k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
De goede kant aan ouder worden is vaststellen dat je , zo oud bent als je zelf wilt. Evenveel presteren op je 60ste wil zeggen dat je,als je jong waart te weinig hebt gepresteerd. Oud worden laat alles mooi blijken,van 't ondergaan der zon en het aanvaarden van de herfst, Ouder worden laat uw gebreken zien, maar ze hebben geen nut meer.
(Foto van de Luiksche gefusileerden van de Chartreuse naar de begraafplaats))"Héléne ,ik kan niet",aantwoorde ze met tranen in de oogen"Ze dringen mij voorwaarden op die ik niet aannemen kan. ik heb een heilige verbintenis aan gegaan, die ik tot den dood toe zal houden." Toch had ze nog hoop,dat het vonnis niet zou uitgevoerd worden.Ze zei tot haar zuster, dat omlangs een meisje van 27 ook ter dood veroordeeld was geworden,maar genade kreeg."Ik ben er slechts drie en twintig en heb alle rechten te mogen hopen."Gabrielle droeg haar zuster nog boodschappen op, onderandere de huur van haar kamer te betalen.Den 30" liep het gerucht,dat zij naar Duitschland gevoerd was.Haar zuster vernam dit, maar haar vreugde was van korten duur.Weldra vernam ze , dat Gabrielle nog in de gevangenis van Sint-Gilles was.Den 31" kon Géléne met veel moeite haar nog eens bezoeken. In de gang van de gevangenis ontmoette ze een bewaker, dien ze kende en er nu doodelijk bleek uit zag."Hebt gij voetstappen voor uw zuster gedaan?" vroeg zij"Ja een verzoek om genade."(Héléne had voor haar zuster geteekend samen met Gabrielle's meter)."Belooft ge mij 't geheim te bewaren.?" vroeg den bewaker."'t Is voor morgen ochtend. Gabrielle wordt gefusilleerd."Om drie uur zag Héléne haar zuster, Gaby was vroolijk, maar zag de ontsteltenis van haar zuster. Héléne vond de moed de waarheid te zeggen."Gaby,'t is voor morgen ochtend", fluisterde ze.De veroordeelde werd rood, dan bleek, maardaarop weer kalm."Ik verwachte het", zei ze."Louise de Bettignes (een medeveroordeelde) en de anderen zijn naar Duitschland vertrokken en ik ben hier."En Gabrielle trooste zelve haar zuster.Na het onderhoud moesten ze voor altijd scheiden.'tWas een aangrijpend tooneel.Toen Héléne't gebouw verliet, reed den auto aan,met de rechters, die het vonnis kwamen bekend maken.Den laatsten nacht werd Gabrielle door een Duitsch soldaat bewaakt.Zij borduurde tot een uur en vertelde hem van haar jeugd.Die soldaat was een ongeloovige; de veroordeelde betoogde hem, dat er een God was.Dan schreef ze tot half drie. Daarna wilde ze wat rusten en vroeg aan den Duitscher om haar om half vijf te wekken.Ze sliep zoo rustig, dat de soldaat haar pas om vijf uur wakker maakte.Gabrielle vroeg hem dan een blad klimop te halen, wat hij deed.Zoo naderde het laatste oogenblik.Daar ze geen schaar bezat, verzocht zij den bewaker met zijn zakmes een lok van haar haren af te snijden.Hij deed het eerbiedig. ze voegde er het blad klomop bij, een luchifer-doosje, een broche en de brieven."Voor mijn zuster",zei ze.Aan den Duitschen en aalmoezenier wilde ze niet biechten.Wordt vervolgd op(6)
De beste oplossing om een regering te krijgen en belgie te laten bestaan is volgens mij het volgende; Zet ze allen zonder wedde tot ze een behoorlijke oplossing hebben en je zult zien. (T ZAL RAP OPGELOST ZIJN.)
Hoe zou de wereld er uitzien; moest de zon niet meer bestaan,de wolken en de regen, de bossen en de heide,mens en dier, de sterren en planeten,het water en de zee, de bloemen in de weide,en bovenal, die God die alles heeft geschapen.
