Gisteren bij chia bewegings informatie gelezen. En daar ik iemand ben die meestal de daad bij het woord voegt, repte ik mij naar de supermarkt. Daar een zak aardappelen gekocht van vijftig kilo, want ik ben van plan om dit vol te houden. Het begon al meteen goed. Lift kapot, dus met de zak via de trap naar het vierde verdiep. Voor vandaag had ik mijn training al gehad. Lees hieronder hoe het verder ging.

Bewegingsles,

Vandaag de bewegingsles gehad

ontzettend goed

voor jullie

voor mij

voor iedereen

sávonds kun je niet meer bewegen

dat is fantastisch

Je kunt alleen nog in je stoel zitten en recht voor je uitkijken

Misschien kun je nog aanwijzen wat je wilt drinken

maar dat is dan ook het enige

Je wordt ontzettend dronken en alles beweegt ,behalve jij

fantastisch

De volgende dag heb je een vreselijke kater

en de dag daarna ben je nog heel erg slap

Zo kun je wel drie dagen niks en heb je geen probleem

Je moet dus zorgen dat je voor de vierde dag weer een

bewegingsles hebt afgesproken

Ontzettend goed!

____________________________________________________________

Van alle sprookjes die ik gelezen heb, en voorgelezen heb voor mijn kinderen vind ik het onderstaand het mooiste. Het is het enige sprookje dat mij steeds weer tot in het diepst van mijn hart ontroerd. Het is ook het enige sprookje waar ik voeling mee heb, maar dat zal wel liggen aan mijn trieste jeugd. En zoals ik mijn trieste jeugdjaren van mij afschrijf, zo wil ik ook dit sprookje met jullie delen.

Achter het plaatje schuilt een mooie song. Klik op het plaatje.

Het meisje met de zwavelstokjes

Den lille Pige med Svovlstikkerne

Hans Christian Andersen

Het was afschuwelijk koud, het sneeuwde en het begon donker te worden. Het was ook de laatste avond van het jaar, oudejaarsavond. In die kou en in dat donker liep er op straat een arm, klein meisje, zonder muts en op blote voeten. Ze had wel pantoffels aangehad toen ze van huis ging, maar dat hielp niet veel: het waren heel grote pantoffels, haar moeder had ze het laatst gedragen, zo groot waren ze, en het meisje had ze bij het oversteken verloren, toen er twee rijtuigen vreselijk hard voorbijvlogen. De ene pantoffel was niet te vinden en met de andere ging er een jongen vandoor: hij zei dat hij hem als wieg kon gebruiken als hij later kinderen kreeg. Daar liep dat meisje dus op haar blote voetjes, die rood en blauw zagen van de kou. In een oud schort had ze een heleboel zwavelstokjes en één bosje hield ze in haar hand. Niemand had nog iets van haar gekocht, de hele dag niet. Niemand had haar ook maar een stuivertje gegeven. Hongerig en koud liep ze daar en ze zag er zo zielig uit, dat arme stakkerdje! De sneeuwvlokken vielen in haar lange, blonde haar, dat zo mooi in haar nek krulde, maar aan dat soort dingen dacht ze echt niet. Uit alle ramen scheen licht naar buiten en het rook overal zo lekker naar gebraden gans; het was immers oudejaarsavond en daar dacht ze wel aan.

In een hoekje tussen twee huizen, waarvan het ene een beetje vooruitstak, ging ze in elkaar gedoken zitten. Haar beentjes trok ze onder zich op, maar ze kreeg het nog kouder, en naar huis durfde ze niet, want ze had geen zwavelstokjes verkocht en ook geen stuivertje gekregen. Haar vader zou haar slaan en thuis was het trouwens ook koud. Ze woonden vlak onder het dak en daar blies de wind doorheen, ook al waren de ergste kieren met stro en oude lappen dichtgestopt. Ze had bijna geen gevoel meer in haar handjes van de kou. O, wat zou een zwavelstokje lekker warm zijn! Zou ze er eentje uit het bosje durven trekken en het tegen de muur afstrijken om haar handen te warmen? Ze trok er een uit. "Ritsss..." Wat vlamde dat, wat brandde dat! Het gaf een warm, helder vlammetje, net een kaarsje, toen ze haar handen eromheen hield. Een wonderlijk licht gaf het. Het meisje dacht dat ze voor een grote, ijzeren kachel zat met glimmende koperen ballen en een koperen trommel. Het vuur brandde zo heerlijk, het was zo lekker warm. Maar wat was dat? Het meisje strekte haar voetjes al uit om die ook te warmen - toen ging de vlam uit, de kachel verdween - en zij zat met een stompje van het afgebrande zwavelstokje in haar hand.

Ze stak er nog een aan. Het brandde, het gaf licht en waar het schijnsel op de muur viel, werd die doorzichtig, net als een sluier. Ze keek zo de kamer in, waar de tafel gedekt was met een spierwit tafelkleed, met het fijnste porselein. De gebraden gans, gevuld met pruimen en appeltjes, stond heerlijk te dampen. En wat het allerheerlijkst was, de gans sprong van de schaal en waggelde met een vork en mes in zijn rug over de grond. Hij kwam recht op het arme meisje af; toen ging het zwavelstokje uit en was alleen de dichte, koude muur er nog.

