Ik ben Pierre Vanstipelen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Priet.
Ik ben een man en woon in Bilzen (België) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 11/02/1951 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schilderen en Tuinieren.
In tekenen en schilderen kan ik mijn passie voor al het mooie kwijt. Mijn kleinkinderen Pieter en Lena zijn mijn oogappels. Tevens ben ik voorzitter van de Kunstkring Alkanna. Mijn specialisatie inzake schilderen is portret, dierenportret & architectuur
Genieten en laten genieten van Kunst Mensen laten genieten van Kunst en iets mogen meegeven over mezelf, mijn hobby en mijn passie is het mooiste dat er bestaat.
18-06-2007
Aquarel "Zonovergoten": Fase2/deel1
Na een iets langere periode van inactiviteit, (dit onstandvastig weer geeft een zeer goede voedingsbodem aan de fibromyalgie waardoor de pijnen soms onhoudbaar zijn) ga ik vandaag toch weer eens iets schrijven over deze aquarel. Het was gisteren een prachtige dag en in Bilzen-centrum was er "Kunst op de Markt" waar ik ook had voor ingeschreven maar door de enorme opstoot van fibromyalgie heb ik daar niet kunnen aan meedoen. Met kunst op de markt stellen om de twee jaar ongeveer een zestigtal kunstenaars hun werken ten toon aan het grote publiek. Vandaag is het nog niet dat ik kan spreken van alles is draagzaam en ik kan alles aan, maar toch ga ik iets schrijven al is het maar om mijn gedachte af tel eiden van dat monster dat fibromyalgie heet. Op de foto kan je het één en ander zien wat toegevoegd is aan het schilderij en waardoor je nu een duidelijker beeld begint te krijgen van hetgeen ik bedoel met "zonovergoten" en hoe je dat kan uitbeelden. Ik heb reeds in één van de eerste besprekingen gezegd dat er verschillende manieren zijn om een zonnig tafereel weer te geven ik heb echter gekozen om door middel van tegengestelde kleuren en heel veel wit dit onderwerp uit te beelden. Je kan nu duidelijk zien dat ik de verschillende onderdelen van de gevel verder ben gaan uitwerken. Ook zie je nu goed dat de schaduwen er voor zorgen dat het schilderij een goede uitstraling heeft. Deze schaduwen geven in de eerste plaats aan dat er veel zon is maar ze zorgen er ook voor dat de door de zon beschenen onderdelen loskomen van de gevel. Een klein stukje van de gevel waar je dit weer heel goed kunt zien is links boven in het schilderij. Daar heb ik bv. de electriciteitslijn en een contactdoos geschildert en door de schaduw vrij duidelijk weer te geven op de witte muur komt deze kabel los van deze muur. Ook door aan de rechterzijde de schaduw van het luik goed duidelijk te schilderen maar tegelijkertijd op de muur zelf ook nog een kleine schaduw partij te schilderen zie je hier ook dat het luik voor de muur staat en dat het overige gedeelte van de gevel iets meer schaduw vangt door dat zelfde luik. Datzelfde maar dan in mindere mate heb ik gedaan met het luik aan de linkerkant waar ik de schaduw iets heb laten uitlopen op de gevel onder het luik. Natuurlijk en dat heb ik reeds gezegd, is het van belang om de kleuren van de omgeving in de schaduw op te nemen en deze niet egaal zwart te maken. Zou ik dat gedaan hebben dan zou het schilderij een doodse aanblik gekregen hebben. Door op de gevel te spelen met lichtere en donkere vlekken krijg je ook hier een vorm van oneffenheid te zien die bijdraagt aan de picturale waarde van het onderwerp. Tot slot wil ik nog vermelden dat je zeer goed kunt zien dat de luiken ontstaan zijn door de negatieve waarde te schilderen. Hiermee bedoel ik dat ik niet de witte latten van de luiken geschildert heb maar de dunnen schaduwlijntjes die deze witte latten op de gevel werpen en dat ik niet de zijkant of onderkant van de luiken geschildert heb maar wel de verschillende schaduwkanten die de luiken vormen op de gevel. Klein detail maar van grote waarde voor het geheel is dat er rekening gehouden is met het sluitingsmechanisme voor de luiken en dat je dit kleine onderdeel ook heel duidelijk in de schaduwvormen ziet. Ik hoop dat hier weer het één en ander te zien valt en dat je het één en ander kan onderzoeken. In de volgende bespreking ga ik de afwerking van het schilderij uitleggen.
Vandaag ga ik verder gaan met enkele woorden uitleg over het venster en het gordijn. Dit onderdeel van het schilderij en dan bedoel ik "het venster en het gordijn " is redelijk ingewikkeld om af te werken. Waarom? Wel rond het raam zijn verschillende onderdelen van het venster goed zichtbaar en dat zijn nogal wat verschillende onderdelen. Want een raam bestaat nu eenmaal zoals je weet uit heelwat onderdelen. In de eerste plaats heb je het raam zelf hiermee bedoel ik de verschillende raamonderdelen die meestal in hout, aluminium en/of plastiek zijn. Vervolgens heb je het glas en aan de binnenkant in dit geval een gordijn met een redelijk ingewikkeld patroon. In de eerste plaats zou ik voor een eerste aquarel zeker het gordijn in dit geval weglaten of tenminste niet zo moeilijk van stuctuur maken. Daarna zou ik zeer goed de lichtval op het raamkozijn bekijken en proberen dit gedeelte te vereenvoudigen. Voor de gevorderde waartoe ik mezelf reken gaat er natuurlijk een enorme uitdaging uit van al deze moeilijk te definieren patronen en zeker om deze patronen te schilderen. Dus ben ik aan het werk gegaan met het afdekmiddel om in de eerste plaats het grillige patroon van dunne lijnnen in het gordijn en het raam af te dekken met deze vloeistof. Door dit te doen zorgde ik ervoor dat er op deze plaatsen zeker geen aquarelverf in het papier kan trekken. Later is deze vloeistof die dan gummyachtig opdroogt gemakkelijk te verwijderen. Toen ik het patroon van de gordijnen had afgedekt ben ik ook nog de kleinste latten van het raamkozijn gaan afdekken en ben dan begonnen met het inkleuren van het raam. Bij dit werkje was het van belang dat ik goed rekening hield met de lichte en donkere delen (delen die beschenen zijn door de zon of in de schaduw liggen) dit om een zo natuurlijk mogelijk zicht op de gevel in het algemeen te houden. Om echter een echt zonovergoten zicht op deze tekening te krijgen zorgde ik ervoor dat het lijnenspel tussen zon en schaduw duidelijk en sterk afgelijnd was. Want een van de kenmerken van een sterke belichting of zonneschijn in dit geval is, dat er een duidelijk aflijning ontstaat tussen de zonnige en beschaduwde kanten. Toen dit alles gedaan was ben ik begonnen met het inkleuren van de gordijnen en hier gold het zelfde principe als voor de kozijnen. Toen ik dit alles met de nodige zorg had geschildert ben ik de afdekvloeistof gaan verwijderen. Onder deze vloeistof bevond zich het blanke papier en dit zorgde onmiddelijk voor een formidabel contrast zoals je op de bijgeplaatste foto kan zien. Natuurlijk was niet alles onmiddelijk zoals ik het wilde maar over deze aanpassingen en het verder verloop in de uitwerking van het schilderij vertel ik in de tweede fase meer.
