Het begon al in het begin van de week, kriebel in de keel, beetje hoofdpijn, en wat snotteren.
Dus thee met honig en enkele aspirientjes zouden de klus wel klaren, dacht ik. Maar het ging echter van kwaad naar erger.
Een schrale hoest kwam erbij en ik had twee potten nodig, een om op te zitten en een om over te gaan hangen, want al wat ik at of dronk kwam er meteen weer uit langs een of andere weg.
Goed voor de lijn, dacht ik, positief als ik steeds ben, want ondertussen was ik toch al anderhalve kilo kwijt.

Maar vannacht kreeg ik plots geen lucht meer, mijn longen piepten als een oude kruiwagen.
En toen werd ik toch wel een beetje ongerust, want ik heb ooit een longontsteking gehad, en dat was geen lachertje, en dat begon toen ook met dezelfde symptomen die ik nu had.

Zodoende belde ik vandaag toch maar de dokter, want om naar hem thuis te gaan voelde ik mij veel te slap.
Het eerste wat hij vroeg was “of ik koorts had?” En ik zei “neen”, want ik maak vrijwel nooit koorts, dus nu ook niet, dacht ik weer! Maar toen hij mijn temperatuur nam bleek ik 35° te hebben en dat is wel degelijk koorts volgens hem. Dat wist ik dus niet.

Het verdict luidt, Bronchitis.
En zodoende hang ik nu vast aan de antibiotica, een smerig goedje dat bij mij altijd nare bijwerkingen geeft.
Ik mag ook niet naar buiten, maar verwezenlijk dat maar eens als alleenstaande. En bovendien is het morgen Braderij in Deurne, en dat heb ik ook nog nooit overgeslagen! Nou, we zien wel.

“Vooral blijven roken hè” zei mijn dokter  flegmatiek toen hij naar buiten ging.
Pffft, moet hij juist zeggen, hij rookt zelf van die dunne sigaartjes. “Ik doe mijn best” antwoordde ik hem even laconiek.
Maar eerlijk gezegd lukt dat roken me nu niet echt.

En om dat alles die, verdomme, verdomme, verdomme, en het balen, want ik was er zo graag bij geweest.

PS: Tussen twee hevige hoestbuien geschreven.

Geboren uit Griekse ouders die aan onze kust in het hotelwezen zaten, en opgevoed met strenge hand. Geboren om hard te werken, de man onderdanig en gehoorzaam te dienen, zuinig en spaarzaam te zijn en veel kinderen te baren. En die opdracht volbracht ze zonder morren, naar het voorbeeld van haar moeder.

Zij baarde 5 kinderen, 4 dochters en 1 zoon. En van die zoon werd heel wat verwacht.
Die zoon zou iemand worden waar iedereen naar zou opkijken. Waar iedereen zijn hoed zou voor afnemen. Waar iedereen verstomd zou van staan. Voor die zoon had zij een brandende en onweerstaanbare ambitie.

En uitgerekend die zoon werd verliefd op mij!
Ik een simpel fabrieksmeisje, die niets bezat en niets kon. Een dom wicht, een niemand die van toeten noch blazen wist, dixit mijn schoonmoeder.
Waar zaten zijn gedachten! Wat had ik in gedachten! Waar haalde ik het lef vandaan!!!

Nu helemaal ongelijk had ze niet! Haarzoon, de zeeofficier. Die lang en hard gestudeerd had aan de Hogere Zeevaartschool van Oostende en in alle vakken een primus was gebleken.
En ik, het meisje dat opgroeide bij pleegouders die me liever kwijt dan rijk waren. Die vervolgens terecht kwam in een staatsinstelling, die op hun beurt van mening waren dat ik voor mijn kost maar moest gaan werken in een fabriek ipv te studeren, zoals kinderen van betalende ouders wel mochten doen. Het verschil tussen ons beide kon niet groter zijn.

Hoewel van gestalte de helft kleiner dan ik zat ze constant in m’n nek en leidde me met ijzeren vuist en hoge decibels in de richting waarvan zij vond die haar zoon waardig was. Doodsbang was ik van dat mens!
Zo sloeg ze me eens met een natte theedoek op mijn armen omdat ze vond dat ik de aardappelen niet dun genoeg schilde. Brulde ze de ganse straat bijeen omdat ik het vlees had laten aanbranden. Werd ze furieus omdat ik de etensrestjes wegkieperde ipv ze te verwerken in een ander gerecht.