Ze stak er nog een aan. Toen zat ze onder de mooiste kerstboom, nog groter en nog rijker versierd dan de boom die ze door de glazen deur bij de rijke koopman had gezien, vorig jaar met Kerstmis. Er brandden wel duizend kaarsjes aan de groene takken, en gekleurde prentjes, zoals je die in etalages ziet, keken haar aan. Het meisje strekte haar beide handen uit - toen ging het zwavelstokje uit, de vele kerstkaarsjes gingen de lucht in en veranderden in sterren, zag ze. Eentje viel er en liet een lange streep van vuur achter aan de hemel. "Nu gaat er iemand dood," zei het meisje. Want haar oude grootmoeder, de enige die lief voor haar was geweest, maar die nu dood was, had gezegd: “Als er een ster valt, gaat er een zieltje naar God."

Ze streek weer een zwavelstokje af tegen de muur, het gaf licht en in het schijnsel stond haar oma, heel duidelijk, heel stralend, heel vriendelijk en lief. "Oma!" riep het meisje. "O, neem me mee! Ik weet dat je weg bent, als het zwavelstokje uitgaat. Weg, net als de warme kachel, de gebraden gans en die prachtige, grote kerstboom." Haastig streek ze de rest van de zwavelstokjes uit het bosje af, want ze wilde oma vasthouden. De zwavelstokjes gaven zoveel licht dat het klaarlichte dag leek. Oma had er nog nooit zo mooi en zo groot uitgezien. Ze nam het kleine meisje op haar arm en ze vlogen, stralend en blij, heel, heel hoog. Er was geen kou, geen honger, geen angst - ze waren bij God. Maar in het hoekje bij het huis zat in de koude wintermorgen het kleine meisje met de rode wangen, met een glimlach om haar mond - dood, doodgevroren op de laatste avond van het oude jaar.

Het werd nieuwjaarsochtend en de kleine dode zat daar met haar zwavelstokjes, waarvan een bosje bijna was opgebrand. Ze heeft zich willen warmen, zeiden ze. Niemand wist wat voor moois ze had gezien, hoe stralend ze met oma de vreugde van het nieuwe jaar was ingegaan.

EINDE

Klik op het plaatje en luister naar de bekendste chrismas song.

Sinterklaas is nog niet goed en wel weg, of de kerstman staat in volle glorie voor je neus.
Mijn knuffel zei zondagavond al dat hij de spullen voor de kerstboom van zolder ging halen, terwijl ik nog moest bekomen van alle comotie van de Sint.
Kerstmis is echt zijn ding.
Voor mij ligt het anders, hoe ouder ik wordt, hoe mider ik uitkijk naar de die feestdagen.

Toen ik jong was kon ik heel enthousiast weken op voorhand bezig zijn met de geschenken en het menu.
Nu probeer ik mij er zo vlug en gemakkelijk mogelijk van af te maken.
Er zijn veel mensen die op vakantie trekken, en pas terug komen na al die heisa. Maar zover ben ik nog niet, ik wil de kinderen niet teleurstellen, en eens ik eraan begin komt het enthousiasme wel vanzelf terug boven, hoop ik althans.
Met kerstmis komen we hier ten huize allemaal bij elkaar, al zijn dat enkel mijn twee kinderen en schoonkinderen plus kleindochter, dus zo'n overhoop is dat nu ook niet.
Met oud en nieuw zijn we uitgenodigd door dochterlief en partner om uit eten te gaan.

Het zijn de winterblues die mij parten spelen vermoed ik.
Ik vind het leven zoveel aangenamer in de lente en de zomer.
De dagen wanneer de zon opkomt om 04.00u. en pas ondergaat om 22.00u. zijn voor mij hemels.
Ik hou van licht en warmte, waarbij ik natuurlijk niet die enkele Belgische hittegolf bedoel.
De herfst heeft zijn kleurenpracht, zonder twijfel, maar het bekoort mij enkel op een schilderij of plaatje.
Wanneer de straten vol liggen met natte bladeren, wanneer mijn bloemen bruin verkleuren of nog enkel stengels zijn, slaat bij mij de melancholie toe. En dit wordt enkel maar erger naar de winter toe.
I'm dreaming of a white chrismas...! Mooi liedje, maar in werkelijkheid is die witte sneeuw binnen de kortste keren een grijze smurrie, een modderpoel waarbij je goed moet uitkijken waar je gaat of staat wegens been/armbreuken gevaar, of erger.

Kerstmarkten, mijn knuffel is er dol op.
Maar ik vraag jullie, als je er één hebt gezien, heb je ze toch allemaal gezien. En ik heb er in de loop van mijn + 50'er jaren al wel enkel gezien. Grote markt in Antwerpen, Echternach, Vogelsang, Aken enz.
Voor de sfeer hoor ik jullie zeggen! Welke sfeer dan?
Het is allemaal zo commercieel geworden, en ik gedij niet tussen een wriemelende mensenmassa. Ik krijg dan steeds het gevoel dat ik stik. Wanneer men voor de zoveelste maal met een kinderwagen over mijn tenen heeft gereden, of mij van links naar rechts duwt, heb ik de neiging om te gaan gillen.
De kerstlichten in de straten,  de kunstig versierde etalages, Het is mooi, maar ze brengen mij geen nostalgie meer bij.

Maar straks komt mijn knuffel naar beneden met de kerstversiering, en begint hij superblij als een kind alles uit te pakken en na te kijken.
Je zal zien dat de lichtjes het weer niet meer doen denk ik dan, maar hij fikst dat dan wel.
Of we gaan er nog maar eens nieuwe kopen.
En misschien komt dan toch nog dat feestgevoel naar boven!