Vandaag is het Vaderdag maar toch ga ik iets schrijven over deze aquarel. Ik zou natuurlijk ook iets over de verkiezingen kunnen schrijven maar dat is allemaal zo twijfelachtig en één pot nat, want ze staan ook allemaal samen te graaien in de pot van de macht, dat je beter uit deze slangenkuil wegblijft en je zelf bezighoudt met dat wat misschien wel het belangrijkste is in het leven namelijk; leven. Genoeg verteld over dit alles nu naar de verdere afwerking van deze aquarel.. Op de foto kan je duidelijk zien dat ik verder gewerkt heb aan de onderzijde van de aquarel maar ook, dat ik gezorgd heb dat alles een meer driedimensioneel uitzicht krijgt door op de verschillende plaatsen schaduw toe te voegen. En over deze schaduwpartijen wil ik het vandaag hebben. Als we kijken naar de trap en naar de muurbekleding dan kun je zeer goed zien welk effect schaduw kan hebben op een schilderij. Je ziet hier heel goed dat door een schaduwpartij aan de rechterzijde van de trap heel juist aan te brengen dwz juist qua vorm maar ook juist wat kleur en kleurintensiteit betreft. Je kan duidelijk zien dat de trap die in de vorige fase gewoon een vlak voor het huis was nu duidelijk voor het huis uitsteekt. Het is enorm belangrijk om deze schaduwpartijen juist te tekenen omdat je hierdoor het driedimensionele karakter naar voor brengt. De schaduw aan de trap is niet zomaar een vorm die ik gekozen heb neen dit is een vorm die juist door de lichtval van links zo geconstrueerd wordt in werkelijkheid door het licht en de trap. Ook de kleur is hier zeer belangrijk. Als je goed kijkt op de foto dan zie je dat deze kleur helemaal niet zwart is. De meeste amateurschilders geven zo'n schaduwpartij een vrij donkere en meestal zwarte kleur. Ik doe dit niet maar zoek naar een contrasterende kleur en in dit geval wordt dit een donker blauw dat zelfs naar het paars neigt. Ik laat die kleur uitlopenop de gevel en de grond in een lichtere blauwe kleur die je ook kan vinden in de donkerste kleuren van de deur. Wat ik hiermee wil aantonen is dat het blauw, waarvan ik in de vorige bespreking zei dat het mooi contrasteerde met het groen, deze kleur nu ook perfect en aanvullend werkt in onze schaduwpartij. Met dat zelfde procede ga ik ook de schaduwpartijen van de gevelbepleistering aan brengen waardoor deze haar dikte krijgt. Ook gebruik ik de zelfde kelur maar met een iets meer groenige tint om de zijkant en onderkant van de luiken zijn vollume te geven. Waar je nu bij de luiken extra aandacht dient aan te geven is het feit dat ik niet alle latten van deze luiken geschildert heb. Neen ik heb de tussenruimtes van de latjes geschildert met een lichter kleur van de schaduw aan de zijkanten en onderkant van de luiken. Hierdoor komen de witte latjes, waaruit de luiken zijn gemaakt , vanzelf naar voor. Dit noemt men: door de negatieve ruimten te benadrukken, de positieve ruimte meer in de aandacht zetten. Waardoor je twee vliegen in een klap vangt namelijk je hebt de schaduw van de latjes en je hebt de latjes van de luiken met één beweging gemaakt. Met andere woorden je hebt de luiken in een keer geschildert. Eén laatste punt waar ik op wil wijzen is, dat je nog eens goed naar de gordijnen moet kijken want daar zie je nu stil aan het patroon in deze grodijnen te voorschijn komen. De volgende bespreking zal nog een gedeelte over het aanbrengen van kleur gaan en hoe ga ik de ramen en gordijnen verder uitwerken.
Na een wat mindere periode ga ik vandaag weer wat nieuws schrijven over de vorderingen van deze aquarel. Zoals je op de foto kan zien ben ik in de ver uitgewerkte tekening enkele zaken beginnen afdekken met maskeervloeistof. Omdat ik dit tafereel getekent heb in een zeer speciale perspectiefvorm wil ik ook dat dit perspectief ten volle tot uiting komt. Je kan op de foto duidelijk zien welke delen ik afgedekt heb. Je ziet bv heel goed dat ik onder aan de muur waar een zogenaamde beschermingsstrook aangebracht is de dikte van deze strook met de afdekvloeistof afgedekt is. Even voor alle duidelijkheid deze afdekvloeistof vomt na het aanbrengen een gummiachtige substantie op het papier. Deze substantie zorgt ervoor dat wanneer je aquarel aanbrengt deze wordt afgestoten en de kleur niet op het papier achterblijft daar waar het papeir afgedekt is. Ik gebruik deze vloeistof meestal wanneer er zeer smalle delen van een andere kleur moeten voorzien worden of wanneer ze wit moeten blijven. Wanneer je later toch deze delen wilt beschilderen dan kan je het afdekmateriaal heel gemakkelijk met je vinger wegwrijven en je paier komt ongeschonde tevoorschijn. Ik heb dit afdekken ook gedaan in de deur (je ziet het goed blinken) maar ook in de gordijnen (iets meer geelachtig van kleur) heb ik daar waar er licht door de gordijnen moet schijnen deze vloeistof aan gebracht. Verder zie je op de foto dat ik een eerste kleurlaag op de onderdelen van de deur gezet heb en ook heb ik een kleur aangebracht op de muurbescherming aan de onderzijde van het schilderij. Je kan je natuurlijk afvragen waarom net op deze plaatsen wel ik wilde uitproberen of de twee kleuren goed bij elkaar pasten en of hierdoor de warm- koudrelatie goed tot uiting zou gebracht worden. Want door de titel ga je een bepaald gevoel proberen op te roepen. Zeg zelf als je blauw met veel wit gebruikt ga je eerder een koude indruk op roepen maar als je die kleuren goed gebruikt en er voor zorgt dat er een zeer goede contrasterende kleur is die voor het nodige tegengewicht zorgt dan gaat en moet dit een prachtig effect gaan geven. Ik denk dat je door dit kleurgebruik nu reeds ziet dat er een prachtig evenwichtig schilderij gaat ontstaan.
