Samen met Wim, Kristof en Jos zal ik deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 op 28 en 29 augustus. Meer info vindt u als u op de foto klikt. Onze groepsnaam is "De Genieters" en ons nummer 158.
Vandaag staat er een uitstap met de bus op het programma, helemaal naar Bonningues tegen Calais in Frankrijk voor de tocht Rand'Opale. Na een rit van zo'n dikke twee uur komen we om even na tien aan in het dorpje, waar in de zaal Futurum de start is. De voorzitter haalt de inschrijfkaarten en drinken we nog snel een gratis koffietje. We kiezen met vijf de afstand van 25 kilometer, we hebben tijd tot 16u want dan vertrekt de bus terug huiswaarts. Bij het buiten gaan moeten we onze inschrijfkaarten één voor één in de bus steken, er staat iemand bij met een tellertje zodat ze direct weten hoeveel volk er is. Buiten staat er een bord met afstanden en kleuren, voor ons is het blauwe parcours dat we moeten in het oog houden. We hebben direct een stevig klimmetje en verlaten zo het dorp. Er staat veel wind en ondanks het flauwe zonnetje is het best wel fris. Nadat we onder de autosnelweg zijn gegaan krijgen we heerlijke vergezichten voorgeschoteld, prachtige kleurenvelden met in de verte de zee. Het gaat op en af en al snel besef ik dat dit een zwaardere tocht dan gedacht zal worden. Na een dik uur wandelen komen we in Hervelinghen waar we aan een camping een eerste keer controle hebben. Ik drink een Affligem-biertje en bestel aan het frituur een curryworst, als ik moet betalen is het even slikken, toch een pak duurder dan bij ons. Na een vrij lange rustpauze is het bijna onmiddellijk weer klimmen geblazen, we moeten over de Mont de Sombre van 159 meter hoog. De weg naar de top lig bezaaid met stenen wat het moeilijk maakt, maar eens we boven zijn kunnen we genieten van de schilderachtige omgeving en blazen we even uit van deze inspanning. In de diepte zien we het dorpje Escalles liggen en gaan er in rechte lijn naartoe. We hebben er controle in een brasserie en hebben er een dikke 11 kilometer opzitten. We drinken er iets en gaan vrij snel terug op pad, het is al bijna één uur in de namiddag dus mogen we niet teveel tijd meer verliezen. Bij het buitengaan van Escalles breekt er voor mezelf een groot moment aan, mijn tienduizendste kilometer Ik word gefeliciteerd door mijn vier medewandelaars en gekust door de twee geïmproviseerde bloemenmeisjes, een mens zou alle dagen zijn tienduizendste kilometer willen vieren Even wat foto's van dit heuglijke moment en weer weg, de volgende beklimming wacht op ons. Deze keer moeten we de Mont d'Hubert over, en ook deze beklimming valt tegen qua zwaarte. Eenmaal boven krijg je als beloning weer de prachtige omgeving en dit maakt alles goed natuurlijk, we kunnen zelfs de kust van Engeland zien. We blijven de kustlijn volgen en hebben even later controle in een stal die vol staat met koeien. Na deze controle trekken we terug het binnenland in en gaan naar het dorpje Peuplingues waar we een laatste keer controle hebben. We stappen direct verder want de tijd begint te dringen om op tijd terug te zijn. Na het oversteken van de autosnelweg gaan we nog door grote weilanden en om kwart voor vier zien we eindelijk de startzaal terug liggen waar we tien minuutjes later aankomen. In de zaal loop ik nog Kurt tegen het lijf van De Slak Leest die in het gezelschap is van Dannyell en Wilma, Nederelandse dames die ik ken van het W4W-forum. Ik heb nog even de tijd om met hen te praten maar haast me dan naar de bus waar de meesten al op ons zitten te wachten. Na een zeer lange terugrit met de bijhorende files ben ik om half acht terug in Mechelen en zit mijn druk wandelweekend erop. Vrijdag ga ik met Kurt naar Etten-Leur voor weer een nieuwe Kennedymars, ben eens benieuwd
Zoals steeds na een lange-afstandswandeling ga ik de dag erna een kleine afstand wandelen. Vandaag ben ik op bezoek bij De Schooiers uit Wichelen, die in Schellebelle hun derde Bergenmeersentocht organiseren. We kiezen hier voor de 12 kilometer, en na een koffie en een broodje zijn we om half elf klaar om te vertrekken. Na even de spoorweg te hebben gevolgd tot aan het station gaan we de velden in tussen de kleine boompjes van een boomkwekerij. Na twee kilometer hebben we reeds controle in hetn Hof van Schellebelle, waar we een suikerwafel krijgen bij het afstempelen van onze controlekaart. Langs de achterkant verlaten we de zaal en staan direct aan de oevers van de Schelde waar we even moeten wachten op het veer dat ons naar de overkant zal brengen. We trekken door natuurgebied Kalkense Meersen en gaan zo naar het mooie pitoreske dorpje Uitbergen. Via de brug gaan we terug over de Schelde en volgen de dijk tot aan de Nederkouter waar we in een tent een tweede keer controle hebben. Tijd voor een hotdog, het is ondertussen al middag. Vlak na de controle zien we nog een soort van paardenkeuring op de straten en kijken we even naar de prachtige paarden die hier rondlopen. Via de Bergenmeersen, een uitgestrekt weiland langs de Schelde begeven we ons terug naar Schellebelle. We komen terug aan de spoorweg en gaan door een andere boomkwekerij, blijkbaar is dit een streek waar je eens naar toe kan komen om een boompje te kiezen voor in de tuin. Rond half twee zijn we terug in de vertrekzaal, eten nog een braadworst en keren huiswaarts. Vanavond nog naar de voetbal en morgen er vroeg uit voor de busreis van de club naar Calais.
Vrijdag neem ik voor de eerste keer in mijn toch al vrij lange wandelcarrière deel aan een groepswandeling. Vos Schaffen organiseert voor de tweede keer een 100 kilometertocht, de Gildentocht. De vorige keer dat ik bij Vos was gaan wandelen had Filip Bonnyns me hierop attent gemaakt, want er was enkel reclame via folders omdat de tocht niet in het heilige boek, de marching, vermeld staat. Ze kwamen ons ophalen aan het station en vijf minuutjes later waren we in de Gildenzaal waar de start gegeven wordt. Er zijn twee groepen qua snelheid, eentje 6.5 km/u en de andere 6 km/u. Ik heb me ingeschreven voor de 6 km/u maar kan daar ter plekke toch nog wisselen, zodanig dat ik bij de snellere jongens zit. Onze baankapiteins zijn Kris Hazenbosch, die ook het parcours uitgestippeld heeft, en Jef. Na een speech van de voorzitter gaan we om tien voor negen naar buiten waar we met een groep van 22 man (waaronder één vrouw) samen vertrekken voor deze lange tocht. Ik zit in een zeer select gezelschap de komende uren, waaronder enkele bijzonder snelle snelwandelaars en de anderen zijn wandelaars die ook makkelijk afstanden boven de 100 aankunnen, ervaring zat dus. Het eerste deel brengt ons rond het vliegveld van Schaffen naar Diest. De sfeer in de groep zit er onmiddellijk goed in, Kris op kop en Jef als laatste. Mijn eerste ervaring van in een groep te wandelen valt goed mee, ik maak een praatje met enkele mensen die me anders voorbijvliegen op een tocht en leer hen zo toch beter kennen. In Diest zelf hebben we na negen kilometer bevoorrading in het Wit Huis, waar we tien minuutjes kunnen rusten. Daarna verzamelt Kris terug de groep en kunnen we verder. Het tweede gedeelte is direct al een pak zwaarder. We trekken over de Kloosterberg door Webbekom naar Halen. Ik zit voortdurend achteraan de groep en als we door smalle weggetjes moeten is het elke keer mijn uiterste best doen om weer bij de groep vooraan aan te sluiten. Het parcours is heel afwisselend, soms over asfalt, dan een grindweggetje, aardeweggetjes of door het gras, we krijgen het allemaal. Na een dikke tien kilometer hebben we in Halen een wagenrust, waar we iets kunnen drinken en een stukje cake krijgen. We zitten enkel minuutjes voor op schema, en ook hier hebben we exact tien minuten rust. Het derde deel is terug een stuk van negen kilometer. Het parcours blijft heuvelachtig en afwisselend, Kris heeft erg zijn best gedaan voor ons. Om half twee zijn we in Waanrode, waar we na een dikke 28 kilometer rust hebben in café 't Jagershof. Hier drink ik een cola en krijgen we een boterham met kaas en zit ik aan tafel met Jef Glassee en Rene Smets, mijn twee facebookvrienden. Hier kunnen we twintig minuutjes rusten en daar ben ik blij om, want dit tempo op zo een vrij lastig parcours is voor mezelf toch wel zwaar. Ondanks dit late uur is iedereen nog zeer goed wakker, ook onderweg is het nooit stil in de groep. In dit cafeetje zingen we nog happy-birthday voor Sven, die zijn zeventiende verjaardag viert met zijn tweede 100km-tocht! Het vierde gedeelte is een stukje van een kleine zeven kilometer die ons over de Hermansheuvel naar Assent brengt. Ook nu zit ik weer achteraan en kan juist volgen, het zweet loopt van mijn rug af, mede dankzij het mooie en vrij warme weer. In Assent hebben we terug een wagenrust, ook de verzoging is tiptop in orde! Ook hier hebben we tien minuutjes, en deze worden ook nu stipt gerespecteerd. Bij de start van het vijfde gedeelte zet ik me vooraan naast Kris en dat blijkt een goede keuze. Hier moet je niet vertragen op de smallere stukken en daarna versnellen om terug in te halen maar kan ik hetzelfde tempo aanhouden en daar voel ik me beter bij. Even voorbij de rust gaan we de N2 over, waar er enkele huizen rood verlicht zijn en gaan we op de Luienberg. We maken een ommetje naar het grote witte Christusbeeld waar we even halt houden om een foto te maken en zijn weer weg door de velden en gaan naar Scherpenheuvel. We komen voorbij de basiliek en Rene en ikzelf raken zo achteraan in de groep omdat wij de enige twee zijn die foto's maken. In de brandweerkazrne hebben we dan na 44 nachtelijk kilometers onze eerste bagagerust. Als we binnenkomen in de zaal staat er voor de wandelaars een bord klaar met spek en eieren, alles is hier tot in de puntjes geregeld. Ik neem de tijd om te eten en te drinken, een wandelaar draait even bijna volledig weg, waarschijnlijk door de warmte in de zaal. Ik besluit om mijn lange broek in te korten naar een short en wissel ook van schoenen, mijn zaklamp verdwijnt eveneens in mijn tas. Om kwart na vijf, na 45 minuten rust, is het tijd om te vertrekken. Als wij buitenkomen arriveert de andere groep en ook hier zit de sfeer er precies goed in. Een paar minuten na ons vertrek begint het al licht te worden, tijd om de mooie omgeving te kunnen aanschouwen. Ook na het ontbijt is iedereen nog klaarwakker en wordt er gepraat en verteld tegen elkaar dat het een lieve lust is. Na een klein uurtje zijn we in Testelt, waar we in een tentje een kom soep en vijf minuutjes rust krijgen. We zitten hier op vijftig kilometer en dus in de helft. Na deze rust komen we tot aan de rand van Demerbroeken, maar slaan linksaf de Voortberg op. Na een zeer pittige klim zien we onder ons het tentje van de soep en kan je inschatten hoe hoog je op deze korte tijd reeds bent. Langs de randen van het Vierkensbroek gaan we naar het Averbode Bos waar we ook enkele stevige klimmetjes krijgen voorgeschoteld. Na dit bos komen we aan de Abdij van Averbode waar we in de Dreef terug een wagenrust hebben. Normaal kan je in de lente- en zomermaanden in deze dreef ijsjes komen aan verschillende wagens, maar vandaag staat er enkel de wagen van een medewerker waar we iets kunnen drinken en een lekkere rijstpap krijgen. Ook hier hebben we tien minuutjes die zeer snel voorbij zijn. Het volgende gedeelte is het laatste dat we met de voltallige groep zullen afwerken. Via Schoot trekken we de natuur in, waar we de komende uren niet meer zullen uitkomen. Het tempo wordt blijkbaar opgedreven, iets wat ik voor Averbode ook al vermoedde, en als dan ook onderweg enkele foto's neem raak ik een beetje achterop. Om tien voor zeven, een kwartiertje te vroeg op schema, komen we aan de rand van Tessenderlo en hebben we in De Peerdeposterij onze eerste echte controle. Buiten worden er nog enkel groepsfoto's gemaakt, een mooi aandenken aan de toffe sfeer die er was, binnen krijgen we een smos met kaas of ham. Vanaf nu is het een vrije wandeling