. Tussendoor een dipsausje maken van mosterd, een weinig kookvocht en wat fijn gesneden peterselie, en aan tafel. Zo heb ik ze leren eten en zo eet ik ze nog altijd het liefst.
Ik zou het trouwens ook te gek vinden van mezelf, om achttien euro, of meer, te gaan betalen in een restaurant, terwijl ik nu meer dan voldoende had voor een derde van die prijs. De mosselen kwamen wel van de supermarkt (k zou trouwens niet weten waar in de nabije buurt nog een viswinkel te vinden is) en ik heb deze keer gekozen voor voorgesneden mosselgroenten. Dit laatste een beetje uit gemakzucht en een beetje uit zuinigheid, want zon zakje kostte minder dan verse selder en uien.
Het nadeel van mosselen thuis klaar maken is dat je met die lege stinkende mosselschelpen blijft zitten. Maar daarom heb ik gewacht tot zondag want op maandag komt hier de vuilkar.
Doen jullie dat ook met jullie mosselschelpen? Ze mooi in elkaar schuiven en een zo lang mogelijke ketting proberen te krijgen? Ik heb dat indertijd afgekeken van de vader van mijn kinderen en ik doe dat nu nog steeds. En het scheelt nog aan volume in je vuilniszak ook.
Hoewel ik bij mijn mosselen geen frieten of brood heb gegeten, ik ben geen grote eter, bleven er toch nog over. Die bak ik dan morgen op in de pan. Heb ik ook nog eens een lekker snoepje achteraf. Niet goed voor de lijn maar dat zal me worst euh, mossel wezen.
Deze morgen zat er weer een fikse ziekenhuis rekening van: 125 in de brievenbus. Waarschijnlijk voor een poosje de laatste. Enfin, dat hoop ik dan maar!
Tot nu toe heeft die oogbehandeling mij: 521,55 gekost en daar zijn dan niet eens de apotheekkosten bij gerekend. Veel geld voor een arme sloeber als ik. Maar ik ben het waard!
Nu begrijp ik ook waarom men zegt: Gezondheid is niet te koop. Het is te duur! Het is verdorie niet te betalen! En gelukkig hebben wij hier dan nog een prima sociaal stelsel, want als ik zie wat het ziekenfonds voor zijn rekening heeft genomen! Nou moe, dat zijn cijfertjes om van te duizelen.
Ach, in feite ben ik blij dat ik dit heb mogen betalen. Andersom zou betekent hebben dat er voor mij geen behandeling mogelijk was geweest. En daar wil ik liever niet bij stilstaan of denken aan hoe mijn wereld er nu dan zou hebben uitgezien.
En weet je wat? Wanneer ik aan het einde van mijn geld een stukje maand over heb, dan knabbelen we maar op een worteltje om de honger te stillen. Het is goedkoop, goed voor de lijn en goed voor de ogen. Of kennen jullie een konijn dat een bril draagt?
AAN ALLEN EEN FIJN WEEKEND GEWENST! TOT IN DEN DRAAI!
Ring Ring... Hallo, met (ikke dus). Amaai, eindelijk! Nooit in haar kot! Hoe noem jij jezelf, huismus? Trekvogel zal je bedoelen! Vergeet tussendoor geen adem te scheppen he, zei ik, want ik wist ondertussen wie er aan de andere kant van de lijn hing. Het was mijn lieve poetsiepoets. Diegene die alles in een versneld tempo doet, praten ook dus.
Nu heeft ze niet helemaal ongelijk want de laatste tijd ben ik wel vaker de hort op. Zo ging ik verleden week met mijn soulmaatje en haar grote liefde op dagtrip naar Blankenbergen. De week daarvoor was ik dan weer een dagje te gast bij andere vrienden in het zoete Waasland. Reken daarbij de trips naar het ziekenhuis, de nodige boodschappen, de fietstochtjes naar een gezellig terrasje, en ja, dan kan het gebeuren dat je me tevergeefs opbelt.
