Lage-emissiezone 2020

AZ Sint-Lucas blijft bereikbaar!

Vanaf 1 januari 2020 wordt de Gentse binnenstad of het gebied binnen de R40 een lage-emissiezone. De Blaisantvest en de toegangsweg naar ons parkeergebouw vallen niet onder deze zone.

Rij je dus met een auto die de LEZ-zone niet in mag, dan kun je nog steeds zonder enig probleem ons ziekenhuis bereiken.

Meer info vind je op www.lez2020.gent

24-04-2019 om 11:13 geschreven door Pikuurtje

16-04-2019 om 09:59 geschreven door Pikuurtje

Beste vrijwilligers,

Ik geef jullie graag onderstaande uitnodiging van Present door. 
Wie zich wenst in te schrijven, dat kan via mij.

Josie Van de Sype | Verantwoordelijke vrijwilligers 
AZ Sint-Lucas & Volkskliniek 
Groenebriel 1, 9000 Gent
Tel : 09/224.63.10

Vorming: Leren mediteren

Inhoud

In onze drukke en veeleisende maatschappij verdwijnt het eigen geestelijk welzijn al snel naar de achtergrond. Zorg dragen voor jezelf en aandacht geven aan onze overprikkelde geest is belangrijk om in evenwicht te blijven en voor onze innerlijke stilte. Meditatie en stiltebeleving zijn twee elementen die ons hierbij ondersteunen.

Tijdens deze vorming leren we enkele technieken om te mediteren. Bij goed weer gaan we ook buiten oefenen hoe we beter in het hier en nu kunnen blijven. De oefeningen binnen zijn zonder schoenen. 

Wanneer? Donderdag 9 mei 2019 van 14 tot 17 uur

Waar? Oude abdij van Drongen: Drongenplein 26-27, 9031 Drongen

Begeleider? Johan Jacques is sinds 2006 geprikkeld door meditatie. Hij volgde meerdere cursussen en oefende allerlei technieken. Sinds 2010 verzorgt hij meditatie avonden en geeft hij korte introducties.

Je kan je voor deze vorming inschrijven bij mij (Josie) vóór 01/05/2019 (persoonlijk, via mail, telefonisch).

Opgelet: de plaatsen voor deze vorming zijn beperkt, snel inschrijven is dus de boodschap. 

05-04-2019 om 14:50 geschreven door Pikuurtje

Present heeft me gevraagd om bij de aanwezigheidslijsten aandachtig te zijn voor volgende zaken :

1. In de kolom SWT: steeds aan te geven T = thuis (gepensioneerd of invalide), W = werkend, werkzoekend, werkloos (of ziekteverlof) of S = student
2. In de kolom Van ... tot …: steeds zowel het begin als het einduur te noteren
3. In de kolom Totaal: niets te schrijven (dus niet zelf de optelling te maken en er ook voor te zorgen dat deze vrij blijft.

04-04-2019 om 11:51 geschreven door Pikuurtje

- Week van de darmkanker : 25/03 – 29/03 
Tussen 25 en 29 maart kun je naar aanleiding van de week van de darmkanker in het onthaal van Sint-Lucas door een reuzendarm lopen. Kom meer te weten over darmkanker en de preventie ervan op de infostand! Iedere namiddag van 13u tot 17u in straat 60.

- Veilig op de weg met de fiets

Laat je banden op druk zetten en je ketting smeren door de Fietsambassade.

​Begin deze maand werd het wielerseizoen afgetrapt in Gent en met de lente voor de deur maken ook de 'functionele' fietsers zich weer klaar om op de fiets te springen! Daarom trakteert de Fietsambassade Gent tot vrijdag 29/03 op 'gratis lucht en vet'. Fietsers kunnen hun banden terug op druk laten zetten en hun ketting laten smeren. Zo kan iedereen weer vlot en veilig op weg. Meer info vind je terug via onderstaande link: 
https://stad.gent/mobiliteit-openbare-werken/nieuws-evenementen/de-fietsambassade-gent-trakteert-fietsers-op-gratis-lucht-en-vet-0

- Nieuwe shuttleverbinding van de Watersportbaan naar het stadscentrum

Sinds begin december rijdt er een nieuwe shuttle-verbinding richting het centrum van Gent. Naast de shuttle vanop de P&R Weba/Decathlon, is er nu ook een verbinding van op de P&R Watersportbaan

21-03-2019 om 10:12 geschreven door Pikuurtje

Omwille van de nog steeds lopende verbouwingswerken in en rond het ziekenhuis zijn er ook nog een heleboel interne verhuizingen aan de gang.

