Gisteren bij chia bewegings informatie gelezen. En daar ik iemand ben die meestal de daad bij het woord voegt, repte ik mij naar de supermarkt. Daar een zak aardappelen gekocht van vijftig kilo, want ik ben van plan om dit vol te houden. Het begon al meteen goed. Lift kapot, dus met de zak via de trap naar het vierde verdiep. Voor vandaag had ik mijn training al gehad. Lees hieronder hoe het verder ging.

Bewegingsles,

Vandaag de bewegingsles gehad

ontzettend goed

voor jullie

voor mij

voor iedereen

sávonds kun je niet meer bewegen

dat is fantastisch

Je kunt alleen nog in je stoel zitten en recht voor je uitkijken

Misschien kun je nog aanwijzen wat je wilt drinken

maar dat is dan ook het enige

Je wordt ontzettend dronken en alles beweegt ,behalve jij

fantastisch

De volgende dag heb je een vreselijke kater

en de dag daarna ben je nog heel erg slap

Zo kun je wel drie dagen niks en heb je geen probleem

Je moet dus zorgen dat je voor de vierde dag weer een

bewegingsles hebt afgesproken

Ontzettend goed!

____________________________________________________________

Van alle sprookjes die ik gelezen heb, en voorgelezen heb voor mijn kinderen vind ik het onderstaand het mooiste. Het is het enige sprookje dat mij steeds weer tot in het diepst van mijn hart ontroerd. Het is ook het enige sprookje waar ik voeling mee heb, maar dat zal wel liggen aan mijn trieste jeugd. En zoals ik mijn trieste jeugdjaren van mij afschrijf, zo wil ik ook dit sprookje met jullie delen.

Achter het plaatje schuilt een mooie song. Klik op het plaatje.

Het meisje met de zwavelstokjes

Den lille Pige med Svovlstikkerne

Hans Christian Andersen

Het was afschuwelijk koud, het sneeuwde en het begon donker te worden. Het was ook de laatste avond van het jaar, oudejaarsavond. In die kou en in dat donker liep er op straat een arm, klein meisje, zonder muts en op blote voeten. Ze had wel pantoffels aangehad toen ze van huis ging, maar dat hielp niet veel: het waren heel grote pantoffels, haar moeder had ze het laatst gedragen, zo groot waren ze, en het meisje had ze bij het oversteken verloren, toen er twee rijtuigen vreselijk hard voorbijvlogen. De ene pantoffel was niet te vinden en met de andere ging er een jongen vandoor: hij zei dat hij hem als wieg kon gebruiken als hij later kinderen kreeg. Daar liep dat meisje dus op haar blote voetjes, die rood en blauw zagen van de kou. In een oud schort had ze een heleboel zwavelstokjes en één bosje hield ze in haar hand. Niemand had nog iets van haar gekocht, de hele dag niet. Niemand had haar ook maar een stuivertje gegeven. Hongerig en koud liep ze daar en ze zag er zo zielig uit, dat arme stakkerdje! De sneeuwvlokken vielen in haar lange, blonde haar, dat zo mooi in haar nek krulde, maar aan dat soort dingen dacht ze echt niet. Uit alle ramen scheen licht naar buiten en het rook overal zo lekker naar gebraden gans; het was immers oudejaarsavond en daar dacht ze wel aan.

In een hoekje tussen twee huizen, waarvan het ene een beetje vooruitstak, ging ze in elkaar gedoken zitten. Haar beentjes trok ze onder zich op, maar ze kreeg het nog kouder, en naar huis durfde ze niet, want ze had geen zwavelstokjes verkocht en ook geen stuivertje gekregen. Haar vader zou haar slaan en thuis was het trouwens ook koud. Ze woonden vlak onder het dak en daar blies de wind doorheen, ook al waren de ergste kieren met stro en oude lappen dichtgestopt. Ze had bijna geen gevoel meer in haar handjes van de kou. O, wat zou een zwavelstokje lekker warm zijn! Zou ze er eentje uit het bosje durven trekken en het tegen de muur afstrijken om haar handen te warmen? Ze trok er een uit. "Ritsss..." Wat vlamde dat, wat brandde dat! Het gaf een warm, helder vlammetje, net een kaarsje, toen ze haar handen eromheen hield. Een wonderlijk licht gaf het. Het meisje dacht dat ze voor een grote, ijzeren kachel zat met glimmende koperen ballen en een koperen trommel. Het vuur brandde zo heerlijk, het was zo lekker warm. Maar wat was dat? Het meisje strekte haar voetjes al uit om die ook te warmen - toen ging de vlam uit, de kachel verdween - en zij zat met een stompje van het afgebrande zwavelstokje in haar hand.