die afgepijld is, en de jonge Sven is er onmiddellijk weer vandoor. ik neem afscheid van Rudi die samen met de andere snelwandelaars ook niet te lang blijft en die ik niet meer zal terugzien. We blijven met acht personen over, Ivan blijft achter en gaat het rustiger aan doen. Om half acht trekken we naar buiten en terug de natuur in. We gaan door natuurreservaat Gerhagen en even later gaan we over de Houterenberg. Ons groepje valt in twee, we blijven met vier achter en houden ons aan het schema dat we reeds de hele nacht gevolgd hebben, de vier anderen gaan ietsje sneller. In Engsbergen hebben we na 70 kilometer een nieuwe wagenrust waar we een cola en een stukje chocolade krijgen. We besluiten om met vier samen te blijven, ikzelf, Kris , en dan nog de twee oudsten van de groep Jan en Dré, allebei meer dan zeventig jaar maar beiden nog in blakende gezondheid en met een conditie waar sommige twintigers alleen maar van kunnen dromen. Ze hebben samen al meer dan 270.000 kilometer gewandeld en weten over elke lange-afstandstocht in België en Nederland wel iets te vertellen dus vervelen doen we ons zeker niet. Het volgende gedeelte brengt ons naar de Rodenberg langs zandvlakten. De zon schijnt ondertussen al volop en het is vrij warm, een extra meerwaarde aan deze toch al prachtige tocht. Met vieren komen we aan in Deurne (niet bij Antwerpen) waar we ook nu een wagenrust hebben en een cola en banaan krijgen. We blijven perfect op ons schema zitten en ook lichamelijk voel ik me nog zeer goed in orde. Hierna krijgen we nog een vrij lang stuk van 8,5 kilometer. Na een klein stukje door het dorp trekken we terug door de natuur en ontdekken we mooie natuurstukken van deze streek, Kris heeft werkelijk zijn best gedaan om de mooiste plekjes van deze streek aan ons voor te schotelen. Dankzij het parcours en het aangename gezelschap van mijn drie metgezellen vliegen de kilometers voorbij en voor ik het weet staan we al aan de volgende controle in een zaaltje in Vleugt. We zitten ondertussen ook samen met de gewone afstanden van de Gildentocht en is er dus best wat volk op deze controleplaats. We nemen onze sporttas en zetten ons buiten in het zonnetje. We rusten een kwartiertje en zijn weer weg voor de laatste 15 kilometer, het is ondertussen halfeen 's middags. Er volgt nu een kort stukje van vier kilometer tot aan de rand van de Venusberg, waar we onze laatste wagenrust hebben. Snel weer op pad want de spieren beginnen toch wat weerspannig te doen, zeker als je wat te lang blijft zitten. Het gaat verder over de Venusberg naar Meldert waar we een laatste keer controle hebben op zo'n zes kilometer van het einde. Hier eet ik nog een soepje terwijl de drie anderen iets fris drinken. Om tien na twee zijn we terug de baan op. We komen voorbij de kerk van Meldert die achteraan volledig ingezakt is. Even later krijgen we de laatste helling van de dag, Kris verteld me dat we er zo'n 25-tal gekregen hebben tijdens de ganse tocht. Het laatste halfuurtje zingt Jan nog een paar liedjes van tijdens de oorlog en ook nog enkele lange gedichten van vroeger, ongelooflijk hoe hij zo'n lange teksten kan onthouden Even na drie komen we dan terug aan in Schaffen waar het gisteren allemaal begon, we feliciteren mekaar en ook binnen in de zaal zitten nog de meeste wandelaars van onze groep op ons te wachten. Ik krijg een mooi aandenken voor mijn eerste deelname, diegene die hem voor de tweede keer meeliep krijgt een prachtige blauwe t-shirt van Dorne Sport, de locale sportwinkel uit Diest. Deze Gildentocht was één van de betere én mooiere 100 kilometertochten die ik al meegedaan heb, Kris heeft voor ons werkelijk een fantastisch parcours uitgezocht, en ook als baankapitein deed hij het voortreffelijk. De medewerkers van Vos Schaffen zou ik ook graag bedanken voor hun tijd en moeite voor onze verzorging, het was top! En verder natuurlijk mijn medewandelaars die er mee voor zorgden dat dit een onvergetelijke tocht werd Tot volgend jaar
Ondanks het regenachtige weer besluit ik toch naar Werchter te rijden, waar WK Werchter haar Aspergedabberstocht organiseert. Niets is beter om na een lange tocht zoals gisteren de dag erna een paar kilometer te wandelen om de spieren wat los te krijgen. Als ik om half elf aankom in Werchter is het zoeken naar een plaatsje, de regen houdt de mensen blijkbaar niet tegen vandaag. Na de inschrijving in parochiezaal De Wal starten we voor de 12 kilometer. Met de paraplu boven ons hoofd gaan we via landelijke wegen door de natuur naar camping Klokkeberg, waar we na een dikke drie kilometer controle hebben. We drinken een colaatje en na een paar minuutjes zijn we weer op pad. Het tweede gedeelte brengt ons door het natuurgebied Laekdal tussen de Dijle en de Demer. Gelukkig is het ondertussen opgehouden met regenen, maar de grond ligt er hier drassig bij en het is toch een beetje opletten geblazen. Het is hier prachtig wandelen, de moeite meer dan waard. Na het natuurgebied komen we in Ninde, een gehucht van Tremelo. Hier staat het geboortehuis van pater Damiaan en in het hele gehucht voel en zie je zijn aanwezigheid. De controle is gelegen in het De Veuster-centrum, waar het gezellig druk is. We eten er een broodje en een soep (de laatste die er was) en rusten even uit. Het laatste gedeelte brengt ons naar de dijken van de Dijle die we volgen tot in Werchter. We komen nog voorbij de kerk en gaan zo weer naar de startzaal, waar er mensen buiten zitten omdat het zonnetje erdoor gekomen is. Na de stempels in ons boekje en een lekkere hamburger is het tijd om huiswaarts te gaan en zit het wandelweekend er weer op. Donderdag start ik in Schaffen voor de 100km Gildetocht voor de eerste maal, ik ben eens benieuwd.
Vrijdag is het weer Kennedymars-tijd, deze keer in Dordrecht. De organisatie is een samenwerking tussen twee clubs, Willen Is Kunnen uit Dordrecht en de Rotterdamse Wandelsport Vereniging. Na lang twijfelen besluit ik met de auto te gaan, omdat ik anders in Dordrecht nog eens de bus moet nemen en deze vertrekt maar twee minuutjes nadat de trein er is. Na een rit van twee uur (dank u file aan de wegenwerken) kom ik aan het sportterrein van Delta Sport waar om 23u het startschot wordt gegeven. Bij het uitstappen zie ik direct Rob en Aartje, mijn Nederlandse wandelvrienden uit Epe. De begroeting is hartelijk en ik feliciteer hen met de geboorte van hun eerste kleinkind, het is al een tijdje geleden dat ik hun nog gezien had. Binnen in de cafetaria is het gezellig druk, ik betaal mijn voorinschrijving, buitenlanders kunnen dat daar ter plekke als je een mailtje gestuurd hebt, en begroet enkele bekenden van het walkers4walkers-forum. Even voor elf uur gaan we naar buiten, waar de voorzitter nog een paar namen afroept van wandelaars die alle 10 de tochten meegedaan hebben. Stipt om 23 uur kunnen we van start, en ik zet er direct een stevig tempo in. Ik ontmoet onderweg Ludo, vader van Jos, en we wandelen de eerste kilometers samen. Na een uurtje hebben we een eerste keer een verzorgingspost, een wagen met een tafeltje uitgestald. Ik neem een cola, het stukje cake of dergelijke laat ik links liggen. Weer op pad voor het volgende gedeelte, ondertussen heeft een Nederlander zich bij ons gevoegd en neemt voluit deel aan ons gesprek De temperatuur blijft ondertussen meer dan behoorlijk, zo'n kleine 10 graden, en aan de sterren aan de hemel te zien zijn er zo goed als geen wolken. Weer zijn we na een uurtje zijn we aan de tweede verzorgingspost, waar er boterhammen zijn en ik karnemelk drink. Weer volgt er een stuk van zo'n uurtje stappen, wel knap van de organisatie dat ze proberen om ieder uur iets aan te bieden! In Papendrecht krijgen we in het Streek- en Natuurcentrum een eerste keer onze bagage, we hebben er een dikke 20 kilometer opzitten. Ik zet mijn tas direct terug op de vrachtwagen, voorlopig heb ik nog niets nodig. Hier neem ik ook afscheid van Ludo en Chris, zij nemen hier een langere rustpauze, en ga alleen verder. Mijn tempo blijft vrij hoog en via Oud-Amblas kom ik in Alblasserdam waar we verzorgingspost drie hebben. Ook hier kan je vanalles eten en drinken, de verzorging is werkelijk top, nog maar zelden zo gezien op een lange-afstandstocht. Mijn wandeltempo blijft vrij hoog en na verzorgingspost vier kom ik in Ridderkerk, waar we een tweede keer bagage hebben. In centrum De Fakkel zet ik me even neer, steek mijn zaklamp en mijn sjaaltje weg en maak van mijn lange een korte broek want buiten is het zeker niet koud en het is toch al even na vijf uur in de morgen. Het volgende deel brengt me naar Rotterdam. De stad zelf krijgen we niet te zien, we blijven aan de rand. Via een rustig fietspad loop ik onder de verschillende autosnelwegen die zelf ook nog eens boven elkaar kruisen, een waar spektakelstuk van beton. Even na zes kom ik aan verzorgingspost nummer vijf, een mobilhome met enkele strandstoeltjes voor. Ik kan er kiezen tussen tomaten- en kippesoep en ik kies voor het laatste. Na dit lekker soepje ga ik verder op mijn tocht. Ondertussen is het volledig licht geworden en tot mijn verbazing is in deze omgeving nog zeer veel groen waar de parcoursbouwer ons mooi doorheen stuurt. We lopen ook niet de hele tijd over asfalt maar krijgen regelmatig ook kiezelwegjes onder de schoenen. In Barendrecht hebben we verzorgingspost zes, hier zijn zelfs geen stoeltjes maar dat mag geen probleem zijn voor de deelnemers aan zo'n lange tocht. We hebben er reeds 50 kilometer opzitten, het gaat goed. Het volgende stuk heeft alles wat er in deze tocht te beleven valt, eerst gaan we door het dorpje Rhoon waar de huisjes met hun achtertuin aan een water grenzen en bijna iedereen daar heeft een bootje aan zijn tuin liggen, een prachtig zicht! Daarna krijegen we een saaier stuk, rechtdoor door de weilanden tot we aan de Oude Maas komen die we enige tijd volgen. Daarna gaan we door de "Rhoonse Grienden". Het is een prachtig stuk natuur die ongeveer 70 ha groot zijn. Het zijn buitendijkse getijdengrienden aan de rivier de Oude Maas. Ze staan onder invloed van eb en vloed, er is een verval van ongeveer 70 centimeter. Het zijn de laatste getijdengrienden in Nederland. Het is er prachtig wandelen, ik neem er dan ook even de tijd om er foto's te nemen. Dit gebied staat vol wilgen die eens in de drie jaar gekapt worden. Na al dit moois is het tijd voor verzorgingspost zeven waar we een beker vanillepudding krijgen. Na nog een klein bezoekje aan de Oude Maas komen we in Heerjansdam waar we een laatste keer bagage hebben. Ik zet me even neer, steek mijn trui in mijn tas en wissel van wandelschoenen want het laatste half uurtje begonnen mijn voetzolen weer een beetje te branden, hopelijk betert het met mijn andere schoenen. We hebben hier een kleine 64 kilometer afgelegd, en het is nog maar tien uur, mijn prognose om binnen te zijn om 13u ligt binnen handbereik. Een uurtje later ben ik aan verzorgingspost acht in Zwijndrecht. Ook hier krijgen de wandelaars vanalles en nog wat, teveel om op te noemen Het voorlaatste stuk brengt ons terug naar Dordrecht, onderweg zie ik verschillende reigers aan de rand van het water. Via de brug steken we het water terug over en we moeten met een trap naar beneden. Onderaan de trap is de laatste verzorgingspost waar we fruitsalade krijgen. Het laatste gedeelte brengt ons door het park aan de achterkant van het station en we komen ook voorbij de kasteelboerderij Dordwijk. Om kwart voor één kom ik aan het sportpark en zit deze Kennedymars er voor mij op. Binnen krijg ik nog een diploma en een zeer grote medaille! Na het eten van een hamburger rij ik terug naar Mechelen en ben na een goed uurtje veilig en wel weer thuis. Deze Kennedymars was een groot succes Een afwisselend en mooi parcours, bijzonder goede verzorgingsposten met veel eten en drinken, vriendelijke medewerkers, en een prachtige medaille. Vanaf nu staat deze tocht met stip in mijn agenda, hier kom ik zeker terug!
