Ik sta hopeloos achter met mijn blog, maar ik heb ook zo weinig tijd.
Nu zeker in de verlofperiode...nu toch nog, want vanaf 14 augustus tot het einde van de maand zijn we zelf in verlof...en ik kijk er echt al naar uit.
Veel tijd om te bloggen heb ik niet...en het zal er niet op beteren.
Ik denk er over na om verder te studeren...om mijnen A1 te proberen halen.
Ik ben naar een infodag geweest op mijn school en daar werden die studie's gepromoot, zelfs ook om verpleegskundige te worden, ook al kom je uit een totaal andere sektor.
Ik zou dat diploma dus via 'hoger afstandsonderwijs' gaan doen...dwz studeren op je eigen (een 7-tal weken), monitoring (een maandagavond naar school komen en vragen stellen over de cursussen) en daarna een examenperiode (een paar keer op een maandagavond)
Dan begint het opnieuw, je leert de volgende vakken tot de monitoring en het examen, zo 4 keer na mekaar.
Het opleidingshoofd heeft wel afgeraden om die studie's op 2 jaar te doen wanneer je full-time werkt.
Ik zou het over 3 jaar spreiden, maar daar heb ik nog vragen over.
Volgens de papieren is het eerste jaar wel in twee gedeeld, maar het derde jaar niet en dan komt er nog een bachelorproef bij...en dat ga ik niet aankunnen, denk ik zen!
Ze beweerde ook dat ik mijn stage's volledig op eigen dienst zou mogen doen, zonder dat er iemand komt kijken of aan de collega's komt vragen of ik het wel goed deed.
Normaal moet je max. 11 weken op eigen dienst doen en min. 4 weken op een andere dienst, maar in de thuisverpleging is dat onmogelijk...maar mag ik dat dan wel 3 jaar lang doen? Ik wil daar absoluut zeker van zijn, want mijnen baas gaat mij niet ergens in het ziekenhuis laten 'stage' doen, noch zie ik dat zitten om er al mijn verlofdagen aan te spenderen, zenne!
Je krijgt dan wel 100u educatief verlof, maar daar komt ge dan nog niet mee.
Bovendien wil ik ook in januari naar Egypte en da's voor 10 dagen...daar zitten dan ook al verlofdagen in.
Ik zou ook niet eens weten wanneer ik het beste start...op 15 september of op 19 januari.
Als ik in september zou starten, dan zou mijn tweede examenperiode al voor de reis achter de rug zijn...dat zou niet slecht zijn, hé!
Maar wat als ik dan tweede zit heb?
vragen vragen vragen...mijne kop zit er momenteel vol van!
Van mijn collega's hoorde ik zeggen dat biochemie niet op je eentje te leren is...te moeilijk en ik kan dat wel volgen.
Ik heb een boekske gekregen van de dochter van make's vriend Roger, die vroedkundige is en amai...da's idd aartsmoeilijk...ik snap er de ballen van
Je ziet het...ik ben er nog niet uit.
Maar als ik ermee zou starten...dat begrijpen jullie zeker wel...dan heb ik totaal geen tijd meer om te bloggen!
Of enkel om de studievorderingen af en toe eens op mijn blog te komen zetten, maar that's it!
Ik laat het jullie nog wel weten.
Ik weet wel dat 2 vroegere klasvriendinnen er ook mee willen starten maar ook met twijfels zitten...ik ben zeker niet de enige.
Mailtje sturen en een intake-gesprek vragen...dat zal de oplossing zijn.

Ik ga ook niet veel tijd meer hebben om mij met mijn hobby bezig te houden, vrees ik.
De eerste foto's nam ik in de tuin van een patiënt, tijdens enkele schamele vrije uurtjes.

 
 


De foto's hieronder zijn in de tuin van Lisette (Roosje)en Walter getrokken.
Ik ben diezelfde dag ook eens bij hen binnen gesprongen en we hebben een lekker taske koffie gedronken en wat bijgepraat.
Lisette heeft héle prachtige bloemen in haar tuin staan, echt wel speciale.
En ze heeft ook een aquarium met mooie vissen.

