Een balhoofdplaatje is een logo van de fabrikant of het merk dat is aangebracht op de balhoofdbuis van een fietsframe. Balhoofdplaatjes werden al eind 19e eeuw toegepast en waren vaak gemaakt van metaal. Ter bevestiging aan de balhoofdbuis kunnen daarin nagels of schroeven zijn gebruikt. Bij moderne(re) fietsen kunnen tevens, al dan niet met lijm, balhoofdplaatjes van kunststof zijn aangebracht. Ook kan een balhoofdbuis voorzien zijn van een transfer/sticker.
Elk goed verhaal begint met een idee. In 1974 kwam Skip Hess met een gegoten magnesiumwiel dat duurzaam genoeg was voor BMX-rijden: het beroemde Motomag-wiel. Vijftig jaar later is Mongoose een wereldwijd erkend merk dat is gebouwd op innovatie. Het merk heeft een aantal van de meest invloedrijke BMX-fietsen in de industrie uitgebracht, van de Mongoose Motomag (jaren 70) en Supergoose (jaren 80), tot de Fuzz (jaren 90) en Title-serie (heden), en heeft een tal van rijders gesponsord, waaronder Jeff "Koz" Kosmala, Eric "Big Daddy" Rupe, Tim "Fuzzy" Hall, Craig Reynolds en huidige fabrieksrijder Payton "P-Nut" Ridenour.
In 1985 veroverde Mongoose de industrie met zijn eerste full-size, multi-speed mountainbike, de Mongoose ATB (All-Terrain Bicycle). Na jaren van hardtail-innovatie lanceerde het merk zijn eerste full suspension bike – de Amplifier – die een van de meest succesvolle mountainbikes aller tijden werd.
In 1986 lanceerde Mongoose de FS-1. Sindsdien staat freestyle BMX centraal in de productcollectie van het merk.
In 1986 bracht Mongoose zijn eerste freestyle scooter uit, de Miniscoot. Volgens de legende werd deze ontwikkeld als een manier om overtollige Moose Goose balhoofdbuizen te gebruiken. De vindingrijkheid wierp zijn vruchten af en er werden honderdduizenden Miniscoots verkocht. Tegenwoordig zet Mongoose zijn erfenis in deze categorie voort en biedt het rijders over de hele wereld een verscheidenheid aan freestyle scooteropties.
Union verkocht vanaf 1956 grote aantallen fietsen aan fietsenimporteur George J. Seedman uit New York. Seedman was daar in 1929 begonnen met de verkoop van auto-onderdelen. Zijn zaak groeide uit tot een keten onder de naam Times Square Stores (TSS). Na de oorlog breidde hij het assortiment uit en veranderde zijn winkels in grote discount-warenhuizen voor huishoudelijke benodigdheden. Midden de jaren’ 50 begon hij met de import van fietsen uit Nederland. In 1956 kocht Seedman 30.000 fietsen van Union en dat aantal steeg in de jaren daarna nog. Begin 1958 was Seedman in Nederland waar hij in een kranteninterview vertelde dat hij zo'n 75 procent van de Nederlandse fietsenexport naar de VS opnam en verwachtte om in dat jaar 50.000 fietsen af te nemen. Opvallend was dat hij in dit interview werd aangeduid als de directeur van de Union Cycle Company Ltd. Dat hij zijn fietsenimportbedrijf zo noemde deed vermoeden dat hij toen vrijwel exclusief zaken deed met Union.
Dit werd ook geaccentueerd door de Het merk dat Seedman gebruikte was Royce Union, de afkomst uit 'Holland' werd vermeld en het meest opvallende was het oprichtingsjaar: 1904. Seedman verwees dus naar Union met zijn ruim 40-jarige ervaring in plaats van Seedman's eigen jaar van oprichting te vermelden.
Zoals ook bij andere Nederlandse fabrikanten die toen fietsen naar Amerika leverden ging het meestal om eenvoudige, lichte - lees: gepluimde - sportfietsen en draaide het vooral om de lage prijs. Union verdiende er niet veel aan maar kon door deze extra verkoop de productieaantallen vanaf eind jaren 50 binnen enkele jaren verdubbelen. Dat maakte meer automatisering en daarmee een lagere kostprijs voor de hele productie mogelijk.
Maar de export was een instabiele commerce. Begin de jaren 60 droogde de verkoop van Union aan Seedman op, hoogstwaarschijnlijk omdat hij elders gunstigere bestellingen kon plaatsen. In 1968 kwam de Seedman International Corporation weer terug bij Union voor een levering van 30.000 fietsen, vooral de toen hippe 'hi-risers'. Een jaar later maakte het Limburgs Dagblad melding van de levering van liefst 60.000 Union-fietsen naar de VS en dat met het vooruitzicht op nog hogere aantallen in de toekomst. Daarmee was Union weer de grootste rijwielexporteur van Nederland.
Na een paar jaar was het met de grote export naar Amerika voor Union definitief gedaan en verschoof de focus meer naar Duitsland, dat al sinds midden jaren 60 steeds meer Nederlandse fietsen importeerde, al was dat op kleinere schaal dan de VS. Desondanks leverden de twee periodes van grote export naar de VS Union een hele andere plek binnen het landschap van Nederlandse fietsmerken op dan voorheen. Terwijl de meeste traditionele, grotere fietsfabrikanten in de jaren 60 moesten opgeven of door overnames groeiden, groeide Union op eigen kracht dusdanig dat het in de daaropvolgende decennia steevast de derde plaats innam achter Gazelle en Batavus.
