Een balhoofdplaatje is een logo van de fabrikant of het merk dat is aangebracht op de balhoofdbuis van een fietsframe. Balhoofdplaatjes werden al eind 19e eeuw toegepast en waren vaak gemaakt van metaal. Ter bevestiging aan de balhoofdbuis kunnen daarin nagels of schroeven zijn gebruikt. Bij moderne(re) fietsen kunnen tevens, al dan niet met lijm, balhoofdplaatjes van kunststof zijn aangebracht. Ook kan een balhoofdbuis voorzien zijn van een transfer/sticker.
Romedenne is een plaats en deelgemeente van de gemeente PHILIPPEVILLE. Romedenne ligt in de provincie Namen. Romedenne ontstond als zelfstandige gemeente in 1901 toen het werd afgesplitst van SURICE en bleef dit tot 1 januari 1977.
Morialmé is een plaats en deelgemeente van de Belgische gemeente Florennes. Morialmé ligt in de provincie Namen en was tot 1 januari 1977 een zelfstandige gemeente.
De voormalige rijwielhandel J. Dodemont uit Den Bosch was gevestigd aan de Vughterstraat 81 en werd sinds ca. 1920 geleid door J.B.P. Dodemont die daarmee de nog oudere fietsenmakerij van ene H. van Duijnen voortzette. In 1923 deponeerde Dodemont het eigen merk Willem II. Al met al stonden er drie generaties Dodemont aan het roer voordat de winkel opgeheven werd.
Kasteel--- Antoniusstraat 100 – Waalwijk --- Nederland
Handelsonderneming “Kasteel “ werd in 1938 opgericht door dhr. C.A.A. van Iersel. In 1950 verhuisde het bedrijf van Loon op Zand naar Waalwijk waar men aan de Grotestraat de beschikking kreeg over 100 vierkante meter bedrijfsruimte. In 1965 werd de zaak door het overlijden van de stichter overgenomen door P.C.M. van Iersel. Deze kocht in 1971 het 300 vierkante meter grote pand aan de Antoniusstraat. Maar door de toenemende activiteiten werd dit pand ook te klein, zodat dhr. Van Iersel besloot om de ruimte belangrijk uit te breiden. Behalve fiets- en bromfietsonderdelen en elektronische artikelen leverde de onderneming complete fietsen van het merk Louison Bobet (Frans fabricaat van Mercier) en het gehele programma Kapteinfietsen Van Unikap. Op dat moment steeg de omzet van fietsen zo sterk dat er reeds weer opnieuw uitgekeken werd naar een grote opslagruimte. Dhr. Van Iersel bezocht zijn klanten in Noord-Brabant eens in de veertien dagen. De orders die hij had genoteerd werden de volgende dag uitgevoerd. In het bedrijf werkten zijn echtgenote, een medewerker en een medewerkster.
De Brabander Wilhelmus Senders (1891-1969) had in 1922 in Geldrop een rijwielfabriek opgericht onder de naam Serva. Later verplaatste hij de fabriek naar Eindhoven. In 1935 ging hij in Bilthoven wonen en hij opende in 1936 zijn nieuwe fabriek aan de Rembrandtlaan met de naam S. en S. Rijwielfabriek. Hij gaf zijn producten ook de naam SenderS.
Naast fietsen in verschillende soorten maakte hij ook onderdelen. In zijn reclames legde hij sterk de nadruk op de uitstekende kwaliteit van de trapas en de bijzondere balhoofdconstructie, de verbinding van het stuur met het frame van de fiets.
In de jaren dertig gebruikte de Bilthovensche Metaal Industrie (BMI) het frame van de SenderS damesfietsen voor de bevestiging van de BMI hulpmotor. Na de oorlog werden SenderS fietsen uitgerust met de uit München afkomstige Rex hulpmotor. In 1950 kostte een goedkoop model 150 gulden; in 1959 was dat opgelopen tot 180 gulden.
Het bedrijf kon echter de concurrentie met Gazelle, Batavus en andere grotere merken niet aan. In 1969 staakte Senders de productie.