Maar de eerlijkheid gebied me om te zeggen dat ik van haar heel veel geleerd heb. En al zeker op het gebied van zuinigheid, iets dat me later heel vaak en goed van pas is gekomen.

Met het verlies van haar zoon werden ik en mijn kinderen ook uit haar leven verbannen.
Nog even heeft ze geprobeerd om het volledige hoederecht over haar kleinzoon te krijgen. Wat resulteerde in een tweejaar durende hele nare rechtzaak, die ze uiteindelijk verloor.
Van dan af was ik schoonmoederloos, en ben dat iot op vandaag altijd gebleven.

Nu ben ik zelf al twaalf jaar schoonmoeder, en als er een ultiem ding is dat ik geleerd heb van mijn schoonmoeder, dan is dat:
1) Aanvaard de partnerkeuze van je kinderen.
2)Bemoei je niet met hun huishouden.
3)Sta aan de zijlijn en kijk ongezien toe.
4)Biedt enkel hulp wanneer het je gevraagd wordt.
5) En last but not least, bedenkt dat de partners van je kinderen, de moeder/vader, worden of zijn, van jouw kleinkinderen waar je zielsveel van houdt.

Vrijdagmorgen kwam. na negen weken buiten strijd te zijn geweest wegens een 'tenniselleboog', eindelijk mijn poetsiepoets terug.
Zij loopt, praat, werkt en leeft tegen 300 per uur en dit alles met groot enthousiasme. En in haar enthousiasme zet ze mij ook telkens aan het werk. “Kom, (WE, vraagteken) zullen die gordijntjes gauw wassen…en dan meteen ook die overgordijnen, en…” en voor ik het goed en wel besef word ik gedrild zoals een bleu’ke in legerdienst.

Maar in feite heb ik het zo wel graag.
Ik heb mijn hutje altijd graag spic en span voor ik de deur uitga. Kwestie van wanneer men onderweg mijn kaars uitblaast niemand achter mijn kont kan zeggen dat ik een smeerpoets was. Niet dat ik het dan nog kan horen, maar het geeft me gemoedsrust.

Ik ben de laatste tijd ook weer zo gauw moe!
Dat komt deels door mijn CVS, maar ook door slaapgebrek, dat dan weer een gevolg is van spierkrampen.
Bijna om het uur word ik wakker door een pijnlijke kramp in mijn benen. Alle huishoudelijke, wetenschappelijke, groot-overgroot en oer-moeder middeltjes ten spijt, zit ik daar al jaren mee geplaagd.
En nu blijk ik daar weer een opstoot van te hebben.
Op de lange duur sta je staande te slapen terwijl je de patatten aan het schillen bent.

En dan is er ook nog mijn muziekblogje waar ik zo graag aan werk.
Maar wegens mijn slechtziendheid gaat datt allemaal zo tergend traag en rustig aan doen en geduldig zijn, zijn nu niet bepaald mijn sterkste kanten.
Vandaar dat ik mezelf vaak zit op te draaien… met een klap mijne Sjeeraar zijne tijdelijke conge geef…gefrustreerd voor de tv ga hangen…en daar dan prompt in slaap val…om weer wakker te worden…just… door een kramp in mijn been.

Enfin, voor nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn doen en laten.
Aan iedereen een dikke knufff, tot fleus, tot in den draai!

APPELPITJES

Ne Vlaming zit in een park op een bankje appelpitjes te eten.
Komt er nen Hollander naast hem zitten.
'Nouw, wat ben jij aan het eten, seg?'
Appelpitjes' zegt de Vlaming.
'Nouw, waarom eet iemand nou in sjezusnaam appelpitjes?'
'Awel...' zegt de Vlaming 'omda ge daar slim van wordt.'
'Sooow, en verkoop je er niet een paar?'
'Joat zenne' zegt de Vlaming 'voor 2,5 euro per stuk'
'Wel, geef mij er dan maar 4', zegt de Hollander en eet zijn 4 appelpitjes op.
Even later zegt die Hollander:
'Nouw seg, eigenlijk had ik voor 10 euro heel wat appels kunnen kopen en dan had ik de appelpitjes er gratis bij.'
'Zie je' zegt de Vlaming 'het begint al te werken.'