NOG ENKELE RAKE UITSPRAKEN VAN MIJN FAVORIETE CABARITIËR GEERT HOSTE.

klik op het plaatje om meer te weten over de man.

11 november wapenstilstand. Is dat ook een vrije dag bij wapenfabrikanten?

Een gek breekt binnen in het koninklijk paleis. Hij was de enige die de voorbije jaren zelf geen bezoek van de koninklijke familie kreeg, vandaar.

Samenstellers van het groene boekje: "als wij niets hadden veranderd, had men boos gezegd dat wij centen opstrijken om niks te doen."

Steeds meer klachten over kinderlawaai. Crèches moeten het "lawaai" halveren. Komt er dan een regel als "Beleefde kindjes spreken met één woord?"

Eén Belg op tien heeft al sex gehad op het aanrecht. De liefde van de man gaat niet alleen door de maag, maar door de hele keuken.

Religieus protest tegen halfnaakte Maria op affiche. Ik begrijp dat protest niet, ze draagt toch een hoofddoekje?

Noodtoestand in Frankrijk. Nu ook ophokplicht voor jongeren onder de achtien.

Brandende vraag van God in Frankrijk: 'Waar in de koran staat nu juist die passage over het in de fik steken van auto's?'

Na de reis van Verhofstadt: een beetje slimme allochtoon leert beter meteen Chinees in plaats van Nederlands.

Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat bierdrinken kanker voorkomt. Straks hoor je van de dokter dat hij aan je bierbuik kan zien dat je in topvorm bent!

Diesel zou vervangen kunnen worden door frituurolie. Nu maar hopen dat de mensen niet denken dat ze van de uitlaatgassen dik worden.

Brits onderzoek: de sms'jes van vrouwen zijn langer dan die van mannen. Dat verbaast mij niets. Mannen al eens in volzinnen horen praten?

Het Antwerpse OCMW betaalde het voorbije jaar minder begrafenissen. Probeert het zo de put te vullen?

Er is vandaag de dag nogal wat te doen rond de vagina.
Er zijn de vaginamonologen om te beginnen, en het laatste is een boek van Goedele Liekens.
Zelfs hier in blogland sloeg de vaginarage toe. Hoe gaan we "ze" noemen.
Velerlei namen werden naar voor gebracht, maar "mimi" schijnt tot nader order de voorkeur te genieten. Je kind zal maar Mimi heten, he Mimi?!
Ik hou het voor mezelf bij één van de oud antwerpse benamingen, en ik noem haar al jaren "mijn preut."
Preuteke, ik vind het nogal lief en aandoenlijk tegelijk klinken, en ik hoop dat geen mens het in zijn hoofd haalt om zijn kind met die naam door het leven te sturen.

Nu zijn de nederlanders op gebied van sexuele voorlichting en openheid ons altijd een stap voorgeweest.
Zo ook nu weer!
In Nederland kent men Goedele Liekens reeds lange tijd, en dus heeft men vermoedelijk ook vernomen dat zij een boek op de mark heeft gebracht.
Men heeft in Nederland vrijwel zeker het fenomeen "seniorennetblogs" ook op gemerkt, want men heeft beide gecombineerd om ons weer een stapje voor te zijn!
Ik weet dat jullie nog altijd niet weten waar ik naartoe wil, af gezien van de titel dan, maar ik ga het nu duidelijk maken!

Eénmaal per week gaan mijn allerliefste en ondergetekende naar ons tweede verblijf in Brunssum, NL.
Kwestie van de planten water te geven, en de post te lezen.
Nu is het daar niet anders dan hier hoor, rekeningen en veel reclame.
Maar één reclamefolder viel mij op omdat hij vooral gericht was op het comfort voor senioren.
Zo had je een gans gamma aan allerlei "steunmateriaal".
Letterlijk van kop tot teen kon men je die "steun" aanbieden tegen verminderde prijzen.
Ook had men voor elk ouderdomskwaaltje een remedie, dit onder de vorm van een keur aan pilletjes en zalfjes.
Het uiterlijk werd ook niet vergeten, want zo had men wat tegen ouderdomsvlekken, slappe huid, vermoeide huid enz. Ook de nodige camouflage make-up, optische spiegel en opsmukspullen werden niet vergeten.
Het frappante was dat bij elk van hun producten een rijpere vrouw stond afgebeeld.
Diverse vrouwen die allemaal de grijze haren gemeen hadden, maar met een opvallend veel jonger gelaat dan de meeste vijftigers die ik ken, of sporadisch tegenkom.
De man was volledig uit deze folder verbannen.

Maar nu komt het!
Want ik zie jullie denken, ha, ze hebben aan alles gedacht, behalve aan onze vagina.
Mis poes! Men had er wel degelijk aan gedacht!
Rechts van de warme elastische witte sokken, en boven de magnetische inlegzolen en rugspons met lange steel en zeepreservoir, stond ie.
De liefdes sluimerschelp!
Comfortabele gecombineerde vibrator voor stimulatie van de vagina en de clitoris.
Onzichtbaar onder de kleding, geruislooos, en traploos instelbaar.
Voor wie nog meer inlichtingen wil over dit leuke hebbeding, mag mij altijd mailen. Ik geef jullie dan wel het adres door waar je het kan kopen.
Hij kost € 36,95

Maar wat ik nu zo kostelijk vind is dat men er in Nederland helemaal niet hypocriet over doet, en nog veel minder preuts.
Ik zie hier in een, zeg maar folder van "kruidvat", nog geen reclame staan voor een vibrator.
Laat staan dat men hem gaat aanbevelen voor 50 plussers.
En al Goedele Liekens goede bedoelingen en vooruitstrevende mening ten spijt, de Nederlanders zijn ons toch weer voor!
Zij kunnen senioren, vagina's en sexspeeltjes als vanzelfsprekend beschouwen.
Een nederlander doet daar helemaal niet moeilijk over.
Terwijl de Belgen nog steeds aan het zoeken zijn naar een gepaste naam voor de vagina.