Woensdag om 09h15 aan de Rooseveldplaats, ok? liet ze me weten. Want ja, ook dan ben ik weer ribbedebie. Ditmaal een dagje Breda. Wandelen, shoppen, lekker eten, drinken en snoepen, maar vooral veel lachen en plezier maken.
Donderdag spoor ik dan weer naar dochterlief toe in Mechelen. Huismus, of niet, het is leuk om een vrije vogel te zijn!
Toen ik daarstraks mijn boek voor de zoveelste maal gefrustreerd dichtklapte omdat ik de voor mij kleine druk niet meer kan lezen, moest ik denken aan dat telefoongesprek met een lieve vriend die me opbelde van op zijn vakantiestekje in Frankrijk om te vragen hoe het met me ging. De goede man kon niet weten dat hij net het verkeerde moment had uitgekozen, en zodoende smeet ik al mijn twijfels en verdriet wegens mijn oogziekte naar dat Lavendel veld waar hij toen wandelde.
Hij luisterde heel geduldig en begripvol en zei toen: Lieve schat, schrijf voor jezelf eens op wat je allemaal nog wél kunt zien en doen.
En k weet dat hij gelijk heeft. Want ik heb ervaren wat het is om niets meer te kunnen waarnemen. Om enkel maar een vuile grijze sluier voor je ogen te zien en alles op de tast te moeten doen. Ondertussen, dank zij de medicatie en de behandelingen, zie ik toch weer een stukje van de wereld rondom mij.
Maar die lijst ik kom er maar niet aan toe omdat ik nog zo vaak geconfronteerd word met mijn beperkingen omdat ik nog moet verwerken omdat ik nog niet kan aanvaarden omdat waarom ik? nog steeds een wederkerende vraag is en waarvan ik terdege besef, nooit een antwoord op zal op komen.
En plots moest ik denken aan een gedicht, of noem het een gebed, net zoals u wilt, dat ik kreeg toen ik jaren terug in een heel andere nare situatie verzeild raakte. Een situatie, waar ik geen schuld aan had, maar wel de dupe van was. Een situatie, waarvan ik dacht nooit meer het eind van de tunnel te halen. En kijk ook daar ben ik uitgekomen..sterker dan voorheen. Misschien wanneer ik deze woorden maar vaak genoeg herhaal
...geef mij kalmte
Om te aanvaarden Wat ik niet kan veranderen
geef mij moed Om te veranderen Wat ik kan veranderen
geef mij wijsheid Om tussen deze twee Onderscheid te maken
misschien kom ik hier dan ook wel weer sterker uit.
Joehoe! Van de week fantastisch nieuws in mijn brievenbus. In 2009 betaalde ik -7,16 teveel aan de watermaatschappij. Ze lieten mij weten dat ze dat bedrag gaan storten op mijn bankrekening. En dit omdat ze het niet kunnen verrekenen op mijn factuur wegens de doodsimpele reden dat ik geen factuur van hen krijg omdat ik de kosten van het water betaal aan de huurbaas.
Maar Ik moet wel eerst mijn bankrekening en mijn rijksregisternummer naar hen toezenden. Dit natuurlijk op mijn kosten. En begin 2011 zal het bedrag dan gestort worden.
Nou moe! Zou ik recht hebben op rente? Want tegen die tijd kan ik er anders misschien niet eens meer een koffietje van gaan drinken. Wat zijn ze toch vlug he wanneer ze iets moeten terug betalen!!!
Zoonlief, evenals zijn vrouwtje, zijn totaal anti rook. Al van in zijn prille jeugdjaren had hij een gloeiende hekel aan de geur en de rook van sigaretten en dito rookwaren. Hij heeft het dus met deze paffende moeder niet gemakkelijk gehad. Daarom dat we elkaar nu "halverwege" tegemoet komen, ik rook niet in hun nabijheid, en hij sakkert niet meer op me, hahaha.