Leuze van de dag:

FIJNE DAG NOG!

Zo ook dochterlief. “Of ik mee uit eten ging ter gelegenheid van Moederdag?”
In eerste instantie zei ik, nee, omdat ik me toch nog niet helemaal op en top voelde. Maar dat wekte dan weer teleurstelling op aan de andere kant van de lijn en dat wil je als moeder natuurlijk niet op je geweten.
Heel verwonderlijk wat een frisse douche, een leuke outfit en wat lippenstift met een snotterend mens kan doen! En dus stond ik paraat toen ze aanbelden.

Het was de bedoeling dat we Mexicaans zouden gaan eten, maar toen we midden in de stad aankwamen en eindelijk een parkeerplaats hadden gevonden, bleek het restaurant uitzonderlijk gesloten te zijn. Waarschijnlijk was de uitbater zelf ook uit eten met zijn moeder, hihihi.

Het was heel gezellig op de kaaien, er was markt en ook stonden er her en der tentjes waar wat lekkers te krijgen was, en ’s avonds zou het 'Antwerpen zingt’ zijn op de gedempte Zuiderdokken. Alleen het weer was een grote spelbreker, grote plensbuien, felle windvlagen en een temperatuur die meer aan herfst dan aan zomer deed denken.
Na een Cava’tje gedronken te hebben besloten we om dan maar naar het gezellige Zurenborg te rijden om daar te gaan eten. Keuze genoeg daar.
Het werd een Afrikaans gerecht, heel uiteenlopend van het oorspronkelijk bedoelde contrei, maar wel héél lekker.
In weer een andere zaak een Pousse-cafe genuttigd en vervolgens naar moeder’s stamkroegje voor een slaapmutsje.

En zodoende zit hier vandaag een nog nagenietende en heel gelukkige moeder!
En de verkoudheid? Die is al een heel pak minder.
Dank je wel dochterlief en partner!

Nu ja, in eten heb ik toch geen zin en veel praten hoef ik hier ook al niet te doen. Enkel af en toe een “hmmm” tegen mijn kat kan er nog net af.
Schrijven kun je gelukkig ook doen met de lippen stijf op elkaar. Maar dat schrijven hou ik voor vandaag toch voor bekeken, mijn pijp is uit.

Ik ga me nestelen in mijn relax en daar dan geweldig zielig zitten te zijn onder een deken met een koppel Dafalgannekes en een hete tas thee.
Vervolgens vanuit de zetel rap naar bed, kwestie van onderweg niet klaarwakker te worden, om me daar dan hopelijk weer gezond te kunnen slapen.
Gelukkig komen morgen de kinderen niet op bezoek. ‘k Zal ze missen…heus…niet echt!

Rest mij nu nog enkel jullie een heel fijn weekend toe te wensen en… Mus has left the building.

Laten we onze bejaarden in de gevangenis zetten en de criminelen in een verpleeghuis!
Op deze manier hebben de bejaarden toegang tot douches, hobby's, en wandelingetjes.
Ze krijgen dan ongelimiteerd gratis medicijnen, medische en tandheelkundige behandelingen, rolstoelen enz.
Bovendien krijgen ze geld in plaats van te moeten betalen…
Ze worden constant via videocamera’s in de gaten gehouden dus ze kunnen direct geholpen worden als ze vallen of hulp nodig hebben.
Hun beddengoed wordt twee maal per week gewassen en al hun kleding wordt gewassen en gestreken naar hen terug gebracht.
Een surveillant checkt elke 20 minuten hoe het met ze gaat en brengt maaltijden en hapjes naar hun vertrek.
Ze kunnen familiebezoek ontvangen in een vertrek dat speciaal hiervoor ontworpen is…

Ze hebben toegang tot een bibliotheek, de sportzaal, ‘n geestelijke raadgever, het zwembad en mogen een opleiding volgen.
Eenvoudige kleding, schoenen, slippers en hulp zijn gratis voorhanden.
Privékamers voor allen met een tuin waar oefeningen gedaan kunnen worden.
Elke bejaarde heeft de beschikking over een computer, ‘n TV, ‘n radio en dagelijkse telefoongesprekken…

Een bestuur met managers is aangesteld om klachten in behandeling te nemen en de surveillanten moeten zich aan een strenge code, hoe de bejaarden te behandelen, houden...

