Paris at Night

Trois allumettes, une à une allumées dans la nuit
La première pour voir ton visage tout entier
La seconde pour voir tes yeux
La dernière pour voir ta bouche
et l'obscurité toute entière pour me rappeler tout cela
en te serrant dans mes bras.

Jacques Prévert

17-02-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Paris 1974 "le temps  d’une chanson"

Als ik naar Moulhoudji’s  “comme un petit coquelicot” luister en mijn ogen sluit, denk ik aan Parijs. Je t’aime. Parijs in november, regen, weerspiegelingen van mensen, van lichten in  natte straten, de lucht van gepofte kastanjes. Je t’aime, “Marrons glacées”. Druk, druk, druk, vite, vite, vite. De lange gangen, gesis, het specifieke luchtje van de  Parijse metro, gele metrokaartjes,  vite vite, vite. Je t’aime. Dan denk ik aan Mont Martre, le Sacre Coeur, trappen , heel veel trappen, aan “Crêpes Suzette”. Je t’aime. Ik denk aan Montparnasse, aan Tati, aan blauw, heel veel mensen, veel zwart, druk, druk, druk, aan de metro die er boven de grond reed boven onze hoofden. Ik denk aan de hete grog om op te warmen in een Parijs café met juke boxjes bij ieder tafeltje, ik denk aan  Gainsbourg, Johnny, Clo Clo  aan Julien Clercq, Veronique Sanson, Gérard Lenorman, Christophe, Mort  Shuman, Michel Fugain, Michel Sardou “ Elle court elle court la maladie d’amour”. Je t’aime. Ik denk aan de Boulevard St.Michel, aan het Quartier Latin, aan gitaarmuziek, aan Jacques Brel, aan “Ne me quitte pas”, aan “Diabolo menthe”.  Je t’aime, Ik denk aan de “Notre Dame”, aan boekenstalletjes langs de Seine. Ik denk aan “Le Louvre” aan “La Joconde”, aan “Les Tuileries” aan de Franse revolutie, aan  “Marie Antoinette”, aan stoeltjes in het park, aan spelende kinderen, aan een fontein. Aan “Tarte Tatin”. Je t’aime. Ik denk aan een overdekte markt, aan ongepelde garnalen en een sandwich “jambon beurre”. Je t’aime. Ik denk aan “Jim Morrison”  aan “Edith Piaf” aan "Simone Signoret" op” Père-Lachaise”. Ik denk aan het plafond van "le Rex” waar ik in slaap viel onder de film, aan “Love story” en de laatste trein  naar huis gemist , aan een bosje vers geplukte rozen uit een gemeente park, aan beloften: “Les étoiles pour toi!” Je t’aime. Aan “les routiers sont sympa”,  van Max Menier. En dat niets aan de hand stemmetje: “ça bouchonne sur la phériphèrique”. Moulhoudji is al lang uitgezongen, en Parijs zal altijd Parijs 1974 blijven: je t’aimais.

16-02-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Jalousie, Iedereen heeft er wel eens mee te maken. Is het een bewijs van liefde? Of is het een gif, een groen monster?





Ik zou je in een doosje willen doen

Ik zou je 't liefste in een doosje willen doen
En je bewaren, heel goed bewaren
Dan liet ik jou verzekeren voor anderhalf miljoen
En telkens zou ik eventjes het deksel opendoen
En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren
Dan lig je in de watten en niemand kan erbij
Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij

Ik zou je 't liefste in een doosje willen doen
En dan telkens even kijken
Heel voorzichtig even kijken
Telkens even kijken

Je mag er wel eventjes uit, elke dag
Een uurtje, dat mag, ja, een uurtje, dat mag
Je mag dan ook wel naar 't Vondelpark, even
Alleen om de eendjes wat eten te geven
Maar als je dan vlucht raak ik jou toch nooit kwijt
Want ik vind je altijd, ja, ik vind je altijd
Ik zou je 't liefste in een doosje willen doen
En je bewaren, heel goed bewaren
Dan liet ik jou verzekeren voor anderhalf miljoen
En telkens zou ik eventjes het deksel opendoen
En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren
Dan lig je in de watten en niemand kan erbij
Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij

Ik zou je 't allerliefste in een doosje willen doen
En dan telkens even kijken
Heel voorzichtig even kijken
Telkens even kijken
En een zoen

Annie M.G. Schmidt

Ooit gezongen door Donald Jones

13-02-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Reis door mijn kamer.
Hoofdstuk 2  
"Mijn Sanseveria"

In mijn nis, die als werkplek dient, naast mijn bureau, heb ik er een staan, of eigenlijk staan er twee, Een Sanseveria of Vrouwentongen, zoals ze ook wel genoemd worden. De eerste was een cadeautje, zo’n 20 jaar geleden gekregen, een stekje nog. Vanaf de eerste dag wenste ik haar al een snelle pijnloze dood toe, maar ze groeide en groeide en nu zo veel jaar later ziet ze er nog steeds even gezond uit. Ik verwaarloos haar opzettelijk, om haar klein te krijgen. Maar waarschijnlijk  zal ze mij nog overleven. Ik heb haar niet zo lang geleden nog over geplant in een nieuwe hippe pot. Want nu ik ze heb moet ik proberen om er mee te leven. En per slot van rekening: "Het oog wil ook wat". Ik heb ze ook eens gestekt, voor iemand, door wat stukjes af te knippen en in een potje met aarde te stoppen. Ik heb namelijk “groene vingers” (Volgens mijn lief maak ik zelfs dode planten weer levend! Maar dat is natuurlijk zwaar overdreven.) Uiteindelijk is die stek bij mij gebleven en ook gaan groeien en groeien en groeien! En zo had ik er twee. Het schijnt dat de Sanseveria tot “Bureauplant Van Het Jaar 2008” is uitgeroepen omdat ze luchtzuiverend en onverwoestbaar zou zijn. Daarom staan ze nu naast mijn bureau in de nis. Dan kunnen ze zuiveren zoveel dat ze willen. En bovendien verdenk ik mijn rode “jeweetwel" kater ervan al eens in de pot geklommen te zijn om haar te bemesten. Maar ook dat deert mijn Sanseveria niet. Integendeel. Uit dankbaarheid bloeien ze óók nog eens, één maal per jaar in de zomer, dan geven ze een heerlijk lelieachtig parfum af. Maar lelijk blijf ik ze vinden!

11-02-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Reis door mijn kamer:

Het idee van mijn reis door mijn kamer, kreeg ik na het lezen van“Voyage autour de ma chambre” van  Xavier de Maistre,  die na een verboden duel 6 weken huisarrest kreeg, en van de gelegenheid gebruik maakte om een reis door zijn kamer te maken:

Hoofdstuk 1 “mijn werkplek”

Na een heel druk, en vooral fijn weekend, zit ik deze morgen met een beetje een maandag ochtend dip, wat verveeld op mijn werkplek. Zelfs de powerpointjes en de mopjes in mijn mailbox, waar ik meestal mee begin, na het aanzetten van mijn computer en waar ik meestal wel om kan lachen, lijken mij deze morgen dom en niet echt leuk. Eigenlijk zou ik mezelf gewoon een schop onder mijn kont moeten geven, want ik heb in huis genoeg huishoudelijke klusjes  te doen. Maar de ambitie om een perfecte huisvrouw te worden heb ik nooit gehad en die zal er waarschijnlijk na al die jaren wel nooit komen ook. Bij mij komt de opruim en schoonmaak woede op bij vlagen. En bij momenten is het hier windstil. Mijn werkplek bevind zich in een nis in de woonkamer, net groot genoeg voor een bureau dat eigenlijk niet eens een bureau is , en waar het snel een rotzooitje is als ik niet regelmatig iets opruim, wil ik niet gebeten worden door mijn eigen vlooien en niets meer kan terug vinden. Er liggen een paar mappen, die ik nodig heb voor de taalclub. Er staat een bakje met papiertjes, kastickets, foldertjes van het een of ander.Waarvan ik na een tijdje dan weer vergeten ben dat ik ze had. Er staat een blikje waar ooit eens een flesje eau de toilette van “Jean Paul Gaultier”in gezeten heeft. Zo eentje waarvan het flesje de vorm van een lichaam heeft. Een van mijn dochter heeft ze nog gespaard. Nu zitten er pennen en potloden in, op de bodem liggen een paar paperclips en nog wat onduidelijke dingetjes, een batterij, een dobbelsteen, een puzzelstukje dat ik eens op de grond heb  gevonden en dat ik heb opgeraapt met de bedoeling het weer in de doos van de bijhorende puzzel te stoppen, maar welke puzzel dat geweest is? Een hele puzzel om dat uit te zoeken…..Zo ligt er ook een speelgoedje dat op de grond ergens onder de tafel is blijven liggen na de passage van mijn kleindochter, woensdag. Misschien eens terug  in haar speeldoos boven leggen, straks…… Verder staat er een bakje met koperen muntjes die niet meer in mijn portemonnee pasten. Ik zal ze eens tellen en ze uitgeven bij de bakker, straks……

