|
Gelezen: Bloedbruiloft xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Debuutroman van Ellen Gerritsen.
Wolfgang, hoofdcommissaris bij de Berlijnse Mordkommission, kan op pensioen en wil verhuizen naar Spanje. Eigenlijk is het ook een vlucht voor iets wat in het verleden gebeurd is.
Hij laat zich door zijn vriend Esteban, een Spaanse kok in het eethuis waar hij regelmatig kwam, overhalen om eerst mee te gaan naar diens geboortedorp in het NW van Spanje om daar de moordzaak op Ricardo, de veearts die toezicht hield op de kwaliteit van de varkens die de beste hammen ter wereld opleveren, mee te helpen oplossen.
De bemoeienissen van de Duitser worden door de plaatselijke Guardia Civil niet op prijs gesteld. Doch slaagt deze er ondanks een aanhouding, niet in enig spoor of motief voor de moord te vinden.
Het wordt alsmaar duidelijker dat de moord, gevolgd door een tweede moord, te maken heeft met de plaatselijke hammenindustrie, waar veel geld omgaat. Wolfgang vermoedt zelfs dat de politieoversten op één of andere manier iets met de zaak te maken hebben. Vanuit bepaalde hoek ontvangt hij duidelijke dreigementen om zich niet meer met de zaak te bemoeien.
Tegen het einde kent het verhaal een totaal onverwachte wending.
Een vlot en onderhoudend geschreven thriller die ondanks het rustige verloop toch de spanning erin houdt, zeker naar het einde toe. Een veelbelovende debuutroman.
Bij recensies op het internet las ik echter volgende commentaren, waar ik het niet allemaal mee eens ben:
- Via Twitter liet ze weten dat het haar intentie was om niet een snelle maar een sfeervolle thriller te schrijven. Daar is Ellen Gerretzen, een nieuwe loot aan de snel groeiende tak van spannende Nederlandse dames, grotendeels in geslaagd. Haar debuut Bloedbruiloft zit bomvol sfeer. En het sleept zich vanwege het ontbreken van spanning grotendeels tergend langzaam voort. Dat is jammer, want het uitgangspunt is veelbelovend.
Een topthriller vermengt sfeer en spanning zodanig dat de lezer per se wil weten wat er met de nieuwsgierigmakende personages gaat gebeuren. Op dat punt gaat het mis met Bloedbruiloft. Wolfgang is interessant - hij wordt mooi omschreven als een met zorg en zonder haast perfect getapt glas bier - en de Spaanse Extremadura is geloofwaardig als plek waar de wereld het hier en nu is. Maar verder is er nauwelijks enige houvast te vinden in het woud aan onhebbelijke karakters en dorpse intriges. Gesjoemel in de hammenwereld, het zal wel. Norse machos bij de Guardia Civil, natuurlijk. En een Spaanse schone die alle mannelijke harten sneller doet kloppen, zeker. Schrijven kan Gerretzen, dat is ook zeker, maar de ingrediënten die ze voor Bloedbruiloft heeft gebruikt zijn niet spannend en verrassend genoeg om ruim 400 paginas lang te boeien. Integendeel.
Maar ook:
- Een flink debuut met een kloeke misdaadroman. Zo mag je Bloedbruiloft van Ellen Gerretzen rustig noemen. Kloek qua omvang, 443 paginas, en flink door de gekozen opzet en aanpak.
- Bloedbruiloft heeft alle ingrediënten voor een goede thriller.
|
