En iemand vroeg mij wie ben jij? Ik antwoordde: ik ben Joop. dat is je naam zei hij maar wie ben je? Ik vertelde hem mijn beroep. Maar zei hij dat is je werk Maar wie ben jij? Ik gaf hem 1000 antwoorden, Maar hij bleef zijn vraag herhalen. Uiteindelijk gaf ik hem mijn laatste antwoord: Ik weet niet wie ik ben. Ga dan op zoek zei hij. Wat kon ik doen? Het negeren? Jomeij.
We spreken van wereldbeelden, we spreken van godsbeelden. Ontmoeten wij mensen elkaar wel echt of ontmoeten wij alleen de beelden die wij van hen maken? Mensbeelden ? Jomeij
Het pad dat we nemen zal voor iedereen verschillend zijn. De zoektocht naar waarheid heeft op een ieder van ons een verschillende uitwerking. Ik beschrijf alleen dat van mij. Jomeij
Keuzevrijheid? Ben ik vrij als ik moet kiezen?
Godsdienstvrijheid:met dank aan al die oorlogen in het verleden, met al dat geweld in het heden? Ook in de toekomst zal zich dit herhalen.Wij leven immers het verleden. Is dat vrijheid. Jomeij.
Eenzaamheid is een uitnodiging om te onthechten.
We hebben de Christelijke waarde ingeruild voor de waarde van de Euro.
Klimaatverandering schijnt niet aan God maar aan de mens te liggen.
Microkosmus en macrokosmus: Wat boven is ,is ook beneden;inzicht van de hermetische filosofie.
Uit de religie:Uit het onze vader; Uw wil geschiede, gelijk in de hemel alzo ook op de aarde.
Armoede is relatief zo sprak de minister van finaciën en hij flipperde vrolijk verder op zijn flipperkast.
Bijvoorbeeld door onbekende angsten
Agst is te lezen in de ogen.
Ook dieren kennen de doodangst
Democratie? Kennen wij niet.
Wij onderzochten of het volk een bindend referendum wil.99% zegt ja!! graag.
Zoeken naar waarheid.
het geheel is meer dan de delen.
14-11-2006
Ons gemeenschappelijk bewustzijn.
Ons gemeenschappelijk bewustzijn.
In mijn vorige stukken heb ik gebrobeerd duidelijk te maken wat er zich in de wereld afspeelt. Wereldwijd is er armoede en honger. De honger neemt met ongeveer 4000.000 personen per jaar toe, mede door de sterke aanwas van de wereldbevolking. Er is al lang sprake van overbevolking. Dan is er wereldwijd het probleem van aids, oorlogen en terrorisme, angst voor de dreiging van een atoomoorlog. Corruptie, fraude, willekeurig geweld, moorden, kortom de criminaliteit is in de gehele wereld een probleem. Milieuvraagstukken worden steeds groter en de vraag om oplossingen dwingerder. Al deze wereldproblemen zijn niet van vandaag of gisteren, zij spelen al honderden en sommigen van deze problemen zijn er al sinds mensenheugenis. En het is nu wel duidelijk denk ik dat wij van politici, niet alleen hier in het Westen maar ook in het Oosten, met betrekking tot deze wereldproblemen, niets te verwachten hebben. Ook van de grote wereldreligies valt niets te verwachten. Politiek en religie hebben nooit enige invloed gehad op het oplossen van al deze problemen, integendeel zij zijn juist mede veroorzakers. De verklaring hiervan kan worden gezocht in hun uitzonderlijke honger naar macht. Politieke en religieuze oorlogen zijn dan ook mede oorzaak van de verdeeldheid onder de mensen. Zij brengen de mensen niet tot elkaar, zij scheiden ze van elkaar en zorgen ervoor dat ze verdeeld blijven, en verdeeldheid draagt altijd het conflict in zichzelf. Maar ook van de wetenschappers, biologen,psychologen,sociologen, enz, valt niets te verwachten. Zij laten zichzelf niet of nauwelijks horen met betrekking tot al deze wereldproblemen. Sterker nog ze proberen ze zoveel mogelijk te individualiseren of te analyseren als een nationaal probleem. Natuurlijk ziet men ook wel uitzonderingen maar deze worden nauwelijks gehoord of men besteedt er geen aandacht aan. Maar ook wij gewone stervelingen zijn blijkbaar niet in staat hieraan iets te veranderen. Ieder met normale intelligentie begaafd mens mag toch in staat worden geacht datgene wat er in de buitenwereld gaande is waar te nemen. Maar ook in onze innerlijke wereld, in onze eigen geest, in onze harten leeft grote verwarring. We voelen ons aan de ene kant bedreigt en onveilig terwijl we aan de ander kant, door de daarvoor genomen maatregelen, gecontroleerd en onvrij voelen. We beseffen dat ook dit een bedreiging vormt. Nergens is geborgenheid te vinden, niet alleen voor ons niet, maar ook niet voor hen die na ons komen.
De crises echter wortelt niet in de economie, nog in de wereld van de politiek; de crises is een kwestie van bewustzijn. Ik vemoed, dat maar weinig mensen zich dit realiseren. De crises zetelt in onze geest en in ons hart. Met andere woorden de crises zetelt in ons bewustzijn. Ons bewustzijn, dat in feite ons hele leven omvat, met al onze overtuigingen, met al de door ons getrokken conclusies, met ons nationaal gevoel, met onze angsten en genoegens en die blijkbaar onoplosbare problemen - dat wat wij liefde noemen en intens medeleven - en het probleem van de dood - waarbij wij ons dan afvragen of ons hiernamaals iets wacht - wat dan ook, wat boven tijd en ruimte uitgaat; of er iets van eeuwigheidswaarde bestaat. Dat is heel de inhoud van ons bewustzijn. En dat is de inhoud van het bewustzijn van ieder mens, in welke uithoek van de wereld hij ook leeft. De inhoud van ons bewustzijn, dat is de gemeenschappelijke bodem waarop de mensheid staat. Waar ter wereld ook iemand woont, of dat nu is in Rusland, Amerika, Iran, Irak, Duitsland, Frankrijk, Pakistan, Arabië, Israël, enz, als mens lijdt hij, niet alleen lichamelijk maar ook innerlijk. Ook hij voelt zich ongerust, vol vrees, verward, gespannen, zonder ooit een gevoel van diepe geborgenheid te kennen. De bewoners van alle landen doorleven de zelfde problemen als wij, ze hebben de zelfde moeilijkheden in de onderlinge verhoudingen met elkaar. Ook tussen die van man en vrouw bijvoorbeeld. Het bewustzijn hebben we alle met elkaar gemeen. Daarom zijn we ook geen individuen en niet uniek. Wij zijn geen afgescheiden eenlingen. Wij zijn er namelijk zowel op school als godsdienstig in opgevoed en geconditioneerd te geloven dat we individuen zijn, afzonderlijke zielen, die allen iets nastreven. Maar dat is een waanidee, want ons bewustzijn hebben we met heel de mensheid gemeen. Wij zijn die mensheid. ( volgende keer verder.)
Eenzaam, hechting en afhankelijkheid; een drie eenheid.
Een drie eenheid.
