k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
(Fote Koning Albert bezoekt het op Duischers veroverd terrein)'T Was nabij dit terrein det het militair kerkhof van Ter Hand lag. Er verhief zich daar een gedenkteeken voor de dooden, te midden der graven, maar tevens op een uitstekend punt. Later kwam het uit, dat dit monument niets anders wasdan een waarnemingspost.Binnen bevonden zich twee portalen en buiten was er ee trap, die naar het platform leidde, vanwaar men de gansche omgeving kon overzien. Achter Berlare lag het groot fronstation van Ledegem met zijn talrijke lijnen in allerlei richting. Burgers van Kortrijk moesten er laden en lossen, munitie en allerlei materieel.De arbeiders waren verplicht te gehoorzamen. Men voerde ze met geweld weg; kortom Ledegem en Becelare waren twee punten aan 't front ; waar het volksrecht op dezelfde wijze metde voeten werd getreden, gelijk wij het in Noord Frankrijk beschreven.Ook te Roeselare zag men die ongelukkigen , er waren zeer veel Gentenaren bij, ze logeerden in barakken. In deze tijd onving Vlaanderen nogmaals het bezoek van dfen Duitschen keizer. Deze moest toch zijntroepen komen bemoedigen.Het gemeentebestuur van Kortrijk kreeg bevel voor den hoogen gast, onmiddelijk het meubilair van een slaapkamer te laten maken . Het moest aande kommandatuur de modellen der meubels toonen.Dit werk eischte een uitgave vzn 40.000 frank. De meubels werden naar een huis in de Doornikwijk gevoerd. maar de keizer ging er niet overnachten; men begrijpt waarom,De geschiedenis van de kostbare meubels was bekend en spionnen konden alles nagaan en het nieuws ter juister plaatse melden, waar de opperste krijgsheer vertoefde.En Kortrijk was bij de vliegers goed bekent.Geen dag toch schier ging er voorbij, of het regende bommen te Kortrijk, vooral rond het station, doch ook op andere punten. De burgers brachten angstige nachten door in vele straten waren de kelders door openingen in de tusschenmuren gekapt, verbonden zoodat men onder den grond vluchten kon.Toen tijdend dit offensief in 't hart der stad een vreeselijke ramp plaats had en een luchttorpedo drie huizen neersmakte, zoodat zeven personen om 't leven kwamen en velen gewond werden, verlieten tal van inwoners de gteisterde stad want Kortrijk was onveilig geworden. Hierook zag men steeds meer aanvoer van gewonden veel gestichten lagen gestatig vol , en treinen brachten er verder't land in of naar Duitschland.Tusschen Kortrijk en Bissegem, terzijde den weg naar Meenen, was een reusachtig munitiedepot , waar eveneens veel dwangarbeiders aan 't werk gesteld werden. men wierp daar natuurlijk ook veel bommen. Trouwens, tal van Belgen zijn daar door de gevaarlijke taak zelf gedood? Ja het geweld langs de leie was vol ellende en tragiek.Meenen werd in dezen tijd ontruimd en onderging het lot van Roeselare, men plunderde de huizen en onttakelde deze; vooral toen de koude dagen aanbraken en men het hout van deuren, ramen, vloeren, zolderingen opstookte.O, dat leven nabij het frond, drie jaren lang,enten slotte toch in ballingschap gezonden te worden.Slaan wij even het dagboek open van een klooster te Komen dat der Gardiennes Adoratrices de I'Eucharistie.Het gesticht was eerst een Belgisch-Fransche en dan een Duitsche ambulancie geweest maar Komen werd beschadigd en de ambulancie vertrok.Wordt vervolgd op 4
Zondag is het moederdag, een dag om nooit te vergeten, een dag om eens te zeggen, dank je Ma voor al die mooie dagen, je lieve lach,je zo'n spontaan gebaar, altijd stond je voor mij klaar, en in gedachte blijf ik nu bij jou, omdat ik toch zoveel van je hou.
Ik wens alle moeders een prettig moederfeest.
(Met de groetjes van ploef)
Dankbaarheid is het geheugen van je hart bedankt lieve Moeders
Een boterham smeren voor elkaar, samen ons nestje onderhouden, in vrienschap naast elkaar, en even keuvelen over 't heden,het verleden, een klein geschenkje geven, elkaar gewoon bewonderen,vergeven, want iemand wil dat je gelukkig bent, want iemand wil dat jij er altijd bent.
(Met de groetjes van ploef en geniet van 't goede weer)
Eeen groene plant, met kleine gele bloemen, een dag om hem te zoenen. Vogels doen hun best, met 't bouwen van een nest, een klein konijntje komt voorbij, en ieder vogel legt een ei, bollen komen uit de grond, en 't gras is flink aan 't groeien, bloemen bloeien overal,iets waar ik ieder jaar op wacht, het zonnken dat vriendlijk lacht, en 'd aarde met zijn mooiste kleuren pracht, dat frisse groen doet ons verblijden, bloemen, bomen in volle kleur,en met al die geuren, 't is als in sprookjesland, ja ja ;de lente 'z is weer eens in het land.
Vrij geboren. Zo vrij als een vogel, zo vrij als 't gras in de weide, vrij om je hart te volgen. Leef vrij; de wereld zal je nog verbazen, kijk nog een naar de sterren, geen muur kan je hinderen, vrij als een onstuimige zee, geen reden om je te verstoppen, Bornfree; en je leven is 't leven waard, als je vrij geboren bent, muren zullen je niet hinderen, ja geen reden om je te verstoppen, want vrij geboren zijn is altijd 't leven waard.
