k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
(Foto; Wat van Passchendale overblijft)Terwijl in hun gracht met stilstaande water, de enkele mannen van luitenantSeverin en kommandant Louis, tot aan hun schouders in den vloed, zonder eten of drinken na een slapeloozen nacht geduurende zeven uuren zullen vuren op de Duitschers, die over de voetbruggen komen,, vraagt majoor Aulaerts van het 9'linie, die verneemt hoe de vijand bij de Roode Hoeve nog een brug slaat,versterking aan zijn overste Reding. Deze zendt twee compagnien waarvan een door zijn zoon wordt aangevoerd, maar hoe prachtig ze ook aanmarcheerden worden deze afdeelingen reeds vernietigd voor zij den Yzer bereikten.Luitenand Legrand en luitenand Mahieu worden gedood en luitenant Berg is doodelijk gewond, terwijl men majoor Aulaerts gekwetst wegvoeren moet. Van oversten beroofd, gedund door de machienegeweren van de bocht overtuigd van de onmogelijkheid in deze kromming, die reeds doorboord is en waarin een vloed van mitrailleurs en voetvolk doordringt, nog verderen weerstand te kunnen bieden, wijken de soldaten van het 2', met hun gewonden, naar den weg van Schoorbakke rechts van de brug zal het bataljon Lippens nog den ganschen dag stand houden de bocht is dus tusschen den haak van luitenant Severin tot aan hetbataljon Lippens. open voor den vijand die zich verschanden gaat op de hoeven en in de grachten, wanhopige pogingen werden in het werk gesteld om den tegenstander nog te verjagen. Majoor Blairon zond zijn laatste reserve, de compagnie Pire, die juist wat rust geboot omdat den vorige dag afgelost was.De officier stapte aan het hooft van zijn mannen.'tGing door een geweldig vuur; veel soldaten, de fourier, een korporal sneuvelden ; dan viel den luitenant zelf. En 't werd nog erger. Eensklaps barstten de mitrailleurs los. Van de kompagnie bleven nog eenige mannen over, zonder oversten. Ze kropen terug tusschen de gewonden, over de dooden. Men hoorde tusschen de knallen der granaten en het fluiten der kogels gekerm. gekreun, geschrei. De toestand was verschrikkelijk. Hier scheen geen uitkomst meer.WIE ZICH EVEN BLOOT GAF? WAS EEN MAN DES DOODS.Kolonel Couturiau zond dan het 1'bataljon van het 8' in 't vuur. We hebben reeds gezegd, dat dit in reserve was te Stuivekenskerke, het kleine dorp,dat daar altijd zoo vergeten lag tusschen de weiden, ver van de groote wegen. Maar den vijand vond het dus wel en had het den ganschen nacht beschoten. Op enkele inwoners na, waren alle inwoners gevlucht;.Alleen de pastoor en den onderwijzer waren op de dorpsplaats gebleven om de gewonden bij te staan. Weer geven wij het woord aan Marguerite Baulu om de episode van de 35 mannen van dit 1'bataljon te beschrijven. Haar verhaal geeft den lezer een denkbeeld van al het moordadige van dezen eersten Yzerslag ..In den nacht van 21 op22sliep het dorp Stuivekenskerke vreedzaam. Eensklaps schkudde tegen den ochtend een geweldige ontploffing de huisjes. De straatsteenen sloegen de ruiten uit, en aldus werd brutaal ook een raam geopend van een school waar de compagnie Pottier kantoneerde.Maes(een soldaat uit Coxyde, voor den oorlog onderwijzer), was zoo afgemat daar hij den vorigen dag loopgraven gemaakt had, dat hij pas een seconde na de slag ontwaakte; in de terugkeerende stilte gingen zijn oogen open op het bevallig dekor van een schoolklas, kleine lessenaars, een bord, wantkaarten. Maar onmiddelijk daarna slingerde een nieuw gedonder de potten met geraniums van 't vensterkozijn en 't roode steengruis over den vloer."Buiten vallen er nog bloempotten, mompelde Graide( een der manschappen van de compagbie) en weemoed vervulde eensklaps zijn hart. Gedurende eenige oogenblikken volgde hij met het oog de dikke schrapnellwolken tegen den hemel." als hij onzen Yzerveldtocht aan de kleine boeren van Coxyde vertelt, zult hij ook uw blik naar Stuivekenskerke moeten wenden",zei hij tot Maes" want er is iets, dat mij zegt,dat de veldtocht hier voor mij eindigen zal." "Zijt gij hek...wilt ge...." Maar hij werd onderbroken door het vreeselijk lawaai dat het dorpje van de kleine school vervulde.vervolg op nummer 5
Wie lief kan zijn,aanvaard elkaar zijn fouten,ze geven vrijheid,geven ruimte om zichzelf te vinden,zonder dat ze elkaar hinderen.Ze aanvaarden ook mensen hun fouten;hoe vervelend die ook kunnen zijn, hoeveel geduld je er voor moet hebben.Ze weten dat wij met de fouten die wij 't liefst niet zouden hebben moeten leren leven.
