Een balhoofdplaatje is een logo van de fabrikant of het merk dat is aangebracht op de balhoofdbuis van een fietsframe. Balhoofdplaatjes werden al eind 19e eeuw toegepast en waren vaak gemaakt van metaal. Ter bevestiging aan de balhoofdbuis kunnen daarin nagels of schroeven zijn gebruikt. Bij moderne(re) fietsen kunnen tevens, al dan niet met lijm, balhoofdplaatjes van kunststof zijn aangebracht. Ook kan een balhoofdbuis voorzien zijn van een transfer/sticker.
M. Kint – Marcel Kint- Zwevegem later Kortrijk -- België
Marcel Kint - Zwevegem, 20 september 1914 - Kortrijk, 23 maart 2002
Als wereldberoemd wielrenner startte Marcel Kint in 1950 zijn eigen fietsenwinkel boven het café ‘Valkenburg’ in Zwevegem. Overdag fietsenmaker en ‘s avonds caféuitbater. Na een paar jaar was een verhuis noodzakelijk. Marcel had heel wat naam en faam verworven als fietsenbouwer. Niet alleen te danken aan zijn 'statuut' als ex-profwielrenner en wereldkampioen, maar ook aan de degelijke kwaliteit en graad van afwerking van zijn fietsen. Een groter pand werd gezocht en gevonden in Kortrijk. In 1954 ontstond de firma M.Kint, een groothandel in M. Kint fietsen en fietsonderdelen (fietsenkint.be). En nu, 60 jaar later, is de groothandel er nog steeds en op dezelfde plaats. Marniek Kint en Lien Baguet, zijn trots de 3de generatie te mogen zijn. Nog steeds worden fietsen door hen geassembleerd. Met veel passie en kennis wordt de Marcel Kint fiets door hen vervaardigd.
Marcel Kint was een groot Belgisch wielrenner die vele belangrijke wedstrijden won: Parijs-Roubaix, Gent-Wevelgem, Omloop van België, Waalse Pijl, Ronde van Vlaanderen (onafhankelijken), Belgisch Kampioen, verschillende keren ritwinnaar in de Tour de France en ook gele truidrager,... en nog tal van andere wedstrijden. Zijn bijnaam luidde "De Zwarte Arend", die kreeg hij van een wielerverslaggever van de krant 'Les Sports'. Hij kreeg die alias omwille van de macht die hij uitstraalde tijdens de koers, door zijn favoriete zwarte trui en zijn scherpe neus en gelaatstrekken. Tussen 1934 en 1951 won hij meer dan 120 keer, het hoogtepunt was het wereldkampioenschap van 1938 te Valkenburg (NL). Kint werd - ongewild - de langst regerende wereldkampioen wielrennen want na zijn overwinning op het WK in 1938 in Valkenburg werd, vanwege de Tweede Wereldoorlog, jarenlang geen nieuw wereldkampioenschap meer betwist.
LA COURONNE ACC --- Carlier A ---- Kortrijk/Courtrai ( 1935-'36 ) – België
La Couronne.
In de Kortrijkse Meersstraat (vroeger Meerschstraat of Rue de la Prairie) was op het nr. 12 van 1914 tot 1970 de firma La Couronne van Albert Carlier gevestigd, daar werden de fietsen en de bakfietsen La Couronne vervaardigd. Carlier was ook invoerder van het driewielig bedrijfsvoertuig van de Britse Reliant Motor Company. Op 1 januari 1935 voltooide de Britse firma een driewielig bedrijfsvoertuig dat werd aangedreven door een 600cc eencilinder JAP-motorfietsmotor. In werkelijkheid leek dit vreemde voertuig meer op een motorfiets die was versmolten met de achterkant van een auto. Reliant stopte begin 1940 met de productie van voertuigen en stortte zich vervolgens op de oorlogsinspanningen.