Vandaag ga ik enkele woorden zeggen over het hoe en waarom ik aqua papier opspan. In de eerste plaats wil ik iets vertellen waarom ik papier opspan. Aquarel papier kan je krijgen in verschillende diktes. Deze diktes of zwaartes worden uitgedrukt in gram/m². Hoe lichter het papier hoe goedkoper en hoe gemakkelijker het papier gaat bol staan bij het aquarelleren. Het is natuurlijk evident dat wanneer je papier zwaarder is het duurder wordt maar ook minder gaat krom trekken. Ik gebruik meestal papier van 300 gram en zwaarder. Door de fabricanten wordt aangeraden om papier lichter dan 300 gram op te spannen en wanneer je papier neemt van 300 gram en zwaarder je dit papier niet hoeft op te spannen. Ik ben het daar niet volledig mee eens. Uit ervaring weet ik dat papier ook dat zwaarder dan 300gram je best opspant wanneer je redelijk nat gaat aquarelleren. Want het is natuurlijk zo, dat het papier gaat kromtrekken door de hoeveelheid water die je gebruikt. Dus ik span papier tot 400 gram op en alles wat hoger is (meestal gebruik ik 640 grams papier) span ik pas op als ik zeer nat ga werken en dat is niet zo heel dikwijls het geval. Hoe span je papier op? Wel dat is eigenlijk vrij eenvoudig. Als je naar de foto kijkt zie je verschillende foto's samengebracht in een panorama foto. Ik begin met de eerste foto vanaf links. Je ziet hier twee stukken papier die ik ga opspannen en ook de stukken plakband( speciaal voor aquarel papier op te spannen) die ik nodig heb heb ik op het papier gelegd. Op de tweede foto zie je het papier in het bad liggen dat voor een gedeelte gevuld is met water. Ik laat het papier ongeveer een half uur weken in het bad. Daarna neem ik het papier op aan een zijkant en laat het overtollige water uitdruppen langs één hoek foto 3. Als het papier uitgedrupt is leg ik het opeen suk mdf of andere ondergrond en wrijf het vlak met een behangersspatel. Door dit te doen wrijf ik alle lucht onder het papier uit foto 4. Daarna neem ik de plakband maak deze nat en bevestig hem voor 2/3 op het paneel en 1/3 op het papier foto 5. Wanneer dit gedaan is laat ik alles horizontaal drogen foto 6. Wanneer het water opgedroogt is dan heeft het papier zich opgespannen en is zo strak als een trommelvel. Daarna kun je met zoveel water als je maar wil werken op het papeir het zal niet meer gaan bobbelen. Wanneer je aquarel klaar is dan snij je haar los van de drager en je hebt een mooi egaal stuk papier. Waarom is dit zo belangrijk? Omdat als je dit niet doet en je aquarel onregelmatige bobbels en randen vertoont dan kan je de zijkanten niet schoon afwerken met een passepartout. Want al de oneffenheden die je krijgt kun je niet wegwerken met je paspartout en dan krijg je van die lelijke openingen aan de zijkanten van je aquarel tussen je aquarelpapier en passepartout. Ik heb nu ook gelezen dat je het japans aquarel papier dat veel lichter is niet hoeft op te spannen voor één van de volgende aquarellen ga ik zo'n japanspapier gebruiken. Volgende keer begin ik met de uitleg van de verschillende fases van deze aquarel.
Vandaag start ik met de bespreking van een nieuwe aquarel. Ik ga deze aquarel maken om uit te proberen hoe het werkt om met enkel zeer lichte kleuren een aquarel te maken die blaakt van het zonlicht. Ik heb gekozen voor een gevel van een mooi heren huis waar ik zelf enkel zaken aan bij breng. Ik neem maar een klein stuk van deze gevel en ik hoop hiermee een mooie aquarel te maken. Om het werk te maken heb ik gekozen voor een papier van waterford met een medium grain. Dit wil zeggen dat er een oppervlakte structuur is die niet al te korrelig is waardoor je redelijk in detail kan werken maar die dan ook weer korrelig genoeg is om de gevel een ongelijkmatige reflectie van het zonlicht te laten geven. Je zal misschien wel denken moet dit nu op voorhand aalemaal al uitgedokterd worden. Wel ik zeg daar ja op omdat je dan van in het begin weet wat je wel kan en wat je miet moet verwachten. Zo kom je achteraf voor geen onaangename verrassingen te staan. Want het werken met aquarel houd al verrassingen en onverwachte wendingen genoeg in. Op de foto kan je duidelijk zien dat ik ook hier weer gekozen heb voor een zeer uitgebreide tekening met alle details er op en er aan. Ook dit doe ik steeds met voorbedachte rade omdat ik mij op deze manier vast leg om een bepaalde werkwijze te volgen. Mijn volgende bespreking zal nog even handelen hoe en waarom ik een aquarel papier opspan ook al heeft dit papier een dikte van 300gram/cm²
Vandaag wil ik als laatste stukje over dit schilderij het afgewerkte schilderij laten zien. Ik heb geen aanpassingen meer doorgevoerd gezien ik ik het schilderij goed vindt zoals het nu is. Ik ben wel gaan kijken wat er aan passepartoutes moest komen en wat voor een lijst ik het best rond dit werk zou zetten. In de eerste plaatst heb ik gezocht naar een redelijk neutrale passepartout. Ik heb een lichte cremekleurige passepartout genomen die aan de binnenkant afgezet is met en koperkleurige bies. De kleur van deze bies komt terug in de lijst en geeft een iets rijkelijk effect aan het werk. Dit soort passepartoutes is niet goedkoop maar dit mocht wel vond ik . Ook heb ik de passepartoute een redelijk breedte gegeven (de zijden en de bovenkant 10cm en de onderkant 12 cm). Door de passepartout iets breder te nemen geeft deze door zijn rustige kleur genoeg tegengewicht aan de nogal vurige achtergrond van het schilderij. Tenslotte heb ik een lijst gekozen die koperkleurig is en net als een bronzen omhulsel om het schilderij ligt. Als ik het werk nu bekijk dan vindt ik dat het ondanks de gewaagde achtergrond vrij goed als een geheel overkomt. Het portret op zijn eigen is redelijk lijkend, technisch heb ik dat kunnen maken wat ik wou en het geheel komt aangenaam en rustig over. Ik ben een tevreden over mijn geleverd werk.Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook een aantal zeer fijne opmerkingen op de tetoonstelling gekregen heb maar ook de bezoekers van mijn blog geven zeer positieve signalen omtrent dit werk. De volgende bespreking zal handelen over over een nieuwe aquarel die ik gemaakt heb.