De criminelen koud eten krijgen en worden alleen gelaten zonder dat er naar hen wordt omgekeken.
De lichten gaan om negen uur ’s avonds uit en douchen kan eens per week…

Ze wonen in een kleine kamer, betalen 750,00 euro per maand en hebben geen enkele hoop er ooit nog uit te komen…

ZET JE TOCH WEL EVEN AAN HET DENKEN, NIET?

INGREDIENTEN:

1. fles Spaanse, rode wijn
2. 1 glas vers sinaasappelsap
3. 1 eetlepel citroensap
4. 3 eetlepels Cointreau of Grand Marnier
5. 1 glas cognac of brandewijn
6. 2 eetlepels suiker
7. 1 sinaasappel in schijfjes
8. 1 citroen in schijfjes
9. 1 appel in partjes
10. 1 perzik in partjes (blik mag)
11. 2,5 dl. mineraalwater
12. ijsklontjes

BEREIDING:

Schil de citrusvruchten af met een dunschiller. Snijd vervolgens de schilletjes in dunne repen. Snijd de witte velletjes van het vruchtvlees en snijd dit dan vervolgens in plakjes.
Doe de plakjes samen met de schilletjes, het citroen- en sinaasappelsap in een ruime kom.Voeg vervolgens cognac of brandewijn, Cointreau of Grand Marnier en wijn toe.
Bestrooi het geheel met suiker en voeg het mineraalwater toe.
Roer alles goed door elkaar en voeg daarna de appel- en perzikpartjes toe.
Laat het geheel goed koud worden.
Serveer de sangria in een ruime, glazen kan met ijsklontjes.

SALUTE! Maar niet te zat he, zodat ik hier geen klachten binnenkrijg, hahaha!

Een van die leuke dingen deed ik op zaterdagavond.
De paella was lekker, de sangria liep zoetjes binnen, en dat twee vrouwen die de hort op zijn geen gebrek hebben aan gespreksstof moet ik jullie ook niet vertellen zeker.
Als kers op de taart kwam onverwachts ‘mijn chauffeurreke’ nog binnen gewaaid en zodoende moest ik niet met de bus naar huis maar werd ik prinsheerlijk netjes afgezet aan mijn deur. Wat kan een meisje nog meer verlangen.

Ik mag ook weeral apetrots zijn op zoonlief want die heeft de Dodentocht van Bornem uitgefietst en ook nog eens 60 km heen en terug erbij. Mooie prestatie he!

En zodoende zit hier een blije Mus en die wenst jullie allemaal een fijne week toe.

Zo was er gisteren onze vrienden bijeenkomst. Dat doen we nu al enkele jaren telkens op de eerste vrijdag van de maand en dat is nog altijd even leuk en fijn.
Met mijn partner in crime, Lipske, brei ik aan die namiddag dan nog steeds een eindje aan in ons favoriete kroegje. Zo ook gisteren.

Toen we daar aangekomen en pas gezeten waren, werd ons gevraagd of we niet naar de ‘Spaanse avond’ kwamen. En omdat Lipske alleen zou zitten wegens haar voetbalfanaat en ik in ieder geval alleen zit, besloten we om dat samen eens uit te proberen.

En zodoende ben ik vanavond weer de hort op.
We eten paella en drinken cava. Als dessert is er sangria.
Dat belooft dus! En we gaan nog niet naar huis…lalala…OLE!

HEB EEN FIJN WEEKEND!

Ben de laatste tijd ook vaak de hort op geweest.
Zo was ik dinsdag nog in Mechelen, op bezoek bij dochterlief. Niks speciaals, een gewone dochtermoederdag.
Eerst naar haar thuis, heel moederlijk annex stiekem rond kijken of alles daar netjes is, en dan heel fier zijn wanneer dat zo blijkt te zijn. Dan wat winkelen, lekker gaan eten en als dessert een zoveelste terrasje.
De uren vlogen om en voor ik het wist was het al donker toen ik terug thuis kwam.