Ze stak er nog een aan. Het brandde, het gaf licht en waar het schijnsel op de muur viel, werd die doorzichtig, net als een sluier. Ze keek zo de kamer in, waar de tafel gedekt was met een spierwit tafelkleed, met het fijnste porselein. De gebraden gans, gevuld met pruimen en appeltjes, stond heerlijk te dampen. En wat het allerheerlijkst was, de gans sprong van de schaal en waggelde met een vork en mes in zijn rug over de grond. Hij kwam recht op het arme meisje af; toen ging het zwavelstokje uit en was alleen de dichte, koude muur er nog.

Ze stak er nog een aan. Toen zat ze onder de mooiste kerstboom, nog groter en nog rijker versierd dan de boom die ze door de glazen deur bij de rijke koopman had gezien, vorig jaar met Kerstmis. Er brandden wel duizend kaarsjes aan de groene takken, en gekleurde prentjes, zoals je die in etalages ziet, keken haar aan. Het meisje strekte haar beide handen uit - toen ging het zwavelstokje uit, de vele kerstkaarsjes gingen de lucht in en veranderden in sterren, zag ze. Eentje viel er en liet een lange streep van vuur achter aan de hemel. "Nu gaat er iemand dood," zei het meisje. Want haar oude grootmoeder, de enige die lief voor haar was geweest, maar die nu dood was, had gezegd: “Als er een ster valt, gaat er een zieltje naar God."

Ze streek weer een zwavelstokje af tegen de muur, het gaf licht en in het schijnsel stond haar oma, heel duidelijk, heel stralend, heel vriendelijk en lief. "Oma!" riep het meisje. "O, neem me mee! Ik weet dat je weg bent, als het zwavelstokje uitgaat. Weg, net als de warme kachel, de gebraden gans en die prachtige, grote kerstboom." Haastig streek ze de rest van de zwavelstokjes uit het bosje af, want ze wilde oma vasthouden. De zwavelstokjes gaven zoveel licht dat het klaarlichte dag leek. Oma had er nog nooit zo mooi en zo groot uitgezien. Ze nam het kleine meisje op haar arm en ze vlogen, stralend en blij, heel, heel hoog. Er was geen kou, geen honger, geen angst - ze waren bij God. Maar in het hoekje bij het huis zat in de koude wintermorgen het kleine meisje met de rode wangen, met een glimlach om haar mond - dood, doodgevroren op de laatste avond van het oude jaar.

Het werd nieuwjaarsochtend en de kleine dode zat daar met haar zwavelstokjes, waarvan een bosje bijna was opgebrand. Ze heeft zich willen warmen, zeiden ze. Niemand wist wat voor moois ze had gezien, hoe stralend ze met oma de vreugde van het nieuwe jaar was ingegaan.

EINDE

Klik op het plaatje en luister naar de bekendste chrismas song.

Sinterklaas is nog niet goed en wel weg, of de kerstman staat in volle glorie voor je neus.
Mijn knuffel zei zondagavond al dat hij de spullen voor de kerstboom van zolder ging halen, terwijl ik nog moest bekomen van alle comotie van de Sint.
Kerstmis is echt zijn ding.
Voor mij ligt het anders, hoe ouder ik wordt, hoe mider ik uitkijk naar de die feestdagen.

