Wie het doel wil bereiken,
moet ook de weg willen gaan

Overal in het leven moeten we, als we een bepaald doel willen bereiken, doen wat daarvoor nodig is. We moeten eten en drinken, anders zullen we sterven. Ook moeten we ons steeds weer aan handleidingen en gebruiksaanwijzingen houden die experts ons aan de hand doen. Als we dat niet doen, zullen we een gecompliceerde machine niet aan de gang krijgen of hem zelfs helemaal ruïneren.

Stelt u zich voor dat uw dokter u vertelt dat in uw lichaam een vergiftiging aan de gang is die, als u er niets tegen doet, tot de dood leidt. »Maar er is een sterk medicijn. Als u dat inneemt, zult u niet sterven«, voegt hij er nog aan toe. Maar u zegt: »Ik geloof niet dat ik zal sterven. Ik voel me niet echt ziek, en ik moet niets van medicijnen hebben. Het kan me toch niet schelen of er een tegengif is of niet. Alles moet zijn beloop hebben. Zo is het nu eenmaal in het leven.« Als u dan sterft, wie is dan schuldig? De dokter? Het medicijn? De ziekte? Bent u niet de enige die schuldig is?

Het beschreven principe geldt ook voor het geloofsleven. We hebben allemaal een dodelijk gif in ons. We zullen erdoor sterven als we er niet een tegengif voor innemen. Het gif is de zonde, die noodlottige neiging van alle mensen om niet naar de wil van God te vragen en zijn aanwijzingen in de wind te slaan. Daarbij weet God, die ons allemaal het leven heeft gegeven en een goed plan voor ons leven heeft, als enige »Expert« hoe een leven echt goed kan gaan.

De meeste mensen hebben weet van het gif in hun lichaam. Ze vermoeden tenminste dat ze voor een heilig God niet zullen kunnen bestaan. Ze weten dat veel van wat ze hebben gedaan niet echt bij de edele daden van de mensheid hoort, dat ze steeds weer schuldig werden en worden – tegenover hun medemensen en ook tegenover God. Maar ze nemen het gif niet serieus; ze geloven niet dat het tot de eeuwige dood leidt. Omdat ze geen bank hebben overvallen en niemand hebben vermoord, omdat anderen nog veel »erger« zijn dan zij, denken ze dat ze ermee weg kunnen komen. Deze houding laat echter zien dat ze het ware karakter van de zonde nog niet hebben begrepen. Zonde betekent eigenlijk »het doel missen«, het doel missen dat God met ons leven had: Hem eren en een onberispelijk leven voor Hem leiden. Zonde is altijd ongehoorzaamheid aan en afwijzing van God. Vandaar dat geen enkele zonde gering is en vandaar dat ze ook zo’n vérstrekkende uitwerking heeft. Óf we scheiden ons van de zonde af, óf de zonde scheidt ons van God.

Als we niets tegen het gif in ons ondernemen, hoeven we verder niets meer te doen. Op beide vlakken – in het natuurlijke leven en in het geloofsleven – is het gif alleen al voldoende om ons te laten sterven, om onze fysieke en onze eeuwige dood te bewerkstelligen. De eeuwige dood is de volkomen en onherroepelijke scheiding van God. Is het echt hard en onrechtvaardig als iemand de eeuwigheid ver van God moet doorbrengen? Is het niet consequent dat dit gebeurt als hij niet gedaan heeft wat voor zijn redding noodzakelijk was geweest en wat hem daarvoor werd aangeboden? Is het niet consequent dat hij daar kan, mag en moet blijven waar hij in zijn leven altijd wilde blijven – ver van God? Zou het niet onbegrijpelijk en tiranniek zijn als God een mens die volgens zijn eigen verklaring niets met Hem van doen wil hebben, zou willen dwingen om na zijn dood in Zijn Rijk te komen?

De gerechtigheid en heiligheid van God verlangen dat Hij onze zonde straft, maar Gods liefde heeft tegelijkertijd het losgeld en het geneesmiddel klaargezet: het plaatsvervangende offer van Zijn Zoon. Maar dit offer wordt alleen werkzaam als we Jezus Christus als onze Redder en Heer aannemen. Zijn voor ons vergoten bloed is het enige werkzame tegengif. Dat moeten we nemen, deze reddingsweg moeten we gaan. Een andere is er niet. Ook hier geldt: wie het doel wil bereiken, moet ook de weg willen hebben – en die volgen. Wees verstandig! Kies niet de dood, als God u het leven aanbiedt!