LIEFDESSCHELP, EN VOOR DE KLEINE KINDEREN, SCHELPJE!
KLINK DAT NIET HEMELS MOOI? WAT DENKEN JULLIE?

Ik vergeet, bij onderstaand bericht over de nieuwe dienst wagen van M.d.K.,  nog te vermeleden dat de hippe OCMW voorzitster van Antwerpen, voor duizenden euro's een superdeluxe badkamer heeft laten aanbouwen op haar kantoor.
Vermits het lijkt dat zij woond en slaapt in haar wagen, en baad op haar kantoor, vermoed ik dat de sukkel geen eigen woonst heeft. Ik stel mij dan ook de volgende vraag.
Zou het voor Antwerpen niet veel goedkoper zijn, om deze mevrouw een sociale woning ter beschikking te stellen?
Met voorang uiteraard wegens hoogdringendheid!
Hoogdringendheid voor de stadskast!

Benieuwd of iemand hierover een mening heeft!

In onze jonge jaren waren wij vrouwen net loslopend wild.
Zo leek het althans voor mij. Maar ik lees op verschillende blogs dat dit schering en inslag was, zo ook nu weer bij bojako.
Op menige job was er wel een man die naar je borsten of je billen greep.
Wij lieten duidelijk merken dat we met dat soort aantastelijkheden niet waren gediend, maar we konden met onze klachten nergens terecht.
Meestal kwam het erop neer, althans in mijn geval toch, dat ik op zoek ging naar ander werk. Met een schuldgevoel erbovenop, want erover praten deed ik niet.
Maar de tijden zijn veranderd.
Op elke fabriek of kantoor kan je nu terecht om die ongewenste intimiteiten te melden. Tenminste als je durft, want veel vrouwen zwijgen nog, en leggen nog vaak de schuld bij henzelf.
Vermits ik niet meer werk, en vermits ik geen jonge frisse bloem meer ben, ben ik gevrijwaard van die grijpgrage mannenklauwen.
Ha, had je gedacht liefje!

Mijn knuffel is een zeer minzaam man.
Nooit het ene woord hoger dan het andere, noot opgewonden of nerveus.
Maar hij heeft één principe waarvoor hij uit de bol zou gaan, en geloof mij dat hij niets uit de weg gaat moest het nodig zijn. En hij is sterk als een beer.
Zijn principe luidt: van mijn auto en mijn vrouw moet iedereen met z'n fikken afblijven.
Jawel in die volgorde, maar ik vergeef het hem minzaam. Tenslotte is zijn auto nog jong en glanzend.

Om nu to the point te komen van deze lange inleiding, gisteren moest ondergetekende naar de kliniek.
Op 15 november moet ik onder het mes, en er moesten vooraf nog wat onderzoeken gebeuren.
Vermits de kliniek in het centrum van Antwerpen ligt, ( voor de Antwerpenaren, aan "de harmonie") en dat centrum één open gat is, besloten we om met de tram er naar  toe te gaan.
Nu wou het zo zijn dat we net op het spitsuur terug naar huis reden, dus overvolle trams.
Achter mij stond een man, voor mij stond mijn knuffel.
Ik voelde mij een beetje een sandwich, het voordeel was dat ik bij een bruuske stop niet omver kon vallen.
Het nadeel was dat de man achter mij steeds met iets tegen mij aan stond te porren.
Ik dacht eerst aan een tas of iets dergelijk. Maar toen ik achterom keek om te laten merken dat ik wat geïriteerd raakte door het gepor, keek in een gelaat met een brede grijns.
Om mij meteen duidelijk te maken dat hij er plezier aan beleefde, gaf hij mij nog een por extra.
Ik voelde elk haartje in mijn nek rechtop staan. Maar ik kon niet voor of achteruit, wij stonden met z'n allen opeengepakt zoals sardienen in een blik.
Toen begon de man ook nog eens van links naar rechts tegen mij aan te schurken.
Mijn bloed kookte, maar ik kon niets doen.
Plots voelde ik een hand tussen mijn billen, en ik kon nog net een gil vermijden
Ik wou niets zeggen tegen mijn alleliefste, want ik ben er zeker van dat het dan tot knokken zou komen.
En dat wilde ik ten allen koste vermijden.
Bij de eerstvolgende halte schoot ik als een pijl uit een boog naar de uitgang, knuffel bij zijn jasmouw meetrekkend.
Die sputterde eerst wat tegen, want hij merkte heel terecht op dat we lang nog niet waren waar we moesten zijn.
Maar ik denk dat hij aan mij zag dat het ernstig was.

Natuurlijk vroeg hij wat er gaande was, maar ik vertelde het hem niet.
Hij zou boos worden omdat ik hem op de tram niets had gezegd.
Ik zei dat ik het benauwd kreeg tussen al dat volk.
Ik zie het zei hij, je ziet zo rood als een kalkoen en de zweetdruppels staan op je voorhoofd.
We hebben gewacht op de volgende tram, het was een hermelijntram, nog halfleeg.