Eroba uit het Limburgse Echt, de naam staat voor Echter Rijwiel, Onderdelen en BAndenfabriek, is een rijwielfabriek die in de jaren ’30 werd opgericht door framebouwer Jef Geurts en diens broer Harry. Echt was het kloppende hart van de Limburgse wielersport en ook de RKNWF (Rooms Katholieke Wieler Federatie) zetelde in dit Limburgse dorp. Veel Limburgse renners hebben op een Eroba successen behaald. Jan Lambrichs was één van hen en was daarnaast ook in dienst bij Eroba als verkoper. Als renner had hij zeer goede contacten bij de RKNWF. Zodoende kreeg hij de namen van nieuwe leden van de diverse Limburgse wielerclubs en ging bij hen langs om aan hen via de plaatselijke fietsenmaker een Eroba te leveren. Een echte Limburgse manier van zaken doen volgens de beproefde formule: ‘het mag wel ruiken maar het moet niet stinken’. Lambrichs was overigens niet de enige renner in dienst, ook Jan Nolten werkte gedurende een aantal jaar bij Eroba.
Soms vertaalt men Eroba als ‘Echt Rijdt Op Blik Afval’. Niet echt terecht als je naar de oudere modellen kijkt. Er is echter wel degelijk een goede reden voor. Toen de tweede generatie Geurts’en de fabriek overnam was het gedaan met de liefde voor het maken van mooie fietsen. Er moest geld verdiend worden en het liefst met bakken. Men bouwde een fabriek waar men 200 duizend fietsen per jaar kon maken. Ook stapte Eroba uit de diverse branche verenigingen zodat men haar producten buiten de vakhandel om moest gaan verkopen. Dankzij de ijzersterke reputatie ging dit lange tijd nog best goed zodat men begon met het bouwen van een nieuwe nog grotere fabriek in het Belgische Maasmechelen. Deze expansiedrift deed MGI (Marcel Geurts Industries) zoals de fabriek inmiddels heette uiteindelijk de das om. Binnen zes jaar tijd ging men drie maal failliet en in 2005 kwam daardoor een definitief einde aan Eroba dat was verworden tot een huismerk van niet al te beste kwaliteit.
Cové is een fabrikant van fietsen in de Nederlandse gemeente Blerick-Venlo. Het bedrijf werd in oktober 1945 opgericht door Coen Verberkt, van wie de twee eerste letters van voor- en achternaam tevens de merknaam is geworden.
Cornelis (Coen) Verberckt was voor de oorlog lakspuiter geweest bij rijwielfabriek Cyrus in Venlo. Hoe het precies gelopen is na de bevrijding van Venlo in 1944 is misschien niet meer te achterhalen, maar feit is dat Verberckt niet direct bij zijn oude werkgever terug aan de slag kon. Er was een schreeuwende behoefte aan fietsen, maar er was ook een enorm gebrek aan onderdelen, verf en banden en zo gebeurde het dat Coen Verberckt in de schuur achter zijn huis een spuiterij begon. Met zijn ervaring als voormalig chef lakkerij bij Cyrus begon hij aanvankelijk met een fietsenlakkerij. In de beginjaren beperkte hij zich niet alleen tot fietsen, maar lakte hij onder andere ook deurkrukken en speelgoed.
Fietsen die jarenlang verstopt waren geweest konden de mensen het frame en de spatborden opnieuw laten spuiten, steps, kinderwagens, speelgoed, het maakte niet uit. De schuur in Blerick voldeed dan al snel niet meer, er was veel meer ruimte nodig.
Verberckt woonde in Blerick, aan de overkant van de Maas, tegenwoordig deel van de gemeente Venlo. In 1948 kocht Verberckt een army surplus nissenhut en dat werd zijn eerste bedrijfsgebouw. Het bedrijf lag vlak bij zijn huis, hij verhuisde zijn bedrijfsinboedel naar het nieuwe pand in Venlo-Blerick. Er werd ook gestart met het produceren en lakken van eigen fietsframes voor de verkoop aan meerdere fietsfabrikanten.
Samen met broer Hay Verberckt leverden ze in seizoen 1953 de eerste complete fietsen af, aanvankelijk nog onder de naam Coen Verberkt Fietsen, maar de oude bedrijfsnaam was niet meer passend en werd deze gewijzigd naar Rijwielfabriek Coen Verberkt. Op de fietsen werd voluit de naam van de grondlegger geplakt als merkaanduiding. Behalve hun eigen fietsen spoten ze in de loop der jaren partijen voor derden, vermoedelijk vele tientallen. In 1954 werd er een nieuwe bedrijfsnaam gekozen namelijk Cové, afgeleid van de naam van de grondlegger. Bij een eigen merknaam hoorde ook een eigen balhoofdplaatje dat trots gemonteerd werd op de eerste Cové fietsen. Cové stond garant voor een goede kwaliteit. Om dit aan te tonen werd bij elk Cové product een officieel garantiebewijs meegeleverd. Niet alleen fietsen maar ook de toen populaire autopeds werden door Cové geproduceerd. Ook hier werd al gekozen voor de maximale haalbare kwaliteit. Om de stijfheid en levensduur van het frame te waarborgen werd de Cové autoped voorzien van gesmede verbindingsstukken. Er kon zelfs voor een verchroomd stuur gekozen worden, dit tegen een meerprijs van 3,90 gulden.