(FOTO VERVOER VAN SPIJZEN NAAR DE LOOPGRAVEN DE WARME SOEPMAN )En vijfde tegenaanval dan, ontstuimiger nog, gestund door alle helsche weermiddelen. De Kanadeezen hielden zich dapper. Ze wilden van geen wijken weten. Versterkingen naderen, hoe ook geteisterd, eer ze op den Goudberg waren. En ook die vijfden aanval mislukte en de Goudberg met al zijn lijken en zijn arme gewonden bleef aan de Britten. Wat noordelijker kampten matrozen en Londensche al even hardnekkig; om het gehucht Moselmarkt , en bleven er meester .Passchendale was nauw omsloten. Te Roeselare heerschte zenuwachtige angst bij de Duitschers.Ze vreesden reeds de stad te moeten ontruimen. Wat er eenigzins aan versterking was, werd ter verdediging gezonden ,Passchendale moest behouden blijven. Zo was er in den nacht van Allerheiligen, den vierden hoogdag reeds tijdens den oorlog.En welk een hoogdag nu: overal lagen dooden en stervenden, zwaar gewonden, waarvan er zoo weinig konden geholpen worden. Men hoorde de kreten , gekerm en nu en dan gehuil, waar patroeljes op ekaar botsten en een kort,hevig gevecht leverden. De Britten legerden in het slijk, zochten een schuilplaats in granaattrechters,tot aan de borst, de de schouders in 't ijskoude water. Toch hielden ze het uit, ze wisten dat er een vreeselijke strijd nog zou volgen. Maar men moest wachten op meer hulp, op verplaatsing van geschut.Zoo gingen de beide eerste dagen van November slechts in schermutselingen voorbij; de tegenaanvallen van den vijand mislukten. Den 5* was de worsteling heviger en namen de Britten steunpunten ter Brookseinde en bij Poelkapelle. Want ook nog om een andere reden moest men trager te werk gaan. Op vele plaatsen waren nog Duitsche blokhuizen of pilledoozen, echte schansen, met veel machinegeweren . Men was ze voorbij gestormd en de bezetters van die punten gaven zich niet over, hopend dat 't getij weer keeren en de linie van de Britten terugvallen zou.Die punten, steeds bedrijgingen in flank en rug; moest men opruimen en zuiveren, zooals men zulks in militaire taal noemde. En 't was een vreeselijk werk; allereerst leed men zware verliezen door het vuur uit de blokhuizen zelf, welke met een paar handgranaten of door artillerie niet vernield werden: en dan geschiedde dit opruimen onder ontzettende aktie van het vijandelijk geschut, dat de gansche vlakte bestookte. Den 6* eindelijk konden de Britten pogen verder te rukken en hun doel; Passchendale te bereiken.Bij dit dorp was nog puin van hoeven, door beton, aarde en zakken, in echte vestingen herschappen.'t Waren brandpunten van verzet.Tanks werkten wel mee, maar vormden op het bloote veld, zonder eenige beschutting, voor een gemakkelijk doelwit van de Duitsche kanonnen. Tal van stormwagens lagen dan ook vernield aan de weg van Poelkapelle.Van 's morgens reeds begon de strijd. De Britten gingen ten aanval, van 't Noorden, 't Oosten en 't Zuiden rukten zij naar het dorp op. Tegen den middag hadden zij de begeerde plaats. Hevige aanvallen. Telkens weer sprongen de Duitschers nader. De Britten sloegen hen terug, maar even toch was de tegenpartij weer meester van het Oostelijk deel. Versterkingen wierpen ze weer uit posities en Passchendale was veroverd.Tergelijkertijd worstelde men voor de hoogten tusschen Becelare en Geluwvelt. Daar behielden de Duitschers hun stellingen(Wordt vervolgd op 3)
( Foto de zwaar gegavende Sint-Janstoren van Diksmuide)Al de vorderingen der geallieerden zouden van ondergeschikt belang blijven, zo men geen meester werd van de gansche heuvelrij en in de eerste plaats van Passchendale. Zestig dagen duurde nu de geweldige strijd. Men had den vijand 30000 gevangenen 700 officieren ontnomen ongeveer 100 kanonnen, 500 machienegeweren,200 mortieren; men wist, dat zijn verlies aan dooden en gewonden ook zeer zwaar was. De tegenpartij has herhaaldelijk zijn divisies moeten afwisselen. Van 31 Juli tot 30 Oktober had men op dit kort frond 52 verschillende divisies geteld.Ja, meer dan de helft der effektieven van het westelijk front had voor Ieperen moeten strijden en was min of meer gehavend geworden.Doch , angstig keek de Entente naar Rusland.Van daar konden de divisies aangevult worden. En 't was of de Centralen aan de wereld wilden toonen,dat ze nog veel vermochten, want terzelfdertijd begonnen ze een geweldig offencief tegen de Italianen en deze moesten tusschen de Isonzo en Piava wijken. Dat gebood aan de geallieerden de tegenpartij in Vlaanderen niet te los te laten. Ze moesten de Duitschers vast houden en verhinderen troepen tegenover de Italianen te voeren. Den 30* Oktober laaide den strijd dan ook weer fel op. De Britten gingen ten aanval tusschen den spoorweg Ieperen-Roeselare en den weg Poelkapelle-West-Roozebeke. Nogmaals sloeg het weer tegen; het stortregende en gansch het gewest was een slijkpoel. De wagens der transporten zonken tot aan de assen in den modder, men moest telkens eindjes weg aanleggen, om eenige vordering te maken. Ook de tanks werden daardoor in hun aktie belemmerd. De Kanadeezen bestormden Passchendale en drongen binnen het dorp. Verwoed werd er gestreden, man tegen man. Uit allerlei mitrailleurnesten spoot het kogels, De artillerie bracht afschuwelijk spervuur, waardoor toch versterking aanrukken moest. De Kanadeezen werden weer uit Passchendale geworpen, maar klemden zich aan den Goudberg, een gewichtige stelling.Hindenburg had belast dat Passchendale tot elken prijs behouden moest worden. De staf gelastte dus ook den Goudberg terug te nemen. Door artillerie en mitrallieurs gesteund,vielen de Duitschers de hoogte aan. een bloedige worsteling ontstond. Vier maal viel den vijand aan, viermaal werd hij verdreven.vervolg op (2)
Indien ik je kon dragen over de diepe grachten , van je getob en je angsten heen, dan droeg ik je dagen lang.
Indien ik de woorden kende om antwoord te geven, op al je vragen, over leven;over jezelf, over liefhebben en gelukkig worden, dan sprak ik dagenlang met je
Indien ik vrede kon planten in je hart, om geduldig te wachten en te hopen, dat het zaad van vrede in je openbrak dan wachte ik dagen lang op je.
Als ik genezen kon wat omgaat in je hart, aan onmacht en onverwerkt verdriet, dan bleef ik naast je staan, vele dagen lang.
Maar ik ben niet groter en niet sterker dan jij, en ik weet ook niet alles, ik ben maar een vriend op je weg, voor uren en voor dagen lang.
Ik kan alleen maar hopen dat je 't weet, je moet nooit alleen vechten, huilen, als je een vriend hebt voor het leven lang.