Heel leuk allemaal die uitstapjes, maar je werk thuis blijft dan wel liggen.
Vermits mijn 'Poetsiepoets' pas op 27 augustus terug uit ziekteverlof komt en men mij geen vervanging kon geven wegens, ontslag, ziekte en vakantie van het personeel, moet ik het wel allemaal zelf doen. Niet zo evident wanneer je slechtziende bent. Je mist bij de eerste stofzuig beurt al eens een kattehaartje, je merkt dat even later op en je haalt voor een tweede keer op 1 uur tijd de stofzuiger uit de kast. Erg tijdrovend en vermoeiend allemaal. Maar ‘Ordnung muss sein’  ofte, arm, maar proper!
Komt bij, de nodige boodschappen en de was en de strijk.
Wat die strijk betreft ben ik nog iemand van de oude garde. Buiten fijne lingerie en sokken strijk ik alles. Niets heerlijker dan tussen vers gewassen en gestreken lakens slapen.
Nu ik dit schrijf moet ik even denken aan ‘pa’, want die streek zijn sokken namelijk wel! Was daarbij dan heel verwonderd dat zijn sokken keihard waren. “Nogal wiedes wanneer je die vezels verbrand” zeiden wij dan, maar hij bleef het doen. Het was zijn manier om de sokkenproductie op peil te houden, denk ik

Zo, nu weten jullie weer waar ik zoal mee bezig ben.
Seffens ook nog een beetje aan mezelf werken want morgen is het blog-vrienden meeting en dan wil een meisje toch een beetje goed voor de dag komen hé.
Dus dat wordt weer strijkwerk, hahaha!

Zelf klaargemaakt zonder liflafjes.
Een ui en selder aanstoven in wat boter, mosselen erbij, beetje peperen, (zout hoef ik niet) even opschudden en wachten tot ze open gaan.
Tussendoor een dipsausje maken van mosterd, een weinig kookvocht en wat fijn gesneden peterselie, en…aan tafel.
Zo heb ik ze leren eten en zo eet ik ze nog altijd het liefst.

Ik zou het trouwens ook te gek vinden van mezelf, om achttien euro, of meer, te gaan betalen in een restaurant, terwijl ik nu meer dan voldoende had voor een derde van die prijs.
De mosselen kwamen wel van de supermarkt (‘k zou trouwens niet weten waar in de nabije buurt nog een viswinkel te vinden is) en ik heb deze keer gekozen voor voorgesneden mosselgroenten. Dit laatste een beetje uit gemakzucht en een beetje uit zuinigheid, want zo’n zakje kostte minder dan verse selder en uien.

Het nadeel van mosselen thuis klaar maken is dat je met die lege stinkende mosselschelpen blijft zitten. Maar daarom heb ik gewacht tot zondag want op maandag komt hier de vuilkar.

Doen jullie dat ook met jullie mosselschelpen? Ze mooi in elkaar schuiven en een zo lang mogelijke ketting proberen te krijgen?
Ik heb dat indertijd afgekeken van de vader van mijn kinderen en ik doe dat nu nog steeds. En het scheelt nog aan volume in je vuilniszak ook.

Hoewel ik bij mijn mosselen geen frieten of brood heb gegeten, ik ben geen grote eter, bleven er toch nog over. Die bak ik dan morgen op in de pan. Heb ik ook nog eens een lekker snoepje achteraf.
Niet goed voor de lijn maar dat zal me worst…euh, mossel wezen.

Nu heeft ze niet helemaal ongelijk want de laatste tijd ben ik wel vaker de hort op.
Zo ging ik verleden week met mijn soulmaatje en haar grote liefde op dagtrip naar Blankenbergen.
De week daarvoor was ik dan weer een dagje te gast bij andere vrienden in het zoete Waasland.
Reken daarbij de trips naar het ziekenhuis, de nodige boodschappen, de fietstochtjes naar een gezellig terrasje, en ja, dan kan het gebeuren dat je me tevergeefs opbelt.