1956: De onderneming groeide, meerdere modellen met eventuele opties werden geproduceerd en aangeboden. De verkochte fietsen werden met eigen vervoer bij de dealers bezorgd.
Het moet ook gezegd dat de broers beminnelijke mensen waren aan wie wel eens wat gegund werd, en ze hadden tenslotte vakmanschap en goede producten te bieden. Zo werden zij jarenlang de vaste leverancier van bedrijfsfietsen voor de Staatsmijnen, een klant met uitgestrekte bedrijven bovengronds (vier mijnen, 100 km eigen spoorwegbedrijf, twee cokesfabrieken, stikstofbindingsbedrijf, pharma, chemiebedrijven…).
Gezien de onderneming flink gegroeid was werd er op het bestaande pand een extra verdieping gebouwd om zo meer ruimte te verkrijgen, maar zelfs dan was het nog passen en meten. Er werd een groot exportorder van 10.000 fietsen voor Amerika binnengehaald. Wegens gebrek aan mankracht werd de hele buurt opgetrommeld. het gebrek aan ruimte werd opgelost door 's morgens alles buiten te zetten om zo binnen werkruimte te hebben, 's avonds ging alles weer naar binnen.
1961: De montagebaan werd uitgebreid waardoor er meer ruimte ontstond. Nu waren er meer montageposities beschikbaar wat hard nodig was gezien het aantal frames dat gemaakt moest worden. Ook de promotie van het merk Cové werd steeds belangrijker. In 1961 produceerde het bedrijf circa 5.000 fietsen en in 1980 25.000 exemplaren.
In 1963 werd het 50.000e fiets frame vervaardigd. 1965 Cové bestond 20 jaar. Intussen had Cové het uit 1921 stammende Amsterdamse bedrijf RIH in 1970 ( andere bron spreekt van 1973) overgenomen. Naast Cové fietsen gingen ze nu ook RIH fietsen bouwen, dat in nauwe samenwerking met Dhr. Bustraan ( ex-eigenaar van het merk RIH). Cové produceerde in 1973 de eerste RIH-fiets, geheel volgens RIH-specificaties. De bedoeling was dat Cové dan de standaardfietsen (toer, sport en race) zou maken en dat RIH-Amsterdam de racefietsen-op-maat voor de wielrennerij zou blijven maken, bij wijze van uithangbord voor RIH-Cové. RIH-Amsterdam zou dan de hoogwaardige Reynolds frames bouwen, Venlo zou ze spuiten, etc. Maar de beoogde samenwerking liep uit op een onverkwikkelijke en langdurige ruzie die ook de rechter in hoger beroep niet naar tevredenheid kon oplossen.
Al sinds het begin was RIH sterk verbonden met de wielersport, meerdere wereldkampioenen zijn succesvol geweest op een RIH fiets. Ook werd er veel aandacht en support verleend de plaatselijke teams, zoals het Cové team van midden jaren ‘70.
1975: De ontwikkelingen en vooruitgang werden op de voet gevolgd. In de midden jaren zeventig werd de lakkerij flink gemoderniseerd. De frames werden in een lakstraat voorzien van een uiterst harde laklaag.
1980: Niet alleen de productie en de verkoop groeide in aantallen, ook het transport nam andere vormen aan. Er werd een heuse vrachtwagen aangekocht om het hele land te voorzien van de RIH-Cové fietsen.
1988 : Na vele malen te hebben uitgebreid op de oorspronkelijke locatie in een woonwijk werd het hoog tijd om naar industrieterrein Groot-Boller te verhuizen. Het was fantastisch om een geheel nieuw pand te bouwen en dit optimaal te kunnen inrichten.
In 1990 werd Leontien van Moorsel wereldkampioen achtervolging op de baan op een fiets van RIH-Cové en Ingrid Haringa in 1991 en 1992 wereldkampioen sprint.
