Ik ben Rita
Ik ben een vrouw en woon in Oost-Vlaanderen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 21/08/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen, wandelen, reizen, dieren, foto's maken, pc, tuinieren, lezen, enz..
Moppen tappen en nu en dan een doordenkertje
16-02-2010
Toen mijn ouders nog leefden, woonden ze in Rotterdam. Op een dag hoorde mijn moeder op de radio dat de dag ervoor een schip in de haven had gelegen waaruit giftige gassen waren ontsnapt.
Mijn moeder reageerde vol verontwaardiging: Zo, nu mooi is dat. Je wordt tegenwoordig niet eens meer gewaarschuwd bij dit soort rampen. Voor hetzelfde geld sta je de andere ochtend dood op
Kinderen hebben wel iets van van pannenkoeken. De eerste mislukt meestal, maar de tweede is al een stuk beter. Bij de derde weet je wanneer je hem op het juiste moment moet omdraaien.
Zoals de meeste ouders doen mijn man en ik ons uiterste best, houden we onze vingers gekruist en hopen we dat we genoeg gespaard hebben om de kinderen in therapie te laten gaan.
We vroegen laatst aan onze zoon of hij een broertje of een zusje wilde. Hij antwoordde beleefd: Nee hoor, dank je mama
Onze buurvrouw gebruikte het woord hypochondrie" om de fase te beschrijven die haar tienerdochter doormaakte. Die was ervan overtuigd dat de pijn in haar linkerzij op een blindedarmontsteking duidde. Haar moeder legde haar geduldig uit dat de blindedarm rechts zit. Dus daarom doet het zon pijn, reageerde haar dochter verontwaardigd. Bij mij zit hij aan de verkeerde kant.
Bij het uitzoeken van een meloen knijp, ruik en klop ik altijd. Laatst bemerkte ik bij de groentewinkel dat mijn activiteiten werden gadegeslagen door een jongeman. Toen ik uiteindelijk mijn meloen had geselecteerd kwam hij op me af. Neemt u me niet kwalijk, zei hij, welke is uw tweede keus?
De oma van mijn vriendin kwam er op een dag achter dat ze toch echt oud begon te worden. Het was de dag waarop haar auto het af liet weten, toen ze met ons naar de winkel reed. We waren nog klein en bleven in de wagen zitten, terwijl zij uitstapte om te kijken of ze erachter kon komen wat het probleem was. Een halfuur later stapte ze terneergeslagen weer in. Het lijkt erop dat ik mijn goede jaren achter me heb. De mannen stoppen niet meer om te helpen.
Ik bracht een bezoek aan een bekend fastfoodrestaurant; Omdat ik blind ben, vroeg ik om een menukaart in braille. Al snel kwam iemand die brengen. Op mijn vraag of ze er nog een paar hadden voor de visueel gehandicapte vrienden die me vergezelden, kwam de jongen even later terug met een aantal inderhaast gemaakte fotokopieën van de menukaart in braille..
Mijn nichtje Elizabeth was op van de zenuwen bij haar eerste rijles. Terwijl ze de parkeerplaats afreed, zei de instructeur: We gaan hier naar links. En vergeet niet de mensen achter je te laten weten wat je gaat doen. Elizabeth draaide zich om naar de twee leerlingen die op de achterbank zaten en zei: Ik ga hier naar links.
Een vriendin leende haar zusje voor haar reis naar Europa een eenvoudige maar dierbare hoed. Een maand later kwam haar zusje vol verhalen terug. Daarbij vertelde ze mijn vriendin diep beschaamd dat ze haar hoed was kwijtgeraakt in een van de steden waar ze was geweest. Pas in de bus naar het laatste hotel had ze gemerkt dat ze hem niet meer had. Daar lieten ze het verder bij en mijn vriendin probeerde er niet meer aan te denken<; Alles was in orde tot ze de fotos van de reis zagen: op een daarvan poseerde haar zusje voor een oud gebouw, en op de achtergrond, in een hoekje zag mijn vriendin haar hoed op de grond gevallen en vergeten.
Bij twee ambachtelijke scheepstimmerlieden liet ik een mooie zeilboot maken die ook geschikt moest zijn voor wedstrijden. Er werd dan ook een wedstrijdtuig besteld. Op een gegeven moment werd ik gebeld door de zeilmaker, die mij vroeg wat mijn nummer was. Enigszins verward gaf ik hem mijn telefoonnummer. Toen ik later de zeilen ophaalde, ontdekte ik tot mijn verbazing dat het telefoonnummer in het zeil stond. Ik heb zo een maand lang over de Friese meren gevaren, wat natuurlijk tot de nodige gespreksstof leidde.