Balhoofdplaatje van fietsenfabrikant La Couronne uit Kortrijk. Het koperen plaatje heeft bovenaan een kroon met lichtblauwe accenten. Het plaatje is verder verdeeld in drie tekstkaders. Bovenaan staat opschrift ‘LA’ in donkerblauwe letters op een lichtblauwe achtergrond. Centraal is er een wit tekstkader met deel van de merknaam ‘COURONNE’ in donkerblauwe letters. Hier onder staat het opschrift ‘ACC’ in witte letters op een donkerblauwe achtergrond. Het opschrift wordt geflankeerd door een lichtblauwe lijn. Links en rechts van dit kader staan vleugels, met er boven elk vijf horizontale streepjes. Onder de vleugels staat een bol.
VICI Ccycles --Delebecque Fréres ------ 27 Chaussée du Gand --Courtrai – Belgique
In 1958 namen vader en zoon Hallaert uit Gullegem de machines en inboedel van het stopgezette Kortrijkse fietsmerk Vici – eigendom van de broers Delebeque- over.
VICI is Latijn en betekent ik overwon. VĒNĪ, VĪDĪ, VĪCĪ (Ik kwam, ik zag, ik overwon) is een bekende Latijnse uitspraak van Julius Caesar, die hij deed in het jaar 47 v.Chr.
De firma werd in 1911 opgericht door de voormalig wielrenner Hilaire Lannoy (1887-1984). Hij begon in 1907 een rijwielhandel in Kortrijk, maar vanaf 1911 begon hij, na zijn wielercarrière, zelf fietsen te produceren onder de merknaam "Yonnal" (Lannoy omgekeerd). Tijdens de Eerste Wereldoorlog moest hij de productie stoppen door de materiaal schaarste. Na de oorlog nam de populariteit van het fietsen toe, waardoor Hilaire zelfs fietsen uit Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk moest gaan invoeren. In 1920 begon Lannoy ook bakfietsen te vervaardigen, die al de merknaam "NOVY" kregen. Vooral Britse fietsen hadden een goede naam, en rond 1930 was de merknaam al "verengelst" tot "The Yonnal". Rond die tijd verkocht Lannoy ook fietsen van FIAT, Torpille, Rapide en Curon.
ROODE LEEUW / RODE LEEUW/ LION ROUGE is een historisch Belgisch merk van fietsen en bromfietsen. De bedrijfsnaam was SA Lion Rouge, het was gevestigd in Kortrijk.
“The Arley” fietsen was één van de voormalige fietsfabrieken in Kortrijk, blijkbaar werden in die fabriek ook de Roode Leeuw/Lion Rouge fietsen geproduceerd. De fabriek lag op de hoek van de Kasteelstraat en Oude Kasteelstraat. Nabij de Leie, bevond zich gedurende 50 jaar de Roode Leeuw/Lion Rouge fietsfabriek. De bedrijfsnaam was SA Lion Rouge. Bij Lion Rouge maakte men in de jaren vijftig (waarschijnlijk alleen in 1953) bromfietsen met het bekende Ducati "Cucciolo"-blokje.
DE RODE LEEUW - LE LION ROUGE (BV)
Actief
Ondernemingsnummer: BE 0405.351.716
Adres: Monseigneur De Haernelaan 70, 8500 Kortrijk, West-Vlaanderen
Oprichting: 28-02-1925
Hoofdactiviteit: Vervaardiging van motorrijwielen, scooters en rijwielen met een hulpmotor
Maatschappelijke zetel: Monseigneur De Haernelaan 70, 8500 Kortrijk
De Rode Leeuw is gevestigd in Kortrijk en maakt deel uit van de Motorcycle Manufacturing Industry. Er zijn 2 bedrijven in de De Rode Leeuw corporate family.
