Leterme en Verhofstadt zoek het verschil

30.03.2008 - Verhofstadt ‘out’- Leterme ‘in’… Maar de vraag is of het nog enig verschil maakt.

Verhofstadt out

Bij zijn afscheid aan de Belgische politiek werd in pers en politiek uitgebreid hulde gebracht aan Guy Verhofstadt. Het was ontroerend, potsierlijk soms, bij wijlen ronduit gênant. Voer voor plaatsvervangende schaamte en psychiaters. Alleen Rik Van Cauwelaert, hoofdredacteur van Knack, bracht de moed en de journalistieke eerlijkheid op om Verhofstadt een ‘sympathieke politieke oplichter’ te noemen. Afgezien van dat ‘sympathiek’ klopt zijn eindrapport als een bus. Een gigantische puinhoop, dat is wat Verhofstadt en acht jaar paars hebben achtergelaten. Budgettair (het gat in de begroting), sociaal-economisch (Sabena, DHL enz.), staatkundig (Brussel-Halle-Vilvoorde, de nachtvluchten), maatschappelijk (snel-Belg-wet, regularisatie van illegalen, vreemdelingenstemrecht enz.).

Verhofstadt heeft in zijn loopbaan als premier geen enkel, maar dan ook geen enkel probleem opgelost. Hij stopte ze in de koelkast of schoof ze eindeloos voor zich uit. Zorgen voor later, voor zijn opvolger. Slechts een paar journalisten hebben het bochtenparcours van Verhofstadt in kaart gebracht. Ach, zal u misschien wel zeggen: alleen gekken veranderen nooit van mening. Dat is waar, maar wat Verhofstadt gedaan heeft, is van een geheel andere orde. Verhofstadt is een politieke windhaan. Als oppositieleider durfde hij nog tegen zere schenen te trappen, maar op weg naar de Wetstraat en de macht had hij de onvoorwaardelijke steun van de media nodig. En dus werd ‘baby-Thatcher’, de rechtse liberaal, een linkse liberaal. De scherpe criticus van de multiculturele samenleving werd een vurige aanhanger van diezelfde multiculturele samenleving en de diversiteitscultus. De tegendraadse rebel werd een trouwe lakei van het establishment en de politieke correctheid. Ook op communautair vlak was de persoonlijke ommekeer totaal. In zijn Burgermanifesten ging Verhofstadt nog zwaar tekeer tegen wat hij “de Belgische ziekte” noemde, vandaag loopt hij te pronken met het valse aureool van ‘redder van het vaderland’.

Leterme in

Verhofstadt heeft als premier zowat alles verbrand wat hij als oppositieleider verdedigde, en omgekeerd. Als premier heeft hij alles omarmd wat hij als oppositieleider vervloekte. Wat dat betreft, lijkt hij trouwens een waardige opvolger gevonden te hebben in Yves Leterme. Gerolf Annemans heeft daar in zijn repliek op de regeringsverklaring scherp en terecht op gewezen. De Belgische metamorfose is compleet. Wie premier Leterme aan het woord heeft gehoord, moet bij momenten gedacht hebben dat Verhofstadt zelf daar stond. Dezelfde praatjes, dezelfde holle woorden, hetzelfde hoogdravende ‘voluntarisme’. ‘Het lijkt er wel op of Leterme de lijfspreuk van Verhofstadt ‘optimisme is een morele plicht’ heeft geadopteerd. Dezelfde aankondigingspolitiek, dezelfde beloftecultuur. “Wij houden woord”, zegt Leterme op de striemende kritiek. “Wij komen stap voor stap onze beloftes na.” En “we doen geen beloftes die we niet kunnen nakomen.” Er mag al eens gelachen worden maar ‘trop is teveel’, zoals Van den Boeynants ooit zei.

Zot van glorie?

