k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
Ouderen zijn veeeeeeeeeel waard volgens mij? Wij zijn zelfs een fortuin waard, Wij hebben zilver in ons haren, goud in onze tanden, gas in onze darmen, stenen in ons nieren, lood in onze schoenen, kalk aan onze nagels, staal in onze heupen, plastiek in onze knieen, vol met dure medicijnen, een automatische rikketik (pacemeker) Ewel een mens met zoveel mineralen, Daarom ga ik zo fier door 't leven, 'K neem kritiek op als een spons, want door al die rijkdom, draait de economie nog steeds op ons.
(Groetjes van ploef)
Dieren praten met hun ogen verstandiger ,dan mensen met hun mond zegt ploef)
Leef eens echt, " laat de dingen die je dwingen, herken jezelf diep in je hart, waar alle kracht ontspringt, wat je hart bezingt, waar alles nog begint ,bij 't verhaal van een kind. Daar loopt de levensweg van ieder mens, ook die van jou ;ook die van mij? Leven is meegaan met en voor de anderen? Al loopt je soms je zelf wel eens voorbij, ' t is kansen blijven geven, om gelukkig te leven.
(Met de groetjes van ploef)
Enkele spreuken?
Je hebt twee jaar om te leren spreken? een heel leven om te leren zwijgen.
Weglopen van de waarheid , is weglopen van jezelf.
Kijk om je heen en je zult zien, de mooiste dingen zijn gratis.
Soms is 't leven anders dan gewoon, geen bewuste keuze maar een droom.
Dat geluk vriendelijk maakt, en beproevingen maken je sterk, verdriet houd je menselijk, en mislukkingen houden je nederig? Maar alleen hoop laat je vooruitgaan.
Bestorming van de meelfabriek in Diksmuide/ Blankaert-meer Winter(5)
(Foto De kerk van Reninge))Dat maakt dat ik voorgesteld ben voor een eervolle onderscheiding. Ik kan niet anders dan tevreden zijn.8 November- Hubert Lefébvre, schreef aan zijn meter;" Ik ben zooals gij, mijn beste Meter, ik houd veel van goede muziek. En ik heb meer gelegenheid dan gij misschien wel denkt om schoone stukken waarlijk degelijk ts hooren uitvoeren; ieder regiment der afgeeling heeft zijn muziekkorps en tracht natuurlijk der anderen in kunst vaardigheid te overtreffen.Shier alle namiddagen is er een consert in het kantonnement Op de groote plaats in Alveringem, een groot dorp achter het frond, met zijn ineengedrongen kerkje te midden van het te klein geworden kerkhof; en ik vind het heerlijk trwijl die schuinsche stralen der zon de laatste bladeren der oude linden vergulden, mijne gedachten op de muziek laten mee te zweven en te droomen....Men speelt klassieke muziek veel fragmenten uit opera's en altijd eene of andere krijgsmarsch, zoo opwekend dat ze den vreesachtigen der"Embusqués heldhaftig zou maken.En spreken over heldhaftigheid;Meter heb jij gezien dat de kleine Belgen uit Diksmuide zich onderscheiden hebbenDeze " raids" over den IJzer zijnschoone wapenfeiten. Mijn regiment nam er deel aan en ziehier wat de generaal der afdeeling er van denkt; Ik stuur mijn warmste gelukwenschen aan de groepen patroeljeerders van het 5* linie en al de medewerkend elementen van het voedvolk en der genie die, met geweld over den IJzer trekkend, onder een moorddadig vuur, in de vijandelijke stelling binnen drongen en er vochten met de grootste dapperhied en in bijzonder moeilijke omstandigheden. En ziehier de beoordeeling van de brigade-generaal." Ten stormloop rukken tegen een sterkte gelijk de "Minoterie" zooals onze verkenners het gedaan hebben, mag een daad van ware heldhaftigheid genoemd worden."Ehwel Meter ik was erbij.Sedert eene maand ben ik verkenner,en ik ben boven op de "Minoterie" geklommen . 't was een vreeselijke worsteling in de nacht en in de modder, onder het helsch lawaai der artillerie en de handgranaten, den rondsluipenden dood tegemoet. Ik heb moffen vlak bij gedood met revolverschoten en ik kan u verzekerendat , daar mijne opvoeding me aan zulke gedachten nooit gewende, het me eenen diepen indruk liet .... ik had het vaste voornemen u hierover niet te spreken, maar er is niets aan te doen, ik kan aan niets anders denken
Bestorming van de meelfabriek in Diksmuide/ Blankaert-meer Winter(4)
