Een balhoofdplaatje is een logo van de fabrikant of het merk dat is aangebracht op de balhoofdbuis van een fietsframe. Balhoofdplaatjes werden al eind 19e eeuw toegepast en waren vaak gemaakt van metaal. Ter bevestiging aan de balhoofdbuis kunnen daarin nagels of schroeven zijn gebruikt. Bij moderne(re) fietsen kunnen tevens, al dan niet met lijm, balhoofdplaatjes van kunststof zijn aangebracht. Ook kan een balhoofdbuis voorzien zijn van een transfer/sticker.
Van postbode tot fietsspecialist. In 1919 richtte de toen 16-jarige postbode Heinrich Kalkhoff in het huis van zijn ouders in Cloppenburg het bedrijf Kalkhoff op. Zijn werkwijze was net zo simpel als geniaal. Hij had tijdens zijn rondes namelijk vaak met mechanische pech te kampen en daardoor was het hem opgevallen dat er veel nood was aan banden en andere fietsonderdelen. De zaken draaiden goed, zo goed zelfs dat Kalkhoff vanaf 1927 complete wielen produceerde.
In 1939 werden er meer dan 700.000 frames voor fietsen geproduceerd.
Tweede Wereldoorlog: De oorlog dwong het bedrijf om over te schakelen op de productie van militair materieel.
Na het einde van de Tweede Wereldoorlog vervaardigde Kalkhoff aanvankelijk alledaagse goederen zoals aanhangwagens en ketels. In de jaren ‘50 werd de fietsproductie opnieuw hervat met de productie van fietsen voor vrijetijds- en dagelijks gebruik. Omdat auto’s die jaren nog vrij zeldzaam waren , heerste er een enorm grote vraag in de tweewielerindustrie. Voor het bedrijf waren dit gouden jaren. Soms waren er 1.200 werkkrachten actief in het bedrijf, die dagelijks tot 5.000 frames vervaardigden. De fietsen werden geleverd in 32 verschillende landen, zelfs in Oost-Azië kon Kalkhoff met zijn „Made in Germany“ handwerk de concurrentiestrijd voeren.
Door de oliecrisis en het toenemende milieu- en gezondheidsbewustzijn beleefde de fiets een nieuwe opbloei. In 1968 verliet Heinrich Kalkhoff het bedrijf en droeg hij de leiding over aan zijn zonen Karl, Heinz en Berthold Kalkhoff. Ook ‘68 icoon Uschi Obermaier reed in die tijd op een Kalkhoff. Ursula “Uschi” Obermaier (geboren 24 september 1946 in München ) was een voormalig Duits fotomodel. Ze was een tijdje lid van Commune I en werd tijdens de beweging van '68 bekend als pleitbezorger van de seksuele revolutie in Duitsland .Fietsen was helemaal in, en met de Duitse “Trimm-Dich” fitness trend zorgde een ander bedrijfsfenomeen ervoor, dat Kalkhoff in die tijd aanzienlijk groeide, ook na de dood van oprichter Heinrich Kalkhoff op 25 september 1972. Hij liet een financieel gezond bedrijf na dat zich in de daarop volgende jaren sterk verder zou ontwikkelen.
De toegenomen concurrentie uit het buitenland leidde tot een teruggang in het bedrijfsleven, wat uiteindelijk leidde tot insolventie en faillissement in 1986. Kalkhoff werd in 1989 overgenomen door Derby Cycle Corporation. De productie van Kalkhoff-fietsen wordt voortgezet in de Derby Cycle-fabriek in Cloppenburg, Duitsland.
In 2007 rolde de eerste e-bike van Kalkhoff van de band. In 2009 vierde het traditiemerk zijn 90-jarig jubileum en ook Derby Cycle werd met rasse schreden verder ontwikkeld. In 2019 vierde het bedrijf Kalkhoff zijn honderdjarig bestaan. En in die 100 jaar hebben zij altijd een grote rol van betekenis gespeeld in de ontwikkeling en de verschillende tijdperken van de fiets.
De Derby Cycle Holding GmbH is vandaag de fietsproducent met de grootste omzet van Duitsland. Met de merken Kalkhoff, Focus, Raleigh, Univega en Cervélo verkoopt Derby Cycle jaarlijks bijna een half miljoen fietsen – waarvan 100.000 e-bikes en Pedelecs, wat hen marktleider maakt in Duitsland.Kalkhoff is een Duits fietsenmerk, maar sinds 2012 is Kalkhoff onderdeel van de Nederlandse Pon Bicycle Group waar onder andere ook Gazelle valt.
