**We moeten het echt eens leren. Als het ergens goed staan is, waarom dan veranderen. Wij reizen al lang niet meer om te leren. Niet zien maar zijn.
*Dus maken we de fout om maar eens te verhuizen. We verlaten daarvoor ons plaatsje waar we op hier en daar een voorbij rijdende gebromatiseerde visser na, geen mens zien. Eentje onder hen is onze hofleverancier..
Hij spreekt waarschijnlijk alleen Berbers, als wij dan eens geen vis willen eten doe ik een neenteken met de wijsvinger en imiteer het geluid van een geconstipeerde koe, waarna wij de goden moeten smeken om hem terug te laten bijkomen van het lachen.
**Terug in de grote mensenwereld, doen we inkopen voor een tijdje in Tiznit. Wij houden van Tiznit, de sfeer van goedlachse mensen, de kleuren van de kledij van de gesluierde Berbervrouwen, de door men only bezette terassen enz ..
**En dan zijn we op weg naar Guilmim, met een 100.000 inwoners en zowat de poort tussen de laatste landbouwstreek voor de grote Saharawoestijn. Was zeer belangrijk voor de mens gemotoriseerd was en nomaden uit de woestijn karavanen kamelen kwamen inruilen tegen gebruiksgoederen en voedsel. Nu is er op zaterdag nog een ietjse over van de sfeer die er toen moet geheerst hebben als de blauwe mensen, de Toearegs de soukh kleurden..
** Na de markt moeten wij noodgedwongen voor een paar dagen op een camping gaan staan in Abainou. Er moet dringend was gedaan worden en het wordt genieten van een hete douche. Hier is de was in geen tijd droog. De vochtigheidmeter staat op 26% en een lichte maar warme bries doet de rest.
**Als we weggaan van Sidi Kaouki, richting Agadir zon 150 km verder, rijden we voor het grootste gedeelte van de weg door bossen van arganbomen. Ook in het gebergte met de geestige naam, Hahagebergte, is het niet anders dan argan en nog eens argan. En geiten die in de bomen klimmen, gulzig zowel de noten als de blaadjes verorberend.
*In dit verband. De geiten verteren alleen maar de pel van de noten. Dat wisten de berbervrouwen destijds (en misschien nu nog hier en daar) te benutten. Ze voerden hun kuddes met argannoten . De pel verdween in des geitens intern circuit, de vrucht liet zich uitdrijven via een kanaal dat naar de open lucht leidt. Uit de kaka werden dan de noten gerecupereerd en geprest. De Berbers gebruikten de olie meer als een medicament tegen kwalen allerlei maar ook in de keuken. Voor noodlijdenden het is ook snelwerkende aphrodisiac.
**Meer zuidwaarts en iets voor Tamri verandert het uitzicht compleet. De bodem wordt wat groenbegroeiing kaler en kaler en als we de oceaan in zicht krijgen doen hoge zandduinen aan als woestijnvoorboden. Toch is beneden in het dal het stadje Tamri een reservoir voor de bananenvoorziening voor een groot stuk van Marokko. Lekkerder dan hier kan je een banaan niet proeven.
**We stoppen voor de nacht op een parking in Tarazout . Dichtbij ons staat een Ier, duidelijk in gezelschap van een Marokkaanse dame. Een strafbaar feit. Ik ga direct al gaan denken aan een hoertje maar de waarheid is enigszins anders. Nadia is al acht jaar zijn vaste vriendin als hij voor drie maanden in Marokko is. Ze was zeventien toen ze ongevraagd door haar lief zwanger werd gemaakt. Voor hem voldoende om te zeggen ( en zo zijn ze echt) dat ze een hoer was om te hebben willen vrijen voor gehuwd te zijn. Hij laat ze zitten waardoor een bijkomend probleem ontstaat. De schande voor de familie. Nadia krijgt een zoontje zonder dat de buitenwereld ooit geweten heeft dat ze zwanger was en ze staat het officieus onmiddellijk af aan haar zus die geen kinderen kan krijgen. Het zoontje is intussen een knaap van 16 jaar en weet nog altijd niet dat Nadia zijn moeder is. Ze is een milde tante die hem met veel cadeaus verwent.
