Ik ben Toujour André
Ik ben een man en woon in Sint-Pieters-Leeuw (Vlaams Brabant) en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 04/06/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tennis voetbal en schaken.
In ben de trotse vader van Christophe, Nathalie, Caroline en Pauline.
Ik heb een vaste relatie met de liefste Martine die bestaat.
Ik ben gemeenteraadslid voor Vlaams Belang en zet mij in voor Vlaamse belangen, normen en waarden. Recht door zee !
BRUSSEL - Om uit de politieke impasse te geraken, wil het Vlaams Belang dat "de kiezers zich nu kunnen uitspreken". De partij herhaalt vrijdag dan ook haar pleidooi voor vervroegde federale verkiezingen, met een gesplitst kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde.
Voor het Vlaams Belang is het onduidelijk wat de politici van de meerderheid de voorbije dagen precies gedaan hebben onder het verkennerschap van Wilfried Martens, "aangezien de meeste vragen nog steeds onbeantwoord blijven".
Van gewoon verder regeren, dus zonder nieuwe verkiezingen uit te schrijven, kan geen sprake zijn. "Indien deze Belgische regering, die dan bovendien zou worden geleid door een krokodil van het kaliber Dehaene, gewoon verder gaat zonder meerderheid aan Vlaamse kant, blijft het communautaire status-quo behouden. Dat is zonder meer onaanvaardbaar", luidt het.
De partij stelt zich ook de vraag of de Vlaamse kiezers "de capriolen van Leterme en co" zomaar zullen vergeten, als zijn naam gezuiverd zou worden door een parlementaire onderzoekscommissie.
Nog meer van hetzelfde
27.12.2008 13.36u - Change, het was het toverwoord waarmee Barack Obama de harten en de hoofden van de Amerikaanse kiezers wist te veroveren. Verandering, die zit er in België nog niet direct aan te komen. Verkiezingen trouwens ook niet. Dat lijkt wel de ultieme nachtmerrie te zijn voor het land. Zo roepen politici en Wetstraatjournalisten vandaag in koor. Hoe legitiem is de macht van machthebbers die alle vertrouwen kwijt zijn en schrik hebben van democratische verkiezingen? Ook Jan Segers (Het Laatste Nieuws) merkt op dat dit land gevangen zit in vastgeroeste gewoontes. Het lijkt wel een bejaardenhuis, schrijft hij. Het steunt de change van Obama, maar staat zelfs wantrouwig tegenover elk begin van verandering en elke zweem van ommezwaai.
Het Belgische model werkt niet meer. En dus is die ommezwaai alleen maar mogelijk als we België eindelijk begraven en resoluut kiezen voor Vlaamse onafhankelijkheid. Wie denkt dat dezelfde partijen die verantwoordelijk zijn voor de huidige crisis, plots in staat zijn om straks wel voor een krachtdadig beleid en goed bestuur te zorgen, maakt zichzelf wat wijs. Wie gelooft nu echt dat oude krokodillen als Martens, Dehaene of Verhofstadt straks de knopen gaan ontwarren die ze zelf hebben gelegd?
België is dood. Het is tijd voor verandering. Het Vlaams Belang is de enige partij die dat lijkt te beseffen. Dat is trouwens ook de enige reden waarom we niet welkom zijn bij Albert of Wilfried. Wij laten ons niet kopen met vage nepbeloftes of Belgische ministerportefeuilles. Praatjes als met België als het kan, zonder België als het moet of de Franstaligen moeten beseffen dat het anders moet met België, of het zal zonder België zijn hebben we nu wel genoeg gehoord. Het is meer dan ooit tijd voor een eigen Vlaamse staat.
20.12.2008 - Leterme I ligt er, en ligt er goed. Het eindigde zoals het begonnen is, met frisse tegenzin en omdat het niet anders kon. Eerst duurde het eindeloos voor de regering uit de startblokken ging. Anderhalf jaar later weigerde ze eindeloos lang er het bijltje bij neer te leggen. Een fraaie vertoning is het al die tijd niet geweest. Leterme strompelde van het éne incident naar het andere. De verkiezingsbeloftes en de communautaire hangijzers hingen van in het begin als een molensteen om zijn nek. De beloofde splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde kwam er niet, net zomin als de grote staatshervorming. Eigenlijk had Leterme deze zomer al de eer aan zichzelf moeten houden en de handdoek in de ring moeten gooien, maar de Belgische macht smaakt zoet. En dus bleef Leterme waar hij zat. Ondanks alles. En in het belang van het land, uiteraard, en voor de koopkracht van de mensen Er kwam immers een wereldwijde financiële crisis uit de lucht gevallen, bijna als een geschenk uit de hemel. België werd erin meegesleurd, maar Leterme zou dat varkentje wel eens wassen. Zijn kordate aanpak van de bankcrisis zou zijn gedeukte imago en zijn geloofwaardigheid weer opkrikken. Met het Fortis-dossier zou hij eindelijk toch één belofte uit de brand kunnen redden, die van goed bestuur. Maar ook dat draaide uit op een fiasco. Uitgerekend dat dossier zou de finale doodsteek worden van zijn regering.
Fortis
We besparen u het hele Fortis-verhaal. Dat hebt u in geuren en kleuren vernomen in het nieuws en in de pers. En dus kunnen we ons beperken tot de essentie van het verhaal. Die is dat de regering meteen zwaar in de fout ging door de bestuurders en aandeelhouders van Fortis buitenspel te zetten of te negeren bij de uitverkoop. Sommigen onder u zijn er wellicht als kleine aandeelhouder zelf in betrokken. De essentie is dat de bank, één van de laatste kroonjuwelen van het land, voor een habbekrats werd verkocht aan Frankrijk. Waarom eigenlijk? God mag het weten. Misschien brengt een onderzoekscommissie ooit opheldering. De essentie is ook dat regeringskringen niet geaarzeld hebben om het gerecht onder druk te zetten om een vonnis uit te spreken dat hen goed uitkwam. Het kabinet Leterme had contacten met de echtgenoot van één van de rechters in het geding en kreeg langs die weg vertrouwelijke informatie over het nakende Fortis-arrest. Een flagrante inbreuk tegen de fameuze scheiding der machten. In een democratische rechtsstaat moeten rechters in alle onafhankelijkheid kunnen oordelen , ook als dat tegen de wensen van de regering of de staatsbelangen ingaat. Leterme, en mogelijk ook Vandeurzen en Reynders hadden dat principe aan hun laarzen gelapt. De gebruikelijke verontschuldiging dat zij niet zèlf in de fout gingen, maar enkele kabinetsmedewerkers, is niet geloofwaardig en ook geen excuus. Ofwel waren ze op de hoogte (het tegendeel lijkt onwaarschijnlijk) en dan dragen ze een verpletterende verantwoordelijkheid. Ofwel wisten ze van niks, en dan zijn ze onbekwaam. In beide gevallen is opstappen de enige juiste beslissing.
Scheiding der machten?
Leterme probeerde zijn vel te redden en ontkende bij hoog en bij laag in het parlement dat er druk werd uitgeoefend. Een dag later werd hij door een brief van het Hof van Cassatie, het hoogste rechtscollege in dit land, ontmaskerd als een leugenaar. Leterme wou niet weg, maar zijn positie was onhoudbaar geworden, zijn ontslag onvermijdelijk. En dus sleurde hij de hele regering mee in zijn val. Het intimideren of bedreigen van rechters, het manipuleren van de rechtsgang is dan ook geen akkefietje. En dus is de verontwaardiging in de pers en op de banken van de oppositie terecht. Maar men moet vooral niet hypocriet doen. Het is niet de eerste keer dat het politieke establishment in dit land het gerecht voor haar karretje spant om het vuile werk op te knappen. Het politieke proces tegen het Vlaams Blok en de voorspelbare veroordeling zijn daar een sprekend voorbeeld van. Natuurlijk is dit een politiek proces. Een kind weet dat ( ) De politieke bedoeling lag er zo dik bovenop dat een rechter stekeblind zou zijn als hij het niet zou merken, schreef Luc Van der Kelen bij de aanvang van het beruchte proces. En na de veroordeling: Al wat gezegd wordt over de scheiding der machten, is pure hypocrisie: de politiek heeft het gerecht de middelen aangereikt en de inspiratie voor de aanklacht tegen het Vlaams Blok geleverd. Voor de rest kwam het er enkel op aan de juiste rechter te vinden die aan de kwestie wou beginnen Die rechters vond men in Gent, toevallig de thuishaven van Guy Verhofstadt en een bastion van logevrienden. De uitkomst van het showproces stond vast. De liberale verontwaardiging over de recente inbreuk tegen de scheiding der machten, klinkt dan ook bijzonder hypocriet. Wie gelooft nu nog in een eerlijk proces voor Frank Vanhecke?
De come-back-kid
Daarmee zijn we aanbeland bij Guy Verhofstadt. De come-back-kid die al geruime tijd achter de coulissen staat te trappelen om na zijn vernederende aftocht uit te Wetstraat terug te keren langs de grote poort. Als redder des vaderlands dan nog wel. Daarbij rekent hij op het korte geheugen van de kiezer, en enkele peilingen lijken hem daarin nog gelijk te geven ook. Want laten we wel wezen, ook Verhofstadt heeft er destijds niet veel van gebakken. Hij beloofde komaf te maken met de Belgische ziekte, maar nadat hij zijn intrek had genomen in de Wetstraat, werd hij een trouwe lakei van vorst en vaderland. Verhofstadt was een marionet van de Franstaligen en zijn regering werd achtervolgd door schandalen, vooral van PS-signatuur. Kritische journalisten werden geïntimideerd, bedreigd of ontslagen. Hij verkocht gebakken lucht maar realiseerde niets. Alle hete hangijzers (staatshervorming, BHV, nachtvluchten en ga zo maar door) werden doorgeschoven naar zijn opvolgers. De modelstaat die de grote staatsman Verhofstadt beloofde was een al even grote zeepbel als het goede bestuur van Yves Leterme. Dat mag, nee moét, vandaag wel eens gezegd worden. Heimwee naar Verhofstadt? Nee, dank u!
Crisis van het regime
Wat nu? De koning houdt het ontslag van Leterme in beraad. Nieuwe verkiezingen zijn niet wenselijk zeggen Marianne Thyssen (CD&V) en Joël Milquet. Dat zal wel. Het zou ons verbazen mochten ze iets anders zeggen. Sommige journalisten, politici en politicologen beweren dat nieuwe verkiezingen niets oplossen en dat het land nu niet zonder regering kan. Want het Fortis-dossier moet afgehandeld worden en de economische crisis moet aangepakt. Anders dreigt de chaos. Wat een onzin. Wat een misprijzen voor de democratie. Deze regering is de chaos. België is de chaos. Het woord is aan de kiezer. Die moet de kans krijgen om zijn oordeel te geven over de wansmakelijke vertoning van de voorbije maanden.
In een normaal land, elk normaal land, komen er in deze omstandigheden verkiezingen. Maar België is geen normaal land. Het hof en de Wetstraat sidderen en beven voor het oordeel van de kiezer. Als we enkele grondwetspecialisten goed begrijpen, kunnen er zelfs geen geldige verkiezingen georganiseerd worden, wegens de niet-splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Dàt is de politieke erfenis van Guy Verhofstadt. Bravo!
Maar ook het palmares van Yves Leterme is beschamend. Zelden is de kloof tussen de hoge verwachtingen en de eindbalans zo groot geweest. Géén splitsing van BHV. Géén grote staatshervorming, zelfs geen borrelnootjes. Géén sluitende begroting. Géén goed bestuur, maar allen geruzie en geklungel. En als klap op de vuurpijl: een loopgravenoorlog tussen de wetgevende en de rechterlijke macht. Wat een puinhoop
België heeft zijn bedenkelijke reputatie als bananenrepubliek nog eens alle eer aangedaan. Dit land strompelt zielloos naar de afgrond. Vlaanderen verdient beter. Het Belgische schip zinkt, langzaam maar zeker. Of, om de woorden van een uitgelekte Fortis-mail te gebruiken: zinkende schepen kunnen je mee de dieperik in sleuren. Het wordt tijd dat Vlaanderen de Belgische touwen doorkapt waaraan het geketend ligt, voor het mee de dieperik in gezogen wordt. Er is maar één uitweg uit het moeras van de Belgische politiek en dat is Vlaamse onafhankelijkheid.
We zijn soldaten van de islam. Uiteindelijk is elke moslim een moedjahedien. We hebben hier in Europa ook extreme moslims. Ze gaan over lijken. Het is mijn recht om aanslagen te plegen. Ook als ik daarvoor onschuldigen het leven moet ontnemen. Zo klinkt het uit de mond van een jonge, radicale moslim uit Antwerpen. Het filmpje prijkt op internet (YouTube) en het citaat duikt ook op in het eerste artikel van een Knack-reportagereeks over de radicale islam in Antwerpen. Het artikel verschijnt uitgerekend op het ogenblik dat de staatsveiligheid 14 moslimextremisten heeft ingerekend.
Journalist Hannes Cattebeke vertelt het verhaal van P. , een jonge Vlaming die zich jaren geleden bekeerde tot de islam en die in duistere Antwerpse moskeeën in aanraking kwam met fundamentalistische imams. P. voelde dat het de verkeerde kant op ging en werd een informant van de politie en de veiligheidsdiensten.
P. bevestigt eerdere verontrustende berichten over de groeiende invloed van de salafisten, een radicale en anti-Westerse stroming binnen de islam. Maar het gaat niet alleen om georganiseerd ideologisch verzet tegen de integratie, er is meer aan de hand. Er worden ook jongeren geronseld voor het echte werk: Uit Antwerpen vertrekken elk jaar tientallen moslimjongeren naar madrassas in Pakistan. Maar daarnaast bereiden hier in België kleine groepjes extremisten zich voor op de Heilige Oorlog. Een leuk vooruitzicht is dat niet, maar daarover meer in volgend stuk.
Het is bekend dat jonge allochtonen die worstelen met een identiteitscrisis, maar ook jonge Vlamingen die zich bekeren tot de islam, erg vatbaar zijn voor extremistische en anti-Westerse ideeën in moskeeën, duistere achterkamertjes en radicaal-islamitische websites. In de Knack-reportage over de Jihadis van Antwerpen-Noord doet informant P. uit de doeken hoe hersenspoeling en rekrutering in hun werk gaan. Er zijn de radicale moskeeën en radicale imams. Er zijn de echte ronselaars. En er zijn de overlevingstochten in de Ardennen. Onschuldig, puberaal vertier? Of onschuldig verpakte jihadtraining? Wie zal het zeggen en waar ligt de grens?
Knack bericht over de Pakistaanse moskee Katim-Al-Anbia in de Oranjestraat, waar geregeld notoire moslimextremisten gesignaleerd werden. Over een zekere Nordin Taouil, de Antwerpse imam die in de grote moskee in Brussel waakt over de opleiding van Belgische bekeerlingen en die jongeren doorsluist naar de beruchte Pakistaanse madrassas, de kweekvijver van de Afghaanse taliban. Dezelfde Nordin Taouil die graag opduikt in de media en die door sommige naïeve politici lang beschouwd werd als een respectabele gesprekspartner. De man ook die zijn radicale achterban uitnodigde voor een islamitisch gebed aan de voet van de Antwerpse kathedraal, iets wat geschokte islamspecialisten bestempelden als een regelrechte provocatie van fanatieke islamisten.
P. hoopt met zijn getuigenis in Knack gematigde moslims aan te zetten om zich uit te spreken tegen de radicalisering en tegen de extremisten. Het gemak waarmee die aan wapens geraken, is verbijsterend. Eind oktober was ik zelf nog getuige van een wapendeal waarbij we in de buurt van het Brusselse Zuidstation ontvangen werden door twee Algerijnen en een Marokkaanse contactpersoon, vertelt P. De koopwaar die toen voor ons werd uitgestald in een garagebox bevatte ondermeer kalasjnikovs, magnums (pistolen) en kogelvrije vesten.
De tijdbom tikt, zo mag ook blijken uit de recente aanhouding van moslimterroristen of aspirant-terroristen in ons land
De grootste bedreiging voor een harmonieuze samenleving in en om Antwerpen komt niet van potentiële moslimterroristen. Wel van een groep salafisten binnen de islamgemeenschap voor wie er slechts één rechte weg is: die welke Allah vijftien eeuwen geleden heeft opgedragen aan zijn profeet Mohammed. Dat schrijft Hannes Cattebeke in het tweede deel van zijn reportage over de opmars van de radicale islam in Antwerpen (Knack, 17.12.08).
In het eerste deel ging het vooral over een netwerk dat jongeren ronselt op straat en in moskeeën en doorstuurt naar de beruchte madrassas in Pakistan en Afghanistan. Die Koranscholen staan internationaal bekend als een kweekvijver van moslimterroristen. (Lees ook Jihad in Antwerpen en Jihad in Antwerpen (2), 12.12.08)
In het tweede deel buigt de journalist zich over de groeiende invloed van de salafisten, een radicale stroming binnen de islam die zich verzet tegen integratie en een erg fundamentalistische interpretatie van de koran voorstaat, met een strikte scheiding van mannen en vrouwen bijvoorbeeld. Marijke Uyt den Bogaard, een sociologe die door het Antwerpse stadsbestuur was aangetrokken om de banden tussen de verschillende etnische en religieuze bevolkingsgroepen in de stad aan te halen, wees het stadsbestuur in 2006 al op het gevaarlijke fenomeen en trok aan de alarmbel. Resultaat: de sociologe werd bedankt voor bewezen diensten. Chantal Pauwels (Groen), schepen van samenlevingsopbouw, smeet haar op de keien. Uyt den Bogaard verstoorde immers de multiculturele goed-nieuws-show van het stadsbestuur. Ze houdt een Vlaams Belang-discours, klonk het daar. Slecht nieuws? Weg met de boodschapper!
Intussen maken de veiligheidsdiensten zich ernstig zorgen over de druk die salafisten uitoefenen in en op hun gemeenschap. Ze grijpen doorgaans niet naar geweld, maar hun boodschap is er niet minder extreem en gevaarlijk om. Ze sturen aan op de uitbouw van een parallelle samenleving, waar de eigen (religieuze) wetten gelden. De invoering van de sharia is voor hen maar een kwestie van tijd.
Zolang ze niet overgaan of aanzetten tot geweld, kunnen we hen niets maken, zeggen speurders. Op basis van hun discours alleen kunnen we hen niet veroordelen. Dat was ook het argument van de rechter die eerder de Marokkaanse vrouw en terreurverdachte Malika El Aroud vrijsprak: Ik verafschuw wat u vertelt, maar dat is onvoldoende om u te kunnen veroordelen. Dat argument gold blijkbaar niet in het politieke proces tegen het Vlaams Blok. Ook al was en is onze boodschap nooit extreem of gewelddadig.
Maar terug naar de jihad in Antwerpen. Zowel in Antwerpen als in Brussel knijpt het stadsbestuur de ogen dicht voor de radicalisering, zegt een agent van de federale politie in Knack. Die politieke correctheid is storend. Maar nog erger is het dat die selectieve blindheid is ingegeven door de angst om de stemmen van de hele moslimgemeenschap te verliezen. Het hoeft niet te verbazen dat moslimextremisten gretig gebruik maken van de politieke correctheid en lafheid in ons land. Als het straks goed fout gaat, zijn de traditionele partijen medeplichtig. www.vlaamsbelang.be
21.12.2008 14.02u - Afgelopen week werd de Franse hoofdstad Parijs opgeschrikt door een nieuwe terreurdreiging. Dinsdag werd het bekende warenhuis Le Printemps een tijdlang ontruimd na een bommelding. Niet zonder reden zo bleek, want in de toiletten van het warenhuis werden vijf (weliswaar onbruikbare) dynamietstaven gevonden.
De brief die waarschuwde voor de aanslag viel eerder op de dag in de bus van het persbureau AFP. Zeg aan uw President dat hij de Franse troepen terugtrekt uit Afghanistan voor eind februari 2009, anders zullen wij actie ondernemen tegen jullie grote kapitalistische winkels, zonder jullie op voorhand te waarschuwen, zo was de boodschap. De brief was ondertekend door het Afghaans revolutionaire front, een voor de Franse inlichtingendiensten totaal onbekende organisatie.
Op het eerste gezicht zou men denken dat het hier om moslimextremisten gaat, maar de Franse staatsveiligheid sluit niets uit en denkt eerder in de richting van extremistische linkse groepen, aldus Deredactie.be (17.12.08). Het taalgebruik is niet dat van Islamisten, zo stelt Gérard Gachet, woordvoerder van de Franse minister van Binnenlandse Zaken, in Le Monde (17.12.08). Volgens de man bevat de bommeldingsbrief flagrante inconsistenties: Islamisten denken en handelen volgens hun religie. In elke zin van elke brief die ze schrijven, verwijzen ze naar hun geloof. De enige legitimering van hun daden, is hun geloof. Verwijzingen naar grote kapitalistische winkels zijn volgens Gachet eveneens du jamais vu.
Ook gewelddadige linkse groeperingen doen van zich spreken, kijk maar naar de aanhoudende rellen en vernielingen in Griekenland. Dit geweld is inmiddels ook overgeslagen naar andere Europese landen, zoals Spanje, en ook in ons land gingen de linkse anarchisten gewelddadig tekeer. Afgelopen maandag, naar aanleiding van een betoging van het Anti-kapitalistisch Front, hielden een vijftigtal relschoppers lelijk huis in de Gentse winkelstraten. Ze gebruikten sloophamers om de vitrines van verscheidene winkels in te slaan, en gooiden ook met stenen en verfbommen. Negentien personen werden gearresteerd.
Frankrijk neemt in ieder geval al de nodige voorzorgsmaatregelen. De hoogste staat van alarm is afgekondigd, en tijdens de Kerstdagen zullen er meer dan 2.500 extra agenten ingezet worden in de Franse steden. www.vlaamsbelang.be