“ Woensdag om 09h15 aan de Rooseveldplaats, ok?” liet ze me weten. Want ja, ook dan ben ik weer ribbedebie. Ditmaal een dagje Breda. Wandelen, shoppen, lekker eten, drinken en snoepen, maar vooral veel lachen en plezier maken.

Donderdag spoor ik dan weer naar dochterlief toe in Mechelen.
Huismus, of niet, het is leuk om een vrije vogel te zijn!

Maar…
Ik moet wel eerst mijn bankrekening en mijn rijksregisternummer naar hen toezenden. Dit natuurlijk op mijn kosten. En begin 2011 zal het bedrag dan gestort worden.

Nou moe! Zou ik recht hebben op rente?
Want tegen die tijd kan ik er anders misschien niet eens meer een koffietje van gaan drinken.
Wat zijn ze toch vlug he wanneer ze iets moeten terug betalen!!!

Er is ook nog het feit dat zoonlief en zijn vrouwtje beslisten dat één kind meer dan voldoende is. Dit tot grote spijt van ondergetekende die zelf een groot gezin wilde maar door omstandigheden daar nooit toe gekomen is. Ondergetekende richtte dus haar hoop op haar twee kinderen, maar helaas.

Waarom schrijf ik dit nu?
Wel, omdat ik afgelopen nacht een hele vreemde droom had…

…Samen met zoonlief en zijn vrouwtje was ik op een feest. Heel vreemd was dat alle andere genodigden in werkelijkheid reeds overleden zijn.
Allen stonden ze in groepjes bij elkaar in wat een industriële keuken leek. Heel clean en immens groot. Er werd echter niet gekookt en er was ook nergens eten of drinken te bespeuren.
Wij drie stonden ietwat afgezonderd van de rest in een kamer met slechts 1 stoel. Op die stoel zat mijn schoondochter en ze vertelde dat ze zwanger was.
Ik was heel verheugd met dat goede nieuws maar tegelijk ook heel ontsteld toen ik zag (het idee alleen al) dat zij een sigaret opstak.
Keer op keer nam ik haar die sigaret af en keer op keer stak zij weer een andere op.
Dit ging zo door tot ik haar ruw het pakje afnam en weg smeet. Waarop die andere genodigden dreigend op me afkwamen…en toen werd ik wakker.

Nu heb ik ooit eens een boek gekocht waarin dromen naar psychologisch inzicht op een moderne manier wordt uitgelegd en toegelicht. De schrijver van het boek: Dr. Friedrich W. Doucet.
Aan het slot van het voorwoord staat te lezen, quote: De droom verschaft ons toegang tot een innerlijke wereld, die net zo reëel is als de wereld buiten ons. Dat is de sleutel, waarmee wij de boodschap die dromen overbrengen kunnen begrijpen. Sterker nog: het is de formule waarmee wij verborgen verbanden ontdekken en de zin van het leven doen inzien. Unquote.

Maar zelfs met zijn hulp kan ik geen touw vastknopen aan mijn droom.
Ik weet alleen dat ik er een naar gevoel bij had toen ik wakker werd.
En ik weet ook dat er mooiere dromen bestaan, die ik veel liever zou dromen.

Nu is het zo dat dit toch zijn vruchten heeft afgeworpen want ondertussen weeg ik toch 20 kilo lichter.

Echter de laatste maanden schijnt de naald van de weegschaal zich niet meer te willen verroeren.
En ik weet uit ervaring dat dit een link en cruciaal moment is. Dat ik dan begin te slabakken en mezelf begin te sussen met “een beetje verwennerij kan geen kwaad”.
Maar ook de afgelopen tropische temperaturen zijn mede schuldig.

Het begon met een onverweerstaanbare drang naar zout.
(Al 39 jaar eet ik vrijwel zoutloos, uitgezonderd het zoutloze brood dat ik echt niet te vreten vind.)
En dus kocht ik een doosje zoute pinda’s en die smaakte zo heerlijk dat ik gelijk de volgende dag  nog een doosje naar binnen kieperde…en de volgende dag…

Toen kwamen de olijven aan de beurt. Ben ik echt gek op! Olijven zijn niet echt ongezond.
Tenzij je, zoals ik nu deed, er meteen een halve kilo per dag van eet!