Daar moet ik nu zo oud voor geworden zijn om nog door een perverse vent te worden lastig gevallen, denk ik nu bij mezelf.
Ik hoop dat de jonge vrouwen van nu veel assertiever en alerter zullen reageren dan ik wanneer die gore vent achter hen op de tram komt te staan.

Antwerpen heeft een grote schuldenlast, en zo te zien zal hij nog niet meteen kleiner worden.
Toch niet als het moet afhangen van de OCMW-voorzitster van dienst.

De vinnige dame reed de voorbije twee jaren 110.000km. met haar dienstwagen.
Zij vond het dan ook hoog tijd worden dat er een nieuwe onder haar zitvlak kwam te bollen. Reeds haar derde.
Niet zo maar eender dewelke had zij in gedachten, nee, ze heeft haar duidelijke wensen kenbaar gemaakt.
Zij koos voor de Opel Signum 2,2 DTI!
De spiksplinternieuwe wagen diende van volgende opties te voorzien te zijn:
metaalkleur, lederen interieur inclusief verwarmbare voorzetels, parkeerpiloot, radio CD & MP3 speler, GPS navigatie/kleurenscherm voor navigatie, sierprofiel en een afneembare trekhaak.
Geen kattepis dus!

Mensen die van een leefloon moeten leven zullen ook wel vaak last hebben van koude billen, doch zij krijgen geen verwarmde zetels.
Meer nog, met de hoge verwarmingskosten zullen ze hun verwarming enkele graden lager mogen zetten.
Waarschijnlijk hoopt men dat zij het warm krijgen wanneer ze de blitse auto  zien voorbij zoeven.
Ondertussen werden de prijzen voor de maaltijden in de Antwerpse OCMW dienstcentraverhoogd.
Ook de hulpverlening is er als de kippen bij om het tarief aan te passen. Naar boven uiteraard!
En waarom heeft een dienstwagen in godsnaam een trekhaak nodig?
Ik kan niet geloven dat zij na een late vergadering gaat overnachten in haar caravan.
Een dienstcaravan dan waarschijnlijk?
Benieuwd dan met welke snufjes die is uitgerust. Alvast met sauna en bubbelbad vermoed ik. En uit noodzaak een waterbed?

Heer vergeef ons onze OCMW en zijn schuldenaren!


Geschreven naar aanleiding van een artikel in ANTWERPS NIEUWS.

Ik heb in mijn leven slechts drie echte dierbaren verloren.
Eén was mijn toeverlaat in mijn late tienerjaren, de tweede was een hartsvriendin die stierf bij een autoongeluk op amper 25 jarige leeftijd.
De derde was eveneens een hartsvriendin die ook als vervangmoeder optrad voor mij wanneer ik zorgen of verdriet had. Zij was vele jaren ouder dan ik en is vorig jaar overleden.
De eerste twee hun graf is reeds lang verdwenen op het kerkhof, en de laatste heeft geen graf of urne op het kerkhof.
Zij was vrijzinnig en geloofde niet in een hiernamaals.
Weg is weg was haar motto.
Ik heb voor hen alle drie een schrijntje in de vorm van een kadertje tegen de muur met hun foto in. Daarvoor staat een kaars. Die wordt op hun verjaardag aangestoken.
Zij zijn er niet meer, maar ze zijn niet vergeten!

Ik hoef dus op allerheiligen, net zomin als op andere dagen, naar het kerkhof toe.
Men moet dit later ook niet voor mij doen.
Ik heb tegen het iniatief om een graf te bezoeken op zich niets. Ieder verwerkt zijn verdriet op zijn manier.
Kerkhoven kunnen ook rustgevend zijn voor iemand die geen gestorvene heeft, maar die toch met een verdriet te kampen heeft uit legio redenen.
Ik heb vaak op kerkhoven gewandeld toen ik jong was.
Ik hield van de stilte. En ik hield van de mooie spreuken op sommige grafzerken.
Als een ware filosoof stelde ik mij dan allerlei vragen bij het lezen van die teksten op de grafzerken.
Vragen in de trent van; was deze man of vrouw werkelijk een geliefd persoon? Worden er nog tranen gestort voor hem of haar? Heeft hij of zij werkelijk veel goeds gedaan, en veel liefde gegeven tijdens het leven.
Vaak kon je aan de graven zelf wel zien of dat zo was.
Wanneer die graven eens per maand moesten worden verzorgt door de grafdelvers, dacht ik steeds, waarom doen ze het niet zelf.
Waarom maken ze zelf daar geen tijd voor.
Zijn dat die mensen die eens per jaar de duurste pot bloemen kopen, hun mooiste jas aantrekken, en dan naar het kerkhof gaan enkel om gezien te worden.
Enkel voor het oog van de mensen zoals men zegt.
Maar voor al mijn vragen bij deze zal er wel een afdoend antwoord zijn.
Er zijn ook mensen die door ziekte of ouderdom niet naar het kerkhof kunnen.