*Terwijl we hier zijn laten we een dringende herstelling doen aan de camper. In Spanje hebben we een tweedehands deur gekocht voor 80 euro (foto)en in het terugkomen laten we ofwel gedeeltelijk ofwel volledig de camper in een ander kleurtje zetten.
We maken daarover goede afspraken. De kostprijs zal 3500 Dirham zijn oftewel zon 320 euro. We lieten in Belgie een paar jaar terug de andere deur vervangen en schilderen. Kostprijs om en bij de 1500 euro. De deur nu en de volledige camper herschildert zal samen 400 euro kosten. Op de deur staat nog publiciteit van de vroegere eigenaar, een Spaans bedrijf in Manresa. Al een paar gasten probeerden hun gebroken Spaans te beste te geven. De foto toont tevens een wereldpremière. Rika heeft voor de eerste keer met de camper een paar rondjes gereden.
Uiteraard niet op de soukh van Tamrakt waarvan in bijlage een paar sfeerbeeldjes. Rika koopt kerstomaatjes aan 20 eurocent de kilo, onder toezicht van Janssen en Jansen.
**Wij hebben een tamelijk eigen oordeel over Kerstdag vieren zonder er daarom een te vellen over mensen die daar volledig in opgaan. Wij vluchten fysisch het gedoe en gaan staan op een strook grond waar we zeker zijn niet het zeemzoetige commercieel uitgebuite sfeertje te moeten ondergaan, want de Marokkanen doen hun best om te pleasen.
*Daar staan we dan en dan komt uit de zender Radio 2M, la radio qui vous aime, Jingle Bells in het Arabisch. En je gelooft het of niet, op dat moment loopt een kudde schapen en geiten voorbij, onder luid geklingel van hun nekbellen. Er stopt ook nog een Mexicaan die vraagt of wij slapen op die verlaten plek en dan weer vertrekt naroepend Merry Christmas. Zo zie je maar. Het kinneke Jezus zit overal.
**We zijn intussen door gereden naar Aglou Plage, waar letterlijk geen enkele boom het dorre met struikjes van hoogstens 30 cm hoog de aardbodem wat joligheid schenkt. Wij vermoeden dat de hoogst groeiende plant hier het bloempotboompje is waar ik me gewillig bij laat fotograferen op de promenade.
*Het nadeel als je niet op een camping gaat staan kan zijn dat er een probleem met de watervoorziening ontstaat. In sommige dorpen vindt je wel ergens een kraantje maar hier in Aglou is het walou ( Marokkaans voor noppes).
*Aan het strand is een militair postje en er staat een vriendelijke gast geuniformd te nietsen. Al soldaat die hij is duurt het niet lang voor hij de klassieke vraag stelt, of we niet een beetje alcohol kunnen missen. Wij kunnen. De dag erop vraag ik hem waar er een kraantje zou kunnen zijn, awel zegt hij, ge hebt chanche ik heb er eentje in mijn kamer. We komen overeen maar als ik met de camper arriveer is hij er niet. In opdracht (zie verder). Ik spreek een man aan die voor het postje zit en van het een komt het ander en als ik het over water nemen heb zegt hij kom maar mee. Ik vraag of hij misschien ook militair is, blijkt van niet want hij is de Imam van de moskee waar wij water gaan halen. Als ik met mijn volle bidons terug aan de camper kom voel ik me verplicht tegen Rika te zeggen dat we vanaf nu met gewijd water koken.
*Mijn militair zie ik later zo fier als een hoop gieters samen. We hebben een dief geklist zegt hij. Hij was zand aan het stelen ( zie je het absurde hiervan in) een truck vol. Zal hem 5 jaar bak kosten en 10.000 dirham boete.
Tja , ander landen andere zedens
. Hierna een foto voor iemand heel speciaal, die zich zorgen maakt of zijn dochter wel genoeg vis eet. GC dit is bijna dagelijkse kost voor ons.
