Bij het verlaten van Wickenburg tanken we weer vol en bij het bezinestation zien we een vreemd figuur geketend aan een boom, door de winkelstraat gaat het richting Californië.
We rijden door de Mojave woestijn, de weg er doorheen golft op en neer het lijkt wel tobogan.
Mijlen en mijlen is er niets te zien behalve wat laag struikgewas en de bergen in de verte.
Wanneer we de Colorado rivier oversteken komen we inCalifornië. Om het “Joshua Tree Park” te bezoeken had ik het adres van een camping opgegeven op de GPS maar om een of andere reden stuurde die ons naar een verkeerde bestemming en na ongeveer een kilometer op een hobbelige zandweg gereden te hebben zijn we dan maar omgekeerd. Dan maar rechtstreeks naar het park waar de toegang weer gratis was. Grote borden bij de ingang gaven aan dat alle campings in het park volzet waren. Het is weekend en het was er dus enorm druk zelfs op de voorziene picknickplaatsen vonden we geen plaats. Dan maar langs de kant van de weg gestopt om te lunchen.
Joshua trees waren er in overvloed te zien. Vele rotsformaties in verschillende vormen en afmetingen trokken de aandacht. Die rotsen van graniet waren 160 miljoen jaren gevormd door het magma en nadien naar de oppervlakte gestuwd. Door wind en erosie zijn die dan bloot komen te liggen.
Om een plaats voor de nacht te vinden zijn we dan doorgereden tot in Banning om op een KOA camping plaats te vinden.
Wanneer we vertrekken staat er een stevige frisse wind, vandaag rijden we naar Wickenburg.
We rijden over “route 66” ver voor ons zien we een hoge berg met besneeuwde top “Mount Humpfrey’s Peak van 12633 feet. Het landschap is hier nog vrij vlak. Voorbij Flagstaff nemen we route 89 richting noorden.
Geleidelijk komen we in de bergen en stijgen via een kronkelende weg naar een hoogte van 7000 feet.
Dan weer naar de vlakte waar we grillige rotsformaties zien. De camping waar we aankomen is prima verzorgd en er wonen hoofdzakelijk mensen voor een vast verblijf.
Van op de camping zien we een grote groep gieren rondcirkelen, die hier voor de nacht in de bomen neerstrijken. De wind is ondertussen gaan liggen en het is erg warm. Gelukkig hebben we een goede airco.
Onder een mooi blauwe hemel vertrekken we van uit Holbrook om een bezoek te brengen aan het “Petrified Forest State Park”. Er loopt een weg doorheen van 28 mijl of zo een 45tal kilometer. Voor we daar aankomen rijden we doorheen een landschap waar mijlen in de omtrek geen leven te bespeuren valt. We hebben geluk vandaag want de inkom is gratis. In het park zijn langs de weg op verschillende plaatsen bezienswaardigheden waar ruim plaats is om te parkeren. In het bezoekerscentrum is te zien dat in dit park de archeologen en paleontologen hier vele sporen en fossielen hebben aangetroffen van dinosaurussen en planten over 260 miljoen jaren. Het grootste gedeelte van het park heeft ooit onder water gestaan waar fossielen van vele planten en dieren nu kunnen terug gevonden worden. Het “versteende woud” was ooit een weelderig bos met enorme bomen en planten.
Van die bomen zijn er hier nog velen te zien die helemaal versteend zijn.
Werkelijk indrukwekkend de meeste bomen zien er uit als pas geveld. Aan de heuvels is goed te zien dat die gemaakt zijn door verschillende opeen volgende lagen van sediment in verschillende kleuren.
En dat levert mooie beelden op. Honderden jaren geleden hebben hier ook mensen gewoond en op sommige rotsen zijn heel wat rotstekeningen te zien.
De “route 66” liep vroeger ook door het park, maar nu is het hele gebied beschermd, je mag zelfs geen enkel steentje mee naar huis nemen. In de souvenirsshops zijn die wel te koop want vooraleer het park beschermd was is daar veel weggehaald.
Bijna aan het einde van de route zien we nog de “Painted desert” en de “Painted desert Inn”. We hebben er een mooie dag gehad.
Gisteren verlieten we de camping bij Las Cruces om naar Tuscon te rijden 460km verder.
Op de interstate 10 is het weer vlot rijden zij het wat eentonig.
We rijden door een woestijnachtige streek waar gewaarschuwd wordt dat er zandstormen kunnen opsteken.
Wanneer we de staat Arizona binnen rijden komen we weer in een andere tijdzone terecht en we hebben nu een tijdsverschil van 9 uur met thuis. Op de camping nabij Tucson horen we dat we van daar uit niet de stad in kunnen, en in plaats van twee overnachtingen houden we het met slechts één. We vertrekken vroeg op weg naar Holbrook 430km ver.
Vanop de snelweg krijgen we nog een zicht op Tucson. Wat verder rijden we door een gebied met enorm vele enorme cactussen.
De weg voert door de Apache bergen, dit is Apacheland.