CYCLES SPRINT en LIMBURGSE LEEUW waren een van de B-merken van SA Lion Rouge
PALMER --------Carlier A ----- Kortrijk/Courtrai ----- België
PALMER: Van het Midden-Engelse en Oud-Franse palmer of paumer , ontleend aan palme wat "palmboom" betekent. Palmer of Parmer was vaak een bijnaam voor iemand die op pelgrimstocht was geweest naar het Heilige Land en een palmtak meebracht als bewijs dat ze de reis daadwerkelijk hadden gemaakt.
THE MARSHAL …… Carlier A ……. Kortrijk/Courtrai …….. Belgique/België
The Marshal - cycles construction garantie
De naam van dit Kortrijkse fietsmerk verwijst vermoedelijk naar MARSHAL (Maarschalk) DOUGLAS HAIG. Hij was een belangrijke maar een controversiële Britse leider uit Eerste Wereldoorlog. In december 1915 volgde Haig veldmaarschalk Sir John French op als commandant van het Britse Expeditieleger. Tijdens het Honderddagenoffensief (Eindoffensief), dat begon in augustus 1918, speelde Haig een cruciale rol in deze campagne, hij profiteerde van de eerdere lessen uit de veldslagen van de Somme en Passendale. Het waren zijn troepen die naast Belgische- en Franse troepen de regio Kortrijk bevrijdden.
Op 14 oktober 1918, tegen de avond bereikten de Britse troepen de heuvels die ten zuiden van Wervik, Menen en Wevelgem lagen, verder naar het noorden veroverden de Britten Moorslede en kwamen ze aan voor Gullegem en Steenbeek. Belgische troepen aan de linkerkant bereikten Izegem, Franse troepen omsingelden Roeselare en nog meer Belgische troepen veroverden Kortemark.
Op 16 oktober veroverden de Britten de noordelijke oever van de Leie bij Harelbeke en hadden ze op verschillende plaatsen de rivier al overgestoken. De Britse oversteek van de Leie en de herovering van Kortrijk door het Tweede Britse Leger vond plaats op 19 oktober, dat leidde tot een Duitse terugtocht. Kortrijk was sinds 1914 eindelijk weer vrij, het einde van de oorlog was in zicht.
MARSHAL = Maarschalk (Lat. Marscalcus) is in verschillende landen de benaming voor een hoge waardigheid. In het bijzonder gaat het om de hoogste militaire rang, boven die van generaal. In sommige landen wordt die aangeduid als veldmaarschalk. Elders spreekt men van "maarschalk" gevolgd door de naam van het land (maarschalk van Frankrijk, maarschalk van Italië...). De militaire rang van maarschalk behoorde aanvankelijk tot de legers te land, maar in sommige landen is de rang ook in de luchtmacht ingevoerd. De rang van maarschalk is meestal uitzonderlijk verleend.
Sarcus werd geproduceerd door Ch. Lannoy in Kortrijk (Courtrai), volgens een lijst van Belgische fietsmerken. Ook in een andere overzichtelijke lijst van Belgische fabrikanten van 1953 wordt Sarcus vermeld onder hetzelfde – Ch. Lannoy, Courtrai.
SARCUS - Op het plaatje zien we de beeltrnis van Sarcus
Sarkis / Sarkus / Sergius – een Armeense/Byzantijnse heilige (Sint-Sarkis), soms ook gespeld als “Sarcus”.
Sarkis was een Griek uit Cappadocië in de Anatolische vlakte. Hij was een trotse, dappere christen en diende als officier in het Romeinse leger tijdens de regeerperiode van keizer Constantijn (ongeveer 337 n.Chr.). Sarkis' moed, kracht en dapperheid leverden hem de rang van generaal op. Sarkis gebruikte zijn machtspositie voor spirituele groei: hij trok van stad tot stad om het land te zuiveren van heidense afgoden, verkondigde het evangelie en bouwde kerken waar ooit heidense tempels stonden. Sarkis had een goed voorbeeld in de vroomheid van keizer Constantijn.