In de voorgaande delen over "eenzaam - zijn" kunnen we drie centrale begrippen onderscheiden: eenzaamheid, hechting en afhankelijkheid. Drie begrippen die niet los van elkaar te begrijpen zijn als we spreken over eenzaam - zijn. Hechting leidt tot afhankelijkheid en afhankelijkheid versluiert de eenzaamheid die diep in een ieder van ons altijd aanwezig is en ook wel "de grote leegte" wordt genoemd. Ik denk dat vele van ons zich er soms, misschien bij vlagen, bewust van zijn dat het denken leeg is. En met dat bewustzijn, zijn we bang voor die leegte. Ik spreek dus niet meer over de indivuduele eenzame mens die een probleem zou hebben. Ik spreek nu over de leegte van een ieder van ons iets dat zich over de gehele wereld voordoet. We kennen die leegte niet. We zijn er bang voor en dwalen er van weg. We willen die leegte niet leren kennen en zijn vreselijk actief. We vullen onze leegte met handelingen, met aanbidding, rituelen, gebed, kennis, politiek, het scheppen van illusies, met opwindende zaken waaronder afhankelijkheid van mensen en ideeën en/of idealen. We hebben de toestand van die leegte nooit onderzocht, we zijn er nooit werkelijk op ingegaan. De angst houdt ons er van weg. Kunnen we het waarnemen, kan het denken zich bewustzijn van die leegte zonder het te benoemen, zonder er een naam aan te geven, zonder weg te rennen, zonder te oordelen, er alleen maar bij zijn? Want dat is bewustzijn. Dan is er niet de waarnemer die er naar kijkt geen cencor die het veroordeelt, er is alleen die toestand van leegte waarvan we allemaal, bewust of vaag bewust, weten dat die er is, maar die we allemaal vermijden.
Waarom zijn we afhankelijk van anderen voor ons geluk? Is het omdat we in onszelf leeg zijn en naar anderen kijken om die leegte te vullen? En moet die leegte, die eenzaamheid, dat gevoel van uitzonderlijke bepertheid overwonnen worden door een of ander vermogen? Als die leegte overwonnen moet worden door een systeem, of vermogen, of een idee, dan zal je afhankelijk zijn van dat idee of dat systeem. Ik ben misschien afhankelijk van een persoon, Ik voel me leeg, eenzaam, een volledig gevoel van isolatie, en ik reken op iemand (vrijwilliger, een kennis, een familielid, een maatschappelijkwerker, een psycholoog, enz.) En als ik een methode heb ontwikkeld of krijg aangereikt die mijn eenzaamheid moet overwinnen of dragelijk maken, en die tevens mijn afhankelijkheid zou moeten overwinnen, dan reken ik op die methode. Ik heb mijn afhankelijkheid van een persoon alleen maar vervangen door een methode. Dus is het van belang, er achter te komen wat het betekent om leeg te zijn. Alleen maar dat feit onder ogen te zien en er bij blijven, wetend dat elke beweging van het denken om het feit te veranderen een andere vorm van afhankelijkheid is, daarin is vrijheid. Tenslotte, hoeveel ervaring , geloof en ideeën je ook hebt, op zich zelf, als je waarneemt, is het bewustzijn leeg. Kan het bewustzijn die leegte, dat feit onder ogen zien, en bij het feit blijven? Het is moeilijk en vraagt veel concentratie omdat het denken zo gewent is aan verstrooiing, zo getraind om weg te gaan van wat is, de radio aan doen, een boek lezen, praten, naar de kerk gaan, naar een politieke of ander bijeenkomst te gaan, het maakt niet uit wat, als we maar weg dwalen van het centrale feit dat het bewustzijn leeg is. Men kan echter heel goed instaat worden gesteld zijn eigen "eenzaam - zijn" op te heffen. Wat hier voor nodig kan zijn is het instrument wat in Oosterse landen, vooral in India voorhande is. Het instrument van de meditatie. Het is geen methode, het is alleen het gericht zijn op de waarneming van de geest, op wat is. Men hoeft hier geen dure cursussen voor te volgen, niet afhankelijk te zijn van een meester, goeroe of een andere autoriteit. Wel dient men een hoge motivatie te hebben en zich volledig kunnen concentreren. Het is een uitdaging die moed en durf vereist en het is hard werken. Het is een uitdaging hiermee aan de slag te gaan. Het is immers geen probleem, in tegendeel, eenzaam -zijn is een proces van loslaten, van vrijmaking, het hoort bij het leven. Laten we de moed opbrengen het oude conditioneringsproces van het problematiseren los te laten. Eenzaamheid met een doel, als uitdaging en met perspectief.
Daar men mij ongetwijfeld zal vragen hoe ik eenzaamheid wens te definieren, geef ik U de keuze uit verschillende definities. U kan dan zelf Uw keuze maken, U bent tenslotte niet afhankelijk van mij.
1. Definitie van eenzaamheid als probleem: De onmogelijkheid onafhankelijk te zijn en te onthechten aan zowel matriële als immatriële zaken inclucief het eigen Ego. Eenzaamheid is in feite een onthechting - probleem.
2. Definitie van eenzaam -zijn als proces: Het aangaan van de uitdaging onafhankelijk te worden van zowel matriële als immatriële zaken, en een proces aan te gaan van het "niet zijn. "Want alleen in het "niet zijn" ondekt men de heelheid.
3. Positieve definitie van eenzaam - zijn; Alleen in het ware eenzaam -zijn vindt men het geluk van het heel - zijn.
Het woord "eenzaam - zijn" duidt op een zijns toestand en is als zodanig een zijns - modes. Het is geen hebbende - modes, men dient er van buitenaf dan ook niets aan toe te voegen. Ook een relatie willen hebben (een partner of sociale relaties) is een toevoeging van buitenaf. De vraag is dan ook of dit wezenlijk iets oplost en juist niet een afhankelijkheid situatie stimuleert? Een afhankelijkheid die bij "eenzamen" toch al vaak sterk aanwezig is. Professionele hulpverleners en vrijwilligers springen hier met allerlei goede bedoelingen op in. Springt men nu in op het probleem eenzaam - zijn of op het probleem van de afhankelijkheid van de persoon? Dit lijkt mij geen overbodige vraag omdat het nogal wat consequenties heeft voor de definiëring van eenzaam - zijn c.q. eenzaamheid.
Het uitgangspunt van dat het probleem een zijns - en geen hebbende modes is verwijst naar de eigen verantwoordelijkheid van de persoon. Ik ben eenzaam (wat ga je er aan doen?) Medlijden hebben met een "eenzame figuur" en hier naar handelen is, in mijn ogen, een agressieve daad omdat deze handelingen alles in stand houdt en de persoon in kwestie niet helpt. De professionele hulpverlening die op de eenzaamheid van de cliënt is gericht gaat bijna automatisch over het denken in oplossingen, strategieën en methoden. Het uitgangspunt er is een gemis bij deze cliënt laat zich al snel vertalen in een behoefte aan relaties. De oplossing lijkt dan ook erg voor de hand te liggen; er dient iets van buitenaf te worden toegevoegd. Leren omgaan met het probleem bevestigt dat eenzaam - zijn inderdaad een probleem is. Maar als het probleem als een zijns - probleem wordt gedefinieerd (ik heb geen eenzaamheid, maar ik ben eenzaam) dient de reden van zijn eenzaam - zijn gezocht te worden in de persoon zelf. De persoon dient dan in relatie te treden met zichzelf. Het "Ik" afgescheiden van het "Zelf". Dit zou inhouden dat de persoon door zijn pijn en lijden heen zal moeten gaan. Er zullen echter weinig mensen zijn die het aandurven tegen "de eenzame" te zeggen; duw je pijn en je emoties niet weg, laat ze er mogen zijn, voel het, kijk er naar, observeer het zonder oor - of vooroordeel. Natuurlijk, ik weet het, er zijn bepaalde psychotherapieën die zich hierop richten (ik noem als voorbeeld de Gestalt-therapie) maar hoeveel mensen die zich eenzaam noemen maken hier gebruik van? En is het wel noodzakelijk zich afhankelijk van deze hulpverlening op te stellen? Immers als je het gevoel van eenzaam - zijn wilt overwinnen ben je bezig met de oplossing, je bent onrustig en je bent met van alles en nog wat bezig, behalve met je eenzaam - zijn, met je zijns toestand. Je kan je dan afvragen waarom is het zo onrustig in mijn hoofd en voel ik mij geen moment bevrijd van het probleem? Maar ook dan ben je mentaal bezig, dit is nu eenmaal het gevolg van onze opvoeding en van het sociale karakter van ons leven. We hechten te veel waarden aan het denken, het denken dat oplossingen moet verschaffen, dat een methode moet uitdenken en strategieën ontwikkelen. En vanuit ons denken hechten wij ons niet alleen aan het denken zelf toch ook aan personen, goederen, idieeën en idealen, aan godsdiensten en politiek en soms ook zelfs aan onze ziektes en problemen. We hechten aan warmte en genegenheid, aan uitwisselen van gevoelens, aan liefde en aanhankelijkheid. En als onze eigen ervaringen een goed gevoel gaven willen wij ook die herhalen. Gehechtheid geeft ook een gevoel van veiligheid, beschermd zijn en geborgenheid. Het zijn de eerste levensbehoefte van het pas geboren kind. Maar volwassenen hoeven geen kinderen meer te zijn. Zijn wij misschien, omdat wij de ervaring hadden als kinderen, met warmte, veiligheid en geborgenheid nog steeds op herhaling van wat eens goed voelde? Zijn we blijven steken in ons kind zijn en willen we nog steeds gehecht blijven aan afhankelijkheid? Het lijkt er verdacht veel op. Wordt gehechtheid niet uit eenzaamheid geboren? Laat ons iets leren van diegenen die aan de vooravond staan van overlijden. Soms duurt het afscheid nemen van het leven zeer lang. Men is er niet aan toe, men wil nog zoveel doen, het is niet af. Het gevecht om los te laten kan zeer lang duren. De angst om te sterven....of om los te laten is op zich al angstig om mee te maken. Anderen die gaan sterven geven zich makkelijker over en verhalen over de vrijheid die ze ervaren nu ze kunnen loslaten. Het loslaten van relaties, van het eigen ego, van alle ideeën en idealen die men had in het leven. Vaak geven ze troost aan diegene die ze nalaten.