(FOTO Koning Albert inspekteert aan het frond de Roode Kruis afdeling))Ze zijn met zijn 3 en; schieten van achter schilden: zoo ik er een neerhaal, zullen de anderen me dooden. Ik vraag mij overigens af hoe ze mij niet hoorden komen. Ik trek zachtjes achteruit en plaats mij om er in de lengte-zijde op te kunnen schieten. Ik mik, trek.... klak. Het schot valt niet en bij het gerucht der slagpin, vermoed den Duitscher iets; ik keer mij om, onwillekeurig een schuilplaats zoekend; een groote roode vlam ginder:Bengaalsch vuur?Maar dat is het teeken tot aftocht? Wat? Nu reeds. Dan is de zaak mislukt. Waarom niet nog een kwartier gebleven? Wij zouden ze hebben, de "Minoterie".Ik trek achteruit en word beschoten. Hier is de groote trechter . Daar den oever. "Halt? Wie daar. Louis; Jef. Wie zijt ge? Sergeant Lefebvre. Stap in; stap in." De loopbrug is half vernield en dreigt los te geraken; onze ammunitie was ontoereikend voor zulken onverwachten weerstand; daarom moet de luitenant terug.En ik trek weer den IJzer over om aan te komen tusschen dooden en gewonden, die door de brankardiers worden heen gedragen.31"Oktober.- Dit warm gevecht aan de "Minoterie", al was het ook zoo ellendig mislukt,heeft mij geleerd betrouwen te hebben in mijzelven en in mijne mannen. De strijlust was prachtig, al de officieren zijn het daarover eens.Ik heb schrik gehad, maar nooit raakte ik de kluts kwijt; telkens ben ik mijn zwakheid teboven gekomen en trok ik weer vooruit 't Was mijn eerste gevecht; 'tv waren de eerste moffen die ik neerschoot.. Ik ben tevreden. 5* November-Sint-Ricquiers De luitenant zegde ons;"Men heeft mij voorstelingen gevraagd. Ik had u allen willen voorstellen. Ik mag niet. Ik heb er dus moeten toe besluiten slechts dezen voor te stellen, die tot op de Minoterie"drongen; het zijn. de sergeant Ferbus? Dupont, Deguitte enPonsard. vervolg op 5
Jaren ben ik bezig geweest om een nieuw soort peren te kweken. en eindelijk is 't mij gelukt. Zie maar naar het resultaat? Als dat niet prachtig is????? En nu nog op zoek voor een nieuwe naam, voorstellen zijn altijd welkom.
(Met de groetjes van ploef) ps; je kan op de foto klikken om te vergroten.
Bestorming van de meelfabriek in Diksmuide/ Blankaert-meer Winter(2)
(Foto Een verdekt opgesteld Fransch 24.cm kanon aan 't frond))Ja den droom is verwezenlijkt. Vandaag, 20" Oktober 1917 gewapend met een dolk, en revolver, zes Mills-handgranaten en een lichte karabijn, trek ik om 2u,25 van den morgen, op een waggelend loopbruggetje, den IJzer over.En dit voor de ongenaakbare sterkte, door geheel het Belgisch leger geducht, de "minoterie",Sedert twee dagen beukt onze artillerie woedend op de Duitsche eerste linie en jaagt de ellendige puinen van Diksmuide op tot een wolk van stof.Die twee uren dat wij wachten is het lawaai zoo helsch dat ik met moeite de bevelen van den luitenant versta.Hoe wij tot hier geraakt zijn zonder een man te verliezen, is een mirakel. Een wagen laadde de patroeljeurs van het 3* te Alveringem op;we waren lustig, want wij hadden, zooals het de gewoonte is; heel wat flesschen geledigd, aangeboden ter gelegenheid van den aanval.En den tocht met den auto, bij het zingen van liedjes, onder het akelig en heviger wordend bonzener kanonnen, was een helsche reis in een streek van dood en vernieling. Ik meende den sektor van Diksmuide te kennen; heel dezen Zomer zag ik hem rustig, dezen nacht heeft hij weer een fantastisch uitzicht;alles wordt opnieuw vernielt; de verbindingsgang van Quenast stort in; putten van 10 meter onderbreken de weg; aan de ingestorte" Briqueterie" houd de ploeg stil in den loopgracht der Schneider's om het uur af te wachten.Rrrran? een vlaag Duitsche granaten valt dicht-bij; de borstweer waggelt en scherven springen op ons; de verskrikte mannen hebben hun helm opgezet en zitten neergehurkt in de loopgracht, ineengekrompen gelijk katten; dat duurt eene halve uur, totdat ik hun betere dekkingen gevonden heb aan de "Briqueterie". reeds gaan de gewonden terug naar