(Generaal Jacques leest de namen af der gefusilleerden van Luik tijden de herdenkingsplechtigheid)) Door een Duitsch advokaat wilde men haar laten bijstaan.Gabrielle weigerde,zeggen", dat zij zelve't best haar zaak zou verdedigen."Waarom hebt hij den inlichtingendiest georganiseerd"vroeg men haar."Waarom?Uit haat tegen uw daden, vooral uit liefde voor mijnland en mijn Koning.,""Uw Koning", tergde de Duitschers,"" uw Koning,'t is een pop, een Koning van karton?;"Mijn Koning", riep ze uit,"bevindt zzich in uw loopgraven, bij de soldaten. Uw keizer integendeel houdt zich met zijn lievelingen buiten gevaar?" " waarom wildet hij ons kwaad berokkenen?" hernam meer fleemend den ondervrager. "Wij hebben u toch niets misdreven."" Wat Gij hebt ons niets midaan", zo gaf Gabrielle aan haar verontwaardiging lucht." Dat is durven zeggen gaat over hout.Maar ge kijkt me toe als de verpersoonlijking van het kwaad?Gij hebt geplunderd, verwoest, ons land in vuur en vlam gezet; niet alleen onze soldaten,ook onschuldige burgers, zelfs vrouwen en kleine kindders hebt ge gemarteld?....."" Die vertelselkens heeft men u wijsgemaakt"onderbrak den voorzitter.Wijs gemaakt?Met eigen oogen heb ik gezien, zoo bekrachtigde Gabrielle haar stoute beschuldigingen. "Maubeuge heb ik zien branden.In de zakken uwer soldaten vond ik afgekapte kinderhandjes. In de nabijheid van Charleroi, heb ik, onder de duivelsche uitjouwingen uwe, manschappen, aaneengebonden vrouwen in de Samber zien werpen.'k Heb een echtgenoot zien doodschieten, wiens vrouw hem met haar kleed tegen de kogels uwer beulen poogde te beschermen.Ik persoonlijk heb dat lijk begraven.Ik heb gezien"Zwijg", gebood den Duitscher. "Een vrouw mag zich daarmee niet bemoeien.... Weet gij dat uw spionnendaden den dood verdienen?" "Ik ben geen spion, die met de uwe mag vergeleken worden.'k Heb het gedaan in mijn eigen land, voor mijn eigen regeering, voor mijn eigen vaderland.Gij, integendeel,zijt tegen alle recht in ons land binnengevallen; en steunt alleen op 't geweld.Ge wild mij dooden...... doe het." "En indien wij u genade verleenden?" "Dan zou ik herbeginnen."Ze weigerde opnieuw haar medehelpers te noemen.Eens zei men haar, dat dat er vier agenten van haar dienst aangehouden waren. De Duitschers wilden hun namen van haar weten."Gij zijt domkoppen?"riep ze," Toen gij mij aanhieldt, hebt ge dan mijn naam aan een gevangene gevraagd?Doe dus voor hen, als voor mij?"Ik ken er geen van."Den 8* Maart werd het vonnis uitgesproken 't was de dood.Den 1* April werd het voltrokken.Gabrielle weigerde een vraag tot genade te onderteekenen.Haar zuster, die haar eenige malen bezoeken kon, smeekte het haar toch te doen.vervolg op (5)