Toen ik jong was kon ik heel enthousiast weken op voorhand bezig zijn met de geschenken en het menu.
Nu probeer ik mij er zo vlug en gemakkelijk mogelijk van af te maken.
Er zijn veel mensen die op vakantie trekken, en pas terug komen na al die heisa. Maar zover ben ik nog niet, ik wil de kinderen niet teleurstellen, en eens ik eraan begin komt het enthousiasme wel vanzelf terug boven, hoop ik althans.
Met kerstmis komen we hier ten huize allemaal bij elkaar, al zijn dat enkel mijn twee kinderen en schoonkinderen plus kleindochter, dus zo'n overhoop is dat nu ook niet.
Met oud en nieuw zijn we uitgenodigd door dochterlief en partner om uit eten te gaan.

Het zijn de winterblues die mij parten spelen vermoed ik.
Ik vind het leven zoveel aangenamer in de lente en de zomer.
De dagen wanneer de zon opkomt om 04.00u. en pas ondergaat om 22.00u. zijn voor mij hemels.
Ik hou van licht en warmte, waarbij ik natuurlijk niet die enkele Belgische hittegolf bedoel.
De herfst heeft zijn kleurenpracht, zonder twijfel, maar het bekoort mij enkel op een schilderij of plaatje.
Wanneer de straten vol liggen met natte bladeren, wanneer mijn bloemen bruin verkleuren of nog enkel stengels zijn, slaat bij mij de melancholie toe. En dit wordt enkel maar erger naar de winter toe.
I'm dreaming of a white chrismas...! Mooi liedje, maar in werkelijkheid is die witte sneeuw binnen de kortste keren een grijze smurrie, een modderpoel waarbij je goed moet uitkijken waar je gaat of staat wegens been/armbreuken gevaar, of erger.

Kerstmarkten, mijn knuffel is er dol op.
Maar ik vraag jullie, als je er één hebt gezien, heb je ze toch allemaal gezien. En ik heb er in de loop van mijn + 50'er jaren al wel enkel gezien. Grote markt in Antwerpen, Echternach, Vogelsang, Aken enz.
Voor de sfeer hoor ik jullie zeggen! Welke sfeer dan?
Het is allemaal zo commercieel geworden, en ik gedij niet tussen een wriemelende mensenmassa. Ik krijg dan steeds het gevoel dat ik stik. Wanneer men voor de zoveelste maal met een kinderwagen over mijn tenen heeft gereden, of mij van links naar rechts duwt, heb ik de neiging om te gaan gillen.
De kerstlichten in de straten,  de kunstig versierde etalages, Het is mooi, maar ze brengen mij geen nostalgie meer bij.

Maar straks komt mijn knuffel naar beneden met de kerstversiering, en begint hij superblij als een kind alles uit te pakken en na te kijken.
Je zal zien dat de lichtjes het weer niet meer doen denk ik dan, maar hij fikst dat dan wel.
Of we gaan er nog maar eens nieuwe kopen.
En misschien komt dan toch nog dat feestgevoel naar boven!

NOG ENKELE RAKE UITSPRAKEN VAN MIJN FAVORIETE CABARITIËR GEERT HOSTE.

klik op het plaatje om meer te weten over de man.

11 november wapenstilstand. Is dat ook een vrije dag bij wapenfabrikanten?

Een gek breekt binnen in het koninklijk paleis. Hij was de enige die de voorbije jaren zelf geen bezoek van de koninklijke familie kreeg, vandaar.

Samenstellers van het groene boekje: "als wij niets hadden veranderd, had men boos gezegd dat wij centen opstrijken om niks te doen."

Steeds meer klachten over kinderlawaai. Crèches moeten het "lawaai" halveren. Komt er dan een regel als "Beleefde kindjes spreken met één woord?"

Eén Belg op tien heeft al sex gehad op het aanrecht. De liefde van de man gaat niet alleen door de maag, maar door de hele keuken.

Religieus protest tegen halfnaakte Maria op affiche. Ik begrijp dat protest niet, ze draagt toch een hoofddoekje?

Noodtoestand in Frankrijk. Nu ook ophokplicht voor jongeren onder de achtien.

Brandende vraag van God in Frankrijk: 'Waar in de koran staat nu juist die passage over het in de fik steken van auto's?'

Na de reis van Verhofstadt: een beetje slimme allochtoon leert beter meteen Chinees in plaats van Nederlands.

Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat bierdrinken kanker voorkomt. Straks hoor je van de dokter dat hij aan je bierbuik kan zien dat je in topvorm bent!