FELS -- E. Kuhnert & Cie. -- Kaiserstrasse Nr79 -- Karlsruhe i. B., ---- Duitsland
Fels-Kuhnert E. Kuhnert & Cie, gevestigd te Karlsruhe, was actief rond 1907 tot ongeveer 1955, en produceerde onder andere Fels- en Panier-fietsen én Meister-motorfietsen.
FELS – E. Kuhnert & Cie was een traditioneel Duits merk uit Karlsruhe, gespecialiseerd in fietsen en bromfietsen. Hun "Fels Luxus-Sport" moped uit de jaren 1950 was technisch geavanceerd, robuust en werd geprezen om veiligheid en prestaties. Hun producten werden gedetailleerd beschreven in catalogi en prospectussen die illustratief zijn voor die tijd.
ARGUS—Heinrich Bonnin --- Berlin S. 14 (Berlijn) --------------Duitsland
Heihrich Bonnin, Großhandel mit Nähmaschinen, Fahrrädern
Adressen:
ALTE JACOBSTRASSE 24 ( in 1903) BERLIN S. 14
DRESDENER STRASSE 43 ( in 1922) BERLIN S. 14
Het opschrift " ARGUS — Heinrich Bonnin — Berlin S.14" verwijst naar een historische Berlijnse fietsenfabrikant.
Hier is een korte samenvatting:
ARGUS was de merknaam van de fietsen.
Heinrich Bonnin was de eigenaar of fabrikant.
Berlijn p.14 verwijst naar het voormalige Berlijnse postdistrict (zuid, district 14), dat tegenwoordig ongeveer overeenkomt met de oppervlakte van Kreuzberg of het omliggende gebied.
Dit type bedrijfsafdruk is vaak terug te vinden op fietsborden, catalogi of frameplaten uit de periode tussen ongeveer 1900 en 1930.ARGUS-fietsen van Heinrich Bonnin zijn nu begeerd door verzamelaars van vooroorlogse fietsen of vintage fietsen, vooral als de originele onderdelen of de frameplaat bewaard zijn gebleven.
Die Aufschrift „Fahrräder ARGUS — Heinrich Bonnin — Berlin S.14“ verweist auf einen historischen Berliner Fahrradhersteller. Hier ist eine kurze Einordnung:
ARGUS war der Markenname der Fahrräder.
Heinrich Bonnin war der Inhaber bzw. Hersteller.
Berlin S.14 bezeichnet den damaligen Berliner Postbezirk (Süd, Bezirk 14), was heute in etwa dem Bereich Kreuzberg oder Umgebung entspricht.
Diese Art von Firmenaufdruck findet man häufig auf Fahrradschildern, Katalogen oder Rahmenplaketten aus der Zeit zwischen etwa 1900 und 1930. ARGUS-Fahrräder von Heinrich Bonnin sind heute bei Sammlern von Vorkriegsfahrrädern oder Oldtimer-Fahrrädern begehrt, insbesondere wenn originale Teile oder die Rahmentafel erhalten sind.
Lindcar werd oorspronkelijk opgericht als Lindcar-Auto AG in Berlijn in 1920 en produceerde auto's tot ongeveer 1925. De autoproductie van Lindcar begon op het industrieterrein aan de Kochstraße 37 in het zuiden van Friedrichstadt (later onderdeel van de wijk Kreuzberg ).
In 1922 verplaatste het bedrijf de productie naar de fabriek van de voormalige Lichtenrader Metallwaren-Fabrik GmbH in Berlin-Lichtenrade. Vanaf ongeveer 1922 begon Lindcar ook met de productie van fietsen in Berlijn-Lichtenrade. De overgang van de productie van auto's naar fietsen toont de aanpassing aan de economische en technologische veranderingen van de jaren 1920 en 1930.
In 1926 werd de naam veranderd in Lindcar Fahrradwerk AG, nadat de aan de vakbonden gelieerde Bank der Arbeiter, Angestellten und Beamten AG een groot deel had overgenomen. De oorspronkelijke meerderheidsaandeelhouders van Lindcar-Auto AG, de broers Carl en Gustav Lindemann, werden in 1927 veroordeeld wegens frauduleuze manipulatie van de aandelenkoers.