Van mijn dagje verlof profiteer ik om naar Duffel te gaan waar Neteland reeds haar 8ste Kiliaanwandeling organiseert. De naam Kiliaan komt van een bekende inwoner uit Duffel, zijn eigenlijke naam was Korneel Van Kiel, uit het jaar 1528. Hij was de eerste samensteller van het woordenboek Latijn-Nederlands. Victor en Sonja komen me om acht uur halen en na een half uurtje fileleed zijn we in Duffel aangekomen. Het vertrek is in het bijgebouw van kasteel De Locht. Het kasteel De Locht werd in 1856 gebouwd door baron Bernard de Fauconval in de typische stijl van de toenmalige landhuizen. Voor de Eerste Wereldoorlog bekend als "Kasteel De Baent" deed het fraaie gebouw jarenlang dienst als woonhuis van de directeur van de fabrieken die er opeenvolgend in werking waren: nl. aanvankelijk (1856) een jeneverstokerij en papierfabriek, nadien: een stokerij, meststoffenfabriek, "den bougie" (kaarsen), conservenfabriek, oliepletterij en margarinefabriek. Na een lange periode onbewoond te zijn geweest, werd het ganse domein in 1966 door de gemeente Duffel aangekocht met als doel: er een jeugd- en cultureel centrum van te maken. Na de eerste restauratiewerken kon het "Gemeentelijk Cultureel Centrum De Locht" op 23 juni 1968 plechtig worden opengesteld. Buiten staan de tafeltjes al klaar, maar we besluiten om toch binnen te zitten want zo heel warm is het voorlopig nog niet. Om negen uur starten we voor de 14 kilometer, de grootste afstand voor vandaag. Het parcours brengt ons al snel naar de rand van Duffel waar het op dit vroege uur zeer rustig wandelen is. We trekken door de voetbalvelden van FC Duffel, waar het voor mij een beetje nostalgie is, al jeugdspeler van KV Mechelen heb ik hier vele malen geweest voor een tornooi of gewoon competitie. We komen ook voorbij het mooie zwembad en zien dat de werken tussen de kliniek en de spoorlijn al goed opgeschoten is. Via het tuintje van het ziekenhuis komen we aan de eerste controle na vijf kilometer waar we ons wel buiten zetten, de zon begint er stilletjesaan door te komen. We eten hier een soepje en rusten even uit, zo'n midweekwandeling is wat gemoedelijker als een lange-afstandstocht Na de controle gaan we naar het parkje van Ter Elst met zijn bijhorend kasteel. Samen met het Antwerpse Steen behoort het kasteel Ter Elst in Duffel volgens sommigen tot de oudste gebouwen in de provincie Antwerpen. De vroegste geschreven bronnen verwijzen naar de 12de eeuw. Van 1356 tot de Franse Revolutie was het kasteel in het bezit van de abdij van Tongerlo. Deze bouwde het kasteel uit tot een prachtige warande die diende als residentie voor de abten en hun gevolg, wanneer zij op doorreis waren of in de streek vertoefden. Tijdens de 17de eeuw groeide Ter Elst uit tot een kleine abdij. In 1914 werd het kasteel gedeeltelijk verwoest tijdens de Slag aan de Nete. Nadien geraakte het in verval. Pas in 1971 kocht het gemeentebestuur van Duffel het goed aan om de verdere aftakeling te stoppen. Men werkte een restauratieplan uit en in 1982 kon het gedeeltelijk hersteld kasteel voor het publiek opengesteld worden. Voor die gelegenheid legde men ook het park Ter Elst opnieuw aan. Hier kan ik twee foto's trekken met een vogeltje dat wonderbaarlijk genoeg blijft zitten, gewoonlijk zijn ze weg voor ik mijn fototoestel genomen heb We volgen de oevers van de Nete, steken de spoorwegbrug over en gaan door het natuurgebied De Mosterdpot. De controle is in PVT Schorshaegen, het pschychiatrisch verzorgingstehuis. Hier kunnen we een hotdog eten, de innerlijke mens wordt verwend. Tijd voor het laatste en langste stuk van vandaag. We lopen terug de dijk van de Nete op, en op de rechterkant liggen de watervergaarbekkens van de Antwerpse Waterwerken. Aan de spoorwegbrug van daarstraks laten we de Nete links liggen en gaan nu langs de boorden van de waterbekkens richting Duffel. In het centrum komen we terug naast de Nete en wandelen zo terug naar De Locht, het eindpunt. We zetten ons buiten in het zonnetje dat ondertussen er helemaal doorgekomen is en eten er nog een lekkere pannekoek. Het was een geslaagde midweektocht, leuk parcours, goede controleposten en vriendelijke medewerkers, meer moet dat voor mij niet zijn
Om half acht heb ik afgesproken met Rik en rijden we samen naar Geraardsbergen waar de Padstappers hun 6e Mattetaartentocht organiseren. Na een klein uurtje vinden we een parkeerplaatsje kortbij de start, en in de startzaal zitten Fernad en Chantal waar we ons bijzetten. Na het traditionele broodje met een koffie vertrekken we samen voor de 22 kilometer. Van mist in vandaag geen sprake en het zonnetje schijnt als we de startzaal verlaten, mooi weer voor een mooie tocht, wat moet een mens meer hebben. We komen op de dijk van de Dender en volgen deze rivier naar Overboelare waar we het centrum van bezoeken. Terug op de dijk komen we in Wallonië en hebben we controle in Deux-Acren, waar we Joost tegenkomen, de sympathiek lange-afstandswandelaar uit Gent. Via kleine kerkwegels gaan we naar de Mark, een rivier die ontspringt in de Edingse deelgemeente Marcq. Dit riviertje vloeit 26 kilometer later in de Dender in Deux-Acren. We gaan door het prachtige natuurgebied de Rietbeemd, waar de grond er erg drassig bijligt en het opletten geblazen is voor natte voeten. De omgeving hier is een streling voor het oog, ideaal voor de wandelaar die van de natuur houdt. Een uurtje later zijn we in Moerbeke, waar het in het schooltje controle is. We kunnen buiten op de speelplaats zitten in het lentezonnetje Het derde deel brengt ons weer naar Geraardsbergen, waar we via de Muur de Oudenberg beklimmen. De Muur is wereldberoemd dankzij de Ronde van Vlaanderen, en is ook te voet een gevreesde beklimming die je naar adem doet happen. De Oudenberg zelf is 110 meter hoog en boven heb je een ongelooflijk uitzicht op de omgeving, vooral op een dag zoals deze met mooi weer. We brengen even een bezoekje aan de Onze Lieve Vrouw kapel die een eerste keer vernoemd is in het jaar 1294. De huidige kapel dateert van 1906 en is opgetrokken in een mengeling van renaissance- en barokstijl. Achter de kapel staat de zuil, een overblijfsel van de Lessensepoort. Deze werd in 1862 afgebroken en de zuil werd hier heropgebouwd. We dalen naar beneden en komen door het abdijpark waar de Sint-Adriaansabdij staat. In dit park vind je het abtenhuis, het koetsenhuis, de vleermuizenkelder, het arboretum en de Sint-Janspoort. Je hebt hier ogen te kort, zoveel staat er en mijn fototoestel heeft het hard te verduren Even verderop hebben we voor de laatste keer controle en ik eet er een croque uit het vuistje, heerlijk De laatste drie kilometer brengt ons terug naar de Dender langs de Wijngaardbrug, via de Penittentenstraat door het Visstraatje en komen we op de grote markt van Geraardsbergen. Voor het prachtige 15e-eeuwse stadhuis staat misschien niet het bekendste Manneke Pis (Brussel), maar in ieder geval wel het oudste, namelijk van 1485 en nu dus reeds 624 jaar! Eveneens voor het stadhuis staat "De Marbol", een achthoekige fontein uit 1485. Verder zien we nog de Sint-Bartolomeuskerk en gaan we via een kleine tunnel naar steegjes waar er aan de muur gedichten hangen. Via de zeer kleine haven komen we aan het station waar we door moeten en zo terug aan het vertrek, waar we ons zeer voldaan neerzetten om nog iets te drinken na deze mooie en pittige tocht. Vrijdagavond reis ik naar Dordrecht om deel te nemen aan de Kennedymars Dordrecht-Rotterdam-Dordrecht, tot dan
Vandaag trek ik naar Merchtem, niet voor de internationale 60 kilometer wegens te weinig tijd, maar voor de 16e Lentetocht van de Lustige Wandelaars. Met de trein ben ik om acht uur in Merchtem en tien minuutjes later ben ik in het zaaltje van de harmonie waar de start gelegen is. Aan de zijkant staan de tassen van de deelnemers aan de 60 en het zijn er precies heel wat, waaronder Chantal en Fernand en mijn maatje Kurt die blijkbaar al goed hersteld is van Sittard . Om half negen ben ik klaar voor het parcours van de twintig kilometer. We verlaten bijna onmiddellijk het centrum via de verkaveling Bollebeek waar de Grote Molenbeek langs stroomt, dat in werkelijkheid een klein beekje is Het is zeer mistig en er is nog niet te veel volk onderweg, de landwegen liggen er verlaten en spokerig bij. Het parcours gaat zacht golvend op en neer, zeker niet erg steil. We komen voorbij de oriëntatietafel van Brussegem, een 200 kilogram zware tafel in blauwe Henegouwse hardsteen die in 2006 nog volledig hersteld is. Je kan hierop in de verschillende richtingen zien welke dorpen en steden er liggen, maar spijtig genoeg zie je met dit mistig weer bijna je eigen voeten niet, laat staan een dorp enkele kilometers verderop. Na bijna tien kilometer kom ik aan in Hamme, waar het een eerste keer controle is. De tassen die ik vanmorgen gezien heb staan hier ook reeds, het bagagepunt van de 60 kilometer is blijkbaar in deze school. Tijd voor een broodje en een koffie, goed voor mijn lichaam en voor de clubkas Tijd voor een kort stukje van drie kilometer. Onderweg gaat het even mis, maar na enig zoekwerk toch terug op het parcours geraakt, ben ik na een half uurtje in de bibliotheek van Brussegem waar het een tweede keer controle is. Ik drink er snel een kriek en ga verder op pad. Het parcours blijft langs zeer rustige landelijke wegen, slingerend door weiden en velden. De planten beginnen stilaan te groeien en de eerste bloemen komen uit, ik kan er enkele geslaagde foto's van nemen. Om half twaalf kom ik aan taverne "in de volle pot", waar het een derde keer controle is na 17 kilometer. Tijd om eventjes te zitten en iets te eten. Tien minuutjes later vertrek ik voor het laatste gedeelte, en eindelijk begint de mist op te trekken. Het zonnetje begint te schijnen en het landschap ziet er direct heel anders uit met mooie vergezichten. Rond half één sta ik terug aan de zaal van de harmonie en zit mijn tocht erop, binnen zet ik me nog even bij enkel clubleden alvorens ik weer naar het station ga. Het was een mooie wandeling, spijtig genoeg heeft de zon zich enkel het laatste half uur laten zien.