(Met de groetjes van ploef) ps/ ploef is ziek en aan 't herstellen)
(Foto Duitsche soldaten op de uitkijk in het duin van Oostende)Als de kardoezen der genie uitgeput zijn, trekken de Duitsche soldaten over de bruggen en hechten zich op de helling van den dijk aan de overzijde, waar ze door de kruin geschieden zijn van onzen schiet-loopgraaf,die nu zwijgen moet. Bij deze aanwijzing van gemis aan munitie, hijscht de vijand zich al kruipend op den dijk,en slaat met den geweerkolf op de mannen der genie, die daar ontwapend beneden hem zitten. Velen worden aldus doodgebeukt.Enkelen,die nog patronen bezitten, bieden weerstand ,maar de anderen vluchten naar Tervate,en verspreiden rond zich het alarm en de schrik."De Duitschers zijn er over...Achteruit?Ze zijn met vier honderd?" roepen de eersten."Ze zijn met duizend?" schreeuwen de volgenden.Ze zijn met tweeduizend?" herhaalt men van alle zijden.Eenige officieren van het 8° trachten de vluchtelingen tegen te houden, maar den chaos van waanzin sleurt deze mee naar de brug van Tervate en drijft ze op de helling,waarop de vijand mitrailleurvuur richt, zoodat de onzen bloedend over elkaar in de gracht tuimelen. Opgeschrikt door het gerucht dezer ramp snelt majoor Blairon uit de smidse,links van de brug,houd wat hij kan van de verschrikte vluchtelingen tegen, groepeert ze en luistert dan bleek van woede naar hun verslag en laat te Vicogne, een kasteeltje,wat verder tegen Stuivekenskerke colonel Couturiau verwittigen door den Wielrijder Wittamer, die, terwijl hij op zijn fiets springt,zijn chef hoort mompelen:"Zoolang ik leef,zullen ze niet over de brug trekken."Daarna kalmeert de kolonel de paniek der manschappen van de genie, die hij heeft kunnen verzamelen,en stuurt hen naar hun stelling waar van minuut tot minuut, de toestand nog ernstiger wordt.En inderdaad, is in een poging van heldhaftigen weerstand,majoor Deltenre gesneuveld,en zijn er acht officieren buiten gevecht.Drie slechts blijven overeind aan 't hoofd een handje vol mannen. Onvermijdelijke verwarring vergroot de ramp.Toch slaagde luitenant Severin er in om achter het massief van den dijk 80 soldaten te verzamelen, en vermeerderd met de compagnie Louis van het achste die rechts van hem stond,vestigt bij zich loodrecht op den dijk, drie honderd meter ten Zuiden van de weg naar Keiem,ongeveer op de hoogte van paal elf.De vijand is dus over de rivier,en verspreidt zich langs den dijk en in de grachten.Hij is op dit oogenblik nog niet zeer talrijk maar organiseert zich meesterlijk;twee machienegeweren in den dijk opgesteld, vegen den kruin-noord enzuidwaardts, anderen zijn naar de binnenzijde van den sector gericht;hoeven bij deb stroom worden versterkt en alle toegangen naar de nieuwe positie met ijzerdraad beschermd.(wordt vervolgd op 4)
Tot ik ontdekte; de schoonheid van het leven,Het leven bestaat ook uit haat, tot ik ontdekte dat dat alleen onwetendheid was.bang voor lief te hebben tot het mijn hart raakte en het gevoel plaats maakte voor zonovergoten dagen.Ik had schrik om oud te worden tot ik zag dat wijsheid groeide.Bang voor de toekomst, tot ik ondervond dat waarheid sterker maakte.Ik had schrik voor pijn tot ik leerde dat pijn nodig was om te groeien. en ik had schrik voor mijn lot,tot ik ontdekte dat ikzelf de macht in handen had om mijn leven te veranderen.en ik voelde mij een kind van God. (Met de groetjes van ploef en nog een gezellig weekeind)
Ik was bang tot ik besefte,dat ik mocht beminnen. Ik was bang om te falen,tot ik ondekte dat ik alleen faalde als ik niet probeerde. Ik was bang voor waardering te hebben tot ik ontdekte om tevreden te zijn. Ik was bang voor de mening van anderen tot ik ontdekte dat mensen een mening over mij zouden hebben. Ik was bang voor afwijzing, tot ik leerde mezelf te vertrouwen. Ik was bang voor de waarheid,tot ik zag hoe lelijk leugens waren. Ik was bang voor de dood tot ik ontdekte dat de dood niet het einde was maar het begin
Vanop de berg, wil de heer ons tonen,dat wij alles wat ons in vreugde en verdriet kan overkomen,in een ontmoeting met het ware licht kunnen te boven komen.
