Ik ben Toujour André
Ik ben een man en woon in Sint-Pieters-Leeuw (Vlaams Brabant) en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 04/06/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tennis voetbal en schaken.
In ben de trotse vader van Christophe, Nathalie, Caroline en Pauline.
Ik heb een vaste relatie met de liefste Martine die bestaat.
Ik ben gemeenteraadslid voor Vlaams Belang en zet mij in voor Vlaamse belangen, normen en waarden. Recht door zee !
In 1996, intussen alweer ruim 12 jaar geleden, dreigde Claude Eerdekens er in een woelig Kamerdebat al mee dat Wallonië eruit zou trekken. Als jullie (Vlamingen) zo doorgaan, wees dan niet verbaasd als Frankrijk straks aan Brussel grenst schreeuwde de PS-politicus woedend. Rik Daems, een VLDer die zich nooit eerder op een gezonde Vlaamse reflex liet betrappen, beantwoordde de aanval laconiek: Si vous voulez aller à la France, allez-y!. Vrij vertaald: als jullie bij Frankrijk willen, ga maar, wij houden u niet tegen. Het verbale duel zorgde toen nog voor algemene hilariteit, maar de kans dat er in het huidige politieke klimaat nog om gelachen wordt, is uiterst klein.
La douce France
Dat de klad er diep in zit, bleek al op 21 juli. Uit honderden kelen mocht dan nog de wanhopige kreet vive le roi weerklinken, met hier en daar een zeldzaam leve de koning, de nationale feestdag werd overschaduwd door een troosteloze begrafenisstemming. De Franstalige trouw aan vorst en vaderland vertoont overigens onmiskenbaar opportunistische trekjes. Als de Vlamingen de geldkraan toedraaien, hoeft België voor hen niet meer. Vandaag zwaaien ze dus nog met zwart-geel-rood, maar morgen kan het Belgische vaandel zonder veel scrupules al ingeruild zijn voor de Franse driekleur.
De helft van de Walen ziet zon aansluiting bij Frankrijk trouwens wel zitten. Het zijn veelzeggende cijfers. Waar de Vlaamse onafhankelijkheidsgedachte decennialang smalend werd weggelachen als de dwaze droom van Vlaamse romantici, geldt dat in nog grotere mate voor het zogenaamde rattachisme, de politieke stroming die pleit voor aanhechting bij het Franse moederland.
Paul-Henry Gendebien woordvoerder van het Rassamblemant Wallonie-France is niet verbaasd over de evolutie. Cultureel, culinair, mediatiek, sportief: de Walen zijn in alles veel meer op Frankrijk gericht dan op Vlaanderen. En België dan? Het dringt nu stilaan tot alle Walen en Brusselaars door dat we het met de Vlamingen over niets meer eens raken. Alles is communautair, zelfs de hongerstakingen. Wat bindt ons nog? (Het Laatste Nieuws, 30.07.08)
En dus kunnen we er maar beter een punt achter zetten. België wérkt niet. Nu al hebben we een schijnregering, en als volgend jaar de Vlamingen nog extremer (lees Vlaamser) stemmen, zal blijken dat er gewoon geen federale regering meer kan worden gevormd, zegt Gendebien. Wijze woorden, voor één keer uit het zuiden van het land.
Confederalisme?
Intussen duikt de piste van het confederalisme steeds vaker op om België uit het politieke slop te halen. In een onderhandeling van gemeenschap tot gemeenschap moeten Vlamingen en Walen dan uitmaken wat ze nog samen willen doen onder Belgische vleugels. Klinkt mooi, in theorie, maar of het in de praktijk en in de Belgische context ook nog werkt is een andere zaak. Wetstraatwatcher Jan Segers (Het Laatste Nieuws) zou er zijn hand niet voor in het vuur steken: Elke gelijkenis in wat Jo Vandeurzen (CD&V) en Philippe Moureaux (PS) als confederalisme definiëren, berust op louter toeval. Hun invulling ervan verschilt dag en nacht. En dus dreigt confederalisme niet meer te worden dan een schijnoplossing, nodeloos tijdverlies.