2001: 80-jarig bestaan van het merk RIH, de tijd ging snel en er was veel veranderd, maar wat bleef was dat de kwaliteit en het ‘handwerk’ nog steeds voorop stond.
2010: RIH Omega - eerste elektrische RIH-fiets geheel in eigen beheer ontwikkeld.
2018: RIH X-Omega - de eerste elektrische RIH-fiets die met een middenmoter werd gepresenteerd. Niet alleen de middenmoter, maar ook de batterij, display (met bediening) en de software waren door RIH ontwikkeld.
Twee mijlpalen werden bereikt, in 2020 bestond de firma RIH-Cové BV 75 jaar en in 2021 was het merk RIH 100 jaar oud en nog steeds springlevend.
2022: Met de Movenda kwam een geheel nieuwe generatie RIH-Ebike op de markt. De grootste verschillen met de voorgaande modellen waren de in de framebuis weggewerkte batterij en een luxe kleuren display. Volgens RIH-traditie was ook de Movenda compleet in eigen huis ontwikkeld.
Cyrus is een Nederlands merk van fietsen, bromfietsen en lichte motorfietsen die werden geproduceerd in de NV Rijwiel- en motorrijwielenfabriek Cyrus, Venlo.
Jacques Franssen produceerde vanaf ca. 1884 rijwielen in Tegelen, maar rond 1898 verhuisde zijn bedrijf naar Venlo. Vanaf 1913 kwamen zijn zonen Pierre en Willy in het bedrijf.
Er werden toen Cyrus-, Valuas- en Excellent-fietsen geproduceerd. In 1921 bouwde Franssen een prototype van een gemotoriseerde fiets met een Snob-viertaktmotor, maar pas in de jaren dertig ging Cyrus ook lichte (onder de zestig-) motorfietsjes en fietsen met hulpmotor maken. Deze fietsen met hulpmotor zouden eigenlijk steeds in het programma blijven.
Rond 1955 maakte men ook scooters. Vanaf die tijd kwamen er ook echte brommers die nog even voorzien werden van Victoria-blokken die al snel werden vervangen door Zündapp- en Sachs-exemplaren. In 1961 ging Cyrus samenwerken met Empo uit Vorden, om daardoor wat meer marktaandeel in het Noorden van het land te krijgen. Cyrus-modellen kregen zodoende Empo-stickers.
Midden jaren zestig leverde Cyrus 50- 80- en 100 cc-modellen die vooral goed verkocht werden in de Verenigde Staten, Canada en Syrië. Cyrus sloot in 1985 de deuren.
VALUAS RIJWIELFABRIEK JAC. FRANSSEN EN ZONEN – Venlo- Holland sinds 1884.
Cyrus en Valuas, fietsen en bromfietsen, waren ooit Venlo’s roem, de rijwiel- en motorrijwielenfabriek Jac. Franssen & Zonen was één van de oudste (opgericht in 1884) tweewielerfabrikanten van Nederland. Jacques Franssen produceerde vanaf ca. 1884 rijwielen in Tegelen, maar rond 1898 verhuisde zijn bedrijf naar Venlo.
Cyrus was een echt familiebedrijf en een begrip in Venlo, de firma Jac. Franssen & Zonen vervaardigde vier generaties en honderd jaar lang fietsen en bromfietsen. Vanaf 1913 kwamen zijn zonen Pierre en Willy in het bedrijf. Er werden toen Cyrus-,Valuas- en Excellent-fietsen geproduceerd.
Het was de op een na oudste rijwielfabriek in Nederland. Het waren ruimdenkende en creatieve mensen, eerlijke zakenlui, ze waren ook sociaal en bij wijlen poëtisch. Heel Venlo kende de prachtige toonzaal op de splitsing van de Herungerstraat en de Straelseweg. In het prille begin probeerden ze het als verzendhuis: fietsen, onderdelen, lampen, naaimachines, jachtgeweren, pathefoons of kinderspeelgoed: het stond allemaal in de grote Franssen postordercatalogus. Maar gaandeweg legden zij zich toe op fietsen, en vooral op mooie bromfietsen, die in grote getalen de fabriekspoort verlieten. Onder de merken Cyrus en Valuas werden de tweewielers overal ter wereld verkocht. Van de bromfietsen ging zelfs bijna de helft naar het buitenland.
Voor de Tweede Wereldoorlog werden hoofdzakelijk fietsen gemaakt. Na de oorlog draaide het vooral om bromfietsen met absolute topmodellen als de Cyrus Blue Star DeLuxe met slangenleren buddy.