**Met Sidi Kaouki moeten er ooit plannen geweest zijn er een toeristisch hetje van hetje te maken, de vele onvoltooide projecten in acht genomen. Met de jaren die voorbijgaan lijkt het dorpje hierdoor omringd te zijn met moderne ruines die een weinig opbeurende geschiedenis in hun zog meevoeren. *Nog niet zoveel jaren terug was het ook een trekpleister voor het aparte en sprankelend wereldje van de surfers. Die hebben ondertussen dieper naar het zuiden hogere golven gevonden en jonge Marokkanen die daar dorpjes een nieuw leven hebben gegeven door nog meer surferminded te zijn dan die van bij ons en er aanverwant aan de sport of horeca handeltjes hebben op gestart. *Wat rest is een nieuwe camping die er kwam nadat de overheid een Fransman zijn camperplaats heeft doen sluiten. Een meer voorkomende taktiek om niet Marokkanen via administratieve pesterijen alle moed te laten opgeven. Maar goed de Fransman is er niet meer, het terrein nog wel. Zo komt dat wij daar op ons eentje over een paar hectaren levensruimte kunnen beschikken.
* Het is echt genieten. Ahmed is een soort gardien om de gebouwen te bewaken. s avonds draag ik hem zijn aperitief. Hij is Berber en spreekt alleen Berbers en een mond Arabisch en toch slagen wij er in enkele dingen aan mekaar verstaanbaar te maken.
Een ander figuur is onze bakker
die iedere morgen langskomt op zijn ezel. Hij bepaald zelf hoeveel broodjes wij nodig hebben. Ik vraag er twee maar hij geeft er drie en die kosten 5Dh.
Dit duurt tot na een paar dagen er een machtsgreep gebeurt en een jonge gast met zijn fiets iets voor acht komt aangespurt om de oude voor te zijn. Hij verkoopt dezelfde broden aan 1Dh. De dag erop komt de ouwe al tegen 7.30 om de kleine voor te zijn. Ik weiger open te doen, anders kunnen die twee zodanig oorlogje voeren dat wij midden in de nacht brood moeten kopen.
*Er is ook een schrijnende kant aan dit verhaal. Hoe mensen hier vechten voor elke beetje dirham of van een dirham, breed gerekend 10 eurocent. Veel gasten bij ons zouden het nog niet oprapen als ze een stukje op straat zien liggen.
*Speciaal voor ons doet een visser ook een omweggetje. Zo vers, zo goedkoop en zo lekker de visjes. Ik vraag hem of hij geen adres heeft voor zuivere arganolie. Ik weet dat in de dorpjes er nog oudere vrouwtjes zijn die de argannoten.
die je zelf koopt persen in aanwezigheid van de klant. Hij kent zo eentje in zijn dorp. Op onze terugweg in februari laat ik er een liter of vijf persen. Mocht iemand interesse hebben, laat het ons weten. Gegarandeerd zuivere argan voor ongeveer 18 euro per liter.
**Op onderstaande fotos een boog van Arganbomen met een op het strand wandelende dromedaris.
*een familielid van bovenstaande en één van de ongeveer 10 beestjes die onze buren uitmaken
*een beeld van het eindeloos zandstrand
*een naar huis kerende dromedaris met begeleider bij zonsondergang
Oei, we hebben kennelijk een probleem met onze laptop; soms is hij kalm en rustig en doet hij wat we vragen, en soms is hij nukkig en steigert hij bij de minste vraag om medewerking. Maw, het zou kunnen dat wij computerloze mensen worden totdat we in april terug in Belgie zijn. Hopelijk gebeurt het niet, inshallah...
**Vooraleer de oversteek te doen moesten nog wat boodschappen gedaan. 75 liter wijn, 72 blikken bier en nogal wat whisky maar vooral wodka. Ja t is voor drie maanden Marokko hé zeg en er hoort ook wel wat weg te geven bij. Meestal zeer bevorderend voor een goeie service als je iets gedaan moet krijgen, want dat moslims alcoholvrij rondlopende mensen zijn is als fabel sterker dan al wat De la Fontaine ooit bij mekaar heeft geschreven.