Voor mij, op muur, tegenover mij, hangt een “passe partout”  met  een compositie van foto’s  van mijn kinderen uit  verschillende periodes. Foto’s van mijn tweelingdochters, eentje in het blauw en de andere in het rood gekleed. Ik kijk eens naar hun gezichtjes, en ik denk, gelukkig dat ik nog weet wie rood is en wie blauw. Want ze lijken wel goed op elkaar. Zo is er ook een foto van hen samen in bad, met nat haar. En daar weet ik het echt niet meer. Erg toch, een moeder die  haar kinderen niet herkent. Vroeger overkwam me dat niet, vanaf dag één wist ik wie, wie was. Er is ook een foto bij van de dochters met op de achtergrond de rotsen van de Ardèche. Ze dragen zwembandjes om hun armen. Ik herinner me die dag nog  goed; Ze waren vier jaar en we waren met vakantie, ze hadden veel plezier in het water, tot ik op een gegeven moment de schrik van mijn leven kreeg, want één van de twee had niet beter geweten om de zwembandjes aan haar benen te doen ipv aan haar armen. Met alle gevolgen van dien; beentjes naar boven en koppie onder natuurlijk.  En lachen dat ze deden………. en ik? Ik moest er niet aandenken wat er had kunnen gebeuren, in één zo’n momentje van eventjes niet opletten. Er is een foto van mijn zoon, toen vier jaar. Op de foto heeft hij grote moeite met niet te lachen. Toch zie je, dat hij, na dat de foto is genomen in een schaterlach is uitgebarsten. Het zijn foto’s, van gelukkige tijden, van leuke momenten. Naast de passe partout hangt een  foto in sephia van mijn kleindochter, genomen een paar dagen na haar geboorte door zo’n fotograaf die de moederhuizen afreist om mama’s en hun pasgeboren baby’s te fotograferen. Het baby’tje op de foto heeft een tevreden glimlach om haar mondje.Tevreden met haar ouders die zo blij met haar zijn en nog onwetend van wat er haar allemaal nog te wachten staat in het leven……

09-02-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

“Get a life” dacht ik vroeger, als ik sommige mensen  bezig hoorde over de  tv serie’s  waar ze naar keken en waar ze dan ook alles van wisten . Zoals  bv “the bolt and the beautiful” . Ik keek wel eens naar Friends indertijd en naar “Hélène et les garçons“,“Premiers baisers" , "L’amour toujours", of "Les années fac" op Frankrijk. Series waar ik dan samen met mijn, toen tiener dochters naar keek . Ik keek ook wel eens  naar Mcgyver; de ideale man leek mij dat indertijd! En ik keek ook niet elke dag, want ik werkte hele dagen, er bleef dus niet veel  tijd over  om naar de tv te kijken. Veel Nederlandstalige zenders hadden we ook niet. Alleen Nederland 2, en de BRT en daar ging ik al zappende over indertijd. Tot dat ik 8 jaar geleden mijn "Vlaamse vent" ontmoette. Als je verliefd bent, doe je soms rare dingen en ben je bereid om bepaalde risico’s te nemen. Zo heb ik met hem voor het eerst naar de "F.C. de Kampioenen" gekeken. En ik kan zeggen; een hele ervaring. En eigenlijk vind ik het wel grappig ook.Tegenwoordig ga ik ook wat vaker op de "ontspan modus", Zo kijk ik graag naar "Desperate Housewives" en naar "De smaak van De Keyser". En in "Thuis" leef ik echt mee met de Sois, maar ik kan Julia ook heel goed begrijpen dat ze niet meer wil trouwen. Want dat zou ik ook niet meer doen. Het is maar een papiertje immers…….. wordt vervolgd. 