Ook Josie moet opnieuw verhuizen. Dinsdag 19 maart verhuist zij naar straat 10.

Kom gerust eens langs. Wie de weg niet goed vindt, geef gerust een seintje.

15-03-2019 om 13:11 geschreven door Pikuurtje

    Beste vrijwilligers,

    Ik deel jullie graag volgende nieuwtjes mee :

•  ​Op dinsdag 12 maart verhuist de pastorale dienst naar straat 130 in campus Volkskliniek.

11-03-2019 om 10:18 geschreven door Pikuurtje

01-03-2019 om 15:50 geschreven door Pikuurtje

 Hieronder enkele sfeerbeelden van het 'Vrijwilligersfeest' op zaterdag 20 oktober 2018.

28-02-2019 om 00:00 geschreven door Pikuurtje

28-02-2019 om 00:00 geschreven door Pikuurtje

28-02-2019 om 00:00 geschreven door Pikuurtje

              %                                                         

28-02-2019 om 00:00 geschreven door Pikuurtje

Beste vrijwilligers,

Zaterdag 23/02 gaat de Week van de Vrijwilliger van start. Alvast van mij een welgemeende dankjewel voor jullie inzet.

Naar goede gewoonte schrijft de directeur van het Vlaams Steunpunt Vrijwilligerswerk, Eva Hambach, haar dankwoord voor de honderdduizenden vrijwilligers die elke dag een 'handje' helpen. Ik stuur jullie dit graag door.

                                Groetjes,

                                 Josie Van de Sype Verantwoordelijke vrijwilligers

26-02-2019 om 14:12 geschreven door Pikuurtje

    Vrijwilligers zijn helden

Heb jij ooit Superman voorbij zien zoeven? Niet op televisie, in een tekenfilm of een stripverhaal, maar in het echt? Nee, natuurlijk niet. Superman is een fantasie. Hij bestaat niet. Jammer vind ik dat niet. Er lopen genoeg helden rond in onze contreien, namelijk de vrijwilligers, die immer in de weer zijn, en dat talent bezitten om goed – beter – best te doen.

Vrijwilligers zijn tonnen sympathieker dan Superman. Superman heeft bepaalde krachten die soms interessant zijn en ons vermaken.  Een vrijwilliger heeft talenten die gewoon zinvol zijn. Vrijwilligers zijn supertalenten, punt.  Ik bewonder de vrijwilliger, want dat is een echte held die in de luwte actief is, zonder die irritante brede tandpasta-lach. Een supertalent dat de wereld vooruit helpt, een plek creëert die voor iedereen aangenamer wordt.

De Geduldige, De Creatieve, De Luisterende, …

Elke dag ontdek ik steeds meer talenten van vrijwilligers. De geduldige, die met passie de blindengeleidehond traint. De communicatieve, die de sociale media van de vereniging verzorgt. De mens, die het talent heeft moeilijke materie eenvoudig over te brengen en die zich als lesgever engageert. De creatieve, die vrijetijdsactiviteiten voor kinderen en jongeren begeleidt. De denker, die dossiers leest, samenstelt om kundig advies te verstrekken.  De luisterende, die bezoeken brengt aan gedetineerden,…

Die talenten ontmoeten elkaar, versterken elkaar, beïnvloeden elkaar. Zo is het vrijwilligerswerk een verzamelpunt van ontluikende en ervaren talenten. Die diversiteit aan talent moeten we koesteren, benoemen, laten zien. Vrijwilligers durven dat talent te delen, laten het ontsnappen en zetten het in voor anderen. Elke mens die vrijwilligt ontdekt minstens een verborgen talent in zichzelf. Wat is het jouwe?

De held, die zit in jou!

Het prijsgeven van vrijwilligerstalent zie ik als een heldendaad, want laat ons het zeggen zoals het is, elke vrijwilliger is een held. Een held. Daarvoor moet je niet beschikken over onmenselijke krachten, moet je je niet tegen supersonische snelheden voort verplaatsen, niet van mens tot held veranderen en omgekeerd. Want: de held die zit in jou.