 

We zijn samen met nog 2 andere gezinnen die in onze wijk wonen, naar de Ardennen gegaan.
We vertrokken op 9 mei en huurden een huis voor 14 personen met zwembad.
Het was supermooi weer en we hebben er genoten!
Ik maakte ook een wandelingske, op mijn eentje, om foto's van de natuur te nemen.
Zie hier het resultaat.
Veel zijn het niet...de meeste foto's zijn aan het zwembad getrokken of op onze uitstappen.

Marnick is in maart met zijn klas op schoolreis naar Zwitserland getrokken en zijn meester heeft een aantal mooie foto's getrokken.
Ik heb er de mooiste uitgehaald...kijk maar!
Hij heeft zich supergoed geamuseerd, ook wel enkele dagjes ziek geweest, spijtig genoeg.
Dat skieën wil hij wel ooit nog eens gaan doen, dat vond hij plezant.



VIVA INTERNET
Ik heb een tijd geen internet gehad.
Ik kreeg bezoek van een vertegenwoordiger die mij Euphony aanprees.
Goedkoper was het wel, dus zegde ik een maand op voorhand mijn telenet op.
Ik had vanaf 30 mei geen internet meer.
Ik zou op 6 juni bij euphony internet hebben, de modem zou worden opgestuurd.
Pas op 9 juni had ik een afspraak en gingen werkmannen van Belgacom komen, want ik had een aansluiting van telenet en die moest weg en vervangen worden door ene van hen...dat had die vent mij niet gezegd!!!
Ik moest mij na het werk haasten om op tijd thuis te zijn en alvorens dat zij ter plaatse waren, stopte er een kerel met een vrachtwagen.
"Ik kom eerst es kijken voordat die mannen van Belgacom er zijn." zei hij, dus liet ik hem in de garage zien waar de aansluitingen zaten.
Hij wist niet eens welke hij moest hebben!
"Weet uwe metser dat niet, of je architect, die moet dat weten!"
"Meneer, da's toch uw job, gij moet dat toch weten?"
"Ja madammeke, maar hebt ge nog vloer over, want die zal eruit moeten. Weet uwe vloerder waar dat geel plaatje zit? Kunt ge die niet opbellen?"
"Watte??? Vloer uitbreken??? Euh, da gaat ier nie doorgaan, zenne! Ik ga die mannen afzeggen, dat contract gaat ier nie door. Ik zal diene vertegenwoordiger es rap opbellen en hem bedanken voor hetgeen hij mij ier aan d'hand heeft gedaan, ja!" maar die nam zijn gsm niet op.
Die kamioneur belde ondertussen Belgacom af.
"Ge moet dan ook sjans hebben dat die draden aan de straat bloot liggen, of t'is nog een grotere misérie, zen!" zei hij.
Verdorie zeg, die joeg mij den daver op het lijf.
Ik kon die vertegenwoordiger of sales manager eindelijk te pakken krijgen (aan de foon toch ) en die verschoot van mijn verhaal.
Hij had nog nooit gehoord van een kamioneur die eerst op verkenning komt, vondt de service van Belgacom ook maar niks en zei dat ik gelijk had dat ik mijn vorig internet weer zou activeren.
Ging binnen de vijf werkdagen weer actief zijn en da's vanaf vandaag dus weer in orde.
Ik moet wel 50 euro aansluitingskosten betalen...maar eigen schuld...ik doe dat dan wel.
Van mijn contract bij euphony was ik ook rap vanaf.
Ik schreef hen aangetekend dat ik van mijn contract afzag wegens technische problemen en zij stuurden mij ook een brief dat ze mij geen aansluiting konden geven...eind goed af goed...pfffffffff!