In 1961 ging Cyrus samenwerken met Empo uit Vorden, om daardoor wat meer marktaandeel in het Noorden van het land te krijgen. Cyrus-modellen kregen zodoende Empo-stickers. Cyrus sloot in 1985 de deuren.
Balhoofdplaatje van fietsenfabrikant Valuas uit Venlo. Het koperen plaatje heeft van boven- tot onderaan een zwarte achtergrond. Uiterst bovenaan bevindt zich een opschrift, dat het eerste deel van de merknaam toont. Centraal bevat het plaatje een lichtblauw vlak, waarrond er op de bovenste en onderste lijn diverse sierbollen zijn aangebracht. Het vlak bevat een opschrift, met het tweede deel van de merknaam. Onderaan bevinden zich drie opschriften onder elkaar. Het eerste verwijst naar het jaartal van de productiestart van het merk. De onderste twee opschriften verwijzen naar de naam van een stad en een land.
hoogte: 4.5 cm
breedte: 3.3 cm
diepte: 0.9 cm
materiaal: koper
opschrift: RIJWIELFABRIEK
opschrift: VALUAS
opschrift: SINDS 1884 / VENLO / HOLLAND INFO: KOERS. Museum van de Wielersport
Dynast was een Nederlandse fietsfabrikant die opgericht werd ergens in het begin van de jaren 1930. Tot aan W.O.II maakte Dynast vooral stadsfietsen, al dan niet met hulpmotoren. Gedurende de Tweede Wereldoorlog viel de fietsproductie stil, de fabriek moest onder toezicht van de Duitse bezetter meedraaien in de oorlogsindustrie. Na de bevrijding werden er terug fietsen geproduceerd. Een van hun fabriekslocaties bevond zich aan de Bolwaterstraat 25 te Venlo. De Dynast fietsen werden veelal in en om Venlo verkocht, maar zoals veel fietsfabrieken wist Dynast de moderne tijd niet te overleven.
In 1919 begon Driekske Bie een rijwielhandel in Diessen. Als autobedrijf Vingerhoets groeide de familieonderneming uit tot een begrip in de regio, totdat de zaak, in 2012, door pensionering werd overgenomen. In 2018 bracht een vierde generatie Vingerhoets ( Joris) het autobedrijf terug naar Diessen. Toen Joris hoorde van dat Nefkens in Diessen onverwachts zou gaan stoppen bood er zich een unieke kans om terug te keren naar de plek waar het allemaal begon.
Terrot was een motorfietsfabrikant in Dijon , Frankrijk .
Charles Terrot en Wilhelm Stücklen hadden in 1862 een machinefabriek opgericht in Cannstatt, Duitsland, Terrot voegde er in 1887 een filiaalfabriek aan toe in Dijon, drie jaar later in 1890 voegde de fabriek in Dijon fietsen toe aan zijn producten.
In 1902 maakte de fabriek in Dijon zijn eerste motorfiets. Hij werd aangedreven door een motor van 2 pk , geleverd door Zédel uit Zwitserland .
Terrot produceerde zijn eerste tweecilindermodel in 1905. Vanaf 1915 leverde het 500cc-machines aan het Franse leger. In 1929 produceerde het bedrijf zijn 100.000ste motorfiets.
Na de Grote Depressie werd een nieuwe klasse voertuigen, gemotoriseerde fietsen , geïntroduceerd.
In de Tweede Wereldoorlog leverde Terrot het Franse leger zijspannen. In 1951 produceerde Terrot zijn eerste motorscooter , genaamd VMS. In de jaren vijftig richtte het bedrijf zich op de markt voor bromfietsen en lichtgewicht motorfietsen.
In 1958 nam Peugeot het bedrijf over. In 1961 eindigde de productie in de voormalige Terrot-fabriek.
♦ Terrot , (..1901.1938...)Manufacture de cycles & automobiles (out) Magasin & Exposition 81 Rue de la Liberté et usine 2 Rue André-Colomban 21000 Dijon - Côte d’or
♦ Pandore , cycles Dourlens, constructeur , rue Grande Rue in St. Just nabij Marais & Beauvais – Oise
Totaal onbekende fietsenconstructeur die in de buurt van Beauvais werkte.
Constructeur totalement inconnu qui travaillait près de Beauvais
Saint-Just-des-Marais is een voormalige Franse gemeente in het departement Oise , in de regio Hauts-de-France . Het maakt sinds 1943 deel uit van de gemeente Beauvais .
