Uit het goede hout gesneden
Jozef Oosterlinck vind je wekelijks aan de infokiosken. Hij staat er klaar om mensen te helpen, te begeleiden. Menslievend, zo staat hij ook in het leven en is hij zijn eigen weg gegaan. Zijn talenten uitgepakt en met passie gewerkt. Het is hem zeker niet allemaal in de schoot geworpen. Het was hard werken. Maar de puzzel is in elkaar gevallen. Voor mij zit dus een contente mens.
Jozef is geboren in Wondelgem in een gezin met 5 kinderen. Hij heeft nog een oudere broer en twee jongere zussen, een gehandicapte broer is ondertussen overleden. Hij is getrouwd en heeft twee dochters en vijf kleinkinderen.
“Ik groeide op in een schrijnwerkersfamilie. Grootvader stichtte het bedrijf in 1928 onder de Wondelgemse klokkentoren, en mijn vader zette de zaak verder. Mijn broer en ik volgden ook een opleiding ‘schrijnwerkerij’, meubel - en trappenmaker. Met één broodwinning en de oplopende dokterskosten voor mijn gehandicapte broer zat er niets anders op dan na het behalen van mijn diploma de werkplunje aan te trekken en mee te werken in het familiebedrijf. Ondertussen studeerde ik in avondonderwijs voor technisch tekenaar. Op een bepaald moment kregen we te horen dat de schrijnwerkerij moest uitwijken naar de industriezone. Die investering was niet haalbaar. Vader was ondertussen 61 en had geen bezwaar dat mijn broer en ik de stap naar het onderwijs zouden zetten. Mijn broer ging lesgeven aan het Stedelijk Onderwijs en ik werd leraar Hout en Bouw in Don Bosco Sint Denijs-Westrem. Ik heb er 24 jaar lesgegeven in de 5de, 6de en 7de jaren technisch- en beroepsafdeling, zowel theorie, praktijk en labo. Ik sloot mijn loopbaan af als technisch adviseur van de Afdeling Hout. Ik ben eigenlijk blij dat het zo gelopen is. Ik blijf prediken dat het spijtig is dat veel jongeren nu eerst humaniora volgen en daarna overstappen naar het hoger technisch onderwijs. Ze missen de praktijkervaring.”
Brancardier, een last licht om dragen
Jozef gaat al 46 jaar naar Lourdes, waarvan 45 jaar als brancardier. “Ik doe dat uit menslievendheid”, getuigt Jozef. “Dat is geen opdracht. Het is gewoon de manier waarop ik in het leven sta.” Zijn organisatietalent en inzet brachten hem in het bestuur van de brancardiers en hij schopte het zelfs tot voorzitter. “Een bedevaart met zo’ n 120 zieken vraagt een minutieuze voorbereiding. De inzet van de vele vrijwilligers is groot, maar de last van het werk is licht om dragen. Wat men ervoor terugkrijgt is heel veel, maar moeilijk onder woorden te brengen. Veel bedevaarders zijn door hun ziekte afhankelijk van anderen, zijn eenzaam en leven in een uitzichtloze situatie. Ze fleuren op in de openlucht en genieten van een babbel. In de zorg is daar steeds minder tijd voor, maar hier zie je hoeveel persoonlijke aandacht kan betekenen. Respect is er niet enkel voor de zieken, maar ook voor de collega’s vrijwilligers en iedereen met wie we samenwerken. Ongeacht de professionele achtergrond, gewoon als mensen vertrekken we allemaal vanuit diezelfde bewogenheid. Dat geeft iedereen zo’n goed gevoel, dat je niet anders kan dan terugkomen.”