Terug naar begin jaren 60. Seedman en zijn Times Square Stores hadden dus aanvankelijk sterk ingezet op Union als leverancier, maar verkochten de Hollandse fietsen nu steeds minder. In plaats daarvan keek Seedman naar het Oosten: hij begon fietsen uit Japan te importeren. Daarbij gebruikte hij hetzelfde merk Royce Union maar werd het land van herkomst wel netjes op het balhoofdplaatje vermeld. Dat geldt ook voor de fietsen die Seedman in de jaren daarna uit West-Duitsland en Engeland (Raleigh) importeerde. In de jaren 80 kwam er Taiwan als land van herkomst bij.
Daarbij werden in wezen steeds balhoofdplaatjes met hetzelfde basisontwerp maar met wisselende teksten gebruikt. Ook het merk Royce Union zelf was in deze reeks van variaties geen vast gegeven - er bestaan vergelijkbare merkplaatjes van Oxford en Savoy. Deze twee merken waren in Nederland door Union gedeponeerd, Savoy sinds december 1960 en Oxford zelfs al sinds 1909. Dat betekende echter niet dat een Oxford- of Savoy-fiets van Seedman bij Union gebouwd hoefde te zijn. En de Savoy-fietsen van Union werden niet alleen in Amerika maar ook in Nederland verkocht. Daarbij ging het weliswaar om fietsen met gewone Nederlandse in plaats van Amerikaanse afmontage, maar het balhoofdplaatje en de belettering waren wel 'in Seedman-stijl', dus Engelstalig met op het balhoofd de vaste kreten 'PRECISION ENGINEERED' en 'SAFETY TESTED'.
Het is lastig om een helder beeld te krijgen van wat Seedman wanneer waar vandaan kocht en hoe de relatie met Union precies uitzag. Vooral het gebruik van het merk Savoy is vreemd. Union begon in Nederland rond 1961 met eenvoudige 26"-sportfietsen met deze naam. Vanaf eind jaren 60 werd Savoy niet meer als zelfstandige merknaam gebruikt maar nog alleen als modelnaam onder het merk Union. Waarom in Nederland een fiets verkopen met de belettering van een exportfiets?
Zoals eerder gemeld eindigde de zakenrelatie tussen Seedman en Union in de jaren 70. Begin jaren 80 begon de TSS-winkelketen slechter te lopen. Vanaf 1987 ondernam Seedman - inmiddels 90 jaar oud - tevergeefs pogingen om de keten te verkopen. In december 1989 ging de zaak met 2.875 werknemers failliet, de winkels sloten. Seedman overleed in 1996, enkele maanden voor zijn honderdste verjaardag.
Het merk Royce Union werd door derden voortgezet. In 2023 was op de website royceunion.com te lezen: Founded in 1904 in Holland, Royce Union has always loved bikes and everything about them. While we are now headquartered in the United States, we take pride in our Dutch heritage.
Balhoofdplaatje van een Americafiets samengesteld met FAUBER fittings. Deze export fietsen werden over de hele wereld verkocht.
Over dit balhoofdplaatje schreef balhoofplaatjes-verzamelaar en kenner Gerrit Kan het volgende:
“Het America balhoofdplaatje werd regelmatig te koop aangeboden. Waarschijnlijk zijn ze destijds van de geïmporteerde fietsen afgehaald en kwam er dan een Nederlands balhoofdplaatje op die fiets. Toen ik de mijne kocht ben ik op t internet gaan zoeken en kwam in contact met iemand die zich bezighoudt met de geschiedenis van de fabriek Fauber die onderdelen maakte voor fietsen. Hij was erg verbaasd dat ik in Nederland zo’n balhoofdplaatje had gevonden. Hij was er in Amerika nog nooit een tegen gekomen, daar zijn ze dus heel erg zeldzaam Het kan zijn dat de plaatjes in Nederland bij A Alt uit leiden komen en dat die ze vervangen heeft voor een van zijn vele merknamen .”
Cavalier is een fiets die onder contract in Engeland is gemaakt voor een Amerikaans bedrijf. Cavalier kan dus het huismerk van Pep Boys zijn geweest voor hun fietsen uit Engeland in die periode.
De pioniersjaren van de Amerikaanse motorindustrie zijn slecht gedocumenteerd en onduidelijk, met ingewikkelde relaties tussen protagonisten, inclusief een vrije stroom van ideeën zowel over de Atlantische Oceaan als binnen de VS. De vaardigheden van een uitvinder, machinist, gieter, fietsenbouwer, racer, promotor, ondernemer en fabrikant waren zelden ondergebracht bij één persoon, en wisselende allianties waren de norm aan het begin van de eeuw tussen degenen met specifieke vaardigheden en degenen die ze nodig hadden. Het trekken van een duidelijke grens in de ontwikkeling van een merk - bijvoorbeeld Indian of Harley-Davidson - wordt altijd achterwaarts en achteraf gedaan, en laat vaak belangrijke delen van het verhaal weg ten gunste van een duidelijk verhaal.
De populaire geschiedenis heeft de iconische Indian Motocycle Company die in 1901 begon met het fortuinlijke partnerschap van Carl Oscar Hedstrom en George M. Hendee. In werkelijkheid zou het bedrijf dat de motorfiets produceerde pas in november 1923 zijn populaire naam aannemen. Daarvoor stond het bekend als Hendee Manufacturing Co. en was het eerste product een fiets. Toch begint het verhaal eigenlijk twee decennia eerder en weerspiegelt het de transitie die in Amerika plaatsvond toen fietsen in motorfietsen veranderden.