05-02-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Net toen ik me begon af te vragen wat mijn volgend blog onderwerp zou zijn, viel het antwoord door de brievenbus, in de vorm van een brief van de afdeling “Jeunesse” van de Politie van La Louvière, gericht aan “les personnes responsable de”…..mijn zoon, dus. . Oei, dacht ik, wat heeft die uitgespookt? Want dat soort brieven maken nu eenmaal indruk, zelfs op mij. Het ging om een controle tegen het spijbelen. Tja, wat moet je dan? Mij op voorhand al kwaad maken? Verleden jaar heeft mijn zoon een jaar gehad, waarin hij echt niet veel heeft uitgespookt op school. Hij had zijn jaar al moeten over doen, wegens een buis in wiskunde. Zat zich te vervelen in de klas en alle excuses waren goed om niet naar school te gaan, een pijntje hier, een pijntje daar. In september is hij van richting verandert. Hij staat ’s morgens weer zonder al teveel moeite op, en de laatste resultaten van zijn examens en zijn rapport waren goed. Dus, toen ik die brief las, dacht ik meteen; oei, gaat het weer mis? Je kunt als ouder dan nog zo achter je kinderen zitten, proberen om ze bepaalde waarden en normen bij te brengen. Natuurlijk kun je niet alles controleren, of weten wat je kinderen allemaal uitspoken. Het komt regelmatig voor dat hij eerder thuis is, omdat de een of andere prof afwezig is. En dat was ook deze keer weer het geval. Niets aan de hand, dus. Natuurlijk heb ik eventjes gebeld naar de dienst “jeunesse”. Zij hadden ondertussen ook al het antwoord van de school ontvangen, dat hij wel degelijk toestemming had gehad om naar huis te gaan, wegens afwezigheid van een prof. En natuurlijk is het goed dat er zulke controles gebeuren, en ik ben voor preventie. Zeker als het kan leiden tot het vinden van de oorzaak en de oplossing van een probleem. Maar toch, ik kan het niet laten om me af te vragen of wel “iedereen” gecontroleerd wordt. Of dat er alleen “gemakkelijk uitziende prooien” uitgezocht worden? Ooit heb ik eens op een zondagmiddag het openbaar vervoer hier in de streek moeten nemen, ik zat alleen in de bus. Bij een verlate bushalte stapte er een controleur van de TEC in, babbelde eerst wat met de chauffeur en kwam dan naar mij toe om mijn plaatsbewijs te vragen. Hartstikke goed hoor, die controles op fraudeurs en weet ik wat. Maar waar zijn diezelfde controleurs op bepaalde uren van de dag, wanneer de bus vol zit met allerlei schoffies die de andere reizigers lastigvallen?

03-02-2009 om 10:09 geschreven door Loewiesa

"Le 1900" nabij L'Abbaye D'Aulne

 

 
 "Le Château d'Hourpes"