Musiceren, een kwintet aan voordelen
“Muziek zit in mijn genen. Mijn grootvader was medestichter van de Wondelgemse harmonie. Ik speel al van mijn zevende op de klarinet. Later kwam daar ook de saxofoon bij. Ik heb acht jaar muziekacademie gevolgd en behaalde de eerste prijs aan het conservatorium in Gent. Ik heb er notenleer, muziekgeschiedenis, klarinet, saxofoon en ook een jaar ‘dirigent’ gevolgd. Ik ben 30 jaar dirigent geweest van de Wondelgemse harmonie.” Jozef speelde ook in verschillende formaties, zelfs een vijftal jaar in de Alte Bayrische Kapelle. Niet alleen als solist maar ook in samenspel met kerkorgel etaleerde hij zijn virtuositeit. Met een saxofoonkwartet nam hij een cd op. “Ik speel nog dagelijks klarinet, het is een technisch moeilijk instrument. Het aanblazen vraagt behoorlijk wat inspanning van mond- en kaakspieren. Musiceren is voor mij complete ontspanning, maar het heeft me ook veel geleerd. Muziek maken is samenwerken. Dirigeren is iets aanleren en dus ook verbaal overbrengen. Elementen die ik in mijn onderwijsloopbaan goed heb kunnen gebruiken.”
Beeldhouwer, op eigen houtje
Jozef heeft van thuis uit een sterke voeling met hout. Niet vreemd dus dat hij wel eens de houtbeitel hanteert om een sculptuur te maken. “In de Vlaamse Primitieve stijl werden houtsculpturen decoratief gebruikt. Via mijn vader en later via mijn leraars heb ik gezien hoe die tot stand kwamen en dat prikkelde me om zelf aan de slag te gaan. Ik snij mijn beelden uit het zachte lindehout. Mijn inspiratie haal ik uit mijn fantasie. Het zijn mannen, vrouwen maar ook kerststallen bijvoorbeeld.”
Dichter die iets met wiskunde heeft
In Jozef schuilt ook een poëtische gevoeligheid. “Soms word ik wakker gemaakt door een woord. Dat kan in een gezegde zijn of gewoon een tekst of spreekbeurt. Maar ik heb ook iets met wiskunde. Vier woorden door elkaar gooien. Soms vormen ze een betekenisloze zin, maar als je ze in een bepaalde volgorde zet dan drukken ze wel iets uit. Waarom wil dat ene woord, naast het andere staan om iets duidelijk te maken en inhoud te geven? Het is net als bij muziek, het is een beetje een compositie met taal als instrument. Je brengt allerlei elementen samen tot een harmonieus geheel waar iemand iets aan heeft en beleefd. Mijn inspiratie haal ik uit levenservaring, een ontroering, een beleving ….. “.
Vrijwilligerswerk, een uitlaatklep
“AZ-Sint Lucas was voor mij bekend terrein. Een dochter is hier verpleegkundige en mijn vrouw heeft haar loopbaan hier afgesloten op de dienst nierdialyse. Zij is altijd actief geweest in de pastorale ploeg van het ziekenhuis, ook nu nog als vrijwilliger. Ik tikte vroeger voor haar regelmatig de teksten voor de vieringen uit. Op een bepaald moment was er een vacature voor vrijwilligers aan de infokiosken. Dat sprak me wel aan. Zorgzaamheid en empathie heb je daar wel nodig. Dat sluit aan bij wie ik ben en dus voel ik mij hier goed. Het contact met de collega’s vrijwilligers is uitstekend, we zitten op dezelfde golflengte. Ik krijg doorgaans van de klanten een oprecht dankjewel voor de hulp, maar de verbale agressie van anderen maakt het soms wat minder gezellig. Elke medaille heeft een keerzijde.”
Levenskunstenaar
“Bij onze geboorte heeft iedereen talenten meegekregen die we kunnen ontplooien. Er zijn dus geen twee gelijken op de wereld. ‘Blijf jezelf, er zijn er al anderen genoeg’, is dus mijn advies om tevreden door het leven te gaan. Je moet dan ook niet opkijken naar of neerkijken op iemand. Doe je niet anders voor dan wie je bent. Ooit komt de aap uit de mouw. En dan, wees eerlijk met jezelf. Als je, je bij bepaalde dingen niet goed voelt, neem dan de eerste afslag links of rechts. Zoek de weg die leidt naar een gebied waar je je thuis voelt. Ban jaloezie en hebberigheid en accepteer dat de wereld niet volmaakt is, net als wijzelf.”
Interview: Viviane Venneman
20-02-2019 om 12:02
geschreven door Pikuurtje
|