In 1879 importeerde Albert Pope 50 fietsen met een hoog wiel uit Engeland en drie jaar later had hij de Weed Sewing Machine Company overgenomen, de belangrijkste machinegereedschaps- en smeedfabriek in Amerika, om zijn Columbia-fietsen te produceren. In de jaren 1880 was er de eerste fietsrage, die de oprichting van lokale clubs, een nationale organisatie, langeafstandstouren en racewedstrijden omvatte. Met een pedaal-tot-wielverhouding van 1:1 en de diameter van het enorme voorwiel dat tot wel vijf voet reikte, vereisten deze fietsen met een hoog wiel atletische kracht en uithoudingsvermogen om op competitief niveau te kunnen opereren. Van 1882 tot 1886 was George Hendee de National Amateur High Wheel Champion en het snelheidsrecord dat hij in 1886 vestigde, zou pas in 1892 worden verbroken.
De tweede fietsrage in Amerika kwam na de komst van de veiligheids- of "gewone" fiets. De Overman Wheel Co. was de eerste die dit nieuwe ontwerp introduceerde, waarbij de twee wielen niet alleen kleiner waren, maar ook even groot, en de nieuwe crank en ketting zorgden voor efficiëntere - en snellere - voortstuwing. De gewone fiets vereiste geen atletische kracht om te rijden: dames en meer waardige heren konden nu respectvol genieten van fietsen. In 1897 zou de Amerikaanse industrie twee miljoen fietsen produceren, ofwel één voor elke 30 mensen in de VS, en wielrennen zou de populairste sport in Amerika worden met meer dan 600 professionele racers op het circuit. Een van hen was Carl Oscar Hedstrom.
In januari 1892 werd aangekondigd dat George M. Hendee de fietsenafdeling van de Hulbert Brothers-winkel beheerde, die King and Queen of Scorchers-fietsen verkocht. Hij was een racelegende en deed, hoewel hij zijn beste tijd gehad had, nog steeds mee aan wielerwedstrijden. In maart 1893 werd Hendee de agent van New England voor Rudge-, Sylph- en Overland-fietsen. In juli werd hem het presidentschap van Warwick Cycles aangeboden, maar hij weigerde. Dat jaar deed hij ook mee op de wielerpiste van Springfield als jurylid en tijdwaarnemer. Medio januari 1894 zeilde hij naar Engeland, waar hij blijkbaar afspraken maakte met leveranciers van fietsonderdelen. In december had hij zijn modellen van de Silver King voltooid en kondigde hij een afbetalingsprogramma aan dat op 1 januari 1895 zou beginnen. De eerste advertentie voor de Silver King-fiets verscheen in de uitgave van 4 januari van The Wheel. George Hendee maakte Silver King-fietsen op bestelling in zijn winkel in het Stacy-gebouw op 41-43 Taylor Street in Springfield, Massachusetts, met onderdelen die uit Engeland werden geïmporteerd. (Op dat moment werd de Duryea-auto geproduceerd op de derde verdieping van dit gebouw.) Op 23 november 1895 verkocht Hendee de helft van zijn belang aan Eddie Nelson, die het afgelopen jaar met hem had samengewerkt, en het bedrijf verwierf een lening van $ 10.000 van Nelsons schoonvader, de heer Holbrook. Hendee & Nelson Manufacturing Co. werd opgericht en de winkel werd uitgebreid tot 10.000 vierkante voet op twee verdiepingen op 478 Main Street.
In die tijd waren er twee Amerikaanse octrooibureaus, één voor fiets-gerelateerde uitvindingen en één voor alles anders. Tussen 1890 en 1896 was er meer dan $ 100 miljoen uitgegeven aan fietsen en werden er fortuinen verdiend met aandelenspeculatie van bestaande bedrijven; eind 1896 waren er 300 fiets producerende bedrijven in de VS. Houten wielerbanen met houten planken in het hele land organiseerden evenementen waar duizenden toeschouwers aanwezig waren. Fietsers maakten ook toertochten en spoorwegen adverteerden populaire bestemmingen voor wielertoeristen. De League of American Wheelmen (LAW) had meer dan 100.000 leden en lobbyde actief bij het Congres om de Good Roads Movement te steunen.
In maart 1897 werd een juridische mededeling gepubliceerd in The Wheel: "The Hendee & Nelson Mfg. Co., 478 Main St, Springfield, Mass. zal hierna bekend staan als EH Nelson & Co. De heer Hendee zou meer tijd besteden aan de fabriek op Taylor Street." Op 18 augustus werd er door de rechtbank beslag gelegd en werden alle activa van het bedrijf in beslag genomen: de maand daarop vroeg Hendee & Nelson Mfg. Het faillissement aan. Zoals zoveel andere fietsbedrijven ging het failliet omdat de markt overspoeld werd met overproductie en de moordende concurrentie die de verkoopprijzen tot op het bot had verlaagd. George Hendee had echter een uitgebreid familie-, bedrijfs- en industrieel netwerk. Hij verwierf de gereedschappen en inventaris van zijn voormalige bedrijf op een veiling, haalde $ 5.000 op en richtte in januari 1898 de Hendee Manufacturing Company op. Zijn nieuwe lijn fietsen heette Indian.
