'T PIKUURTJE

Gilberte maakt deel uit van het team vrijwilligers dat samen met de medewerkers onthaal, patiënten de weg wijst in het ziekenhuis en hun eerste kennismaking zo aangenaam mogelijk maakt.

Gilberte is geboren op het einde van de tweede grote oorlog in een werkkamp in het toenmalige Oost-Duitse Dessau. Haar vader was gedeporteerd naar Duitsland om er te werken in de Junkersfabriek waar wapens en vliegtuigen werden vervaardigd. Haar zwangere moeder ging mee. Herinneringen heeft ze niet aan haar verblijf, want na een jaar werden ze bevrijd door de Amerikanen en keerde het gezin terug naar België. Enkele jaren geleden trok ze terug naar Dessau, dat ondertussen vooral bekend staat voor de Kunsthogeschool Bauhaus. Van het oorlogsverleden was niet veel meer te merken. In een chalet met oorlogsherinneringen heeft ze wel foto’s gezien van Belgen die in het kamp van Dessau aankwamen. Dat was confronterend.

Haar ouders stuurden Gilberte naar het pensionaat van de zusters Maricolen in Sint-Salvatorstraat om goed Frans te leren. Daarna werkte ze bij Vynckier, maar het grootste deel van haar loopbaan was ze ambtenaar bij de Stad Gent achtereenvolgens bij de Sociale Dienst, het stadhuis en tot slot bij de Dienst Monumentenzorg in het paleis in de Veldstraat. Zo eindigde ze haar loopbaan in 2004 als ‘lady of the castle’.

Gilberte heeft veel talenten en interesses. Ze kan goed koken en naaien en houdt van wandelen, bloemen en planten. Vriendschap is zeer belangrijk voor haar en ze gaat dus vaak lekker eten en terrasjes doen met vriendinnen. Daarnaast is ze een echte polyglot. Dat heeft alles te maken met haar belangrijkste hobby: rondreizen. Ze toerde o.m. door Australië, Nieuw-Zeeland, Rusland, Zuid-Afrika, Indonesië, Argentinië, Brazilië, China, Vietnam, Cambodja, Syrië, de zijderoute van Marco Polo en tal van Europese landen. Haar mooiste reisherinnering is Tibet. Via avondles spreekt ze een mondje Spaans en via lokale contacten op haar reisbestemmingen leerde ze ook een beetje haar plan trekken in het Turks, Russisch en zelfs Chinees. Als liefhebber van de opera heeft Gilberte tal van operahuizen bezocht en voorstellingen bijgewoond. Zoveel reizen en dus een massa kiekjes. Van elk land heeft ze er de meest sprekende uitgelicht en die hangen nu in haar hall als herinnering.
Maar wat zeker niet mag ontbreken in dit artikel: “Ik heb een lieve dochter en twee schatten van kleinkinderen. Thuis wacht een handige Harry met wie ik al 57 jaar lief en leed deel.”

Pensioen en dan…

Bovenop haar vele hobby’s wou Gilberte graag iets terugdoen voor de mensen. “In 2005 werd ik vrijwilligster in AZ Sint-Lucas. Ik had het ziekenhuis leren kennen als patiënt en de vriendelijke sfeer sprak me aan. Nu ben ik twee halve dagen per week aan de slag: op maandagmorgen aan het onthaal en op donderdagmorgen aan de infokiosk. Twee leuke activiteiten met veel variatie en een ploeg vriendelijke collega’s. Ik spring ook graag eens in voor een of andere actie. Zoals lintjes naaien voor de boom die aandacht vroeg voor borstkanker of helpen bij de verkoop van wafels voor de palliatieve dienst. Ik hoop dit jaar opnieuw te kunnen meehelpen met het Sinterklaasfeest.”

Goede dag: Nǐ hǎo - guten morgen - merhaba - hello – bonjour - buen día – buongiorno - dobryy den *

“Mijn talenkennis komt goed van pas aan het onthaal. Mensen vinden het leuk als je ze begroet in hun taal. Oudere mensen vragen soms uitdrukkelijk om in het Gents te worden aangesproken, ze voelen zich dan meer op hun gemak.
Wij krijgen allerlei vragen. Of ze weten de naam van de dokter niet meer bij wie ze op consultatie moeten komen, of ze weten niet wat ze met hun parkeerticket moeten doen, of waar ze een tram of bus kunnen nemen of waar het toilet is of waar ze geld kunnen opnemen enz. Soms hebben mensen nood aan een arm of een rolstoel om hen tot bij de dokter te brengen. Ik heb hier al dames gehad die hoogzwanger zijn en op het punt staan te bevallen. Die vergezel ik dan naar de materniteit. Een Afrikaanse dame is bevallen vijf minuten nadat ze uit de lift was gestapt. Spannend, maar mooi. De sfeer is natuurlijk helemaal anders als je mensen vergezelt naar het mortuarium. Dan is luisteren nog belangrijker dan anders. Mensen zijn emotioneel en sommigen willen hun verhaal kwijt, mooie maar ook minder mooie verhalen.
De mensen zijn over het algemeen zeer dankbaar voor onze hulp.”

“Aan de infokiosk moet je vooral je kalmte bewaren. De meeste mensen zijn beleefd en vriendelijk. Maar mensen die al vrij laat toekomen beginnen soms te morren bij de registratie. Ze vrezen dat ze te laat gaan komen bij de dokter. Dan worden ze wel eens bruut. Dat is natuurlijk niet correct, maar aan de andere kant weet je niet met welke problemen ze kampen of wie ze moesten achterlaten. Zorgen kunnen wegen op het gemoed. Ik blijf daarom altijd rustig in mijn aanpak.”

Wat betekent het vrijwilligerswerk voor jou?

“Vooreerst belangeloos helpen. Daarnaast een positieve noot brengen, een remedie tegen de verzuring in onze maatschappij. Een complimentje, een glaasje water aanbieden, het zijn kleine gebaren maar met een groot effect voor de persoon. Het vrijwilligerswerk geeft mij een zinvolle vrijetijdsbesteding en bovendien amuseer ik mij. Ik neem ook graag deel aan de vormingen van ‘Present’, interessant maar ook een mooie gelegenheid om andere vrijwilligers te leren kennen. Mensen helpen, geeft me een goed gevoel, een gevoel van waardering ook. Die waardering voel je als vrijwilliger eveneens vanuit de organisatie. Josie, de vrijwilligersverantwoordelijke, is onze grote steun. Het vrijwilligerswerk houdt je ook met de twee voeten op de grond. Verhalen hoe mensen soms moeten leven of hoe ze in bepaalde situaties verzeild raken, blijven hangen. Als mijn gezondheid het toelaat wil ik hier nog vele jaren met volle inzet aan de slag blijven.

*Goede dag in respectievelijk Chinees, Duits, Turks, Engels, Frans, Italiaans, Spaans, Russisch

Interview: Viviane Venneman