Vandaag ga ik de laatste bewerking die ik uitvoerde aan het schilderij bespreken. Op de foto kan je duidelijk zien dat er aan de achtergrond nog het een en ander gebeurt is. In de eerste plaats heb ik de kleuren doorgetrokken onder de armen en handen. Ik vond dat ik dit zeker moest aanpassen. Alhoewel het vrij onbelangrijk lijkt is dit toch van kapitaal belang om een eenheid in het hele schilderij te bewaren. Ook ben ik de kleuren verder gaan opdrijven in waarden. Dit wil zeggen dat ik ze nog intenser gemaakt heb dan dat ze waren. Ik moet zeggen dat deze handeling misschien wel de moeilijkste van alles is geweest maar het resultaat bevalt mij beter. In de eerste plaats vind ik ze beter door de gestructureerde vorm die ik heb toegepast. Ik heb namelijk aan de linkse kant van het schilderij de pastelstrepen (die geplaatst zijn met de zijkant van het krijt) laten staan zoals ik ze plaatste. Ik heb de kleur niet in elkaar gewreven maar duidelijk geopteerd voor de ruwere streken. Ten tweede heb ik het contrast tussen de bovenkant en de rest van het schilderij opgevoert. Boven rechts is de kleur het donkerst en verloopt zo naar links onder waar ze het lichts is. Ook heb ik aan de rechterkant van het hoofd een iets donkerder rood gebruikt om een schaduw van het hoofd weer te geven. Deze zaken die ik nu uitleg lijken minder belangrijk maar zijn het in wezen niet. Zij maken het schilderij af want nu kan je duidelijk de lichtval zien in het schilderij. Het licht loopt van links onder naar het gezicht van Pieter en Pierre en werpt een kleine schaduw rechts boven achter het hoofd van Pierre. De denkbare lijn die door deze handeling is ontstaan is van belang omdat zij het oog van de toeschouwer onbewust leidt naar het belangrijkste in het schilderij namelijk de twee gezichten. Tot slot heb ik de plakband die ik rondom het tekenpapier aan de zijkant had aangebracht verwijdert waardoor je reeds de indruk krijgt dat het schilderij af is. Deze kleine witte boord geeft je een totaal andere kijk op het schilderij doordat het schilderij wordt afgezonderd van zijn omgeving. Nu is het nog enkel de bedoeling om de passepartout aan het schilderij toe te voegen en het geheel van een lijst te voorzien en klaar is kees. Dit zal ik in de volgende bespreking verder uitwerken.
Vandaag iets meer over deze pastel. Ik heb dit schilderij reeds een hele tijd klaar maar ik wilde het afgewerkte schilderij voor het eerst op de tentoonstelling openbaar maken. Zoals ik in de vorige bespreking reeds zei heb ik verder gewerkt aan de achtergrond van het schilderij. Ik ben op de experimenterende toer gegaan en heb gekozen zoals je kan zien voor een vrij gewaagde achtergrond. Waarom nu deze achtergrond zul je misschien vragen. Wel ik had een gevoel dat er iets dramatisch aan het schilderij diende toegevoegd te worden, dit omdat het mij nogal "clean " leek. Gezien het thema van dit werk een zelfportret was en ik gekozen had om het portret in een vrij groot formaat uit te voeren had ik niet zo veel mogelijkheden meer. Indien ik tenminste een fatsoenlijk formaat wilde houden en het schilderij een redelijk goede uitstraling wilde geven. Om het schilderij dramatischer te maken moest ik dus gaan voor een gewaagde en felle achtergrond. En wat is er gewaagder dan de kleur rood en die kelur in al haar hevigheid gebruiken voor een achtergrond. Je kan nu op de foto de eerste opzet van deze achtergrond zien. Ik heb in deze fase gekozen om stilletjes aan te beginnen en de kleuren nog niet in al hun hevigheid te gebruiken. Door alles nog steeds voor wijzigingen vatbaar te houden heb ik gekozen voor een donkerbruine tint aan de bovenzijde van het werk aangevuld met een licht rood/roze tint rondom het gezicht. Zoals je duidelijk ziet op de foto heb ik de omgeving van het hoofd eigenlijk nog vrij bleek gelaten en heb onder de armen en handen nog geen gewijzigde kleur aangebracht. Toen ik stopte in dit stadium heb ik alles eens goed bekeken. De gedachte die toen bij me opkwam was Pierre je wil wel maar je durft niet. En ik ben opnieuw begonnen met de kleuren van de achtergrond aan te passen. Hoe deze achtergrond zal worden zul je in de volgende bespreking zien en het zal er vanaf springen hoor.
Ik wil vandaag nog even het bericht dat het laatst verschenen is over mijn zelfportret met Pieter herhalen. Het is namelijk gemakkelijker om alles terug op te nemen aan de hand van dit stukje en de volgende dagen mijn beschrijving af te maken. Hieronder volgt dan dit laatste stukje. Vandaag ga ik nog enkele woorden schrijven over de laatste fase van het schilderij; De fase die ik de afwerkingsfase noem. Ik ga nog niet alles prijsgreven van het portret maar ik ga wel zeggen waarom ik dat doe. In de eerste plaats wil ik de primeur voor het zelfportret op onze opening houden. Het is namelijk zo dat door het aanbrengen van de achtergrond de sfeer van het portret totaal gewijzigd is. Het is veel intenser en feller geworden. Ik durf zelfs spreken dat het een gewaagde combinatie is, maar zelf vind ik ze meer dan geslaagd. Dus over de achtergrond nog niets. Wat ik wel wil vertellen is dat ik de twee geportretteerde helemaal opnieuw bewerkt heb. De beide gezichten heb onder handen genomen en ook de klederen hebben een opfrissing gekregen.Door het aanbrengen en opfrissen door nieuwe kleuren is ook het algemeen gevoel dat ik heb bij het bekijken van het schilderij, veel beter geworden. De kleuren hebben nu hun juiste uitstraling gekregen. Ik bedoel hiermee dat de kleuren intens maar tochfluweel zacht zijn en dat is nu net het kenmerk van Pastel. Ook de kleding heb ik aangepakt en daardoor komen lichte en schaduwvlekken beter tot hun recht. Voorlopig ga ik de bespreking hierbij laten maar ik kom zeker terug met dit onderwerp en de afwerking na de opening op 23 maart van onze Expositie.