's Anderendaags na het middagmaal,zat Gabrielle een tas torrealine te drinken. Met veel lawaai vielen drie mannen bij haar binnen; twee Duitschers en een Antwerpenaar.Als zij zich kenbaar gemaakt hadden, antwoorde Gabrielle:"u,"boches",kan ik niets verwijten, gij vervult uw stiel?Maar gij, Belg, boezemt mij afschuw in.Gij moest beschaamt zijn?"Na 2 uren huiszoeking, klonk het bevel:"Gij zijt onze gevangene. Mee met ons naar de kommandantuur?"Men bevool haar nevens den begeleider van een grijze auto plaats te nemen, goed in 't zicht, als om de voorbijgangers den indruk te geven dat ze met de Duitschers in bevriende verstandhouding leefde.Doch Gabrielle Petit nam het zoo niet op?Ik ben geen geleidster der Boches, maar eene Belgische gevangene", schreeuwde zij de menschen toe.De chauffeur bevool haar te zwijgen." Zwijgen ,doe ik niet", riep ze verontwaardigd"'k Heb het recht op mijn ongeschonden reputatie, mijn landgenooten wil ik niet schandalizeeren?""Zoo ge niet zwijgt", dreigde de Duitscher;" geef ik u een slag in 't aangezicht?"" Doe het als ge durft", dreigde Gabrielle terug, "maar met mijn hoedenspeld steek ik dwars door je hand, zoodat de auto zich tegen de huizen te pletter loopt."Den 21*Januari 1916 kwam een net gekleede heer in haar woning,Antwerpschen steenweg 61 te Brussel en vroeg naar mej Legrand. Men antwoordde hem, dat er daar geen mejuffer Legrand woonde. De man ondervroeg ook andere huurders, en vernam dat er daar wel een jong meisje leefde." Haar naam?" " Mejuffer Petit, maar ze is nu niet thuis."Hij hield aan en vernam dat Gabrielle ook een kamer had in de schouwburgstraat,19 Daar werkte ze.Dat was genoeg,en de aanhouding had plaats, zooals wij die hiervoren vertelden. De zaak werd geleid door een der oversten van de geheime politie Goldsmidt.Gabrielle Petit werd in de gevangenis van Sint-Gilles opgesloten gehouden.Na de lange marteling der herhaalde, pijnigende ondervragingen, waarin de Duitschers steeds opnieuw,doch vergeefs, poogden haar medehelpers om den draad van haar werk te kennen, werd zij eindelijk voor een zoogenaamd gerecht gebracht.(wordt vervolgd op 4)
Zoals die stroom steeds weer zijn weg herneemt voel je elke dag een beetje meer wie je ook bent. Wat het leven met je voorheeft. Je leert vertrouwen,hopend altijd weer. Zo deinen wij,zacht ingenomen in de kring van iemands adem mee. Je deelt zo stil, elkanders pijn en dromen met zo een liefde eind'loos als de zee.
(Foto Verduin ligt ver)En nu noemen wij Gabrielle Petit.Ze was geboren te Doornik,op 20 Februari 1893.Vroeg verloor ze haar brave moeder. Na met haar zuster Hèlène in een gesticht opgevoed te zijn,kwam ze naar de hoofdstad wonen, waar ze in 1915 haar meter, vrouw Hèlène Sagard, de zuster harer moeder ,leerde kennen.Gabrielle was een flinke jonge vrouw,schoon van lichaamsbouw,maar nog schooner door de reinheid van haar zielenadel. Als winkeldochter voorzag ze te Brussel in haar levensonderhoud.Ze was verloofd met een Belgische soldaat. In haar 24° levensjaar werd ze den1 April 1916 ter schietbaan van de hoofdstad, door de Duitsche militaire barbaren gefusilleerd. Haar verloofde was bij Luik gewond. ze verpleegde hem en na zijn genezing bracht ze hem door de Duitsche linies naar nederland en vergezelde hem naar Engeland. Dan besloot ze naar Belgiè terug te keeren.En daar neemt haar werkelijk militair leven aanvang:Achtergebleven Belgische jongeren naar Holland oversmokkelen en over de bewegingen van het Duitsche leger de nuttigste inlichtingen in