Kaaskerke. Het uur H is op 2 uur van den morgen gesteld; op dit oogenblik moeten de loopbruggetjes gereed zijn en het vernielingsvuur moet ophouden op den Oosteroever van den IJzer.Dat iemand van ons verloren geloopen is tusschen de "Briqueterie"en de eerste linie is geen wonder; den verbindingsgang bestaat nog slechts met plaatsen; men moet over den wand kruipen, op den weg klimmen, weer in den gang springen, zich bukken als een granaat ontploft; aan de vertakking der Casbah-loopgracht herkent men niets meer; wij gaan in een chaos,tusschen bomputten; een holte tegen een omgekantelde betonblok beschut ons tegen geweer-en mitrailleurkogels die van de "Minoterie" komen. er zijn dus nog verdedigers. Maar waar is den luitenant? Het is het uur H. Het is later dan het uur H.In het lawaai hoort men geroep, gehuil liever.Aan ons nu? Vooruit, zonder aarzelen.'t is bijna volle maan; men schiet niet op ons en wij gaan er over, koortgachtig op een meter van elkaar; de andere oever is modderachtig, men trekt ons naar boven:"Rap, Giron, Ferbus en Milio met mij links." De rechteroever is een vreeselijke baaierd, men vind de plaats der loopgracht niet meer.Holen, glibberige hellingen; voor ons, het heuveltje der "Minoterie", geheel links, schreeuwt de luitenant midden het geratel der handgranaten die onze mannen in het blinde werpen:" Op mijn teeken, alleman vooruit."Doch de regiments-patroeljeerders, overhaast komen aan den voet van de "Minoterie" en, zonder teeken , breekt den stormloop los aan den rechter kant en loopt voort naar ons. Vijftig huilende mannen klimmen tegen de "Minoterie " op Een sergeant keert zich langzaam om, uit als een klacht"...Vaderland....", rolt den helling af.Besloten het voorbeeld te geven en mijn vrees bedwingend kom ik op den top. Een der onzen is daar, roepend: "Een Duitscher? een Duitscher?" en lost twee geweerschoten. vervolg op 3
Bestorming van de meelfabriek in Diksmuide/ Blankaert-meer Winter(3)
(Foto Helgoland bij stormweer)Twee metervoor mij zie ik de menschelijke gedaante bewegen: de Mof, en ik schiet op hem de helft van mijn revolver-patroonhouder af.Dan, den schrik op het lijf, vreezend voor weerwraak, verstop ik me boven op de helling, rillend van ontroering. Doch mijn wilskracht keert weer en ik spring bij het lijk; ik sta boven de "Menoterie" op een prachtigen uitkijkpost. zoo ik me wel herinner was ik niet alleen. Een Belg roept nevens mij:"Daar, daar, de Moffen. Ze lopen weg." En aan den andere kant, langs Diksmuide, onderscheid ik in de vlakte,verlicht door een vuurpijl, menselijke gedaanten die loopen.Ik sta er 10 meter boven en ik schiet met mijne karabijn in hunne richting.Eensklaps, 2 meter onder mij, langs dezen kant, beweegt iets.Een Mof zit er neergehurkt. Ik zend hem de rest van mijn patroonhouder.Ik keer mij om in den post, 'k sta alleen.Handgranaten ontploffen links en rechts van de "Minoterie".De artillerie richt een helsch vuur op Diksmuide en de tweede Duitsche linie. Ik ruk een knoop van de vest van het Moffenlijk. Vreeselijk?Hij draait zich om, hij ziet mij, hij spreekt:"Bardon, bardon, kamerad, baron." hij is halfdood van schrik.Zijn hand tast naar iets aan zijn hordel; ik spring toe, wantrouwig:" Was ist das?" 't was een rolronde doos:"Gas, gas."Ik doe ze open:een masker ; geen gevaar Hij lijdt; ik kan hem niet meeleiden, ik zou hem moeten afmaken...Ik had er de moed niet toe....Ik heb hem gezegd: Schlaf." En ik sta recht. Ik kan heel het slagveld overzien, heerlijk, doch ik ben alleen; ik vrees Belgische handgranaten mee te krijgen en ik daal de helling af; nu naar links, waar de luitenant en zijn mannen voorbij moeten gekomen zijn; een overgroote trechter waar ik rond moet; ik struikel gedurig in de modder; niemand;ik laad mijn karabijn en vooruit...."Kamerad, kamerad."Ik houd plots stil."Wie is het?" "Kamerad , komm hier."Wat zou ik doen? Opeens, rechts,een gedaante, vijf stappen van mij af. Vriend of vijand? Welke helm?Een lichtpijl; 't is een Mof.Ik weet niet meer wat er gebeurd is. Ik heb tot de Moffen geroepen:"Kommen Sie hier, oder ich schies" en men heeft me geantwoord:"Kann nicht." Ik heb gevuurd. Een doodsgehuil dat uitsterft, akelig. Maar ik heb den indruk dat het geveinsd is, een hinderlaag, en ik ga nog meer naar links. Vervolg op 4