Door een advertentie weten we dat het merk Cycles Météore al bestond in 1898. Op een bepaald moment was het merk in handen van Ingenieur Albert Ruffin. Het adres van het bedrijf was: 77 AVENUE DE LA GRANDE- ARMÉE in PARIJS.
Vervolgens zien we op een brief uit de jaren 1920 dat de administratie en de directie van de Cycles Météore zich in de n° 114, rue de la Gare in St-Denis bevond. St-Denis is een gemeente in de noordelijke buitenwijken van Parijs. In 1929 bevond het bedrijf zich nog in Saint Denis. Maar het jaar nadien, eind 1930, bevond het zich in Mandeure. Het was in die periode dat Météore eigendom werd van de Société Anonyme France Motor Cycles "cycles Météore", een dochteronderneming van Peugeot. Mandeure is een gemeente in het departement Doubs in de regio Bourgogne-Franche-Comté in het oosten van Frankrijk .
Een document dat dateert van 13 oktober 1945 toont eveneens aan dat het merk (Météor Paris) eigendom was van la Société Anonyme France Motor Cycles "cycles Météore". Op die datum waren het management en het hoofdkantoor op dezelfde plaats gevestigd, namelijk Mandeure in Doubs. Hun exportafdeling was echter gevestigd aan de rue Louis Blanc 40 in Courbevoie.
(In de INPI-database vind men het merk METEORE dat geregistreerd werd door SA Cycles Peugeot (Valentigney) in 1976: "hernieuwing van de registratie gemaakt op 26 juli 1961 in Montbéliard nr. 1399 en geregistreerd onder nr. 169350" . In 1986 werd dit depot opnieuw vernieuwd.)
Cycles La Francaise / Societe La Francaise - Paris
LA FRANCAISE / LA FRANCAISE-DIAMANT - Pantin
Pantin is een gemeente in de noordoostelijke buitenwijken van Parijs,Île-de-France. Het ligt op 6,4 km van het centrum van Parijs.
La Française is een heel oud bedrijf (1889) dat heeft bijgedragen aan de ontwikkeling van de fiets in Frankrijk en de rest van de wereld, zowel door de diversiteit van zijn modellen als door de bekendheid van de renners die ermee koersten.
In 1890 richtten Pierre-Victor Besse en François Trépier de Société La Française op in Parijs, een fabrikant van vélocipèdes en reserveonderdelen. De Française vervaardigde ook motorfietsen en auto's.
In 1901 won Maurice Garin (bijgenaamd de kleine schoorsteenveger) Parijs-Brest-Parijs op een La Française-fiets, en in 1903 won dezelfde Maurice Garin de eerste Tour de France op een La Française-fiets. Deze fiets de eerste winnaar van de Tour was van staal met een stuur zonder stuurpen, zonder remmen of derailleur, remmen deed je door achteruit te trappen.
Het merk Diamant verscheen in 1895, net als de bioscoop. Het werd weergegeven door 5 diamanten op de frameplaat. Edmond Gentil zou in 1924 hoofdaandeelhouder van La Française worden. En de overwinningen bleven komen. In 1911 won La Française opnieuw Parijs-Brest-Parijs met Emile Georget.
Na de Eerste Wereldoorlog, in 1919, werd La Française onderdeel van het consortium La Sportive, een groepering van talrijke Franse merken. In 1923 kocht het bedrijf Alcyon La Française, maar bleef fietsen van het merk produceren. We zouden het merk zien koersen tot 1955.
LA FRANCAISE / LA FRANCAISE-DIAMANT - Pantin
La Française est une société très ancienne (1889) qui a contribué à l’essor de la bicyclette en France et dans le monde, tant par la diversité de ses modèles que par la renommée des coureurs qui ont couru avec.
En 1890, Pierre-Victor Besse et François Trépier créent à Paris la Société La Française, fabrique de vélocipèdes et de pièces détachées. La Française a aussi fabriqué des motocyclettes et des voitures.
En 1901, Maurice Garin (surnommé le petit ramoneur) gagne Paris-Brest-Paris sur une bicyclette La Française, et en 1903 le même Maurice Garin remporte le premier Tour de France sur une bicyclette La Française. Cette bicyclette première vainqueur du Tour est en acier, guidon sans potence, sans freins ni dérailleur, le freinage se fait en pédalant en arrière.