winnen.Haar opsporingen oefent zij uit op een voornaam deel der vijandelijke vuurlijn,van bij Ieperen over Rijsel tot Maubeuge,te Brussel,te Antwerpen.En ze weet de Duitsche tegen spionnen te verschalken.Vandaag is ze kindermeid, natuurlijk om de Duitsche soldaten des te gemakkelijker te kunnen uithooren; morgen zit ze op een belangrijk strategisch punt, langs de waterkant rustig te visschen, maar haar oog en haar geest nemen aandachtig op wat rondom oprukt en terugkeert; overmorgen heeft zij't uitzicht van een handelsreizigster aangenomen, daarna verkoopt ze gazetten, om kort nadien een arme vluchtelinge te zijn, door medelijdende menschen in huis opgenomen.Niet al te lang duurt het, of de voornaamste chefs van haar dienst,wie ze de verzamelde inlichtingen moet overmaken, worden aangehouden, veroordeeld en terechtgesteld?Maar dat is voor Gabrielle Petiet geen sein tot aftocht.Integendeel,zoo mogelijk wordt haar ontembare ijver er nog meer door aangehitst. Tot een vertrouwelinge zei ze:"'tGevaar,ik vrees het niet.'kVervul de schoonste roeping welke een vrouw in oorlogstijd droomen kan?Mijn plicht zal ik doen,trots alles?'kWeet het wel, word ik gesnapt,dan plaatsen ze mij tegen den muur?" " En dan?" " Wel,dan ben ik in den Hemel? en koester maar geen vrees voor mij.Aan de " Boeges"zal ik geen mensch verklappen, zelfs niet in de wreedste folteringen.?Moet ik sterven, 't zal zijn in den dienst van mijn land, als soldaat, met geest en hart aan 't vaandel gewijd?.Haar oorlogsnaam was juffrouw Legrand.De Duitschers loerden op har en hielden haar koerier aan.Door een tegenspion liep ze in de val.'t Was een Hollander , die het wachtwoord kende. Ze aarzelde even, maar toch vertrouwde ze hem de brieven voor Holland toe-- militaire inlichtingen---De judas droeg ze recht naar de DuitschersWordt vervolgd op 3
Een echte vriend verlies je niet, Hij deelt in vreugde en verdriet, zwijgt en roddelt niet, Begrip en waarden moet een vriend je niet meer leren, want die verlies je niet.
Je voelt het aan zijn handdruk, je ziet het aan zijn ogen een uitbrukking van vriendschap, en toch ben je bang om alleen te ijn. Je droomt van wat zal komen, maar het zeggen kan je niet,of toch ik vind je tof, ik vind je lief, Ik wil je niet verliezen.
Ik hou van jou, al ben je anders, vriendschap is durven zeggen ik hou van jou vertrouwen geven en je veilig voelen, luistren, aanvoelen, stil worden; dat geeft kleur in je bestaan. je moet je onmacht en kleinheid niet verbergen, niet alleen dragen je kan altijd bij iemend terecht, Een echte vriend.
(De foto is van nu)All'e 'Tis ons bijna gelukt, op 28 december 2007 zijn wij 50 jaar gehuwd, met wat vallen en weer opstaan zijn wij nog altijd samen,volgens mij een heel grote prestatie, en een hoop geluk, dat wij dat nog mogen beleven.
(Met de groetjes van Roger en Henriette allias ploef)
Als iets zich in ons omkeert niet en lukken wil, als je ziet wat je nooit eerder zag, als geweld veranderd in iets mooi's dan is je geluk iets heel gewoon.
Gelukkig zijn is steeds opnieuw proberen, ben je rijk of ben je arm, gelukkig zijn moet je leren.
