Vier vrienden, Vincent,Martin, Paul en Lotte, organiseren twintig jaar nadat ze in hun studententijd elkaar leerden kennen bij een bergbeklimming van de Lofoten in Noorwegen, een reünie.   Deze zal gehouden worden bij Martin en Lotte, die met elkaar getrouwd zijn en in Wales wonen.

Martin en Paul ontmoeten elkaar reeds in het station van Brussel-Midi, waar ze samen de Eurostar nemen.  Het contact en de verdere reis verlopen eerder stug.  Ieder op zich heeft zijn gedachten aan vroeger, aan hun ontmoeting en aan wat er toen gebeurd is.  Elk van hen heeft zo zijn eigen karaktertrekken waar de ander het soms moeilijk mee heeft.

Op bestemming aangekomen worden ze in het station opgehaald door Martin.  Lotte is er niet bij.

Evenals bij Bittere Bloemen van Jeroen Brouwers, ook hier een zwaar en complex taalgebruik met dikwijls zeer lange zinnen. 

Een willekeurig voorbeeld:

De Great Western reed met ingehouden vaart – misschien zaten ze achter een stoptrein.  Door de traagheid leek de buitenwereld aanraakbaar dichtbij; in een feeëriek dorpje dat de spoorlijn niet goed had kunnen ontwijken was een jaarmarkt aan de gang met harlekijnachtige volksdansers en uitbundig klokgelui dat gerafeld door de ramen drong; op een zonnige straathoek met vakwerkhuizen knipoogde een knalrode Doctor Who-telefooncel met zijn spiegelende ruitjes, op al die oude daken prijkte een komische wirwar van schoorstenen en takken van een alleenstaande eik vlak langs het spoor hielden een roze ballon gevangen – terwijl de trein verder sjokte en een feestelijk rinkelende overweg passeerde en het dorp bleef achter, maakte plaats voor een tarweveld dat in de wind rilde als een paardevacht en daar kronkelde een smal riviertje vol felzilveren schubben, een opklimmende heuvel begon het zicht weg te duwen en dwong Pauls blik omhoog, naar een straalvliegtuig dat de hemel met een krijtlijn in tweeën deelde en hij dacht weer aan de bom, en dat al die gebeurtenissen (want het gold voor de val van de Muur, het gold voor 9/11, voor maanlandingen, voor internet, olympische spelen, wereldkampioenschappen) werden uitgeroepen tot wat je leven van jongsafaan, het leven van jouw generatie en jouw tijd, bepaalde maar het klopte niet – hij voelde dit als groeiende zekerheid: dat in je laatste gedachten geen plek zou zijn voor die gebeurtenissen en voor alles wat kranten en televisiejournaals belangrijk vonden, en niet voor persoonlijke overwinningen,inzichten, ingenieuze plannen en carrières of zelfs maar voor een geloof; het allerlaatste waaraan je je, in bed, blind, happend naar lucht zou vastklampen was – de herinnering aan de lach van een geliefde, het uitzicht in een ver land op een plek waar je eens vijf minuten had gestaan, de geur in een huis waar je je welkom wist.

Een zin van 286 woorden!

Ik kon met momenten mijn gedachten er met moeite bijhouden en wist soms niet meer wat ik aan het lezen was.

Toch een goed boek.

'Een goed boek doet je op elke pagina stoppen met lezen omdat je een nieuwe visie krijgt voorgeschoteld op iets dat je altijd al zag maar nooit op die manier. Een goed boek heeft ook personages die je raken, die door hun lotgevallen een andere kijk geven op je eigen leven.’ (Cobra)

“Grip gaat over vriendschap, over reizen, over zelfinzicht, over vergankelijkheid en over de vraag of je het leven leidt dat je had willen leiden.  Of de keuzes die je maakte wel jouw keuzes waren.”

Bij de toekenning van de Gouden Boekenuil op 5 mei in Gent won Grip de prijs van de lezersjury.