Vers 32 - 35. O Govinda, zelfs al winnen we een koninkrijk met alle geluk vandien, wat baat het ons als alle personen voor wie we dat verlangen nu op het slagveld tegenover ons staan. O Mathusudana, wanneer grootvaders, vaders, zonen en andere familieleden, vrienden en leraren bereid zijn hun leven en bezittingen op te offeren in deze strijd. O Janardana, ik wil niet met hen strijden, zelfs niet in ruil voor de drie werelden, laat staan deze aarde. Er bestaat voor mij geen vreugde te behalen in het doden van Dhrithrastra's zonen.

Heer Krishna wordt hier met drie verschillende namen aangesproken: Govinda, Mathusudana en Janardana. Govinda verwijst naar Veda (kennis), Mathusudana verwijst naar de vernietiging van de demon Madhu, die het ego symboliseert en Janardana verwijst naar Heer Vishnu (de instandhouder van het universum) en betekent: Hij die de oorspronkelijke verblijfplaats en beschermer is van alle levende wezens. Arjuna weigert dus de strijd aan te gaan met zijn familie omdat, zoals we reeds hebben vermeld, hij de stoffelijke familiebanden niet wil verbreken en alles bij het oude wil laten. De drie werelden verwijzen naar de causale wereld, de subtiele wereld en de fysieke wereld. De causale wereld is de ruimte waar alle mogelijke creaties reeds bestaan doch slechts als energie, de subtiele wereld waar de creaties zijn vastgelegd als op een blauwdruk en de fysieke wereld waar alle creaties hun vorm krijgen.

Vers 36. O Madhava, hoe zouden we gelukkig kunnen worden door onze eigen familieleden te doden? Wat bereiken we ermee? We zullen tot zonde vervallen. Daarom is het verkeerd om Dhritrashtra's zonen en onze vrienden van het leven te beroven. 

Arjuna spreekt Heer Krishna aan als Madhava, wat heer van het geluk betekent. Arjuna denkt nooit meer gelukkig te kunnen worden wanneer hij zijn familieleden en vrienden geestelijk doodt. Hij vraagt Heer Krishna, door zijn redenering, wanhopig om raad wat te doen in deze netelige kwestie, want hij streeft als een liefdevolle mens naar het goede en wil geen zonde begaan door de foute keuze te maken.

Vers 37. O Janardana, zelfs het doden van mijn familie en vrienden wiens harten vol van hebzucht zijn, is verkeerd en laadt karmische schuld op mij.

De volmaakte yogi Krishna wordt hier door Arjuna weer aangesproken met Janardana, een andere naam voor Heer Vishnu, de instandhouder van het universum en wat betekent: Hij die de oorspronkelijke verblijfplaats en beschermer is van alle levende wezens. Arjuna is er vast van overtuigd dat het verbreken van de banden met zijn familie en vrienden (hen geestelijk doden), ook al kiezen ze voor het kwade, verkeerd is en hem bovendien met karmische schuld zal belasten.

Vers 38. O Krishna, waarom moeten wij, die wel goed van kwaad kunnen onderscheiden, deze familiedynastie vernietigen? 

Zelfs al weet hij dat zijn familie zich schuldig maakt aan kwade activiteiten heeft Arjuna het moeilijk om de banden met zijn familie te verbreken en hen figuurlijk gezien te doden. Zachtmoedig als hij is zou hij hen liever vergeven en op goede voet verder met hen door het leven gaan.

Vers 39. Door het vernietigen van de familiedynastie zal de eeuwige traditie verloren gaan. Hierdoor zullen de overgebleven familieleden in goddeloosheid vervallen.

Voor Arjuna zijn de familiedynastie met haar tradities zeer belangrijk. Hij heeft uit het oog verloren dat familiedynasties en tradities komen en gaan, tot de stoffelijke wereld behoren en dus vergankelijk zijn. Tradities zijn slechts een tijdelijk hulpmiddel om de mens te helpen op het rechte pad te blijven. Slechts de Allerhoogste, de Geliefde is onveranderlijk en verblijft in eeuwigheid. 