Je zet je in omdat je je betrokken voelt tot die medemens die het wat moeilijker heeft, die zonder jou tot bittere eenzaamheid zit te vervellen. Of je zet je tanden in een zaak die je nauw aan het hart ligt, zoals de zorg voor het leefmilieu, het klimaat, de mensenrechten. Je werkt samen met anderen, want je weet dat wat je samen doet gemakkelijker gaat en meer effect sorteert.

Helden mogen heldencapes dragen. Absoluut. Dat is voor jou vrijwilliger niet anders. We hebben er vanuit het steunpunt al enkele ontworpen:  een rode (de krachtige), een groene (het natuurtalent), een blauwe (de standvastige), een roze (zachtaardige), een paarse (de onversaagde),….

Welke cape past jou het best? Wil je een andere kleur? Een gele? Witte? Oranje? Bruine? Grijze? Een heel kleurenpalet? Alles is mogelijk voor vrijwilligers.

Geniet van de Week van de Vrijwilliger, en vergeet niet te glimmen van trots als je complimenten krijgt. Een held, die laat zich dat welgevallen.

Eva Hambach
Directeur Vlaams Steunpunt Vrijwilligerswerk vzw

26-02-2019 om 00:00 geschreven door Pikuurtje

HANDEN als Voedsel.

Je hand reiken is oog hebben voor elkaar.

Dienstbaar staan, ook ongelegen

.

Het is eenvoudig riskeren van jezelf.

Het voltrekt dat stukje goedheid waar

" DE MENS " op rekent.

Je hand reiken is groeien in een wereld van zieken.

Mensen helpen in rust en eenvoud.

Die broze en feilloze schakel

ben Jij Vrijwilliger

die harten bindt en optilt.
 

                                                                                   Als je ooit

                                                                                   op zoek naar leven

                                                                                   een plek vindt waar mensen

                                                                                   -godvergeten ongeweten –

                                                                                   elkaar dragen, weet dan:

                                                                                   Dit is Bethlehem vandaag

                                           Als je ooit

                                           een samenleving mag ervaren

                                           waar de stom gemaakte een stem krijgt

                                           en de blinde uitzicht,

                                           waar de klein gehouden mens

                                           wordt grootgemaakt

                                           en de verslaafde vrij, weet dan

                                           hier staat de ster stil.

25-02-2019 om 11:31 geschreven door Pikuurtje

25-02-2019 om 11:16 geschreven door Pikuurtje

                                                                                    Aanraking 

Mijn aanraking kan jou
niet bewaren
nu niet
later niet 

dan maar samen
ademhalen
zo maar uit het niets 

de ijlte van de ruimte
vervult ons met dezelfde
ongekende aanwezigheid 

het stappen in de gang telt niet
geluid verdwijnt
terwijl alles naar
het verleden glijdt

                        Dichter in huis

                        Denk maar niet 
                        dat je nu verdwaald bent
                        geen huis
                        geen kamer hebt
                        waar het denken rust vindt

                        dichter dan welk huis
                        welke kamer
                        is de stilte van het hart

                        niets kan daar de stilte storen
                        als de klank van Licht
                        voelbaar wordt
                        het licht verklankt
                        wordt in wat
                        onzegbaar is

                                                             Onthulling

Men zegt dat
waken
zo tijdverliezend is 

maar de tijd wint  het
in mij
eigenspraak
tegenspraak
inspraak
is nu mijn ingehouden taal
dat alles over mij onthult
wat ik niet weten wil

terwijl ik naar jou kijk
weet ik
dit wordt ooit mijn plaats
jij brengt mij
waar jij nu gaat
afgrondelijk diep

24-02-2019 om 00:00 geschreven door Pikuurtje

Chris is drie jaar actief als vrijwilliger in de pastorale ploeg van het AZ Sint-Lucas. Minstens eenmaal per maand neemt hij een communieronde voor zijn rekening. Maar hij schakelt zich ook met plezier in voor andere pastorale activiteiten zoals kerst- en paasvieringen. Een verhaal over iemand die de spirit van Cardijn, Damiaan en de redemptoristen uitdraagt in woord en daad. En dat brengt hem ook ver buiten de muren van ons ziekenhuis.  