Laat los het doodgewone van elken dag,doorbreek het levensritme van normaal en altijd zo.Neem de tijd om te kijken hoe anderen voor elkaar opkomen,om te luisteren hoe anderen spreken met elkaar;om te voelen hoe anderen vreugde geven aan elkaar en je ontdekt dat er nieuwe levenskrachten zijn voor jou; voor mij. (Met de groetjes van ploef)
Als kind van God,zijn wij zijn droom,en God die bij ons woont gaat altijd met ons mee,zijn ontferming schenkt hij ons in een vertouwelijke bede.hij blijft ons trouw,wij hebben het gehoord;Gij zijt die ik beminde.
Ieder mens is graag bemind, met tederheid omringd,zelfs ook het kleinste kind,de levensvreugde van zovele lieve schatten,is niet in mensenmaat te vatten.
Ten is weer geen goe were maar ja,wij moeten er kontent om zijn en blij dat wij nog leven.Mijn buur vrouwken zinna komt ook al niet meer buiten met dat weer en ik, ik krijge goesting om ne keer te wrijen maar ja mijn baasken laat mij niet meer buiten lopen,kwestie van da 'k niet zo goed kan luisteren als 't over de meiskens gaat.in ieder geval 'k hebbe al mijn hoedjen aan en vers gewassen maar 'l lukt mij niet;binnen is binnen zegt mijn baasken en weet je wat mijn baasken kan den pot op en als hij de deure open laat ben ik er vanonder,goe of slecht weere 't kan mij niet schelen want 'z is de moeite waardt. ps niet doorvertellen aan mijnen baas?'t is gemakelijk voor hem hij heeft zijn plezierkens bij de hand. Allé de groetjes van ik ploef) (ssst nie zeggen aan mijnen baas anders mag ik weer niet gaan wandelen)
(Foto Weg van Gheluwvelt naarBeselaere)De tegenstander lag juist over het water.Inhet begin van den nacht meent den vijand dat de bezetters van den dijk buiten strijd waren en tracht hij op veschillende punten over den Yzer te trekken: tegenover de hoeve Dupré, bij Schoorbakke, in den sector van het13° tegenover den weg van Beerst,waar kommandant Chabot een onoverwinbaren weerstand biedt tegen al de herhaalde aanvallen. Na die nachtelijke mislukkingen, houdt het bombardement op en dooft de phosforeceerende glans uit. Achterwaarts verzwakken de geweldige mokerslagen en vooral zinkt over het slagveld een ligubere,vreeswekkende stilte.Gescheiden door het watervlietje,verzamelen de beide zenuachtige partijen hun krachten en beloeren ze elkander.Tegenover den weg van Keiem sluiert een schip,tegenover een kade,waar in vredestijd de vaartuigen hun lading voor de omgeving losten.De kalmte wekt in de ziel een beng voorgevoel.Op zeker ogenblik bemerkt luitenant Severin,die de kompagnie genie aanvoert, welke voor de kade de wacht houdt,in de verte naar Keiem op een gepinkel van zwevende en dansende lichtjes."Op 1200 meter....Legt aan? "vuurt gebiedt hij. De lichtjes verwijderen zich, maar verschijnen elders weer en dwalen den ganschen nacht van de eene plaats naar de andere rond.Naarmate den tijd voorbijgaat,verhardt een lichte vordt het water en prikt in de huid.Oververmoeid en overmand door slaap,sluiten de mannen de oogen.Eenige uren gaan voorbij, en dan dooven een na een zwakke sterren uit;de nevelen zeilen in een bleekachtig licht."Wat voeren ze nu uit?Daar....en daar en daar nog eens,luitenant?" klinkt het. In de wazige schemering liet men nu traag,zonder zichtbaren motor,zonder zichbaren armen, en bewegelijk en licht opdrijvende steunstukken,twee voetbruggen naderen, waarvan de deelen te voren gereed gemaakt en in den nacht aaneen gepast zijn, in grootste stilte.Terwijl de offricieren dit duivelsch spel nog aanschouwen, beginnen de manschappen,die hun zinnen schijnen verloren te hebben, op de onkwetsbare en automatische dingen te vuren."Verspeelt uw kardoezen niet?" roepen de oversten.Maar de manschappen zijn verdwaasd, luisteren niet, en terwijl hun kogels op de bruggen terugkaatsen of er over heen glijden, verbrijzelen de goede vijandelijke schutters en de mitralleurs het hoofd van ieder, die dit boven de borstwering verheft om te vuren; en weldra liggen tal van soldaten, een adjudant en een luitenant der kompagnie daar met verpletterden schedel.wordt vervolgd op 3
Met u mijn heer,ga ik de veertig vastendagen binnen,open mijn handen om met u met heel mijn hart,heel mijn liefde en al mijn krachten te ontvangen in uw woord.Open mijn handen om met u,die leeft in de mensen om mij heen,om te delen al wat hij mij hebt gegeven. Open mijn hart om u te ontmoeten,want 'vasten' is een kans om alles wat mij van u verweidert af te bouwen en onder je vleugels te leven. Met u erbij gaan mijn handen,en mijn hart helemaal open voor je liefde?. Met u erbij,want u benteen zon vol kracht. (MET DE GROETJES VAN PLOEF)
Gewerkt alsof je geen geld nodig hebt, gedanst alsof niemand naar je aan 't kijken is. gezongen alsof niemend je kon horen,lief gehad alsof niemant je ooit gekwetst heeft.geleeft alsof het paradijs hier op aarde was? dan wordt het de moment om eens uit te testen.