Het enige dat bij mij echt zeer schrijnend overkwam bij deze Alleheiligen, was een reportage op het nieuwsbericht van één.
Men liet er ons het grootste en beroemdste kerkhof van Antwerpen zien. Namelijk het Schoonselhof"
Tal van beroemde mensen liggen daar begraven. Met monumenten van, en standbeelden als grafzerk.
Het kerkhof trekt door dit feit ook op andere dagen door het jaar heen vele bezoekers.
Het oogt mooi, het oogt verzorgt. Men kan er zelfs hier en daar op een bank plaats nemen en mijmeren over leven en dood zo je wil.
Maar nooit neemt men de moeite om tot de uiterste hoek te gaan van het kerkhof.
Want daar is het niet mooi!
Daar staan geen banken!
Staan geen monumenten of standbeelden!
Nee, daar vind men enkel wat goedkope donkere houten kruisen.
Met in kalkwitte verf de naam en datum van geboorte en overlijden van de afgestorvene.
En hier en daar een ruiker bloemen.
Het is het kerkhofhoekje van de armen.
Daar liggen diegene begraven die niet het geld hadden om in pracht en praal te worden begraven.
Daar liggen diegenen begraven wiens familie met hen niets meer te maken wou hebben, of alleszins niet wilden opdraaien voor de begrafeniskosten.
Daar liggen de zwervers, de uitgespuwden van de maatschappij.
Die maatschappij betaald echter wel hun begrafenis, het O.C.M.W. met name neemt die taak op zich.

Dat zielige hoekje werd even in de kijker gezet via de tv.
Vreemd was dat toevallig de voorzitster van datzelfde O.C.M.W. ook aanwezig was, tegelijkertijd met de camera's.
Ik gedenk mijn dierbaren op mijn manier, met hun foto en een kaars, als een klein schrijn.
Ik hoop dat er iemand elke dag aan dat vergeten hoekje denkt op dat prachtige kerkhof.

MAAR ZELFS IN DE DOOD IS DE MENS NIET GELIJK.
EN DAT IS MJN OPRECHTE MENING!

Mijn alter ego huismusje is ingeschreven bij de huisdierenmailgroep alhier op seniorennet.
Als troubadoerke durf ik mij daar niet vertonen omdat ik bang ben dat men mij nen vranke aap gaan vinden. En apen zijn geen huisdieren he!

Ik lees daar al een paar dagen dat er verschillende mensen hun gevogelte moeten "ophokken".
Daarstraks op het nieuws kwam ik te weten dat het zelfs enkele maanden ging duren, minstens tot februari 2006, voor die dieren weer in de buitenlucht mogen rond lopen.
Dus vanaf nu zijn het ex scharrelkippen, en hun eieren zullen gedegradeerd worden tot ordinaire legeieren. Als ze tenminste nog eieren willen leggen.

Gedetineerden komen in opstand en maken amok. Breken hun cellen af, weigeren te gehoorzamen aan de cipiers.
Dit uit frustratie omdat ze opgesloten zitten, en door gebrek aan personeel niet elke dag hun wandeling kunnen maken.
Want een hele dag tv kijken vanuit een zetel gaat gauw vervelen, en daar worden die gevangenen gefrustreerd van.
Ik vrees dat wanneer onze kiekens (eveneens?) onschuldig worden opgesloten in hun hokken zonder al dat comfort zeker gefrustreerd raken, en het wel eens zouden kunnen vertikken om eieren te leggen.

Men heeft gauw gauw een website ineengestoken die de houders van pluimvee moet informatie verschaffen welke gebieden een risico gebied zijn.
Men had het beter laten doen door ons bloggers, want hier zitten tenminste krakken tussen die wanneer ze iets op het net zetten, het meteen ook werkt.
Nu werkt die bewuste website maar half, en het zal nog enkele dagen duren voor het in orde is.
Op het journaal kon je dan wel even zien welke die bewuste gebieden waren.
Aan hen die dat fragment net gemist hebben omdat ze even nipte aan hun tas koffie, zou ik de raad willen geven om de video in te schakelen.
Neem het voorbij flitsend  onderwerp op. Drink je kop koffie leeg. Ga  geconcentreerd voor het scherm zitten zonder ook maar even te knipperen met de ogen. Druk op de play toets.
Je kan het op die manier keer op keer op keer terugspoelen, en weer afspelen tot je volledig op de hoogte bent.

Wat in elk geval wel meteen in het oog springt, is dat er in Vaanderen veel meer risico gebieden schijnen te liggen, dan over de taalgrens.
Het kot-kot-kedei verstomd, terwijl het bourgeoise keu-keu-kedeux vrij weerklinkt.
Ergens kan ik het wel begrijpen.
Waarschijnlijk zit al het gepluimde liever in Vlaanderen.
Maar ik maak mij ongerust!
Want het zijn niet alleen de kippen die de dupe zijn!
Neen, alle vogelsoorten worden opgejaagd, gevangen en opgesloten.
Zo ook de duif, de gans en de zwaan, om er maar enkele te noemen.
En niet vergeten de huismus!

Dat laatste vooral boezemd mij angst in.
Hoelang gaat het nog duren voor men mij ook de snavel snoert.
Voor men mij ook gaat verbannen naar een donker hok.
Ik fladder al jaren veel minder rond dan vroeger.
Deels omdat mijn vleugels wat strammer worden, deels omdat ik het cocoonen onder mijn dakpannen tot mijn hoofdbezigheid heb gemaakt.
Virussen zijn vieze dingen, en ze stichten meer kwaad dan goed.
Je ziet ze niet, je hoort ze niet.
Pas als het te laat voor je is weet je dat je besmet bent.
Dus als huismusje niet meer vrij en vrolijk tjilpt......
Dan heb ik vermoedelijk vogelgriep!

Buiten spoken, heksen en allerlei andere creeps, is de pompoen het symbool bij uitstek bij Halloween.
Daarom een beetje geschiedenis over deze uit de kluit gewassen groente!