George Hendee verkocht 4.000 fietsen per jaar, met onderdelen die uit Engeland werden geïmporteerd en verkocht zijn product voor minder dan de helft van de prijs van zijn concurrenten. De fietsenindustrie zat echter in ernstige problemen. Albert Pope was erin geslaagd om 73 verschillende fabrikanten te consolideren in een trust genaamd de American Bicycle Company, terwijl talloze anderen, waaronder Worcester Cycle Mfg., failliet gingen of gedwongen werden om te reorganiseren.
Hendee was een scherpzinnige zakenman en wist ongetwijfeld wie wat deed en waar de industrie naartoe ging.
Indian werd dus in 1897 opgericht als de Hendee Manufacturing Company door George M. Hendee, om fietsen te produceren. Deze werden aanvankelijk gemerkt als "Silver King" en "Silver Queen" merken, maar de naam "American Indian", snel afgekort tot gewoon "Indian", werd vanaf 1898 door Hendee aangenomen omdat het een betere productherkenning op exportmarkten gaf. Oscar Hedstrom sloot zich in 1900 aan. Zowel Hendee als Hedstrom waren voormalige wielrenners en fabrikanten, en na het bouwen van drie prototypes in Middletown, Connecticut , werkten ze samen om een motorfiets te produceren met een 1,75 pk, eencilindermotor in Hendee's geboorteplaats Springfield. De motorfiets was succesvol en de verkoop steeg dramatisch gedurende het volgende decennium.
Oorspronkelijk werden de Indian tweewielers geproduceerd, van 1901 tot 1953, in Springfield (Massachusetts - Verenigde Staten) onder de naam Hendee Manufacturing Company, maar de naam werd in 1923 veranderd in Indian Motocycle Company.
“Ik realiseerde me dat we met de naam Indian een winnaar voor fietsen hadden. Toen de motorfiets een jaar of zo later op de markt kwam, was het gewoonweg onmogelijk om hem iets anders dan Indian te noemen. De naam paste nog beter bij de motorfiets dan bij de fiets, en voordat er veel manen waren verstreken, had de nieuwe krijger de Old Chief van de Wigwam afgezet.”—George Hendee, toespraak voor de Springfield Rotary Club in 1931
Van 1908 tot 1962 verkocht Sears, Roebuck & Company een grote verscheidenheid aan sportartikelen en recreatieve uitrusting, waaronder fietsen , golfclubs , geweren , jachtgeweren en revolvers onder de merknaam " JC Higgins ". Deze producten waren goed gemaakt en waren populair bij de historische kern van het bedrijf, bestaande uit consumenten uit de plattelands- en arbeidersklasse. Het merk JC Higgins voor sportartikelen van Sears werd vervangen door het merk Ted Williams. Veel van de duurzamere JC Higgins-producten zijn nog steeds verkrijgbaar als tweedehandsartikelen.
De merknaam, JC Higgins, was gebaseerd op een echte persoon, John Higgins, een medewerker van Sears. Hij verhuisde in zijn late tienerjaren vanuit zijn geboorteland Ierland naar de Verenigde Staten en begon er in 1898 voor Sears te werken. Hij werkte zijn hele loopbaan bij Sears en was een tijdje vicepresident van het bedrijf. Hij werd eigenlijk geboren zonder tweede naam, maar de Sears Co. presenteerde het idee om hun sportieve goede lijn met zijn naam te labelen en vond het representatiever door het merk te bestempelen als JC Higgins. Hij werkte als hoofdboekhouder bij het bedrijf en dat tot aan zijn pensionering in 1930. Higgins stierf in 1950. Zijn expertise op het gebied van sportartikelen of sport is onbekend.
De JC Higgins-fiets is een van de belangrijkste en bekendste producten van JC Higgins, een beroemde merknaam die wordt gebruikt door Sears Roebuck and Co , een keten van warenhuizen gevestigd in Amerika. De productie van de JC Higgins-fiets begon na de Tweede Wereldoorlog en er werden in die tijd verschillende modellen geproduceerd. Bovendien waren alle Higgins-fietsen gemaakt van puur Amerikaans staal, en dat is de reden waarom ze zo lang meegaan. De jaren tussen 1950 en 1960 worden beschouwd als het midden tijdperk van de JC Higgins-fietsen. Gedurende deze tijd werden verschillende JC Higgins-fietsmodellen vervaardigd met een aantal nieuwe en verbeterde kenmerken.
Een deel van de fietsen werden gemaakt in de U.S.A., maar er waren ook JC Higgins Europeon Bikes, dit waren uitbestede fietsen gemaakt in Europa, o.a. in Nederland (Holland), Engeland en Oostenrijk.
De jaren zestig waren het laatste tijdperk van de JC Higgins-fiets. Gedurende deze jaren was er een hevige concurrentie tussen de verschillende makers .
Thunder Jet werd gemaakt door de Chain Bike Corp van Rockaway Beach NY. USA.
Ross Bicycles Inc. werd in 1940 opgericht door Albert Ross als Ross Galvanizing Works, hun werk bestond er toen in van vervaardigen en verzinken van pijpen en pijpfittingen voor de hekwerkindustrie en later, tijdens de Tweede Wereldoorlog, gegalvaniseerde stalen onderdelen voor militaire schepen.
Na de Tweede Wereldoorlog werd het in 1946 opgericht als de Chain Bike Corp. (Ross CBC). Het merk Ross produceerde tussen 1946 en 1988 meer dan 15 miljoen fietsen.