*We proberen ook nog wat te internetten, maar Murphy moet in de streek zijn. Er zijn in het stadje vier bronnen, twee openbare liggen droog, een cafe is opgedoekt en de tweede is gesloten.
*In Malaga ligt onze laatste mogelijkheid met volle tanks LPG Marokko binnen te reizen.
Mister M. again, de adapter van het station om te kunnen tanken is stuk. Paniek want er zijn maar twee mogelijkheden naar Cadiz rijden, 150 km verder zonder 100% zekerheid of Portugal 300 km verder. Zonder kunnen we niet want de frigo werkt op gas.
*Ik zit al bijna te schreeuwen my ding dong for some gaz als een echte Engelse gentlemen voorstelt zijn adapter te lenen. Hoera, driewerf hoera en gas, we zijn er klaar voor en de gentlemen deelt ons enthousiasme door onverwacht Rika een smakker te geven. De oude snoeper.
** De Lidl in Algeciras is een klassieker onder de overwinteraars . Er wordt overnacht op de parking, laatste inkopen doen en vooral dichtbij ligt het kantoortje waar men aan de goedkoopste tickets voor de boot geraakt. Wij betalen 180euro, retour in begrepen.
*Op de boot van 08.00 s morgens zijn we amper met 20 campers en geen trucks. Aan de overkant op het Afrikaans continent waar we aanmeren ligt Ceüta dat Marokkanen nogal fanatiek (en volgens mij met gelijk) Sebta noemen. We rijden dus nog een stukje door Spaans grondgebied vooraleer we de grens overschrijden. Een gebeuren op zich. Een wemelende massa mensen die oftewel doelloos aan toeristjeskijken doen oftewel proberen via een of ander kanaal een dirhammetje ( op varkenshammetjes zijn ze niet zo tuk).
**We zijn zinnens de betalende autostrade te nemen. Wat het je kost win je al voor een deel terug doordat de andere wegen, ook de nationale niet echt goed berijdbaar zijn en voor een hoog verbruik zorgen. We rijden 550 km tot in El Jadida, tevens het eindpunt van de autosnelweg, waar we verplicht op een camping moeten gaan staan (we zijn ervaringsdeskundige: de politie waakt). De tol heeft ons 250Dh gekost, of een 23 euro.
*We doen een kost voor wat meer comfort. We schaffen ons een stick aan om te internetten van uit de camper. 200Dh of zon 18 euro om een maand onbeperkt internet.dus wie eens goesting heeft om met ons te Skypen met wat nieuws uit het land onzers vaders, met graagte.
**Na een dag van weinig of niets doen, zijn we terug op de baan, voor een ongeveer 250km lange rit langs minder goede banen. De rit moet ons brengen naar Sidi Kaouki, waar de oceaan altijd woest tekeer gaat en de wind nooit valt. Onder baan rijden wij constant langs kleine bedrijfjes met hopen olijven voor de deur waar de olie geperst wordt.
Het geeft een indringende maar aangename geur in de camper. Ik wil toch eens een foto nemen van eentje, maar dit stuit op een kordaat la of neen van de eigenaar. Ik mag toch eens een kijkje nemen en begrijp zijn doening. In een kamertje van geen vijf op vijf staat in het midden een soort trommel met twee maalstenen ( zoals in bloemmolens). Daar rond draait een geblinddoekt paard dat de stenen in beweging houdt. Als een gast even het arme dier doet stoppen gaat het meteen tegen de muur leunen, vermoeid en dronken van het tollen? ? *We doen een afstapje in Essaouira. Een bain de foule voor we naar het terug getrokken Kaouki rijden. Het blijft een mooie stad, de haven, de bijliggende restos waar je gegarandeerd het rue des Boucherseffect in hartje Brussel meekrijgt, dus veelal bedrogen uitkomt. Maar hoe ze hun waar etaleren maakt het zeer aanlokkelijk.