Open je oren om te horen, open je hart voor iedereen, Handen heb je om te geven, van je eigen overvloed, ook een hart om te vergeven, wat een ander jou misdoet.
Ogen heb je om te zoeken, naar wat mensen soms ontbreekt, en een hart om te zeggen, wat een ander moed inspreekt.
Schouders heb je om te dragen, zorg en pijn van iedereen, en een hart om te aanvaarden, wat een ander beter kan. Voeten heb je om te lopen, naar de mens die eenzaam is, en een hart om waar te maken, dat geen mens nog eenzaam is.
Geluk dat is? Het gewoonste en het meest wonderlijke: licht dat 's morgens in je kamer binnen valt; een zwerm vogels hoog boven jou, bomen zachtmoedig ruisend in de wind; de prikkelende geur van regen; bloemen zomaar aan de kant van de weg; een melodie, "muziek" dat je al eens hebt gehoord; een kind dat je vol vertouwen aankijkt; iemand die 'z en hand opsteekt naar je, de glimlach van een vriend, ook wel een lieve vriendin: een vleugje tederheid, een arm even koestrend om je heen, Geluk is zo mens zijn dat je mens tussen de mensen bent, het is niet een kwestie van hebben, maar van zijn.
Wil je geluk, leef dan met open handen, met open ogen en een open geest.
(Met de groetjes van ploef) en als je nog eens een vallende ster mocht zien bewaar ze dan in je hart,want 'z is van een vriend die je het beste toewenst.
Het geld dat je bezit, een carrière,iets dat je zelf presteert, geluk licht nooit in de sfeer van het maakbare, en 't is nooit te koop. Je moet het zoeken ,en als je goed kijkt, het ligt binnen je bereik in al de mooie dingen om je geen. het is een gift van de Heer, en de mensen om je geen, Zo zou de wereld er heel anders uitzien.
Een lach, een vriendelijk gebaar, dat willen wij ; een licht dat glanst in 't hart, het tart de doden in de nacht, een straal dat binnen in je ziel woont , als vleugels van hoop, de kleine dingen die wij zeggen, een fonkel in je oog, een gift; eenvoudig maar bedacht, ergens is een paradijs, waar ieder rust kan vinden, je vind het tussen je ogen, die plaats om vrede te vinden, open je hart en reik naar de sterren, geloof in je kracht hier op aarde, geen naam,geen prijs, enkel een 't huis waar 't goed is om te wonen.
Zes maand geleden ben ik begonnen met mijn dagelijkse bewegingen via een stappenmeter. De eerste maan, willeswaar zonder veel geluk, men stelde mij voor om 10000 stappen te halen per dag door te wandelen ,te fietsen en of te sporten. Geleidelijk werd gevraagd hoeveel stappen per dag ik kon verwerken. Voor 10000 stappen te verwerken vand ik het toen een hopeloze zaak. Maar; niets was minderwaar en stukje bij beetje kon ik dan toch mijn resultaat bevestigen. Via mijn stappenteller werd het mij duidelijk dat een uur wandelen mij 5000 a 6000 stappen opleverde, darbij nog een half uur fietsen had ik nogmaals 4500 stappen, de oplossing lag voor de hand en ik fietste iedere dag 3/4 uur,=6000stappen. Resultaat 6000+5000= 11000 stappen. daar bij doe ik nog eens twee dagen aan sport(petanquen) 't resultaat werd bij de stappenteller opgenomen.Al die bewegingen gaven als resultaat dat ik meer moest eten al dan minder gaan spuiten. Het werd minder spuiten daar ik meer suikers verbruikte. Vroeger spoot ik 20 e 's morgens en 16 e 's avonds=36 e nu spuit ik nog 14 e 's morgens en 14 e 's avonds=28 e Ik spuit humalog 50.
Dit is een vermindering met 8 e per dag. Ik ben 5 kg vermagerd en vrij van Hippo's, en 'k voel mij opperbest. Besluit;nu fiets ik iedre dag een uur en wandel ik ook een uur. HET resultaat =9000 stappen door 't fietsen en een uur wandelen+ petanquen = 6000 stappen, totaal =14000 stappen. IKzou iedere patient met suikerproblemen willen aanraden eens te proberen, je voelt je er goed bij .en je kan minder spuiten wat goed is voor de gezondheid.
( Met de groetjes van ploef) en doe het maar eens je kan er beter van worden)
( FOTO albert 1 te PAARD )Voor ieder werd het vonnis afzonderlijk voorgelezen en pas twee dagen later toen de familieGrandprez samen moest komen, deelden ze elkaar hun vonnisen mee.Ze spraken over het proces, hun zaken, maakten hun testament, en dan was het afscheid aangrijpend. Constand mocht in de gevangenis zijn maaltijden van buiten laten komen en aldus verzond hij nog een middel om briefjes te verzenden. Hij waarschuwde de zuster van den pastoor van Rogery op haar hoede te zijn.Tijdens het proces had hij uitlatingen gehoord, die op gevaar voor haar ween. Op Maandag 7 Mei om vijf uur 'savonds werden Elise, Constant en Gregoire uit de gevangenis gehaald. Een celrijtuig voerde hen naar Chartreuse. Daar zie men hun,dat ze den volgenden morgen om vijf uurterechtgesteld zouden worden. De mannen zeiden geen woord.Elise hief de hand op en riep:" Moed?Leve Belgié?" Een Duitsch aalmoezenier verscheen. De veroordeelden vroegen om een Belgisch priester.Constant en Elise werden samen in een cel enGregoire in een andere opgesloten. Om drie uur verscheen priester Brepoels van het Beiersch hospitaal. De Duitsche aalmoezenier had hem gehaald. De deur der beide cellen werd geopend, in de gang stond een klein altaar. Constant sprak eerst biecht, dan Elise, eindelijk Gregoire. Dan spraken ze langen tijd met den priester en overhandigden hem de brieven, welke ze in den nacht geschreven hadden. Gregoire had zeer met zijn kinderen te doen, maar toonde zich gelaten.Allen bleken vol moed.Drie zonen aan het frond, zijn vrouw was in de gevangenis...Hij gaf zijn leven. Om half vier baden ze gezamelijk. Elise, bad voor met vaste stem.De Duitsche aalmoezenier deed de mis. Ze baden vervolgens, tot men hen kwam halen. Elise verklaarde dat ze al haar vijanden vergaf. Men hoorde de zware stappen der soldaten.... Het executie-peloton." MOED? Vooruit?" riep Elise. Met lintjes had ze in de gevangenis drie vlaggetjes gemaakt. Ze gaf er een aan haar broer en aan den derde lotgenoot. Ze knielde neer en bad nog even. Dan stapte ze de eerste heen. Constant volgde, dan Gregoire, allen baden. Voor de palen stonden dertig soldaten. Priester Brepoels mocht niet tot daar meegaan. Men bond de drie veroordeelden een blinddoek aan voor, "Leve Belgié?" riep Elise, en wuifde met een vlaggetje. De anderen volgden het voorbeeld. De Duitsche aalmoezenier toonde zijn oprechte bewondering."VUUR?" Het salvo klonk. Zoo stierven Constant en Elise Grandprez en briefdrager Gregoire. Drie armzalige doodskisten stonden klaar. Men groef drie graven, Geen familielid, geen vriend woonde de teraardbestelling bij. De dochter van een volksvertegenwoordiger van Luik hoorde dien dag in den tram Duitsche soldaten, die van het executie-peloton deel gemaakt hadden, over de terechtstelling spreken. Een van de militairen verklaarde dat hij niet kon begrijpen, hoe men zulke edele menschen ter dood bracht. Ziedaar een beeld uit de verre Ardennen . Nog anderen zijn in de Cartreuse onder het moordend lood gevallen, maar wij kozen hier een der aangrijpenste feiten. Later zullen we dit droevig hoofdstuk- in verband met den tijd- nog moeten voortzetten , Wij zouden onvolledig zijn, moesten we ook niet de strijders ver achter het frond doen kennen.einde.