Bestorming van de meelfabriek in Diksmuide/ Blankaert-meer Winter(1)
( FotoFransche vliegenier Guynemer)We hebben gehoord dat onze Belgische ook enigszinsaan dit offensief deelnamen door de verovering van Vijfhuizen bij Merkem. Daar stonden ze waarlijk aan den boord van een echt moeras, waarin verder doordringen onmogelijk was. Door die vorderingen bezaten ze ook den Westkant van het Blankaart-meer. De plas strekt zich uit tusschen Woumen en Merkem achter het kasteel van Woumen, en scheidde nu het frond.We zullen straks zien, dat het bezit van en oever voor ons een voordeel was. Maar eerst moeten we nog een ander feit van ons front meedeelen, getuigend van de onversaagdheid onzer troepen. Het speelde zich af wat Noordelijker, in het vak van Diksmuide. Iedere soldaat kende de " minoterie"; de in puin geschoten meelfabriek van Diksmuide, maar nu een hoogte, die voor de vijand een uitnemenden waarnemingspost bood en hem in staat stelde onze voorste loopgraven te bestoken.Ha, hoeveel verliezen had dit helsch punt ons reeds berokkend.Wie in de eerste linie over den IJzer zich even bloot gaf, werd door de scherpschutters gegrepen en de Duitschers zorgden dater altijd van die kerels in dienst waren. dan weer braakten alle machienegeweren een hevig vuur van daar op de stellingen. Die minoterie was een opsessie. Men beschoot ze voortdurend, maar wat baatte het? Stukken vlogen er af, doch de tegenpartij bouwde, metselde en herstelde de schade.En den IJzer was zoo smal,de afstand zoo klein. Men zou in den nacht van 29 op 30 Oktober 1917 eenpoging wagen om die geduchte sterkte te veroveren."t Was een waagstuk, doch men deedeen beroep op de patroeljeurs van het 5*, stoutmoedige kerels, die nooit achteruit deinsden, hoe groot ook 't gevaar was , waarin men hen zond. De kanonnen mokerden vooraf de positie en trouwens gansch Diksmuide. De patroeljeurs werden geholpen door mannen der infanterie en der genie, die een loopbrug moesten leggen, want men moest over den IJzer en volop in vijandelijk gebied.Ja 't was een waagstuk. Zou het gelukken? Wie de "minoterie" bezat, was ook meester van Diksmuide en al kon men met de mislukking van het offensief der Britten bij Ieperen, op geen doorbraak rekenen; de verovering van van het helsch nest, zou voor ons frond een zegen zijn. Alle maatregelen werden getroffen. De patroeljeurs lagen te Alveringem gekantonneerd. Over Oeren voerde men zoo ver mogelijk per auto bij het punt van den aanval, om hun krachten te sparen voor het stoute stuk. Laten we, om naar waarheid dien aanval te beschrijven, iemand aan het woord, die den yocht meemaakte en deezen beschrijft in zijn dagboek, namelijk Hubert Lefebvre, regimentair-adjudant-verkenner; van het 5* linie. Levendig is zijn verhaal , dat den raid teekent van 't begin tot het einde."29" Oktober. Oeren,-Op? Vooruit,jongens. Niet aarzelen. Vooruit? en uit onze onkennelijke eerste linie, door een bres in den dijk, springen de patroeljeerders van het 8* bataljon van C....vooraan, op de loopbrug. Volgens de vastgestelde orde volg ik hem met mijne mannen.vervolg op 2
Waar vind je een betrouwbaar mens? zo iemand is een waardevol geschenk, kostbaarder dan juwelen en goud. Een man of vrouw die je vertrouwen verdient, die je niet misbruikt,een mens die oog heeft voor het goede, en begrip voor zwakheid. Iemand die je helpt te kiezen voor duurzame waarden? en die er zelf ook naar leeft, een mens de de handen uit de mouwen steekt als er nood is, zo een mens is kostbaar. een knap voorkomen en een scherp verstand, zijn niet 't voornaamste,waar 't op aankomt is? of iemand een hart heeft dat kan meevoelen, met lief en leed van anderen. Een goed mens is iemand die God graag ziet, omdat die hem helpt en bemoedigt, om heel veel van mensen te houden.