En na al dat zoute spul komt natuurlijk de dorst!
Ik lust geen limonade en al zeker niet al die light versies Maar na liters kraantjeswater en vele kannen verse ijskoude muntthee, kreeg ik plots trek in de Sweppes Agrum die hier altijd in huis is voor zoonlief. En dat smaakte ook al naar meer!
Dus bij het boodschappen doen werden allen hierboven verboden waren in dubbel aangekocht.
En nu ik toch bezig was met zondigen konden er ook nog die lekkere boterkoeken bij en een doos roomijs.

De naald van mijn weegschaal staat nog steeds op hetzelfde streepje. Oef!
Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij zeggen dat ik het niet echt duidelijk kan zien op welk streepje die naald nu echt staat, hahaha.
Dus hoog tijd om te gaan remmen wil al die voorbije moeite niet voor niets zijn geweest.
Zodoende beslis ik moedig en vastberaden….”maandag begin ik weer gezond te eten”.

Wordt heel waarschijnlijk vervolgd want woensdag met mijn maatje naar zee. En heel vermoedelijk wordt dat een gezellig lekkerbek dagje.

Schijnbaar.
Onder deze noemer zou ik mezelf indelen.
Schijnbaar ben ik sterk, moedig, ongenaakbaar, een praatvaar, extravert, opgewekt en vrolijk.

Façade.
Want ik ben een eenzaat. In een massa voel ik me alleen, verloren.
Ik praat veel maar zeg weinig. Horeca mentaliteit, beroepshalve, zie je. Alleen die ene aandachtige toehoorder kijkt me wat bedenkelijk aan.
Moedig en sterk…alleen omdat ik mezelf steeds weer van de grond schraap, een noodgedwongen deductie.
Opgewekt en vrolijk…een simulatie, want van binnen verscheurd door pijn en verdriet, een vat vol gierende emoties.

Wie ben ik echt?
Jullie mogen het me vertellen als je het denkt te weten.
Maar ach, het maakt niet uit, niet werkelijk.
Zolang ik de schijn voor mezelf kan ophouden, zolang ik de wereld doe geloven dat ik gelukkig ben…dan is die wereld ook gelukkig met mij. En misschien is dat wel de essentie van mijn zijn.

Maar door die open ramen en deuren komen ook de straat geluiden binnen!
Nu ben ik een echte stadsmus. Ik zou niet kunnen gedijen in een streek met een totaal heersende stilte om mij heen.
Zo kan ik enorm genieten van de joelende kinderen in de speeltuin vlak over mijn huis. Ook die sporadische hoog oplopende huiselijke twist waarin de ganse buurt mag mee delen deert me niet en brengt zelfs wat ambiance in mijn saaie leventje, Ook die pukkelknaap met zijn snerpende en knallende bromfiets vergeef ik hartelijk. Maar ‘Trop is teveel’ zei VDB, en de mens zal nooit weten hoezeer ik het met hem eens ben.

Maandag gooiden ze hier, nog maar es, de hoek van de straat open. Er werd geklopt dat het een lieve lust was, en tegelijkertijd stond daarbij de ganse dag een compressor brullend te daveren.
Volgens mij zit daar een bron met een heel kostelijk goedje want die hoek breekt men om de haverklap open.

Dinsdag vond men het hoog tijd worden om onze bomen en heggen te snoeien. Het geluid van de scherpe snerpende boomzaag danste mijn huiskamer binnen van 07h tot 16h,
Toen die mannen eindelijk klaar waren en vertrokken klonk er uit hun autospeaker: “Sorry mensen voor de overlast en bedankt voor het geduld.” Vond ik toch vriendelijk.

Vandaag vond men het dan weer nodig om aan de gevel van het nabij gelegen appartementsblok te werken.
Van ‘s morgens vroeg mocht ik genieten van het geluid van diverse drilboren die per se gaten in het beton wilden krijgen, en het gehamer op een metalen stelling. En daar gaan ze nog wel een tijdje mee doorgaan.

“What a beautiful noise, comin' up from the street” zingt Neil Diamond, maar het is overduidelijk dat hij niet mijn woonbuurt in gedachten had toen hij dit lied schreef.
Want ik tel de uren af tot het bouwverlof ingaat en ik in alle stilte kan genieten van de zon op mijn balkon.