Ik ben Rita
Ik ben een vrouw en woon in Oost-Vlaanderen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 21/08/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen, wandelen, reizen, dieren, foto's maken, pc, tuinieren, lezen, enz..
Moppen tappen en nu en dan een doordenkertje
10-08-2007
Benjamin, mijn zoontje van 5 ging met een vriendin van mij langs bij haar grootmoeder. Het geheugen van de oude dame was niet al te best. Benjamin merkte wel dat ze vreemde dingen zei, maar begon daar niet over waar zij bij was. Tijdens de rit naar huis zei hij er toch iets over: Is je oma ziek? vroeg hij. Waarom vraag je dat? Wilde mijn vriendin weten. Wel omdat ze antwoord gaf op vragen die je niet had gesteld?
Toen de kapitein van een Ijslandse vissersboot in juni vorig jaar per ongeluk het jacht van Engelsman Jim Hughes ramde, veroorzaakte hij voor 30.000 euro schade. Exact een jaar en een dag daarvoor, schreef The Times in Londen, had de schipper, Erik Olafsson dezelfde boot aangevaren en 40.000 euro schade veroorzaakt. Hoe groot als je in ogenschouw neemt dat Olafson met opzet richting Hughes voer om zijn excuses aan te bieden voor de botsing van het jaar ervoor.
Rockconcerten zijn wel iets anders dan in mijn jonge jaren. Onlangs bezocht ik een concert met een aantal vrienden. Zodra de and een ballad inzette, grepen we instinctief naar onze aanstekers en hielden die in de lucht. Maar toen ik om me heen keek, viel het me op dat de tijden zijn veranderd. Het jonge publiek bewoog ritmisch mee met het schijnsel van zijn gsm.
Ik was eerstejaars aan de universiteit en de stranden lokten meer dan mijn studies.Zo kwam het dat ik het boek dat we tijdens college zouden bespreken, Letranger van Albert Camus niet had gelezen. Ik meende echter dat ik me wel zou redden met wat ik er van mijn medestudenten over had gehoord. Iedereen had het over het gedrag van de hoofdpersoon na zijn moeders dood. Toen de docent mij om mijn mening vroeg, antwoordde ik hem dus dat ik daar later nog op terug zou komen, omdat ik niet verder was gekomen dan de dood van de moeder. De docent verzocht me om na afloop van het college even bij hem te komen. Ik begreep waarom, men een medestudent me het boek liet zien. De eerste regel luidde: Vandaag is moeder gestorven.
Familieleden van mij kwamen uit Vancouver gereisd voor een bezoek aan mijn grootouders, die in een stadje op het prairie woonden. Omdat ze er nooit waren geweest, stopten ze bij het plaatselijke café om de weg te vragen. weet u waar we Jens Jensen kunnen vinden? geen idee, antwoordde de uitbater. is hij niet thuis?
Een collega van mij speelde in een klein blaasorkest. De groep had de vaste gewoonte een optreden pas te beëindigen als ook de laatste toehoorder was vertrokken. Op een regenachtige middag speelden ze in een park voor een klein groepje dat gaandeweg in het niets oploste, op één man na, die er niet genoeg van leek te krijgen. Dus bleef het orkest maar doorspelen. Uiteindelijk glipte de tubaspeler naar de man toe en vroeg hem beleefd of hij wilde vertrekken,zodat de band naar huis kon. De man reageerde geagiteerd: hij zat te wachten tot de muziek stopte, zodat hij de stoelen kon opruimen.
Rond Pasen zag ik bij de bakker een zak gele meringues in de vorm van kuiketjes op de toonbank staan met het opschrift Piepkuikentjes. Ik kocht zon zak en onderweg naar huis hoorde ik steeds een piepend geluid. Bij thuiskomst vertelde ik de kinderen dat ik een toffe verrassing voor hen had meegebracht, koekjes die piepten. Maar hoe zij er ook mee schudden, er kwam geen geluid uit. Later bleek dat de piep in het scharnier van mijn handtas zat.
Mijn nonkel en tante brachten mijn 3-jarige neefje Jeffrey een bezoek aan de dierentuin van Sydney. In het vogelverblijf voerde een oppasser koekjes aan de parkieten, en gaf ondertussen uitleg over deze vogelsoort. Toen ze was uitgesproken, vroeg ze de omstanders Heeft iemand nog een vraag? tot grote trots van zijn ouders stak Jeffrey zijn kleine handje op. Zeg het maar, schat, zei de oppasser. Wijzend op de koekjes in haar hand, vroeghij: Mag ik er ook een?
Mijn docent sociologie besprk de onredelijke verwachtingen die mensen vaak hebben. We denken graag, zei hij, dat onze dierbaren alles voor ons over hebben: de hoogste berg beklimmen, de grootste oceaan overzwemmen, hun leven op het spel zetten uit liefde voor ons. Hij keek naar mij en vroeg: Geloof jij dat jouw vriend een brandend gebouw binnen zou gaan om je te redden? O, dat weet ik wel zeker, antwoordde ik. Hij is brandweerman.