Wij leven nog in een sprookje, waar dromen nog bestaan, de tijd was even stil blijven staan,kon ik die dromen nog altijd beleven, onder de sterren in den nacht, liepen wij verlieft naast elkaar, zoals een echt sprookjespaar,ver van huis waar ik mij voelde als 'thuis, waar jij op me wacht, het waren mooie dagen,bleef de tijd maar stille staan, dan kon ik jou mijn liefde geven,toch moet ik jou verlaten, mijn hart laat ik bij jou, je bent mijn leven,'k hoor je nog zeggen zachtjes kom weer gauw, laat mij nu maar dromen, zoals ik ben gekomen, zo kom ik wel terug.
Niet dood, maar eeuwig leven een reden tot bestaan het rijk van alle tijden de weg die wij begaan.
En ook als 'k niet meer zal wezen tenzij in woorden van't gedicht zien wij bloemen op de graven een glimlach op jou gezicht
Want voorbij de vele lijnen die ons scheiden van dit bestaan is er in wezen slechts die Ene waarin alles is opgegaan
Maar zelfs dan blijven wij bestaan als druppels in de zee een sprankel eeuwig licht spiegeling in jou ogen het geluid van vele klanken fluistering in je oren een toon muziek allicht.
Een engel vraagt je niet, met welken auto je rijdt, maar hoeveel mensen hebt vervoerd in nood.
Hoe groot je huis is ,maar wel hoeveel mensen welkom waren. Hoe rijkelijk je kleerkast is opgevult, maar hoeveel mensen je hebt geholpen om aan kleding te komen.
Hoeveel je verdient, maar hoever je 't gebracht hebt.
Welke titel of funcie je hebt, maar als de uitvoering goed is.
Hoeveel vrienden je hebt,maar wel wie je vriend wel is,
hij vraagt niet waar je woont ,maar wel hoe je met de buren omgaat..
Hij vraagt in ieder geval om lief te zijn voor elkaar.
Hij vraagt niet naar de kleur van je huid,maar naar je karakter.
Misschien zijn de belangrijktste woorden.in 't leven..... 't spijt me>je had gelijk<, 't is zeer moeilijk om te zeggen >Ik was fout<, dat hebt jij wel goed gedaan? Maken wij wel tijd om anderen gelukkig te maken? zeggen wij wel nog eens 'k hou van jou, > Wat vind je "van" houden wij wel rekening, met de gevoelens van een ander; 't is toch zo eenvoudig om eens " dank jewel te zeggen" Misschien doen wij 't wel eens samen, niet de een maar ook de ander? misschien is dat 't geheim om gelukkig te leven.
Ik verwacht; dat er in deze wereld,
Ouderen zijn veeeeeeeeeel waard volgens mij?