Vandaag wil ik je de afgewerkte aquarel laten zien. Op de foto zie je dat ik gekozen heb voor een goudkleurige lijst die echter voorzien is van een blauwachtige craquelure. De passerpartoutes zijn genomen als aanvulling op de kleuren van de aquarel. Ook kan je merken dat niet alle zijden van de passepartout evengroot zijn. Ik neem meestal de onderzijde van een passepartout iets groter (2cm) dan de drie andere zijden omdat daardoor het geheel beter gedragen wordt. Dit doe ik in analogie met de schrijnwerkers en of meubelmakers die als ze een moulure op een deur plaatsen ook steeds de onderkant iets hoger plaatsen. De kleur van de passepartoutes is vrij sober gehouden maar hebben toch net genoeg kleur om het geheel op te vrolijken en zeker om het geheel aan te vullen. De meest zichtbare passepartout is van een beige kleur met een heel fijne draadachtige structuur. De binnenste passepartout is van een heel donker blauwe kleur zodat die de luiken extra goed doet uitkomen. je kan je afvragen of het wel nodig is om zo nauwkeurig deze passepartoutes en lijst te kiezen. Wel ik kan je zeggen dat dit zeker de moeite loont omdat je daardoor je schilderij steeds dat beetje meer kan geven dan een gewoon kleurenplaatje. Ik tracht het geheel steeds zo af te werken dat mocht ik het schilderij ergens zien hangen en het niet van mijn hand was ik er zelf de moeite zou voordoen om het verder te bekijken en bestuderen. Als ik het geheel nu overloop ben ik tevreden met dit werkje omdat het aantoont dat je geen grote en ingewikkelde onderwerpen dient te hebben om een mooie aquarel te maken. Ik zou zelfs durven stellen hoe eenvoudiger het onderwerp hoe mooier het schilderij. Mijn volgende bespreking zal gaan over de afwerking van mijn zelfportret met Pieter.
Alvorens deze reeks af te sluiten wil ik nog even stilstaan met een samenstelling van de start met het schilderij en het eindresultaat. Zoals je op bijgaande foto kan zien is er in het hele proces toch wel het één en ander gewijzigd aan de uitgangspositie. Natuurlijk kan je een schilderij maken net zoals de foto aan de linkse zijde laat zien. Maar dan wordt het niet zo dadelijk een werkje van jezelf maar eerder een staaltje van vakmanskunst in het naschilderen van. Ik weet wel dat ik steeds een aantal elementen overneem en die ook zo juist mogelijk probeer af te beelden maar er zullen steeds een aantal elementen in het schilderij zitten die totaal verschillend zijn tov het onderwerp en in dit geval een foto. In dit geval is dat natuurlijk de kleur van de luiken die een totaal verschillende kleur hebben maar ook zijn er een aantal factoren toegevoegt die het schilderij naar mijn meing aantrekkelijker maken. In de eerste plaats neem ik de twee schaduwvlakken in de bovenste stenenpartij. Door deze twxee donkere partijen breng ik een derde voorwerp in zicht dat je niet kunt definieren daar het niet afgebeeld is. Maar het is wel zo dat er iets is dat deze twee schaduwvlakken veroorzaakt. Wat die schaduw veroorzaakt speelt in dit geval niet zo een grote rol, maar wat wel belangrijk is, is dat men zonder het te beseffen een gevoel krijgt van; waarom zijn die donkere plekken aanwezig. Een tweede aanpassing buiten de luiken is dat ik de complementaire groene kleur onderaan in het schilderij heb bijgebracht. Ook deze kleur zorgt voor wat verwarring maar geeft ook een zekere rust aan het werk. Het is deze complementaire kleur die er voor zorgt dat het roodachtig bruin over het hele schilderij beter tot zijn recht komt. Maar zij zorgt er ook weer voor dat je gaat denken dat er een aantal struiken of begroeing aanwezig is aan de onderkant. Je ziet dus, dat je door zelf te spelen met vormen en kleuren een heel ander gevoel kunt toevoegen aan een schilderij die je maakt naar een foto. Het is natuurlijk ook zo dat wanneer je buiten schildert je eigenlijk net hetzelfde doet. Want ook daar neem je ook alles niet klakkeloos over zoals het zich voor je oog voordoet en of afspeelt. In mijn laatste bespreking zal ik je laten zien hoe het schilderij er uit ziet in zijn totale afwerking en waarom ik deze passepartout en lijst gekozen heb.
Vandaag wil ik je wat meer vertellen over de afwerking van dit schilderij. Zoals in de vorige bespreking reeds aangehaalt kan je vandaag op de foto zien dat er enkele wijzigingen zijn aangebracht. In de eerste plaats zie je dat de luiken nu opnieuw wat meer kleur gekregen hebben op enkele plaatsen en dat op de overige gedeelten alles gebleven is zoals ik het in de vorige fase achtergelaten heb. Door het iets meer kleur te geven aan dit onderdeel krijgt het schilderij zelf een betere kleurverhouding. Door niet alles terug dicht te schilderen blijft het werk toch nog een mooie openheid houden en dat is wat ik nastreef bij aquarel. Ook heb ik het doel dat ik mij bij de start voor ogen hield ongeveer bereikt. Zeker voor de luiken ben ik ongeveer daar uit gekomen waar ik wilde zijn. Op de tweede plaats kan je nu ook duidelijk zien dat ik aan de onderkant van het schilderij een nieuwe kleur heb ingebracht. In één van de vorige delen heb ik reeds geschreven dat er nog iets moest gebeuren aan de onderkant van het schilderij. Bij deze is dat gebeurt door een kleur die goed past en aansluit bij het geheel. Je kan je ook goed indenken dat bij een vervallen huis het onkruid en gras welig tiert. Dat alles rondom het huis even goed of evenslecht onderhouden is als het huis zelf. Met deze veronderstelling voor ogen heb ik dan ook verder gewerkt. Om dit doel te bereiken heb ik besloten om een waas van groen aan te brengen en daardoor het schilderij een meerwaarde te geven wat kleur en compositie betreft. Door de aanzet van deze kleur niet te sterk te maken en alles vrij doorzichtig te houden krijg je weer die openheid welke ik zo mooi vindt bij een aquarel. En ook dat was een doelstelling op zich. Als ik nu het hele schilderij bekijk dan denk ik dat ik het even moet wegzetten en binnen een paar dagen weer opnieuw ter hand te nemen om te kijken of ik er nog dingen moet wijzigen. Volgens mijn idee nu zal er nog weinig aan wijzigen maar dat zal ik binnen een paar dagen met zekerheid weten. In de volgende bespreking wil ik zoals ik in het begin van mijn reeks reeds schreef de foto tonen van het onderwerp waarnaar ik het schilderij gemaakt heb tegelijkertijd met een foto zoals het schilderij er nu uitziet. Je kan dan zien hoe je van een foto een mooi schilderij kan maken zonder de foto slaafs na te tekenen of te schilderen.
