18 Augustus 2005 was een zonnige dag.Zo een dag dat de fiets onmogelijk stil kon blijven staan. En dus vertrokken vriend Jan en ik voor onze zoveelste fietstocht. Met, voor de zoveelste keer, de afspraak dat we ons aan een matige snelheid zouden houden.Zo een 26 à 27 kilometer per uur.
Zoals gewoonlijk lukte ons dat het eerste uur.Maar nadien liep het, naar aloude gewoonte, weer fouten won onze inzet het van ons verstand.
Nadat we zo enkele uurtjes hadden rondgedraaid en onze adrenaline uit het bloed hadden weggejaagd, reden we aan een gezapig tempo langs de vruchtbare akkers en de mooie groene weiden van ons geliefd Limburg.
In één van die groene weiden stonden een 15-tal koeien verzameld. De weide strekte zich uit over vele gezonde aren, en toch stonden die koeien dicht bij elkaar.Vreemd.Maar al snel zagen we de reden : een eindje verder stond een koe apart
Stilletjes, bijna ingetogen, te eten van haar eigen moederkoek !
Onder de koe bemerkten we iets snoezigs wit.Een klein wit kalfje.Net geboren.
Als vers van de pers Nog wat aan het bekomen van het avontuur naar de nieuwe wereld. Doch duidelijk klaar om een leven aan te vatten.
In de verste verte was er, uitgezonderd wij 2, niemand te bemerken.En deze vaststelling, hoe verkeerd misschien, gaf me een warm gevoel ! Een besef dat, ondanks al ons geregel, de natuur gewoon zijn gangetje gaat. Ook zonder ons.Een koe is dan wel een koe, maar zeggen dat ze dom is ?Ik denk er niet aan !
Vandaag was een kille dag. 25 Augustus en geen straaltje zon te bespeuren.Ondanks de dreigende regenwolken heb ik, tegen goede gewoonte in, mijnfiets in gang geschoten. De tocht van vandaag liep onder andere langs de weide der geboorte.Het kalfje liep, veilig beschermd, temidden van de kudde.Het viel me op, er was maar één kalfje.Toen ik even aan de draad van de wei stopte, monsterden de koeien me met een rustige blik. Zorgeloos, geheel zonder stress.Koeienogen vertellen een eigen verhaal.Doch blijven al te vaak om niet te zeggen meestal, ongelezen.Een verhaal waartegen de relativiteitstheorie in het niets vervalt.Koeien gaan al ongemeen lange tijd mee.Zijn een soort apart in de dierenwereld.Door velen bespot, doch door de denkenden beschouwd als zijnde onmisbaar.En koeien drinken geen koffie.Alhoewel ze natuurlijk zelf voor de melk zouden kunnen zorgen
Zoals in die schrijnende reportage van vanavond op TV.
Een vrouwtje in een bejaardentehuis.
Op het eerste zicht nog te jong om er te verblijven als vaste klant.
Omringd door vriendelijk en behulpzaam verplegend personeel.
Zij.
Constant zoekend naar de persoon die ze ooit zelf eens was.Ooit
Een zoektocht waaraan nimmer een einde kan gebreid worden.
Verloren lopend door de enkele gangen van het verdiep dat door anderen werd afgebakend als haar territorium.Die enkele gangen als waren het de laatsten die haar restten. Amper enkele paden, en toch een waar doolhof creërendin haar brein, of hetgeen overblijft
Angst spreekt uit haar ogen.Wie ben ik, en waarom ben ik hier ?
Breng me toch terug naar waar ik thuishoor.Naar mijn verleden, toen Ik nog Ik was.
Hoe komt het toch dat jullie niet weten wat voor mij Is ?
En dan, zo tragisch, als een dolk door ware emoties : Er zit iets in mijn tas
Ik weet niet wat, maar ik ben bang, o zo bang !
Tranen bewijzen het verscheurend proces in haar hart
Het is iets wat er eerst niet in zat.
Maar ik ken het niet, en ik ben zo bang Dan, samenzwerend :
Ik denk dat het de dag van gisteren is !!!
Het tasje halsstarrig tegen haar aan gedrukt om de laatste voeling met het verleden
niet te verliezen
En o zo bang, met radeloze ogen, gedirigeerd door het laatste besef.