Diesel zou vervangen kunnen worden door frituurolie. Nu maar hopen dat de mensen niet denken dat ze van de uitlaatgassen dik worden.

Brits onderzoek: de sms'jes van vrouwen zijn langer dan die van mannen. Dat verbaast mij niets. Mannen al eens in volzinnen horen praten?

Het Antwerpse OCMW betaalde het voorbije jaar minder begrafenissen. Probeert het zo de put te vullen?

Er is vandaag de dag nogal wat te doen rond de vagina.
Er zijn de vaginamonologen om te beginnen, en het laatste is een boek van Goedele Liekens.
Zelfs hier in blogland sloeg de vaginarage toe. Hoe gaan we "ze" noemen.
Velerlei namen werden naar voor gebracht, maar "mimi" schijnt tot nader order de voorkeur te genieten. Je kind zal maar Mimi heten, he Mimi?!
Ik hou het voor mezelf bij één van de oud antwerpse benamingen, en ik noem haar al jaren "mijn preut."
Preuteke, ik vind het nogal lief en aandoenlijk tegelijk klinken, en ik hoop dat geen mens het in zijn hoofd haalt om zijn kind met die naam door het leven te sturen.

Nu zijn de nederlanders op gebied van sexuele voorlichting en openheid ons altijd een stap voorgeweest.
Zo ook nu weer!
In Nederland kent men Goedele Liekens reeds lange tijd, en dus heeft men vermoedelijk ook vernomen dat zij een boek op de mark heeft gebracht.
Men heeft in Nederland vrijwel zeker het fenomeen "seniorennetblogs" ook op gemerkt, want men heeft beide gecombineerd om ons weer een stapje voor te zijn!
Ik weet dat jullie nog altijd niet weten waar ik naartoe wil, af gezien van de titel dan, maar ik ga het nu duidelijk maken!

Eénmaal per week gaan mijn allerliefste en ondergetekende naar ons tweede verblijf in Brunssum, NL.
Kwestie van de planten water te geven, en de post te lezen.
Nu is het daar niet anders dan hier hoor, rekeningen en veel reclame.
Maar één reclamefolder viel mij op omdat hij vooral gericht was op het comfort voor senioren.
Zo had je een gans gamma aan allerlei "steunmateriaal".
Letterlijk van kop tot teen kon men je die "steun" aanbieden tegen verminderde prijzen.
Ook had men voor elk ouderdomskwaaltje een remedie, dit onder de vorm van een keur aan pilletjes en zalfjes.
Het uiterlijk werd ook niet vergeten, want zo had men wat tegen ouderdomsvlekken, slappe huid, vermoeide huid enz. Ook de nodige camouflage make-up, optische spiegel en opsmukspullen werden niet vergeten.
Het frappante was dat bij elk van hun producten een rijpere vrouw stond afgebeeld.
Diverse vrouwen die allemaal de grijze haren gemeen hadden, maar met een opvallend veel jonger gelaat dan de meeste vijftigers die ik ken, of sporadisch tegenkom.
De man was volledig uit deze folder verbannen.

Maar nu komt het!
Want ik zie jullie denken, ha, ze hebben aan alles gedacht, behalve aan onze vagina.
Mis poes! Men had er wel degelijk aan gedacht!
Rechts van de warme elastische witte sokken, en boven de magnetische inlegzolen en rugspons met lange steel en zeepreservoir, stond ie.
De liefdes sluimerschelp!
Comfortabele gecombineerde vibrator voor stimulatie van de vagina en de clitoris.
Onzichtbaar onder de kleding, geruislooos, en traploos instelbaar.
Voor wie nog meer inlichtingen wil over dit leuke hebbeding, mag mij altijd mailen. Ik geef jullie dan wel het adres door waar je het kan kopen.
Hij kost € 36,95

Maar wat ik nu zo kostelijk vind is dat men er in Nederland helemaal niet hypocriet over doet, en nog veel minder preuts.
Ik zie hier in een, zeg maar folder van "kruidvat", nog geen reclame staan voor een vibrator.
Laat staan dat men hem gaat aanbevelen voor 50 plussers.
En al Goedele Liekens goede bedoelingen en vooruitstrevende mening ten spijt, de Nederlanders zijn ons toch weer voor!
Zij kunnen senioren, vagina's en sexspeeltjes als vanzelfsprekend beschouwen.
Een nederlander doet daar helemaal niet moeilijk over.
Terwijl de Belgen nog steeds aan het zoeken zijn naar een gepaste naam voor de vagina.