Vandaag enkele woorden over het uitwerken van de luiken. Zoals ik in mijn vorige beschrijvingen reeds meldde wil ik de luiken er nog iets verweerder laten uitzien. Hoe ik dat gedaan heb wil ik je vandaag aan de hand van de bijgevoegde foto en tekst laten zien. In de eerste plaats wil ik hier vermelden dat ik deze techniek nooit eerder heb toegepast. Ook heb ik nergens iets over deze techniek kunnen lezen of vinden. Ik geef dit mee omdat ik eigenlijk niet wist hoe ik iets kon ouder maken of ouder doen lijken. En dat het tevens voor mij op dat moment een groot raadsel was toen ik er aan begon en een nog groter raadsel hoe het er zou uitzien op het einde van de rit. Ik wil dit toch even erbij zeggen omdat de mogelijkheid bestond om redelijk goed schilderij totaal naar de verdoemnis te helpen door iets te doen waarvan ik de uitslag niet kende. Dus gezien ik niets wist over een verouderings proces bij aquarel heb ik mij aan het denken gezet. Hierbij stelde ik me de vraag hoe maakt men iets oud bij een schrijnwerker of meubelmaker. Ik wist dat je bv door hout een kleur te geven en de kleur gedeeltelijk terug weg te halen en het hout op te ruwen, dan terug wat kleur opnieuw op dat hout aan te brengen men hout (of een meubelstuk) kon laten ouder worden dan dat het in werkelijkheid was. Deze techniek wordt nogal eens toegepast om antieke meubels te herstellen of zelfs na te maken.Met deze wetenschap ben ik het zelfde gaan toepassen op mijn schilderij. Omdat ik altijd met redelijk zwaar tot zwaar aquarelpapier werk dacht ik waarom zou ik het papier niet opruwen. Maar hoe kon ik dat papier op een goede manier ruwer maken zonder het totaal te beschadigen. Ik ben in mijn atelier gaan zoeken om iets te vinden dat het papier kon opruwen zonder overbeschadiging als gevolg. Op zeker moment kwam ik uit bij een oude tamponeerborstel en toen dacht ik dit zou wel eens de oplossing kunnen zijn. Voor alle zekerheid heb ik op een stuk aquarelpapier het onderwerp snel nagebootst zoals de tekening was en heb dit laten drogen. Daarna heb ik dat stuk papier terug nat gemaakt en ben met de tamponeerborstel de kleur gaan uitwrijven. Daar deze borstel gemaakt is van varkensharen en daardoor een redelijk stijve structuur heeft ging het perfect om kleur weg te nemen. Maar doordat het papier nat was van het toegevoegde water werd het aquapapier ook lichtjes beschadigd. Ik heb alles laten drogen en inderdaad door het ruwere papier was het net of het geheel verouderd was. Maar het grote nadeel op dat moment was dat ik ook teveel kleur had weggenomen. Mar nadelen kan je soms in je voordeel laten werken en toen ben ik , wetende wat meubelmakers doen, opnieuw kleur gaan aanbrengen op de tekening. Maar alleen kleur op de plaatsen waar ik meer kleur wilde en waar ik nog het uitzicht van gladde verf wilde. Toen ik dit gedaan had kreeg ik de structuur die ik zo graag wilde hebben. Ik had nu een vrij ruwe ondergrond met een vage grondkleur en op verschillende plaatsen nog volledig gladde kleur en gladde structuur. Dus dit was een geslaagd experiment en ik heb dan ook alles toegepast op mijn bestaande aquarel Siësta. Hoe dit eruit ziet en wat ik verder nog aan het schilderij heb gedaan wil ik je in de volgende bespreking laten zien en uitleggen.
Vandaag wil ik enkel woorden wijden aan de stenen boven het venster. Ik ben van dit gedeelte van het schilderij meer dan tevreden. In de eerste plaats ben ik tevreden dat dit gedeelte overkomt zoals ik het bedoelde. Namelijk een aantal ruw op elkaar gemetselde ongelijke keien en stenen. Ook over de kleur ben ik tevreden bijzonder aantrekkelijk lijken mij de voegen die door hun kleur en vom zeer goed aanleunen bij de werkelijkheid. Als je op de foto kijkt dan zie je dat de vorm onregelmatig is maar ook wordt op deze manier de driedimensionaliteit van deze stenen goed benadrukt. Ook de stofuitdrukking of moet ik hier zeggen de steenuitdrukking valt redelijk goed mee. Door het toepassen van het spel tussen licht en schaduw krijg je een beeld dat zeer realistisch oogt. Het is daarom ook zeer belangrijk om niet zo maar iets te doen en hier of daar een lichter plek te laten of iets anders donker te schilderen. Neen je dient wel overwogen te werk te gaan. Hiermee bedoel ik dat je steeds goed voor ogen moet hebben van waar het licht komt en dat de schaduwkant over het gehele werk aan dezelfde kant is. Wanneer je door niet goed op te letten deze twee begrippen (licht en sc haduw ) door elkaar gaat halen en toepassen dan krijg je een werk dat zeer onwezenlijk oogt en nergens op lijkt . De onregelmatigheden op en tussen de keien worden verkregen door donkere kleuren naast lichtere kleuren te plaatsen en / of door een droge borsteltechniek toe te passen. Dit wil dan weer zeggen dat ik met een borstel met weinig verf over practisch droog papier ga werken waardoor de aquarelverf niet of practisch niet gaat uitvloeien. Door deze methode heb ik bv de donkere stippen en stipjes gemaakt op de verschillende keien. De volgende bespreking zal handelen over het aanpassen van de luiken en daardoor het effect van afbladerende verf en ruw hout.