Pompoenen komen oorspronkelijk uit Noord-Amerika.
Er zijn al zaden gevonden van 7000 tot 5500 voor Christus. Verwijzingen naar pompoenen gaan vele eeuwen terug.
De naam pompoen komt oorspronkelijk van het Griekse woord "Pepon" wat betekend "grote meloen". "Pepon" is later weer door de fransen veranderd in "pompon".
De engelsen op hun beurt veranderden de naam weer in "Pumpion" en uiteindelijk veranderde Amerikaanse kolonisten deze naam in "pumpkin", wat bij ons dus "Pompoen" is.

Al eeuwen geleden gebruikten de indianen pompoenen als hoofdgerecht bij hun dagelijkse voeding.
Ook droogden zij stroken pompoen en vlochten daar matten van. Of roosterden de stroken pompoen op een open vuur om ze daarna op te eten.
Toen er blanke kolonisten in Amerika arriveerden zagen ze de pompoenen groeien bij de indianen, en zo werden ook de pompoenen in hun dagelijkse voedsel opgenomen.
Net zoals vandaag de dag waren er toen al tal van recepten, van voorgerecht tot dessert. Van bijvoorbeeld pompoensoep, over pompoenstamppot tot pompoenijs.
De oorsprong van het ontstaan van de pompoenen pastei is zoals ze denken gekomen doordat de kolonisten de top van de pompoen eraf sneden, de zaden eruit haalden en vulden met melk, spijzen en honing.
De pompoen werd dan gebakken in de hete as van een uitgaand vuurtje.
Hierbij gevoegd twee leuke recepten voor de (klein)kinderen met pompoen.


KOKEN MET SPOKEN


HEKSENFRIET

Benodigheden: 1 kleine oranje pompoen
                               Olie om te frituren
                              Zout (zeezout) al naar believen.

Maak de pompoen schoon en snijd staafjes van ongeveer 1cm breed.
Verhit de olie tot 180° celcius.
Frituur de reepjes een aantal minuten.
Laten uitlekken, en al, dan niet bestrooien met het zout.

CREEPY PANNEKOEKEN.

Benodigheden: 1kg. pompoen
                              1 liter melk
                              3 tot 4 eieren
                              500gr. bloem
                              1 lepel boter
                              20gr. gist
                              have lepel zout
                              Stroop of honing

Kook de pompoen, en meng daarna met de eieren, bloem, gist en stroop of honing.
Voeg als laatste de melk toe met boter, en zout.
Daarna bakken in een koekepan zoals een gewone pannekoek.

VEEL PLEZIER EN SMAKELIJK!

In 2001 kreeg ik van zoonlief voor mijn verjaardag een computer.
Zelf kwam hij er pas na zijn twintigste achter dat hij informaticus wou worden.  Hij was schoolmoe op zijn achttiende, heeft na zijn legerdienst alle stielen als werknemer doorlopen, en besloot toen om terug te gaan studeren.
Hetgeen hem met brio is gelukt!
Vermits kleindochter beter met een pc overweg kon dan met haar rammelaar, vond "mijn nerdje"(mijn troetelnaam voor zoonlief) dat ook de bonnie niet kon achterblijven.
Het was een tweedehands desktop, W'98. Ik kan dit nu wel met veel branie hier vertellen, maar op de bewuste dag zelf hoorde ik het in Keulen donderen bij die informatie.
Zoonlief instaleerde hem, gaf mij een boek, en vertrok met de woorden "veel plezier ermee mams".
Daar stond hij dan te blinken, mijn computerke!
Het spelen van een kaartspelletje lukte mij reeds na een paar uur! Veel meer dan dat zat er trouwens niet in omdat ik nog geen internet aansluiting had.
En toen kwam de kat op de koord!
Ik zette hem uit, ging slapen, en na het weer ontwaken zette ik hem weer op...... maar nada!
Geen beeld maar een foutmelding. Paniek!
Telefoon naar zoonlief, die bij het horen van mijn ietwat ijle stem, krom lag van het lachen.
Om een lang verhaal kort te maken, (al is dat een steeds weerkerend probleem bij mij) ik had de pc uitgezet, en niet zoals het hoort "afgesloten". Wist ik veel!
En die eerste minkukel zette mij ertoe aan om de éne cursus na de andere  te gaan volgen in het avondonderwijs voor volwassenen

Sindsdien ben ik dus student.
Dit staat officieel op de getuigschriften die ik heb behaald, en ook op de school worden we zo aangsproken op de één of andere mededeling of prospector.
De vlag dekt echter de lading niet, want  de titel 'student' is ietwat te hoogdragend in mijn geval.
Niet dat ik niet zit te zweten en te zwoegen over en bij de leerstof hoor, nee het verschil zit hem mijn geheugen.
Telkens bij het einde van de les ga ik met de nodige now how naar huis.
Thuis gekomen wil ik die kennis meteen in de praktijk omzetten, kwestie van mijn partner danig te imponeren....
En daar loopt het al mis! Amper twee uur, na de vier uur durende les, zit ik met de handen in het haar. Wanhopig uitroepend " daarnet kon ik het nog, daarnet wist ik het nog!"
Eén troost, al mijn mede studenten, één enkele uitzondering niet te na gesproken, kampen met hetzelfde probleem als ik.
Onze leraar, die ik bewonder voor zijn nooit aflatend geduld, begint dan nog maar eens opnieuw.