Mijn vragen zijn: Is het mogelijk al deze hechtingen tijdens het leven zelf los te laten zonder dat we hier, door bepaalde omstandigheden, toe gedwongen worden. Is het misschien zelfs mogelijk onze kinderen zodanig op te voeden dat we ze leren om niet te hechten. (volgende week verder.)
Eenzaam - zijn als uitdaging, een andere kijk op eenzaamheid.
Eenzaam - zijn als voorstadia van heelwording.
Over het algemeen wordt "eenzaam - zijn" als een probleem omschreven. Het probleem wordt ervaren door steeds meer mensen en de statistieken geven aan dat het aantal mensen dat zich eenzaam voelt per jaar sterk oploopt. Eind 2006 zijn er naar verwachting, alleen al in Nedereland, tussen de 1. en de 1.5. miljoen mensen die wij onder de noemer "eenzaam" kunnen rangschikken. De vraag hoe ontstaat het gevoel van eenzaamheid wordt meestal beantwoord in termen van het gemis aan een goede relatie met de eigen partner of met de sociale omgeving. Daar naast wordt een categorie genoemd die wel omschreven wordt als "karakter - eenzamen". Voor laatstgenoemde categorie is psychologische of psychiatrische hulp verlening vaak onontbeerlijk. Er worden methoden gezocht en aangedragen die de eenzaamheid kunnen opheffen of dragelijk maken. Psychiaters, psychologen, maatschappelijk werkers, artsen en allerlei instanties, waaronder de vele vrijwilligersorganisaties, buigen zich al meer dan 50 jaar over het probleem van de eenzaamheid. Naar het zich laat aanzien echter met weinig resultaat. En soms vraag ik mij dan ook af of er ooit een grondige analyse is gemaakt, niet alleen met betrekking tot het probleem zelf, toch ook met betrekking tot al die verschillende hulpverlening. Het lijkt er op dat de toename van het probleem van de eenzaamheid niet valt af te remmen. Immers in 1976 was er nog spraken van ongeveer (maar) 200.000 eenzamen. Natuurlijk geloof ik wel dat er gevallen kunnen worden aangedragen waarbij de hulpverlening succes vol blijkt te zijn verlopen. Maar het blijven individuele gevallen. Het signaal dat er steeds meer mensen geïsoleerd raken, door welke omstandigheden dan ook, lijkt niet door politieke beleidsveranderingen te kunnen worden beïnvloed. Het probleem als een sociaal probleem te definiëren lijkt dan ook geen oplossing te zijn. In de afgelopen 50 jaar heeft men allerlei verklaringen gezocht, maar geen enkele verklaring blijkt afdoende te zijn om het proces van de toename van eenzaamheid, een halt toe te roepen. Intussen worden met betrekking tot dit probleem vele miljoenen euro's besteedt in zowel de welzijn - als de gezondheidzorg waarbij het resultaat, ondanks alle goede bedoelingen, niet in verhouding schijnt te staan met de kosten. De vragen die zich aan mij opdringen zijn dan ook de volgende:
A. is er wel een juiste analyse gemaakt van het probleem en hoe luidt dan de eenduidige definitie van het probleem? B. ook in de hulpverlening ziet men er niets in om het probleem te definiëren als sociaal probleem. Is hier mogelijk sprake van een te ver doorgevoerd individualiseringsproces? C. mogelijk is het ook, dat er vraagtekens kunnen worden gezet, bij het feit dat eenzaam - zijn te veel wordt gezien als iets wat van buiten de persoon zelf dient te worden aangevuld zoals: vrijwilligers bezoek, stimuleren van nieuwe contacten, afleiding zoeken, hulpverlening, methoden en/of strategieën aanreiken, enz? D. en als, misschien wel de belangrijkste vraag; zitten we niet op een totaal verkeerd spoor als we "eenzaam - zijn" definieren als een probleem? E. als in Nederland cijfers worden aangedragen van meer dan 1.000.000 eenzame personen welk cijfer komt er dan te voorschijn als we erkennen dat dit verschijnsel zich over de hele wereld op dezelfde wijze voordoet? Dit zou dan toch in de miljarden lopen.
Kunnen we de traditionele benadering van het "eenzaam - zijn" en de daarop gerichte, eveneens traditionele, hulpverlening is even vergeten en een andere benadering in beschouwing nemen. ( hierover volgende week meer.)
Wetenschappelijke en Religieuze ontwikkeling van het kind in samenhang
Een uitdaging voor opvoeding en onderwijs.
In mijn stuk "Doel van opvoeding en onderwijs" stelde ik dat de opvoeding van tegenwoordig zich in hoofdzaak richt op technische vaardigheden en daarmee uitsluitend voeding geeft aan de wetenschappelijke geestesgesteldheid van het kind. En dat zo'n eenzijdige opvoeding die vooral gericht is op het verkrijgen van een goede baan en een goede economische ontwikkeling destructief is, niet alleen voor het kind maar voor de hele samenleving. De religieuze geestesgesteldheid van het kind komt in het geheel niet of nauwelijks aan bod. ( De trouwe lezers weten wat ik onder "religieuze geestesgesteldheid van het kind"versta.) Voor hen die voor het eerst kennis maken met mijn blog verwijs ik naar mijn voorgaande artikelen over Religie en wettenschap. Ik wil deze reeks artikelen afsluiten met een poging om voeding te geven aan de religieuze geestesgesteldheid van het kind.
Met voeding geven aan de religieuze geestesgesteldheid van het kind, zal het uitgangspunt dienen te zijn dat er geen nieuwe conditionering van het kind plaats vindt. Ik ben er mij ervan bewust dat dit een van de moeilijkste opgave aan ouders en onderwijs inhoudt. Mijn uitgangspunten en visie op intergratie van zingeving - vragen, de spiritualiteit, de aandacht voor de kosmische vervreemding in het onderwijs, zijn de volgende:
A. deze aandacht is niet te beperken tot bepaalde vakken, maar in zoveel mogelijk vakken die zich hiervoor lenen; B. aandacht voor zin - vraag betekent dat naast rationeel bewustzijn ook andere bewustzijnsniveaus worden aan gesproken en ontwikkeld; c. het gaat niet om het vermeerderen van kennis, nu gericht op geordende feitenkennis over "zin", maar het gaat om kwalitatief andere kennis dan wetenscappelijke kennis, namelijk om zelfkennis, die per definitie ervaringskennis is.