De productie van fietsen ging door tot ongeveer 1936, toen het bedrijf werd ontbonden. Het is onduidelijk of er geïnteresseerden waren om de fietsproductie over te nemen; in plaats daarvan werden de fabrieken in Lichtenrade overgenomen van de brievenbusfabriek Hermann Herdegen. De faciliteiten werden grotendeels verwoest door geallieerde bombardementen tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Aan het begin van de jaren 1930 was Lindcar een van de grotere werkgevers in Lichtenrade met wel zo'n 500 werknemers.
Lindcar was opmerkelijk omdat de rijwielfabriek werd geëxploiteerd met deelname van de vakbonden – geen typische structuur in de periode voordat de nazi's aan de macht kwamen.
Naast fietsen werden er ook een tijdlang motorfietsen (hulpmotor) en naaimachines geproduceerd om de wereldwijde economische crisis tegen te gaan.
De fietsen waren voorzien van het merk Lindcar en werden onder meer verkocht in filialen en verkooploodsen. Tegenwoordig worden originele Lindcar-fietsen beschouwd als zeldzaamheden voor verzamelaars.
Er zijn geen aanwijzingen dat Lindcar vandaag de dag nog bestaat als actieve fietsenfabrikant. Het bedrijf werd in 1936 ontbonden. Voor technische gegevens/fabrieksspecifieke informatie van de modellen is de informatie schaars - veel informatie komt uit historische archieven en verzamelobjecten.
Lichtenrade is een Duitse plaats (Ortsteil) binnen hetstadsdeel (Bezirk)Tempelhof-Schöneberg, Berlijn. Tot 2001 maakte het deel uit van het voormalige stadsdeel Tempelhof.
De plaats werd voor het eerst genoemd in 1375, toen het Lichtenrode heette. De autonome Pruisische gemeente van het voormalige district Teltow , Lichtenrade, werd in 1920 bij Berlijn ingelijfd met de " Groot-Berlijnse Wet ". Tijdens de Tweede Wereldoorlog was in deze plaats een afdeling van het concentratiekamp Sachsenhausen gevestigd. Na 1941 werden krijgsgevangenen uit Oekraïne in het kamp geïnterneerd. Tijdens de Koude Oorlog was het een deel van West-Berlijn, grenzend aan Oost-Duitsland . De lange grens met Brandenburg werd van 1961 tot 1989 omringd door de Berlijnse Muur.
Het Duitse bedrijf Miele, vermoedelijk 's werelds grootste familiebedrijf in toestellen, stond op een gegeven moment in zijn lange geschiedenis ook bekend als fietsenfabrikant. De fietsen waren gemaakt voor het dagelijkse gebruik, wat vooral handig was in tijden van oorlog. Miele maakt geen fietsen meer, maar Miele-fietsen kunnen nog steeds worden gekocht bij een Canadese fabrikant die onder licentie de naam Miele heeft aangenomen.
Miele werd in 1899 opgericht. Carl Miele en Reinhard Zinkann tekenden in juni 1899 een contract om op 1 juli 1899 Miele & Cie. op te richten, dat was een fabriek voor het vervaardigen van roomafscheiders. Het jonge bedrijf, gehuisvest in een oude zaag- en korenmolen in de gemeente Herzebrock bij Gütersloh In Duitsland, begon met een personeelsbestand van elf medewerkers roomafscheiders te produceren.
In 1924 was het eindelijk zover: de uitgebreide Miele-fabriek in Bielefeld begon met de langverwachte productie van fietsen. Het bedrijf produceerde haar eerste lijn fietsen, waaronder een enkele dames- en enkele herenfiets, ontworpen voor dagelijks zwaar gebruik. De fietsen van Miele stonden bekend om hun kwaliteit en duurzaamheid, en slechts drie jaar na de introductie van hun eerste producten breidde het bedrijf zich uit en begon het nieuwe modellen te maken, waaronder toer-, sport- en stadsfietsen. De fietsen werden aangeboden in diverse kleuren en met opties in type stuur en framemaat.
Miele had de reputatie om sterke en betrouwbare fietsen te bouwen. Zelfs onder de druk van concurrenten die fietsen goedkoper verkochten, bleef Miele vasthouden aan zijn productiemodel, in de overtuiging dat mensen meer geld zouden betalen voor een kwaliteitsproduct. Het bedrijf legde zijn filosofie uit via krantenadvertenties en beweerde dat Miele-fietsen geen massaproductie waren, maar gemaakt waren met alleen de beste materialen en met veel aandacht voor detail. Met elk onderdeel van een Miele-fiets werd rekening gehouden. Zadels waren voorzien van hoogwaardig leder, frames waren gemaakt uit één stuk stalen buizen en de lak werd op elke fiets vier keer aangebracht.