Waals parlementsvoorzitter José Happart trekt ook de kaart van het confederalisme. Wie dacht dat hij of zij het land kon redden door non te blijven zeggen, heeft zich zwaar vergist. ( ) De enige mogelijkheid om België te redden, is een confederalisme met Vlaanderen, Wallonië en Brussel.
Kijk eens aan, denk je dan, zelfs Waalse hardliners als Happart lijken plots bereid water bij de wijn te doen, maar laat u vooral geen zand in de ogen strooien. Het confederalisme wordt hier naar voor geschoven als het ultieme reddingsplan voor een afgeleefde en finaal vastgereden staat. Wat naïeve Vlamingen beschouwen als een stap vooruit, is voor Franstalig België niet meer dan een noodrem. En dat is ook de tragiek van álle vorige staatshervormingen. Het fameuze Belgische federalisme werd niét uitgedacht om de Vlamingen (en Walen) te geven wat ze nodig hadden en wat ze wensten, maar om België te redden. Hoeveel heil moet Vlaanderen verwachten van een confederalisme dat in wezen ook maar één doel heeft: het voortbestaan van België en de geldtransfers van Vlaanderen naar Wallonië?
Na België
De politieke manoeuvres van de Franstalige partijen en de peilingen bewijzen het. Vóór de cameras belijden de Franstaligen nog altijd hun verknochtheid aan het ene en ondeelbare België. Maar achter de schermen wordt volop het tijdperk-ná-België voorbereid. Een Duitse krant omschreef het onlangs treffend: België is geen land, maar een toestand. Een toestand van voorbijgaande aard. Het wordt tijd, hoog tijd, dat de Vlaamse traditionele partijen wakker worden uit hun zomerslaapje en eindelijk hetzelfde gaan doen als hun Waalse collegas: een scenario uitwerken voor de Vlaamse onafhankelijkheid.
Wat als België barst? Die vraag inspireert Dag Allemaal deze week tot een grote reportage over de toekomst van de Belgische monarchie. Met op de frontpagina ronkende titels als rampscenario voor onze koninklijke familie en hun droomleven zal in elkaar stuiken. Want, zo vraagt het weekblad zich af: Wie biedt hen een dak boven het hoofd? Wie zal hen onderhouden? Wie krijgt al hun hebben en houden? En, waar vinden ze nog werk? Tja, een mens zou van minder wakker liggen
Feit is dat België Barst géén holle kreet meer is, schrijft royaltywatcher Kathy Pauwels. De huidige politieke impasse zou wel eens de aanzet kunnen zijn tot het opdoeken van het koninkrijk België. In Laken maken ze zich dan ook ernstig zorgen over de toekomst, hùn toekomst.
Opvallende conclusie van het verhaal is dat er geen enkel scenario bestaat over wat er met de koninklijke familie moet gebeuren als België straks ophoudt te bestaan. In Franstalige kringen wordt wel eens gespeeld met de gedachte dat zij na het uitroepen van de Vlaamse onafhankelijkheid gewoon de naam Belgique, de driekleur, de Brabançonne èn het koningshuis overnemen. (Tussen haakjes: ze mogen het allemaal hebben, gratis en voor niks.) De vraag is echter hoe ernstig dat plan moet genomen worden. De Franstaligen verdedigen vandaag - de Belgische monarchie, omdat die tot nader order de beste waarborg is voor het behoud van hun bevoorrechte positie in dit land en de miljardentransfers vanuit Vlaanderen. Maar als België uit elkaar valt, zouden de Walen hun royalistische pet wel eens snel kunnen ruilen voor een republikeinse
Of de Saksen-Coburgers straks moeten gaan doppen of aankloppen bij het OCMW? Nee hoor, maak u vooral geen zorgen. Wellicht kunnen ze gewoon van de rente op hun spaarboekje leven. Ze hebben geld genoeg, zegt Jan Van den Berghe. En wat moeten ze doen om hun dagen te slijten? Ik zie prins Filip nog een partij van koningsgezinde belgicisten oprichten, lacht Kurt van Eeghem. Daar zullen we met zijn allen nog veel plezier aan beleven
PANIEK IN LAKEN
Panique générale Als de koning in zijn 21 juli-toespraak zijn overleden broer Boudewijn ten tonele moet voeren om de Belgen op te roepen tot meer eenheid, zit er iets goed fout.