Zoals we gisteren beloofd hadden aan Gino, rijden we vandaag naar Wippelgem waar WAK Sleidinge hun 17de WAK-tochten organiseren. Ik maak vandaag gebruik van mijn gps want ik heb eerlijk gezegd nog nooit van Wippelgem gehoord. Op de R4 van Gent slaan we af aan de fabrieken van Volvo en plots sta ik voor het water, en mijn gps zegt me dat ik erover moet. Na eventjes te kijken op de goeie oude wegenkaart zie ik dat er in de buurt geen enkele brug is en we besluiten toch met het veer over het water te geraken. Aangezien dit voor mezelf de eerste keer was, was dit toch wel een unieke ervaring Tien minuutjes later zijn we op onze bestemming, al moeten we nog wel een serieus stukje te voet naar de startzaal, blijkbaar hebben vele mensen vandaag voor deze tocht gekozen. We nemen het parcours van de 8 kilometer, dat er in werkelijkheid bijna negen is, want we willen in de namiddag nog naar de Expo hallen van Gent voor de tentoonstelling "beestjes en baasjes". Het eerste deel van de tocht is een kort stukje van 2,5 kilometer, vooral langs een beek waar vele rioolbuizen van de huizen in uitkomen en er dus niet al te proper uitziet. Na een half uurtje zijn we reeds in de kantine van VV Wippelgem, de plaatselijke voetbalploeg. We zetten ons buiten in de tent voor onze soep te eten, de zon is net daarvoor door de ochtendnevel geraakt en de temperatuur gaat lekker omhoog. Het tweede deel brengt ons langs de Wippelgemmolen of Gerardsmolen. Eerst stond hier sinds 1645 een houten staakmolen. In 1864 werd deze dan vervangen door een stenen korenwindmolen. Deze prachtige molen is gerestaureerd in 2003 en kan je nu elke tweede zondag van de maand komen bezichtigen, en als er goede wind staat word er zelfs nog gemalen. Via de achterkant komen we in het domein van het kasteel van Wippelgem, dat vandaag voor de wandelaars speciaal geopend is. Het domein is 12 ha groot en het kasteel is gebouwd in de 19de eeuw, maar is nog steeds in een fantastische staat. Je kan het afhuren voor feesten, een zeer mooie locatie als je eens iets speciaals doet Een half uurtje later staan we terug waar we daarstraks vertrokken zijn, het is even na twaalf uur en we eten er frietjes met stoverij die ons zeer lekker smaakt. Hiermee zit dit extra lange wandelweekend er weer op, drie dagen zeer mooi lenteweer gehad, het paasweekend was een groot succes
Vandaag gaan we naar Belsele waar de Reynaertstappers hun 25ste Reynaerttochten organiseren. Na de Kennedymars van gisteren kiezen we voor de tocht van 12 kilometer, ideaal voor de stramheid uit de benen te krijgen. We vertrekken uit de startzaal en gaan via landelijke wegen richting de E17, het zonnetje schijnt al volop en het is weer een mooie lentedag. We passeren het grote tuincentrum Euroflora waar het bijzonder druk is, blijkbaar wil iedereen met Pasen bloemen in plaats van paaseieren Vlak voor de controle in een voetbalkantine komen we Gino tegen, we beloven van morgen bij zijn club te komen wandelen en ik vertel hem van mijn avonturen in Sittard. We eten een lekkere soep in de kantine, al is het warm zo'n soep smaakt altijd. Het tweede deel brengt ons door de landelijke gebieden van Waasmunster vlak naast de autosnelweg. Ondanks de autosnelweg is het er zeer rustig wandelen en genieten van het mooie weer. Na negen kilometer hebben we weer controle, ditmaal in het chalet van voetbalclub Trappen Steels. Spijtig genoeg is er buiten geen plaats dus zetten we ons binnen waar het vrij warm is. Na een verfrissend drankje is het tijd voor de laatste kilometers. We gaan terug naar Belsele en komen voorbij het kasteel waar er een mooi wandelpark is aangelegd. We komen voorbij de Gislenuskerk en gaan over het marktplein waar er voor het gemeentehuis een gerestaureerde waterpomp uit 1858 staat. Een beetje later staan we terug aan de start en zit de tocht erop. Buiten staan de dames pannenkoeken te bakken en de heren van de club staan langs de andere kant met braadworsten. Wij kiezen voor de overheerlijke pannenkoeken om deze mooie dag mee af te sluiten
Vrijdagavond heb ik om 18u afgesproken met Kurt en Rik en rijden we samen naar Sittard. Na anderhalf uur komen we goed en wel aan in de sporthal, waar we gaan overnachten want de Kennedymars van Sittard begint reeds om 5 uur 's morgens. Na het installeren van onze slaapzak gaan we nog een paar Corsendonkjes drinken en ontmoet ik nog enkele Nederlandse forummers waar ik lid van ben. Om 22u krijpen we in onze slaapzak en na een zeer korte nachtrust zijn we paraat voor de 46ste editie van de grootste Kennedymars van Nederland. Om 5 uur wordt het startschot gegeven door Sef Vergoossen, ooit nog trainer geweest van Racing Genk, en vertrek ik samen met 3064 anderen voor wat een zeer zware tocht zou worden. Buiten is het reeds een 15 graden en dit zou in de loop van de dag nog verder oplopen tot tropische temperaturen voor deze tijd van het jaar. We gaan door het centrum van Sittard en trekken naar Duitsland. Onmiddellijk voel ik dat de form er niet is, ik heb hoofdpijn (Corsendonck ) en ook mijn benen voelen zwaar aan. Samen met Kurt, die zijn eerste KM wandelt, gaan we door de velden en zien we voor en achter een hele lange rij wandelaars, Rik heeft ons ondertussen achter gelaten en is er alleen vandoor. Na een dikke 17 kilometer hebben we een eerste keer controle en eet ik een broodje, het is ondertussen half acht dus schieten we toch nog vrij goed op. Het tweede deel brengt ons terug naar Nederland, langs de zijkanten zijn er opvallend veel mensen die ons aanmoedigen. Het parcours brengt ons constant over asfaltwegen, langs het Annendaalbos naar Posterholt waar het aan de sporthal een tweede keer controle is. Hier nemen we even de tijd om ons neer te zetten en een broodje en een soep te eten. We hebben er een 28 kilometer opzitten, maar ik voel me alsof de tocht al bijna gedaan is. Ondertussen is het al vrij warm geworden, een geweldig verschil met vorig jaar toen we hier aan vriestemperaturen door de regen moesten. Tijd voor deel drie, weer een stuk van zo'n tien kilometer. Onderweg komen we geregeld een orkestje tegen dat veel sfeer brengt, iedereen hier maakt een groot feest van Voor mezelf is het voorlopig nog geen groot succes, mijn hoofdpijn blijft en ook fysiek maak ik me zorgen, hopelijk betert het snel. Onderweg zien we het kasteel van Montfort en komen we aan de camping Reigershorst waar we controle hebben na een dikke 38 kilometer. Het is hier een drukte van jewelste, het lijkt wel dat iedere deelnemer een volger met de wagen heeft, dodentocht-toestanden dus We wandelen direct verder, geen tijd te verliezen. Om kwart voor twaalf zitten we in de helft van de tocht, het ziet er voorlopig goed uit voor mijn doel om om 19u binnen te zijn. Wonder boven wonder worden mijn benen bij iedere stap die ik zet beter en beter, en ook mijn hoofdpijn begint te verdwijnen We zetten er stevig tempo in, steken de autostrade over, gaan door Brachterbeek en komen in Maasbracht, een prachtig dorp aan de Maas. We steken de Maas over en gaan richting Wessem. Kurt heeft last gekregen van zijn voet en besluit om even halt te houden voor droge sokken en een compeed-plakker voor zijn blaar. We spreken af aan de volgende controle en ik ga ondertussen verder naar Thorn, het prachtige witte dorp aan de grens met België. In dit dorp is het een geweldige ambiance, veel volk aan de kant, muziek a volonté en heel het dorp versierd voor de doorkomst van de wandelaars. Hier hebben we een vierde keer controle na 51 kilometer en zet ik me even neer om te bellen met het thuisfront. Een paar minuutjes later komt Kurt voorbij die zichtbaar pijn aan zijn voet heeft maar dapper doorbijt. Als ik rechtsta voel ik nu ook aan mijn voetzolen dat de hitte en het asfalt hun aftakelingswerk hebben ingezet We steken de grens over en komen in Kessenich, van hieruit gaan we naar Geistingen en een beetje later zijn we in Aldeneik. We gaan even een cafeetje in om iets te drinken maar gaan niet neerzitten wegens bang voor de voetjes. We trekken verder naar Maaseik waar het op de markt ook één groot feest is ter ere van ons. We gaan terug de Maas over en zitten weer in Nederland. Het tempo begint stilletjesaan te zakken, het is verschrikkelijk warm, precies een zomerdag, en mijn voetzolen doen vreselijk pijn. Ook Kurt heeft het erg lastig, samenblijven is nu de boodschap om elkaar op te peppen. Na 67 kilometer zijn we in Roosteren waar we een laatste keer controle hebben, het is ondertussen reeds 16.20u. We zetten ons even neer, eten een hamburger en Kurt kijkt zijn voeten nog eens na voor de laatste dertien kilometer. Om 16.40u zijn we klaar voor het laatste gedeelte. Ik loop op kop en Kurt altijd een metertje of twee achter mij. Ik kijk regelmatig achterom en probeer een tempo van zes kilometer per uur te houden zodanig dat we niet stilvallen. Ondertussen hoor ik regelmatig geblaas en gevloek achter mij en ik ken dat gevoel, jaren heb ik op de grote tochten zo achter Gaston aangelopen tijdens de laatste kilometers en besef dus maar al te goed wat het is om zo af te zien. Via Susteren komen we naast de spoorlijn naar Nieuwstadt, het laatste dorp voor Sittard. Ook hier staan er hotientallen mensen langs de zijkant om ons aan te moedigen, een fantastisch gevoel om daar tussendoor te mogen lopen. Vele mensen hebben voor hun huis een tafeltje gezet waar kinderen water voor ons inschenken wat we in dank aanvaarden. We gaan door het industriegebied van sittard waar er bordjes hangen met 5, 4, 3, enz... net zoals in Bornem. De laatste kilometer gaan we nog over de brug en komen we aan de sporthal, ontelbare mensen staan hier langs de kant met bloemen voor mensen die ze kennen. Samen met Kurt kom ik om 18.43 aan de finish, kapot maar voldaan We ontvangen een speldje, ikzelf een zilveren voor mijn tweede deelname, en laten onze boekjes afstempelen. Rik staat ons op te wachten en samen halen we onze tas en gaan we nog ene drinken in het cafetaria. Daarna gaat het naar de auto en zijn we om even na negen uur terug thuis. Het was een zeer mooie verzorgde tocht, maar dankzij de warmte was het vrij zwaar. Ook voor Kurt nog een applausje voor het uitwandelen van zijn eerste Kennedymars, en voor Rik voor zijn zeer snelle tijd! Morgen een klein tochtje in Belsele voor de spiertjes los te maken
Vandaag staan we wat later dan gewoonlijk op en gaan we met de hele familie naar Nieuwrode waar de Globetrotters Hageland hun 23ste Parel van het Hageland organiseren. Als we om half elf aankomen staat het dorp en de omstreken reeds vol met auto's en het is dan ook even zoeken naar een plaatsje. Het zonnetje schijnt al vollop en ik laat mijn trui in de wagen, en na vijf minuutjes gaan komen we aan de start. We kiezen voor de 12 kilometer, drinken nog iets en om elf uur zijn we op pad. We vertrekken langs de kerk en gaan de Kratenberg op. Dankzij het prachtige weer kan je de hele omgeving aanschouwen. Langs de andere kant van de Kratenberg gaan we naar beneden en komen we voorbij het stadion van de lokale voetbalclub RC Nieuwrode. We trekken via holle wegen naar Gelrode waar we de autostrade E314 onderdoor moeten. Ik lees onderweg op een bordje hoe zo'n holle weg eigenlijk ontstaan is. De eerste holle wegen ontstonden in de late Middeleeuwen. Hoewel ze nooit echt aangelegd werden, hebben ze hun bestaan toch te danken aan de mens. Door het regelmatig passeren van paard en kar langs een vast traject verdween de vegetatie en werd de bodem losgewoeld. Waar de weg op een helling ligt, wordt die losgewoelde aarde bij elke regenbui weggespoeld. Met de tijd kwam dit dus lager en lager te liggen en kan je nu als het ware in de grond lopen. Na zes kilometer komen we aan het parochiezaaltje van Gelrode waar het controle is. We eten er een broodje en een soep, de innerlijke mens moet ook versterkt worden natuurlijk. De terugweg brengt ons naar de Hondsheuvel waar de Moedermolen of Moedermeule gelegen is. Deze graanmolen werd gebouwd in Mechelen in 1667 (nog zichtbare inscriptie in de standaard). Daar werd hij de "Moedermeule" genoemd, volgens sommigen omdat hij de grootste was van de drie molens die daar bij elkaar stonden, volgens anderen omwille van zijn geweldige afmetingen. In 1752 zou hij tot normalere afmetingen zijn teruggebracht. In 1830 kocht Jozef Wuyts de molen en liet hem in 1833 op de Hondsheuvel in Gelrode heropbouwen. De benaming Moedermolen werd ook gangbaar op de nieuwe standplaats. De overbrenging in 1833 gebeurde met een schip langs de Dijle en de Demer. Na een lange periode van inactiviteit werd de molen gerestaureerd en voltooid in mei 2008. Naast de molen is nu een taverne waar je de lekkere Hagelandse specialiteiten kan proeven. Via het Klarenbos gaan we terug de E314 onder. Men heeft deze tunnel langs de zijkanten afgeschermd met houten platen en noemt deze de "Ecotunnel 'T Hellegat". Achter deze houten platen heeft men een zandlaag aangelegd en gaat men deze laag vanaf deze maand tot in december wekelijks controleren op dierensporen om te zien welke dieren deze tunnel gebruiken tussen de Beninksberg en de Wijngaardberg. Via de St.Jobsweg (toepasselijk naam dezen tijd) gaan we terug naar Nieuwrode, waar we om twee uur aankomen. Na het eten van een lekkere pens keren we huiswaarts om naar de laatste kilometers van de Ronde te gaan kijken. Volgende week trek ik naar Sittard voor de Kennedymars ginder, hopelijk blijft het mooi weer