Hiermede zou naar mijn mening al in een vroeg stadium binnen het onderwijs kunnen worden begonnen. Mijn voorkeur gaat uit naar groep zeven (vroeger de vijfde klas) van het basis onderwijs. Het spreekt vanzelf dat hierbij met het niveau van de kinderen rekening dient te worden gehouden.
Zowel in het middelbaar als in het hoger onderwijs zouden meer specifieke vakken, waarin de zinvraag vanzelfsprekend aan de orde kan komen ( bij voorbeeld filosofie, psychologie, geestelijke stromingen.) gegeven kunnen worden. Daarnaast dient veel meer aandacht te worden geschonken aan:
1. Ontdekken en ontwikkelen van lichamelijke ervaringen in b.v. beweging, sport en spel, dans, en andere lichaamsbewustzijns - oefeningen; leren bij jezelf en anderen verband te zien tussen lichamelijke signalen en uitdrukkingen en innerlijke gesteldheid; lichaamontspanning; 2. Ontdekken en leren toelaten en herkennen van eigen emoties en die van anderen, en daarmee leren omgaan; leren van verschil tussen gedachten en emoties; 3. Ontwikkelen van intellect, opgevat als instrument tot zelfontdekking en expressie, waarmee vragen aan jezelf kunnen worden opgespoord en gesteld; 4. Ontwikkelen van een geconcentreerde en meditatieve wijze van leven, die voorwaarde is voor het van moment tot moment aandachtig aanwezig te zijn; 5. Ontwikkelen van hogere functies zoals: intuïtie, wijsheid, gevoel van schoonheid, rechtvaardigheid, vreugde, moed, doorzettingsvermogen; 6. Het ontdekken en ontwikkelen van het "Zelf" en het leren ervaren van de verbinding die dat vormt met het universum; 7. Ontwikkelen van het respect voor jezelf, de ander, het universum; 8. Tot slot educatie in humane relaties, waarvoor nodig is; een goede relatie met alle aspecten in jezelf ; van daaruit is harmonieuze omgang met en werkelijke betrokkenheid bij de ander in liefde en met belangeloze aandacht mogelijk.
Ik ben mij ervan bewust dat vele leerkrachten evenals de leerlingen gelijk zijn in hun spirituele armoede, mogelijk kan dat juist de aanzet zijn om een begin te maken, in die zin dat ze van elkaar kunnen leren. De lamme helpt de blinde, samen op zoek naar een hogere heilzaamheid. Dat is naar mijn mening de situatie waarin het onderwijs in het begin van de 21ste eeuw zich bevindt.
Jomeij. De volgende keer wil ik graag, zoals al eerder beloofd, een andere kijk op "eenzaamheid" geven dan de gebruikelijke.
Het doel, opzet en motivatie van zowel de ouders als de scholen m.b.t opvoeding dient enerzijds te zijn: het kind met de allerbeste technische vaardigheden uit te rusten opdat het gericht en doelmatig in deze moderne wereld kan functioneren. Anderzijds en dat is veel belangrijker, om het juiste klimaat te scheppen zodat het kind zich daarin tot een volledig mens kan ontwikkelen. Dat houdt in dat het kind de gelegenheid krijgt tot bloei te komen in, wat ik het "goede" zou willen noemen. Dat wil zeggen dat hij in de juiste verhouding komt te staan tot mensen, dingen en ideeën, ja tot het hele leven. Want leven betekent in relatie-staan. En de mens heeft met niets een juiste relatie, als hij niet het juiste gevoel voor schoonheid heeft, als hij geen klankbord is voor natuur, voor muziek en voor andere kunst, als de esthetische zin bij hem niet hoog ontwikkeld is. De doelstelling van de opvoeding van tegenwoordig richt zich in hoofdzaak op technische vaardigheden. Een goede baan en een goede economische ontwikkeleing staan hoog genoteerd. Een zo'n eenzijdige opvoeding vult alleen de wetenschappelijke geestesgesteldheid, terwijl de religieuze geestesgesteldheid van het kind nauwelijks of niet aan bod komt. ( De lezer die mijn voorgaande stukken hebben gelezen weten wat ik versta onder een religieuze geestesgesteldheid, ik zal daar dus nu niet verder op ingaan.) Het is dunkt mij zonneklaar, dat het concept dat wij vandaag aan de dag cultiveren en dat opvoeding heet, en aanpassing aan de maatschappij inhoudt, funest en destructief is. Al dat eerzuchtige gedoe, al dat wetijveren met elkaar werkt in hoge mate frustrerend. En dat wat wij allen, zowel in het Westen als in het Oosten als een, zich binnen dat hele gebeuren voltrekkende, gunstige ontwikkeling hebben gezien, heet cultuur. Het betekent onvermijdelijk vragen om ellende en verdriet. Het is van fundamenteel belang, de waarheid hiervan te onderkennen. En pas als dat zonneklaar is geworden, dan pas kan de vraag gesteld worden wat juiste opvoeding zou moeten inhouden. Wat betekenen dan de woorden ontplooiing, tot volle bloei komen en juiste opvoeding? Het moet echter wel eerst volkomen duidelijk zijn voor onszelf wat we willen, we moeten duidelijk voor ogen zien, hoe de "nieuwe mens" kan zijn, de totale mens, niet alleen de technische mens. Als we het kind alleen toetsen op technische informatie, op toekomstige schranderheid en handigheid, zodat hij snel is met het opnemen van nieuwe kennis, en de andere kant verwaarlozen, dan groeit het kind tot een eenzijdig mens op. En als we over de totale mens praten, bedoelen we daarmee niet alleen een mens met innerlijk begrip, het vermogen zijn eigen innerlijk, zijn innerlijke toestand te verkennen en te doorgronden, met het vermogen daar boven uit te komen; maar ook iemand die goed is in wat er van hem uit gaat. Die twee dingen moeten samen gaan. Dat nu lijkt mij de werkelijke opgave van de opvoeding; niet door het bestraffende en belonings systeem, maar door het kind dit inzicht, geleidelijk aan zelf te laten ontdekken. Dat is de werkelijke opgave van de opvoeding; ervoor zorgen dat bij het verlaten van de school de jonge mens een stevige basis van goedheid in zich heeft, zowel innerlijk als uiterlijk.
Op school zit je om kennis te verwerven, historische, wiskundige, natuurwetenschappelijke, aardrijkskundige, biologische, taalkundige, technische, en zo kan ik wel even doorgaan. Afgezien van kennis, die je op school leert, bestaat er ook collectieve of culturele kennis die je hebt vergaard van uit ras, grootouders en generaties voorvaderen. Dan is er ook nog kennis die je hebt opgedaan vanuit je eigen persoonlijke ervaringen, je eigen reacties en indrukken, je eigen behoeften en neigingen die hun eigen vorm hebben aangenomen. Kennis valt dus uiteen in drie soorten: wetenschappelijke, collectieve en persoonlijke. Deze drie soorten kennis komen altijd vanuit het verleden waaraan steeds nieuwe dingen worden toegevoegd. Heeft nu al die opgedane kennis intelligentie tot gevolg? Is er een relatie tussen kennis en intelligentie? De intelligentie gebruikt kennis, omdat intelligentie nu eenmaal het vermogen is, objectief, normaal, gezond en helder te denken. Intelligentie is een toestand, waaraan, persoonlijke emotie, opvattingen, vooroordelen of neigingen geen deel hebben. Zij zoekt geen houvast in oordelen of vooroordelen. Zij is nergens bij betrokken of geïnteresseerd. Intelligentie is de zeer sensitieve, zeer wakkere, zeer levendige kant van de geest. Sensitief voor de natuur, voor alles wat rond je heen ziet gebeuren, ja, niet alleen gevoelig voor alles wat er om je heen, maar ook wat er in jezelf gebeurt. Als je niet gevoelig, niet sensitief bent en geen helder inzicht hebt kun je ook niet helder denken. Natuurlijk is kennis onontbeerlijk, maar als zij niet in harmonie is met intelligentie kan zij zeer gevaarlijk zijn. Zonder intelligentie, zonder sensitiviteit kan kennis gebruikt worden voor destructieve doeleinden. En juist dit laatste zien we in de hele wereld. We zouden kunnen zeggen dat de intelligente mens ver te zoeken is. Maar al te vaak wordt intelligentie verward met de hoeveelheid kennis die iemand tot zich kan nemen. In Nederland presteerde men het zelfs, in een televisie uitzending, de moordenaar van Pim Fortuin een itelligente jonge man te noemen. Hoe groot kan de verwarring zijn?