Vanop een rustplaats kijken we naar een prachtig uitzicht op de bergen het lijkt wel de Grand Canyon die trouwens hier niet zover af is. We maken een omweg om naar Fort Apache te rijden. In het museum krijgen we een inzicht over het denken en leven van de Apache, die in harmonie met de natuur leefden. De Apache werden door de blanken massaal gedeporteerd naar Florida en Alabama en andere ver afgelegen staten. Later ontstond er een samenwerking en verstandhouding met de overgebleven Indianen.
Van het fort dat dienst deed van 1870 tot 1922 zijn nog enkele gebouwen bewaard gebleven en ook hier is te zien dat de hogere officieren geriefelijk gehuisvest waren.
Onder een grijze hemel wenden we de steven naar Fort Stockton 500km verder. Onderweg krijgen we enkele lichte regenbuitjes en halverwege komt de zon erdoor.
Waar we eerst door een vrij vlak landschap rijden, komen we nu in een heuvelachtig landschap en later komen de bergen in zicht.
Op de interstate 10 is het rustig rijden de cruise control op 60mijl en maar snorren. Wanneer we bij de camping aankomen is die volzet en worden we doorgestuurd naar een andere camping waar we lang moesten naar zoeken en die eveneens volzet is. We zijn dan maar op de parking van de Walmart blijven slapen. De volgende dag is Las Cruces onze bestemming.
Langsheen de 10 zien we een boortoren puur Texas. Nabij El Paso wordt het weer druk met vijf rijbanen naast elkaar.
We rijden een oversized transport voorbij die twee huizen vervoeren.
De camping is mooi gelegen maar ver van de stad. We hebben er wel mooi uitzicht over het land met in de verte de bergen.
Om 8u30 worden we opgehaald op de camping voor de “Alamo tour” het regent en de hemel zit potdicht. Op het plein voor het Alamo betalen we onze tickets voor de rondrit.
Iets na 9 brengt oze gids naar het Alamo, dat voor de Texanen een heiligdom is want daar sneuvelden 186 mannen, waaronder Jim Bowie en Davy Crockett, voor hun strijd om Texas onafhankelijk te maken van Mexico. Oorspronkelijk was dit de missie San Antonio de Valero en het gebouw dat bewaard is gebleven was de kerk. Binnen is er een verzameling van memorabilia van de mensen die er hun leven lieten.
Het volgende punt op het programma is een bezoek aan de Japanse tuinen. Onderweg vertelt onze gids/chauffeur honderduit over San Antonio. Het regent nog steeds af en toe, en gewapend met regenschermen lopen we rond in de prachtige tuinen, mooi aangelegd en meticuleus onderhouden. Er stond ook een bootrit op de San Antonio rivier op het programma maar wegens het slechte weer werd dit afgelast. We bezoeken vervolgens de “Mercado” een bonte verzameling van Mexicaanse winkeltjes en eetstalletjes, waar het erg druk is.
Het loopt tegen het middaguur en we trekken, naar het “Buckhorn Saloon en museum” waar we kunnen lunchen. De saloon is ingericht in de oude stijl en hangt vol met allerhande trofeëen.
Na de lunch bezoeken we er het “Texas Ranger museum” dat een overzicht geeft van het ontstaan en de werking van de Rangers.
De auto waarin Bonnie en Clyde stierven onder een kogelregen van de Rangers is er ook te zien. Op de bovenverdieping lopen we door een enorme verzameling van opgezette dieren van alle continenten. Erg interessant om te zien. Het busje brengt ons naar de missie “San José”. De missies gesticht door de Spanjaarden moesten de Indianen bekeren en hen te “beschaven”!
De kerk die goed gerestaureed is wordt nog steeds gebruikt en we konden er nog net binnen voor ze werd afgesloten omdat er een huwelijk ging plaats vinden. De originele ommuring is nog goed bewaard en verschaft ons een goed idee hoe het leven er verliep. Een groot gebouw was de opslagplaats voor het graan en andere landbouwproducten.
Ze hadden er ook een graanmolen aangedreven met waterkracht. Van de volgende missie “Concepion” is alleen de kerk bewaard gebleven en die wordt ook nog steeds gebruikt voor erediensten.
Ter vervanging van de bootrit gaan we de Tower of the Americas bezoeken, een toren van 220m hoog, gebouwd voor de wereldtentoonstelling van 1986.
Met de lift gaat het snel tot boven vanwaar we een weids uitzicht hebben over de stad en omgeving. Met een bezoek aan een 4-D cinemavertoning “Skies over Texas” maken we een helicoptervlucht mee met spectaculaire beelden, hiermee sluiten we de dag af. We worden netjes terug aan de camping afgezet, einde van weer een mooie dag.
Na het ontbijt nemen we de bus naar het centrumvan San Antonio.
De gelijknamige rivier kronkelt doorheen het stadscentrum en is afgeboord met wandelpaden het is de befaamde “River Walk” van San Antonio.
Langs het water loopt aan beide zijden van de rivier een mooi wandelpad met prachtig verzorgde plantsoenen.