Dus, ik ben student.
En als hardwerkend student mag ik ook genieten van de welverdiende schoolvakantie's.
Zo ook van deze herfstvakantie.
Mijn allerliefste, de hond, de kat en ik gaan er een weekje tussenuit.
Wij gaan naar onze woonst in NL. meer bepaald naar Brunssum.
Daar in Brunssum wonen wij in een winkelstraat midden in het centrum.
Vermits winkelen één van mijn grote hobby's is, ga ik mij daar niet vervelen.
Al zal er natuurlijk ook eens grondig moeten worden gepoetst, in plaats van ons wekelijks te beperken tot het geven van water aan de planten, en met de plumeau van ver te staan wapperen.
Mijn eerste peeceeke is ondertussen wijlen, en in de plaats heb ik nu een laptop. Ik noem het 'mijn lappeke.'
Als mijn bijna overladen verstandelijke vermogens, mij niet in de steek laten, kan ik draadloos surfen in NL.
Dan schrijf ik het volgende berichtje vanuit Brunssum.
Moesten jullie nu een ganse week niets te zien krijgen, dan wil dat zeggen dat het mij niet gelukt is om de nodige software te reinstaleren.

Een prettig weekend toegewenst aan al mijn bezoekers!

Zonet stond ik voor een dilemma!
Niets wereldschokkend, maar toch...

Er werd ten huize van troubadoer aan de bovendeur gebeld.
Omdat ik vandaag niemand verwachtte, en omdat mijn allerliefste was gaan vissen, had ik mij de vrijheid veroorloofd om na het douchen lekker in mijn zachte warme badjas achter de pc te kruipen.
Ik was dus niet echt gekleed om bezoek te ontvangen, en twijfelde daarom even om de deur te openen.
Ik keek veiligheidshalve door het spionnetje, en zag twee kindjes staan die ik niet kende.
Omdat ik van kinderen geen gevaar vrees, deed ik open.
"Mevrouw" zo begonnen ze heel beleefd, "mogen wij voor u een liedje zingen van Halloween?"
En opslag stond ik met mijn dilemma.

Het is raar dat er op een paar luttele seconden zoveel gedachten ineens door je hoofd kunnen gaan.
Ten eerste dacht ik eraan dat ik geen snoep in huis had.
Niet dat we niet graag snoepen hoor, net het tegenovergestelde!
Daarom juist haal ik enkel snoep in huis als ik bezoek verwacht. De snoep wordt uitgestalt op de tafel, het bezoek wordt aangeport om nog wat te nemen, zodat er weinig of niets overblijft wanneer ze weer vertrekken.
Dit alles ter preventie van de toch al niet zo slanke lijn.
Vermits kleindochter in het weekend was komen logeren, bleef er dan ook maar één pakje aangebroken koekjes over, en een miniem stukje marsepein.
Dit enkel omdat mama en papa iets vroeger terug waren dan was gepland, en er dus geen tijd meer was om het resterende in haar kleine mond te stoppen.
Van mama en papa mag ze niet teveel snoepen. Zij weet dat, en ook het waarom weet ze. Het is slecht voor haar tandjes vertelt ze ons dan. Maar om ons te plezieren neemt ze toch maar wat.
Als ik onze hartedief niet mag verwennen, dan moeten zij ze maar niet aan mij overlaten!
En daarbij, je kan geen grotere snoepers vinden dan haar mama en papa. Dus, in dit geval hanteren zij de slogan" luister naar mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden. Die ballon ging dus afgelopen weekend niet op bij bonnie!
Maar ik dwaal af.

Die kinderen stonden dus vol verwachting op mijn ja te wachten.
Zij waren van Noord-Afrikaanse origine, hetgeen er in feite niets toe doet, maar ze waren ook niet verkleed.
Mijn gedachten gingen nog steeds in ijltempo door mijn hoofd. Of beter gezegd, mijn dilemma.
Want wat moest ik doen? Ik kan zo moeilijk kinderen teleurstellen.
Maar die allochtone kinderen mochten zich niet verkleden in heks of iets gelijkaardigs van hun papa, zo verklaarden ze mij.
Maar dat is toch net de bedoeling van Halloween vieren, niet dan?
En ik had geen snoep in huis.
Maar ik kon het niet over mijn hart krijgen om nee te zeggen.
Zij zongen dus hun liedje, en mijn mond viel open.
Want zij zongen over de drie koningen, ze kenden geen Halloween liedje zeiden ze.
Ik ben als de bliksem naar de leefkamer gerend, heb daar uit mijn portemonee een euro gehaald en hen die gegeven.

Al mijn vragen waren gelijk in het niets verdwenen.
De vraag of ik het wel zou toelaten omdat ze niet verkleed waren.
De vraag waarom ze het deden als ze niet begrepen wat Halloween betekende.
De vraag of het geen bedeltruuk was van mams of paps.
Want hun stralende gezichtjes waren mijn dank. De kleinste van de twee keek met zo'n grote ogen naar het geldstuk, net of het een diamant was.
Ik heb vlug de deur gesloten, ik kon mij niet meer houden van het lachen bij dit alles. En ik wou niet de indruk wekken dat ik hen uitlachte.
Ik zit hier nu bij het schrijven nog steeds te schaterlachen.
Drie Koningen of Halloween, who cares!
Mijn dilemma was weggelachen, de kinderen waren blij, en mijn dag was goed begonnen.

IK MEEN DAT DIT ALLES MEER WAARD IS DAN GELD. U OOK?