Zoals je op de foto kan zien ben ik nu nog een stap verder gegaan met de uitwerking van de luiken. Ik heb op dit moment de luiken voor het grootste gedeelte ingekleurd en de verschillende onderdelen met elkaar verbonden door enkele lichte wassingen. In deze fase is het belangrijk om enkele keuzes te maken. Dit dienen keuzes te zijn die voor het hele schilderij van belang zijn en daardoor het uitzicht van het schilderij in zijn definitieve plooi brengen. Dat kan gaan over het afzwakken van bepaalde stukken van het schilderij of om andere stukken juist meer in de aandacht te brengen. Maar het kan ook zijn dat er nieuwe elementen aan het schilderij toegevoegd moeten worden.In dit geval wil ik er twee dingen uitlichten. Het eerste punt waar ik over nadenk is of ik verder werk aan de stenen zoals ze nu zijn of dat ik iets meer wil toevoegen aan dit onderdeel. Het tweede punt is of ik de luiken ga laten zoals ze nu zijn of dat ik ze nog verder wil uitwerken of verder ga bewerken voor een ander beeld.. Over het eerste punt kan ik zeggen dat ik de stenen aan de onderkant van het schilderij wat te eentonig vindt daarentegen ben ik over de stenen aan de bovenkant zeer tevreden. Zij zijn volledig geworden zoals ik ze graag wilde hebben en ik zal ze in de volgende fase nog eens groter afdrukken zodat je er nog een beter idee van hebt. Voor het onderste gedeelte moet ik mij iets laten invallen waardoor dit gedeelte van de het schilderij meer zeggingskracht krijgt. Door het onderdste gedeelte van het schilderij op te fleuren zal het gehele werk aan plasticiteit gaan winnen. het geheel lijkt me nu wat te eentonig van kleur. Over het tweede punt, de luiken, ben ik nu ook nog niet geheel tevreden. Ik vind op dit moment dat ze er niet genoeg aftands en versleten uitzien. Ik wil dat ze nog meer een totaal en tot op de naad verwaarloosde indruk nalaten. Ook hier zal ik mij iets moeten laten invallen zodat dit geheel ook zijn uitstraling krijgt die ik hebben wil. Al deze dingen en nog enkele meer wil ik bespreken in de volgende fase namelijk de afwerkingsfase.
Vandaag zal ik zoalsafgesproken iets meer uitleg geven over de luiken zelf. In de eerste fase heb ik uitgelegd waarom ik voor een andere kleur voor deze luiken koos dan in het voorbeeld. Vandaag wil ik iets meer kwijt over het proberen in te vullen van deze luiken. Het moeten in elk geval luiken zijn die de vervallen staat van de woning of van dit gedeelte van de woning in kleur zetten. Dit is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Hoe ben ik eraan begonnen? Op de foto kan je zien dat ik reeds een redelijk gedeelte van dit stukje schilderij ingevuld heb. Ik heb in de eerste plaats geprobeert om de verf een afbladerende struktuur te geven. Daarvoor is het noodzakelijk om verschillende technieken toe te passen. Een van deze technieken is heel normaal in dit geval je gaat niet overal even dik en evenveel verf aanbrengen. Maar tegelijkertijd als je dit doet dan moet je op de plaats waar er geen verf is een andere kleur aanbrengen. Eén kleur die aangeeft dat er nog een ondergrond (natuurlijk niet wit) aanwezig is . Ook deze ondergrond moet er in dit geval al verweerd uitzien. Daarom dien je dan een kleur te zoeken die "vuil" is. Ik heb hier gekozen voor een mengsel van burnt omber en verschillende grijs tinten waardoor er werkelijk een vuile kleur ontstond. Deze kleur ben ik dan zeer dun gaan opbrengen en heb er voor gezorgd dat de kleur op de ene plaats intenser aanwezig is dan op een andere plaats. Tenslotte heb ik ook nog een contrasterende kleur aangebracht (karmijn rood) op de plaatsen waar alles zover weg gesleten is dat er nog enkel de allereerste grond verf aanwezig is. Ook heb ik de scharnieren een roestbruine tint meegegeven zodat deze passen in het gehele plaatje. Op de verschillende plaatsen waar de luiken gebroken en of open en of kapot zijn heb ik gewerkt met een diepe en donkere tint dit om de donkerte van binnen extra aan te geven. In de volgende bespreking wiel ik enkele woorden schrijven over de verdere afwerking van de luiken en welke problemen ik daarbij ondervond .
Vandaag ga ik wat meer uitleg geven over deze nieuwe toestand van deaquarel. Zoals je op de foto kan zien is er het één en ander gewijzigd aan het schilderij. In de eerste plaats kan je nu duidelijk zien dat het schilderij veel warmer van kleur is geworden. Dit is hoofdzakelijk te danken aan het feit dat ik een kleurwassing met lichte oker over het geheel heb aangebracht. Dit heb ik als allereerste werk gedaan alvorens ook maar een andere bewerking uit te voeren in deze fase. Je ziet natuurlijk wel dat ik de plaatsen die ik in het schilderij wit wilde laten onberoerd heb gelaten. Maar dat ik andere stukken van het schilderij die ook wit waren een lichte wassing heb gegeven. Vervolgens ben ik de stenen onder en boven het venster verder gaan uitwerken. Ik heb de bovenste stenen verder kleur gegeven en de twee donkere partijen ook iets verder uitgewerkt en wat meer laten uitvloeien over de stenen. Je kan nu duidelijk zien wat deze twee redelijk donkere partijen bijdragen aan het geheel. Volgens mij hebben zijn door deze stukken de verschillende stenen die nogal druk overkwamen weer wat meer als één geheel gemaakt. Daardoor heeft het schilderij weer wat meer aan zeggingskracht gewonnen. Ook zorgt dit soort handelingen ervoor dat alles een meer natuurlijk geheel gaat vormen en bij de toeschouwer een gevoel gaat oproepen dat ik moeilijk kan omschrijven. Maar laat het mij een "natuurlijker gevoel" noemen. Ook de onderkant van het schilderij is nu beter geworden en vormt via de twee zijkanten een goed geheel met de bovenkant. Door bepaalde gedeelte open ( het papier blijft hier onbeschildert) te laten blijft er ook een gevoel van openheid hangen over het schilderij. Ondanks dat er veel op het schilderij te zien is blijft het open en toegankelijk om te bekijken. Het is niet dichtgeschilderd en dat is voor een aquarel toch wel belangrijk. Ook aan de luiken heb ik redelijk wat gewerkt. Ik heb de verschillende kleuren wat beter open gewerkt en op andere plaatsen weer wat kleur bij gebracht. Om dit gedeelte van het schilderij (dat eigenlijk het onderwerp is waarrond alles begon) wat beter te kunnen beschrijven ga ik in de volgende bespreking meer gedetailleerde uitleg geven alleen over de luiken.