Leef eens echt, " laat de dingen die je dwingen,
(Foto De kerk van Reninge))Dat maakt dat ik voorgesteld ben voor een eervolle onderscheiding. Ik kan niet anders dan tevreden zijn.8 November- Hubert Lefébvre, schreef aan zijn meter;" Ik ben zooals gij, mijn beste Meter, ik houd veel van goede muziek. En ik heb meer gelegenheid dan gij misschien wel denkt om schoone stukken waarlijk degelijk ts hooren uitvoeren; ieder regiment der afgeeling heeft zijn muziekkorps en tracht natuurlijk der anderen in kunst vaardigheid te overtreffen.Shier alle namiddagen is er een consert in het kantonnement Op de groote plaats in Alveringem, een groot dorp achter het frond, met zijn ineengedrongen kerkje te midden van het te klein geworden kerkhof; en ik vind het heerlijk trwijl die schuinsche stralen der zon de laatste bladeren der oude linden vergulden, mijne gedachten op de muziek laten mee te zweven en te droomen....Men speelt klassieke muziek veel fragmenten uit opera's en altijd eene of andere krijgsmarsch, zoo opwekend dat ze den vreesachtigen der"Embusqués heldhaftig zou maken.En spreken over heldhaftigheid;Meter heb jij gezien dat de kleine Belgen uit Diksmuide zich onderscheiden hebbenDeze " raids" over den IJzer zijnschoone wapenfeiten. Mijn regiment nam er deel aan en ziehier wat de generaal der afdeeling er van denkt; Ik stuur mijn warmste gelukwenschen aan de groepen patroeljeerders van het 5* linie en al de medewerkend elementen van het voedvolk en der genie die, met geweld over den IJzer trekkend, onder een moorddadig vuur, in de vijandelijke stelling binnen drongen en er vochten met de grootste dapperhied en in bijzonder moeilijke omstandigheden. En ziehier de beoordeeling van de brigade-generaal." Ten stormloop rukken tegen een sterkte gelijk de "Minoterie" zooals onze verkenners het gedaan hebben, mag een daad van ware heldhaftigheid genoemd worden."Ehwel Meter ik was erbij.Sedert eene maand ben ik verkenner,en ik ben boven op de "Minoterie" geklommen . 't was een vreeselijke worsteling in de nacht en in de modder, onder het helsch lawaai der artillerie en de handgranaten, den rondsluipenden dood tegemoet. Ik heb moffen vlak bij gedood met revolverschoten en ik kan u verzekerendat , daar mijne opvoeding me aan zulke gedachten nooit gewende, het me eenen diepen indruk liet .... ik had het vaste voornemen u hierover niet te spreken, maar er is niets aan te doen, ik kan aan niets anders denken
(FOTO Koning Albert inspekteert aan het frond de Roode Kruis afdeling))Ze zijn met zijn 3 en; schieten van achter schilden: zoo ik er een neerhaal, zullen de anderen me dooden. Ik vraag mij overigens af hoe ze mij niet hoorden komen. Ik trek zachtjes achteruit en plaats mij om er in de lengte-zijde op te kunnen schieten. Ik mik, trek.... klak. Het schot valt niet en bij het gerucht der slagpin, vermoed den Duitscher iets; ik keer mij om, onwillekeurig een schuilplaats zoekend; een groote roode vlam ginder:Bengaalsch vuur?Maar dat is het teeken tot aftocht? Wat? Nu reeds.
(Met de groetjes van ploef)
zorg dat je den draad niet verliest.
ja ja zo is het,nen bril doet wonderen 
gezien ip stadhuis?
't is groepsgebonden.
(Foto Een verdekt opgesteld Fransch 24.cm kanon aan 't frond))Ja den droom is verwezenlijkt. Vandaag, 20" Oktober 1917 gewapend met een dolk, en revolver, zes Mills-handgranaten en een lichte karabijn, trek ik om 2u,25 van den morgen, op een waggelend loopbruggetje, den IJzer over.En dit voor de ongenaakbare sterkte, door geheel het Belgisch leger geducht, de "minoterie",Sedert twee dagen beukt onze artillerie woedend op de Duitsche eerste linie en jaagt de ellendige puinen van Diksmuide op tot een wolk van stof.Die twee uren dat wij wachten is het lawaai zoo helsch dat ik met moeite de bevelen van den luitenant versta.Hoe wij tot hier geraakt zijn zonder een man te verliezen, is een mirakel. Een wagen laadde de patroeljeurs van het 3* te Alveringem op;we waren lustig, want wij hadden, zooals het de gewoonte is; heel wat flesschen geledigd, aangeboden ter gelegenheid van den aanval.En den tocht met den auto, bij het zingen van liedjes, onder het akelig en heviger wordend bonzener kanonnen, was een helsche