”Ik heb mijn eerste levensjaren in Gent doorgebracht. Op mijn zesde verhuisde ik naar het Westveld in Sint Amandsberg. Op mijn negende werd ik er misdienaar. Mijn eerste engagement. Ik ben gehuwd, vader van drie jongens en fiere opa van 4 kleinkinderen. Die zijn uiteraard ook de oogappels van mijn vrouw. Zij werkt als vrijwilliger op de palliatieve eenheid van het ziekenhuis.”

Cardijn: groeien, verantwoordelijkheid opnemen

Die visie van Cardijn heeft Chris sterk ervaren in zijn loopbaan: “Ik heb een grafische opleiding gevolgd in Glorieux in Oostakker.  Na een tussenstop in een Gentse drukkerij ging ik aan de slag in de drukkerij Het Volk in Gent. De technisch directeur vond dat ik meer in mijn mars had en stuurde me naar een opleiding graficus B2 en B1.  Even later werd ik aangesproken om voorzitter te worden van het Solidariteitsfonds. Omdat ik steviger in mijn schoenen zou staan kreeg ik de raad om fiscaal en sociaal recht te studeren. Een vorming die naast mij kennis ook assertiviteit bijbracht. Het maakte me sterker om te argumenteren tegen beslissingen die ingingen tegen mijn rechtvaardigheidsgevoel en om te reflecteren over ontwikkelingen.
Met de ingebruikname van de kleurenpers in de drukkerij kwam er een stop in de aanwervingen. Als een van de jongsten was ik zeer kwetsbaar. Gelukkig kon ik een vacature invullen voor archivaris. Ik kreeg wel het advies om een graduaat documentatie- en bibliotheekwezen te volgen.  Een meevaller, want toen in 1992 de drukkerij verkocht werd aan CORELIO kwam ik een paar jaar later met succes door het selectie examen voor het beheer van analoge en digitale foto’s.  Ondertussen was ik ook actief op de parochie in Lochristi, in de lokale CD&V, de CM en het ACW.”

In beweging komen

“Ik was dus goed bezig. En toen kwam ik via een concert van het EFFATA-koor ten voordele van de Damiaanactie in contact met de werking van die organisatie, maar ook met de redemptoristen. Een wending in mijn leven. Ik reis naar Scala in Italië waar de orde gesticht is en begin ik me te verdiepen in hun filosofie.  Het voelt als thuiskomen.  Ondertussen maak ik voor de Damiaanactie een inleefreis naar Bangladesh. De indrukken die ik daar opdoe zetten me in beweging. Ik beslis om als vrijwilliger  voor hen te werken als consulent en zeg mijn job bij Corelio op.  

Na een tweede bezoek aan Scala voel ik hoezeer het leven en de spiritualiteit van de stichter van de redemptoristen - de H. Alfonsus  me aanspreekt en ik zet de stap om mij als geassocieerde aan te sluiten bij de orde. Ik ga dus op tocht met hen en wil het beeld van een menslievende God overbrengen vooral bij de zwakken en mensen in nood.

Ondertussen leid ik ook maandelijks een bezinningsmoment bij het Forensisch Psychiatrische Centrum in Wondelgem.  Ik was verwittigd dat het zwaar zou zijn. Maar vanuit mijn redemptoristisch gevoel van “armen van geest nabij zijn” wou ik dat proberen en ondertussen voel ik mij vereerd dat ik het mag doen.  We zingen liederen, beluisteren een evangelietekst en daaraan koppel ik een preek. Achteraf kunnen de deelnemers reflecteren over wat deze teksten voor hen betekenden. Dat concept doet hen deugd. Er komen soms puzzelstukjes naar boven waar ze al lang naar op zoek zijn.”