Het bedrijf begon in Williamsburg, New York, en verhuisde later het hoofdkantoor en de productie naar Rockaway Beach, Queens NY. De Ross CBC-fabriek bevond zich op 350 Beach 79th Street in Rockaway Beach, Queens NY. In 1965 sloot Ross zich aan bij de muscle bike-rage met modellen zoals de Marlin de Barracuda en het Barracuda Beast. Ross bleef fietsen produceren in Rockaway Beach tot 1973, toen verhuisden ze de productie naar Allentown, PA. Het hoofdkantoor bleef in Rockaway toen de productie verplaatst werd naar Allentown, Pennsylvania. Sherwood Ross heeft toen, tegen het advies van zijn vice-president Randy Ross, de fabriek in Allentown opnieuw ingericht en geëxperimenteerd met overheidscontracten die niets met het produceren van fietsen te maken hadden. In 1986 verhuisde Randy Ross de productie van de Ross-fietsen naar Taiwan, maar ging in 1988 failliet. Ross Bicycles werd op 31 juli 2017 opnieuw opgericht door Shaun Ross, de huidige CEO van Ross Bicycles.
Het lijkt erop dat de zaken in 1977 niet zo goed gingen voor Raleigh USA. Ze hebben toen het aantal Raleigh-modellen flink teruggebracht en de lijn uitgebreid met een aantal onopvallende Japanse importmodellen met het Rampar-logo. In 1978 kwam de Rampar in vier modellen, R-1 was het topmodel van de Rampar-lijn, er was een R-2, R-4 en de R-1027, die was het goedkoopste model van de lijn. Raleigh kwam met de Rampar-lijn om te concurreren met goedkopere fietsen.
De naam Rampar werd voorheen alleen gebruikt voor onderdelen en accessoires. Het komt van " RA leigh of AM erica PAR ts"
Ook in Nederland werden fietsen gemaakt die een PIERCE-ARROW merkplaatje kregen, deze fietsen werden in de jaren 1950-1960 gemaakt voor o.a. de Amerikaanse markt.
Tijdens de Burgeroorlog begon George Pierce zijn carrière in de productie van huishoudelijke artikelen, waaronder ijskasten, vogelkooien en badkuipen. Nadat hij bij verschillende bedrijven was aangesloten, richtte hij in 1878 zijn eigen bedrijf op, de George N. Pierce Company. In eerste instantie volgde het nieuwe bedrijf de productlijn van eerdere bedrijven. Toen de fietsrage eind negentiende eeuw het land trof, ontdekte Pierce dat de ervaring die hij had opgedaan met het maken van draadproducten, zoals hun vogelkooien, gemakkelijk kon worden overgedragen op de productie van fietsen. Hoge kwaliteitsnormen en een aantrekkelijke prijs maakten Pierce-fietsen zeer gewild.
De George N. Pierce Company betrad de transportsector in 1891 met de introductie van hun eerste fietsencatalogus. Naarmate de jaren 1890 vorderden, veranderde de fiets van een curiositeit van de rijken in een handelswaar voor de massa. Tegen het einde van de jaren 1890 werd de fiets steeds complexer, omdat er innovatieve functies werden geïntroduceerd om de hongerige markt tevreden te stellen. Hoewel sommige van de belangrijkste innovaties, zoals het kettingloze, kussenframe en de terugtraprem, door de hele industrie werden gedeeld, lijken andere, zoals de verende vork, afkomstig te zijn van Pierce.
De succesvolle integratie van deze verbeteringen en aandacht voor detail hielpen Pierce te vestigen als een van de meest gerespecteerde namen in de industrie. De fietsen waren niet goedkoop en varieerden in 1901 in prijs van $ 40 voor het standaardmodel tot $ 80 voor de kettingloze met optionele terugtraprem.
Hieronder vindt u een kort overzicht van de belangrijkste innovaties en hun eerste verschijning op Pierce-fietsen:
Kussenframe uit 1898
1899 Spantangbinders voor zadel en stuur
1898 Terugtraprem
1900 Kettingloos
1902 Voorvork met veer
Toen het bedrijf in 1906 splitste, werd de Pierce Cycle Company opgericht en veranderde het naamplaatje dienovereenkomstig. Deze modellen werden met weinig verandering voortgezet tot de ontbinding van het bedrijf in 1918. De fietsproductie nam in die periode af vanwege de populariteit van auto's en de focus op de productie van motorfietsen. In 1918 kocht de Emblem Manufacturing Company de activa van Pierce en herzag het naamplaatje opnieuw om de verandering van Buffalo, New York naar Angola, New York weer te geven en produceerde fietsen onder de naam Pierce tot 1940.
PRETENDENT VAN PIERCE-ARROW FIETSEN...
Er waren minstens een half dozijn verschillende fietsseries die we hebben kunnen opsporen die onder de naam "Pierce-Arrow" zijn gemaakt. Er zijn lichtgewichtfietsen met 10 versnellingen, lichtgewichten met 3 versnellingen en zelfs vouwfietsen, bijna allemaal geïmporteerd, met uitzondering van een op Ross gebaseerde lijn en een op Snyder/Rollfast gebaseerde lijn. Ze duiken de hele tijd op eBay op, vaak met een aantal zeer fantasievolle verhalen. GEEN van deze werd gemaakt door de oorspronkelijke George N. Pierce Company, de Pierce Cycle Company, noch zijn opvolger, Emblem Manufacturing in Angola, NY. Geen van de voorbeelden die we hebben gevonden - ondanks verhalen op internet en veilinghuizen die het tegendeel beweren - was erg oud, noch waren ze gemaakt door de oorspronkelijke bedrijven die waren opgericht door George N. Pierce of het opvolger bedrijf. De meeste zijn zelfs nooit in de VS gemaakt. De meeste - misschien wel alle - die we hebben gevonden, lijken een huismerk te zijn van een oude fietsenwinkel in de staat New York. We wachten nog steeds op feitelijke informatie die het tegendeel beweert... Maar na 40+ jaar zoeken is er nog niets komen opdagen!