(Met de groetjes van ploef) hoe eerder je er aan begint hoe beter 't voelt.)
Man gaat slapen en wacht geduldig op zijn vrouwken.Na een tijdje komt ze naar bed en hopende op een gezellige partij,legt ze zich in bed met haar hoofd naar achter aan 't voeteind,trekt haar slaapkleed naar omhoog,en opgetrokken benen,ze roept haar man die al half slapend zijn hoofd optilt en verwonderd kijkt zegt, zou je niet eerst je haar kamen en je valse tanden inbrengen. ( Met de zondagsche groetjes van ploef)
Meisje gaat naar de dokter? Den dokter vraagt haar wat er misloopt;Het meisje zegt den laatsten tijd ben ik altijd onwel, overgeven en koppijn.Den dokter zegt. 'k al eens je bloed onderzoeken,na een tijdje komt de dokter terug en zegt,allé ,ik wens je proficiat, je bent in verwachting.Het meisken erg ontdaan zegt.Dokter dat kan toch niet,nooit had ik betrekking met een jongen?Den dokter denkt even na en zegt.slaapt je hij met je venster open?Het meisken zegt spontaan ja dat is toch gezond?waarop de dokter zegt; ewel 't zal dan van de vliegende fluiten zijn jonge dame. (Met de zondaagse groetjes van ploef)
Foto (Boesinghe, Puin van het kasteel))Zo ging het dus bij Diksmuide toe.De Duitschers offerden er regimenten volk, meestal jonge mannen, veel studenten uit den besten stand.Soms brachten de aanvallers een walm van alkohol mede. Dronken stuurde men men hen in den storm en in de dood.Maar al die aanvallen mislukten. Soms weken weken de onzen uit een deel van een loopgraaf, maar in een heftigen tegenaanval wierp men den grijzen vloed terug.Te Beerst, te Eessen, te Woumen zag men dedetachementen. vertrekken En terug keerde dan een stroom van gewonden en een geteisterde groep, wie de huivering over het wezen lag, de overlevenden, de vluchtelingen welke onthaald werden op scheldwoorden en hoon.Neen, 't ging niet bij Diksmuide en de Duitsche staf zocht een andere plaats, om door te breken.Zijn keus viel op Tervate, een gehucht aan den Yzer, ten Noorden van Diksmuide,tegenover het dorpKeiem.Er was vroeger een brug voor den weg van Keiem naar Stuivekenskerke en Pervijse. Van hier tot Schoorbakke maakt den rivier een scherpe bocht en de Duitschers meenden daar een voor de Belgen zwakke plek te vinden.En inderdaad was de plek zwak, nu men aan onze zijde met zulk een zwakke troepenmacht stond en decbeloofde hulp der Franschen maar uitbleef.Keiem, zooals wij gezien hebben,was verloren gegaan en dus kon den tegenstander daar den rechteroever van den Yzer bezetten en met geschut en vooral met machienegeweren van de kronkelingen gebruik maken om de Belgen in de flanken te bestoken. In dezen sektor lagen drie regimenten van de 4° divisie: Het 8°,10° en 13° linie.Het 8° was belast met de verdediging der brug van Tervate. Deze was opgeblazen, maar bij het gehucht lag een schip waarvan de Duitschers gebruik zouden maken.Het 2°bataljon van 't 8° lag ten Zuiden van het 3° ten Noorden der brug, terwijl het 1° dat al zware verliezen geleden had, in reserve was te Stuivekensberge, tien minuten van daar.Voor alle voorzorgen en omdat de linie toch zoo flauw bezet was plaatste men nog twee kompagnies genie bij Tervate, mannen wier taak het niet was aktief in gevechten op te treden.Maar men moest nu alle krachten gebruiken.'t Was de avond van 21°Oktober. De Duitschers richtten een geweldig vuur op one stellingen.Den tegenstander lag juist over het water.wordt vervolgd op (2)
Zou danken soms zijn; het goede zien,en wuiven naar mensen of groeten misschien. De hoop die je geeft, het woordt die je spreekt,spontaan en beleefd. Een zucht van verlichting,een steun in de rug,een hand in je ,je richting vreugde nog uiten,om vriendschap te sluiten.