Voor mijn eerste aprilwandeling van dit jaar trek ik naar Tervuren waar de wandelclub Tervuren Bos reeds hun 31ste Lentetocht organiseerden. Ik ben er vroeg bij en kan nog een parkeerplaatsje bemachtigen op de speelplaats van de school waar we traditiegetrouw vertrekken. In de zaal zet ik me even bij Roger en Monique, en bij het verlaten van de zaal bots ik nog op enkele clubleden waar ik een praatje mee maak over mijn avonturen van vorige week in Welkenraedt. Even over zeven ben ik dan op weg voor mijn tocht van 33 kilometer. Een paar honderd meter verder hebben we reeds een splitsing en gaan de 2 langste afstanden het bos van Tervuren in. Het is nog maar een beetje licht en dankzij de nevel die er hangt heeft het bos wel iets mysterieus. Dankzij de stilte is het een aangenaam gevoel om zo vroeg door dit prachtig stukje natuur te trekken en kom ik helemaal tot rust van mijn drukke werkweek. Na een uurtje zijn we op de eerste controle in het basisschooltje van Tervuren. Vorig jaar kon je hier nog buiten zitten, maar nu zijn er grote uitbreidingswerken aan de gang, zo is zelfs de speelplaats van dit schooltje ten onder aan het gaan aan de bouwwoede. Het tweede gedeelte brengt ons via landelijke wegen naar Duisburg. Spijtig genoeg blijft de nevel hardnekkig hangen en belemmert het ons zicht op de ongetwijfeld prachtige omgeving. Dankzij mijn gesprek met Roger vliegen de kilometers voorbij, voor we het goed en wel beseffen staan we aan de tweede controle, reeds een dikke elf kilometer afgelegd. Na een broodje gehakt is het tijd om verder te gaan. Jean en Suzanne komen juist aan en ook nu blijf ik even hangen om een praatje te maken. We trekken via Vossem de weilanden in maar blijven wel op geasfalteerde baantjes. We komen op de hoger gelegen gebieden en je voelt aan de wind dat het nog geen zomer is, gelukkig heb ik geen koude omdat ik mijn verloren tijd met een hoog wandeltempo wil goedmaken. In Leefdaal hebben we in de Gemeentelijke Sportzaal controle na 16 kilometer en zitten we zo in de helft van de tocht. Ik laat mijn kaartje afstempelen en ga direct voort, voor één keer heb ik eens geen honger We keren terug naar Duisburg maar deze keer gaan we over zand- en landweggetjes. Na lange tijd alleen gewandeld te hebben komen de kleinere afstanden erbij en wordt het een pak drukker op de wegen. De nevel begint nu ook wel stilletjesaan op te trekken en de zon probeert erdoor te komen, voorlopig zonder succes. Even voor ik aan de controle ben komt ze er eindelijk door en kan ik mijn trui uitdoen, tijd voor een beetje kleur op te doen. Op de controle is er binnen geen plaats en zet ik me buiten op een bankje in de zon, zalig Tijd om lang te blijven zitten is er niet, er moet ook nog gewandeld worden natuurlijk. Het voorlaatste gedeelte brengt ons door het Zoniënwoud. Ik voel aan de kleine klimmetjes die we hier moeten doen dat mijn benen nog niet volledig hesteld zijn van vorige week en besluit om het iets rustiger aan te doen. We komen terug in het schooltje in Tervuren voor een laatste controle, nog een kleine zes kilometer te gaan. Deze laatste zes worden voor mij de mooiste van deze tocht. We bezoeken het park van Tervuren met zijn prachtige groene omgeving waar we volop van genieten. Verder is er ook nog het architectuurcomplex in Lodewijk XVI-stijl, te danken aan Leopold II, die architect Charles Girault de opdracht gaf om hier het Koninklijk Museum voor Centraal-Afrika te bouwen, omgeven door prachtige Franse tuinen. Iets verderop bevinden zich de Sint-Hubertuskapel (Renaissance) en de paardenstallen (1749-1750), allebei restanten van het kasteel van Karel van Lotharingen (18de eeuw). Met al dit moois flitst mijn fototoestel erop los en kan ik mooie foto's maken. We verlaten het park en komen voorbij het ronde punt waar een prachtige fontein staat. We naderen de startzaal en om half twee zit mijn tocht erop. Morgen naar Nieuwrode voor een kleine tocht met de familie!
Vrijdagavond is de start van de 100km Eurégio van de Pomona Trotters te Welkenraedt. Deze tocht staat al sinds vorig jaar op mijn verlanglijstje maar dit jaar zal ik er voor de eerste keer meedoen. Na een treinreis van een kleine twee uur komen we aan in Welkenraedt waar het lichtjes regent. Zowel op de trein als hier in het station zien we vele bekende wandelaars, de lange-afstand is eigenlijk een wereldje apart binnen de wandelsport vind ik. Terwijl Rik een plaatsje zoekt in de zaal schuif ik aan om ons in te schrijven. Ik krijg startnummer 235, in de envelop zitten ook twee kaartjes, een blauw en een geel, dat dient om aan je bagage te hangen. Het blauwe om je tas éénmaal ter beschikking te krijgen (na 51km) of het gele, dan krijg je je tas tweemaal onderweg (na 51 en 81km). Een goed systeem vind ik wel en ik kies voor het gele labeltje. Om even voor negen begeven de 246 deelnemers zich naar buiten voor de start, waar het juist stopt met regenen Iedereen wenst elkaar nog veel succes en stipt om negen uur beginnen we aan wat één van de zwaartse tochten van het land genoemd word. Via Hoof en Elsaute komen in Clermont sur Berwinne waar het een eerste keer controle is na 10 kilometer. Snel een colaatje drinken en weer verder op weg, ik wil niet teveel tijd verspelen. Via Aubel gaan we naar Abbaye de Val-Dieu, waar we een tweede keer controle hebben na 20 kilometer. Ondanks de vele klimmetjes onderweg ben ik hier al om even na twaalf uur, het gaat bijzonder goed voorlopig. Ik zet me even bij Paul om mijn soepje op te drinken en samen gaan we even later weer op pad. Bij het buiten komen passeren we de prachtige abdij waar een zeer lekker biertje gebrouwen wordt. Even wat foto's nemen en weer weg, verder de donkere nacht in. De klimmetjes worden zwaarder, ofwel zijn ze steiler ofwel word ik al wat moe Paul gaat niet te snel om een beetje reserve over te houden, de tocht is tenslotte nog zeer lang. Terwijl we door Heydt gaan krijg ik telefoon van Rik, hij heeft zich bezeert aan zijn lies en heeft het lastig. Na een zeer lange en gevaarlijke afdaling door een slijkweggetje komen we in Sint-Martens-Voeren, waar het na 28 kilometer een derde keer controle is. Rik zit hier nog en besluit op te geven om geen risico's te nemen, ik zet me even bij hem voor mijn broodje kaas op te eten en neem afscheid, hij gaat op me wachten tot ik binnen ben. Bij het buiten gaan loopt er even iets mis, ik ga naar links en daal een heel stuk af, maar omdat ik geen pijlen meer zie moet ik terug naar boven en zie ik dat ik eigenlijk rechtdoor na de controle had moeten gaan. Dankzij mijn eigen stomme schuld tien minuten en een pak energie kwijt. Ik probeer het terug goed te maken met een beetje sneller te stappen, maar ook nu krijgen we weer een serieuze klim die al in mijn benen kruipt. We steken de grens over en gaan door Slenaken, waar ik een bordje zie met "Mechelen 7km" Blijkbaar hebben ze in Nederland ook een Mechelen, dat wist ik niet en zo leer ik wat bij in het midden van de nacht. We komen aan in Teuven, waar we in het Dorpshuis onze vierde controle hebben na 36 kilometer. Het is even voor drie uur, mooi op mijn zes per uur schema dus. Ik krijg hier een stukje taart en neem wat foto's, want veel heb ik er nog niet. Ook nu krijgen we vlak na de controle een stevige klim, gelukkig zijn de meest klimmetjes over asfaltwegen want 's nachts is het moeilijk om te zien waar je je voeten zet, ook al heb je een zaklamp. Er is ondertussen in mijn buurt niemand meer te zien, de deelnemers zitten hoe langer hoe meer verspreid natuurlijk. Ik steek de grens terug over en ga naar Sippenaeken, waar het controle is in het lokaaltje van de lokale fanfare. We moeten de trappen op en na mijn colaatje de trappen terug af en voel ik voor de eerste keer ook al een beetje mijn knieën, wat wel normaal is na 44 kilometer op en af. Nu volgt er een korter stuk van zeven kilometer naar Plombières, waar ik even na vijf uur 's morgens aankom. Hier krijgen we spek met eieren en ook een eerste keer bagage. Tijd dus voor een iets langere rustpauze, tenslotte hebben we reeds 51 kilometer afgelegd en zitten we reeds over de helft. Het eerste deel is al bij al vrij vlot gegaan, alhoewel het vrij zwaar was. Toch al vrij vele hellingen gedaan, maar omdat het meeste over asfaltwegen was en het droog gebleven is tot nu toe mogen we zeker niet klagen. Om half zes start ik voor het tweede deel, en als ik een paar minuutjes op pad ben heb ik spijt dat ik mijn zaklamp niet in mijn bagage gestoken heb want het word al vrij goed licht. We krijgen meer en meer veldwegen die er dankzij de overvloedige regen van de laatste dagen zwaar bijliggen. Ondertussen zit ik in het Duitstalige gebied van ons land, al twijfel ik soms dat we nog in België zijn ofwel in Duitsland, want aan sommige huizen staan twee auto's geparkeerd die elk een andere nummerplaat hebben. Ik stap ondertussen vlijtig verder, het parcours is nu meer golvend en dat ligt me beter dan die klimmetjes. In Hergenrath hebben we controle na 57 kilometer en ik ga direct door, via Hauset en Walhorn naar Merols. De omgeving is hier prachtig, en mijn fototoestel heeft veel werk Even voor acht uur ben ik op de controle, die in een oranje tentje is. We krijgen er een cola en een wafel, snel naar binnen en weer op pad, want het weer begint er slecht uit te zien. Donkere wolken pakken zich samen boven mij en even na acht uur begint het te regenen. Gelukkig is de wind gaan liggen en valt de regen recht naar beneden, dankzij mijn paraplu kan ik me vrij goed droog houden. Ondertussen worden we ook door de bossen gestuurd en de wegjes beginnen er slechter en slechter bij te liggen. Mijn benen beginnen serieuze kenmerken van vermoeidheid te krijgen, het vele klim- en daalwerk van 's nachts met het slijkparcours van nu begint zijn tol te eisen. Na 74 kilometer hebben we controle in Barrage Eupen. Even rusten en weer op pad, de regen valt nu met bakken uit de hemel. We gaan over de stuwdam van Eupen die ook wel eens de stuwdam van de Vesdre genoemd word. Hier boven hebben we een prachtig uitzicht dat nu wel wat belemmert word door het weer. We trekken terug het bos in en gaan verder doorheen prachtige stukken natuur, zeer de moeite waard!! Ook het thuisfront laat zich een paar keer horen, het is tenslotte al bijna middag. Na 81 kilometer hebben we een tweeke keer onze bagage in zaal Oksenalm te Eupen, maar ik moet daarvoor de laatste honderd meter nog wel steil voor naar boven. Van mij hadden ze het zaaltje gerust beneden mogen bouwen, als ik boven aankom zie ik zo rood als een tomaat en loopt het zweet van mijn rug. Ook hier krijgen we een lekkere soep en steek ik mijn lamp in mijn tas. Even voor twaalf uur zet ik me recht en kan ik aan de laatste 19 kilometer