Hoe laat je al dat geconditioneerde achter je, was een van mijn laatste vragen in de vorige aflevering. Misschien verwachten jullie nu een uitleg, waarin ik een methode of strategie ga behandelen die, als deze wordt toegepast, er voor zorgt dat je jezelf kan deconditioneren. Niets is echter minder waar, er bestaat geen methode of strategie om je geconditioneerde geest te ontlasten. Als er een dergelijke methode of strategie wel zou bestaan en kon worden toegepast, onderga je immers een nieuwe conditionering. Neen, geen nieuwe conditionering, geen methode en geen strategie kan je helpen, alleen het diepe besef, te weten dat je geconditioneerd bent. Niet omdat het je wordt aangepraat, maar uit je eigen ontdekking en overtuiging dat dit een feit is en wat dit allemaal voor gevolgen heeft. Te beseffen, dat conditionering een onderdeel van ons leven is geworden en dat deze alle verdeeldheid in stand houdt. Wij zijn immers geconditioneerd op nationaliteit, godsdienst, ras, seksualiteit, op politiek, sociaal en economisch vlak. Waar sprake is van afgescheidenheid en verdeeldheid op voornoemde vlakken, zijn conflicten onvermijdelijk. Hieruit blijkt dat conditionering de scheidende factor is. Laten ons daarom van die conditionering bevrijden en niet langer Christen, Moslim, Hindoe, Nederlander, Duitser, Palestijn of Israëliër zijn. Als je dit allemaal beseft kan ook het verschil tussen kennis en intelligentie helderder worden. Dan kan ook de vraag gesteld worden hoe je wilt dat je kinderen worden opgevoed. Wat het onderwijs kan bijdragen. Misschien moet er dan wel een hele nieuwe, menselijker onderwijs visie worden ontwikkeld. Als je zegt: wat is er tegen conditionering, het is nu eenmaal zo en ik kan dat niet veranderen, ik ben er tevreden mee, dan kan je twee dingen doen 1. Aan dit blog verder voorbij gaan omdat je het niet eens bent met de constatering dat conditionering de scheidende factor is of 2. Je aanvaardt noch verwerp je voornoemde constatering en blijf dit blog bezoeken. Natuurlijk hoop ik op dit laatste. Het vervolg zal gaan over: A. Het verschil tussen kennis en intelligentie. B. Geeft de constatering, dat conditionering een scheidende factor is, handvatten voor vernieuwing in het onderwijs op alle niveaus?
In het vorige artikel stelde ik dat de huidige wetenschappelijke geestesgesteldheid in het Westen, die het verdeelde en gefragmenteerde denken in zich heeft, en de Oosterse religie, die uitgaat van heelheid, niet valt te verenigen en zelfs niet in harmonisch evenwicht te brengen is. In feite worden ze immers als tegenpolen ervaren. Beide geestesgesteldheden vinden we in de hele wereld terug. Het zijn eigenlijk de enige geestestoestanden die echt de moeite waard zijn. De wetenschappelijke geest is op feiten gericht, de waarneming ervan is gericht op het ontdekken van dingen. Alles dient gezien te worden "zoals het is". Uit de waarneming trekt de wetenschap conclusies en bouwt ze theorieën op. De geest van de wetenschap dient zich bezig te houden, dat is de taak die de wetenschapper heeft, met de materie te verkennen, de struktuur van de aarde; planeten en sterren te onderzoeken. Het is zijn taak te weten te komen hoe de mens, dier, planten en gewassen van ziekten te genezen en middelen te vinden deze ziekten te voorkomen. Hoe de duur van mensenlevens te verlengen, enz,enz. Maar de wetenschappelijke geestesgesteldheid wordt gebruikt en uitgebuit door nationalistische mentaliteit, door geestesgesteldheid van Amerika, Rusland, Duitsland, Frankrijk, Nederland, India, Irak, Iran en vele, vele andere landen. Zo worden wetenschappelijke ontdekkingen gebruikt en uitgebuit door soevereine staten en continenten. Maar het zijn ook wetenschappers die zich hiervoor graag lenen vanuit een standpunt van materieel gewin of idealen, idealisme of andere motieven. De ware en juiste wetenschappelijke geestesgesteldheid houdt zich echter niet bezig met individuele omstandigheden, niet met nationalisme, niet met ras, niet met vooroordelen, enz.
Anderzijds is er de ware religieuze geest. Deze religieuze geest is een creatieve geest. Een geest die niet alleen moet afrekenen met het verleden maar ook moet openbarsten in het heden. Een dergelijke geest behoort bij geen enkele richting of groep, geen enkele cultus of kerkelijke organisatie. De religieuze geestesgesteldheid is nooit de hindoe, christelijk, boeddhistisch of mohammedaanse mentaliteit. De religieuze geest behoort bij geen enkele zich religieus noemende groepering. Zij is niet degene die naar tempels, kerken of moskeeën loopt. De religieuze geest staat volledig op zichzelf. Het is deze geest die de onwaarachtigheid van kerken, dogma's en tradities doorzien heeft. Hij is niet cultuur gebonden en niet nationalistisch omdat hij zich niet laat beïnvloeden door zijn omgeving. En alleen zo'n geest, niet de boeken en teksten interpreterende geest die zich met de gita, oepanishads, bijbel, koran of talmud, enz, bezig houdt, heeft het vermogen te blijven onderzoeken. Het is echter ongelofelijk moeilijk religieus te zijn met een heldere, nauwkeurig werkende, wetenschappelijke geest, die nergens bang voor is en zich niet bekommert om eigen veiligheid. Een religieuze geestesgesteldheid heb je echter niet zonder grondig alles van jezelf te kennen. Je lichaam, je gevoelens, de werking van je geest, het functioneren van je denken. Hij is waarlijk mens, die in zichzelf deze wetenschappelijke - en religieuze geestesgesteldheid combineert en daardoor harmonisch is zonder innerlijke tegenstrijdigheid. Maar hoe breng je dit nu tot stand? Want dit lijkt mij een absolute noodzaak gezien de toestand waarin de mens en de wereld al eeuwen lang verkeert. Hoe laat je al dat geconditioneerde achter je, hoe ontsluier je dit alles, hoe leer je zoiets? Waar en hoe maak je daar een begin mee?
Graag kom ik terug op mijn overwegingen m.b.t. wetenschap en religie zoals ik dat eerder op mijn blog van 15 - 06 kenbaar maakte. De vraag was toen of wetenschap en religie in een filosofie zijn te verenigen of dat zij gedoemd zijn een van elkaar gescheiden bestaan te leiden. Ik stelde dat ik daar eens goed over na moest denken omdat dit toch een zeer ingewikkeld onderwerp is. Het gaat er om dat we in onze Westerse denkwereld de wetenschap primair stellen en dit doen vanuit ons verdeeldheids denken. Immers de wetenschap neemt in onze cultuur een dergelijk dominante plaats in dat wij alles zijn gaan zien van uit het idee van de wetenschap dat alles bestaat uit delen en fragmenten zonder dat deze deel zouden uitmaken van een groter geheel. Wij hebben dit in ons denken dusdanig geïntegreerd dat wij zijn gaan denken dat dit de enige en absolute waarheid is. In het Oosten, met name in India, waar religie en filosofie primair uitgangspunt is ziet men dit totaal anders en zij zeggen zelfs dat het geen enkele zin heeft om alles op te delen en te fragmenteren. Zij gaan uit van een groter geheel. Het idee wat leeft in de Westerse wereld, is dat je alles dient te onderzoeken via het kleine als je het grotere wilt benaderen, berust op een uitermate pijnlijke vergising.