 Communieronde als missioneringsopdracht

“Mijn provinciaal ziet mijn maandelijkse communieronde in het ziekenhuis als een missioneringsopdracht. Vooraf ga ik even bezinnen in de kapel. Zo probeer ik verbinding te maken met mijn geassocieerd zijn en Jezus Christus aan wie ik vraag om mijn tochtgenoot te zijn.  Als ik bij de bedeling voel dat een patiënt nood heeft aan een gesprek, dan ga ik daar op in.  Ik moet uiteraard wel mijn tijd bewaken. Als het gesprek niet af is, dan speel ik – mits toestemming - de gegevens door aan de pastorale dienst. Rond Kerstmis worden de gesprekken vaak emotioneel. Het ziekenhuis en de verpleegkundigen doen extra inspanningen om wat kerststemming te brengen. Maar de patiënten missen meer dan ooit hun familie.
Ik voel vandaag vooral veel eenzaamheid bij de patiënten. Sommigen lijden ook onder schuldgevoelens over hun ziekte. Ze krijgen te horen van hun familie dat ze die eigenlijk zelf veroorzaakt hebben door zus of zo geleefd te hebben. Die hardheid van de buitenwereld en het niet kunnen omgaan met het ziekzijn komt bij mij hard aan.  Ik sluit mijn opdracht altijd af met een bezoek aan de kapel. Zo kan ik loslaten en verder gaan.”

Wegwijzers: thuis en sterke figuren  

“Er waren verschillende inspirators. Ik denk aan mijn familie met tal van religieuzen. Mijn ouders, oud kajotters. Mijn moeder gaf me mee dat ik verder moest kijken dan mijn neus lang was. Vanuit de figuur van Cardijn leerde ze me dat verantwoordelijkheid ook engagement vergt. Het zijn waarden die wij ook aan onze kinderen hebben meegegeven.

Ook Damiaan heeft me sterk aangesproken. Als kind had ik al een groot rechtvaardigheidsgevoel en wou ik mensen in nood graag helpen.  Zo heb ik mijn moeder eens gevraagd om kousjes te breien voor de ongeschoeide karmelieten. (Lacht). In Bangladesh werd ik gegrepen door onrechtvaardigheid en armoede. In navolging van  Damiaan heb ik consequent gekozen voor actie. Als consulent hou ik spreekbeurten, breng ik campagnes naar scholen en werk ik mee aan nieuwe projecten om financiële middelen vrij te maken voor armoedeziektes zoals lepra en tuberculose.

En dan is er natuurlijk de H. Alfonsus en de filosofie van de redemptoristen die me inspireert om liefdevol en met eerbied dicht bij de mensen te zijn en vooral verbinding te maken met mensen die het moeilijk hebben.  

Ik vind al die gangmakers ook gecombineerd terug in de communiebedeling.”

Veranderende opvatting over religie is een uitdaging

“Het aantal kerkgangers is verminderd. Maar daarin ligt precies een uitdaging voor de verkondiging. Ik ben optimistisch dat de boodschap en de waarden van het geloof overeind blijven.  Mensen moeten God natuurlijk carte blanche durven geven.  Dan gaan ze ook die toepasbare boodschap ervaren die hun leven mooier en voller maakt.”

 Interview: Viviane Venneman

20-02-2019 om 17:19 geschreven door Pikuurtje

 ‘Taxi Christien’: veilig en met een groot hart

Ik heb een gesprek met Christien Keghels. Zij is bijna twee jaar vrijwilligster bij het centraal patiëntenvervoer in ons ziekenhuis. Een vrijwilligster in hart en nieren, die iedereen wil helpen. Geen woorden, maar daden. Maar wat volgt is wel het verslag van een vlotte babbel met een gedreven dame.

“Ik ben 55 jaar en al drieëntwintig jaar weduwe. Marc stierf plots, totaal onverwacht. Het verlies kwam aan als een mokerslag.  Ik bleef achter met drie kindjes van 2,5, 6 en 8 jaar. Wij hebben er ons ‘samen’ goed doorgewerkt.

Actief en geëngageerd

“Eens de kinderen op eigen vleugels konden vliegen, kreeg ik meer vrije tijd. Via mijn schoonbroer kwam ik in contact met de Nederlandse organisatie ‘Klimmen tegen Multiple Sclerose (MS)’. Hij is er vrijwilliger en is ondertussen een kernlid in de organisatie. Ik trad in zijn voetspoor. Het initiatief brengt al zeven jaar lang honderden mensen samen om al lopend of fietsend, alleen of in estafettevorm, met en zonder MS, de Mont Ventoux te beklimmen om geld in te zamelen voor onderzoek naar MS. Het is zo aangrijpend om die mensen die berg te zien bevechten om boven zichzelf uit te stijgen. Het team vrijwilligers is een geoliede machine die er alles aan doet om iedereen naar boven te helpen. Allemaal samen tegen MS en met respect voor ieders prestatie. In juni 2019 ga ik voor de vierde keer mee als tolk bij het medisch team.”