(Foto bezoek van de Koningin an een school achter het frond)Om half drie belde hij aan. Delacourt ontving er hem. In de kamer waren nog twee dames Delacourt stelde ze voor als zijn vrouw en schoonzuster, twee ingewijden en hij prees den bezoeker om zijn ijver en nauwgezetheid. Dan vroeg hij, of den bezoeker het verslag Gregoire mee gebracht had. Constant reikte het over; ging zich wat aan den haard warmen, want het was een bitter koude dag. Delacourt bood hem een stoel aan en spraak levendig over zijn werk. Zoo werd het drie uur.Grandprez zei toen , dat hij moest heengaan, daar zijn broer hem wachtte in de Continental.Delacourt antwoorde,dat hij ook in 't centrum der stad moest zijn en een rijtuig zou laten halen.Hij ging uit de kamer en kwam weldra terug, zeggende dat ze zo dadelijk zouden vertrekken.Even later was het voertuig daar, Grandprez nam afscheid van de dames en vergezelde zijn gastheer. Voor de deur stond geen rijtuig, maar een auto.Twee mannen noodigden den nijveraaar van Stavelot uit in te stappen.Grandprez begreep plots alles. Verraad? Maar hij was als verstomd over zooveel laagheid.Dan vroeg hij wat dit allemaal beteekende . Een van de mannen toonde zijn kaart van politieagent, en zei dat zijn gevangene meer uitleg zou krijgen op het gerechtshof.Delacourt reed mee, onbeschaamd,Cynisch. Zijn slachtoffer spraak geen woord tot hem.Een half uur later was den ongelukkigen vaderlander in de gevangenis van Sint-Leonard in cel 121 opgesloten. Zijn broer Francois was intusschen in het hotel Continental, maar zag natuurlijk Constant niet verschijnen. Hij maakte zich hierover niet ongerust, maar meende, dat de een of andere omstandigheid de reis belet had. Hij deed eenig boodschappen en wilde 's avonds aan het station Guillemins vertrekken, doch werd daar aangehouden. Scherp ondervroeg men hem , maar Francois bekende niets. Bij het verhoor was Delacourt aanwezig. De gemeene verrader, de fielt, toonde niet de minste schaamte. Francois werd ook naar de gevangenis gevoerd.Te Stavelot hield men Elise en Marie Grandprez aan, de zusters der gebroeders. Na een langdurige huiszoeking voerden de soldaten de dames naar het station.Ze moesten de ganschen nacht in de onverwarmde wachtkamer blijven en er heerschte een temperatuur van tien graden onder nul.Den volgenden morgen bracht men hen naat Luik. Dan volgde de gevangenneming van den briefdragerGregoire en zijn vrouw. Den 27"Maart 1917 begon het proces. In een celrijtuig voerde men de zes gevangenen naar de place Sait Lambert. Eerst kwam de zaak Beaupain voor. WilliamsBeaupain was advokaat te Vieilsalm. Delacourt beweerde, dat hij met de Grandprez samengewerkt had.Constant Grandprez hied bij hoog en laag vol, dat hij zulks wel aan Beaupain gevraagd,maar deze hardnekkig geweigerd had. De beschuldigde werd dan ook vrijgesproken. Na twee uur wachten verschenen nu de zes beschuldigden. Vijf officieren zaten achter een tafel. Een tolk hielp bij de ondervraging.Constant bekende, dat hij reeds minstens twee jaar inlichtingen aan de geallieerden verschaft hed en zulks deed uit plichtsgevoel als Belg.Hij weigerde de namen zijner medewerkers te noemen. Geen Belgisch advokaat mocht hem verdedigen, wel een Duitsch, die echter zeer kort moest zijn De auditeur eischte de doodstraf tegen drie mannen en voor elk der vrouwen tien jaar dwangarbeid.De rechtbank deed dien dag geen uitspraak. Deze volgde twee dagen later. Ze was verbluffend:Constant Grandprez, den briefdrager Gregoire en Elise Granprez kregen de doodstraf, en de drie overige elk 15 jaar dwangardbeid.(Vervolg enslot op 21)
Blijf kalm in 't leven en kijk eens naar bloeiende bloemen, ga eens samen uit, gewoon eens wandelen, neem haar onder je arm om te beschermen, en aan den kant van 't hart om te beminnen, kijk samen naar de golven van de zee, niet te vergeten ook eens naar de maan, wees jezelf en doe eens niets, of doe eens wat je wil; "wees happy" hou van je familie en je vrienden, maar zorg ook goed voor jullie zelf.