Is religie en wetenschap te combineren in een filosofie? Laten we eens een poging wagen. Ik ben uitgegaan van iets wat heel dicht bij ons zelf ligt en waar ieder van ons wel eens mee te maken heeft gehad. Kinderen. Als kinderen leren praten zijn zij al snel in staat om vragen te stellen. Mama wat is dat, waarom, welke kleur is dat, wanneer gaan we naar oma, wie is dat, hoe heet jij? Kinderen kunnen je zoveel vragen stellen dat je er soms moe van wordt. Maar bekijk deze vragen eens; wat, waarom, welke, wanneer, wie, hoe. Ik noem het voor het gemak maar even 5W vragen en 1H vraag. Maar zijn dat niet de zelfde vragen als ook wetenschapers zich stellen als ze voor het eerst iets gaan onderzoeken? Maar ook vragen als; waar komen de baby'tjes vandaan, waar is oma nu (als oma is overleden), gaan wij ook dood en gaan we dan naar oma toe? Zijn dit eigenlijk niet de zelfde religieuze vragen die wij ons zelf ook stellen? Goed misschien stellen wij ze anders maar komt het niet op het zelfde neer?
Je zou kunnen stellen dat het kind bij zijn geboorte al twee verschillende geestesgesteldheden bezit. A. de onderzoekende of wetenschappelijke geestesgesteldheid en B. de religieuze geestesgesteldheid. Beide geestesgesteldheden zijn nog puur, jong, flexibel, creatief en als zodanig onaangetast. Maar deze pure, onaangetaste geestesgesteldheden worden al snel geconditioneerd met antwoorden van ouders, leraren, priesters, goeroes, politieke leiders en vele anderen die op hun beurt geconditioneerd zijn door hun opvoeders en anderen. En zo gaat dat al eeuwen door. Evenals de toenemende verdeeldheid onder de mensen en in de mens zelf, het individuele geweld en de georganiseerde geweldadigheden, oorlogen en corruptie in de wereld al eeuwen door gaat. De oorzaak hiervan moet naar mijn mening gezocht worden in een verkeerde, onjuiste geestesgesteldheid van de mens. De huidige primaire wetenschappelijke geestesgesteldheid in het Westen, die het verdeelde en gefragmenteerde denken in zich heeft en de Oosterse religie die uit gaat van heelheid is momenteel niet te verenigen en naar mijn overtuiging ook niet in een harmonisch evenwicht te brengen. Hiervoor zal een andere en juiste geestesgesteldheid dienen te ontstaan. Hierover de volgende keer.
Is de dood de tegenstelling van het leven? Moeten we de dood maar ondergaan En is het leven ons gegeven? Wat dient er te onstaan Om het leven te zien als dood En dood als leven. Hoe kunnen beiden samen gaan?
Het "ego", het "ik", het "zelf", Opgebouwd in het verleden Door het denken, het bewuste, Al wat ons is doorgegeven En waaraan we stevig hechten, Al dat geconditioneerde Dienen we te ontvlechten.
Zie toch eerst dat ene feit, Dat wat wij leven noemen Die afschuwelijke aangelegenheid, Hoe kunnen we die begrijpen, Met al zijn wedijver, wanhoop, kwellingen, Jalousie, geweld, oorlog, coruptie, Eenzaam- en neerslachtigheid.
Natuurlijk proberen mensen ergens zin te geven, En zeggen dan dat je zus of zo moet leven. Maar als wij al deze geromantiseerde, verzonnen, Idealistische onzin ter zijde schuiven, En alleen kijken naar het feit Dat alles voortkomt uit het denken, Dan zien wij de ware werkelijkheid, En zal men begrijpen dat al wat men Denkende heeft opgebouwd, Als het niet wezenlijke Dient te worden beschouwd.
Als wij zo onder de druk van het denken leven Dan hebben wij, wat onder dood wordt verstaan En proberen te vermijden, M.I. "het beëndigen van iets" Van het leven afgescheiden. Maar als wij alles wat het denken In onszelf tot stand heeft gebracht Te niet doen, wat moed en durf vereist, Want het doet pijn, Wat blijft er dan over? Dan beleeft men het "dood zijn".
Leven is "afsterven" en zodanig steeds weer nieuw. Een leven zonder centrerend ik bestaat, Een leven wat daarom nauw met "dood zijn" Samen gaat. Het "ik", het "ego", het "zelf", Zorgvuldig door het denken uitgelijnd Gaat verloren, En het individu verdwijnt.
Wij zien dan in dat wij die wereld zijn, En dat die wereld is in ons, Dat het "jij"en "ik" is opgeheven. Natuurlijk is dat even wennen, Maar toch, mijn huis niet uitgaand, Leer ik de wereld kennen.
Jomeij.
Ik ben er voor ongeveer een maand even tussen uit.
Ze zeggen dat ik lijd aan eenzaamheid, Dat ik de mensen mijd, En dat ik niet tegen mijn eenzaamheid strijd, Ze zeggen eenzaam zijn is negatief, Laat een vrijwilliger je bezoeken, Ze zeggen doe iets asjeblieft, Ga er op uit, zoek mensen op, En wees eens wat actief.
Ik ga nu bijna geloven dat ik eenzaam ben, Ik ga nu bijna geloven dat ik weinig Mensen ken, Ik ga nu bijna denken eenzaam zijn is negatief, En tegen eenzaamheidgevoelens Is geen alternatief.
Ik ben wel oud en wat versleten, alleen, en wel eens wat vergeten, Maar ik ben ook wijs geworden door het leven, En kan mijn wijsheid delen, Althans voor hen die horen wil, Zo niet, dan ben ik stil.
Eenzaam zijn, is nog geen eenzaamheid, Het is geen vast gegeven, maar een proces Wat hoort bij het leven. Immers een-saam betekent een zijn met jezelf, Het samen vloeien van je lichaam-ego en je geest. Het proces is moeilijk, maar uiteindelijk positief, Het bereiken van die eenheid is mij lief.
Dus lieve mensen noem eenzaam zijn Geen eenzaamheid en ook niet negatief, Laat mij met rust, gun mij mijn lijden en mijn pijn, Laat mij in mijn "zijn", want dan pas Is er pespectief. Heb respect voor wat ik wens, En ik hoop dat je wilt proberen, Je eigen angsten niet te mijden En op mij te projecteren. Heb over mij geen zorg en heb Vooral geen medelijden.
Jomeij.
Eenzaamheid schijnt in Nederland een groot probleem te zijn. Gepubliseerde cijfers spreken van een schatting van tussen de één en de anderhalf miljoen in 2006. Zitten wij met onze analyse over eenzaamheid en dat dit een probleem is wel op het goede spoor?? Of wijzen deze getallen ons op een onjuiste analyse?? Als U daar een bepaalde gedachte over heeft laat het mij dan weten asjeblieft. We moeten hier zeker eens op terug komen.
Emotie en gehechtheid gaan samen. Men probeert ze vaak te beheersen, te sublimeren Of te onderdrukken. Maar omdat ze zo sterk zijn Wil dit vaak niet lukken. Dan moeten ze wel naar buiten treden, b.v. uit haat, onmacht, jalousie, angst of verdriet Soms kent men zelf de ware reden niet.
Emoties bepalen vaak ons denken en ons handelen, Gebonden aan gehechtheid en het "ik", Dat is de enige weg die we bewandelen. Zeggen we dat is dat, het is nu eenmaal zo, Of is er nog een ander pad? Zonder "ik" is er geen gehechtheid, geen emotie, Ze liggen niet buiten, maar in mij, Ik bén die gehechtheid en emotie; ik kan ze niet mijden, Het'"ik" laat zich hiervan niet scheiden.