Ik engageer me ook in Den Dries in Evergem, een voorziening voor personen met een verstandelijke en lichamelijke beperking. Mijn oudste dochter is er orthopedagoge. Een nacht per week neem ik mijn intrek als nachtvrijwilligster in een concept van begeleid wonen in Doornzele (de Vijf Ringen). We kijken samen tv of praten.  Een oprecht gezellig samenzijn met de bewoners. Ik voel me er opgenomen in hun grote familie. Ze zijn zeer aanhankelijk en dankbaar. Ik engageer me er ook als begeleidster bij de hippotherapie. Wekelijks gaan er bewoners vanuit de instelling paardrijden in Drongen. De therapie is afgestemd op hun persoonlijkheid. Ze genieten er enorm van om op het paard rond te stappen. Je ziet ze groeien.
En recent heb ik ook een opleiding gevolgd bij Samana om begeleidster te worden van groepsvakanties voor chronische zieken en hun mantelzorgers.”

Vrijwilligster voor het patiëntenvervoer van AZ Sint-Lucas, een bewuste keuze

“Het AZ Sint-Lucas ken ik van kleins af aan. Ik heb het zien groeien en evolueren, meerdere familieleden werden er opgenomen. Maar dé insteek voor mijn engagement in het ziekenhuis kwam er toen ik enkele jaren terug op Spoed lag te wachten op mijn opname in een kamer.  Misschien kunnen ze op patiëntenvervoer wel extra handen gebruiken, dacht ik. Eens thuis heb ik onmiddellijk gemaild naar Josie en zij bracht me in contact met Els, de verantwoordelijke voor het centraal patiëntenvervoer. En zo is het begonnen. En nu is het een fijne werkomgeving, waar ik mij telkens thuis voel.

Het opgebouwd vertrouwen in het medisch personeel van het AZ-Sint-Lucas helpt me ook om mijn angst voor medici en verdoving wat te kanaliseren. Door zeer regelmatig de liften te moeten nemen, kan ik stap voor stap mijn claustrofobie wat loslaten.”

Behoorlijk fysiek, maar heerlijk  

“Elke maandagnamiddag tussen 14 en 17 uur vervoer ik patiënten die hun kamer moeten verlaten voor een onderzoek of een therapie naar zowat overal in het ziekenhuis of breng ik patiënten terug naar hun kamer. Ik rij uitsluitend met rolstoelen. Ondertussen ken ik het ziekenhuis al behoorlijk goed. Maar het is telkens een andere ervaring: een andere bestemming, een andere persoon, een andere interactie… Een zeer wisselende job,  heel actief en ook best wel fysiek, maar je krijgt er ook heerlijk veel voor terug.
Ik heb ontzettend veel respect voor mensen voor wie dit hun dagdagelijkse taak is.  Wie hier fulltime werkt, stapt tussen de 16 en 18 km per dag.”

Veel rijke momenten  

“Er zijn er talloze. Sommige patiënten zijn zeer toegankelijk en daar kan je dan tijdens de ‘verplaatsing’ een babbel mee doen. Anderen zijn dat minder. Vriendelijk zijn of de manier waarop je de kamer binnengaat, maakt al veel los. In de lift ga ik altijd naast de rolwagen staan. Dat vergemakkelijkt het contact. De meeste mensen hebben nood aan een luisterend oor.  Als vrijwilligster kan je daar meer tijd voor uittrekken. Dat maakt ook mijn beleving zo fijn. Het is onbetaalbaar, weten dat je voor iemand zoveel kan betekenen. Het is natuurlijk fijn om samen eens te lachen, maar ook mensen kunnen geruststellen of troosten geeft veel voldoening.

Ik herinner me een heer die bijzonder triest was. Hij vertelde dat hij weduwnaar was en zich enorm eenzaam voelde. Zijn enig kind woonde ver weg. Ik heb hem een stuk van mijn verhaal verteld. Over het dal, maar ook over mijn beslissing om toch weer durven te leven. Mijn verhaal gaf hem duidelijk weer hoop. Hij bedankte mij met beide handen.  
Soms is het ook stevig lachen zoals toen ik een nogal frêle man goed moest vastpakken om hem in de rolwagen te zetten. “Ga je een dansje doen met mij?” vroeg hij.