Vers 40. O Krishna, afstammeling van Vrishni, wanneer de familie in goddeloosheid vervalt neigen de vrouwen naar losbandigheid en worden verdorven, met als gevolg onwenselijk nageslacht.

In dit vers wordt Heer Krishna aangesproken met afstammeling van Vrishni omdat Hij binnen de Vrishnidynastie werd geboren. Arjuna zit volledig gevangen in het web van eeuwenoude tradities waarin vrouwen als minderwaardig worden beschouwd en hun intelligentie aan deze van kinderen wordt gelijk gesteld, zodat ze voor de buitenwereld dienen beschermd te worden. Nu nog bestaan er religieuze en spirituele gemeenschappen die dergelijke mensonwaardige tradities in ere houden. Nochtans spreekt Heer Krishna in de Bhagavat Gita met geen enkel woord over het vrouwelijk geslacht als zijnde minderwaardig. 

Vers 41. De toename van onwenselijke kinderen zal de oorzaak zijn van een hels bestaan voor zowel de familie als zij die de familietraditie vernietigen. De rituelen waarbij water en voedsel wordt geofferd aan de voorouders wordt gestaakt en hierdoor komen ook zij ten val.

Met de toename van onwenselijke kinderen verwijst Arjuna naar kinderen die geboren worden uit kastenvermenging. Wie zich niet bevrijd van deze door mensen gecreëerde tradities, die berusten op illusie en vergankelijk zijn, zal intens lijden en komt als hij niet tot inzicht komt uiteindelijk ten val. De Allerhoogste vraagt geen offers noch rituelen, noch voor de levenden, noch voor de doden. We dienen enkel Hem, de Geliefde, als centrum van ons bestaan met liefde en devotie te vereren.

Vers 42. Het is een wandaad om de familietradies te vernietigen en zo de oorzaak te zijn van onwenselijke kinderen. Hierdoor worden allerlei activiteiten en gemeenschapsverplichtingen voor het welzijn van de familie tenietgedaan.

Arjuna zit volledig vast in de aardse traditie van het sanatana-dharma systeem (de naar aardse traditie eeuwige, rechtvaardige leer) dat door de religieuze kaste (Brahmanen) is ontworpen om de mens te helpen (?) bij het bereiken van zijn uiteindelijke verlossing. Dit wereldse sanatana-dharma systeem waar ook het onrechtvaardige kastensysteem deel van uitmaakt dient te worden verbroken en overstegen. Pas als de zoekende mens dat begrijpt en aanvaardt kan hij het enige en ware goddelijke Sanatana-Dharma, dat onvergankelijk en eeuwig is, in zijn innerlijke met hulp van de Allerhoogste als een mystieke roos laten openbloeien.

Vers 43. O Krishna, via de opeenvolging van discipelen heb ik gehoord dat zij van wie de familietradities vernietigd zijn voor altijd in de hel verblijven.

Het vooruitzicht op de verschrikkingen van de hel zijn het uitverkoren middel waarvan de religeuze instituten en kasten zich steeds hebben bediend om de mensheid angst aan te jagen en te onderdrukken, zowel in het Westen als in het Oosten. Arjuna heeft deze informatie, zoals de meeste mensen, slechts van horen zeggen, hij weet het dus niet echt maar lijkt de Brahmanen (priesterkaste) te geloven want hij is opgegroeid in het geloof dat zij de behoeders van de eeuwenoude tradities zijn; tradities die zij echter in het verleden zelf hebben gecreëerd, en onder de vorm van geestelijke erfopvolging doorgeven. Hun wil is wet en wie zich niet schikt riskeert te worden vervloekt of erger, ook een favoriet middel om angst in te boezemen. Doch zijn er ook Brahmanen die werkelijk godsrealisatie hebben bereikt en tegen het onrecht van deze tradities, waaronder ook het kastensysteem, ingaan en de mensheid proberen een nieuwe, rechtvaardige en werkelijke godsbeleving aan te leren.