Het Franstalige koninkrijk Wallonië? Ik heb de indruk dat de Walen veel minder problemen hebben met die gemakzuchtige koning dan de Vlamingen. Albert kan zich misschien vestigen op het kasteel van Ciergnon en van daaruit heersen over het Franstalige koninkrijk Wallonië.
Niet naar het OCMW De leden van de koninklijke familie zullen heus niet moeten aankloppen bij het OCMW. Ze hebben geld genoeg. Mettertijd moeten ze dan wel beginnen werken voor de kost. Laurent heeft al stappen gezet in de immobiliënwereld. Hij is daar helaas geld aan het verliezen. Dat is zijn grootste kwaliteit
(redactie: daar is niks mis mee, zouden we zo zeggen )
Naar Frankrijk? Waarom niet? Stel dat de Walen willen aansluiten bij Frankrijk. De koning heeft daar een huis, Frans is de voertaal aan het hof: de bindingen met Frankrijk zijn dus vrij sterk. Ik vermoed dat Albert en Paola hun draai daar wel zullen vinden.
Royaltywatcher Jan Van den Berghe in Dag Allemaal, 29.07.08
Monarchie rijmt niet op democratie Het is vrij idioot dat je staatshoofd kunt worden omdat je de juiste genen hebt. Diep in mijn hart ben ik wel een republikein.
De missie van Prins Filip Volgens mij zal het vorstenhuis eerder verdwijnen dan België. En dat zal de schuld van Filip zijn. ( ) Filip is zo dom om zich bewust te zijn van zijn grote maatschappelijke rol, zoals dat heet. In het onwaarschijnlijke (?) geval van een Belgische scheiding, zie ik hem nog een partij van koningsgezinde belgicisten oprichten. Daar zullen we met zijn allen nog veel plezier aan beleven. Albert en Paola houden van de zon. Die zullen wel naar Zuid-Frankrijk trekken.
Drama, maar geen ramp De koninklijke familie heeft een zeer leuke spaarpot. Ik denk niet dat er meteen financiële problemen zullen zijn. ( ) Ik denk wel dat het voor de Belgische koninklijke familie een drama wordt als hun job verdwijnt.
Acteur en koningimitator Kurt van Eeghem in Dag Allemaal, 29.07.08
Een villa in Toscane 50 miloen, dat is wat koning Albert heeft geboden voor een villa in Toscane. 50 miljoen euro, wel te verstaan. Of, als we goed kunnen rekenen, pakweg 2 miljard oude Belgische franken. Het bescheiden stulpje staat op een riant domein van 31 hectare met wijngaard en zwembad en herbergt vandaag ook nog een hotel en restaurant.
Het bod doet ernstige vragen rijzen over het fortuin van de Koninklijke familie. In een zeldzame bui van openheid liet het paleis onlangs in een officiële mededeling weten dat het privévermogen van de vorst 12,4 miljoen euro zou bedragen. Maar dat klinkt nu plots erg ongeloofwaardig. Dit is net alsof iemand met een gewoon bediendeloon plots een villa van 2,5 miljoen euro zou neerpoten, zegt koningskenner Jan Van den Berghe. Gegarandeerd dat hij meteen de fiscus en het parket over de vloer krijgt, terwijl het privévermogen van onze Koninklijke familie één van de grootste mysteries van het land blijft.