beginnen. Mijn voeten beginnen te protesteren en ik voel dat ik aan mijn rechterhiel een blaar heb, juist op dezelfde plaats als twee weken geleden. Vlak na de controle moeten we stevig klimmen over een bosweg, en dankzij de hevige regenval word dit een zware dobber. Ik glij altijd maar we en kan me met moeite rechthouden, ook een paar andere wandelaars hebben het moeilijk maar samen komen we toch goed en wel boven. Ook nu blijven we door de bossen trekken en hoor je kleine waterbeekjes die naar beneden stromen. Het weer is ondertussen iets gebeterd, al blijft er af en toe een regenbui naar beneden komen. In Membach hebben we controle na een dikke 88 kilometer in het plaatselijk schooltje waar we opnieuw een broodje krijgen. Vier kilometer verder hebben we nog controle in Baelen Sur Vesdre en gaan we terug naar Welkenraedt. Het zonnetje schijnt ondertussen terug, al blijven er donkere wolken in de buurt hangen. Onderweg kom ik Mark tegen die het parcours omgekeerd volgt om Annemie tegen te komen, na een kort praatje weer op weg want ik voel dat het beste er stilletjesaan af is. De allerlaatste controle hebben we nog op twee kilometer van de finish in L' Enclume, een metaalbedrijf aan de ran van Welkenraedt. De laatste twee kilometer brengen ons langs het station en zo door het centrum naar de finish, waar Rik me staat op te wachten. Het is half drie als ik er ben, een pak sneller dan ik gedacht en gehoopt had. Na het halen van mijn diploma en het in ontvangst nemen van de felicitaties trakteert Rik me nog op frietjes met speciale bouletten wat ik smakelijk opeet. Om drie gaan we naar het station, onderweg zien we nog René en Luc die binnenkomen en om twintig na drie zitten we op de trein, moe maar voldaan Mijn eerste Eurégio hier is bijzonder goed meegevallen, prima verzorging, mooi en afwisselend parcours en zonder noemenswaardige problemen uitgestapt Zondag word een rustdag, volgend weekend ben ik terug paraat op de wandelwegen
Vandaag ga ik met mijn echtgenote naar Buggenhout waar de plaatselijke wandelclub De Vossen hun 25ste Lentevossentocht organiseren. Aangezien ze er elk jaar een pak deelnemers hebben besluiten we met de trein te gaan, goed voor het milieu en ik moet geen half uur rondrijden voor een parkingplaatsje Om half elf komen we in de zaal waar het bijzonder druk is, ik zie dat ze om 10u bijna 2000 deelnemers hebben, het wordt hier wederom een groot succes. Na een rustig ontbijt vertrekken we om elf uur voor de 10 kilometer, naar Opdorp en terug. Via het centrum gaan we naar de spoorweg en zo verlaten we Buggenhout en gaan via rustige binnenwegen naar Opdorp. We krijgen de kasseiweg voorgeschoteld waar ik enkele jaren geleden tijdens de dodentocht zo op gevloekt heb en komen zo in Opdorp, het middelpunt van Vlaanderen. De controle is in het schooltje waar het ook tijdens de dodentocht controle is en zo is dit eigenlijk wel een speciale controleplaats voor mezelf. Buiten is er nergens geen plaats, de mensen genieten van het zonnetje, dus zetten we ons binnen voor het middagmaal Voor we vertrekken gaan we eerst nog een kijkje nemen op het dorpsplein, waar de tweejaarlijkse openluchttentoonstelling "beelden in het middelpunt Vlaanderen" plaats vindt. Beelden van 75 verschillende kunstenaars staan er ten toon tussen duizenden narcissen, een prachtig schouwspel Verder staan er ook vele gedichtjes, geschreven door kinderen en volwassenen, tussen het mooie bloemenveld. Hier nemen we onze tijd om rond te kijken en mooie foto's te nemen. Er moet natuurlijk ook nog gewandeld worden en we vervolgen onze weg terug naar Buggenhout. Ook nu doen we een stukje van de dodentocht andersom en ook het weer blijft stralend, al is er wel meer en koudere wind dan gisteren. Via het station komen we terug in de startzaal, waar we helemaal in de hoek een plaatsje vinden. We eten en drinken nog iets, voor mij een Karmeliet , kopen nog speciale ham aan het traditionele standje dat hier altijd staat en aan de Aktivia-stand kopen we zomerkousen, want dankzij het mooie weer kunnen we nu wel zeggen dat de winter definitief gedaan is Volgende week wacht de eerste "100" van het jaar in Welkenraedt, volgens de commentaren van de meeste mensen de zwaarste maar ook de mooiste 100 kilometertocht van ons land, ik ben eens benieuwd. Hopelijk blijft het dan droog, maar volgens de huidige voorspellingen ziet dat er niet zo goed uit
Op deze eerste lentedag neem ik de trein naar Bergen op Zoom waar de Wandelende Krabben hun 22ste Gertrudistochten houden dit weekend. Om 8 uur ben ik er en na vijf minuutjes wandelen kom ik aan het Markiezaatcollege waar de start is. Na mijn inschrijving blijf ik even aan het kaartje met afstanden staan, 25 is te kort en 40 te lang omdat ik de trein moet halen, ik zie dat de 40 twee extra lussen maakt op het parcours van 25 en besluit de grootste lus ook te doen, dan kom ik op 34 kilometer en heb ik nog tijd genoeg voor mijn trein. Om half negen begin ik aan wat een voor mij verrassend mooie en afwisselende tocht zou worden. Na een ommetje door het park komen we in het centrum van de stad. We gaan door het Markiezenhof, het laatgotisch stadspaleis. Dit paleis werd aan het einde van de 15e eeuw gebouwd door de Mechelse bouwmeesters Anthonie en Rombout Keldermans II in opdracht van Jan II van Glymes, heer van Bergen op Zoom. Dankzij mijn twee stadsgenoten voel ik me er al direct thuis . Via het Markiezenhof komen we op de mooie Grote Markt. We zien er de stadsschouwburg De Maagd in de oude kerk, het stadhuis en de prachtige Sint-Getrudiskerk. Deze kerk heeft een toren die ze in de volksmond De Peperbus noemen. Deze klokketoren moet zelfs gebouwd zijn rond het jaar 1370. We gaan uit het centrum weg en komen aan de rand van de Binnenschelde. Hier staat de Sint-Getrudiskapel. Deze kapel is gebouwd in 1987 ter ere van het 700-jarige bestaan van Bergen op Zoom. Ze is een herinnering aan de oude kapel , die in de middeleeuwen ter ere van Sint-Gertrudis even ten zuiden van Bergen op Zoom werd gebouwd. We komen aan de oevers van de Binnenschelde die we een tijdje volgen voor we terug de stad intrekken waar we controle hebben in zaal d'Honneur. Reeds acht kilometer gedaan, en dankzij het warme lentezonnetje en de mooie stadskern voel ik me op en top. Na een broodje zet ik me op weg voor een lus van negen kilometer. Aan het einde van de Lievevrouwestraat gaan we onderdoor de gevangenpoort of lievevrouwepoort. De poort is gebouwd in het midden van de 14de eeuw en is één van de oudste nog bestaande poorten in Nederland. De poort verloor echter al snel zijn functie wanneer het havenkwartier in 1480 omwalt wordt. De poort krijgt hierna, waarschijnlijk in 1482, de functie als gevangenis. Hierdoor komt de toren bekend te staan als gevangenpoort. Door de protestantisering in de 16de eeuw vervalt de naam lievevrouwepoort. De poort was vroeger een stuk groter, het had namelijk ook een voorpoort, hierna ging men over een bruggetje, waarvan de resten nog steeds onder de bestrating aanwezig zijn, over de stadsgracht naar buiten. De poort raakte, toen het zijn functie als stadspoort verloor, ingebouwd tussen de Rijkebuurtstraat en de Lievevrouwestraat. De grote grijzen torens zijn bekleed met Gobertanger kalksteen en hebben nog steeds de schietgaten die berekend zijn op kruisbogen. Even later komen we aan de haven en beginnen we aan het volledige traject rond de Binnenschelde. Dit is een grote recreatieplas, die ontstaan is door omdijking van een deel van de Oosterschelde. De plas is ongeveer 172 ha groot en heeft een paai- en opgroeigebied voor snoeken. Het is hier heel rustig en mooi om te wandelen. De kilometers vliegen erdoor en na 17 kilometer ben ik terug in d'Honneur, reeds de helft afgelegd. Ik eet er een saucijzenbroodje en drink een colaatje, de innerlijke mens moet ook versterkt worden Tijd voor de natuurstukken van deze wandeltocht. We verlaten Bergen op Zoom en gaan naar Halsteren. Via landelijke wegen komen we aan de laatste controle van vandaag, van hieruit gaan we door het fort van Roovere.Dit is een schans die onderdeel was van de West-Brabantse waterlinie. Het is een aarden fort dat door middel van een wal (Ligneweg) aan het fort Pinssen is verbonden. Het fort is aan de "achterzijde" open, aan de "voorzijde" bestaat het uit twee bastions. Het fort heeft een droge gracht en de hellingen zijn begroeid met bomen. Het is een prachtig stukje natuur en ik neem er vele foto's. Onderweg zie ik nog een mini-dierenparkje met herten, kippen, lama's, kleine kangoeroes enz... De laatste kilometers van deze tocht brengen ons door de industrie-zone terug naar de startzaal. Ik heb nog de tijd om iets te drinken en een broodje met krabsalade te eten. Ook het treinverkeer naar huis verloopt zonder problemen en zorgt ervoor dat ik een zeer geslaagde wandeldag achter de rug heb
Vanmorgen vroeg uit de veren want ik ga naar het verre Waregem waar de Mirakelstappers hun 16e Steepletochten organiseren. Deze tocht krijgt van Aktivia drie sterren en mijn verwachtingen van vandaag zijn dan ook redelijk hoog. Na een uurtje rijden ben ik aan de Hippodroom te Waregem waar de start is. Ik kan me lekker kortbij parkeren, het voordeel van er vroeg bij te zijn. Na een koffietje en een broodje is het om zeven uur tijd om van start te gaan aan mijn 42 kilometer lange tocht. Het eerste deel brengt ons volledig rond de Hippodroom waar ieder jaar de wereldberoemde Waregem Koerse gehouden worden. Van kortbij is het indrukwekkend hoe dik de hagen wel zijn waar de paarden moeten overspringen. We verlaten Waregem aan de Belle Maries Kapel. Deze kapel werd gebouwd in 1857, op verzoek van Isabella Rosa Brugge of Belle Marie. Isabella werd geboren te Vichte in 1806. Ze was verzorgster aan huis bij vele Waregemse zieken die getroffen waren door tyfus, pest en tering gedurende de hongersnood van 1845-1846. Belle Marie stierf zelf aan tyfus in 1866 en ligt begraven op het kerkhof Den Olm. We gaan de brug over van de E40 en komen voorbij het Flanders Field. Dit is de kleinste Amerikaanse militaire begraafplaats in Europa en meteen ook de enige Amerikaanse begraafplaats in ons land uit de eerste wereldoorlog. Het stijlvolle Flanders Field American Cemetery and Memorial telt 368 zerken in wit marmer uit Carrara en ligt in een mooi verzorgd park van twee hectare. Een beetje later zijn we reeds aan de eerste controle in de gebouwen van Concordia Textiles, een weverij/spinnerij. Hier krijgen we een lekkere warme wafel aangeboden die ik in dank aanneem. Aangezien we nog geen vier kilometer op pad zijn besluit ik direct verder te gaan. Vlak na de controle duiken we de Spiaalsbossen in. Deze bossen zijn beroemd geworden in de Eerste Wereldoorlog tijdens de Slag aan de Schelde. De Amerikaanse troepen stootten daar op 30 oktober op een belangrijke Duitse weerstand. In de Spitaalsbossen is hard gevochten. De Duitsers hadden er verscheidene mitrailleursposten. De 91ste divisie verloor 49 officieren en 920 manschappen bij deze krijgsverrichtingen. In die periode kon men echter niet meer spreken van bossen daar deze volledig waren uitgedund door de lokale bevolking die te lijden had aan een nijpend brandstoftekort. Gelukkig is het bos nu hersteld en kunnen we er ten volle van genieten. Alhoewel het zonnetje schijnt en het een mooie lentedag in wording is, liggen de boswegen er hier zeer vettig bij. Terug op de straat gaan we langs het golfterrein van Waregem en trekken we daarna het Oud-Moregem bos in. Deze bossen bevinden zich op de heuvelkam tussen Leie en Schelde, op zo'n 55 meter hoogte boven de zeespiegel. Dankzij deze hoogte kan ik aan de rand van het bos een paar mooie panorama-foto's maken. Even voor de controle passeren we d'oude stokerij. Daar, zeggen sommigen, ligt het prille begin van de "Wortegemsen", een inmiddels wereldberoemd geworden "dreupel" die buitenstaanders kennen als een beetje troebele jenever op basis van suiker en citroen Na het oversteken van de baan zien we de controle liggen. Deze is in BMB, een groothandelszaak die gespecialiseerd is