het was stil
in het lawaai
van afwezige ogen

geluiden van hun ziel
beroerden ons aller hart

toch brak het ijs
toen na klanken
van gedeelde smart

‘t licht zich af kon stemmen
op het heden

ieder werd
op zijn unieke wijze

verder vrijelijk
in eigentijdse cadans
medegezogen

opdat zo weer
de toekomst
kon worden beleden

03-03-2012 om 13:05 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik voel het zachte
van stilgevallen blaren
waar onder een tapijt
van vergankelijke kleuren
het rusten is begonnen

en mijn ziel zich
al stervende bereidt
op een mogelijk baren

tussen het grijs van boven
en de melange van benee
voel ik me even zo heel

opgenomen
in een immense zee
alsof ik mezelf
met al het zijnde deel

03-03-2012 om 13:04 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

05-11-2011 om 10:40 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

op het dode punt
van de boulevard
nabij een ijzeren wapen
van weleer

staart hij ver weg
concerteren
schreeuwende meeuwen
in lawaai van golvend geweld
melodieën in een witblauwe sfeer

hij ziet in de verte
gedachten passeren
schepen, af en aan,
doch op wisselende afstand
in de herinnering
wel te verstaan

haren, dun door de jaren
en uitgedroogde lippen
vangen het zilte zout

zijn sigaret stoomt
in draaiende richting
en geeft een mistig panorama
van warmte naar koud

aan het einde van de aarde
verstommen dan geleidelijk
onbetrouwbare beelden
voor even
daar weet hij van
ervaart hij de naakte eeuwigheid

op deze plek
los gewaad van een
schaduwrijk achterland
vindt hij zijn gepolijste vrijheid

totdat hij weer
naar de onweerstaanbare
realiteit wordt geleid
de voeten geaard in klevend zand



http://www.youtube.com/watch?v=gYCmsn-hNI4

05-11-2011 om 10:24 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

rode ogen
verkleinen
in het donker
zij sterven in de nacht

genadevolle tellen
worden door eeuwigheid verpacht
harteloos verlaat uit mij
een vloed van schuimend wellen

wat heb ik vaak
de getijden veracht
als de kleuren van jouw stem
weer mijn verwachting kwellen

05-11-2011 om 10:21 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

je straalt voor mij
in gracieuze lijnen gekleed
en bewegend in schaduwkleuren
jouw sprankelende geuren

daarvan heb ik enkel weet,
wil dat ze in me wonen

je ingetogen charme
geeft betoverende ogen
gedragen in een tedere tred

de kaaklijn, soms met haren bedekt,
doet mij ontroeren
schept mijn beelden;
schoonheid wordt in mij opgewekt

een zachte stem
kleurt het licht van je ziel
dat vertelt van frèle voelbaarheid



jouw gezicht verwondert,
je bent naar mij geleid

05-11-2011 om 10:20 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

grijs getinte heuvels tekenen zich af
op de ramen van mijn doorzonkamer
ook al is de zomer reeds lang op zijn retour
en de dag allengs meer bekort
is het stof nog kraakhelder zichtbaar
op mijn vinylen vloer en dressoir

de hoge zetels hebben, door
het oktoberlicht beschenen,
nog niets aan waardigheid verloren
het gobelin bloeit als nooit te voren

alhoewel de zitting tot het verleden behoort
kan deze weelde mij nog zo bekoren
en ik, overeenkomstig mijn aard, in stilte
van achter mijn vertrouwde begonia’s
naar een buiten vol klinkers staar

05-11-2011 om 10:20 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Naarmate de tijd voortschrijdt
En ik nog vaker de ochtenden tel
Dan wel dagen overwin op het licht
Doorzie ik de beslagen schoonheid
Van ieder elegant vrouwelijk wicht

Ook al ziet men mij als oud vel
Dat steeds dichter de aarde nadert
Dan denk ik heimelijk doch opgelucht
Wacht maar totdat de roest ook jullie betast
En uw spannend vlees opzichtelijk adert