LIEFDESSCHELP, EN VOOR DE KLEINE KINDEREN, SCHELPJE!
KLINK DAT NIET HEMELS MOOI? WAT DENKEN JULLIE?

Ik vergeet, bij onderstaand bericht over de nieuwe dienst wagen van M.d.K.,  nog te vermeleden dat de hippe OCMW voorzitster van Antwerpen, voor duizenden euro's een superdeluxe badkamer heeft laten aanbouwen op haar kantoor.
Vermits het lijkt dat zij woond en slaapt in haar wagen, en baad op haar kantoor, vermoed ik dat de sukkel geen eigen woonst heeft. Ik stel mij dan ook de volgende vraag.
Zou het voor Antwerpen niet veel goedkoper zijn, om deze mevrouw een sociale woning ter beschikking te stellen?
Met voorang uiteraard wegens hoogdringendheid!
Hoogdringendheid voor de stadskast!

Benieuwd of iemand hierover een mening heeft!

In onze jonge jaren waren wij vrouwen net loslopend wild.
Zo leek het althans voor mij. Maar ik lees op verschillende blogs dat dit schering en inslag was, zo ook nu weer bij bojako.
Op menige job was er wel een man die naar je borsten of je billen greep.
Wij lieten duidelijk merken dat we met dat soort aantastelijkheden niet waren gediend, maar we konden met onze klachten nergens terecht.
Meestal kwam het erop neer, althans in mijn geval toch, dat ik op zoek ging naar ander werk. Met een schuldgevoel erbovenop, want erover praten deed ik niet.
Maar de tijden zijn veranderd.
Op elke fabriek of kantoor kan je nu terecht om die ongewenste intimiteiten te melden. Tenminste als je durft, want veel vrouwen zwijgen nog, en leggen nog vaak de schuld bij henzelf.
Vermits ik niet meer werk, en vermits ik geen jonge frisse bloem meer ben, ben ik gevrijwaard van die grijpgrage mannenklauwen.
Ha, had je gedacht liefje!

Mijn knuffel is een zeer minzaam man.
Nooit het ene woord hoger dan het andere, noot opgewonden of nerveus.
Maar hij heeft één principe waarvoor hij uit de bol zou gaan, en geloof mij dat hij niets uit de weg gaat moest het nodig zijn. En hij is sterk als een beer.
Zijn principe luidt: van mijn auto en mijn vrouw moet iedereen met z'n fikken afblijven.
Jawel in die volgorde, maar ik vergeef het hem minzaam. Tenslotte is zijn auto nog jong en glanzend.

Om nu to the point te komen van deze lange inleiding, gisteren moest ondergetekende naar de kliniek.
Op 15 november moet ik onder het mes, en er moesten vooraf nog wat onderzoeken gebeuren.
Vermits de kliniek in het centrum van Antwerpen ligt, ( voor de Antwerpenaren, aan "de harmonie") en dat centrum één open gat is, besloten we om met de tram er naar  toe te gaan.
Nu wou het zo zijn dat we net op het spitsuur terug naar huis reden, dus overvolle trams.
Achter mij stond een man, voor mij stond mijn knuffel.
Ik voelde mij een beetje een sandwich, het voordeel was dat ik bij een bruuske stop niet omver kon vallen.
Het nadeel was dat de man achter mij steeds met iets tegen mij aan stond te porren.
Ik dacht eerst aan een tas of iets dergelijk. Maar toen ik achterom keek om te laten merken dat ik wat geïriteerd raakte door het gepor, keek in een gelaat met een brede grijns.
Om mij meteen duidelijk te maken dat hij er plezier aan beleefde, gaf hij mij nog een por extra.
Ik voelde elk haartje in mijn nek rechtop staan. Maar ik kon niet voor of achteruit, wij stonden met z'n allen opeengepakt zoals sardienen in een blik.
Toen begon de man ook nog eens van links naar rechts tegen mij aan te schurken.
Mijn bloed kookte, maar ik kon niets doen.
Plots voelde ik een hand tussen mijn billen, en ik kon nog net een gil vermijden
Ik wou niets zeggen tegen mijn alleliefste, want ik ben er zeker van dat het dan tot knokken zou komen.
En dat wilde ik ten allen koste vermijden.
Bij de eerstvolgende halte schoot ik als een pijl uit een boog naar de uitgang, knuffel bij zijn jasmouw meetrekkend.
Die sputterde eerst wat tegen, want hij merkte heel terecht op dat we lang nog niet waren waar we moesten zijn.
Maar ik denk dat hij aan mij zag dat het ernstig was.