Wat de link is tussen de het Kortrijkse fietsenmerk Sabena en het voormalige Belgische luchtverkeer bedrijf is me momenteel niet duidelijk, info hierover zou welkom zijn!
Sabena NV (Frans: Société Anonyme Belge d'Exploitation de la Navigation Aérienne; Nederlands: Belgische Naamloze Vennootschap tot Exploitatie van het Luchtverkeer) was van 1923 tot november 2001 de nationale luchtvaartmaatschappij van België. Sabena had haar hoofdkantoor in het Sabena house op Brussels Airport.
NOVY -- Hil. Lannoy & Zonen—Kortrijk nu Kuurne -- België
NOVY is een Belgisch merk van fietsen, bromfietsen en motorfietsen en produceert tegenwoordig keukenapparatuur. De bedrijfsnaam was Ets. “Novy”, Hil. Lannoy & Zonen, Courtrai (Kortrijk), tegenwoordig Novy NV, Kuurne.
De firma werd in 1911 opgericht door de voormalig wielrenner Hilaire Lannoy (1887-1984). Hij begon in 1907 een rijwielhandel in Kortrijk, maar vanaf 1911 begon hij, na zijn wielercarrière, zelf fietsen te produceren onder de merknaam "Yonnal" (Lannoy omgekeerd). Tijdens de Eerste Wereldoorlog moest hij de productie stoppen door de materiaal schaarste. Na de oorlog nam de populariteit van het fietsen toe, waardoor Hilaire zelfs fietsen uit Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk moest gaan invoeren. In 1920 begon Lannoy ook bakfietsen te vervaardigen, die al de merknaam "NOVY" kregen. Vooral Britse fietsen hadden een goede naam, en rond 1930 was de merknaam al "verengelst" tot "The Yonnal". Rond die tijd verkocht Lannoy ook fietsen van FIAT, Torpille, Rapide en Curon. Rond 1928 werden er voor het eerst lichte motorfietsen geproduceerd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog lag de productie stil, en bovendien viel er een vliegtuigbom op het bedrijf. Na de oorlog kon Hilaire Lannoy de productie al snel weer opstarten. Vanaf 1965 legde het bedrijf zich toe op de productie van afzuigkappen, maar later volgde ook nog andere keukenapparatuur. Men bleef intussen, tot 2007, ook fietsen produceren. Novy was ook sponsor van amateur- en professionele wielerploegen.
In 1963 opende Daniël Carpentier zijn eigen fietsenwinkel. In 1992, zette zoon wijlen Filip op 18-jarige leeftijd zijn eerste stappen in de familiezaak, binnen de vijf jaar breide hij de fietshandel uit tot groothandel Formula Cycling BVBA.Hij bouwde zijn 'fabriek' aan de Bargiestraat in Ieper, een pand met ruim 8.000 m2 magazijnruimte en met een imposante showroom. Een tijdje later nam de NV Bike Trading het failliete fietsenbedrijf Minerva over en werd verdeler van onder meer de merken Minerva, Scoppio, Pure Passion, Pure Comfor, Be One, Jaguar en Scoppio (sportfietsen), Devron en Corwin (fietsen en e-bikes) en Plop, Maya en K3 (kinderfietsen). Anno 2017 is de NV Bike Trading met twintig werknemers uitgegroeid tot een succesvolle onderneming. Vandaag exporteert Minerva BT zijn fietsen naar vijftien landen. In april 2022 overleed zaakvoerder Filip Carpentier. Hij was de drijvende kracht achter de fietsengroothandel Minerva Cycling en de continentale wielerploeg Minerva. Minerva Cycling Team begon in 2022 met acht beloften en zes eliterenners.
Anno 2023 was Minerva Cycling met ruim twintig medewerkers uitgegroeid tot een succesvol bedrijf. Naast fietsen biedt Minerva Cycling ook een ruime keuze aan onderdelen, uitrusting en accessoires.