Op een gegeven moment in de late jaren 1950 / vroege jaren 1960 importeerde een New Yorkse distributeur / detailhandelaar een lijn van in het buitenland gemaakte lichtgewicht fietsen met meerdere versnellingen en noemde ze "Pierce-Arrow". Je kon zien dat de branding overboord ging met al het mogelijke Schaling van de naam, "Pierce-Arrow" in grote afbeeldingen en een geperste headbadge (balhoofdplaatje).
Deze zelfde headbadge is op internet geïllustreerd - als zogenaamd "bewijs" van een "originele Pierce-Arrow fiets gemaakt door George N. Pierce." Maar in feite is het nep en komt het eigenlijk van de geïmporteerde lichtgewicht PRETENDER "Pierce-Arrow" fiets.
In de jaren 1960, vermoeden we dat dezelfde New Yorkse groothandelaar of detailhandelaar de Chain Bike Corporation (makers van het beroemde merk Ross) een lijn van hun Ross-fietsen heeft laten badgen ... weer als "Pierce-Arrow" fietsen. Nu, mensen... je denkt toch niet ECHT dat George N. Pierce op de een of andere manier iets te maken had met deze door Ross gebouwde fiets uit de jaren 1960...
De Schwinn Bicycle Company is een Amerikaans bedrijf dat fietsen ontwikkelt, produceert en op de markt brengt onder de gelijknamige merknaam. Het bedrijf werd in 1895 in Chicago opgericht door Ignaz Schwinn (1860-1948). en werd de dominante fabrikant van Amerikaanse fietsen. Schwinn ging in 1992 voor het eerst failliet en werd geherstructureerd. In 2001 ging Schwinn opnieuw failliet en werd het gekocht door Pacific Cycle , dat nu eigendom is van het Nederlandse conglomeraat Pon Holdings .
Schwinn-fietsen hebben een blijvende indruk achtergelaten op de Amerikaanse wielergeschiedenis, door hun rol als louter vervoermiddel te overstijgen en een symbool van vrijheid, avontuur en nostalgie te worden. Schwinn werd in 1895 in Chicago opgericht en groeide snel uit tot een dominante kracht in de fietsindustrie, die fietsers boeide met innovatieve ontwerpen, vakmanschap van hoge kwaliteit en een diepgaand begrip van de Amerikaanse cultuur. Vanaf de begindagen van de productie van "World Bicycles" tot de iconische modellen zoals de Sting-Ray en Varsity, heeft Schwinn voortdurend de grenzen van fietsontwerp verlegd en een onuitwisbare indruk achtergelaten op de manier waarop Amerikanen fietsen rijden en waarnemen.
Het verhaal van Schwinn begint bij Ignaz Schwinn, een in Duitsland geboren werktuigbouwkundig ingenieur die in 1891 naar de Verenigde Staten emigreerde. Met een passie voor fietsen en een scherp oog voor innovatie, maakte Schwinn snel naam in de opkomende Amerikaanse fietsindustrie. Zijn expertise in design en engineering legde de basis voor de reputatie van het merk Schwinn op het gebied van kwaliteit en vakmanschap.
In 1895 ging Ignaz Schwinn een partnerschap aan met Adolph Arnold, een succesvolle vleesverpakker, om Arnold, Schwinn & Company in Chicago op te richten. De eerste focus van het bedrijf lag op het produceren van fietsen voor de snelgroeiende Amerikaanse markt, die destijds een fietsrage doormaakte. De ontwerpen van Schwinn kregen al snel erkenning vanwege hun kwaliteit en prestaties, wat het bedrijf naar een vroeg succes stuwde.
De eerste modellen van Schwinn, zoals de World Bicycle, lieten de toewijding van het bedrijf aan innovatie en kwaliteit zien. Deze fietsen hadden geavanceerde functies zoals interne naafversnellingen, terugtrapremmen en een duurzame constructie, waardoor ze zich onderscheidden van de concurrentie. Schwinns meedogenloze streven naar verbetering leidde tot een reeks baanbrekende innovaties, waaronder de introductie van de ballonband in de jaren 30, die het comfort en de prestaties van de fiets revolutioneerde.
De Excelsior, geïntroduceerd in het begin van de jaren 1900, werd Schwinns eerste grote commerciële succes. Dit model, met zijn kenmerkende verende voorvork en elegante design, werd snel populair onder rijders van alle leeftijden. Het succes van de Excelsior verstevigde Schwinns reputatie als toonaangevende fietsfabrikant en maakte de weg vrij voor toekomstige innovaties.
De Grote Depressie en de Tweede Wereldoorlog vormden grote uitdagingen voor Schwinn en de hele fietsindustrie. Ondanks deze obstakels wist Schwinn te overleven en zelfs te floreren door zijn productie aan te passen aan de behoeften van de oorlogsinspanning. De expertise van het bedrijf op het gebied van productie en engineering bleek van onschatbare waarde in deze periode, en Schwinn kwam sterker en veerkrachtiger dan ooit uit de oorlog.