Vers 44. Hoe is het mogelijk dat we door een intens verlangen naar het geluk van een Koninkrijk, worden gedreven om kwaadwillige voorbereidingen te treffen om onze eigen familieleden te doden.

Arjuna wordt heen en weer geslingerd door zijn innerlijk verlangen naar spiritueel inzicht en godsrealisatie, en het uiterlijke verlangen om de eeuwenoude familietradities in ere te houden, die komen en gaan, en dus vergankelijk zijn. Gods koninkrijk zit diep in ons verborgen en dient door devotionele onthechting te worden ontsluierd. Om dit doel te breiken dienen we te breken met familie- en andere tradities die niet meer dan een illusie zijn. In zijn verwarring ziet Arjuna dit echter aan als het begaan van een ernstige zonde. 

Vers 45. Het zou beter voor me zijn dat ik ongewapend en zonder weerstand te bieden, op het slagveld door de gewapende zonen van Dhritrashtra word gedood.

De zachtmoedige Arjuna zou liever zelf op het slagveld sterven dan zijn familie te moeten doden. Het verder zetten en in ere houden van de familietraditie, die bovendien ook nog door het kwade is gecorrumpeerd, is voor hem belangrijker dan zijn eigen leven.

Vers 46. Sanjaya sprak: Nadat Arjuna had gesproken, zijn geest gebroken door verdriet, wierp hij boog en pijlen naast zich neer en zette zich neder op de strijdwagen.

Arjuna heeft het dieptepunt van zijn wanhoop bereikt. Hij is bereid zich terug te trekken uit het conflict tussen de uiterlijke aangeboren natuur die ons met allerlei illusies in haar materiële ban wil houden en de innerlijke liefdevolle aantrekking van de Allerhoogste die ons hieruit voor eeuwig wil bevrijden.

Hier eindigt het eerste hoofdstuk van de Bhagavat Gita, "De wanhoop van Arjuna".

Hoofdstuk 2

Het pad van kennis

Vers 1. Toen Madhusudana Arjuna overmand door mededogen, teneergeslagen en met zijn ogen vol tranen zag zitten, sprak Hij volgende woorden.

Krishna wordt in dit vers Madhusudana genoemd en wat betekent: Hij, die de demon Madhu heeft gedood, die het ego symboliseert. Arjuna, die het dieptepunt van zijn verwarring en wanhoop heeft bereikt, is nu klaar om het geestelijk advies van Heer Krishna, Die de Allerhoogste in Zichzelf heeft gerealiseerd, te ontvangen.

Vers 2. De Allerhoogste Heer sprak: O Arjuna, hoe komt het toch dat je op deze gevaarlijke plaats wordt overvallen door treurnis en zwakheid, die enkel leidt tot schande en je de weg naar de hemel verspert?

Heer Krishna wordt hier de Allerhoogste Heer genoemd omdat hij de Allerhoogste in zichzelf heeft gerealiseerd. Arjuna is inderdaad op een gevaarlijke plaats (het innerlijke veld van Kuru-Dharma Kshetra) beland, in dit vers verwoord als Vish, wat ook vergif betekent. Overvallen door totale verwarring, treurnis en zwakheid kan hij het niet meer opbrengen om te vechten en toch dient deze innerlijke strijd te worden gestreden om de illusoire obstakels van het materiële bestaan te overwinnen en de woonplaats van de Allerhoogste, de Geliefde te bereiken.

Vers 3. O zoon van Partha, geef niet op want dat siert je niet. O bedwinger van de vijand, sta op en schud deze verschrikkelijke zwakheid van je af.

Arjuna wordt hier aangesproken met zoon van Partha omdat deze de zus van Heer Krishna's vader was. Heer Krishna is dus zowel een bloedverwant, een dierbare vriend en de spirituele leraar van Arjuna. Hieruit kunnen we afleiden dat Heer Krishna op de meest innige wijze met Arjuna, die de zoekende, spirituele mens vertegenwoordigt, verbonden is. 