Britse journalisten van het zakenblad Euro Business becijferden het vermogen van de Saksen-Coburgers in 1999 op maar liefst 2,25 miljard euro. Amper twee weken geleden riep de koning in zijn traditionele 21 juli-toespraak nog op tot solidariteit met de bijna 15 % kansarmen in ons land. Met dat bod van 50 miljoen euro in het achterhoofd wordt zon toespraak bedenkelijk, aldus Van den Berghe. Pas op: van de koning mag je niet verwachten dat hij in een krot woont en met een Lada rijdt. Hij is verplicht een zekere macht en welstand tentoon te spreiden, maar als je net een bod van 50 miljoen euro hebt gedaan, kan je het in een toespraak beter niet over armoede hebben
Toscaans mysterie 05.08.2008 09.41u - Het paleis ontkent formeel dat het een bod van 50 miljoen euro heeft uitgebracht op een riant domein in Toscane. Heeft de steenrijke eigenaar het verhaal uit zijn duim gezogen om de prijs van de villa op te drijven? Neen, zegt Fanini aan Het Laatste Nieuws. Of ze er nu 20 of 50 of 100 miljoen op geboden wordt, ik verkoop de villa niet. De machtigen van deze wereld denken dat met veel geld alles te koop is. Niet mijn domein, meneer.
Een kwakkel? Een indianenverhaal? Het Laatste Nieuws drukt woordelijk het telefoongesprek af dat een journalist vrijdagavond nog had met de eigenaar. In juli 2007 is hier een helikopter geland van een Brits vastgoedkantoor dat zei dat het in opdracht werkte van de Belgische koninklijke familie. Dat kantoor heeft een bod uitgebracht van 50 miljoen euro. Eerder liep het gerucht dat prins Filip voor datzelfde domein 20 miljoen veil zou hebben gehad, werpt de krant op. Neen, zegt Fanini, niet de prins. Ik herhaal: de koninklijke familie.
Ook Gazet van Antwerpen en Het Belang van Limburg belden met Fanini. Zij kregen niet de vader aan de lijn, maar zijn zoon Christian. En die bevestigt de koninklijke interesse: In de zomer van vorig jaar zijn er besprekingen geweest over een verkoop, via een tussenpersoon, met de Belgische koninklijke familie.
Na de ophef in ons land, ontwijkt de eigenaar lastige vragen. Ik heb toch nooit beweerd dat de koninklijke familie dat bod heeft uitgebracht, heet het nu. Ik heb gezegd dat het om una famiglia di nobili belghi ging: een Belgische adellijke familie, niet noodzakelijk de koninklijke familie. De koning, de prins of andere Belgische adel, dat kan ik niet zeggen. De journalisten blijven er echter bij dat de eigenaar eerder bij herhaling verklaarde dat het wel degelijk om een bod van de koning ging. Zodat het Toscaanse mysterie nog niet is opgelost
Een villa in Toscane (deel 2) Wat doet die pas aangeworven reclame-goeroe eigenlijk in het paleis? Van een mislukte PR-campagne gesproken. Eerst was er de houterige en nietszeggende VRT-reportage over kroonprins Filip. Daarna kwam het bericht dat de dotaties voor de koninklijke familie gevoelig werden opgekrikt. Kort daarop het verhaal dat Albert en co. voor hun vakantie-uitstapjes gretig gebruik maken van militaire vliegtuigen van het leger. Op kosten van de belastingbetaler, dat spreekt voor zich
Op 21 juli lanceerde Albert een merkwaardige oproep tot meer solidariteit met de vele mensen in ons land die in armoede leven. En zopas lekte uit dat hij op dat ogenblik net een bod van 50 miljoen euro had gedaan op een paleis in Toscane
Of, hoe zaag je in geen tijd de poten van onder je wankele troon. Of beseft Albert dat zijn rijk bijna uit is, dat België op sterven na dood is? En heeft hij al een luxueuze vluchtheuvel gezocht in Toscane? Daar kan hij dan, samen met Guy Verhofstadt, tomaatjes en olijven gaan kweken. En mijmeren over die goeie oude tijd, toen België nog bestond
Intussen schreeuwt de publieke opinie zijn verontwaardiging uit over de hypocrisie van Laken.
DE BENDE VAN LAKEN
EEN STULPJE VAN 50 MILJOEN EURO ! Is Albert een leugenaar? Villa Fanini is een wel zeer bescheiden naam voor wat een 17de-eeuws palazzo blijkt te zijn in de duurste streek van Italië. Alleen al de waarde van de muurschilderingen in de Villa wordt geschat op 13 miljoen euro. Hier klopt dus iets niet, want de koning maakte vorig jaar nota bene zelf bekend dat zijn privéfortuin 12,4 miljoen euro bedraagt, weliswaar vermeerderd met zijn huis in Châteauneuf de Grasse en zijn jacht
Heel hard boe roepen Misschien hadden we op 21 juli gewoon eens heel hard boe moeten roepen toen koning Albert in zijn toespraak zijn oprechte bezorgdheid uitsprak over die 15 procent armen in ons land.
50 miljoen euro, alstublieft 50 miljoen euro, beeld u even in wat de staatssecretaris voor Armoedbestrijding daarmee zoal zou kunnen doen. Hoeveel maanden huur van hoeveel waarde landgenoten betaal je daarmee? Hoeveel gezinnen kan je daarmee verwarmen in tijden van dure olie? Hoeveel winkelkarren in hoeveel supermarkten kap je daarmee vol? Ben je een platte populist of een vooringenomen republikein als je je bij dit soort berichten vragen stelt?
Toppunt van hypocrisie Kunnen we afspreken dat Albert zich in zijn volgende toespraak onthoudt van bezorgd commentaar op het lot van zijn minderbedeelde landgenoten? Dat scheelt een slok, qua hypocrisie. Dank vooraf.
Jan Segers in Het Laatste Nieuws, 04.08.08
Koopkracht op peil Blijkbaar hebben de Coburgers geen last van de dalende koopkracht. Twee miljard oude Belgische frankskes bieden voor een optrekje in Toscane, dat zegt alles over die wereldvreemde schrapers.
Onder de indruk Ik was erg onder de indruk van de verwijzing in de 21 juli-toespraak van de koning naar de anderhalf miljoen Belgen die thans onder de armoedegrens leven.
Boze royalist wordt republikein Nadat Filip en Mathilde 20 miljoen euro hadden geboden voor een onmetelijk landgoed in Toscane, verhoogde koning Albert II hun bod naar 50 miljoen euro ofte tweeduizend miljoen oude franken. Welnu, dit gegooi met geld stuit mij tegen de borst, in een land waar meer dan anderhalf miljoen mensen onder de armoedegrens leven.
Ik ben altijd royalist geweest, maar begin steeds meer begrip op te brengen voor de velen die openlijk een republiek zouden verkiezen.
Ontsnappingsroute? Als je als koning een villa wil kopen voor zomaar eventjes 50 miljoen euro, dan is er iets niet juist in dit landje. Of wil Albert een nieuw stekje hebben vooraleer het helemaal mis gaat in België.
Koopkracht Onze koopkracht staat op een laag pitje, maar ons koningshuis leeft ruim en maakt het zich wel erg gemakkelijk met ons geld.
Schaamteloos Sire, bent u niet beschaamd? Met het geld dat uw onderdanen ieder jaar voor u betalen. Terwijl uw volk nauwelijks nog rondkomt op het einde van de maand. Laat het dan zo zijn, maar ga er dan alstublieft meteen permanent wonen, dan zijn we van heel dat circus verlost.
Dringend dotaties verhogen Zouden wij de koninklijke dotatie niet moeten verhogen? Ons arm koningshuis kan mààr 50 miljoen (euro) geven voor een optrekje in het buitenland.
Late aprilgrap? Op 21 juli hoorde ik Albert II speechen over armoede en koopkrachtverlies. Op 2 augustus lees ik over een bod van 50 miljoen euro voor een villa. Gaat het wel om dezelfde Albert? Of is het een aprilgrap?
Reacties van lezers van diverse kranten, 05.08.2008 www.vlaamsbelang.be