Er is ook nog het feit dat zoonlief en zijn vrouwtje beslisten dat één kind meer dan voldoende is. Dit tot grote spijt van ondergetekende die zelf een groot gezin wilde maar door omstandigheden daar nooit toe gekomen is. Ondergetekende richtte dus haar hoop op haar twee kinderen, maar helaas.
Waarom schrijf ik dit nu? Wel, omdat ik afgelopen nacht een hele vreemde droom had
Samen met zoonlief en zijn vrouwtje was ik op een feest. Heel vreemd was dat alle andere genodigden in werkelijkheid reeds overleden zijn. Allen stonden ze in groepjes bij elkaar in wat een industriële keuken leek. Heel clean en immens groot. Er werd echter niet gekookt en er was ook nergens eten of drinken te bespeuren. Wij drie stonden ietwat afgezonderd van de rest in een kamer met slechts 1 stoel. Op die stoel zat mijn schoondochter en ze vertelde dat ze zwanger was. Ik was heel verheugd met dat goede nieuws maar tegelijk ook heel ontsteld toen ik zag (het idee alleen al) dat zij een sigaret opstak. Keer op keer nam ik haar die sigaret af en keer op keer stak zij weer een andere op. Dit ging zo door tot ik haar ruw het pakje afnam en weg smeet. Waarop die andere genodigden dreigend op me afkwamen en toen werd ik wakker.
Nu heb ik ooit eens een boek gekocht waarin dromen naar psychologisch inzicht op een moderne manier wordt uitgelegd en toegelicht. De schrijver van het boek: Dr. Friedrich W. Doucet. Aan het slot van het voorwoord staat te lezen, quote: De droom verschaft ons toegang tot een innerlijke wereld, die net zo reëel is als de wereld buiten ons. Dat is de sleutel, waarmee wij de boodschap die dromen overbrengen kunnen begrijpen. Sterker nog: het is de formule waarmee wij verborgen verbanden ontdekken en de zin van het leven doen inzien. Unquote.
Maar zelfs met zijn hulp kan ik geen touw vastknopen aan mijn droom. Ik weet alleen dat ik er een naar gevoel bij had toen ik wakker werd. En ik weet ook dat er mooiere dromen bestaan, die ik veel liever zou dromen.
Al anderhalf eet ik gezond. Suikers en vetten zijn taboe. Die lekkere spaghettisaus, pita, frietjes, hamburgerbroodjes kortom alle lekkere dingen schuif ik niet meer onder mijn neus naar binnen. Hier wordt enkel nog gezond en vers gegeten.
Nu is het zo dat dit toch zijn vruchten heeft afgeworpen want ondertussen weeg ik toch 20 kilo lichter.
Echter de laatste maanden schijnt de naald van de weegschaal zich niet meer te willen verroeren. En ik weet uit ervaring dat dit een link en cruciaal moment is. Dat ik dan begin te slabakken en mezelf begin te sussen met een beetje verwennerij kan geen kwaad. Maar ook de afgelopen tropische temperaturen zijn mede schuldig.
Het begon met een onverweerstaanbare drang naar zout. (Al 39 jaar eet ik vrijwel zoutloos, uitgezonderd het zoutloze brood dat ik echt niet te vreten vind.) En dus kocht ik een doosje zoute pindas en die smaakte zo heerlijk dat ik gelijk de volgende dag nog een doosje naar binnen kieperde en de volgende dag
Toen kwamen de olijven aan de beurt. Ben ik echt gek op! Olijven zijn niet echt ongezond. Tenzij je, zoals ik nu deed, er meteen een halve kilo per dag van eet!
En na al dat zoute spul komt natuurlijk de dorst! Ik lust geen limonade en al zeker niet al die light versies Maar na liters kraantjeswater en vele kannen verse ijskoude muntthee, kreeg ik plots trek in de Sweppes Agrum die hier altijd in huis is voor zoonlief. En dat smaakte ook al naar meer! Dus bij het boodschappen doen werden allen hierboven verboden waren in dubbel aangekocht. En nu ik toch bezig was met zondigen konden er ook nog die lekkere boterkoeken bij en een doos roomijs.