Ik moet nog serieus oefenen met mijnen canon, en ik heb er niet veel tijd voor.
Voorlopig schiet ik macro-shots in make's tuin.
In de Ardennen kon ik ook oefenen en gisteren bij een goede vriendin van mij.
Ze heeft 5 paardjes, een vijver met grote vissen (zelfs ene uit Japan ingevoerd) en 3 honden.
Ik kon er dus mijn hartje ophalen.
Maar het resultaat kon toch beter.
De foto's van de Ardennen daarentegen zijn schitterend!
Maar nu eerst voorlopig deze foto's!

De drie onderstaande foto's nam ik bij mij thuis.


 
 
De andere foto's van die cactusjes met zijn piepkleine bloemekes ook.
Nu zijn ze ineens verdwenen, die schone bloemkes...maar ik heb ze dan toch op foto.

Ik heb het al enOrm druk gehad...vandaar dat het zo lang geleden is dat ik onze ervaringen en belevingen in een schrijfsel heb gestoken en dat ik op blogbezoek was.
Ik heb er nu eens efkes tijd voor gemaakt, zie!
We zijn na de communie van Marnick op familiebezoek gegaan en make ging ook mee, naar mijne pa zijn oudste broer, nonkel Andries en tante Marie-José.
Ook mijn neef Stefaan en zijn gezin waren er, maar die wilde niet op de foto.



We zijn ook voor Marnick zijn communie en Gio's verjaardag naar pa en zijn vriendin gegaan...Giovanni is nu SWEET 16!
Mijn halfbroertje Andy was er ook en pa bakte friet voor ons.

 

Giovanni wil nooit een feestje als hij verjaart, maar heeft er ons dikwijls aan herinnert..."Ik ben wel al 16, hé!"...ook al was hij dat dan nog niet, om iets toe te krijgen, zoals het drinken van een pintje en hij zegt het nu nog dikwijls, precies of hij's nu al ne volwassen...die tieners toch, hé!

We hebben ook weer een duif op logé gehad voor een drie-tal weken.



Ik was in Lokeren aan het werk toen ik die ineens te midden van de baan zag zitten, dus ikke stoppen en auto aan de kant.
Ik zag dat ze gewond was en dacht ze er wel door te krijgen.
't Is ons wel gelukt, ze is genezen en op zéér korte tijd, maar ik zag thuis pas hoe gewond ze wel was...haar buik lag volledig open en haar ene poot was en is nog altijd mank.
Ze begon wel al rond te fladderen en dan hebben we maar beslist om ze vrij te laten, op 3 mei was dat.



Op het werk is het ook wat geweest en het houd niet op.
Ik schreef al dat een collega haar ontslag gaf en nu als zelfstandige werkt bij een groep collega's in het Beverse.
Een andere collega smeet haar sleutels in colléire naar een directeur en gaf haar ontslag.
Ik had donderdag en vrijdag voor haar werkend weekend de laten en kreeg tijdens dienen toer foon van onze hoofdverpleegster...ik stond dat weekend van wacht en mocht sanderendaags ook optrekken.
Vervelend, zenne!
Een collega stak de papieren in mijn brievenbus die ik snel voor het slapengaan inkeek, om te weten welke patiënten ik moest doen.
Ik kende den toer gelukkig nogal goed.
Ze is op strooptoch gegaan en heeft enkele patiënten van ons ingepikt.
Ze stelt zichzelf als slachtoffer naar voren en sleurt er ons bij, terwijl wij er niets mee te maken hadden.
Eerst foon van haar al wenend en met haar excuses, omdat ik voor haar moest inspringen, en dan ons slecht gaan maken.
Ze heeft onder haar vijs gekregen van een vakbondsafgevaardigde, toen ze ging vragen of ze wel voldoende was uitbetaald en nu horen we er niet meer van...gelukkig!
Een derde collega gaf ook zijn ontslag en dat vond ik echt spijtig, want ik kom héél goed met hem overéén.
Wie niet, zo nen toffe gast...ook de patiënten hebben enorm spijt.
En Wim ook, die op feestjes steevast bij hem ging staan om een babbeltje te maken.
Hij's psychiatrisch verpleger van opleiding en hij kan bij kinderen gaan werken, hetgeen altijd zijnen droom is geweest, dus ik gun het hem.
Een sektorverantwoordelijke kreeg haar ontslag, maar daar ga ik nu niet over uitwijden, da's meer interne materie waar wij niets mee te maken hebben.
En de zieken wisselen mekaar af, waardoor we telkens weer moeten inspringen...werkperikelen...pfff!