Natuurlijk vroeg hij wat er gaande was, maar ik vertelde het hem niet.
Hij zou boos worden omdat ik hem op de tram niets had gezegd.
Ik zei dat ik het benauwd kreeg tussen al dat volk.
Ik zie het zei hij, je ziet zo rood als een kalkoen en de zweetdruppels staan op je voorhoofd.
We hebben gewacht op de volgende tram, het was een hermelijntram, nog halfleeg.

Daar moet ik nu zo oud voor geworden zijn om nog door een perverse vent te worden lastig gevallen, denk ik nu bij mezelf.
Ik hoop dat de jonge vrouwen van nu veel assertiever en alerter zullen reageren dan ik wanneer die gore vent achter hen op de tram komt te staan.

Antwerpen heeft een grote schuldenlast, en zo te zien zal hij nog niet meteen kleiner worden.
Toch niet als het moet afhangen van de OCMW-voorzitster van dienst.

De vinnige dame reed de voorbije twee jaren 110.000km. met haar dienstwagen.
Zij vond het dan ook hoog tijd worden dat er een nieuwe onder haar zitvlak kwam te bollen. Reeds haar derde.
Niet zo maar eender dewelke had zij in gedachten, nee, ze heeft haar duidelijke wensen kenbaar gemaakt.
Zij koos voor de Opel Signum 2,2 DTI!
De spiksplinternieuwe wagen diende van volgende opties te voorzien te zijn:
metaalkleur, lederen interieur inclusief verwarmbare voorzetels, parkeerpiloot, radio CD & MP3 speler, GPS navigatie/kleurenscherm voor navigatie, sierprofiel en een afneembare trekhaak.
Geen kattepis dus!

Mensen die van een leefloon moeten leven zullen ook wel vaak last hebben van koude billen, doch zij krijgen geen verwarmde zetels.
Meer nog, met de hoge verwarmingskosten zullen ze hun verwarming enkele graden lager mogen zetten.
Waarschijnlijk hoopt men dat zij het warm krijgen wanneer ze de blitse auto  zien voorbij zoeven.
Ondertussen werden de prijzen voor de maaltijden in de Antwerpse OCMW dienstcentraverhoogd.
Ook de hulpverlening is er als de kippen bij om het tarief aan te passen. Naar boven uiteraard!
En waarom heeft een dienstwagen in godsnaam een trekhaak nodig?
Ik kan niet geloven dat zij na een late vergadering gaat overnachten in haar caravan.
Een dienstcaravan dan waarschijnlijk?
Benieuwd dan met welke snufjes die is uitgerust. Alvast met sauna en bubbelbad vermoed ik. En uit noodzaak een waterbed?

Heer vergeef ons onze OCMW en zijn schuldenaren!


Geschreven naar aanleiding van een artikel in ANTWERPS NIEUWS.

Ik heb in mijn leven slechts drie echte dierbaren verloren.
Eén was mijn toeverlaat in mijn late tienerjaren, de tweede was een hartsvriendin die stierf bij een autoongeluk op amper 25 jarige leeftijd.
De derde was eveneens een hartsvriendin die ook als vervangmoeder optrad voor mij wanneer ik zorgen of verdriet had. Zij was vele jaren ouder dan ik en is vorig jaar overleden.
De eerste twee hun graf is reeds lang verdwenen op het kerkhof, en de laatste heeft geen graf of urne op het kerkhof.
Zij was vrijzinnig en geloofde niet in een hiernamaals.
Weg is weg was haar motto.
Ik heb voor hen alle drie een schrijntje in de vorm van een kadertje tegen de muur met hun foto in. Daarvoor staat een kaars. Die wordt op hun verjaardag aangestoken.
Zij zijn er niet meer, maar ze zijn niet vergeten!