Het huis in het "verre Wallonië" waar Helena en Marchoul

het weekend doorbrachten

02-02-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

01-02-2009 om 18:42 geschreven door Loewiesa

Iedere keer neem ik het me voor. Ik maak me niet meer druk Om niets. Cool blijven in alle omstandigheden. Zen. Mij aan niets en niemand meer ergeren. En iedere keer trap ik er weer in. Het is dan ook makkelijker gezegd dan gedaan. Bijna iedere dag heb ik wel met de een of andere zeikerd te maken,  en vaak  is “het sop de kool niet waard”. Maar toch…..... Het zit zo; ik moest naar de huisarts voor een herhalingsrecept, voor mijn pillen tegen “vapeurs” en meer van dat soort ongemakken, die nu eenmaal  bij mijn leeftijd horen. (en ja, ik weet dat ze afgeraden worden, maar ik ben nu eenmaal eigenwijs!). Ik had het al een paar keer uitgesteld, wachtend tot ik misschien eens iets “kreeg” waarmee ik naar de dokter moest. Maar nee, ik ben verder “akelig gezond” . Dus om daar dan te gaan zitten in een wachtkamer vol hoestende, proestende en snotterende mensen alleen voor een papiertje, is niet echt een pleziertje te noemen. Dat je daar dan ook nog eens 25 € voor  betalen  moet, is dan helemaal teveel van het goede. Ik ben Nederlandse dus: ik bin zuunig, (dit om het cliché in ere te houden ;-). Vaak krijg je dan nog niet eens de gelegenheid om de stoel te verwarmen, zo snel dat de zaken worden afgehandeld. De dokter zou voor dat bedrag toch tenminste even mijn bloeddruk kunnen opnemen. “Pense tu”!  Niet nodig allemaal, ik ben cliënt geen patiënt. Maar het is niet daarom dat ik mij zo druk maak, hoewel? Het hoort toch al bij de aanloop naar mijn ergernis. Ik had dus eindelijk  besloten om eens te gaan.  En wel direct bij het begin van het spreekuur. De wachtkamer zat bomvol en er stonden zelfs een paar mensen in de gang. Allemaal zwak, ziek en misselijk.  Echt geduld heb ik niet, dus ik dacht, ik kom later wel terug, eerst maar boodschappen gaan doen. Zo gezegd zo gedaan, na een goed uur was ik terug, er zaten nog een paar mensen en er lagen interessante boekjes. Dus dan toch  maar eventjes wachten. Eindelijk zou het mijn beurt zijn, en daar komt een man binnen, zo een van het “rustieke soort”. Hoogstwaarschijnlijk  kwam hij ook nog eens net uit de kroeg, want er hing een enorme dranklucht om hem heen. Genoeg voor mij om bijna over mijn nek te gaan. Hij keek eens rond, en zei” Zo, ik ben nu aan de beurt”! De hele wachtkamer schoot meteen wakker. “Ja” zei de man “ik was hier al eerder, maar het was te druk”. Er kwam meteen tegensputterend commentaar. Want er waren er nog die al eerder waren geweest en later zijn teruggekomen. En in wachtkamers  gaat het nu eenmaal volgens het” ieder om de beurt principe”, en “opgestaan is plaats vergaan”.  Terwijl de man bezig was met ruziën ging de deur open naar de spreekkamer, het was eindelijk mijn beurt. De man maakte aanstalten om binnen te gaan, maar ik was net even sneller. “Salope” siste hij, tegen mij! Helemaal gratis en voor niets! Ik kreeg terstond een adrenaline stoot. “Wat is er?” vroeg de dokter. Deze keer had ik recht op een bloeddrukmeting, toch nog waar voor mijn geld.  

29-01-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

 CHAPITRE XXIII

-Bonjour, dit le petit prince.

-Bonjour, dit le marchand.
  C'était un marchand de pilules perfectionnées qui apaisent la soif. On en avale une par semaine et l'on n'éprouve plus le besoin de boire.

-Pourquoi vends-tu ça? dit le petit prince.

-C'est une grosse économie de temps, dit le marchand. Les experts ont fait des calculs. On épargne cinquante-trois minutes pas semaine.

-Et que fait-on des cinquante-trois minutes?

-On fait ce que l'on veut…

"Moi, se dit le petit prince, si j'avais cinquante-trois minutes à dépenser, je marcherais tout doucement vers une fontaine…"


Le petit prince
Antoine de Saint-Exupéry

27-01-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Warm vlees
in koelen bloede

zoekt kennis met
broodje tartaar

om samen oud mee
te worden

Uitjes geen
bezwaar

Jules  Deelder, Interbellum. Amsterdam 1987

26-01-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is weer woensdag geweest. De dag dat mijn kleindochter bij mij is.  Ze is ondertussen 19 maanden, het babyachtige is er af. Het is een klein meisje, met een eigen willetje. Ze is in haar “nee” periode. het machtigste wapen ooit uitgevonden.  Op alles wat ik haar vraag is het “non”. (Wie weet is er in de toekomst nog een politieke carrière voor haar weggelegd. Ahum!)  Ik denk dat ze het gewoon een leuk woord vind. Ze zegt het te pas en te onpas, en in verschillende intonaties , Bij het aankleden, boodschappen doen is het “nee nee nee”, of “ikke doen”, “Moi moi” ! Zelfs als ik haar vraag:” Camille, wil je een koekje?” is het antwoord eerst : “Nòòòòn!”. Wanneer ik dan  de doos weer in de kast zit, kijkt ze beteuterd en roept “koek! Koek!”  Dierengeluiden doen wij trouwens  ook regelmatig,  zo doet een nederlandstalige koe ”boehhhh” en een franse “muehhhhhhh” en zo doet de ene kip “”tok tok” en  in de andere taal ”cot cot”. Het is maar een weetje. 