Liefde vreugde of verdriet, wat op je afkomt weet je niet, dus kijk niet te ver vooruit, het heeft geen nut je ziet geen fluit, dus denk aan jezelf en wees positief
(FOTO De Keizer" Kollosal?De dood:Dank u;Wilhelm)Het droevige hoofdstuk is nog niet geeindigd.Wij denken aan Franck en Baeckelmans.Jozef Baeckelmans en Alexander Franck waren van Antwerpen.Baeckelmans werkte te Brussel met Wallonie en Franck te Gent. In dit proces werden drie doodvonnissen voltrokken, Jozef Baeckelmans, Alexander Franck en Alexis Thiry,politie kommissaris te Saint Gislain.. de twee eerste vonnissen werden uit gevoerd op 23 September 1915 De gezanten van Spanje en Amerika hadden hadden ook voor hen getracht genade te krijgen;tevergeefs echter. Het verzoek werd verworpen.De Duitsche gevangenis-aalmoezenier Legendecker kwam het hun melden.Beide veroordeelden bleven heldhaftig tot het einde.Baeckelmans had even te voren zijn verloofde nog gezien. Hij schreef haar nu,dat hij sterven moest."Morgen wordt ik ter dood gebracht.'t isdroevig.Maar er is niets aan te doen, liever zou ik blijven leven,maar ik schik mij gelaten. De voorzienigheid heeft ons niet laten samen blijven.Boven zullen wij gelukkiger zijn.Dat Zijn heilige wil geschiede. Ga voort voor mij te bidden; als ik in den Hemel zal zijn, zal ik voor u bidden."" Stel u gerust" schreef Baeckelmans aan zijn vrienden."Gij zoudt niet kunnen gelooven , hoe gelukkig ik vertrek.Ik zeg tot mezelf,dat God, in Zijn groote hoedheid, mij tot Hem heeft willen roepen op een oogenblik van mijn leven, waarop ik het best bereid ben.Heb ik geen reden mij over die gunst te verheugen.Troost mijn verloofde; wij hadden elkander zoo lief.Zeg haar goed, dat ik haar vergiffenis vraag voor al het verdriet, dat ik haar veroorzaak.Ze moet zich onderwerpen, daar ik als een dappere sterf en hoop, dat God mij weldra in Zijn armen zal ontvangen .Meld dan Gustaaf alles aan mijn geliefde moeder, maar ik smeek u, doe het voorzichtig, en dat men haar meedeele met welke gevoelens ik sterf."Franck en Baeckelmans stierven als helden.Vervolg op (2)
De bomen gaan in winterslaap, de dagen worden kort de avonden zijn lang, vooral voor mensen die alleen zijn, Ik wens ze vriendschap en genegenheid toe, een bezoekje, of een telefoontje ? Iedereen kent wel zo iemand om zich geen, Doe het; laat ze niet alleen, Ze zullen je eeuwig dankbaar zijn.
Mensen komen en ze gaan, 't leven is kort maar ze blijven in ons leven, ze gaan,verdwijnen uit het zicht; zoals de zon verdwijnt achter de wolken, in de nacht. alleen wij weten dat ze er altijd zijn, ze leven in ons hart,in onze gedachten, bij de Heer ,waar ze geduldig op ons wachten; tot op de dag waarop wij ook zullen gaan. verdwenen maar niet vergaan. naar 't huis van de Vader.
(Generaal Jacques leest de namen af der gefusilleerden van Luik tijden de herdenkingsplechtigheid)) Door een Duitsch advokaat wilde men haar laten bijstaan.Gabrielle weigerde,zeggen", dat zij zelve't best haar zaak zou verdedigen."Waarom hebt hij den inlichtingendiest georganiseerd"vroeg men haar."Waarom?Uit haat tegen uw daden, vooral uit liefde voor mijnland en mijn Koning.,""Uw Koning", tergde de Duitschers,"" uw Koning,'t is een pop, een Koning van karton?;"Mijn Koning", riep ze uit,"bevindt zzich in uw loopgraven, bij de soldaten. Uw keizer integendeel houdt zich met zijn lievelingen buiten gevaar?" " waarom wildet hij ons kwaad berokkenen?" hernam meer fleemend den