Ik hoef dus op allerheiligen, net zomin als op andere dagen, naar het kerkhof toe.
Men moet dit later ook niet voor mij doen.
Ik heb tegen het iniatief om een graf te bezoeken op zich niets. Ieder verwerkt zijn verdriet op zijn manier.
Kerkhoven kunnen ook rustgevend zijn voor iemand die geen gestorvene heeft, maar die toch met een verdriet te kampen heeft uit legio redenen.
Ik heb vaak op kerkhoven gewandeld toen ik jong was.
Ik hield van de stilte. En ik hield van de mooie spreuken op sommige grafzerken.
Als een ware filosoof stelde ik mij dan allerlei vragen bij het lezen van die teksten op de grafzerken.
Vragen in de trent van; was deze man of vrouw werkelijk een geliefd persoon? Worden er nog tranen gestort voor hem of haar? Heeft hij of zij werkelijk veel goeds gedaan, en veel liefde gegeven tijdens het leven.
Vaak kon je aan de graven zelf wel zien of dat zo was.
Wanneer die graven eens per maand moesten worden verzorgt door de grafdelvers, dacht ik steeds, waarom doen ze het niet zelf.
Waarom maken ze zelf daar geen tijd voor.
Zijn dat die mensen die eens per jaar de duurste pot bloemen kopen, hun mooiste jas aantrekken, en dan naar het kerkhof gaan enkel om gezien te worden.
Enkel voor het oog van de mensen zoals men zegt.
Maar voor al mijn vragen bij deze zal er wel een afdoend antwoord zijn.
Er zijn ook mensen die door ziekte of ouderdom niet naar het kerkhof kunnen.

Het enige dat bij mij echt zeer schrijnend overkwam bij deze Alleheiligen, was een reportage op het nieuwsbericht van één.
Men liet er ons het grootste en beroemdste kerkhof van Antwerpen zien. Namelijk het Schoonselhof"
Tal van beroemde mensen liggen daar begraven. Met monumenten van, en standbeelden als grafzerk.
Het kerkhof trekt door dit feit ook op andere dagen door het jaar heen vele bezoekers.
Het oogt mooi, het oogt verzorgt. Men kan er zelfs hier en daar op een bank plaats nemen en mijmeren over leven en dood zo je wil.
Maar nooit neemt men de moeite om tot de uiterste hoek te gaan van het kerkhof.
Want daar is het niet mooi!
Daar staan geen banken!
Staan geen monumenten of standbeelden!
Nee, daar vind men enkel wat goedkope donkere houten kruisen.
Met in kalkwitte verf de naam en datum van geboorte en overlijden van de afgestorvene.
En hier en daar een ruiker bloemen.
Het is het kerkhofhoekje van de armen.
Daar liggen diegene begraven die niet het geld hadden om in pracht en praal te worden begraven.
Daar liggen diegenen begraven wiens familie met hen niets meer te maken wou hebben, of alleszins niet wilden opdraaien voor de begrafeniskosten.
Daar liggen de zwervers, de uitgespuwden van de maatschappij.
Die maatschappij betaald echter wel hun begrafenis, het O.C.M.W. met name neemt die taak op zich.

Dat zielige hoekje werd even in de kijker gezet via de tv.
Vreemd was dat toevallig de voorzitster van datzelfde O.C.M.W. ook aanwezig was, tegelijkertijd met de camera's.
Ik gedenk mijn dierbaren op mijn manier, met hun foto en een kaars, als een klein schrijn.
Ik hoop dat er iemand elke dag aan dat vergeten hoekje denkt op dat prachtige kerkhof.

MAAR ZELFS IN DE DOOD IS DE MENS NIET GELIJK.
EN DAT IS MJN OPRECHTE MENING!