Als Leterme mislukt als premier, moet hij het eens proberen in de formule 1. Met het ‘betere bochtenwerk’ dat hij de voorbije maanden liet zien, zou hij zelfs de vijf- of zesvoudige wereldkampioen Michaël Schumacher het nakijken geven. Want zeg nu zelf, wie kan er nog volgen? Vóór de verkiezingen liet Leterme geen spaander heel van het Paarse beleid. ‘Wie gelooft die mensen nog?’ Wie voor het kartel CD&V/N-VA stemde, koos voor de afrekening met Paars, ‘goed bestuur’ en een radicale ommekeer. Vandaag krijgen we een Paars-Plus op onze boterham. Bedankt Yves. Enkele weken geleden nog maakte Yves Leterme in het dossier van de nachtvluchten brandhout van de regering-Verhofstadt. ‘Ik moet nu de puinhopen van jullie Paarse knoeiboel oplossen’, sneerde hij naar zijn voorganger. Amper enkele dagen later gooide Leterme uitgebreid met bloemen naar Verhofstadt en sloot hij zich aan bij de gênante heiligverklaring. Maar het ergste moest nog komen…

Totale capitulatie

Op het CD&V-congres zweerde Leterme nog met de hand op het hart dat hij en CD&V zouden opstappen als er op 15 juli geen akkoord is over de tweede fase van de staatshervorming, in de publieke opinie intussen gekend als de beruchte ‘vette vis in de pan’. De inkt van de regeringsverklaring was nog niet droog of Leterme boorde eigenhandig elke illusie in de grond. “Wij laten ons niet gijzelen door N-VA”, waarschuwde de nieuwe premier.

‘De N-VA mag de lat niet te hoog leggen.’ Kan de lat nóg lager, vragen wij ons af. Als het van Leterme afhangt blijkbaar wel. De regionalisering van het arbeidsmarktbeleid? “Ik denk dat de werkloosheid in Wallonië gunstig zal evolueren”, sust Leterme. De vennootschapsbelasting? “Oppassen voor de verhuis van de maatschappelijke zetels van ondernemingen”, werpt Leterme op. Fiscale autonomie dan maar?

“Er zijn nu al mogelijkheden die trouwens niet helemaal worden gebruikt”, oppert Leterme. Rest nog Brussel-Halle-Vilvoorde… In plaats van de “vijf minuten politieke moed” en “daar gaan we niet meer over onderhandelen”, klinkt het nu “het moet een onderhandelde oplossing zijn, en dat is nooit eenzijdig. Er moet dus voor de Franstaligen ook iets inzitten.”
Alstublieft! En wij die dachten dat het om een simpele toepassing van de Grondwet ging. Dat het maar “vijf minuten politieke moed” zou vergen. Maar volgens premier Leterme moet daar in dit land dus over ‘onderhandeld’ worden. En moeten de Vlamingen bereid zijn – alweer - een prijs te betalen. Merci Yves, bedankt voor de duidelijkheid. Hoe zei u dat ook alweer: we doen geen beloftes die we niet kunnen waarmaken?

Gemor in eigen rangen

Politiek doet soms rare dingen met de mensen. Is Leterme, nadat hij op 10 juni 2007 achthonderdduizend stemmen haalde, naast zijn schoenen beginnen te lopen en te zweven? Is de echte Leterme opgestaan? Moeten het partijbelang en de principes wijken voor de persoonlijke carrière van het boegbeeld? Hetzelfde overkwam de VLD met Verhofstadt. En het is hen slecht bekomen.

Intussen heeft Didier Reynders laten verstaan dat de Vlamingen niet te veel moeten verwachten van een tweede fase. ‘Een grote staatshervorming? Tegen 15 juli? Vergeet het maar. Er is geen haast bij. Het kan best nog drie jaar wachten’. Is er in dit land nog een hond die gelooft dat Leterme op 15 juli de deur van de Wetstraat 16 achter zich toetrekt als hij tegen dan niks kan binnenhalen?

In CD&V-rangen groeit het gemor over het eigengereide optreden van hun stemmenkanon. Hun geloofwaardigheid staat op het spel. “We zullen loyaal zijn tot 15 juli”, zegt Tony Van Parys, “maar de meesten van ons denken al dat het dan weer niet zal blijken te gaan. Dit regeerakkoord is het verst wat je in dit land nog kunt bereiken. Niet veel dus. En dat ligt niet aan ‘individuen die het niet met elkaar kunnen vinden’. Dit is structureel. Dit land is uiteengegroeid. Er is geen overeenstemming meer.” En dat zegt Tony Van Parys, een brave man die niet meteen verdacht kan worden van communautaire scherpslijperij.