voor anderen leven,tevredenheid tonen en onrecht vergeven. vergeten wat griefde en diep in je hart antwoorden op liefde.
God, als je weet wat er in de wereld en ons land gebeurd,weet je ook wat er in ons hart omgaat. Wij leven en groeien in een wereld die vaak willd en onherbergzaam is en soms ronduit barbaars. Dat ontreddert ons en maakt ons moedeloos.Maak ons aandachtig voor elke glans van schoonheid, voor ieder teken van goedheid, voor woorden en gebaren van gastvrijheid. Wees voor ons als een goede moeder en vader, begeleid ons in de taak die ons gegeven is en in de verantwoordelijkheid die op ons rust, in deze wereld van goed en kwaad. (Groetjes van ploef) tekst uit 't parochieblad.
(Foto; Wat van Passchendale overblijft)Terwijl in hun gracht met stilstaande water, de enkele mannen van luitenantSeverin en kommandant Louis, tot aan hun schouders in den vloed, zonder eten of drinken na een slapeloozen nacht geduurende zeven uuren zullen vuren op de Duitschers, die over de voetbruggen komen,, vraagt majoor Aulaerts van het 9'linie, die verneemt hoe de vijand bij de Roode Hoeve nog een brug slaat,versterking aan zijn overste Reding. Deze zendt twee compagnien waarvan een door zijn zoon wordt aangevoerd, maar hoe prachtig ze ook aanmarcheerden worden deze afdeelingen reeds vernietigd voor zij den Yzer bereikten.Luitenand Legrand en luitenand Mahieu worden gedood en luitenant Berg is doodelijk gewond, terwijl men majoor Aulaerts gekwetst wegvoeren moet. Van oversten beroofd, gedund door de machienegeweren van de bocht overtuigd van de onmogelijkheid in deze kromming, die reeds doorboord is en waarin een vloed van mitrailleurs en voetvolk doordringt, nog verderen weerstand te kunnen bieden, wijken de soldaten van het 2', met hun gewonden, naar den weg van Schoorbakke rechts van de brug zal het bataljon Lippens nog den ganschen dag stand houden de bocht is dus tusschen den haak van luitenant Severin tot aan hetbataljon Lippens. open voor den vijand die zich verschanden gaat op de hoeven en in de grachten, wanhopige pogingen werden in het werk gesteld om den tegenstander nog te verjagen. Majoor Blairon zond zijn laatste reserve, de compagnie Pire, die juist wat rust geboot omdat den vorige dag afgelost was.De officier stapte aan het hooft van zijn mannen.'tGing door een geweldig vuur; veel soldaten, de fourier, een korporal sneuvelden ; dan viel den luitenant zelf. En 't werd nog erger. Eensklaps barstten de mitrailleurs los. Van de kompagnie bleven nog eenige mannen over, zonder oversten. Ze kropen terug tusschen de gewonden, over de dooden. Men hoorde tusschen de knallen der granaten en het fluiten der kogels gekerm. gekreun, geschrei. De toestand was verschrikkelijk. Hier scheen geen uitkomst meer.WIE ZICH EVEN BLOOT GAF? WAS EEN MAN DES DOODS.Kolonel Couturiau zond dan het 1'bataljon van het 8' in 't vuur. We hebben reeds gezegd, dat dit in reserve was te Stuivekenskerke, het kleine dorp,dat daar altijd zoo vergeten lag tusschen de weiden, ver van de groote wegen. Maar den vijand vond het dus wel en had het den ganschen nacht beschoten. Op enkele inwoners na, waren alle inwoners gevlucht;.Alleen de pastoor en den onderwijzer waren op de dorpsplaats gebleven om de gewonden bij te staan. Weer geven wij het woord aan Marguerite Baulu om de episode van de 35 mannen van dit 1'bataljon te beschrijven. Haar verhaal geeft den lezer een denkbeeld van al het moordadige van dezen eersten Yzerslag ..In den nacht van 21 op22sliep het dorp Stuivekenskerke vreedzaam. Eensklaps schkudde tegen den ochtend een geweldige ontploffing de huisjes. De straatsteenen sloegen de ruiten uit, en aldus werd brutaal ook een raam geopend van een school waar de compagnie Pottier kantoneerde.Maes(een soldaat uit Coxyde, voor den oorlog onderwijzer), was zoo afgemat daar hij den vorigen dag loopgraven gemaakt had, dat hij pas een seconde na de slag ontwaakte; in de terugkeerende stilte gingen zijn oogen open op het bevallig dekor van een schoolklas, kleine lessenaars, een bord, wantkaarten. Maar onmiddelijk daarna slingerde een nieuw gedonder de potten met geraniums van 't vensterkozijn en 't roode steengruis over den vloer."Buiten vallen er nog bloempotten, mompelde Graide( een der manschappen van de compagbie) en weemoed vervulde eensklaps zijn hart. Gedurende eenige oogenblikken volgde hij met het oog de dikke schrapnellwolken tegen den hemel." als hij onzen Yzerveldtocht aan de kleine boeren van Coxyde vertelt, zult hij ook uw blik naar Stuivekenskerke moeten wenden",zei hij tot Maes" want er is iets, dat mij zegt,dat de veldtocht hier voor mij eindigen zal." "Zijt gij hek...wilt ge...." Maar hij werd onderbroken door het vreeselijk lawaai dat het dorpje van de kleine school vervulde.vervolg op nummer 5