Vers 4. Arjuna sprak: O overwinnaar van Madhu, vernietiger van de vijand, hoe kan ik in deze veldslag mijn pijlen richten op Bhisma en Dronacharya, die ik zeer eerbiedig en hoogacht?

Arjuna spreekt Heer Krishna aan met overwinnaar van Madhu, die het ego belichaamt. Zoals we reeds eerder hebben vermeld is Dronacharya, symbolisch gezien, de eerste guru (spirituele leermeester) die ons de afgescheidenheid van de Allerhoogste doet ervaren, maar waardoor ook het verlangen naar spirituele zelfverwerkelijking wordt aangewakkerd. Grootvader Bhisma belichaamt de verwarring en zelfbedrog. Dat is de oorzaak dat we, gevangen in illusie, onze familie als ons eigen vlees en bloed zien en tradities als eeuwig en heilig beschouwen. Eéns we echter met de Allerhoogste zijn versmolten en één zijn geworden bestaan er geen familie, leraar noch discipel meer.

Vers 5. Het ware beter voor mij om in deze wereld als een bedelaar verder te leven dan deze vereerde leermeesters te doden. Alle genietingen van deze wereld zouden voor mij aanvoelen als met bloed besmeurd mocht ik hen doden.

Arjuna wil noch zijn familie- noch zijn banden met zijn leermeesters verbreken (doden). Hiervoor zou hij liever als bedelaar, die tevreden is met enkele spirituele kruimels, verder door het leven gaan in plaats van voldoende spiritueel voedsel tot zich te nemen en de strijd aan te gaan. Toch is dat de enige weg om de honger van onze ziel te stillen en om godsrealisatie te bereiken. 

Vers 6. Ik kan niet kiezen. Ook weet ik niet wie van ons de overwinning zal behalen. Ik wil Dhritrashtra's zonen niet doden maar toch staan ze op het slagveld tegenover mij. En als ik hen dood, kan en wil ik niet verder leven.

Arjuna begint eindelijk in te zien dat zijn materiële redenering totaal geen uitweg biedt en zijn verwarring alsmaar groter maakt. Nu is de tijd aangebroken dat hij Heer Krishna, zijn dierbare vriend en nu ook zijn spirituele leraar om goddelijke raad moet vragen om uit dit verschrikkelijke kluwen van materiële illusies bevrijd te worden, en godsrealisatie te bereiken.

Vers 7. Mijn hart voelt zwaar en hulpeloos aan en mijn geest is verward wat betreft Dharma. Thans zoek ik mijn toevlucht tot U en ben Uw leerling. Daarom, smeek ik U, onderricht me en zeg me duidelijk wat te doen.

Arjuna is zich thans volledig bewust dat hij het dilemma waar hij voor staat niet zelf kan oplossen. Dharma, waar Arjuna naar verwijst zijn binnen de Vedische samenleving de leefregels waaraan men zich als goed mens dient te houden (*zie noot hieronder). Arjuna geeft zich volledig over aan Heer Krishna, die hij nu als zijn spirituele leraar erkent, en vraagt hem te onderrichten over de juiste beslissingen die hij in deze netelige situatie dient te nemen.

* Overgave aan de Schepper, matigheid, reinheid, echtelijke trouw, zelfbeheersing, eerlijkheid, kennis van de geschriften, kennis van de overziel

Vers 8. Al zou ik de heerschappij over de hele aarde en de hemelen verkrijgen, zelfs dan weet ik niet hoe ik deze innerlijke pijn, die mijn zinnen verteert, kan verdrijven.

Arjuna beseft dat geen enkele wereldse macht hem kan helpen bij het oplossen van dit innerlijk conflict en zijn zielepijn kan wegnemen, behalve door de aanwijzingen te volgen van zijn spirituele leraar, Heer Krishna, die de Allerhoogste in Zichzelf heeft verwerkelijkt.