In de jaren na de oorlog herkende Schwinn de groeiende vraag naar fietsen als een manier van vrije tijd en recreatie. Het bedrijf breidde zijn productlijn uit met modellen die speciaal ontworpen waren voor casual rijden, toeren en racen. Schwinns marketinginspanningen, die de nadruk legden op de vreugde en vrijheid van fietsen, hielpen om fietsen te populariseren als een vorm van vrijetijdsbesteding en voedden een explosie in de verkoop van fietsen.
Gedurende de beginjaren heeft Schwinn een reputatie opgebouwd voor het produceren van hoogwaardige fietsen met nauwgezette aandacht voor details. De toewijding van het bedrijf aan het gebruik van de beste materialen en het inhuren van bekwame ambachtslieden, zorgde ervoor dat elke Schwinn-fiets gebouwd was om lang mee te gaan. Deze toewijding aan kwaliteit leverde Schwinn een trouwe aanhang op onder rijders die duurzaamheid, prestaties en stijl waardeerden.
De fietsrage van de jaren 50 en 60. Het naoorlogse tijdperk luidde een periode van ongekende welvaart en vrije tijd in, wat leidde tot een landelijke fietsgekte. Amerikanen, jong en oud, omarmden fietsen als een manier van recreatie, lichaamsbeweging en vervoer. Schwinn, met zijn reputatie voor kwaliteit en innovatie, was perfect gepositioneerd om te profiteren van deze stijgende vraag. De modellen van het bedrijf, variërend van klassieke cruisers tot sportieve racefietsen, werden synoniem met de zorgeloze geest van die tijd. Schwinns naoorlogse line-up bevatte een reeks iconische modellen die de verbeelding van rijders prikkelden en een onuitwisbare indruk op het fietsontwerp achterlieten. De Phantom, met zijn strakke lijnen en chromen accenten, straalde een sfeer van verfijning en avontuur uit. De Sting-Ray, met zijn bananenzadel, hoge stuur en gladde achterband, werd een cultureel fenomeen en symboliseerde de rebelse geest van de jeugd. De Varsity, een veelzijdig en duurzaam model, werd een favoriet onder studenten en pendelaars.
Schwinns marketingvaardigheden speelden een cruciale rol in het succes tijdens de naoorlogse bloeiperiode. De reclamecampagnes van het bedrijf waren innovatief en boeiend, met levendige beelden, pakkende slogans en aanbevelingen van beroemdheden. Schwinn schakelde populaire figuren in zoals Roy Rogers, Elvis Presley en The Beach Boys om zijn fietsen te promoten, wat een gevoel van opwinding en aspiratie rond het merk creëerde. In de jaren 60 had Schwinn zichzelf gevestigd als de onbetwiste leider op de Amerikaanse fietsenmarkt. Het uitgebreide dealernetwerk, de sterke merkherkenning en de diverse productlijn van het bedrijf zorgden ervoor dat het een aanzienlijk deel van de markt kon veroveren. Schwinn-fietsen werden een vast onderdeel van Amerikaanse huishoudens en de invloed van het bedrijf reikte verder dan de fietsindustrie, vormde de populaire cultuur en inspireerde generaties fietsers. De Schwinn Sting-Ray, geïntroduceerd in 1963, werd snel een cultureel fenomeen. Het unieke ontwerp, geïnspireerd door de esthetiek van motorfietsen, sprak jonge rijders aan die op zoek waren naar een stijlvolle en opwindende manier om zichzelf uit te drukken. De populariteit van de Sting-Ray steeg enorm, aangewakkerd door een combinatie van slimme marketing, aanbevelingen van beroemdheden en zijn onmiskenbare coole factor. De invloed van de Sting-Ray reikte verder dan de wielerwereld en inspireerde trends in mode, muziek en populaire cultuur.
Naarmate Schwinn's populariteit groeide, groeide ook de productlijn. Het bedrijf breidde zich uit van zijn traditionele aanbod en koersfietsen naar modellen die waren ontworpen voor specifieke doeleinden en demografieën. Schwinn introduceerde fietsen voor kinderen, vrouwen en koersliefhebbers, die inspeelden op een breed scala aan behoeften en voorkeuren. Deze diversificatie van zijn productlijn stelde Schwinn in staat om zijn dominantie in de markt te behouden en een breder publiek aan te spreken.
Met de opkomst van het mountainbiken en BMX markeerden de jaren 70 en 80 een significante verschuiving in het wielerlandschap. Deze nieuwe disciplines, gekenmerkt door hun off-road capaciteiten en adrenaline-aangedreven stunts, werden snel populair onder jonge rijders die op zoek waren naar avontuur en opwinding. Schwinn, dat het potentieel van deze groeiende trends herkende, paste zijn productlijn en marketingstrategieën aan om tegemoet te komen aan de veranderende eisen van de markt. Schwinn reageerde op de opkomst van mountainbiken en BMX door een serie innovatieve modellen te introduceren die speciaal voor deze disciplines waren ontworpen.
Terwijl Schwinn zich aanpaste aan nieuwe trends, kreeg het te maken met toenemende concurrentie van buitenlandse fietsfabrikanten, met name die uit Japan en Taiwan. Deze bedrijven boden goedkopere alternatieven met vergelijkbare kwaliteit aan, wat druk zette op Schwinns marktaandeel en winstgevendheid. Schwinn had moeite om te concurreren op prijs, omdat de productiekosten hoger waren vanwege de toewijding van het gebruik van in Amerika gemaakte componenten en arbeid.