reis in een streek van dood en vernieling. Ik meende den sektor van Diksmuide te kennen; heel dezen Zomer zag ik hem rustig, dezen nacht heeft hij weer een fantastisch uitzicht;alles wordt opnieuw vernielt; de verbindingsgang van Quenast stort in; putten van 10 meter onderbreken de weg; aan de ingestorte" Briqueterie" houd de ploeg stil in den loopgracht der Schneider's om het uur af te wachten.Rrrran? een vlaag Duitsche granaten valt dicht-bij; de borstweer waggelt en scherven springen op ons; de verskrikte mannen hebben hun helm opgezet en zitten neergehurkt in de loopgracht, ineengekrompen gelijk katten; dat duurt eene halve uur, totdat ik hun betere dekkingen gevonden heb aan de "Briqueterie". reeds gaan de gewonden terug naar Kaaskerke. Het uur H is op 2 uur van den morgen gesteld; op dit oogenblik moeten de loopbruggetjes gereed zijn en het vernielingsvuur moet ophouden op den Oosteroever van den IJzer.Dat iemand van ons verloren geloopen is tusschen de "Briqueterie"en de eerste linie is geen wonder; den verbindingsgang bestaat nog slechts met plaatsen; men moet over den wand kruipen, op den weg klimmen, weer in den gang springen, zich bukken als een granaat ontploft; aan de vertakking der Casbah-loopgracht herkent men niets meer; wij gaan in een chaos,tusschen bomputten; een holte tegen een omgekantelde betonblok beschut ons tegen geweer-en mitrailleurkogels die van de "Minoterie" komen. er zijn dus nog verdedigers. Maar waar is den luitenant? Het is het uur H. Het is later dan het uur H.In het lawaai hoort men geroep, gehuil liever.Aan ons nu? Vooruit, zonder aarzelen.'t is bijna volle maan; men schiet niet op ons en wij gaan er over, koortgachtig op een meter van elkaar; de andere oever is modderachtig, men trekt ons naar boven:"Rap, Giron, Ferbus en Milio met mij links." De rechteroever is een vreeselijke baaierd, men vind de plaats der loopgracht niet meer.Holen, glibberige hellingen; voor ons, het heuveltje der "Minoterie", geheel links, schreeuwt de luitenant midden het geratel der handgranaten die onze mannen in het blinde werpen:" Op mijn teeken, alleman vooruit."Doch de regiments-patroeljeerders, overhaast komen aan den voet van de "Minoterie" en, zonder teeken , breekt den stormloop los aan den rechter kant en loopt voort naar ons. Vijftig huilende mannen klimmen tegen de "Minoterie " op Een sergeant keert zich langzaam om, uit als een klacht"...Vaderland....", rolt den helling af.Besloten het voorbeeld te geven en mijn vrees bedwingend kom ik op den top. Een der onzen is daar, roepend: "Een Duitscher? een Duitscher?" en lost twee geweerschoten. vervolg op 3
(Foto Helgoland bij stormweer)Twee metervoor mij zie ik de menschelijke gedaante bewegen: de Mof, en ik schiet op hem de helft van mijn revolver-patroonhouder af.Dan, den schrik op het lijf, vreezend voor weerwraak, verstop ik me boven op de helling, rillend van ontroering. Doch mijn wilskracht keert weer en ik spring bij het lijk; ik sta boven de "Menoterie" op een prachtigen uitkijkpost. zoo ik me wel herinner was ik niet alleen. Een Belg roept nevens mij:"Daar, daar, de Moffen. Ze lopen weg." En aan den andere kant, langs Diksmuide, onderscheid ik in de vlakte,verlicht door een vuurpijl, menselijke gedaanten die loopen.Ik sta er 10 meter boven en ik schiet met mijne karabijn in hunne richting.Eensklaps, 2 meter onder mij, langs dezen kant, beweegt iets.Een Mof zit er neergehurkt. Ik zend hem de rest van mijn patroonhouder.Ik keer mij om in den post, 'k sta alleen.Handgranaten ontploffen links en rechts van de "Minoterie".De artillerie richt een helsch vuur op Diksmuide en de tweede Duitsche linie. Ik ruk een knoop van de vest van het Moffenlijk. Vreeselijk?Hij draait zich om, hij ziet mij, hij spreekt:"Bardon, bardon, kamerad, baron." hij is halfdood van schrik.Zijn hand tast naar iets aan zijn hordel; ik spring toe, wantrouwig:" Was ist das?" 