We zijn op verlengd weekend geweest naar de Ardennen en dat kwam voor mij juist op tijd, want ik werd gewaar dat het me allemaal wat te veel werd.
Ik heb ervan genoten en kom nu zelfs al zingend bij de mensen binnen
Over dat topweekend later meer.
We hebben toch al versterking gekregen van een zorgkundige die in een rusthuis heeft gewerkt en 't is een tofke...ik kom er al goe mee overéén, het klikt met elk van ons en ik denk dat ze haar werk heel goed gaat doen.
We krijgen ook versterking van een andere zorgkundige, die al 2 keer bij ons heeft gewerkt en waarvan we weten dat zij haar werk héél goed deed.
Ik was blij te horen dat ze ook een visum krijgt om als zorgkundige in de thuisverpleging te kunnen werken.
Voor onze derde collega gaan ze op zoek gaan naar een verpleegster/verpleger, omdat wij niet alle verpleegkundige zorgen kunnen blijven opvangen en alle lates...dat zou te veel zijn.

Ons terras zou er in februari komen te liggen...dan werd het maart...weer uitstel totin april...en uiteindelijk is het er begin mei toch van gekomen!!!
Allééja, toch het grootste deel al.
De afwerking en het opvoegen moet nog gebeuren, alsook enkele platen tussen ons en de buren vlak naast ons...dan hebben we wat meer privacy.
Er komt achteraf nog wel een foto op mijn blog.

Ik ben ook ondertussen op een andere tram gestapt...ik zit nu op tram 4, zeg!
Ik had verlof genomen op dinsdag 13 mei, als enige.
Wim en de buren die mee op weekend gingen moesten werken en ik zat op mijn eentje op ons terras...met heimwee naar dat vakantiehuis en vooral dat zwembad, maar ik miste de buren en al dat volk rond mij, raar hé  hoe rap dat een mens aan iets gewoon is, hé!
Alvast bedankt aan de mensen die aan mijne verjaardag dachten...da's echt superlief van jullie, merci!

 

Nu ga ik mij op mijn gemakske in mijn zetelke zetten...mijn gedachten op nul en ik ga wa TV kijken.
Ik kom van 't weekend wel eens af, ik beloof het!

Ik zet er ook al direkt het vervolg op.
Dat insekt nam ik tijdens de fotosessie van Marnick zijn communiefoto's...die zat ineens op zijne jas.
Ook de gans is tijdens die fotosessie getrokken...zelfs dan heb ik alles wat ik kan fotograferen in de gaten geen beestje, bloemeke of insektje ontsnapt aan mijn aandacht.
Soms zie ik iets moois en dan denk ik "verdoeme, 'k heb just mijne camera nie bij"...'t is erg...'t is een verslaving! Arme ik