La marque Diamant apparaît en 1895, comme le cinéma. Elle est représentée par 5 diamants sur la plaque de cadre. Diamant comme la forme du cadre diamant. Edmond Gentil deviendra en 1924 le principal actionnaire de la Française.Et les victoires s’enchaînent.En 1911, La Française gagne de nouveau Paris-Brest-Paris avec Emile Georget.
Après la Première Guerre mondiale, en 1919, La Française fera partie du consortium La Sportive, regroupement de nombreuses marques françaises
En 1923 la société Alcyon rachète La Française mais continuera de produire des bicyclettes de la marque. On verra la marque en course jusqu’en 1955.
Helium cycles -- gemaakt door Peugeot voor laag-gamma modellen.
Helium was dus een sub merk van Peugeot, de HELIUM-fietsen kwamen uit de fabriek van “ les Cycles Peugeot”. Het waren robuuste fietsen met goedkope accessoires, meestal met een gewoon buizenframe dat zonder verbindingsstukken was gemonteerd. Het is moeilijk te zeggen vanaf wanneer Peugeot ze maakte.
Helium cycles -- créer par Peugeot pour les modèles bas de gamme.
Cycles Rochet: Usine & bureaux, 74 Rue de la Folie-Regnault à Paris – France
Cycles Rochet: Fabriek & burelen, 74 Rue de la Folie-Regnault te Parijs -Frankrijk
Vaak heerst er verwarring tussen de twee ROCHET-merken. Eerst was er het merk Rochet welke in Lyon werd gesticht door Jean-François ROCHET, die er in het begin van de 20e eeuw ophield. Daarnaast was er nog eentje in Parijs. Dit merk bestond tot in de jaren 60 en is het merk waar we het hier over hebben. Alle fabrikanten, bouwers en verkopers van fietsen hadden het recht om hun familienaam als handelsmerk voor hun fietsen te gebruiken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er tegelijkertijd twee ROCHET’s waren. Misschien waren er elders in Frankrijk nog wel bescheidener exemplaren.
ROCHET Paris werd opgericht in 1885 en er was dus geen verband met Rochet uit Lyon. Er werd onderzoek gedaan door verschillende specialisten en er werden documenten gepubliceerd, in het bijzonder door de nakomelingen van Jean-François ROCHET, die nooit de minste melding maakten van banden, noch familiaal, noch commercieel, noch technisch, noch financieel.
De fabrikant Rochet et Compagnie, gevestigd in het hart van Parijs aan de Rue de la Folie-Regnault, produceerde in de jaren 1890 fietsen en driewielers.
Het bedrijf verhuisde vervolgens naar de stad Albert in de Somme. De fabriek, de stad Albert en haar omgeving zou het zwaar te verduren krijgen in de loop van de Eerste Wereldoorlog. Na de Eerste Slag bij de Marne werd Albert ingenomen door de Duitsers op 29 augustus 1914. De stad werd heroverd door de Britten op 13 september, maar ze bleef echter op ongeveer 3 km van de frontlijn liggen. Het volledige stadscentrum, het station en de fabrieken werden in de volgende maanden vernield tijdens Duitse bombardementen. Vanaf juli 1916 verplaatste de frontlijn zich meer naar het noorden. Op 26 maart 1918 werd de stad heroverd door de Duitsers. Vanaf april 1918 was de stad nu het slachtoffer van Britse bombardementen. Op 23 augustus 1918 werd de stad, die volledig in puin lag, definitief bevrijd.
Het belang van de Eerste Wereldoorlog werd in de reclamecampagne van het merk benadrukt, op hun affiches zien we Franse soldaten met de typische roodkleurige broeken van 1914 die op Rochet-fietsen rijden. Omdat men met de fiets snel dringende informatie kon overbrengen werd de fiets essentieel voor de oorlogsinspanning.
De fabrieken van Rochet werden vervolgens herbouwd in de stad Amiens eveneens in de Somme gelegen. Rochet het merk dat ook gerepresenteerd werd door een leeuw, een andere leeuw zou je kunnen zeggen, een klein beetje anders dan Peugeot, bleef fietsen produceren en zelfs enkele bromfietsen. Volgens oude reclamedocumenten hebben ze ook automobielen verkocht.
MONTBARD - AULNOYE METALLURGICAL COMPANY, Frans bedrijf , opgericht op 28 januari 1899. Hoofdkantoor: 22, Rue de l’Arcade – Paris/Parijs
Dit bedrijf maakte fietsonderdelen, buizen voor fietskaders en fietssturen en andere …
Fabrieken:
— In Montbard.