Na acht dagen problemen met de computer, ben ik er weer, gelukkig maar want ik mis dit zo. je krijgt van mij een vrolijke lentegroet en veel liefs vooral als je mij bezoeken wil.
Heb je 't al gezien, de nieuwe lente is op komst, en dat is suppertof, en daarom krijg je van mij, een onzichtbaar mandje met 10 superwensen Een portie zonneschijn dag na dag, een handvol mooie vlinders in je tuin, een buikje vol met kribbels, een glimlach en je wordt superblij een handvol dromen die krijg je van mij, en ook nog veel vriendschap er bij, ook nog een beetje vreugde in je leven, en veel; veel goede vrienden er bij nu nog een zakje met geluk, en de lente kan al niet meer stuk en tot slot mijn lentegroetjes er bovenop. Kom dus de lente met een rustig hart door, en vergeet dit picknick mandje niet hoor.
Hoe vaak zien wij het niet meer zitten, lopen bedroefd en teneergeslagen rond? Waarom doe ik eigenlijk wat ik doe, heeft dat alles nog wel zin, er is zo weinig uitzicht en hoop op verandering. En gauw trekken wij ons terug, uitgeblust en ontmoedigd. Maar niets is minderwaar, mensen laten ons zien hoe belangreik het is om met elkaar in gesprek te blijven en te delen met elkaar, onze vreugden maar ook ons verdriet en ook de 't wijfels. Juist dan kan het gebeuren dat er iemand is, "ongezien en ongemerkt" maar die je pas maar achteraf herkent.
( Foto van de Koning Leopold 2))Wenden we thans even een blik naar de Ardennen; ook daar waren mannen, die alles veil hadden voor hun land. Te Stavelot woonde Constant Grandprez een, verstandig en aktief nijveraar. Met zijn broer François zijn zuster Elise en den briefdrager Andrè Gregoire was hij de ziel van een organisatie, wier inlichtingen vooral van belang waren voor de krijgsverrichtingen bij Verdun. Hij had zich daartoe verbonden met een man die zich noemde "Dieudonnè Lambrecht" van Luik . Geen trein uit Duitschland over Verviers en Spa of over Malmèdy, die onbespied voorbij reed. Constant Grandprèz bevorderde ook de vlucht van veel jongelingen. Aan den spoorweg van Vieilsalm werkten Russische gevangenen. De pastoor van Rogery bood een schuilplaats aan gevluchte Russen en hielp ze over de grens .Ook in de bosschen waren Russen, die daar verborgen waren, maar van ellende gestorven zouden zijn zonder hulp. Mej Simon de zuster van den pastoor van Rogery bracht hun voedsel en kleederen. Vooral in en winter met de sneeuwstormen was dat werk vol opoffering. Ook François Grandprez zocht dergelijke zwervers op, en dompelde daarvoor door bosschen en moerassen langs onbegaanbare wegen. Maar het belangrijkst van alles was den inlichtingendienst ten behoeve van van den strijd bij Verdun. In Januari 1917 werd de strik gespannen. Constant Grandprez kreeg het bezoek van zekeren Emile Delancourt, van Rijsel, die naar belgiè gekomen was om inlichtingen te verzamelen.Grandprez toonde zich eerst achterdochtig. Hij beweerde, dat hij geen inlichtingen geven kon en zich slechts met zijn leerlooierij bezig hield. Delacourt toonde allerlei bewijsstukken en aanbevelingen.Nog gaf Granprez niet toeDen vreemdeling verdween dan.Vier dagen later keerde hij terug, en was nu in het bezit van zulke inlichtingen en gegevens, dat Grandprez eindelijk zijn volle vertrouwen schonk. Den volgenden dag hadden ze een nieuw onderhoud waarbij Constands zuster Elise tegewoordig was. Ze ontwierpen een nieuw plan tot orgenisatie van den inlichtingsdienst en de meest hartlijkheid beheerschte hun gesprek.Dieudunnè Lamdrecht, hun eerste medewerker, was te Luik aangehouden en gefusilleerd geworden. Sedert dien tijd had den briefdrager Andrè Gregoire zich wat rustig gehouden maar nu stemde hij toe meer ijverig mee te werken. den 28* Januari kwam Delacourt weer naar Stavelot en zei, dat de geallieerden dringend om inlichtingen vroegen, daar zij een groot offensief voorbereidden."S Morgens krijg ik een verslag van den briefdrager Gregoire", aantwoordde Grandprez. " Ik zal het u te Luik zelf komen brengen." En den volgenden dag begaf Constant Granprez zich naar Luik. Hij moest daar in de rue de Fetinne,160,zijn. Wordt vervolgd op 20
(Fote Koning Albert bezoekt het op Duischers veroverd terrein)'T Was nabij dit terrein det het militair kerkhof van Ter Hand lag. Er verhief zich daar een gedenkteeken voor de dooden, te midden der graven, maar tevens op een uitstekend punt. Later kwam het uit, dat dit monument niets anders wasdan een waarnemingspost.Binnen bevonden zich twee portalen en buiten was er ee trap, die naar het platform leidde, vanwaar men de gansche omgeving kon overzien. Achter Berlare lag het groot fronstation van Ledegem met zijn talrijke lijnen in allerlei richting. Burgers van Kortrijk moesten er laden en lossen, munitie en allerlei materieel.De arbeiders waren verplicht te gehoorzamen. Men voerde ze met geweld weg; kortom Ledegem en Becelare waren twee punten aan 't front ; waar het volksrecht op dezelfde wijze metde voeten werd getreden, gelijk wij het in Noord Frankrijk beschreven.Ook te Roeselare zag men die ongelukkigen , er waren zeer veel Gentenaren bij, ze logeerden in barakken. In deze tijd onving Vlaanderen nogmaals het bezoek van dfen Duitschen keizer. Deze moest toch zijntroepen komen bemoedigen.Het gemeentebestuur van Kortrijk kreeg bevel voor den hoogen gast, onmiddelijk het meubilair van een slaapkamer te laten maken . Het moest aande kommandatuur de modellen der meubels toonen.Dit werk eischte een uitgave vzn 40.000 frank. De meubels werden naar een huis in de Doornikwijk gevoerd. maar de keizer ging er niet overnachten; men begrijpt waarom,De geschiedenis van de kostbare meubels was bekend en spionnen konden alles nagaan en het nieuws ter juister plaatse melden, waar de opperste krijgsheer vertoefde.En Kortrijk was bij de vliegers goed bekent.Geen dag toch schier ging er voorbij, of het regende bommen te Kortrijk, vooral rond het station, doch ook op andere punten. De burgers brachten angstige nachten door in vele straten waren de kelders door openingen in de tusschenmuren gekapt, verbonden zoodat men onder den grond vluchten kon.Toen tijdend dit offensief in 't hart der stad een vreeselijke ramp plaats had en een luchttorpedo drie huizen neersmakte, zoodat zeven personen om 't leven kwamen en velen gewond werden, verlieten tal van inwoners de gteisterde stad want Kortrijk was onveilig geworden. Hierook zag men steeds meer aanvoer van gewonden veel gestichten lagen gestatig vol , en treinen brachten er verder't land in of naar Duitschland.Tusschen Kortrijk en Bissegem, terzijde den weg naar Meenen, was een reusachtig munitiedepot , waar eveneens veel dwangarbeiders aan 't werk gesteld werden. men wierp daar natuurlijk ook veel bommen. Trouwens, tal van Belgen zijn daar door de gevaarlijke taak zelf gedood? Ja het geweld langs de leie was vol ellende en tragiek.Meenen werd in dezen tijd ontruimd en onderging het lot van Roeselare, men plunderde de huizen en onttakelde deze; vooral toen de koude dagen aanbraken en men het hout van deuren, ramen, vloeren, zolderingen opstookte.O, dat leven nabij het frond, drie jaren lang,enten slotte toch in ballingschap gezonden te worden.Slaan wij even het dagboek open van een klooster te Komen dat der Gardiennes Adoratrices de I'Eucharistie.Het gesticht was eerst een Belgisch-Fransche en dan een Duitsche ambulancie geweest maar Komen werd beschadigd en de ambulancie vertrok.Wordt vervolgd op 4
Eeen groene plant,
Vrij geboren.