Minerva Cycling werd op 07 juni 2024 door de ondernemingsrechtbank failliet verklaard, twee jaar na dood van bezieler Filip Carpentier: 14 mensen verliezen baan. De firma had vijf vestigingen in Ieper, De Panne en Zedelgem.
Deze week (Februari ’25) zag ik dat er nog een breed gamma van Minerva fietsen verkocht word in de groothandel (Euroshop Kortrijk)
Poperinge is een stad in de Belgische provincie West-Vlaanderen en ligt in de streek West-Vlaams Heuvelland. Samen met de steden Veurne, Ieper en Diksmuide is de stad een regionaal en verzorgend centrum voor de regio Westhoek.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Poperinge, samen met Veurne, de enige Belgische stad die niet door de Duitsers werd bezet. Gedurende de oorlog van 1914-1918 werd Poperinge, of "Pops" zoals de Britse soldaten het noemden, door het Britse leger gebruikt als toegangspoort tot de slagvelden van de noordelijke Ieperboog. Het was een belangrijk spoorwegknooppunt achter de frontlinie en werd gebruikt voor de distributie van voorraden, voor het inkwartieren van troepen, voor het opruimen van gewonden en voor troepen die rustten van hun dienst in de voorste loopgraven. Duizenden troepen trokken op enig moment door dit kleine stadje.
Het centrale plein vormde het knooppunt van vijf hoofdwegen naar de stad en was daardoor constant druk met militair verkeer, militair personeel en burgers die in de stad waren gebleven. Vanwege het belang ervan voor de militairen achter de geallieerde frontlinies, werd de stad regelmatig beschoten door Duitse artillerie met lange afstand. Tijdens de Derde Slag om Ieper (31 juli - 10 november 1917) werden Poperinge en omgeving gebombardeerd door Duitse vliegtuigen. Sommige bommen kwamen terecht op de nabijgelegen Casualty Clearing Stations ( medische hulpposten).
De regio staat nu ook bekend om de hopteelt. Poperinge is ook de thuisbasis van het Nationaal Hopmuseum. Er zijn meer dan 800 verschillende soorten bier in België. Een van de beroemde lokale bieren is Sixtus, gebrouwen in de Sint-Sixtus abdij bij Proven, ongeveer 4 km ten noordwesten van Poperinge.
Het evenement, de driejaarlijkse Hoppefeesten brengen een hulde aan de plaatselijke hopteelt.
Belgische hop:
Eén van de belangrijkste grondstoffen bij de productie van bier is hop. Het gebruik van hop bij het brouwproces heeft een invloed op de bitterheid, het aroma, de smaak en de bewaring van bier. Reeds eeuwenlang wordt in België hop geteeld. Waar de teelt vroeger nog geografisch gespreid gebeurde, met als kernen de regio Asse-Aalst en de regio Poperinge, concentreert de Belgische hopteelt zich nu voornamelijk rond het West-Vlaamse Poperinge en in Wallonië rond Waasten, Maltonne en Vodelée. In België wordt er momenteel 181 ha hop verbouwd door een 23-tal hoptelers, waarvan 155 ha door 18 hoptelers uit de Poperingse regio.
Alle hop in België wordt geteeld op familiebedrijven die reeds generaties lang met veel liefde en vakkennis hop verbouwen. Hierdoor voelt de teler zich persoonlijk betrokken bij zijn eigen product en is hij terecht fier op het resultaat: Belgische kwaliteitshop.