't was een rolronde doos:"Gas, gas."Ik doe ze open:een masker ; geen gevaar Hij lijdt; ik kan hem niet meeleiden, ik zou hem moeten afmaken...Ik had er de moed niet toe....Ik heb hem gezegd: Schlaf." En ik sta recht. Ik kan heel het slagveld overzien, heerlijk, doch ik ben alleen; ik vrees Belgische handgranaten mee te krijgen en ik daal de helling af; nu naar links, waar de luitenant en zijn mannen voorbij moeten gekomen zijn; een overgroote trechter waar ik rond moet; ik struikel gedurig in de modder; niemand;ik laad mijn karabijn en vooruit...."Kamerad, kamerad."Ik houd plots stil."Wie is het?" "Kamerad , komm hier."Wat zou ik doen? Opeens, rechts,een gedaante, vijf stappen van mij af. Vriend of vijand? Welke helm?Een lichtpijl; 't is een Mof.Ik weet niet meer wat er gebeurd is. Ik heb tot de Moffen geroepen:"Kommen Sie hier, oder ich schies" en men heeft me geantwoord:"Kann nicht." Ik heb gevuurd. Een doodsgehuil dat uitsterft, akelig. Maar ik heb den indruk dat het geveinsd is, een hinderlaag, en ik ga nog meer naar links. Vervolg op 4
( FotoFransche vliegenier Guynemer)We hebben gehoord dat onze Belgische ook enigszinsaan dit offensief deelnamen door de verovering van Vijfhuizen bij Merkem. Daar stonden ze waarlijk aan den boord van een echt moeras, waarin verder doordringen onmogelijk was. Door die vorderingen bezaten ze ook den Westkant van het Blankaart-meer. De plas strekt zich uit tusschen Woumen en Merkem achter het kasteel van Woumen, en scheidde nu het frond.We zullen straks zien, dat het bezit van en oever voor ons een voordeel was. Maar eerst moeten we nog een ander feit van ons front meedeelen, getuigend van de onversaagdheid onzer troepen. Het speelde zich af wat Noordelijker, in het vak van Diksmuide. Iedere soldaat kende de " minoterie"; de in puin geschoten meelfabriek van Diksmuide, maar nu een hoogte, die voor de vijand een uitnemenden waarnemingspost bood en hem in staat stelde onze voorste loopgraven te bestoken.Ha, hoeveel verliezen had dit helsch punt ons reeds berokkend.Wie in de eerste linie over den IJzer zich even bloot gaf, werd door de scherpschutters gegrepen en de Duitschers zorgden dater altijd van die kerels in dienst waren. dan weer braakten alle machienegeweren een hevig vuur van daar op de stellingen. Die minoterie was een opsessie. Men beschoot ze voortdurend, maar wat baatte het? Stukken vlogen er af, doch de tegenpartij bouwde, metselde en herstelde de schade.En den IJzer was zoo smal,de afstand zoo klein. Men zou in den nacht van 29 op 30 Oktober 1917 eenpoging wagen om die geduchte sterkte te veroveren."t Was een waagstuk, doch men deedeen beroep op de patroeljeurs van het 5*, stoutmoedige kerels, die nooit achteruit deinsden, hoe groot ook 't gevaar was , waarin men hen zond. De kanonnen mokerden vooraf de positie en trouwens gansch Diksmuide. De patroeljeurs werden geholpen door mannen der infanterie en der genie, die een loopbrug moesten leggen, want men moest over den IJzer en volop in vijandelijk gebied.Ja 't was een waagstuk. Zou het gelukken? Wie de "minoterie" bezat, was ook meester van Diksmuide en al kon men met de mislukking van het offensief der Britten bij Ieperen, op geen doorbraak rekenen; de verovering van van het helsch nest, zou voor ons frond een zegen zijn. Alle maatregelen werden getroffen. De patroeljeurs lagen te Alveringem gekantonneerd. Over Oeren voerde men zoo ver mogelijk per auto bij het punt van den aanval, om hun krachten te sparen voor het stoute stuk. Laten we, om naar waarheid dien aanval te beschrijven, iemand aan het woord, die den yocht meemaakte en deezen beschrijft in zijn dagboek, namelijk Hubert Lefebvre, regimentair-adjudant-verkenner; van het 5* linie. Levendig is zijn verhaal , dat den raid teekent van 't begin tot het einde."29" Oktober. Oeren,-Op? Vooruit,jongens. Niet aarzelen. Vooruit? en uit onze onkennelijke eerste linie, door een bres in den dijk, springen de patroeljeerders van het 8* bataljon van C....vooraan, op de loopbrug. Volgens de vastgestelde orde volg ik hem met mijne mannen.vervolg op 2
Het geweten een stem die je zegt wat je niet mag doen,
Eiland ,een plaats waar de boden van de zee boven water steekt.
Een baas; Iemand die vroeg isals je te laat bent,
Takt; de kunst je mond te houden,voordat iemand je 
Ervaring; eenvoudig de naam die wij aan onze fouten geven.
Er zijn altijd handen, die je willen dragen,
Waar vind je een betrouwbaar mens?
Niet dood, maar eeuwig leven een reden tot bestaan