(FOTO VERVOER VAN SPIJZEN NAAR DE LOOPGRAVEN DE WARME SOEPMAN )En vijfde tegenaanval dan, ontstuimiger nog, gestund door alle helsche weermiddelen. De Kanadeezen hielden zich dapper. Ze wilden van geen wijken weten. Versterkingen naderen, hoe ook geteisterd, eer ze op den Goudberg waren. En ook die vijfden aanval mislukte en de Goudberg met al zijn lijken en zijn arme gewonden bleef aan de Britten. Wat noordelijker kampten matrozen en Londensche al even hardnekkig; om het gehucht Moselmarkt , en bleven er meester .Passchendale was nauw omsloten. Te Roeselare heerschte zenuwachtige angst bij de Duitschers.Ze vreesden reeds de stad te moeten ontruimen. Wat er eenigzins aan versterking was, werd ter verdediging gezonden ,Passchendale moest behouden blijven. Zo was er in den nacht van Allerheiligen, den vierden hoogdag reeds tijdens den oorlog.En welk een hoogdag nu: overal lagen dooden en stervenden, zwaar gewonden, waarvan er zoo weinig konden geholpen worden. Men hoorde de kreten , gekerm en nu en dan gehuil, waar patroeljes op ekaar botsten en een kort,hevig gevecht leverden. De Britten legerden in het slijk, zochten een schuilplaats in granaattrechters,tot aan de borst, de de schouders in 't ijskoude water. Toch hielden ze het uit, ze wisten dat er een vreeselijke strijd nog zou volgen. Maar men moest wachten op meer hulp, op verplaatsing van geschut.Zoo gingen de beide eerste dagen van November slechts in schermutselingen voorbij; de tegenaanvallen van den vijand mislukten. Den 5* was de worsteling heviger en namen de Britten steunpunten ter Brookseinde en bij Poelkapelle. Want ook nog om een andere reden moest men trager te werk gaan. Op vele plaatsen waren nog Duitsche blokhuizen of pilledoozen, echte schansen, met veel machinegeweren . Men was ze voorbij gestormd en de bezetters van die punten gaven zich niet over, hopend dat 't getij weer keeren en de linie van de Britten terugvallen zou.Die punten, steeds bedrijgingen in flank en rug; moest men opruimen en zuiveren, zooals men zulks in militaire taal noemde. En 't was een vreeselijk werk; allereerst leed men zware verliezen door het vuur uit de blokhuizen zelf, welke met een paar handgranaten of door artillerie niet vernield werden: en dan geschiedde dit opruimen onder ontzettende aktie van het vijandelijk geschut, dat de gansche vlakte bestookte. Den 6* eindelijk konden de Britten pogen verder te rukken en hun doel; Passchendale te bereiken.Bij dit dorp was nog puin van hoeven, door beton, aarde en zakken, in echte vestingen herschappen.'t Waren brandpunten van verzet.Tanks werkten wel mee, maar vormden op het bloote veld, zonder eenige beschutting, voor een gemakkelijk doelwit van de Duitsche kanonnen. Tal van stormwagens lagen dan ook vernield aan de weg van Poelkapelle.Van 's morgens reeds begon de strijd. De Britten gingen ten aanval, van 't Noorden, 't Oosten en 't Zuiden rukten zij naar het dorp op. Tegen den middag hadden zij de begeerde plaats. Hevige aanvallen. Telkens weer sprongen de Duitschers nader. De Britten sloegen hen terug, maar even toch was de tegenpartij weer meester van het Oostelijk deel. Versterkingen wierpen ze weer uit posities en Passchendale was veroverd.Tergelijkertijd worstelde men voor de hoogten tusschen Becelare en Geluwvelt. Daar behielden de Duitschers hun stellingen(Wordt vervolgd op 3)
( Foto de zwaar gegavende Sint-Janstoren van Diksmuide)Al de vorderingen der geallieerden zouden van ondergeschikt belang blijven, zo men geen meester werd van de gansche heuvelrij en in de eerste plaats van Passchendale. Zestig dagen duurde nu de geweldige strijd. Men had den vijand 30000 gevangenen 700 officieren ontnomen ongeveer 100 kanonnen, 500 machienegeweren,200 mortieren; men wist, dat zijn verlies aan dooden en gewonden ook zeer zwaar was. De tegenpartij has herhaaldelijk zijn divisies moeten afwisselen. Van 31 Juli tot 30 Oktober had men op dit kort frond 52 verschillende divisies geteld.Ja, meer dan de helft der effektieven van het westelijk front had voor Ieperen moeten strijden en was min of meer gehavend geworden.Doch , angstig keek de Entente naar Rusland.Van daar konden de divisies aangevult worden. En 't was of de Centralen aan de wereld wilden toonen,dat ze nog veel vermochten, want terzelfdertijd begonnen ze een geweldig offencief tegen de Italianen en deze moesten tusschen de Isonzo en Piava wijken. Dat gebood aan de geallieerden de