Men mag de bloemen echter niet
Te vroeg laten verleppen
Het moet gezegd
U ruikt nog immer naar meer;
Opwindend zijn derhalve uw stappen

Helaas kom ik adem te kort
Om de vreugd van de jeugd
Nog onbescheiden te behappen

Die wordt immers steeds meer
In vergeten dromen gelegd

05-11-2011 om 10:19 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Morgen zie ik engelen
In het oosterhout
Zij worden op doeken gedragen
Herken ik dan de eenvoud
Van enkel zwijgende vrouwen
Uit mijn verbeeldende lagen
Zij omarmen mij zonder te raken
Verwarmen met open ogen
In licht waarvan de dichter
Woorden wil maken

Zij spreekt
Oorspronkelijk
In galmen van gewelven
Ik luister en droom
Overbrug haar adem
Naar mijn hart
Om kleuren en klanken
Uit mijn Hemel te delven

Morgen zie ik engelen
In het oosterhout

05-11-2011 om 10:19 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik verpoos nimmer meer
in een diepe gedachte
dat gaat allengs aan mij voorbij
een vierend touw slingert thans
met eeuwige bewegende beelden

of draagt een haast uitgerekte veer
mij nu doorheen het verleden,
de mij toegevallen wonden en weelde,
doorzakkend naar een verlengde diepte
en traag terug langs gestapelde ramen
van verlangens en tranen van weleer

zo vergaat de dag in fasen
van even zijn en vertekende dromen
waarbij niet is gezegd
dat de dood zich hardhandig
nu al naar mij uitstrekt

wellicht is het meer ontbinden
waarin werkelijkheid wordt opgewekt
en vrijheid vanaf heden
alles vanzelf laat komen

het is vragen verstaan
zonder de weg te moeten duiden
het ademen losjes laten gaan
langs onverharde paden

en ik geen behoefte meer heb
om antwoorden in te luiden
soms enkel nog om de geest
van ballast te ontladen

ik verpoos nimmer meer
in diepe gedachten
weet enkel dat de nacht
mij ooit zal boeien

of de morgen nog komt
is slechts hoop in
mijn aards verwachten

05-11-2011 om 10:18 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ook al oogt de lucht zomers blauw
en het late groen nog steeds
tot verbeelding spreekt
vult mijn adem de geest al met belegen dauw;
ik word deels van de hemel losgeweekt

de voeten dragen schaduw zwaar
als het gras in zijn lengte gaat berusten
ook de ochtend die steeds meer verlaat
verkort mede het licht op gangbare lusten

neen, het zijn niet de jaren
die mij nog steeds worden gegund
maar wederkerende gebaren
van vervagende seizoenen
die het ongevraagd maar wel van nature
op mijn vliedende tijd hebben gemunt

05-11-2011 om 10:18 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

tussen spiegelende wimpers,
koolzwart getint,
kijken herfstbruine ogen
verlegen van mij weg

een broze blik
zoekt dragende aarde
maar lijkt er niet te geraken
ook niet als ik jouw warme zucht
voorstelbaar in mijn handen leg

misschien door
de vochtige glans
uit vertedering
door een glimlach
die ik je schenk

lippen als breekbare takken
vullen elkaars zwijgen
haast tastbaar
en roze van gevoel

is dat de bloesem
waarnaar ik
al zoekend wenk

05-11-2011 om 10:17 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik loop mee
met jou en de tijd
samen in een pas
die ongelijkmatig oogt
maar ons zeker leidt
zo het diepste dat beoogt

onderweg naar daar
waar ‘samen’ ons roept
met wuivende hand,
haast onzichtbaar ver,
waar wellicht geluk
ruimhartig teder baadt
langs een paradijselijk strand

voel de loop van mijn rimpels
van links naar rechts
andersom
soms ook wel gekruist

ik zie die van jou,
rivieren van voortschrijdend gaan,
ze schilderen bewogen,
eigenlijk als van zelve,
het verlangen
dat in ieder huist