In een poging om zijn productlijn te diversifiëren en in te spelen op de groeiende fitnessmarkt, introduceerde Schwinn eind jaren 70 de Airdyne hometrainer. De Airdyne, met zijn unieke ventilator-gebaseerde weerstandssysteem en full-body workout-mogelijkheden, werd al snel een populaire keuze voor thuisfitnessliefhebbers en professionele atleten. Het succes van de Airdyne toonde Schwinns vermogen om verder te innoveren dan traditionele fietsen aan, en in te spelen op de veranderende behoeften van consumenten. Ondanks de uitdagingen van buitenlandse concurrentie, bleef Schwinn innoveren in design en technologie.
In de jaren 70 en 80 was er sprake van een aanzienlijke daling in de Amerikaanse productie, wat gevolgen had voor alle sectoren, waaronder de productie van fietsen. Factoren zoals stijgende arbeidskosten, strengere milieuregels en toegenomen concurrentie van buitenlandse fabrikanten droegen bij aan deze daling. Voor Schwinn betekende dit hogere productiekosten en een verminderde concurrentiekracht op de wereldmarkt. Toen de Amerikaanse productie afnam, kregen buitenlandse fietsmerken, met name die uit Japan en Taiwan, voet aan de grond op de Amerikaanse markt. Deze merken boden goedkopere fietsen met vergelijkbare kwaliteit, wat aantrekkelijk was voor prijsbewuste consumenten. Schwinn, met zijn toewijding aan in Amerika gemaakte componenten en hogere arbeidskosten, had moeite om te concurreren op prijs, wat leidde tot een daling van het marktaandeel.
De BMX-rage van eind jaren 70 en begin jaren 80 bood Schwinn een belangrijke kans om een nieuwe generatie rijders te strikken. Schwinns eerste reactie op de BMX-trend was echter traag en aarzelend. Tegen de tijd dat Schwinn zijn eigen lijn BMX-fietsen introduceerde, was de markt verzadigd met concurrenten, waardoor het voor het bedrijf moeilijk was om voet aan de grond te krijgen.
Interne uitdagingen verergerden Schwinns problemen in deze periode nog verder. De winstgevendheid van het bedrijf daalde en het had moeite om te investeren in nieuwe productontwikkeling en marketinginspanningen.
In 1992 werd Schwinn, geconfronteerd met toenemende financiële druk, verkocht aan een groep investeerders. De nieuwe eigenaren voerden een reeks kostenbesparende maatregelen door, waaronder het verplaatsen van de productie naar het buitenland en het sluiten van verschillende binnenlandse fabrieken. Deze veranderingen hielpen Schwinns financiën op de korte termijn te stabiliseren, maar ondermijnden de reputatie van het bedrijf voor Amerikaanse kwaliteit en vakmanschap verder. Onder nieuw eigenaarschap probeerde Schwinn het merk nieuw leven in te blazen door nieuwe modellen te introduceren, uit te breiden naar nieuwe markten en samen te werken met andere bedrijven. Het bedrijf lanceerde een lijn elektrische fietsen, gericht op de groeiende vraag naar milieuvriendelijk vervoer. Schwinn ging ook een partnerschap aan met retailers als Walmart en Target om zijn distributienetwerk uit te breiden en een breder publiek te bereiken. Deze inspanningen waren echter niet genoeg om Schwinns oude glorie volledig te herstellen.
Vintage Schwinn-fietsen zijn zeer gewilde verzamelobjecten geworden, gekoesterd door liefhebbers en verzamelaars.
Na een reeks eigendomswisselingen en financiële uitdagingen heeft het merk Schwinn een nieuw thuis gevonden onder de Pacific Cycle Group, een dochteronderneming van Dorel Industries. Het bedrijf blijft een breed scala aan fietsen produceren, van cruisers en forenzenfietsen tot mountainbikes en elektrische fietsen. Hoewel de productie van Schwinn grotendeels naar het buitenland is verplaatst, blijft het bedrijf toegewijd aan innovatie en kwaliteit, waarbij het inspiratie haalt uit zijn rijke erfgoed en tegelijkertijd nieuwe technologieën en trends omarmt. Ondanks de uitdagingen waarmee het merk in de loop der jaren te maken heeft gehad, blijven Schwinn-fietsen wijdverbreid populair. De sterke naamsbekendheid, nostalgische aantrekkingskracht en reputatie voor duurzaamheid van het merk hebben ervoor gezorgd dat het nog steeds relevant is op de markt. Schwinn-fietsen zijn te vinden in fietsenwinkels, sportwinkels en online retailers in het hele land, en voorzien in de behoeften van een breed scala aan rijders en behoeften. Nu Schwinn een nieuw tijdperk ingaat onder Pacific Cycle, is het merk klaar voor verdere groei en innovatie. Het bedrijf onderzoekt nieuwe technologieën, zoals elektrische fietsen en connected fitnessoplossingen, om te voldoen aan de veranderende behoeften van moderne fietsers. Schwinn investeert ook in duurzaamheidsinitiatieven, met als doel de impact op het milieu te verminderen en verantwoorde productiepraktijken te promoten. Met een rijke geschiedenis en een toewijding aan innovatie, is Schwinn goed gepositioneerd om de komende jaren een leidende kracht in de fietsindustrie te blijven.
Schwinns bijdrage aan het Amerikaanse wielrennen reikt veel verder dan alleen de fietsen.
Ik ben Delameilleure Philippe
Ik ben een man en woon in Preshoekstraat 145 - 8510 Marke - België (België) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 27/09/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wielrennen - Verzamelen van fietsmerkenplaatjes (balhoofdplaatjes) .
Ik ben Delameilleure Philippe