Ik ben morgen nog een laatste dagske thuis...een dag die ik kreeg voor de communie.
En terwijl ik nu toch bezig ben, zet ik nog wat macrofoto's van mijne fuji op mijn blogske.
Deze en één of twee volgende serie's zullen waarschijnlijk de laatste zijn die ik met mijn Fuji heb getrokken, want ik heb een nieuw speeltje.
Een Canon EOS 40D met macrolens...goed hé! 'k heb er lang voor gespaard.
Ik kocht die wel niet in de winkel zelf, maar via hun webshop...da's véél goedkoper!
Ik ben er nu wel nog volop mee aan't oefenen, want 't is gene simpelen, amai!
Je zou denken dat zo'n supergoed toestel het je gemakkelijker maakt, maar dat is niet zo...het is alleen veel ingewikkelder.
Maar al doende leert men, hé!
Ik wacht nu nog op de cash-back van Canon zelf...150 euro krijg ik terug voor den body en 50 euro voor de lens.
En dan ga ik mij nog een gewone lens aanschaffen, waar ik ook 50 euro van ga terugkrijgen.
Niet dat ik de Fuji nu een plaats in de vergeethoek ga geven, verre van...dat toestel heeft zijn dienst al volop bewezen...maar eens dat ik met de canon ga overweg kunnen, zullen de meeste macrofoto's toch met dat toestel genomen worden.
Het zal van de locatie en de onderwerpen afhangen, denk ik.
Ik heb feitelijk een ander toestel met aparte lenzen...een pentax met gewone en telelens, maar die is niet digitaal en het verschil in kwaliteit merk je toch direct, zenne!
Die pentax heb ik al jaren, van toen ik nog thuis woonde en dat zal nu al zo'n kleine 17 jaar zijn.
Ik heb hem de laatste keer in Duitsland gebruikt in 2005...maar toch kan ik er geen afscheid van nemen.
Ik hoop het met mijn andere toestellen ook zo lang te kunnen trekken.

Vannemorgen 9u15 moesten we in de kerk zijn voor Marnick zijn communie.
Ik, Marnick, Giovanni, make, Roger en mijn broer Joeri met zoontjes Robbe en Tibo gingen te voet...Wim reed met zijn ouders met de auto naar de kerk.



Mijn ex-man zagen we ginds.
De mis duurde ongeveer anderhalf uur en er werden foto's genomen door een fotograaf.
De CD-rom waarop de foto's zullen verzameld zijn, heb ik al betaald en die krijgen we achteraf.
Er was ook een andere fotograaf om een foto te nemen van de meter (make) en peter (Joeri) aan de zijde van Marnick tijdens het vormsel.
Na de mis was er een receptie die van de kerk uitging in het ontmoetingscentrum naast de kerk.

 

Make belde mijn tante Ingrid op en zij kwam achteraf samen met haar zus Viviane en haar man (mijne nonkel Danny) naar ons thuis.
We hadden ook hen uitgenodigd om te komen eten op onze 'indoor-BBQ'

 

Ons terras is nog altijd niet klaar, dat werd weeral eens uitgesteld tot 17 en 18 april.
Ik had gehoopt dat het voor de communie ging klaar zijn, maar dat was spijtig genoeg niet zo.
De BBQ zelf stond buiten...de gewone en we hebben ook een elektrische...met 2 gaat dat wat rapper.
We hadden ook 2 koks...Wim en mijn broer.

 

Op die foto zie je onze haag op de achtergrond.
We zijn daar via onze gebuur aan die kant gratis aan geraakt.
Ze zijn die over enkele weken in het weekend gaan halen en hebben die haag gezet.
We hebben toch lekker gegeten en het was supergezellig.
Sommigen aten nog eens een tweede keer, omdat het ondertussen al avond was geworden.
We hadden onze keukentafel in de living gezet en onze tuintafel in de keuken, om daar de kommen met groenten en sausjes op te zetten.
We hebben daarna nog nagepraat en de boys zaten natuurlijk alle vier boven spelletjes te spelen.
Wim bracht zijn ouders dan naar huis.
Onze eerste BBQ van dit jaar is goed geslaagd en hopelijk de volgende op ons terras.
Het weer viel ook goed mee, zeg!
Daar hadden we sjans mee, want ze hadden slecht weer afgeroepen...een echte meevaller.
De laatste foto nam Giovanni na de BBQ...een mooie foto van mij met mijne communicant...de mooiste die erbij was (alhoewel dat iedere moeder dat wel van hun kind zal vinden, hé!)
Marnick was wel speciaal gekleed...zowat stoer, met een rode doodskop op zijn truitje en zijn all-stars.
Ik heb hem zijn goesting laten doen en deze kleren zijn zijne stijl...pastte volledig bij Marnick...just hé?