Op het water varen boten met toeristen en onderhoudswerkers af en aan. Verschillende restaurants en café’s wedijveren om de gunsten van de toeristen.
Vroeg in de voormiddag is het nog niet erg druk. Op een leuk terras drinken we een koffie en bekijken de voorbijgangers. Via bruggetjes kunnen we gemakkelijk naar de andere kant om ook daar een kijkje te nemen.
We verlaten even de “River Walk” om in de straten te lopen en komen bij de San Fernando kathedraal met een mooi interieur en een verguld retabel.
We keren terug naar de rivier en tegen de middag wordt het drukker en de terrassen lopen vol. Na enkele uren wandelen waarbij we verschillende leuke hoekjes ontdekken wordt het tijd om te eten en vanop een terras met zicht op de rivier eten we smakelijk. Dat zitje heeft ons goed gedaan want het lopen beginnen we te voelen aan de benen. Na nog een uurtje of zo nog een koffie met gebak en dan terug met de bus naar de camping. San Antonio is zo wat de leukste stad die we in de VS zagen.
Gisteren zijn we vanuit New Orleans vertrokken in de gietende regen met zwaar onweer.
Toen we voor de laatste maal de Mississippi overstaken begon de regen te minderen. Nabij de stad Charles Lake kwamen we in een gigantische verkeersopstoppping waar we minstens drie kwartier in de file stonden. Nabij de stad Beaumont in Texas streken we neer op een mooi verzorgde camping waar we nog een gratis ontbijt kregen. Na dit lekkere ontbijt gingen we vroeg de weg op. Op de weg was het weer vlot rijden, nabij Houston werd het wel drukker met vijf rijbanen naast mekaar.
De camping van KOA van San Antonio was vlug gevonden en op een ruime plaats konden we genieten van een kop koffie.
Eekhoorns en vele vogels hielden ons gezelschap, één van die zwarte vogels bleek een “roadrunner” te zijn.
We worden gewekt door de regen op het dak. En in de regen stappen we in de shuttlebus naar New Orleans met nog een achttal personen. De bestuurster van het busje vertelt honderd uit over haar belevenissen van de storm Catherine en anecdoten over het leven van vroeger en nu.
Voor we het weten komen we bij het vertrekpunt van de riverboats. Het regent nog steeds en in het Café du Monde gesticht in 1862 gaan we schuilen met een lekkere koffie en de plaatselijke lekkernij “beignets”. Die worden geserveerd onder een dikke laag poedersuiker en zijn luchtig en krokant.
We beginnen onze wandeling aan Jackson Square die gedomineerd wordt door de kathedraal van St. Louis.
We dwalen doorheen het “French Quarter” met Bourbon Street en vele andere straatjes met de typische huizen met doorlopende bebloemde balcons.
De regen is opgehouden en vanop de promenade aan de rivier hebben we mooi uitzicht op de Mississippi en de riverboat Natchez die onder de brug vaart.
Rond het middaguur gaan we wat eten, blij om te kunnen zitten want we hebben weer flink wat gestapt. In de namiddag nemen we voor het gemak de cable car tot bij de “French Market” waar ik mij te goed doe aan een portie vers gekookte rivierkreeftjes.
In de “Market” waar vroeger de levensmiddelen verhandeld werden staan nu vele standjes die souvenirs en vele leuke dingen aanprijzen. Terug aan de aanlegsteiger van de “Natchez” worden we vergast op een concert met stoomfluiten terwijl we wachten op het busje om ons terug te brengen naar de camping.
Eerst weer 170 liter benzine tanken voor we weer verder kunnen. Deze auto rijdt heel prettig maar het is een benzinevretend monster, voor 100km drinkt hij 33 liter. We blijven highway 55 volgen. Het landschap wordt afwisselend en iets heuvelachtig. Het is hier ook veel groener dan in het noorden en de temperatuur gaat de hoogte in we ziijn reeds een 1000km zuidelijker dan Chicago. We rijden nu Mississipi binnen en nabij Jackson, de hoofdstad van de staat komen we op een camping in een State Park.
Aan de rand van het meer mogen we een mooie plaats uitkiezen. Het is aangenaam warm en de short kom uit de kast. ’s Avonds zitten we aan een kampvuur tot we naar binnen moeten van de muggen.
Maandag 11 april
Op een 20km van New Orleans verloopt de weg over een vele kilometers lange brug gebouwd op palen in het water, een reusachtig bouwwerk.
Kort na de middag komen we op de camping aan. Rond half vier nemen we een bus naar het centrum, maar dat is wel veel verder dan we gedacht hadden, aan de stadsrand stappen we dan over op de cable car die ons tot in het centrum moet brengen.
Die rijdt tegen een slakkengangetje en nog voor we in het centrum geraken beseffen we dat we op die manier nooit tijdig kunnen terugkomen, we zijn al anderhalf uur onderweg.
We stappen dan maar af en nemen de retour want de bus die ons terug naar de camping moet brengen rijdt na 7u pas om het uur en de laatste om 9u. Tegen 7 uur waren terug op de camping. Morgen gaan we vroeg met een shuttle de stad in.