Het Belgische model is op, afgeleefd. Maar de geitenboer uit Izegem wil nog altijd de Belgische geit en kool sparen. “Ik ben hoegenaamd geen communautaire scherpslijper”, zegt Kristien Hemmerechts – onze excuses voor het citaat. “Maar als je vaststelt dat het land door communautaire tegenstellingen wordt verlamd, dan moet je daar iets aan doen. Maar zelfs dat gebeurt niet, ook de staatshervorming wordt op de lange baan geschoven. Dat is geen oplossing, op die manier zal het communautaire discours de Wetstraat blijven beheersen, terwijl ons land echt wel andere katten te geselen heeft.” Zo hoort u het ook eens van een ander.

De totale afgang

Voeg daar nog de schandelijke communautaire scheeftrekking in de regeringsvorming aan toe – 5 Franstalige staatssecretarissen tegenover 2 Vlaamse – en de aanstelling van madame ‘Non’ Joëlle Milquet tot minister van Werk – schrijf een echte regionalisering van de arbeidsmarkt maar op uw buik – en het plaatje is compleet.

Gewezen voorzitter van de PSC, Gérard Deprez, maakte zich maanden geleden in een interview met Knack helemaal geen zorgen over de wapperende leeuwenvlaggen op het overwinningsfeestje van CD&V en N-VA. “Ach, aan die vlaggen zou ik niet te veel betekenis hechten. Ik heb veel Vlaamse bewindslieden gekend. Op grond van zijn persoonlijke parcours had je Wilfried Martens ook als de gevaarlijkste man van België kunnen bestempelen. Hij was de organisator van de grote Vlaamse marsen op Brussel. Maar als eerste minister is Martens altijd trouw gebleven aan een unionistisch federalisme. Ik denk dat Leterme niet zo sterk van Martens verschilt.”

Een gelijkaardig geluid bij Christoffe Deborsu – de maker van de geruchtmakende RTBf- reportage over het einde van België – (De Standaard, 18.06.07): “We weten uit ervaring dat de functie de man maakt. De Vlaamsgezinde jonge CVP’er Wilfried Martens werd later een hyper-Belgisch schepsel in de schaduw van koning Boudewijn. De Vlaamsgezinde oppositieleider Guy Verhofstadt bekeerde zich ook tot ‘het fantastische land dat België is’. Een Vlaming op Wetstraat 16 wordt Belg, ook al is hij oorspronkelijk een ‘homme dangereux’.” We hebben de bewuste uitspraken nog even voor u opgezocht en vandaag worden ze door de feiten bevestigd.

“Leterme heeft de juiste toon gevonden”, juichte Le Soir een tijd geleden al. Als uitsmijter nog één veelzeggend citaat uit Franstalige hoek. “Ook CD&V denkt nu Belgisch”, zegt MR-minister Sabine Laruelle (Het Belang van Limburg, 20.03.08). “Ik heb de indruk dat sinds de CD&V mee in de overgangsregering Verhofstadt zit, ze meer belang hecht aan het Belgische niveau. Nu Yves Leterme zelf die regering gaat leiden, kan dat alleen maar toenemen. Dat is een goed teken.”

De vraag is dus: gaan Leterme en de CD&V tekenen voor het grootste kiezersbedrog sinds de goedkeuring van het vreemdelingenstemrecht door de VLD? Hebben ze hun Vlaamse beloftes opgeofferd op het altaar van de Belgische macht? Zo ging het bij Verhofstadt en zo is het bij de oude CVP ook altijd gegaan. Onze Vlaamse vrienden van de N-VA moeten nu toch stilaan tot het besef komen dat hun stap-voor-stap-strategie Vlaanderen geen stap vooruit helpt en alleen de Belgische doodsstrijd kan rekken. Uitstel dreigt afstel te worden en bedreigt onze Vlaamse welvaart en ons welzijn. Trek nu eindelijk die stekker uit!

Bruno Valkeniers

voorzitter@vlaamsbelang.org

01-04-2008 om 22:26 geschreven door ancapa

01-04-2008 om 22:23 geschreven door ancapa