Vandaag was het een speciale dag...Marnick deed zijn communie.
Ik had eerder al foto's van hem getrokken in zijn communiekleren, op 4 verschillende plaatsen.
Ik heb er de mooiste uitgekozen om aan jullie te laten zien.

Ik had een heleboel foto's...veel te veel feitelijk.
Ik denk dat ik er een 400-tal had in totaal.
Ik heb echt keuzes moeten maken en er zijn er ongeveer een kleine 50-tal van overgebleven.
Ik heb er uiteindelijk 6 uitgekozen, samen met Marnick en daar hebben we de communiekaarten van gemaakt.

 

Dat maken was met vallen en opstaan, omdat ik eerst een wazige kader rond de foto's had gemaakt en er een tekst onder had gezet.
Bij het ontwikkelen van de foto's gingen enkele millimeters foto af en dan kwam dat niet goed met die kader...de tekst was ook te klein en niet leesbaar.
Ik mocht gelukkig gratis proefdrukken laten maken bij de fotograaf en dan zag ik wat ik verkeerd had gedaan.
Ik vroeg zelfs hulp aan mijn goede blogvriendin Lisetteke (Roosje)
Ze had ook goeie ideetjes, maar ik kon die niet laten afdrukken, omdat het formaat niet goed was en toen ik die wilde vergroten, werden ze misvormd, spijtig genoeg.
Dit zijn Lisetteke's kaarten.
Ook schoon gedaan, hé?
Lisetteke...nog eens neig bedankt, zenne!

Ik had efkes tijd nodig om pitteke's dood te verwerken en om met de voorbereidingen van Marnick zijn communie bezig te zijn...ik had geen goesting om te bloggen.
Ik heb de draad weer opgenomen en kom jullie vertellen over mijn pitteke.
Ik en make zijn haar gaan begroeten en ze lag mooi...met haar lippen gerood, zoals toen ze nog leefde...alsof ze lag te slapen en ieder moment kon ontwaken.
De begrafenis was ook mooi...eerst een mis in de protestanse kerk waar ze lid van was van haar 16 jaar.
Wij zijn geen kerkgangers, maar toen mijn nonkel en oudste zoon van mijn pitteke een tekst voorlas, vloeiden er traantjes.
Ook toen een nichtje in naam van alle kleinkinderen een tekst voorlas...mooie en aangrijpende teksten!
De 8 kinderen van mijn pitteke (oorspronkelijk 9, één zoon overleedt toen hij 3 maanden jong was, Jozef) nonkels en tantes van mij, gingen in een rij staan en wij schudden hen de hand en gaven kussen.
We zijn daarna naar de begraafplaats gegaan, waar ze een plaats heeft gevonden bij haar overleden echtgenoot, mijne pé, die gestorven is in '93.
We kregen een bloem in de hand die we op de kist mochten gooien.
Iedereen maakte er een kruisteken mee, maar ik gaf er een kusje op en gooide het dan op pitteke's kist...mijn manier van afscheid nemen.
Daarna gingen we naar de koffietafel en daar werd veel bijgepraat.
We zagen neven en nichten die we het laatst gezien hadden toen ze nog kinderen waren.
Het is raar dat men bij zo'n gelegenheden de familie terug ziet, dat je er anders soms in geen jaren van hoort, hé!



Foto's heb ik wel niet en daar heb ik wel spijt van.
Ik ga één dezer dagen wel naar pé en pitteke hun graf en dan ga ik er een foto van nemen.
De spil die de familie bijeen hield is nu weg, maar ik hoop dat we het contact met hen kunnen blijven behouden.
Ik ben wel blij dat ik pitteke nog thuis heb gezien kort voor haar overlijden...en verschillende keren in het ziekenhuis.
Dat zijn herinneringen die ik ga blijven koesteren.
Ik wil ook iedereen bedanken voor de steun die ik kreeg...da's echt lief van jullie...bedankt!!!!!