Altijd ga ik met een goed gevoel weg uit het ziekenhuis. De waardering van de collega’s, het ‘dankjewel’ van het diensthoofd dragen daar nog extra toe bij.”

Een hele agenda voor anderen

“Ja, ik engageer me vandaag voor heel wat zaken. Maar ik kan moeilijk stilzitten en ik heb een groot hart. Ik zorg graag. Dat is de aard van het beestje. Als ik iemand kan helpen, dan zal ik het altijd doen. Ook al is ten koste van mezelf (lacht). Maar geleidelijk aan heb ik wel al een beetje leren neen zeggen.  Naarmate de leeftijd zal ik waarschijnlijk ook afbouwen zoals ik het nu opgebouwd heb.

Vrijwilligerswerk is een rijke ervaring.  Sociale contacten, bewegen en van alles horen en zien. Je leert ook relativeren. Als ik iemand over futiliteiten hoor zeuren, denk ik soms ‘misschien zou je hier eens enkele dagen in het ziekenhuis moeten meedraaien’. Maar dat zou oordelen zijn en dat is ook niet goed. Misschien lukt dat die persoon niet om een of andere reden. Er zijn ook opdrachten die ik niet aan zou kunnen. Iedereen heeft zijn grenzen. 

Als elke vrijwilliger een sterretje zou zijn, dan wordt het nooit donker.” 

Interview: Viviane Venneman

20-02-2019 om 17:14 geschreven door Pikuurtje

Euphrasie Verslycken, naastenliefde is mijn drijfveer

Euphrasie Verslycken komt uit een warm gezin waar naastenliefde een levenshouding was. Er zijn voor de medemens, is de rode draad door haar leven. Ze was vrijwilligster voor Tele-Onthaal, CM-ziekenzorg en in een lokaal dienstencentrum. Momenteel is ze communiedrager en soms lector in  Jan Palfijn en al 42 jaar vrijwilligster in AZ St-Lucas. Blij om haar verhaal met jullie te delen.

Kennismaking

Euphrasie (78) groeide op in Kerkbrugge (Evergem) in een gezin met elf kinderen en twee schatten van ouders.
“Ik was de jongste. Ik heb een zeer gelukkige kindertijd en een enorm aangename jeugd gehad. Er heerste een gevoel van gezelligheid en eenvoud en we hadden een hechte band. Ik ga nog regelmatig naar het kerkhof om mijn ouders te danken voor die basis. Hun deur stond ook altijd open voor anderen. Die warmte en de zorg voor de medemens heb ik opgepikt in mijn eigen leven. Ik ben dan ook al jong met vrijwilligerswerk begonnen.

Ik heb drie kinderen, een zoon en twee dochters. Het maakt me gelukkig dat zij de waarden van naastenliefde en rechtvaardigheid hebben overgenomen. Ondertussen zijn er ook al zes kleinkinderen en drie achterkleinkinderen. Na een ongelukkig huwelijk ben ik op latere leeftijd gescheiden. Ik woon nog altijd in Kerkbrugge.”

Gekozen voor AZ Sint-Lucas  

“De jaren zeventig werden gekenmerkt door individualisering. ‘Ikke, ikke en de rest kan stikken’, tegen die onverschilligheid wou ik reageren. Anno 1975, zo’n 42 jaar geleden, las ik in het parochieblad ‘Kerk en Leven’ een vacature ‘vrijwilligers gezocht voor de opstart van de ziekenhuisbibliotheek H. Familie’.  Ik nam contact en werd uitgenodigd bij zuster Leen Van Steenkiste voor een intakegesprek. Wat me in het voorstel vooral aansprak was dat de gepresteerde uren van de belangeloze inzet werden gespendeerd aan mini-projecten op verre continenten. Op mijn parochie was er toen een gezin waarvan 3 kinderen in de ontwikkelingslanden werkten, 2 als kloosterzuster en 1 als priester. Onder meer voor hen heb ik een aantal mini-projecten aangevraagd, die trouwens – tot mijn en hun tevredenheid - allemaal werden aanvaard.”