— In Aulnoye. Fabriek gebouwd vanaf 1906 en in gebruik genomen in 1909; volledig verwoest tijdens de Eerste Wereldoorlog; gedeeltelijk weer in gebruik genomen op 15 november 1922.
— In Marmagne (Saône-et-Loire) .
— In Crépand (Côte d'Or) .
Fabricatie:
— Vervaardiging van naadloze buizen (octrooi van Ehrardt).
— Vervaardiging van warmgewalste buizen en naadloze buizen (Brevet Bride).
— Vervaardiging van artillerieprojectielen, en in het bijzonder pantser doorborende granaten voor marine-artillerie (1910).
— Vervaardiging van strekmetalen bergingsmiddelen die bestemd zijn om vloeibaar gemaakte gassen te bevatten.
— Vervaardiging van speciale smeedstukken en ander uitrustingsstukken voor motorvoertuigen.
—Vervaardiging van onderdelen voor de rijwielindustrie.
— Vervaardiging van geweerlopen (1911).
— Vervaardiging van ketels voor centrale verwarming.
H. Vigneron was een Frans bedrijf dat fietsen en naaimachines produceerde. Zijn werkplaatsen waren gevestigd op 104 en 106 rue Oberkampf in Parijs , winkels op 68 en 70 Boulevard Sebastopol te Parijs -Frankrijk.
Henri Vigneron was sinds 1855 fabrikant van naaimachines, een domein waarin hij een en mooie reputatie en ook talrijke Franse en internationale onderscheidingen verkreeg. Henry Vigneron was op twee manieren de opvolger van Seeling: hij kocht Seelings winkel (exclusief dealer van Wheeler & Wilson in Frankrijk) en trouwde met zijn weduwe. Hij verkocht Wheeler & Wilson-machines. Toen ze hem geen machines meer leverden, daagde hij hen voor de rechter, eiste schadevergoeding en kreeg zijn zin. Met dit geld richtte hij zijn Vigneron-fabriek op, die was gevestigd aan de rue de la Folie-Régnault 50 in Parijs.
Met de hulp van het van succes verhuisde hij in 1883 naar een prachtig adres in Parijs aan de Boulevard Sebastopol. In 1883 verlieten dagelijks meer dan 25 naaimachines de fabriek. In 1883-84 richtte hij de Compagnie Française des machines à coudre Vigneron op, die ook fietsen zou produceren. Voor zover we weten, werd zijn bedrijf in 1890 in twee bedrijven gesplitst. Eén produceerde naaimachines met de nieuwe eigenaar, Rochet. Rochet verhuisde naar Montluçon, waar het bedrijf in 1899 sloot.
Rond 1890, gebruikmakend van de dynamiek van de nieuwe bloeiende markt voor vélocipèdes, lanceerde hij zich onder zijn eigen naam in de productie en verkoop van fietsen.
Vigneron was een vlotte prater, tussen 1892 en 1900 promootte hij intens zijn rijwielen, dat deed hij door deel te nemen aan de meest prominente rijwielhappenings: zoals Antwerpen in 1894, Rouen in 1895, enz. Hij ging om met alle leidersfiguren in de fietssector. Hij ontwierp differente kleurrijke affiches en was aanzienlijk aanwezig in alle media die ertoe deden. Hij bedacht een kwaliteitslabel duurzamer dan een wapenschild, dat merkplaatje moesten zijn rijwielen identificeren als een van de Franse voorlopers en het moest vooral helpen concurreren met de Amerikaanse leider Pope Columbia.
Rond 1896 droeg H. Vigneron de teugels van zijn bedrijf over aan twee opvolgers.
Rond 1910 was de activiteit van de fietsen minder belangrijk, minder winstgevend en dat zou zich voortzetten in de jaren 1920 en daarna zelfs verdwijnen in de jaren '30. De naaimachines daarentegen, van het "meer dan honderd jaar oude merk", waren na 1950 nog steeds te koop in Parijs (kort na de Tweede Wereldoorlog introduceerde Rocher de Cenon Vigneron naaimachines).
Ik ben Delameilleure Philippe
Ik ben een man en woon in Preshoekstraat 145 - 8510 Marke - België (België) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 27/09/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wielrennen - Verzamelen van fietsmerkenplaatjes (balhoofdplaatjes) .
Ik ben Delameilleure Philippe