Wie lief kan zijn,aanvaard elkaar zijn fouten,ze geven vrijheid,geven ruimte om zichzelf te vinden,zonder dat ze elkaar hinderen.Ze aanvaarden ook mensen hun fouten;hoe vervelend die ook kunnen zijn, hoeveel geduld je er voor moet hebben.Ze weten dat wij met de fouten die wij 't liefst niet zouden hebben moeten leren leven.
(Foto Duitsche soldaten op de uitkijk in het duin van Oostende)Als de kardoezen der genie uitgeput zijn, trekken de Duitsche soldaten over de bruggen en hechten zich op de helling van den dijk aan de overzijde, waar ze door de kruin geschieden zijn van onzen schiet-loopgraaf,die nu zwijgen moet. Bij deze aanwijzing van gemis aan munitie, hijscht de vijand zich al kruipend op den dijk,en slaat met den geweerkolf op de mannen der genie, die daar ontwapend beneden hem zitten. Velen worden aldus doodgebeukt.Enkelen,die nog patronen bezitten, bieden weerstand ,maar de anderen vluchten naar Tervate,en verspreiden rond zich het alarm en de schrik."De Duitschers zijn er over...Achteruit?Ze zijn met vier honderd?" roepen de eersten."Ze zijn met duizend?" schreeuwen de volgenden.Ze zijn met tweeduizend?" herhaalt men van alle zijden.Eenige officieren van het 8° trachten de vluchtelingen tegen te houden, maar den chaos van waanzin sleurt deze mee naar de brug van Tervate en drijft ze op de helling,waarop de vijand mitrailleurvuur richt, zoodat de onzen bloedend over elkaar in de gracht tuimelen. Opgeschrikt door het gerucht dezer ramp snelt majoor Blairon uit de smidse,links van de brug,houd wat hij kan van de verschrikte vluchtelingen tegen, groepeert ze en luistert dan bleek van woede naar hun verslag en laat te Vicogne, een kasteeltje,wat verder tegen Stuivekenskerke colonel Couturiau verwittigen door den Wielrijder Wittamer, die, terwijl hij op zijn fiets springt,zijn chef hoort mompelen:"Zoolang ik leef,zullen ze niet over de brug trekken."Daarna kalmeert de kolonel de paniek der manschappen van de genie, die hij heeft kunnen verzamelen,en stuurt hen naar hun stelling waar van minuut tot minuut, de toestand nog ernstiger wordt.En inderdaad, is in een poging van heldhaftigen weerstand,majoor Deltenre gesneuveld,en zijn er acht officieren buiten gevecht.Drie slechts blijven overeind aan 't hoofd een handje vol mannen. Onvermijdelijke verwarring vergroot de ramp.Toch slaagde luitenant Severin er in om achter het massief van den dijk 80 soldaten te verzamelen, en vermeerderd met de compagnie Louis van het achste die rechts van hem stond,vestigt bij zich loodrecht op den dijk, drie honderd meter ten Zuiden van de weg naar Keiem,ongeveer op de hoogte van paal elf.De vijand is dus over de rivier,en verspreidt zich langs den dijk en in de grachten.Hij is op dit oogenblik nog niet zeer talrijk maar organiseert zich meesterlijk;twee machienegeweren in den dijk opgesteld, vegen den kruin-noord enzuidwaardts, anderen zijn naar de binnenzijde van den sector gericht;hoeven bij deb stroom worden versterkt en alle toegangen naar de nieuwe positie met ijzerdraad beschermd.(wordt vervolgd op 4)
Tot ik ontdekte; de schoonheid van het leven,Het leven bestaat ook uit haat, tot ik ontdekte dat dat alleen onwetendheid was.bang voor lief te hebben tot het mijn hart raakte en het gevoel plaats maakte voor zonovergoten dagen.Ik had schrik om oud te worden tot ik zag dat wijsheid groeide.Bang voor de toekomst, tot ik ondervond dat waarheid sterker maakte.Ik had schrik voor pijn tot ik leerde dat pijn nodig was om te groeien. en ik had schrik voor mijn lot,tot ik ontdekte dat ikzelf de macht in handen had om mijn leven te veranderen.en ik voelde mij een kind van God.