Hop -- de plant:
Hop of hoppe (Humulus Lupulus) is de langste kruidachtige klimplant uit onze flora die meer dan 20 jaar oud kan worden. Ze overwintert met behulp van een wortelstok waaruit elke lente nieuwe stengels groeien. Ze behoort tot de familie van de hennepachtigen. De vrouwelijke en mannelijke bloemen komen op verschillende planten voor (tweeslachtige plant) en maken gebruik van de wind voor bestuiving. Het zijn uitsluitend de onbevruchte hopbellen van de vrouwelijke hopplant die als grondstof worden gebruikt bij de bereiding van bier. Deze bevatten een geel poeder (hopmeel) of lupuline dat aan bier een bittere smaak verleent en tevens dienst doet als natuurlijk bewaarmiddel. Hop wordt uitsluitend geteeld van de 35ste tot de 55ste breedtegraad, dit aan beide zijden van de aardbol. Wereldwijd wordt er meest hop verbouwd in Duitsland en de USA. België zelf behoort tot de kleinere hopproducerende landen, wat zich allesbehalve weerspiegelt in de excellente kwaliteit van de hop (‘small acreage, with high potential’ of ook wel ‘Belgian quality, your guarantee’). Meer nog, Belgische hop zorgt voor een uniek smaakpallet in bier, zodat sommigen zelfs over een terroir durven spreken.
Het ganse jaar door:
De wortelstok kan in de maanden december en januari genieten van de winterrust. Begin februari worden de overblijfselen van de plant van vorig jaar afgereden en wordt het veld klaargemaakt voor een nieuw seizoen. De hopdraad wordt vanuit de hopkooi bovenaan bevestigd aan de langsdraden en onderaan met een grondhaak vastgemaakt. Heel vroeg in het voorjaar ontstaan scheuten aan de wortelstokken. Daar er slechts drie à vier scheuten uit de wortelstok mogen doorgroeien, moeten de overige handmatig worden verwijderd. Deze hopscheuten zijn een heerlijke delicatesse en vind je vooral in de plaatselijke horeca. In maart en april worden de scheuten manueel rond een hopdraad gewonden. Eind juni, begin juli zijn deze rechts windende (met de zon mee) scheuten gegroeid tot een hoogte van ongeveer 7 meter met een groeisnelheid van gemiddeld 10 cm per dag; in gunstige omstandigheden zijn 25-30 cm per dag geen uitzondering. De onderste bladeren worden verwijderd.
Begin juli begint de bloei en moeten de planten heel nauwgezet opgevolgd worden en indien nodig behandeld worden tegen ziekten en plagen. Hop is zeer gevoelig voor echte meeldauw (witziekte) en valse meeldauw (peronospora ) of in de volksmond ook wel de hopplaag genoemd. Gelukkig krijgt elke teler ook een beetje hulp van insectenetende vogels en lieveheersbeestjes.
Eind augustus, begin september zijn de hopbellen rijp voor de pluk. Tot eind jaren vijftig werden de hopbellen met de hand geplukt, tegenwoordig gebeurt dit machinaal. Een speciale machine snijdt de ranken af in het hopveld; deze worden op een platte kar verzameld en naar het hopbedrijf gebracht.
Hopvariëteiten:
Het milde zeeklimaat en de vruchtbare zandleembodem in België vormen een ideale basis om een rijk palet aan hopvariëteiten uitstekend te laten gedijen.
De Belgische hoptelers bieden dan ook een uitgebreid aanbod hopvariëteiten aan, elk met hun eigen kenmerkende bitterheid en/of aangenaam aroma.
Elverdinge is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Ieper, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Tijdens de Eerste Wereldoorlog lag het dorp in geallieerd gebied, maar het werd vrijwel geheel verwoest, waarna het min of meer naar de oorspronkelijke situatie werd herbouwd
In 1901 trok het Amerikaanse circus Barnum & Bailey door Europa om ook in Roeselare halt te houden. Meer dan een eeuw geleden sloeg het grootste en wereldberoemde spektakelcircus Barnum & Bailey haar tenten op in de wijk tussen de Stationsdreef en de Handelstraat, dat was toen nog een moerasgebied. De landerijen tussen de spoorweg en de Handelstraat waren in die tijd eigendom van de familie Dewilde. Zij bewoonden het onlangs gesloopte kasteeltje in de Stationsdreef. De wijk heette toen De Kouters en bestond uit weilanden en boomgaarden.