ondervrager. "Wij hebben u toch niets misdreven."" Wat Gij hebt ons niets midaan", zo gaf Gabrielle aan haar verontwaardiging lucht." Dat is durven zeggen gaat over hout.Maar ge kijkt me toe als de verpersoonlijking van het kwaad?Gij hebt geplunderd, verwoest, ons land in vuur en vlam gezet; niet alleen onze soldaten,ook onschuldige burgers, zelfs vrouwen en kleine kindders hebt ge gemarteld?....."" Die vertelselkens heeft men u wijsgemaakt"onderbrak den voorzitter.Wijs gemaakt?Met eigen oogen heb ik gezien, zoo bekrachtigde Gabrielle haar stoute beschuldigingen. "Maubeuge heb ik zien branden.In de zakken uwer soldaten vond ik afgekapte kinderhandjes. In de nabijheid van Charleroi, heb ik, onder de duivelsche uitjouwingen uwe, manschappen, aaneengebonden vrouwen in de Samber zien werpen.'k Heb een echtgenoot zien doodschieten, wiens vrouw hem met haar kleed tegen de kogels uwer beulen poogde te beschermen.Ik persoonlijk heb dat lijk begraven.Ik heb gezien"Zwijg", gebood den Duitscher. "Een vrouw mag zich daarmee niet bemoeien.... Weet gij dat uw spionnendaden den dood verdienen?" "Ik ben geen spion, die met de uwe mag vergeleken worden.'k Heb het gedaan in mijn eigen land, voor mijn eigen regeering, voor mijn eigen vaderland.Gij, integendeel,zijt tegen alle recht in ons land binnengevallen; en steunt alleen op 't geweld.Ge wild mij dooden...... doe het." "En indien wij u genade verleenden?" "Dan zou ik herbeginnen."Ze weigerde opnieuw haar medehelpers te noemen.Eens zei men haar, dat dat er vier agenten van haar dienst aangehouden waren. De Duitschers wilden hun namen van haar weten."Gij zijt domkoppen?"riep ze," Toen gij mij aanhieldt, hebt ge dan mijn naam aan een gevangene gevraagd?Doe dus voor hen, als voor mij?"Ik ken er geen van."Den 8* Maart werd het vonnis uitgesproken 't was de dood.Den 1* April werd het voltrokken.Gabrielle weigerde een vraag tot genade te onderteekenen.Haar zuster, die haar eenige malen bezoeken kon, smeekte het haar toch te doen.vervolg op (5)
(Foto Verduin ligt ver)En nu noemen wij Gabrielle Petit.Ze was geboren te Doornik,op 20 Februari 1893.Vroeg verloor ze haar brave moeder. Na met haar zuster Hèlène in een gesticht opgevoed te zijn,kwam ze naar de hoofdstad wonen, waar ze in 1915 haar meter, vrouw Hèlène Sagard, de zuster harer moeder ,leerde kennen.Gabrielle was een flinke jonge vrouw,schoon van lichaamsbouw,maar nog schooner door de reinheid van haar zielenadel. Als winkeldochter voorzag ze te Brussel in haar levensonderhoud.Ze was verloofd met een Belgische soldaat. In haar 24° levensjaar werd ze den1 April 1916 ter schietbaan van de hoofdstad, door de Duitsche militaire barbaren gefusilleerd. Haar verloofde was bij Luik gewond. ze verpleegde hem en na zijn genezing bracht ze hem door de Duitsche linies naar nederland en vergezelde hem naar Engeland. Dan besloot ze naar Belgiè terug te keeren.En daar neemt haar werkelijk militair leven aanvang:Achtergebleven Belgische jongeren naar Holland oversmokkelen en over de bewegingen van het Duitsche leger de nuttigste inlichtingen in winnen.Haar opsporingen oefent zij uit op een voornaam deel der vijandelijke vuurlijn,van bij Ieperen over Rijsel tot Maubeuge,te Brussel,te Antwerpen.En ze weet de Duitsche tegen spionnen te verschalken.Vandaag is ze kindermeid, natuurlijk om de Duitsche soldaten des te gemakkelijker te kunnen uithooren; morgen zit ze op een belangrijk strategisch punt, langs