|
Column Bruno Valkeniers
In 1996, intussen alweer ruim 12 jaar geleden, dreigde Claude Eerdekens er in een woelig Kamerdebat al mee dat Wallonië eruit zou trekken. Als jullie (Vlamingen) zo doorgaan, wees dan niet verbaasd als Frankrijk straks aan Brussel grenst schreeuwde de PS-politicus woedend. Rik Daems, een VLDer die zich nooit eerder op een gezonde Vlaamse reflex liet betrappen, beantwoordde de aanval laconiek: Si vous voulez aller à xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />la France, allez-y!. Vrij vertaald: als jullie bij Frankrijk willen, ga maar, wij houden u niet tegen. Het verbale duel zorgde toen nog voor algemene hilariteit, maar de kans dat er in het huidige politieke klimaat nog om gelachen wordt, is uiterst klein.
La douce France
Dat de klad er diep in zit, bleek al op 21 juli. Uit honderden kelen mocht dan nog de wanhopige kreet vive le roi weerklinken, met hier en daar een zeldzaam leve de koning, de nationale feestdag werd overschaduwd door een troosteloze begrafenisstemming. De Franstalige trouw aan vorst en vaderland vertoont overigens onmiskenbaar opportunistische trekjes. Als de Vlamingen de geldkraan toedraaien, hoeft België voor hen niet meer. Vandaag zwaaien ze dus nog met zwart-geel-rood, maar morgen kan het Belgische vaandel zonder veel scrupules al ingeruild zijn voor de Franse driekleur.
De helft van de Walen ziet zon aansluiting bij Frankrijk trouwens wel zitten. Het zijn veelzeggende cijfers. Waar de Vlaamse onafhankelijkheidsgedachte decennialang smalend werd weggelachen als de dwaze droom van Vlaamse romantici, geldt dat in nog grotere mate voor het zogenaamde rattachisme, de politieke stroming die pleit voor aanhechting bij het Franse moederland.
Paul-Henry Gendebien woordvoerder van het Rassamblemant Wallonie-France is niet verbaasd over de evolutie. Cultureel, culinair, mediatiek, sportief: de Walen zijn in alles veel meer op Frankrijk gericht dan op Vlaanderen. En België dan? Het dringt nu stilaan tot alle Walen en Brusselaars door dat we het met de Vlamingen over niets meer eens raken. Alles is communautair, zelfs de hongerstakingen. Wat bindt ons nog? (Het Laatste Nieuws, 30.07.08)
En dus kunnen we er maar beter een punt achter zetten. België wérkt niet. Nu al hebben we een schijnregering, en als volgend jaar de Vlamingen nog extremer (lees Vlaamser) stemmen, zal blijken dat er gewoon geen federale regering meer kan worden gevormd, zegt Gendebien. Wijze woorden, voor één keer uit het zuiden van het land.
Confederalisme?
Intussen duikt de piste van het confederalisme steeds vaker op om België uit het politieke slop te halen. In een onderhandeling van gemeenschap tot gemeenschap moeten Vlamingen en Walen dan uitmaken wat ze nog samen willen doen onder Belgische vleugels. Klinkt mooi, in theorie, maar of het in de praktijk en in de Belgische context ook nog werkt is een andere zaak. Wetstraatwatcher Jan Segers (Het Laatste Nieuws) zou er zijn hand niet voor in het vuur steken: Elke gelijkenis in wat Jo Vandeurzen (CD&V) en Philippe Moureaux (PS) als confederalisme definiëren, berust op louter toeval. Hun invulling ervan verschilt dag en nacht. En dus dreigt confederalisme niet meer te worden dan een schijnoplossing, nodeloos tijdverlies.
Waals parlementsvoorzitter José Happart trekt ook de kaart van het confederalisme. Wie dacht dat hij of zij het land kon redden door non te blijven zeggen, heeft zich zwaar vergist. (
) De enige mogelijkheid om België te redden, is een confederalisme met Vlaanderen, Wallonië en Brussel.
Kijk eens aan, denk je dan, zelfs Waalse hardliners als Happart lijken plots bereid water bij de wijn te doen, maar laat u vooral geen zand in de ogen strooien. Het confederalisme wordt hier naar voor geschoven als het ultieme reddingsplan voor een afgeleefde en finaal vastgereden staat. Wat naïeve Vlamingen beschouwen als een stap vooruit, is voor Franstalig België niet meer dan een noodrem. En dat is ook de tragiek van álle vorige staatshervormingen. Het fameuze Belgische federalisme werd niét uitgedacht om de Vlamingen (en Walen) te geven wat ze nodig hadden en wat ze wensten, maar om België te redden. Hoeveel heil moet Vlaanderen verwachten van een confederalisme dat in wezen ook maar één doel heeft: het voortbestaan van België en de geldtransfers van Vlaanderen naar Wallonië?
Na België
De politieke manoeuvres van de Franstalige partijen en de peilingen bewijzen het. Vóór de cameras belijden de Franstaligen nog altijd hun verknochtheid aan het ene en ondeelbare België. Maar achter de schermen wordt volop het tijdperk-ná-België voorbereid. Een Duitse krant omschreef het onlangs treffend: België is geen land, maar een toestand. Een toestand van voorbijgaande aard. Het wordt tijd, hoog tijd, dat de Vlaamse traditionele partijen wakker worden uit hun zomerslaapje en eindelijk hetzelfde gaan doen als hun Waalse collegas: een scenario uitwerken voor de Vlaamse onafhankelijkheid.
Bruno Valkeniers voorzitter@vlaamsbelang.org www.vlaamsbelang.be xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|