In het kader van de eeuwfeesten was het Amerikaanse circus Bailey in België neergestreken. Vanuit Antwerpen trok het via Aalst, Gent en Ieper naar Roeselare. Op 13 november arriveerde het circus per spoor. Vier dagen daarvoor had het café op de hoek van de ,,Avenue de la Gare'' en de Zijstraat al een nieuw uithangbord aangebracht met Café Barnum erop.
The Greatest Show on Earth stond er op de Barnumaffiche en de Barnumreclame kon van start gaan. De opbouw van het circus trok veel nieuwsgierigen. Olifanten trokken de spoorwagons door de modder naar het circusterrein tussen de Stokerijstraat en het kasteeltje Dewilde. Daar verrezen drie tenten van elk vijfduizend vierkante meter groot. De Stationsdreef werd voor de gelegenheid elektrisch verlicht. De stoommachine van Barnum leverde de energie.
Na drie dagen trok PT Barnum verder. De zompige weiden bleven achter en waren voorbestemd om als fabrieksterrein te dienen. Dewilde sprak echter le beau monde van de stad aan om langs de Statiestraat kleine paleisjes te bouwen. Het feit om vanop het terras de stoomtreinen te zien, was toen nog een aardig verkoopargument. Zijn opzet slaagde en Barnum, zoals de wijk bleef genoemd worden, werd de sjiekste buurt van de stad. De komst van Hotel des Sports, met de prestigieuze tennisvelden die op zondag zelfs de Brusselaars lokten, zorgde ervoor dat heel wat rijke lui zich in Roeselare kwam vestigen. Er kwam een knechtenschooltje in '20 en in '35 richtte de superior van 't college er het eerste meisjeslyceum van het land op. Die school nam dit jaar trouwens officieel de naam ,,Barnum'' aan.
De wijk noemen ze in Roeselare in de volksmond nog steeds ,,Barnum'', maar slechts weinigen kennen de oorsprong van deze benaming.
Phineas Taylor Barnum (5 juli 1810 - 7 april 1891) was een Amerikaanse showman, zakenman en politicus die bekendstaat om zijn promotie van beroemde hoaxes en de oprichting, samen met James Anthony Bailey, van het Ringling Bros. en Barnum & Bailey Circus . Hij was ook een auteur, uitgever en filantroop , hoewel hij over zichzelf zei: "Ik ben van beroep een showman ... en al het vergulden zal niets anders van mij maken." Volgens Barnums critici was zijn persoonlijke doel "om geld in zijn eigen schatkist te stoppen". Het gezegde " er wordt elke minuut een sukkel geboren " is vaak aan hem toegeschreven, hoewel er geen bewijs is dat hij die uitdrukking heeft bedacht.
Dit Roeselaarse fietsenmerk werd vernoemd naar de reus die volgens overlevering ooit in Roeselare woonde en leefde. Hieronder twee versies van deze legende.
DE REUS ROLARIUS
Voeger woonde er in het brede rietveld de reus Rolarius. Deze reus bouwde een sterke burcht, met dikke wallen, brede grachten en een paar valbruggen op de oever van de Mandel. Bij het voorbijvaren eiste hij tol van de schippers. Op een keer kwamen de Romeinen bij hem aankloppen om hem te melden dat zij van Doornik naar Oudenburg trokken en onderweg een weg aanlegden: de Zeeweg. Dit zinde de reus wel en de Romeinse bevelhebber werd bij de reus een graag geziene gast die verscheidene keren terugkwam, vaak in het gezelschap van zijn dochter Carlotta, waarmee de reus na verloop van tijd ook huwde.