Ik kan het alleen waarnemen. Waarnemen zonder "ik" en zonder keuze. Zoals ik kijk naar een vlieg op het behang, Zo kan ik ook kijken naar mijn emotie en gehechtheid In alle vrijheid, zonder enige dwang. Hou je energie volledig geconcentreerd in de waarneming Daardoor verdwijnt zonder pardon, het "ik", Gehechtheid en emotie als sneeuw voor de zon.
Geloof, politiek en idealen, Zijn overbodigheden. Het zijn ontsnappingsmiddelen Voortkomend uit de rede. Ontsnappen wat niet tot beëindiging Lijd van smart, verdriet en pijn, Waarbij het lijkt, of dit er altijd zal moeten zijn.
Er bestaat geen methode of systeem Dat tot inzicht leidt, Behalve het keuzeloos gewaar zijn Van het feit, dat "wat is" gade te slaan. Meditatie volgens methode of systeem, Betekent je feitelijke toestand ontwijken, Het belangrijkste is echter jezelf te begrijpen.
Of we nu mediteren, bidden of smeken Om de een of andere god te behagen, Aan politiek doen, om idealen en visioenen Na te jegen, Of men armoede wil voorkomen, Tegen de oorlog strijdt, Het is verspilling van energie en tijd Omdat dit alles niet tot inzicht leidt.
Het lijden en de smart gaan reeds eeuwen door, Terwijl de mens zich hiervan wil bevrijden, Maar helaas hij zit steeds op het verkeerde spoor. Hij heeft het denken en het voelen Tot het hoogste goed verheven, Waardoor hij hoopt te overleven. Hij ervaart het leven als een strijd, Heeft geen inzicht in de werkelijkheid, Het is daarom, dat hij nooit Van "zichzelfe"zal worden bevrijd.
Er is toch iets merkwaardigs en intrigerends aan de wetenschap. Ze vertelt ons wat is, inplaats van wat of hoe het zou moeten zijn. De wetenschap openbaart ons waarheden, maar zwijgt als het graf over de juiste manier om er verstandig gebruik van te maken. In dit grote zwijgen laat de religie haar stem horen. De religie verschaft mensen een aantal richtlijnen over wat goed is en wat niet. De religie maakt zelfs aanspraak op dat zij ons een middel biedt om in contact te treden met of zelfs deel te hebben aan de Bron van wat bestaat. Het doet er niet toe onder welke naam, altijd is de religie de overtuiging toe gedaan dat zij ons waarachtige wijsheid te bieden heeft. Feit en betekenis, waarheid en wijsheid, wetenschap en religie. Het is een vreemde en groteske vorm van coëxistentie, met wetenschap zonder waarden en een religie vol waarden, die elkaar fundamenteel wantrouwen. Het lijkt mij de moeite waard om hier eens goed over na te denken. Zijn beide te vereenigen in een alles omvattende filosofie of zijn zij gedoemd een van elkaar gescheiden bestaan te leiden.????? Kan de westerse prioriteit (wetenschap) verbonden worden met de Oosterse prioriteit (religie en filosofie)
Van wetenschappelijk onderzoek kan men veel leren. Door alles uit elkaar te halen, te splitsen en te fragmenteren, Te becijferen en te meten, want men wil de waarheid weten Van al die moeilijke materie; van leven en de dood. De betrokkenheid van wat wetenschappelijk wordt onderzocht Is overal ter wereld bijzonder groot.
Het alles kunnen meten is tot wetenschap verheven, Afstand, ontwikkeling, kennis en zelfs het denken, Wat een materieel proces is, wordt gemeten. En wat gemeten wordt, wordt vergeleken, Het is lang, kort, groot, klein, grof, fijn, ietsje beter, best. Alles wat gefragmenteerd kan worden door onze hersens, Wordt gemeten, maar hoe staat het met de rest?
Fragmenteren leidt tot onderzoek van het kleine, Terwijl men hoopt hierdoor inzicht in het "grote" te verkrijgen. Maar inzicht krijgen heeft niets te maken met het "weten", Men was even vergeten wat er werkelijk aan schort; Dat het onmeetbare niet valt te meten, Onze hersens schieten hier te kort.
Zolang er wordt gemeten kan de geest slechts functioneren Binnen de grenzen van het meetbare, Dit noemt men in het Westen "De menselijke maat" De vraag is of er iets bestaat Wat die menselijke maat te boven gaat.
Omdat in te zien dient men vrij te zijn van angst, Want men is bang voor de dag van morgen. Ook over de pijn uit het verleden Maakt men zich grote zorgen, Omdat die zich in de toekomst mogelijk herhalen kan, En vooral ook om te sterven is men bang. Zo is men voortdurend met zijn angst in strijd, Toch als de angst wordt gadegeslagen kan ze worden opgelost Want de wortel van de angst is - het denken en de tijd.
Ik ben nu springlevend en ieder mag dit weten, Maar ik ben bang voor wat misschien gebeuren kan, En hiermee wordt "tijd" uitgemeten. Hier inzicht in te hebben is van groot belang, De angst verdwijnt vanzelf en men is dan niet meer bang Ook niet van elkander. Kan de geest dus vrij zijn van al dat passen en meten, Ook in relatie met de ander?
Als men van al dat passen en dat meten is bevrijd, Pas dan kan er iets nieuws gebeuren, Er is hiervoor geen garantie, geen bewijs. Dat moet men echter niet betreuren. Immers men kan een berg beschrijven, De vorm, de contouren, de schaduwen, Men kan het schilderen bedrijven, En er zelfs een gedicht over schrijven, Maar dit alles is niet de berg zelf. Men zal er heen moeten gaan Om zelf de berg te zien staan.
Mediterend werd ik wakker En begon op te staan. Ik zwaaide mijn benen uit het bed, Zetten mijn voeten op de grond, Keek uit het raam, Pas toen viel het mij op, en dat was fijn, Dat ik niet de stramheid van mijn spieren voelde, Geen zenuw in mijn lijf, geen pijn. Toen ik bedacht wat gebeurt hier nu, Voelde ik tegelijkertijd weer mijn spieren En de pijn daar waar ik mij had bezeerd. En ik besefte dat ik weer "normaal" was, En in mijn lichaam terug gekeerd.
Jomeij.
Op nieuw begreep ik dat door de tussenkomst van het denken mijn ervaring werd verstoord. Deze ervaring duurde ongeveer 30 seconden. Bijna 15 seconden meer dan de twee vorige ervaringen.
Het is bekend dat hoop hebben in de toekomst en hoop geven aan iemand anders, die in een moeilijke situatie verkeert, kracht kan geven om door te gaan. Kortom hoop geeft kracht. Maar wat is hoop eigenlijk? Kijk ik in b.v. Kramers - woordenboek dan zie ik dat "hopen" wordt omschreven als: "verwachten en vertrouwen op de toekomst, het beste ervan hopen of hopen dat juist iets niet zal gebeuren."(meestal met twijfel) Maar is er van "hoop" ergens een definitie te vinden? Misschien wel, maar ik heb er geen gevonden. Dus probeerde ik zelf een definitie te formuleren aan de hand van een aantal voorbeelden met betrekking tot hoop. Hier volgen er een paar: Ik ben nu gezond en ik hoop niet ziek te worden; Ik heb geen geld maar hoop binnen kort iets in de staatsloterij te winnen; Ik ben nu werkeloos maar ik hoop snel weer aan het werk te kunnen; Ik ben erg ziek, maar de artsen hopen dat de medicijnen aanslaan en ik gauw weer op de been ben.; Ik heb nog geen huis maar ik hoop er snel voor in aanmerking te komen. Wat in de eerste plaats opvalt is dat men "in de hoop" uitgaat van het tegenovergestelde van een feitelijk waarneembare situatie. Zowel bij een situatie die bevredigend is, als bij een situatie die niet bevredigend is. Men maakt een tegenstelling. Het door het denken gemaakte, vermeende tegenstelling. Vermeende tegenstelling omdat deze niet feitelijk waarneembaar aanwezig is. Tevens valt op, dat de gehoopte tegenstelling wordt verwoord en geeft dus als zodanig al aan, dat men de tegenovergestelde situatie kent. Men heeft er van gehoord of men kent de tegengestelde situatie uit persoonlijke ervaring. Vanuit het verleden dus en dat in het geheugen als herinnering is opgeslagen. Het verleden is in de herinnering aanwezig en deze projecteert men vervolgens naar de toekomst. Kortom; de toekomst is feitenlijk het verleden. Laten we nu eens een definitie van hoop formuleren:
Hoop is: de projectie van een vermeende tegenstelling, van een feitelijk bestaande toestand naar de toekomst, toch is altijd het verleden.