Ik was bang tot ik besefte,dat ik mocht beminnen. Ik was bang om te falen,tot ik ondekte dat ik alleen faalde als ik niet probeerde.
Vanop de berg, wil de heer ons tonen,dat wij alles wat ons in vreugde en verdriet kan overkomen,in een ontmoeting met het ware licht kunnen te boven komen.
Laat los het doodgewone van elken dag,doorbreek het levensritme van normaal en altijd zo.Neem de tijd om te kijken hoe anderen voor elkaar opkomen,om te luisteren hoe anderen spreken met elkaar;om te voelen hoe anderen vreugde geven aan elkaar en je ontdekt dat er nieuwe levenskrachten zijn voor jou; voor mij.
Als kind van God,zijn wij zijn droom,en God die bij ons woont gaat altijd met ons mee,zijn ontferming schenkt hij ons in een vertouwelijke bede.hij blijft ons trouw,wij hebben het gehoord;Gij zijt die ik beminde.
Raak eens met stomheid, de ruwe hand van een ouderling aan,en je ziet de tederheid als licht door de koude wereld gaan.
Ieder mens is graag bemind, met tederheid omringd,zelfs ook het kleinste kind,de levensvreugde van zovele lieve schatten,is niet in mensenmaat te vatten.
(ssst nie zeggen aan mijnen baas anders mag ik weer niet gaan wandelen)
(Foto Weg van Gheluwvelt naarBeselaere)De tegenstander lag juist over het water.Inhet begin van den nacht meent den vijand dat de bezetters van den dijk buiten strijd waren en tracht hij op veschillende punten over den Yzer te trekken: tegenover de hoeve Dupré, bij Schoorbakke, in den sector van het13° tegenover den weg van Beerst,waar kommandant Chabot een onoverwinbaren weerstand biedt tegen al de herhaalde aanvallen. Na die nachtelijke mislukkingen, houdt het bombardement op en dooft de phosforeceerende glans uit. Achterwaarts verzwakken de geweldige mokerslagen en vooral zinkt over het slagveld een ligubere,vreeswekkende stilte.Gescheiden door het watervlietje,verzamelen de beide zenuachtige partijen hun krachten en beloeren ze elkander.Tegenover den weg van Keiem sluiert een schip,tegenover een kade,waar in vredestijd de vaartuigen hun lading voor de omgeving losten.De kalmte wekt in de ziel een beng voorgevoel.Op zeker ogenblik bemerkt luitenant Severin,die de kompagnie genie aanvoert, welke voor de kade de wacht houdt,in de verte naar Keiem op een gepinkel van zwevende en dansende lichtjes."Op 1200 meter....Legt aan? "vuurt gebiedt hij. De lichtjes verwijderen zich, maar verschijnen elders weer en dwalen den ganschen nacht van de eene plaats naar de andere rond.Naarmate den tijd voorbijgaat,verhardt een lichte vordt het water en prikt in de huid.Oververmoeid en overmand door slaap,sluiten de mannen de oogen.Eenige uren gaan voorbij, en dan dooven een na een zwakke sterren uit;de nevelen zeilen in een bleekachtig licht."Wat voeren ze nu uit?Daar....en daar en daar nog eens,luitenant?" klinkt het. In de wazige schemering liet men nu traag,zonder zichtbaren motor,zonder zichbaren armen, en bewegelijk en licht opdrijvende steunstukken,twee voetbruggen naderen, waarvan de deelen te voren gereed gemaakt en in den nacht aaneen gepast zijn, in grootste stilte.Terwijl de offricieren dit duivelsch spel nog aanschouwen, beginnen de manschappen,die hun zinnen schijnen verloren te hebben, op de onkwetsbare en automatische dingen te vuren."Verspeelt uw kardoezen niet?" roepen de oversten.Maar de manschappen zijn verdwaasd, luisteren niet, en terwijl hun kogels op de bruggen terugkaatsen of er over heen glijden, verbrijzelen de goede vijandelijke schutters en de mitralleurs het hoofd van ieder, die dit boven de borstwering verheft om te vuren; en weldra liggen tal van soldaten, een adjudant en een luitenant der kompagnie daar met verpletterden schedel.wordt vervolgd op 3
Met u mijn heer,ga ik de veertig vastendagen binnen,open mijn handen om met u met heel mijn hart,heel mijn liefde en al mijn krachten te ontvangen in uw woord.Open mijn handen om met u,die leeft in de mensen om mij heen,om te delen al wat hij mij hebt gegeven. Open mijn hart om u te ontmoeten,want 'vasten' is een kans om alles wat mij van u verweidert af te bouwen en onder je vleugels te leven.