**Over ons verblijf in Sidi Kaouki, next time en met mooie fotos gemaakt door ons Rika. Salaamkes. (ekketje)
**We zijn weer goed in ons ritme van weleer. Na de energievretende rijexamenperiode, de trubbels met Rikas gezondheid en vooral de schilder- opknap en tuinwerkzaamheden aan het huis in Beernem gevolgd door een te vlugge doorrit door Frankrijk en het noorden van Spanje leek het de eerste dagen of we ons wel moesten vervelen gezien we in vergelijking zo weinig om de hand hadden.
*We hebben het geluk aan onze kant, sedert we in Andalusia staan is er al ieder dag een ferme zon tegen een bijna vlekkeloos ogende blauwe hemel geplakt.s Morgens wordt het wel elke dag ietwat kouder, van 16 kan het nu om 08.00 uur al rond de 10 graden draaien . Ook de zon komt per dag later over de berg te voorschijn. Maar eens ze er is wordt het een feest. Ik weet dat meer mensen niet verstaan hoe je zo strandgek als wij zijn kunt zijn, maar wij hebben maar een antwoord dat wij niet begrijpen dat je dat niet kunt zijn.
*Elke dag tegen rond 12.00 zijn we op post, meestal als enigen,. Ik lees, Rika tekent
of samen vullen we een kruiswoordraadsel in, we lunchen en tegen vier wordt het wat kouder en doen we in de camper huishoudelijke taken en een kuitenbijtende wandeling de berg op. Een en al in slow motion gedoe, als Dinges in Frankrijk. Dat doet me denken aan wat Rika eens zei tegen Fransen: Nous vivons comme dieu en France. Een uitdrukking die zij uiteraard niet hebben. Die blikken, Quoi? Tu dis?.
*We staan hier ook, oh wonder, met drie Belgen. Een koppel Brusselaars waarmee de bewoners van een VW-camionette beter dan met ons overeen komen, Waaltjes die er in slagen in de reeds zo beperkte ruimte die ze maar hebben ook nog een enorme kooi met papegaai mee te sleuren. Haar man en Coco moeten doof lijkkweeniewa zijn te horen aan de decibels die ze door haar lippen laat ontsnappen. Tegen een Fransman hoor ik haar zeggen. Une chanche quon a le roi, sinon ils nous boufferaient ces Flamands. Smakelijk eten zou dat toch niet zijn.
*Spanje op zijn best :
Een poster voor de film Reckless met Tom Hanks en Julie Roberts gezeten op een scooter heeft hen een boete van om en bij 25000 euro gekost. De filmmakers dachten dat het een grapje was. Nee nee, gezien ze geen helm op hebben moeten ze betalen. In de film dragen ze wel een helm.
**Per 6 december gaan wij wat wandelen in de stad, het is een feestdag in Spanje, nee niet voor de grote verkleedde, met paard en baard.
*Het is de mooiste dag sedert we hier zijn. Een geestig terrasje op het strand (leuk mag je niet meer gebruiken,t klinkt te Hollands). Het is precies volop zomer, iedereen loopt op de boulevard, Andalusiërs zingen hun taaltje en nooit solo. Raar hoe die mensen een conversatie voeren en mekaar dan nog lijken te verstaan ook.
*Een andere vorm van communiceren is ergens, een reclamebord of een verlichtingspaal uikiezen en er een boodschap achterlatend. Bijv. ik heb een auto te koop. Onderaan de tekst zijn een boel snippertjes gemaakt met het tel nummer. Heb je interesse, maar geen stylo bij. Je scheurt één van de snippers af en thuis gekomen bel je. Ik zag dit nog nooit elders dan hier.
**Wij maken ons gereed om naar Marokko door te reizen.
Oei, we hebben kennelijk een probleem met onze laptop; soms is hij kalm en rustig en doet hij wat we vragen, en soms is hij nukkig en steigert hij bij de minste vraag om medewerking. Maw, het zou kunnen dat wij computerloze mensen worden totdat we in april terug in Belgie zijn. Hopelijk gebeurt het niet, inshallah...