tegenpartij in Vlaanderen niet te los te laten. Ze moesten de Duitschers vast houden en verhinderen troepen tegenover de Italianen te voeren. Den 30* Oktober laaide den strijd dan ook weer fel op. De Britten gingen ten aanval tusschen den spoorweg Ieperen-Roeselare en den weg Poelkapelle-West-Roozebeke. Nogmaals sloeg het weer tegen; het stortregende en gansch het gewest was een slijkpoel. De wagens der transporten zonken tot aan de assen in den modder, men moest telkens eindjes weg aanleggen, om eenige vordering te maken. Ook de tanks werden daardoor in hun aktie belemmerd. De Kanadeezen bestormden Passchendale en drongen binnen het dorp. Verwoed werd er gestreden, man tegen man. Uit allerlei mitrailleurnesten spoot het kogels, De artillerie bracht afschuwelijk spervuur, waardoor toch versterking aanrukken moest. De Kanadeezen werden weer uit Passchendale geworpen, maar klemden zich aan den Goudberg, een gewichtige stelling.Hindenburg had belast dat Passchendale tot elken prijs behouden moest worden. De staf gelastte dus ook
Indien ik je kon dragen over de diepe grachten ,
Open je oren om te horen,
Het geld dat je bezit,
Een lach, een vriendelijk gebaar,
( FOTO albert 1 te PAARD )Voor ieder werd het vonnis afzonderlijk voorgelezen en pas twee dagen later toen de familieGrandprez samen moest komen, deelden ze elkaar hun vonnisen mee.Ze spraken over het proces, hun zaken, maakten hun testament, en dan was het afscheid aangrijpend. Constand mocht in de gevangenis zijn maaltijden van buiten laten komen en aldus verzond hij nog een middel om briefjes te verzenden. Hij waarschuwde de zuster van den pastoor van Rogery op haar hoede te zijn.Tijdens het proces had hij uitlatingen gehoord, die op gevaar voor haar ween. Op Maandag 7 Mei om vijf uur 'savonds werden Elise, Constant en Gregoire uit de gevangenis gehaald. Een celrijtuig voerde hen naar Chartreuse. Daar zie men hun,dat ze den volgenden morgen om vijf uurterechtgesteld zouden worden. De mannen zeiden geen woord.Elise hief de hand op en riep:" Moed?Leve Belgié?" Een Duitsch aalmoezenier verscheen. De veroordeelden vroegen om een Belgisch priester.Constant en Elise werden samen in een cel enGregoire in een andere opgesloten. Om drie uur verscheen priester Brepoels van het Beiersch hospitaal. De Duitsche aalmoezenier had hem gehaald. De deur der beide cellen werd geopend, in de gang stond een klein altaar. Constant sprak eerst biecht, dan Elise, eindelijk Gregoire. Dan spraken ze langen tijd met den priester en overhandigden hem de brieven, welke ze in den nacht geschreven hadden. Gregoire had zeer met zijn kinderen te doen, maar toonde zich gelaten.Allen bleken vol moed.Drie zonen aan het frond, zijn vrouw was in de gevangenis...Hij gaf zijn leven. Om half vier baden ze gezamelijk. Elise, bad voor met vaste stem.De Duitsche aalmoezenier deed de mis. Ze baden vervolgens, tot men hen kwam halen. Elise verklaarde dat ze al haar vijanden vergaf. Men hoorde de zware stappen der soldaten.... Het executie-peloton." MOED? Vooruit?" riep Elise. Met lintjes had ze in de gevangenis drie vlaggetjes gemaakt. Ze gaf er een aan haar broer en aan den derde lotgenoot. Ze knielde neer en bad nog even. Dan stapte ze de eerste heen. Constant volgde, dan Gregoire, allen baden. Voor de palen stonden dertig soldaten. Priester Brepoels mocht niet tot daar meegaan. Men bond de drie veroordeelden een blinddoek aan voor, "Leve Belgié?" riep Elise, en wuifde met een vlaggetje. De anderen volgden het voorbeeld. De Duitsche aalmoezenier toonde zijn oprechte bewondering."VUUR?" Het salvo klonk. Zoo stierven Constant en Elise Grandprez en briefdrager Gregoire. Drie armzalige doodskisten stonden klaar. Men groef drie graven, Geen familielid, geen vriend woonde de teraardbestelling bij. De dochter van een volksvertegenwoordiger van Luik hoorde dien dag in den tram Duitsche soldaten, die van het executie-peloton deel gemaakt hadden, over de terechtstelling spreken. Een van de militairen verklaarde dat hij niet kon begrijpen, hoe men zulke edele menschen ter dood bracht. Ziedaar een beeld uit de verre Ardennen . Nog anderen zijn in de Cartreuse onder het moordend lood gevallen, maar wij kozen hier een der aangrijpenste feiten. Later zullen we dit droevig hoofdstuk- in verband met den tijd- nog moeten voortzetten , Wij zouden onvolledig zijn, moesten we ook niet de strijders ver achter het frond doen kennen.einde.