Na hun pensionering besloten de nonkel en tante van mijn man te verhuizen van de provincie Ontario naar Alberta. Hun zoon bood aan om samen met zijn vader de kleine gehuurde vrachtwagen naar hun nieuwe huis te rijden. Na een lange dag van pakken en laden waren de twee mannen klaar voor vertrek. Net voor ze wilden wegrijden controleerden ze nog even of ze hun rijbewijs bij zich hadden. Tot hun schrik waren hun zakken leeg<. Plotseling herinnerde nonkel Thijs zich dat ze die ochtend allebei hun rijbewijs en creditcards hadden opgeborgen in zijn portefeuille, die op de gebruikelijke plek lag: in de bovenste la van het dressoir- dat helemaal vooraan in de vrachtwagen stond.
Tijdens een wandelingetje met mijn neefje liepen we langs het wrak van een afgedankte auto. Ik zei:dat was ooit een mooie golf. Hij corrigeerde me en zei:En nu is het een kapotte Opel.
Ik was samen met mijn dochter van 12 aan het winkelen. We lopen meestal hand in hand, maar toen ik aandachtig enkele sweaters bekeek, liet ik haar even los. Ik bestudeerde de prijzen en voelde haar hand weer in de mijne. We gingen voort, maar een stukje verder zag ik mijn dochter in een winkel het uitbarsten van het lachen. Ik keek vlug naar wie dan aan mijn hand hing. Het bleek een lief jongetje van een jaar of 6 die zijn moeder kwijt was en dacht dat ik zijn mamma was.
Mijn man en ik zaten op het vliegveld vast in afwachting van onze vlucht, die al meer dan een uur vertraging had..We hadden de krant doorgespitst, een paar hoofdstukken verder gelezen in onze boeken en mee geklaagd met de andere passagiers. Tenslotte liepen we in de zoveelste poging om de tijd te doden naar de snackbar. .Twee koffies graag besteld ik. we zijn net aan het zetten zei de bediende. Het duurt nog even voor hij klaar is..Waarop mijn man uitriep: zelfs de koffie is vertraagd.
Het kerkkoor waarin ik zing, was aan het repeteren voor de uitvoering van een requiem, en naarmate de concertdatum naderde, werd onze dirigent op bepaalde punten alsmaar kritischer. Tijdens een van de repetities onderbrak hij ons om ons te laten weten dat we op het verkeerde moment een adempauze namen. nee, nee, zei hij. Er wordt niet geademd na de dood
Tijdens een zware storm viel de electriciteit uit en begon de rookmelder luid te piepen. Het geluid ging door merg en been en was niet te verdragen. Omdat ik alleen thuis was, klom ik op een stoel en haalde met een keukenmes de rookmelder uit elkaar. Ik was heel tevreden over mezelf, maar tot mijn verbazing bleef het toestel piepen. Toen mijn man thuiskwam, legde ik hem de vreemde situatie voor. Hij keek naar de muur, toen weer naar mij en zei:Ik weet niet hoe het met de rookmelder zit, maar de voordeurbel heb je in ieder geval grondig uit elkaar gehaald.
Ik liep een oude klasgenote tegen het lijf in een café. We namen plaats aan een tafeltje en begonnen gezellig over vroeger te praten, tot zij opeens heel nadrukkelijk begon te vertellen hoe gelukkig ze wel getrouwd was. De abrupte verandering van onderwerp verbaasde me nogal tot ik naar beneden keek. Ik had met mijn jeukende scheenbeen niet tegen de tafelpoot zitten wrijven, maar tegen haar been.
Voor mijn verjaardag nodigde ik een aantal vrienden uit op het landgoed van mijn vader waar we paarden fokken. Mijn vader gaf een rijdemonstratie en liet het paard een paar kunstjes uitvoeren, zoals achteruitlopen. Na afloop vroeg hij of er iemand vragen had. Een vriend stak zijn hand op en vroeg. Hoe zet je hem achteruit?
Mijn vrouw en ik waren aan het wadlopen en stonden al een hele tijd naar een vogel te kijken, maar omdat onze ogen niet zo best meer zijn, konden we het er maar niet over eens geworden of het een reiger of een ibis was. Uiteindeljk besloten we een voorbijganger met een verrekijker om uitsluitsel te vragen. O, dat is een plastic zak, was zijn antwoord
Bob en Erik hebben tijdens een avondje uit al hun geld aan drank uitgegeven en kunnen geen taxi naar huis meer betalen. Bob stelt voor om een bus te stelen en haalt Erik over om in te breken in het busstation. Twintig minuten later is Erik nog steeds niet terug. Bob steekt zijn hoofd door de deur. Wat ben je in vredesnaam aan het doen? Ik kan bus nummer zeven nergens vinden. Antwoordt Erik geërgerd. Idioot! Roept Bob. Steel dan gewoon bus negen. Dan stappen we uit bij de rotonde en gaan we de rest van de weg te voet.
Een vrouw ligt in de stoel bij de tandarts. De arts kijkt in haar mond, ziet een enorme rotte kies en zegt: Wat een gat! Wat een gat!. Wat een gat! Verbaasd vraagt de dame: Waarom zegt u dat drie keer? Zegt de tandarts: Dat deed ik niet, het was de echo;!
Moppen tappen en nu en dan een doordenkertje