De ziekenhuisbibliotheek loopt op wieltjes 

“Ik ben fier te kunnen zeggen dat ik aan de wieg heb gestaan van onze ziekenhuisbibliotheek. Ik volgde eerst een stage in UZ Gent. Daar was de bib in handen van ‘les dames du Croix Rouge’. Zij hadden al enkele jaren ervaring. Ik kreeg van hen een positieve evaluatie.
Ik was toen midden de dertig, mama van drie kinderen en ik werkte nog. Maar op woensdagmiddag maakte ik me vrij om de boekentoer te doen met mijn collega’s.  Toen konden we nog op een dag met drie karren het hele ziekenhuis bevoorraden. Op vrijdag was er wel nog een kleine ronde voor patiënten die na woensdag binnenkwamen. Jaren hebben wij met ons team (10-tal mensen) de bibliotheek draaiende gehouden. Zij zijn allemaal overleden, ik ben de enige die overblijft. Ik denk met genoegen aan hen terug. Wij hadden een warme vriendschap onder elkaar en gingen na onze toer vaak samen nog iets drinken.

Het ziekenhuis groeide en dus werd het team uitgebreid en werden de toeren gereorganiseerd. Nu telt het bibteam 13 vrijwilligers en wordt drie namiddagen per week rondgegaan met boeken. Ook het gamma boeken verruimde. En de laatste jaren zijn er ook Franse, Engelse en Arabische boeken bijgekomen.

Vandaag toer ik sinds enkele jaren elke maandag samen met een collega rond in de Volkskliniek. We bieden vooral grootletterboeken aan, want daar zijn veel oudere patiënten.

Christelijk geïnspireerd

“In mijn christelijke opvoeding kreeg ik de ‘caritas’ (naastenliefde) met de paplepel ingegeven. Zorg dragen voor anderen zit eigenlijk in elk vrijwilligerswerk. Het boek is voor mij een middel om tot de patiënt te komen, met een luisterend oor, een warm hart en een big smile.
Ondertussen ben ik ook al meer dan 20 jaar lid van de pastorale ploeg van Sint-Lucas. Door de jaren heen zijn we van twee naar een viering per maand gegaan. Nu heeft de dienst telkens plaats op woensdagavond. Ik help om de viering voor te bereiden, ik breng de patiënten naar de kapel en daarna terug naar hun kamer. Soms ben ik ook lector. Ik draag hier geen communie rond, dat doe ik wel op 4 afdelingen in Jan Palfijn. Het vrijwilligerswerk voedt mijn geloof. Ik heb natuurlijk ook wel mijn twijfels gehad, maar een zondag zonder kerkbezoek is geen zondag voor mij.”

De patiënt centraal

Tijdens ons gesprek herhaalt Euphrasie meermaals: de patiënt staat centraal.  Het is een mantra die je vaak hoort vanuit de zorgverlening, maar wat bedoelt zij ermee als vrijwilligster?

“Vriendelijk en inlevend met de patiënten omgaan.  Vooral luisteren ook. Een authentieke benadering, met hartelijkheid en welgemeende aandacht je dienstbaar opstellen. Dat geeft de patiënt een warm gevoel en zo ervaar je veel dankbaarheid.”

Mooie verhalen

Euphrasie heeft vele fijne herinneringen die voor haar een grote waarde hebben.

Mooie mensen die ze heeft ontmoet: zuster Leen, zuster Pascalis (de eerste verantwoordelijke van de bibliotheek, heel correct en de puntjes op de i, maar een zeer warme persoonlijkheid), zuster Edwige (hoofd van de toenmalige H. Familie, zeer begripvol en medelevend, ze werd op handen gedragen),  Ludo (pastorale werker en soulmate), Lieve (bibcollega in de Volkskliniek) en zoveel collega’s waarmee ze samenwerkte en werkt. Het plezier en de camaraderie na de werktijd met de ‘oude garde’. De waardering van het personeel en de verbondenheid onder de medewerkers. Een kruisje van een patiënt,  een patiënt die bij het verlaten van het ziekenhuis zegt dat hij haar gaat missen, ….

Zoveel kleine grote dingen roepen haar al 42 jaar om haar vrijwilligersengagement op te nemen met evenveel vreugde en enthousiasme als toen ze startte.
“Voor ik begin aan mijn taak ga ik telkens de kapel binnen om God te danken dat ik nog steeds dienstbaar mag zijn voor de medemens.” 

 Interview: Viviane Venneman

20-02-2019 om 17:11 geschreven door Pikuurtje