Man gaat slapen en wacht geduldig op zijn vrouwken.Na een tijdje komt ze naar bed en hopende op een gezellige partij,legt ze zich in bed met haar hoofd naar achter aan 't voeteind,trekt haar slaapkleed naar omhoog,en opgetrokken benen,ze roept haar man die al half slapend zijn hoofd optilt en verwonderd kijkt zegt, zou je niet eerst je haar kamen en je valse tanden inbrengen.
( Met de zondagsche groetjes van ploef)
Meisje gaat naar de dokter? Den dokter vraagt haar wat er misloopt;Het meisje zegt den laatsten tijd ben ik altijd onwel, overgeven en koppijn.Den dokter zegt. 'k al eens je bloed onderzoeken,na een tijdje komt de dokter terug en zegt,allé ,ik wens je proficiat, je bent in verwachting.Het meisken erg ontdaan zegt.Dokter dat kan toch niet,nooit had ik betrekking met een jongen?Den dokter denkt even na en zegt.slaapt je hij met je venster open?Het meisken zegt spontaan ja dat is toch gezond?waarop de dokter zegt; ewel 't zal dan van de vliegende fluiten zijn jonge dame.
AAN ALLEN VOOR VANDAAG EEN FIJNE VALENTIJN VANWEGE PLOEF IK SCHENK JE EEN MOOIE BLOEM UIT PURE LIEFDE VOOR IEDEREEN DIE OP MIJN BLOG KOMT
Foto (Boesinghe, Puin van het kasteel))Zo ging het dus bij Diksmuide toe.De Duitschers offerden er regimenten volk, meestal jonge mannen, veel studenten uit den besten stand.Soms brachten de aanvallers een walm van alkohol mede. Dronken stuurde men men hen in den storm en in de dood.Maar al die aanvallen mislukten. Soms weken weken de onzen uit een deel van een loopgraaf, maar in een heftigen tegenaanval wierp men den grijzen vloed terug.Te Beerst, te Eessen, te Woumen zag men dedetachementen. vertrekken En terug keerde dan een stroom van gewonden en een geteisterde groep, wie de huivering over het wezen lag, de overlevenden, de vluchtelingen welke onthaald werden op scheldwoorden en hoon.Neen, 't ging niet bij Diksmuide en de Duitsche staf zocht een andere plaats, om door te breken.Zijn keus viel op Tervate, een gehucht aan den Yzer, ten Noorden van Diksmuide,tegenover het dorpKeiem.Er was vroeger een brug voor den weg van Keiem naar Stuivekenskerke en Pervijse. Van hier tot Schoorbakke maakt den rivier een scherpe bocht en de Duitschers meenden daar een voor de Belgen zwakke plek te vinden.En inderdaad was de plek zwak, nu men aan onze zijde met zulk een zwakke troepenmacht stond en decbeloofde hulp der Franschen maar uitbleef.Keiem, zooals wij gezien hebben,was verloren gegaan en dus kon den tegenstander daar den rechteroever van den Yzer bezetten en met geschut en vooral met machienegeweren van de kronkelingen gebruik maken om de Belgen in de flanken te bestoken. In dezen sektor lagen drie regimenten van de 4° divisie: Het 8°,10° en 13° linie.Het 8° was belast met de verdediging der brug van Tervate. Deze was opgeblazen, maar bij het gehucht lag een schip waarvan de Duitschers gebruik zouden maken.Het 2°bataljon van 't 8° lag ten Zuiden van het 3° ten Noorden der brug, terwijl het 1° dat al zware verliezen geleden had, in reserve was te Stuivekensberge, tien minuten van daar.Voor alle voorzorgen en omdat de linie toch zoo flauw bezet was plaatste men nog twee kompagnies genie bij Tervate, mannen wier taak het niet was aktief in gevechten op te treden.Maar men moest nu alle krachten gebruiken.'t Was de avond van 21°Oktober. De Duitschers richtten een geweldig vuur op one stellingen.Den tegenstander lag juist over het water.wordt vervolgd op (2)