Tijdens zijn vakantie in Zwitserland belde mijn vriend me op en vertelde dat hij een paar laarzen had gezien, waarvan hij zeker wist dat ik ze prachtig zou vinden. We pijnigden onze hersenen om te bedenken welke Europese schoenmaat ik zou hebben, maar konden er niet achterkomen.
De volgende dag kwam ik op het idee om mijn vriend een fax te sturen met de afdruk van mijn voet, zodat hij daar mee naar de winkel kon gaan om de laarzen te kopen. Aangezien mijn vriend niet van mijn plannetje op de hoogte was, was hij stomverbaasd toen de receptioniste naar zijn kamer belde met de mededeling: De voet van mevrouw Ambrose uit Maleisië is aangekomen. U kunt hem afhalen bij de balie.
Toen de huisarts mij vertelde dat mijn hoofdpijn werd veroorzaakt door een gespannen nek en schouders, ging ik op zoek naar een product dat deze spanning kon verlichten. De perfecte oplossing leek zich aan te dienen in de vorm van een nekomslag. De omslag kan worden afgekoeld in de vriezer en worden opgewarmd in de microgolfovens. Gelukkig was er een heldere en beknopte handleiding bijgesloten, waarin onder meer het volgende was te lezen: Waarschuwing, niet in de microgolfoven stoppen, terwijl u het product draagt
Wij wonen in Maastricht, maar spreken niet het plaatselijke dialect. Ons zoontje van zes begint al een beetje dialect te spreken, dus het woord komt wel eens ter sprake. Dat hij nog niet helemaal begrijpt wat ermee wordt bedoeld, bleek onlangs toen hij vanop de wc naar mijn man riep: papa, kom je eens helpen, ik heb dialect
Kinderfeestje
Begin december rende ik als een gek door het huis om mijn drie jongens aangekleed te krijgen voor een kinderfeestje. Ze moesten er tiptop uitzien voor hun foto, met de Kerstman. Voordat ze weggingen inspecteerde ik hen grondig en was trots op het resultaat van mijn inspanningen. Toen verhief mijn middelste zoon zijn stem: Moeten we eigenlijk geen onderbroek aan als we naar een feestje gaan?
Kille winteravond
Op een kille winteravond zaten mijn man en ik gezellig samen op de vloer onder een deken televisie te kijken. Tijdens de reclame tussen twee programmas door pakte hij mijn voet en kneep er zachtjes in. mmm, zei ik wat lief; O, bekende hij, ik dacht dat het de afstandsbediening was.
Telefooncel
We gingen met het hele gezin naar zon restaurant waar de muren behangen zijn met filmposters. Ik vroeg aan een dienster waar we konden gaan zitten. Toen ik terugkwam, zag ik mijn dochter van elf verwonderd staan staren naar een poster van Superman in een telefooncel. Weet ze niet wie superman is? fluisterde ik tegen mijn man. Erger nog, antwoordde hij, ze weet niet wat een telefooncel is.
Onze ondernemende zoon van 9 besloot een massagetherapieservice op te zetten en oefende door iedereen in de famili te masseren. hij tekende een affiche om zijn nieuwe activiteiten aan de man te brengen, met de wervende tekst: Ik maak u weer jong. 'Dat is echt waar, mama,' zei onze 5-jarige; 'hij wreef over mijn rug en toen voelde ik me weer vier.
Mijn man wuift naar iedereen. Volgens hem toon je daar je goede wil mee, en kun je zelfs de grootste mopperaar ter wereld nog wat opvrolijken. Volgens de overtuiging wuiven mijn man en ik naar elke auto die voorbijkomt. Om de beurt staan we voor ons huis met ons dochtertje op de schoolbus te wachten. Er zijn automobilsten die breed lachen en terugzwaaien alsof we elkaar al jaren kennen. Anderen reageren wat gereserveerder. Die bewegen hun hand en doen dan alsof ze hem door hun haar willen halen, of op hun voorhoofd willen krabben. Een paar mensen toeteren terug, en dat is wuiven op zijn allerhartelijkst. Wanneer we met vrienden op de veranda zitten, steken die ook al snel hun hand op als er mensen voorbijkomen. Ik zeg dan dat ze zojuist de edele kunst van het wuiven hebben geleerd. Laatst stond ik op het postkantoor achter een man naar wie ik al vier jaar wuif; "hoe is het met jullie"? vroeg hij, toen hij mijn peuter achter zich hoorde brabbelen; "Ze wordt al groot he'. "Zeker en vast"antwoordde ik, 'Ik kan haar geen moment alleen laten'. 'Kan ik me indenken. De nieuwe veranda is trouwens mooi geworden'. 'Bedankt, We zijn er hel erg mee in onze nopjes.' 'Wel prettige dag nog, leuk om je weer eens te zien. 'Vond ik ook. Tot ziens' Het grappige was dat we elkaar niet eens kenden.
Moppen tappen en nu en dan een doordenkertje