in het verzagen van graniet- en marmerblokken naar platen en standaardtegels. Binnen moet je een rondje maken tussen de granietblokken, best wel uniek en interessant. We zijn reeds een dikke negen kilometer op weg en ik ga ook hier nog niet rusten, de volgende post is maar 4,5 kilometer verder. We trekken nu naar het Sint-Vincentiusinstituut te Wortegem-Petegem. Het begint zelfs warm te worden en het voelt zalig aan, de eerste lentezon op mijn spierwitte benen. Het parcours blijft golvend en met een combinatie van veldwegen die er niet al te best bijliggen naar landelijke wegen en omgekeerd. In de school krijg ik een chocolaatje aangeboden in de vorm van een paardekop, die ik met een colaatje doorspoel. Nu volgt een stuk van een kleine acht kilometer, het langste gedeelte van de dag. Het parcours golft verder en dankzij het mooie weer kunnen we veel van de omgeving zien. We gaan langs verschillende boerderijen waar er stilletjes aan ook terug op het veld kan gewerkt worden. Ook nu kunnen we door een bos, het Bouvelobos deze keer. Dit bos kreeg het zwaar te verduren tijdens de twee wereldoorlogen omdat er van de beuken die er stonden geweerkolven werden gemaakt. Gelukkig is er bos genoeg over om ons er een half uurtje in te laten wandelen. Terug uit het bos zetten we koers richting Wortegem, waar we in café Tempo weer controle hebben. Reeds 22 kilometer gedaan hier, over de helft. Tijdens het drinken van mijn cola kijk ik rond en zie dat het wielrennen in deze streek heel erg leeft, overal hangen affiches en borden over de koers. Ook is er hier een supportersclub van Zulte-Waregem, die zullen gisterenavond niet veel plezier beleefd hebben Na deze controle trekken we door een oude boerderij, prachtig om eens te zien maar mijn neus is er niet zo blij mee We gaan voorbij het Oud-Moregemkasteel (ik vind het niet echt een kasteel, eerder een groot herenhuis) en komen zo aan de volgende rustpost waar we een gratis Chimay krijgen, spijtig genoeg wel in een klein glaasje Ondanks mijn belofte zaterdagmorgen om nooit nog bier te drinken laat ik het me toch smaken. Daarna gaat het terug naar de gebouwen van BMB, waar we er reeds dertig kilometer opzitten hebben. Er is hier een pak meer volk dan vanmorgen maar toch vind ik nog een plaatsje om even te rusten. Van hieruit gaan we naar de Speldoorn in Heirweg-Anzegem en onderweg komen de kleinere afstanden er weer bij. Er is veel volk op pad, begrijpelijk met dit weer en deze zeer mooie wandeling. In de Speldoorn is er geen plaatsje vrij en ik ga direct verder, het is tenslotte maar zeven kilometer tot aan de finish. Nu gaan we onder de E17 door en lopen er een tijdje naast. Zo komen we voorbij La Crèbe, een hoeve uit de achttiende eeuw en tijdens de tweede wereldoorlog verzamelplaats voor de verzetsleden uit Waregem. Een beetje later zien we nog de blauwpoortshoeve en gaan we naar de Hippodroom. De straten staan vol auto's en als ik in de zaal binnenkom is het een drukte van jewelste. Ik zie op een bladje dat er om 13u al meer dan 3.000 deelnemers waren, en de laatste twee inschrijfuren zullen er ongetwijfeld nog een pak bijgekomen zijn. Ik vind een plaatsje bij iemand die ik al heb leren kennen tijdens de 100km van Kluisbergen van vorig jaar en we praten bij over het voorbije en het huidige wandeljaar. Ik eet er nog een heerlijke vol-au-vent met frietjes en als ik mijn boekje laat afstempelen krijg ik als toemaatje nog een bloemetje voor thuis te planten. Het was een fantastische wandeldag, heerlijk weer, een prachtig afwisseld parcous en mooie, grote verzorgde controleposten. Deze tocht verdient dubbel en dik zijn drie sterren van Aktivia, ze zien mij hier zeker nog terug
Vandaag ga ik met vrouw en kinderen naar Zellik waar de Trekplosters hun Bavotocht organiseren. We vertrekken iets later dan gewoonlijk en dat komt goed uit na de feestelijkheden gisterenavond/nacht op de Malinwa We kiezen vandaag voor het 9km-parcours, en even voor half elf zijn we op pad. We vertrekken door de industriezone van Asse en gaan over de E40 naar rustiger oorden. Het zonnetje komt af en toe eens piepen en ook de temperatuur doet een mens helemaal opfleuren. We trekken naar Dilbeek en passeren onderweg het Sint-Wivinaklooster. Hier leefde de heilige Wivina van 1129 tot 1170. Godfried I, Hertog van Brabant, schonk haar in 1133 deze eigendom. In 1242 wordt de Benedictijnse kloostergemeenschap een zelfstandige priorij, los van Affligem, en draagt van 1548 tot 1794 de titel van abdij. Na de Franse Revolutie vestigt de familie Dansaert een chicoreifabriek in het domein. Sinds 1897 bewonen de Broeders van de Christelijke Scholen het klooster. De oude infirmerie (1631), het Poortgebouw (1730), het priesterhuis (1756), het pachthof (1775) en de omheiningsmuur (17de eeuw) zijn restanten van de abdij. De andere gebouwen werden opgetrokken door de Broedergemeenschap. In het park liggen nog de ruïnes van de oorspronkelijke abdij. Tegenover de ingang, aan het einde van de dreef, bevindt zich de Sint-Wivinakapel (1660) met haar bron. De Sint-Wivina-abdij en de ommuring zijn beschermd sinds 1996 en als dorpsgezicht erkend. Even later gaan we voorbij het oude station van Dilbeek en hebben we controle in het Saviocentrum. Tijd voor het middageten, broodje met gehakt en een lekkere cervela. Ook Guido en Marie-Jeanne van onze club zijn er en zetten zich bij ons. Na een half uurtje is het tijd om verder te gaan. We gaan helemaal rond het Sint-Wivinaklooster en lopen een tijdje naast de spoorlijn. Het begint ondertussen zwaar bewolkt te worden, veel zon is er spijtig genoeg nog niet We zien onderweg een vrouwenvoetbalwedstrijd (hilarisch) en komen voorbij het oude gemeentehuis. Hierna komt het hoogtepunt van deze tocht, het kasteel van Groot-Bijgaarden. Het kasteel van Groot-Bijgaarden is opgetrokken omstreeks 1640 in traditionele bak- en zandsteenstijl, toont fier zijn wapensteen en twee medaillons. Een stenen brug, uit afbraakmateriaal van een Schaarbeekse kerk, verleent toegang tot het poortgebouw met ronde hoektorens. Dit domein, oorspronkelijk in het bezit van de heren van Bijgaarden, werd in 1903 aangekocht door Raymond Pelgrims. Het kasteel is omringd door een brede sloot. Het diepe, stilstaande water wordt afgezoomd door de trotse bladerpracht van een reeks eeuwenoude beuken Een brug met vijf bogen, bewaakt door twee heraldieke figuren uit de XVIIe eeuw, voert de bezoeker tot aan de ophaalbrug die toegang verleent tot het voorkasteeltje waarvan het middelste deel dateert uit de 14e eeuw. Na het kijken naar dit prachtig stukje geschiedenis, gaan we terug naar de vertrekzaal en zit deze korte Bavotocht erop. Morgen naar Waregem voor de Steepletochten, hopelijk met mooi weer
Reeds lang staat 7 maart aangestipt in mijn agenda want dan begint voor mij weer het lange-afstandsseizoen. De eerste grote afspraak is de 17e Nachtmars van de Zuid-Westhoek, waar ik me ingeschreven heb voor de Kennedymars van 80km. Het speciale van zo'n tochten begint eigenlijk al thuis met de voorbereidingen zoals het maken van je sporttas, batterijen voor je zaklamp, vervoer regelen, enz... Ik vertrek met de trein vanuit Mechelen en rijdt tot in Roosendaal. Hier moet ik normaal gezien een andere trein nemen maar dankzij werken aan het spoor kan ik op zoek naar een bus. Na enige tijd heb ik ze gevonden en daar ben ik blij om, mijn nervositeit om goed en wel op de startplaats te geraken was nogal vrij hoog Op de bus naar Zevenbergen leer ik Ria kennen, een gepensioneerde dame die bijna alle deelnemers aan KM's kent en ervoor zorgt dat de busrit zeker niet saai verloopt. We worden afgezet aan het station van Zevenbergen en na een kwartiertje gaan zijn we in sportpark De Knip, waar de start zal gegeven worden. Om 19.30u is het dan zover, tijd om eraan te beginnen. Vlak voor de start maak ik nog kennis met enkele leden van het walkers4walkers-forum uit Nederland, waar ikzelf ook af en toe eens een berichtje opzet. Bij het vertrek is het droog en niet te koud, toch neem ik mijn paraplu mee want de weerman heeft ons toch een klein beetje regen voorspeld. Deze tocht wordt verdeeld in drie etappes, en de eerste etappe brengt ons van Zevenbergen naar Steenbergen over een afstand van zo'n 30 kilometer. Via kleine weggetjes gaan we naar Standdaarbuiten, waar we na elf kilometer een eerste keer rust hebben en een stukje appel en een koffie krijgen. Daarna trekken we door Stampersgat waar we ook in een boerderij een tweede keer rust hebben na zo'n 18 kilometer, en hier krijgen we een bouillonsoepje. Mijn wandelsnelheid is vrij hoog, ik voel me zeer goed en ondervindt enkel een beetje hinder van de toch wel vrij sterke wind die er staat. Het laatste deel van deze etappe is een 12 kilometer lang stuk waarbij er verschillende wegen van enkele kilometers lang moeten begaan worden. Saaiheid troef dus, en aangezien we maar met zo'n tachtig deelnemers vertrokken zijn wandel ik hier moederziel alleen, af en toe hoor ik wel eens stemmen van mensen die in mijn buurt zijn maar dat is het dan ook. Even voor de bagagerust begint het een klein beetje te miezeren, en dankzij de wind is het zeker de moeite niet om mijn paraplu te openen, de druppels vliegen naar alle kanten Even over twaalf ben ik dan op de eerste grote bagagerust te Steenbergen. We krijgen soep en een drankje en daar ben ik blij mee want ik heb best wat honger. De tweede etappe brengt ons van Steenbergen naar Bergen Op Zoom over een afstand van dertig kilometer. Het parcours blijft onveranderd, lange rechte asfaltstukken, en ook de wind blijft vrij hard waaien maar rond één uur wordt het wel terug droger. In Notendaal hebben we op de dijk een eerste keer rust en krijgen we terug bouillon. Via Nieuw-Vossemeer en Oud-Vossemeer komen we in het dorpshuis De Vossenkuil, waar we een cola en een bolus krijgen. De bolus is een soort van koek die ik persoonlijk niet binnen krijg maar blijkbaar toch geaprecieerd wordt door mijn mede-wandelaars. We hebben reeds 42 kilometer afgelegd en zitten over de helft, het ziet er goed uit. Van hieruit gaan we naar Tholen, en ook op dit stuk krijgen we een baan voorgeschoteld waar we bijna een dik half uur opblijven en waar geen einde aan lijkt te komen. Daarna gaat het naar Halsteren waar we in Grandcafe De Kannenbuis een colaatje drinken. Reeds 52 kilometer staan er op de teller en de eerste vermoeidheidsverschijnselen steken de kop op. Ook als ik terug rechtsta voel ik aan mijn voetzolen dat zij best wat meer rust willen Het laatste gedeelte van deze etappe brengt ons door de industrie-zone van Bergen Op Zoom naar het clublokaal van SV Spado waar we onze tweede bagagerust hebben. Het is half zes in de ochtend als ik er aankom en we hebben er zestig kilometer opzitten, mijn snelle wandelingen samen met Kurt de laatste weken hebben hun effect niet gemist In de zaal staat er een lekker ontbijt op ons te wachten, wat ik ten zeerste kan appreciëren want eigenlijk hebben we nog niks serieus gekregen om te eten tijdens deze tocht. Ik blijf even rusten en doe mijn andere schoenen aan, mijn voeten zwellen altijd op op zo'n lange tocht en daarmee heb ik altijd een grotere maat van schoen bij. Ik voel wel aan mijn voeten dat het beste eraf is, gelukkig is het maar twintig kilometer meer. Om zes uur krijg ik nog een aanmoedigingstelefoontje van Rik en is het tijd om aan de derde en laatste etappe te beginnen, twintig kilometer van Bergen Op Zoom naar Roosendaal. Het begint stilletjes licht te worden en kunnen we eindelijk eens iets van de omgeving zien. Spijtig genoeg zie ik nu ook de lengte van de wegen die we moeten doen en dat weinig goeds aan mijn moraal. Ook mijn yoghurtje dat ik gegeten heb ligt op mijn maag en dat zijn voortekenen dat het vet van de soep is. Even over half zeven en na zo'n 63 kilometer is het dan zover. Niemand heeft hem ooit gezien, maar de meeste lange-afstandwandelaars kennen hem wel, de gevreesde man met de hamer Weg is de frisheid, de snelheid en het enthousiasme, in de plaats enkel kommer en kwel. Ik zwalp over de weg en zie af, hopelijk