Het bedrijf bleef groeien van in de jaren dertig tot zestig en verkocht in die tijd meer dan 1,2 miljoen fietsen. Miele breidde zijn productlijn in 1960 uit met vaatwassers. De geboorte van de Miele-vaatwassers luidde een nieuw tijdperk in voor het bedrijf, toen Miele de focus verlegde naar huishoudelijke apparaten. De fietsenfabriek in Bielefeld werd omgebouwd tot een productiefaciliteit voor apparaten, omdat de bekende Miele-fietsen werden uit gefaseerd.
De naam Miele staat nog altijd synoniem voor kwaliteit. Dit bracht het Canadese bedrijf Procycle ertoe om in 2000 opnieuw Miele-fietsen onder licentie te gaan bouwen. De in Saint-Georges, Quebec gevestigde fabrikant maakt hybrides, mountainbikes, BMX, speciale fietsen en kinderfietsen. De nieuwere fietsen in de Miele-versie zijn prestatiegericht en hebben afstand genomen van de gebruiksstijl van de originele Miele-fietsontwerpen. In 2006 heropende Miele zijn historisch museum na een ingrijpende renovatie en wijdde een tentoonstelling aan zijn fietsen, waaronder het Saxonette-model, de eerste gemotoriseerde fiets van Miele.
Die Fahrrad- und Metallwerke L. Bauer & Co. in Klein-Auheim was een voertuigfabrikant die vanaf 1922 fietsen produceerde en vanaf 1936 gemotoriseerde voertuigen zoals de Bauer Saxonette en de Bauer B 100 motorfiets .
Het bedrijf werd in 1911 in Frankfurt-Heddernheim opgericht als fabrikant van metaalwaren. Met de verhuizing naar Klein-Auheim in 1914 lag de focus van de ontwikkeling en productie van het productassortiment op fietsen en de bijbehorende accessoires, vooral fietsdynamo's en lampen, maar ook vanaf 1936 op motorfietsen met Sachs-motoren en vanaf 1948 , met Ilo-motoren. In 1936 kwam de Bauer B 100 op de markt, een kleine motorfiets met een 98 cc Sachs-motor, 2,25 pk, tweeversnellingsbak en kickstarter.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Bauer, net als veel andere bedrijven, een bewapeningsbedrijf en vervaardigde hij behuizingen voor handgranaten en Panzerfäuste (antitankwapens).
Direct na de oorlog begon de productie van kookpotten en andere huishoudelijke artikelen, evenals fietsen, die de belangstelling trokken van het in Hanau gestationeerde Amerikaanse leger en in grote aantallen naar de VS werden geëxporteerd. Al in 1947 werden er dagelijks bijna 1.000 fietsen geproduceerd. In 1949 waagde Bauer zich op het gebied van de motorfietsproductie door tweewielige modellen te produceren met een cilinderinhoud van 98 cm³, die waren uitgerust met Sachs- en Ilo-motoren met een cilinderinhoud van 123, 147 en 174 cm³. In 1952 werd een motorfiets bekend met een zelf ontwikkelde eencilinder viertaktmotor, met een cilinderinhoud van 248 cm³ en OHV-klepbediening , die niet in serieproductie ging. De verdere ontwikkeling van dit ontwerp overtrof de financiële mogelijkheden van Bauer en leidde tot het einde van de motorfietsproductie in 1953.
In 1968 vroeg Bauer-Fahrradwerke het faillissement aan en werd gekocht door Rowenta , die tot 1993 ongeveer een derde van het personeelsbestand overnam en metaalproducten in de fabrieken vervaardigde.
De Bauer-Fahrradwerke sponsorde tot de jaren vijftig zijn eigen wielerteam en wist succes te boeken met de renners die zij steunden. Op de UCI Wereldkampioenschappen wielrennen in 1952 wisten Heinz Müller en Ludwig Hörmann bijvoorbeeld de eerste en derde plaats te behalen op Bauer-koerfietsen.
Ik ben Delameilleure Philippe
Ik ben een man en woon in Preshoekstraat 145 - 8510 Marke - België (België) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 27/09/1960 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wielrennen - Verzamelen van fietsmerkenplaatjes (balhoofdplaatjes) .
Ik ben Delameilleure Philippe