22-01-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Happy Blue Monday

Het zal volgens een wetenschappelijk onderzoek vandaag de meest deprimerende dag van het jaar zijn. De dag waarop veel mensen zich realiseren dat alles duurder is geworden. Dat de feestdagen voorbij zijn en dat ze vooral veel te duur waren. En dat er weer een zwaar jaar voor hen ligt. Uit datzelfde onderzoek zou eveneens gebleken zijn dat de jaarlijkse dipdag altijd op een maandag valt. Want de meeste mensen beschouwen de maandag als de vervelendste dag van de week.

Wat moet een mens nu met al die wijsheid. Wat is het nut van zo’n onderzoek? Ik heb in ieder geval geen zin in deze nationale dipdag. Iedere dag kan een dag zijn met rampen of geluk. Straks wordt deze 3^e maandag in januari nog gecommercialiseerd! Ik zie het al helemaal voor me. Een soort van St. Valentijn maar dan in het “blue”.

             Happy Blue Monday

19-01-2009 om 15:19 geschreven door Loewiesa

Levenskunst is niet alleen het doen van belangrijke dingen, maar ook het niet doen van onbelangrijke dingen.

17-01-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Quand je mets à vos pieds un éternel hommage,
Voulez-vous qu'un instant je change de visage ?
Vous avez capturé les sentiments d'un cœur
Que pour vous adorer forma le créateur.
Je vous chéris, amour, et ma plume en délire
Couche sur le papier ce que je n'ose dire.
Avec soin de mes vers lisez les premiers mots :
Vous saurez quel remède apporter à mes maux.

Alfred de Musset

Cette insigne faveur que votre cœur réclame
Nuit à ma renommée et répugne à mon âme.

George Sand

16-01-2009 om 09:51 geschreven door Loewiesa

Je wordt wakker, je wilt koffie zetten, je wilt je douchen, je wilt je tanden poetsen, maar er komt geen water uit de kraan. Je denkt natuurlijk eerst dat er iets is met de verwarmingsketel, dus je gaat eens naar de zolder. Niet dat dat veel zou oplossen. Want ik weet nu eenmaal helemaal niets van die ketels. Het lichtje brandt, de druk staat natuurlijk wel heel laag. Ondertussen zijn de buren al eens komen vragen,“of jij soms ook geen water hebt?” Later hoor je op de radio dat de hele streek rond La Louvière zonder water zit. Dat is zo al sinds zondagavond. Af en toe komt er weer eens een beetje water uit de kraan. Volgens de media zou het nu al in orde moeten zijn. Niet dus! Het water dat constant uit de bron leek te stromen. Blijkt ineens kostbaar, wanneer het er niet meer is. 

14-01-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De schoolmeester,  Pseudoniem van Gerrit van de Linde.  1808-1858

Op weeskind

Welgestelde rijkaart, beschouw toch den arme als uw broeder.
Hier woont een behoeftig weeskind by zijn vader en moeder.

Ander

Deze vlijtige weesjongen doet boodschappen en draagt vrachtjens op zijn schouders,
Om een stukje brood te verdienen voor zijn behoeftige ouders.

Op bevangen zieketrooster, die van Leyden naar Den Haag moest

Daar ik een nat zeil heb, zoo ben ik bang,
Dat de weg eer te breed zal zijn dan te lang.

Op bochel

"Ieder heeft zijn gebreken,"
Zei een bochel, toen hy zijn eigen van achteren had bekeken.

Op dronkaart

Een dronkaart, van wien men niet leest,
Dat hy zijn neus tegen zijn achterhoofd heeft willen breken
Of zijn pijp aan een emmer water ontsteken,
Is in vele opinie nooit recht dronken geweest.