de waterkant rustig te visschen, maar haar oog en haar geest nemen aandachtig op wat rondom oprukt en terugkeert; overmorgen heeft zij't uitzicht van een handelsreizigster aangenomen, daarna verkoopt ze gazetten, om kort nadien een arme vluchtelinge te zijn, door medelijdende menschen in huis opgenomen.Niet al te lang duurt het, of de voornaamste chefs van haar dienst,wie ze de verzamelde inlichtingen moet overmaken, worden aangehouden, veroordeeld en terechtgesteld?Maar dat is voor Gabrielle Petiet geen sein tot aftocht.Integendeel,zoo mogelijk wordt haar ontembare ijver er nog meer door aangehitst. Tot een vertrouwelinge zei ze:"'tGevaar,ik vrees het niet.'kVervul de schoonste roeping welke een vrouw in oorlogstijd droomen kan?Mijn plicht zal ik doen,trots alles?'kWeet het wel, word ik gesnapt,dan plaatsen ze mij tegen den muur?" " En dan?" " Wel,dan ben ik in den Hemel? en koester maar geen vrees voor mij.Aan de " Boeges"zal ik geen mensch verklappen, zelfs niet in de wreedste folteringen.?Moet ik sterven, 't zal zijn in den dienst van mijn land, als soldaat, met geest en hart aan 't vaandel gewijd?.Haar oorlogsnaam was juffrouw Legrand.De Duitschers loerden op har en hielden haar koerier aan.Door een tegenspion liep ze in de val.'t Was een Hollander , die het wachtwoord kende. Ze aarzelde even, maar toch vertrouwde ze hem de brieven voor Holland toe-- militaire inlichtingen---De judas droeg ze recht naar de DuitschersWordt vervolgd op 3
Ik hou van jou, al ben je anders,
(FOTO De Keizer" Kollosal?De dood:Dank u;Wilhelm)Het droevige hoofdstuk is nog niet geeindigd.Wij denken aan Franck en Baeckelmans.Jozef Baeckelmans en Alexander Franck waren van Antwerpen.Baeckelmans werkte te Brussel met Wallonie en Franck te Gent. In dit proces werden drie doodvonnissen voltrokken, Jozef Baeckelmans, Alexander Franck en Alexis Thiry,politie kommissaris te Saint Gislain.. de twee eerste vonnissen werden uit gevoerd op 23 September 1915 De gezanten van Spanje en Amerika hadden hadden ook voor hen getracht genade te krijgen;tevergeefs echter. Het verzoek werd verworpen.De Duitsche gevangenis-aalmoezenier Legendecker kwam het hun melden.Beide veroordeelden bleven heldhaftig tot het einde.Baeckelmans had even te voren zijn verloofde nog gezien. Hij schreef haar nu,dat hij sterven moest."Morgen wordt ik ter dood gebracht.'t isdroevig.Maar er is niets aan te doen, liever zou ik blijven leven,maar ik schik mij gelaten. De voorzienigheid heeft ons niet laten samen blijven.Boven zullen wij gelukkiger zijn.Dat Zijn heilige wil geschiede. Ga voort voor mij te bidden; als ik in den Hemel zal zijn, zal ik voor u bidden."" Stel u gerust" schreef Baeckelmans aan zijn vrienden."Gij zoudt niet kunnen gelooven , hoe gelukkig ik vertrek.Ik zeg tot mezelf,dat God, in Zijn groote hoedheid, mij tot Hem heeft willen roepen op een oogenblik van mijn leven, waarop ik het best bereid ben.Heb ik geen reden mij over die gunst te verheugen.Troost mijn verloofde; wij hadden elkander zoo lief.Zeg haar goed, dat ik haar vergiffenis vraag voor al het verdriet, dat ik haar veroorzaak.Ze moet zich onderwerpen, daar ik als een dappere sterf en hoop, dat God mij weldra in Zijn armen zal ontvangen .Meld dan Gustaaf alles aan mijn geliefde moeder, maar ik smeek u, doe het voorzichtig, en dat men haar meedeele met welke gevoelens ik sterf."Franck en Baeckelmans stierven als helden.Vervolg op (2)
Mensen komen en ze gaan,