De reus en zijn vrouw werden zeer gelukkig en de reus beschermde de inwoners van Roeselare maar al te graag. Maar, hij eiste ook een wederdienst. Om de zes maand moesten de inwoners van Roeselare een kind afstaan, dat werd dan door de reus opgegeten. Na een lange tijd was twee kinderen per jaar niet meer genoeg voor de reus en eiste hij er nu elke maand één. Voor de inwoners van Roeselare werd dit toch te veel en de hoofdman van de stad besloot om zijn nood te gaan klagen bij een oude, wijze man die helemaal alleen in een stulp in het bos woonde. De wijze man kon hem echter geen raad geven en de hoofdman ging dan naar de kabouters. De kabouterkoning beloofde hem te helpen.De kabouterkoning begaf zich naar de reus en zei: "Jij bent de grootste, ik ben de kleinste en de kleinste nodigt de grootste uit voor een Dertiendag-feestmaal". Dertiendag was dertien dagen na het feest van de Winterzonnewende, de kortste dag van het jaar. Dus, de dertiendag verliet Rolarius zijn slot en trok naar de kabouters. Tientallen schotels met gebraden lammetjes en reebokjes werden op de tafel gezet en tien kabouters hadden hun handen vol om de wijnbeker van de reus te vullen. De reus liet de wijn smaken en dit tot hij dronken achterover in slaap viel. De hoofdman van de stad werd verwittigd dat hij nu met de reus kon doen wat hij wou. De hoofdman en zijn soldaten sleetpen de reus naar buiten. Met paarden en zeker met twintig man werd de reus naar de Mandel gebracht, daar sloegen ze met een hamer een wig in het hart van de reus en rolden hem daarna in het water. Roeselare was zijn kinderbeul kwijt en de rust keerde terug in de stad.
KEN JE HET VERHAAL VAN DE REUS ROLARIUS AL ? HET GAAT ALS VOLGT..............
Lang geleden was er een reus, hij heette Rolarius en werd geboren in 1324. Hij was de oudste inwoner van Roeselare. Hij trouwde met Carlotta Vulgo en samen kregen ze een zoon, Opsinjoorke. Samen woonden ze in het Gravenkasteel op de Mote ten westen van de Sint-Michielskerk van nu. Vanuit zijn kasteel beheerde Rolarius de scheepsvaart op de Mandel en beschermde hij de stad. Zolang hij in Roeselare bleef, was hij onsterfelijk. Het enige nadeel aan Rolarius? Hij at kindervlees ! Daardoor was iedereen bang van hem. Op de avond van Driekoningen besloten de Roeselarenaars dat het zo niet kon blijven duren. Om de Roeselarenaars te helpen, besloten de kabouters om Rolarius en zijn gezin uit te nodigen voor een feest in het bos, buiten Roeselare. Na veel feesten en drinken vielen de reuzen in een diepe slaap, waarop de Roeselarenaars de reuzen vastbonden op boomwagens en ze in de Mandel smeten. Het kasteel werd afgebrand, samen met een groot deel van het bos op de Mote. Sindsdien verbouwen de Roeselarenaars daar vruchtbare landbouwgrond.
SUPRA --- Declercq A. ----- Roeselare/Roulers ------ België
Balhoofdplaatje van fietsenfabrikant Supra uit Roeselare. Bovenaan het plaatje bevind er zich een wit tekstkader met de merknaam SUPRA. Centraal staat in een apart vlak het gekroond wapenschild van de Stad Roeselare afgebeeld.
THE DURA ---- Declercq ---- Roeselare/Roulers ---- België
Balhoofdplaatje van fietsenhandel The Dura uit Roeselare. Op het koperen plaatje staat bovenaan een leeuwenkop in profiel. Daaronder staat een tekstkader, in het kader staat in blauwe letters de merknaam ‘THE DURA’ op een witte achtergrond. Onder het kader staat een horizontaal siermotief met openstaande haken.
L. Devos Cycles / Devos Sport -------- