Jihad ook in Antwerpen ?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

“We zijn soldaten van de islam. Uiteindelijk is elke moslim een moedjahedien. We hebben hier in Europa ook extreme moslims. Ze gaan over lijken. Het is mijn recht om aanslagen te plegen. Ook als ik daarvoor onschuldigen het leven moet ontnemen.” Zo klinkt het uit de mond van een jonge, radicale moslim uit Antwerpen. Het filmpje prijkt op internet (YouTube) en het citaat duikt ook op in het eerste artikel van een Knack-reportagereeks over “de radicale islam in Antwerpen”. Het artikel verschijnt uitgerekend op het ogenblik dat de staatsveiligheid 14 moslimextremisten heeft ingerekend.

Journalist Hannes Cattebeke vertelt het verhaal van P. , een jonge Vlaming die zich jaren geleden bekeerde tot de islam en die in duistere Antwerpse moskeeën in aanraking kwam met fundamentalistische imams. P. voelde dat het de verkeerde kant op ging en werd een informant van de politie en de veiligheidsdiensten.

P. bevestigt eerdere verontrustende berichten over de groeiende invloed van de salafisten, een radicale en anti-Westerse stroming binnen de islam. Maar het gaat niet alleen om georganiseerd ideologisch verzet tegen de integratie, er is meer aan de hand. Er worden ook jongeren geronseld voor het ‘echte werk’: “Uit Antwerpen vertrekken elk jaar tientallen moslimjongeren naar madrassa’s in Pakistan. Maar daarnaast bereiden hier in België kleine groepjes extremisten zich voor op de Heilige Oorlog.” Een leuk vooruitzicht is dat niet, maar daarover meer in volgend stuk.

Het is bekend dat jonge allochtonen die worstelen met een identiteitscrisis, maar ook jonge Vlamingen die zich bekeren tot de islam, erg vatbaar zijn voor extremistische en anti-Westerse ideeën in moskeeën, duistere achterkamertjes en radicaal-islamitische websites. In de Knack-reportage over de “Jihadi’s van Antwerpen-Noord” doet informant P. uit de doeken hoe hersenspoeling en rekrutering in hun werk gaan. Er zijn de radicale moskeeën en radicale imams. Er zijn de echte ronselaars. En er zijn de overlevingstochten in de Ardennen. Onschuldig, puberaal vertier? Of onschuldig verpakte ‘jihadtraining’? Wie zal het zeggen en waar ligt de grens?

Knack bericht over de Pakistaanse moskee Katim-Al-Anbia in de Oranjestraat, waar geregeld notoire moslimextremisten gesignaleerd werden. Over een zekere Nordin Taouil, de Antwerpse imam die in de grote moskee in Brussel waakt over de opleiding van Belgische bekeerlingen en die jongeren doorsluist naar de beruchte Pakistaanse madrassa’s, de kweekvijver van de Afghaanse taliban. Dezelfde Nordin Taouil die graag opduikt in de media en die door sommige naïeve politici lang beschouwd werd als een respectabele gesprekspartner. De man ook die zijn radicale achterban uitnodigde voor een islamitisch gebed aan de voet van de Antwerpse kathedraal, iets wat geschokte islamspecialisten bestempelden als een “regelrechte provocatie” van fanatieke islamisten.

P. hoopt met zijn getuigenis in Knack gematigde moslims aan te zetten om zich uit te spreken tegen de radicalisering en tegen de extremisten. Het gemak waarmee die aan wapens geraken, is verbijsterend. “Eind oktober was ik zelf nog getuige van een wapendeal waarbij we in de buurt van het Brusselse Zuidstation ontvangen werden door twee Algerijnen en een Marokkaanse contactpersoon”, vertelt P. “De koopwaar die toen voor ons werd uitgestald in een garagebox bevatte ondermeer kalasjnikovs, magnums (pistolen) en kogelvrije vesten.”

De tijdbom tikt, zo mag ook blijken uit de recente aanhouding van moslimterroristen of aspirant-terroristen in ons land…

“De grootste bedreiging voor een harmonieuze samenleving in en om Antwerpen komt niet van potentiële moslimterroristen. Wel van een groep salafisten binnen de islamgemeenschap voor wie er slechts één rechte weg is: die welke Allah vijftien eeuwen geleden heeft opgedragen aan zijn profeet Mohammed.” Dat schrijft Hannes Cattebeke in het tweede deel van zijn reportage over de opmars van de radicale islam in Antwerpen (Knack, 17.12.08).

In het eerste deel ging het vooral over een netwerk dat jongeren ronselt op straat en in moskeeën en doorstuurt naar de beruchte madrassa’s in Pakistan en Afghanistan. Die Koranscholen staan internationaal bekend als een kweekvijver van moslimterroristen. (Lees ook Jihad in Antwerpen en Jihad in Antwerpen (2), 12.12.08)

In het tweede deel buigt de journalist zich over de groeiende invloed van de salafisten, een radicale stroming binnen de islam die zich verzet tegen integratie en een erg fundamentalistische interpretatie van de koran voorstaat, met een strikte scheiding van mannen en vrouwen bijvoorbeeld. Marijke Uyt den Bogaard, een sociologe die door het Antwerpse stadsbestuur was aangetrokken om de banden tussen de verschillende etnische en religieuze bevolkingsgroepen in de stad aan te halen, wees het stadsbestuur in 2006 al op het gevaarlijke fenomeen en trok aan de alarmbel. Resultaat: de sociologe werd bedankt voor bewezen diensten. Chantal Pauwels (Groen), schepen van samenlevingsopbouw, smeet haar op de keien. Uyt den Bogaard verstoorde immers de multiculturele goed-nieuws-show van het stadsbestuur. “Ze houdt een Vlaams Belang-discours”, klonk het daar. Slecht nieuws? Weg met de boodschapper!

Intussen maken de veiligheidsdiensten zich ernstig zorgen over de druk die salafisten uitoefenen in en op hun gemeenschap. Ze grijpen doorgaans niet naar geweld, maar hun boodschap is er niet minder extreem en gevaarlijk om. Ze sturen aan op de uitbouw van een parallelle samenleving, waar de eigen (religieuze) wetten gelden. De invoering van de sharia is voor hen maar een kwestie van tijd.

“Zolang ze niet overgaan of aanzetten tot geweld, kunnen we hen niets maken”, zeggen speurders. “Op basis van hun discours alleen kunnen we hen niet veroordelen.” Dat was ook het argument van de rechter die eerder de Marokkaanse vrouw en terreurverdachte Malika El Aroud vrijsprak: “Ik verafschuw wat u vertelt, maar dat is onvoldoende om u te kunnen veroordelen.” Dat argument gold blijkbaar niet in het politieke proces tegen het Vlaams Blok. Ook al was en is onze boodschap nooit extreem of gewelddadig.

Maar terug naar de jihad in Antwerpen. “Zowel in Antwerpen als in Brussel knijpt het stadsbestuur de ogen dicht voor de radicalisering”, zegt een agent van de federale politie in Knack. “Die politieke correctheid is storend. Maar nog erger is het dat die selectieve blindheid is ingegeven door de angst om de stemmen van de hele moslimgemeenschap te verliezen.” Het hoeft niet te verbazen dat moslimextremisten gretig gebruik maken van de politieke correctheid en lafheid in ons land. Als het straks goed fout gaat, zijn de traditionele partijen medeplichtig.

www.vlaamsbelang.be