Op dood paard

V. Waarom wil een dood paard niet meer loopen?
A. Omdat men anders zoo veel doode paarden voor levendige zou verkoopen.

Op natte hondeneus

Waarom is een hond
Toch zoo gezond? -
Die er niet op gevat is,
Zegt: "Omdat zijn neus zoo nat is."
Doch iemand die logica leert,
Zegt terstond: "'t is juist omgekeerd.

Op blindeman

V. Wat is de reden, dat een Blindeman niet ziet?
A. Iemand die zien kan is de ware Blindeman niet.

Op vergevingsgezindheid

Ik wil, zei Jan, nu ik verhuis uit dit leven,
Heel garen aan Piet alles vergeven
Wat hy jegens my heeft misdreven.
Maar zoo hy 't met exteroogen op mocht doen,
Dan wensch ik hem alle daag een wandeling in een naauwen schoen.

13-01-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik leef op Amsterdamse lucht
Vanaf mijn vroegste kindertijd
Ik raak het Amsterdams parfum
Zelfs in mijn dromen zelden kwijt
Die geur van olie, teer en touw
Van uitlaatgas en duivenstront
En zelfs als het een beetje waait
De adem van de havenmond

Mijn Amsterdam, mijn wereldstad
Ik ruik haast altijd jou erbij
Tot in den verste vreemde toe
Mijn eigen stinkstad aan het IJ
Mijn Amsterdam

Zo'n avond in de late herfst
Als ik gelukkig en alleen
Een rondje langs de grachten maak
En niets dan nevel om mij heen
Terwijl op ieder woonschip
Weer een kromme schoorsteen dapper rookt
Dan krijgt de mist de scherpe geur
Van kacheltjes op hout gestookt

Mijn Amsterdam, mijn warme jas
Ook als de winterkou me bijt
En alle nachten donker zijn
Dan walm je van geborgenheid
Mijn Amsterdam

De geur van de cacaofabriek
Hangt nog in sluiers om de dag
Dat ik in het Mirandabad
Mijn eerste grote liefde zag
Een echte man van vijftien jaar
Bij wie ik op de fiets daarna
De Amstel langs reed in een wolk
Van bitterzoete chocolade

Mijn Amsterdam, mijn tweede ik
Voor wie ik elke dag nog val
Mijn minnaar die mij nooit verlaat
Van wie ik altijd houden zal
Geen stad die zo de zinnen steelt
Geen stad die zo het hart versterkt
Geen stad brengt zo mijn hoofd op hol
Geen stad die zo bedwelmend werkt

Mijn Amsterdam, mijn roezemoes
Mijn onversneden eerste keus
Met veel meer body dan Bordeaux
En Jezus wat een mooie neus
Mijn Amsterdam

Jenny Arean. ( De dame zet zich schrap 1993)

09-01-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Natuurlijk ben ik niet helemaal ongevoelig voor koopjes. Ik ben per slot van rekening ook "maar een vrouw". Maar mij zul je niet tegen gekomen zijn, op de eerste dag  van de SOLDEN. Ik ben van mezelf al zot genoeg, ik hoef niet nog zotter te worden! Al die vrouwen die zich op zo’n eerste koopjes dag de winkels binnen worstelen, van zodra de deuren opengaan. Om maar als eerste in de rekken of in de bakken te kunnen graaien. Daarbij duwend en trekkend om toch maar vooral koopjes te kunnen weg graaien onder de neus van een ander. Soms vraag ik me trouwens af waar ze die troep vandaan halen die er soms hangt. Vaak gaan die koopjes om speciaal ingekochte partijen met heel vaak een etiketje “made in China”. Of gaat het om een speciale collectie ergens op een "achterkamertjesateliertje" in elkaar gezet door asielzoekers of andere onderbetaalde “stakkers”. Maar dat kan blijkbaar niemand iets schelen, vooral, als het koopje gedaan wordt in de een of andere dure winkel. Nee ik loop er niet echt warm van. Dit jaar schijnt het dus "anders" te zijn, als ik de berichten lees en de bijna publiciteit voor koopjes, hoor op de televisie. Ik heb dus  besloten om mij vandaag ook in de massa te storten en op koopjesjacht te gaan!

08-01-2009 om 08:35 geschreven door Loewiesa