betert het snel want de eerste rust is toch nog zo'n zes kilometer verderop. Mijn redding komt uit de achtergrond, twee snelle mannen die me voorbij steken en waar ik me achter zet en ze probeer te volgen. Tien minuutjes later ben ik er weer helemaal bovenop en laat ik de twee snellere gaan, zoek ik terug mijn eigen tempo en zet ik vol goede moed mijn tocht verder. Na 69 kilometer hebben we rust in de mooie taverne van camping Wouwseplantage. Even ervoor is het terug beginnen miezeren, en blijf ik op deze controle iets langer zitten dan gewoonlijk. Als ik terug buiten kom is het aan het regenen, spijtig genoeg is er ook nog altijd veel wind en is het een echt gevecht met mijn paraplu om droog te blijven. Een uurtje later zijn we in Nispen waar we een laatste keer rust hebben. Volgens de medewerkers is het van hieruit nog zo'n vijf kilometer tot de finish, dus is het nog een uurtje. Het laatste stuk brengt ons dan naar Roosendaal. Het blijft maar regenen en mijn voeten voelen verschrikkelijk aan, de lol is er nu wel echt af Ook voor mijn foto's is het een droevige dag, veel is er niet te zien en als er al eens iets te zien is mislukt mijn foto bijna altijd dankzij het donkere natte weer. Om twintig voor tien kom ik dan eindelijk aan de finish in sportpark Vierhoeven, blij dat het voorbij is. We krijgen een diploma en een sjaaltje, ook weer een stempeltje voor mijn Kennedywalker-kaart en in mijn wandelboekje. ik praat even na met de anderen die reeds binnen zijn, maar veel tijd heb ik niet want het busje voor ons naar het station te voeren staat reeds klaar. De treinrit verloopt zeer vlot en reeds om 11.20u ben ik terug in Mechelen en zit deze eerste Kennedymars van het jaar erop! Deze tocht was saai met zeer lange rechte stukken, 99% asfalt en zeer weinig om te eten (behalve het ontbijt, dat was dik in orde). Wel een pluim voor de helpers die allemaal zeer vriendelijk waren Heb onderweg gehoord dat het parcours volgend jaar anders zou zijn, dus dan kom ik zeker terug
Vandaag kiezen we om te gaan wandelen in Sint-Antonius, waar de natuurvrienden van Zoersel hun Trappistentocht organiseren. Deze club staat bekend om zijn prachtige en zeer goed verzorgde natuurwandelingen. Kurt komt me oppikken om zes uur en een dik half uur later hebben we het GSA gevonden waar de startzaal is. We gaan vandaag voor de marathonafstand, 42 kilometer die er in werkelijkheid een dikke 40 zullen worden. We zetten ons even bij Chantal en Fernand die eveneens de 42 doen en even voor ons vertrekken. Even na de zevenen vertrekken we voor wat een zeer mooie wandeltocht zou worden. Het eerste korte stukje van zo'n vier kilometer brengt ons langs het nieuwe gemeenthuis naar het domein van Bethanïë, waar het in de sporthal een eerste maal controle is. We besluiten om direct verder te stappen, er wacht ons nu een stuk van een dikke acht kilometer. We trekken eerst door het Molenbos en gaan voorbij de Trappistenabdij waar er een heerlijk biertje gebrouwd wordt en gaan verder via bos- en veldwegen naar de Drieboomkensberg. Spijtig genoeg kunnen we van de prachtige natuur nog niet te veel zien, de mist blijft koppig hangen. Na twee uur stappen komen we aan de tweede controlepost van de dag. Deze is gelegen in de gebouwen van de firma Luyckx, een firma die gespecialiseerd is in distributie en service van landbouwmachines. Tijd voor een hapje en een drankje, en we zetten ons even neer bij Fernand en Chantal. Ook nu zijn ze weer even voor ons weg en missen het spektakel met een hond uit de buurt die meegelopen was met de wandelaars en in de zaal bij iedereen eens kwam snuffelen Tijd voor de traditionele lus van de lange afstanden, op deze controle maken we eentje van zo'n 8,5 kilometer. De lus brengt ons door de Brechtse heide, een prachtig natuurgebied van bijna 1800ha We zien in de verte onze vrienden lopen en proberen hen in te halen, wat uiteindelijk lukt met veel moeite, want ook zij zijn wandelaars die snel stappen en grote afstanden doen. Als we terug op de controle zijn hebben we de helft van de tocht afgelegd. Het is ondertussen half elf maar nog steeds is het mistig, hopelijk klaart het snel op want de weerman heeft ons toch wel mooi weer beloofd. Nu volgt er een stukje van een dikke zes kilometer die ons naar Sint Job in 't Goor zal brengen. We gaan ook nu vooral over veldwegen die er erg slecht bijliggen. Het is opletten geblazen en Kurt heeft het zitten, weggeschoven en tegen de grond. Gelukkig heeft hij zich niet bezeerd en de wasmachine zal dat slijk wel van zijn broek krijgen Op het eind gaan we nog door domein de Poppelaer en komen zo aan in Kristus Koning, de beroepsschool van Sint-Job, waar we controle hebben. Het zonnetje begint ondertussen ook de strijd te winnen tegen de mist en we krijgen een echt lente-gevoel. Ook op de controle gaan we een lus maken van 7,5 kilometer. deze lus brengt ons langs de golfterreinen naar het natuurpark La Garesse. Dankzij het prachtige weer kan ik er zeer mooie foto's maken, en ook Kurt haalt zijn fototoestel meer dan anders boven. We gaan ook nog voorbij een hockeyveld en komen zo Sint-Job weer binnen waar we nog langs de kerk zo terug naar de school gaan. Hier zitten ondertussen vele wandelaars buiten te genieten van het zonnetje, en ook wij zetten ons buiten om even te genieten na de toch wel koude en lange wintermaanden. We hebben ondertussen 33 kilometer afgelegd en ik begin het toch wel te voelen dat we al een hele morgen een zeer hoog tempo hebben gehouden. Het laatste stukje brengt ons ook nu weer over veld- en boswegen. De wandelaars van de kleinere afstanden komen ook weer bij op het parcours en het wordt vrij druk, er zijn blijkbaar nog mensen die willen genieten van de mooie omloop en het weer. Via het Kotsbos komen we op de Hegte Heyde om zo terug naar het domein Bethanië te gaan. Onderweg heeft een ijskarretje zich zeer strategisch opgesteld langs het parcours en doet gouden zaken! Om kwart na twee zit de tocht er op, in de zaal is het zeer druk en we vinden nog een plaatsje bij Frans, Fernand en Chantal waar we samen nog iets mee drinken. Voor mij was deze tocht een zeer goede en geslaagde test voor volgende week, dan is het al tijd voor de eerste Kennedymars van het jaar. Meer dan veertig kilometer aan een tempo van meer dan 6,6 km/u zonder problemen, de conditie zit super
Ik ben Steven Jaspers
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Arbeider.
Ik ben geboren op 26/02/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Voetbal.
Ik word gefeliciteerd door mijn vier medewandelaars en gekust door de twee geïmproviseerde bloemenmeisjes, een mens zou alle dagen zijn tienduizendste kilometer willen vieren
Even wat foto's van dit heuglijke moment en weer weg, de volgende beklimming wacht op ons. Deze keer moeten we de Mont d'Hubert over, en ook deze beklimming valt tegen qua zwaarte. Eenmaal boven krijg je als beloning weer de prachtige omgeving en dit maakt alles goed natuurlijk, we kunnen zelfs de kust van Engeland zien. We blijven de kustlijn volgen en hebben even later controle in een stal die vol staat met koeien. Na deze controle trekken we terug het binnenland in en gaan naar het dorpje Peuplingues waar we een laatste keer controle hebben. We stappen direct verder want de tijd begint te dringen om op tijd terug te zijn. Na het oversteken van de autosnelweg gaan we nog door grote weilanden en om kwart voor vier zien we eindelijk de startzaal terug liggen waar we tien minuutjes later aankomen. In de zaal loop ik nog Kurt tegen het lijf van De Slak Leest die in het gezelschap is van Dannyell en Wilma, Nederelandse dames die ik ken van het W4W-forum. Ik heb nog even de tijd om met hen te praten maar haast me dan naar de bus waar de meesten al op ons zitten te wachten. Na een zeer lange terugrit met de bijhorende files ben ik om half acht terug in Mechelen en zit mijn druk wandelweekend erop. 
en gaan we op de Luienberg. We maken een ommetje naar het grote witte Christusbeeld waar we even halt houden om een foto te maken en zijn weer weg door de velden en gaan naar Scherpenheuvel. We komen voorbij de basiliek en Rene en ikzelf raken zo achteraan in de groep omdat wij de enige twee zijn die foto's maken. In de brandweerkazrne hebben we dan na 44 nachtelijk kilometers onze eerste bagagerust. Als we binnenkomen in de zaal staat er voor de wandelaars een bord klaar met spek en eieren, alles is hier tot in de puntjes geregeld. Ik neem de tijd om te eten en te drinken, een wandelaar draait even bijna volledig weg, waarschijnlijk door de warmte in de zaal. Ik besluit om mijn lange broek in te korten naar een short en wissel ook van schoenen, mijn zaklamp verdwijnt eveneens in mijn tas. Om kwart na vijf, na 45 minuten rust, is het tijd om te vertrekken. Als wij buitenkomen arriveert de andere groep en ook hier zit de sfeer er precies goed in.
Even na drie komen we dan terug aan in Schaffen waar het gisteren allemaal begon, we feliciteren mekaar en ook binnen in de zaal zitten nog de meeste wandelaars van onze groep op ons te wachten. Ik krijg een mooi aandenken voor mijn eerste deelname, diegene die hem voor de tweede keer meeliep krijgt een prachtige blauwe t-shirt van Dorne Sport, de locale sportwinkel uit Diest.
De temperatuur blijft ondertussen meer dan behoorlijk, zo'n kleine 10 graden, en aan de sterren aan de hemel te zien zijn er zo goed als geen wolken. Weer zijn we na een uurtje zijn we aan de tweede verzorgingspost, waar er boterhammen zijn en ik karnemelk drink. Weer volgt er een stuk van zo'n uurtje stappen, wel knap van de organisatie dat ze proberen om ieder uur iets aan te bieden! In Papendrecht krijgen we in het Streek- en Natuurcentrum een eerste keer onze bagage, we hebben er een dikke 20 kilometer opzitten. Ik zet mijn tas direct terug op de vrachtwagen, voorlopig heb ik nog niets nodig. Hier neem ik ook afscheid van Ludo en Chris, zij nemen hier een langere rustpauze, en ga alleen verder.
We volgen de oevers van de Nete, steken de spoorwegbrug over en gaan door het natuurgebied De Mosterdpot. De controle is in PVT Schorshaegen, het pschychiatrisch verzorgingstehuis. Hier kunnen we een hotdog eten, de innerlijke mens wordt verwend.
Tien minuutjes later zijn we op onze bestemming, al moeten we nog wel een serieus stukje te voet naar de startzaal, blijkbaar hebben vele mensen vandaag voor deze tocht gekozen.
) en ook mijn benen voelen zwaar aan. Samen met Kurt, die zijn eerste KM wandelt, gaan we door de velden en zien we voor en achter een hele lange rij wandelaars, Rik heeft ons ondertussen achter gelaten en is er alleen vandoor. Na een dikke 17 kilometer hebben we een eerste keer controle en eet ik een broodje, het is ondertussen half acht dus schieten we toch nog vrij goed op.
We steken de grens over en komen in Kessenich, van hieruit gaan we naar Geistingen en een beetje later zijn we in Aldeneik. We gaan even een cafeetje in om iets te drinken maar gaan niet neerzitten wegens bang voor de voetjes. We trekken verder naar Maaseik waar het op de markt ook één groot feest is ter ere van ons. We gaan terug de Maas over en zitten weer in Nederland. Het tempo begint stilletjesaan te zakken, het is verschrikkelijk warm, precies een zomerdag, en mijn voetzolen doen vreselijk pijn. Ook Kurt heeft het erg lastig, samenblijven is nu de boodschap om elkaar op te peppen. Na 67 kilometer zijn we in Roosteren waar we een laatste keer controle hebben, het is ondertussen reeds 16.20u. We zetten ons even neer, eten een hamburger en Kurt kijkt zijn voeten nog eens na voor de laatste dertien kilometer.
, kopen nog speciale ham aan het traditionele standje dat hier altijd staat en aan de Aktivia-stand kopen we zomerkousen, want dankzij het mooie weer kunnen we nu wel zeggen dat de winter definitief gedaan is
Op het eind gaan we nog door domein de Poppelaer en komen zo aan in Kristus Koning, de beroepsschool van Sint-Job, waar we controle hebben. Het zonnetje begint ondertussen ook de strijd te winnen tegen de mist en we krijgen een echt lente-gevoel.
Ik ben Steven Jaspers