Vandaag wil ik beginnen met een nieuwe fase van deze aquarel. Waarom een nieuwe fase? De reden is eigenlijk eenvoudig ik ga nu de verschillende dingen die ik reeds opgezet heb in de eerste fase verdiepen en uitwerken zodat ik na deze fase het eindresultaat kan laten zien. In dit eerste deel van deze tweede fase wil ik nog even alle delen even overlopen en ook laten zien dat er nog wel enkele wijzigingen te verwachten zijn . Wat vandaag bijzonder belangrijk is dat ik zeker al het reeds geschilderde duidelijk bekijk. Dit wil zeggen dat ik me op dit moment afvraag zijn er nu nog stukken die beter moeten worden en welke andere delen kan ik praktisch in deze staat laten. Eén eerste zaak is dat de kleur van de verschillende onderdelen in de goede richting evolueert maar dat alles nog warmer van kleur en kleurgevoel moet worden. Ook wil ik en dat heb ik nu reeds gedaan, een aantal schaduw vlekken aanbrengen in de nog redelijk eentonige muur boven de luiken. Je ziet dat door deze plekken iets donkerder te maken het overige gedeelte van deze stenen helderder van kleur worden zonder dat er ook maar iets aan de kleur gedaan is. Dit is ook één van de eigenschappen die je bij schilderen goed kunt gebruiken, namelijk, wanneer je een gedeelte van een schilderij of onderdeel van een schilderij verdonkerd het overige gedeelte de neiging heeft om op te lichten. Wat ik verder nog zie is dat er natuurlijk nog redelijk wat werk is aan de luiken zelf en dat de omgeving rond de luiken nog wat meer kleur mag krijgen en het reeds aangehaalde warmer maken van het hele schilderij. Al deze dingen ga ik in de volgende bespreking laten zien en uitleggen waarom deze aanpassingen noodzakelijk zijn en hoe je deze aanpassingen uitvoert.
Vandaag gaan we weer iets verder met het ontleden van dit schilderij. Het is de bedoeling om het één en ander uit te leggen over de luiken die zoals je op de foto kan zien iets verder uitgewerkt zijn dan in het vorige deel. Het blijft alsnog de bedoeling om aan dit schilderij een warme uitstraling te geven. Op dit moment blijf ik echter werken met een aantal koelere kleuren om dan in de volgende fase over te gaan naar de warme uitstraling die ik zo graag aan dit schilderij wil meegeven. Als je op de foto kijkt dan zie je dat ik de kleur van de luiken totaal anders opgezet heb dan de kleur op de oorspronkelijke foto. Waarom ik dat doe is voor mij ook niet altijd helemaal duidelijk maar ik vond dat dit schilderij deze kleur, die het midden houdt tussen blauw en groen goed zou dienen. Het is dikwijls een gevoel dat je hebt bij het bekijken van een bepaald onderwerp. Wanneer je dan toegeeft aan dat gevoel en de kleuren toepast zul je achteraf merken dat dit ook de juiste keuze is geweest. Laat me toe te stellen dat dit een ervaringsgevoel is dat je krijgt door veel te schilderen en door niet altijd slaafs de onderwerpen en kleuren na te bootsen zoals zij zich aan je oog presenteren. Natuurlijk moet je niet overdrijven in deze kleuraanpassingen zodat je het noorden kan verliezen en alles niet meer te overschouwen valt want dan ben je verder weg van een goed schilderij dan dat je kan denken. Dus eerst leren goed te kijken en te schilderen wat je ziet en dan gaan improviseren met het oog dat de het geimproviseerde moet dienen om een goed werkje af te leveren of om iets bij te leren. Zoals je ziet geeft de kleur die ik hier gebruik (Cobalt Turquois van winsor en Newton) een andere dimensie aan deze luiken. In de eerste plaats harmonieert de kleur goed bij de stenen die rond het venster zijn aangebracht maar ook geeft zij een gevoel van, hier is iets in verval maar ooit was het geheel meer dan alledaags. Laat me stellen dat deze kleur iets koninklijkheids heeft dat een gewone groene of blauwe kleuren missen. Het kan misschien theatraal klinken maar het geeft nu reeds iets meer aan dit schilderij. Ik heb ook een foto genomen waar nog niet de hele luiken beschildert zijn dit om goed het verschil te laten zien tussen de plaatsen waar ik reeds kleur aangebracht heb en de nog blanke vlakken. Natuurlijk is het de bedoeling om deze luiken oud en verweerd te laten uitzien maar daar zal ik me in de volgende fase wel wat laten invallen en mee bezig houden. Ook kun je nu duidelijk zien dat ik aan de rechter- en bijzonder aan de linkerkant van het schilderij reeds gewerkt heb met een warmere oker wassing waardoor de lichtroze kleur van deze stenen meer en meer een eenheid gaan vormen met de stenen boven en onder het venster. Zonder dat ik daarom volledig de zelfde kleur ga gebruiken. Hier probeer ik reeds een transparante wassing uit die ik later eventueel over het schilderij kan leggen om alles een beetje meer op elkaar af te stemmen. Dit soort zaken zijn nu net het fijne en meest ondoorgrondelijke aan werken met aquarel. Je kan door een of twee wassingen je werk een totaal andere dimensie meegeven of je kan je werk totaal naar de verdoemenis helpen maar dat is natuurlijk het risico van het vak zullen we maar zeggen. Het is eveneens zo dat wanneer je redelijk wat aquarel werk gemaakt hebt dat je kan terugvallen op een aantal wetmatigheden van aquarel. Maar en dat is toch heel belangrijk je hebt dit medium nooit helemaal in de hand maar dat is wat aquarelleren zo boeiend maakt. In de volgende bespreking ga ik wat meer uitwijden over hoe ik de stenen aanpak en hoe de luiken verder evolueren naar de oude versleten luiken op de oorspronkelijke foto.
Ik ben Pierre Vanstipelen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Priet.