Naar mijn beste weten heb ik hiermee een sluitende definitie geformuleerd.
Hoop.
Morgen zal het beter gaan, Beter dan vandaag, Er is nog niets verloren, Het verleden kennen wij, De toekomst blijft een vraag, De hoop blijf gloren.
Het verleden is herinnering, De toekomst fantasie, een door Het denken gemaakte tegenstelling. De toekomst is altijd het verlengde En gebaseerd op het verleden, Het is reeds het gekende.
Het staat in s'mensens geest gegrift, Is kenmerk van wat men heeft geërfd, Het is het conditionerings geschrift Wat in ons bewustzijn is gekerfd. Tegenstellingen zijn ontsnappingsmiddelen Voor wat de mens heeft voortgebracht, Hij klampt zich daaraan vast, Tot hij het leven heeft volbracht.
Hoop betekent ook afhankelijk zijn, En zie wat er uit voortkomt. Maak een eind aan deze lijdenslijn En ontdoe het bewustzijn van zijn inhoud, Zoniet maken wij altijd weer dezelfde fout En leren nooit van de geschiedenis. Zie dit in, En constateer dat dit de feitelijkheid is.
Koester geen hoop, Niet voor jezelf en voor anderen, Hoop niet dat de wereld kan veranderen, Want men is alleen individueel in staat Te ontdekken waarom het gaat. "Inzicht in wat werkelijk is, Is het belangrijkste gegeven. Ban al wat "niet is" uit, Al die tegenstellingen in je leven.
Het op zoek zijn naar veiligheid Is de zoektocht naar Psychologische geborgenheid. En ik denk, het is waar, Als deze er niet is, komt ook De fysieke veiligheid in gevaar.
De mens zoekt immers altijd Naar liefde en geborgenheid. Eerst bij de moeder, die dat heeft gegeven, Maar ook later in gezin of groep, En in de volksstam die wij Tot natie hebben verheven Blijft hij hier naar streven.
Psychologische veiligheid is een behoefte. En als de mens die niet vinden kan Zoekt hij weer een andere groep of stam. Hij zoekt het in de religie, godsdienst en geloof, Maar altijd ziet hij weer verdeeldheid, Altijd ziet hij weer die kloof.
Overal in de wereld zoeken mensen Naar geborgen zijn en veiligheid, Dit is een van zijn grootste wensen, Maar hij raakt die steeds weer kwijt. Wat hij nog steeds niet ziet, is dat hij ergens "Bij wil horen" uit oogpunt van zijn veiligheid, En dat dit juist datgene is Wat de mens van elkaar scheidt.
Het heeft zich over de hele wereld verspreid, Al die verschillende geloven, dogma's, rituelen, Politiek en nationaliteit. Het denken heeft dit alles voortgebracht. "Hoor nergens bij", want want het is waar, Veiligheid is een illusie, en dit niet in te zien Is het grote gevaar. Het denken kent zo zijn limiet, Veiligheid bestaat alleen Als je de waarheid van de leugen ziet.
Voordat ik een gedicht plaats over geweld is het misschien wel goed om even na te denken wat geweld eigenlijk allemaal inhoudt. Welke inhoud geven we aan het woord geweld? Hebben wij het over psychisch geweld? Hebben wij het over individuele geweldadigheden zoals liegen en bedriegen, pesten, intimideren of bij iedere gelegenheid een ander gezicht tonen in plaats van ons zelf te zijn, over misleiding? Hebben wij het over willekeurig, zinloos geweld, zoals seksueel geweld of andere vormen van mannen-, vrouwen- en kinder mishandeling en onderdrukking? Hebben wij het over corruptie, stelen of over lasteren? Misschien over het moedwillig voort laten bestaan van de honger en armoede in de wereld? Of hebben wij het over oorlogsdreiging, oorlog of terrorisme? En wat verstaan wij bijvoorbeeld onder zinvol geweld? Moeten eigenlijk niet constateren dat er inderdaad allerlei vormen van geweld zijn en alle vraagtekens gewoon weglaten. Dat we sommige vormen van geweld al zo gewend zijn dat we ze als zodanig niet meer herkennen. En moeten we dan ook niet erkennen dat wij ons zelf er soms ook schuldig aan maken.
Geweld.
De wereld is vol geweld, Eindeloos is de verwarring, Geschillen tussen nationaliteiten, Godsdiensten, rassen en zelfs Over seksualiteit. Al deze geweldadigheden Is echter onze geschiedenis. Het bestaat van het begin tot heden.
Wij hopen, bidden, smeken En wij vechten, Tegen oorlog en geweld, Protesteren tegen alles wat ons kwelt. Wij denken ons te weren en die eeuwenlange geschiedenis te keren. En daarom werken wij mede, Ter meerdere glorie van de door ons Bedachte tegenstelling, "Vrede"
Maar is het niet dezelfde beweging, Die lijkt op die van eb en vloed, "Ik en mijn omgeving". Immers de mens heeft dit alles uitgebroed. Wat in de wereld is, is ook in mij, Ik ben die wereld, En van verwarring en geweld niet vrij.
Ik kan die wereld niet behoeden Voor wat ook is in mij, Ik zal eerst moeten bevroeden, Dat ik net zo schuldig ben als "zij". Als ik niet radicaal wil veranderen, Verandert er in de wereld niets. Inzicht in het feit dat ik de wereld ben, En mede schuldig, is het begin van iets.
Het behoort tot het menselijke instinct, Dat haat beantwoord wordt met haat, Woede met woede, geweld met geweld, Er worden chemische reacties losgemaakt, De zenuwen worden gekweld. Maar bent u zich daarvan bewust, Zonder daarop te reageren, Is er bereidheid tot verandering, En leergierigheid, U liet zich niet verleiden door die ander En kende geen afhankelijkheid.
Oorlogzucht en dreiging, Is het gekende; het verleden. Men denkt en hoopt op de toekomst En op vrede. Maar de geschiedenis herhaalt zich. En mocht men na afloop van een oorlog Denken dat men voor de vrede vocht: Dit pad leidt alleen tot het gekende, Men voelt zich altijd weer bedrogen en bekocht.
Het denken kan alleen fragmenteren, het kan de "heelheid"niet aan. Het denken schiet hiervoor te kort.
Vraag:nemen we de ware werkelijkheid wel waar of bestaat er nog een andere werkelijkheid? Lees hier later meer over op mijn blog.Jomeij.
Het denken schept verdeeldheid onder de mensen, het denken kan de heelheid, en de daarmee verbondenheid, van de mensen niet aan. Het denken veroorzaakt en schept immers alle grenzen. Niet alleen tussen de landen maar ook in die van de relaties en in de persoon zelf. Jomeij.
De honger en de armoede in de wereld wordt in stand gehouden door de armoede van de geest. Jomeij
Het leven is zo simpel, je hoeft het alleen maar te leven. Jomeij
Voor ons betekent VREDE alleen nog het ontbreken van OORLOG.
Moeten wij ons dan niet van de mens bevrijden?
Zij die menen dat de wereld en de kosmos een gescheiden bestaan leiden kennen zichzelf niet
De oorzaak van angst is vaak bekend.
De angst is angstaanjagend.
Heb lief al wat leeft.
Nee, wat is democratie?
Ook met politieke ruimte is er geen democratie.
Alle politieke partijen dienen stevig te worden opgesloten.