(Foto bezoek van de Koningin an een school achter het frond)Om half drie belde hij aan. Delacourt ontving er hem. In de kamer waren nog twee dames Delacourt stelde ze voor als zijn vrouw en schoonzuster, twee ingewijden en hij prees den bezoeker om zijn ijver en nauwgezetheid. Dan vroeg hij, of den bezoeker het verslag Gregoire mee gebracht had. Constant reikte het over; ging zich wat aan den haard warmen, want het was een bitter koude dag. Delacourt bood hem een stoel aan en spraak levendig over zijn werk. Zoo werd het drie uur.Grandprez zei toen , dat hij moest heengaan, daar zijn broer hem wachtte in de Continental.Delacourt antwoorde,dat hij ook in 't centrum der stad moest zijn en een rijtuig zou laten halen.Hij ging uit de kamer en kwam weldra terug, zeggende dat ze zo dadelijk zouden vertrekken.Even later was het voertuig daar, Grandprez nam afscheid van de dames en vergezelde zijn gastheer. Voor de deur stond geen rijtuig, maar een auto.Twee mannen noodigden den nijveraaar van Stavelot uit in te stappen.Grandprez begreep plots alles. Verraad? Maar hij was als verstomd over zooveel laagheid.Dan vroeg hij wat dit allemaal beteekende . Een van de mannen toonde zijn kaart van politieagent, en zei dat zijn gevangene meer uitleg zou krijgen op het gerechtshof.Delacourt reed mee, onbeschaamd,Cynisch. Zijn slachtoffer spraak geen woord tot hem.Een half uur later was den ongelukkigen vaderlander in de gevangenis van Sint-Leonard in cel 121 opgesloten. Zijn broer Francois was intusschen in het hotel Continental, maar zag natuurlijk Constant niet verschijnen. Hij maakte zich hierover niet ongerust, maar meende, dat de een of andere omstandigheid de reis belet had. Hij deed eenig boodschappen en wilde 's avonds aan het station Guillemins vertrekken, doch werd daar aangehouden. Scherp ondervroeg men hem , maar Francois bekende niets. Bij het verhoor was Delacourt aanwezig. De gemeene verrader, de fielt, toonde niet de minste schaamte. Francois werd ook naar de gevangenis gevoerd.Te Stavelot hield men Elise en Marie Grandprez aan, de zusters der gebroeders. Na een langdurige huiszoeking voerden de soldaten de dames naar het station.Ze moesten de ganschen nacht in de onverwarmde wachtkamer blijven en er heerschte een temperatuur van tien graden onder nul.Den volgenden morgen bracht men hen naat Luik. Dan volgde de gevangenneming van den briefdragerGregoire en zijn vrouw. Den 27"Maart 1917 begon het proces. In een celrijtuig voerde men de zes gevangenen naar de place Sait Lambert. Eerst kwam de zaak Beaupain voor. WilliamsBeaupain was advokaat te Vieilsalm. Delacourt beweerde, dat hij met de Grandprez samengewerkt had.Constant Grandprez hied bij hoog en laag vol, dat hij zulks wel aan Beaupain gevraagd,maar deze hardnekkig geweigerd had. De beschuldigde werd dan ook vrijgesproken. Na twee uur wachten verschenen nu de zes beschuldigden. Vijf officieren zaten achter een tafel. Een tolk hielp bij de ondervraging.Constant bekende, dat hij reeds minstens twee jaar inlichtingen aan de geallieerden verschaft hed en zulks deed uit plichtsgevoel als Belg.Hij weigerde de namen zijner medewerkers te noemen. Geen Belgisch advokaat mocht hem verdedigen, wel een Duitsch, die echter zeer kort moest zijn De auditeur eischte de doodstraf tegen drie mannen en voor elk der vrouwen tien jaar dwangarbeid.De rechtbank deed dien dag geen uitspraak. Deze volgde twee dagen later. Ze was verbluffend:Constant Grandprez, den briefdrager Gregoire en Elise Granprez kregen de doodstraf, en de drie overige elk 15 jaar dwangardbeid.(Vervolg enslot op 21)
Blijf kalm in 't leven en kijk eens naar bloeiende bloemen,
Heb je 't al gezien,
Hoe vaak zien wij het niet meer zitten,
( Foto van de Koning Leopold 2))Wenden we thans even een blik naar de Ardennen; ook daar waren mannen, die alles veil hadden voor hun land. Te Stavelot woonde Constant Grandprez een, verstandig en aktief nijveraar. Met zijn broer François zijn zuster Elise en den briefdrager Andrè Gregoire was hij de ziel van een organisatie, wier inlichtingen vooral van belang waren voor de krijgsverrichtingen bij Verdun. Hij had zich daartoe verbonden met een man die zich noemde "Dieudonnè Lambrecht" van Luik . Geen trein uit Duitschland over Verviers en Spa of over Malmèdy, die onbespied voorbij reed. Constant Grandprèz bevorderde ook de vlucht van veel jongelingen. Aan den spoorweg van Vieilsalm werkten Russische gevangenen. De pastoor van Rogery bood een schuilplaats aan gevluchte Russen en hielp ze over de grens .Ook in de bosschen waren Russen, die daar verborgen waren, maar van ellende gestorven zouden zijn zonder hulp. Mej Simon de zuster van den pastoor van Rogery bracht hun voedsel en kleederen. Vooral in en winter met de sneeuwstormen was dat werk vol opoffering. Ook François Grandprez zocht dergelijke zwervers op, en dompelde daarvoor door bosschen en moerassen langs onbegaanbare wegen. Maar het belangrijkst van alles was den inlichtingendienst ten behoeve van van den strijd bij Verdun. In Januari 1917 werd de strik gespannen. Constant Grandprez kreeg het bezoek van zekeren Emile Delancourt, van Rijsel, die naar belgiè gekomen was om inlichtingen te verzamelen.Grandprez toonde zich eerst achterdochtig. Hij beweerde, dat hij geen inlichtingen geven kon en zich slechts met zijn leerlooierij bezig hield. Delacourt toonde allerlei bewijsstukken en aanbevelingen.Nog gaf Granprez niet toeDen vreemdeling verdween dan.Vier dagen later keerde hij terug, en was nu in het bezit van zulke inlichtingen en gegevens, dat Grandprez eindelijk zijn volle vertrouwen schonk. Den volgenden dag hadden ze een nieuw onderhoud waarbij Constands zuster Elise tegewoordig was. Ze ontwierpen een nieuw plan tot orgenisatie van den inlichtingsdienst en de meest hartlijkheid beheerschte hun gesprek.Dieudunnè Lamdrecht, hun eerste medewerker, was te Luik aangehouden en gefusilleerd geworden. Sedert dien tijd had den briefdrager Andrè Gregoire zich wat rustig gehouden maar nu stemde hij toe meer ijverig mee te werken. den 28* Januari kwam Delacourt weer naar Stavelot en zei, dat de geallieerden dringend om inlichtingen vroegen, daar zij een groot offensief voorbereidden."S Morgens krijg ik een verslag van den briefdrager Gregoire", aantwoordde Grandprez. " Ik zal het u te Luik zelf komen brengen." En den volgenden dag begaf Constant Granprez zich naar Luik. Hij moest daar in de rue de Fetinne,160,zijn. Wordt vervolgd op 20