De naald van mijn weegschaal staat nog steeds op hetzelfde streepje. Oef! Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij zeggen dat ik het niet echt duidelijk kan zien op welk streepje die naald nu echt staat, hahaha. Dus hoog tijd om te gaan remmen wil al die voorbije moeite niet voor niets zijn geweest. Zodoende beslis ik moedig en vastberaden .maandag begin ik weer gezond te eten.
Wordt heel waarschijnlijk vervolgd want woensdag met mijn maatje naar zee. En heel vermoedelijk wordt dat een gezellig lekkerbek dagje.
In mijn vorig logje schreef ik dat ik de derde en laatste oog injectie heb gehad. Maar in feite is dat niet helemaal juist. Die drie opeenvolgende maandelijkse prikken zijn wel afgelopen, want ze maakten deel uit van een doorgedreven behandeling, maar er zullen nog injecties volgen, en dit waarschijnlijk mijn ganse leven lang. Een soort onderhoudsbeurt, zeg maar, want mijn oogziekte is ongeneeslijk.
Ik schreef ook dat mijn oogchirurg steeds druk doende en gehaast is. Dat maakte dat ik na elke consultatie met een boel vragen bleef zitten. Maar afgelopen woensdag besloot ik om toch die vragen te stellen waar ik mee zat. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat mijn poetsiepoets me vergezelde als steun moedgever. (Poetsiepoets is mijn poetshulp die nu voor enkele weken werkonbekwaam is wegens een operatie van een tenniselleboog. Ik moet aan haar toch eens een logje wijden, want zij is het waard en veel meer dan dat.) Dus vroeg ik de chirurg hoe het nu verder zou gaan, en ze gaf me dan ook een klaar helder antwoord zonder franjes:
Het is nu vier weken wachten, pas dan kan ik een definitieve diagnose stellen. Maar ik kan u nu al vertellen dat de schade die is aangericht niet meer te herstellen is, u zult slechtziende blijven. Om erger te voorkomen is het nodig dat u om de zes maanden op controle komt en zo nodig wordt behandeld met Lucentis via een injectie. Naarmate u ouder wordt kan uw oogziekte toenemen en onbehandelbaar worden en dit kan leiden tot blindheid. Die kans is bij u des te groter daar u maar een ziende oog hebt, maar dat hoef ik u niet te zeggen, dat had u al wel begrepen, niet.
Mijn poetsiepoets en ik zaten er een beetje bij als van de hand Gods geslagen door dit kort en bondige antwoord. Maar langs de andere kant apprecieer ik wel haar directheid want ze zei me ook nog dat ik, nu ik nog ziende was, me kon voorbereiden en maatregelen treffen voor wanneer het gevreesde moment daar is. Tot slot gaf ze me ook nog de raad om de moed niet te verliezen of te wanhopen omdat ik nog jong ben en er volop onderzoek wordt gedaan om deze oogziekte toch te kunnen genezen. En men kan nu toch veel meer dan vroeger.
Ik schreef ook nog dat de gevolgen van de oogprik deze keer niet zo erg waren en dat is ook zo, maar djeezes Mijn oog ziet eruit alsof ik mee gedaan heb aan het wereldkampioenschap boksen free style en dik verloren heb. En zo voelt het ook aan. Helemaal bloeddoorlopen en opgezwollen met als hoogtepunt een mooie blauwe streep onder mijn oog.
Nu heel erg vind ik dat niet want ik weet dat dit allemaal heel snel weer verdwijnt. Maar ik ga nu toch liever niet naar buiten, want het verhaal van het vogelkooitje of keukenkastdeurtje geloofd niemand meer. Gelukkig was dochterlief gisteren hier en zijn we samen nog snel wat boodschappen gaan doen zodat ik de komende dagen niet moet verhongeren.
Ik wens jullie allen een fijn weekend, een dikke knuffel erbij, en tot in den draai!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