ga met me mee
naar de bloesem
van tastbaar bestaan

05-11-2011 om 10:17 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

waar de hand van een mens
beider oevers met hout verbindt

ontwaart men ook sierlijke snaren
die tezamen als verheffend instrument

door waarneembare trillingen
hoge bomen aan de overzijde bemint

en iedereen in het stromend water
zelfs de eeuwige beweging herkent 

05-11-2011 om 10:16 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

pril licht
schuurt speels
met schaduw over stenen

zelfs de lantaarn
al gebogen
in de nacht

toont ook nu bescheiden
op het toneel
van de opkomende zon

de rust van de ochtend
is voelbaar aanwezig

mijn eerste as smeult nog na
als wierook van vroege aarde

05-11-2011 om 10:15 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik ben de dag zo moedig moe
als de nacht zwerft door mijn bloed
en ledematen zijn verzuurd
die door zwaartekracht worden beboet;
heeft deze enkele reis te lang geduurd
komt mij nu enkel nog rusten toe

ach nee, de woestijn kent soms overdaad
gesponnen over jaren heen
verdronken soms in oude glorie
ook al zijn ze voor de ander van steen
mijn gevoel is nog kort van memorie;
het zichtbaar verleden bewaren
is in mijn hedendaags ademen
nog steeds een maat

ik sta nu op de zevende trede
hijg voor de achterkant
van de waarheid uit
het is mijn levensbede;
wat komt toont zich zacht
soms schreeuwend luid

de trap kent nog
vele hemelse passen
maar nu ben ik even de dag
zo moedig moe

mag ik mijn morgen
weer in onschuld wassen?

05-11-2011 om 10:15 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik kom even voorbij
om ieder gedag te zeggen
ben nog steeds onderweg
om mijn ziel te verplaatsen
en elders een nieuwe zaligheid
aan te leggen

de einder komt in zicht
mijn hart ontwaart nieuw licht
schouders dragen
de laatste lasten

*

wilde dit melden
mocht je mogelijk
in vragend duister tasten

ik kwam voorbij
om te groeten
het gaat jullie goed,
al mijn lieve zoeten

05-11-2011 om 10:14 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

onderweg naar liefde
ervaart hij zicht
op hemel en aarde;
het verlangen naar morgen
onderwijl hij het sterven baarde

uitersten
van binnenuit
grenzeloos gebonden
aan geest en eeuwige bruid

ogen puilend
als sprekende monden
onder een donker gerande einder

het gezicht
is als een doorzichtbaar vlies
over schreeuwende voorbije
korte en lange jaren

de man, mens
dichter en zo meer

rust zal hem
bedaren
zijn eeuwige liefde
zal de kenner
in't hart bewaren


http://www.youtube.com/watch?v=2jixY_X6bnY

05-11-2011 om 10:14 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

zie ik liefde in je ogen
als tranen beter weten
voel ik warmte
indien schaduw rimpels kleurt
voel ik je diepe bestaan
wanneer woorden worden gemeten
en vertrouwen flinterdun geurt

ben ik doof
als jij je adem tot me richt
hoor ik dan een echo
die ik mezelf in ongeschreven
geluiden alsmaar toedicht

ik hou van schoonheid
die verwondering vertaalt
in sprakeloze zinnen
en draag het zachte
wil het onzichtbare beminnen

zo ervaar ik mijn weg
langs kronkelige lanen
waar volmaakte bomen
naargelang hun aangeboren dracht
zichzelf in eigenheid beamen
ook al beschutten zij soms
mijn aardse dromen

05-11-2011 om 10:12 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

het huis is een vluchtheuvel
waar zelfs gewenning loert
het hoofd vol maar vullen niet
de lege kamers van boven en hoger

niet omdat de vorige een schaduw achterliet
mijn wortels mogen hier niet aarden
worden nog eens naar elders vervoerd
ach, draag ik ze niet al jaren
hebben ze ooit vaste grond gekend

zo dichter bij het eind
probeer ik het opnieuw
of blijft het toch enkel aanvaarden

05-11-2011 om 10:11 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm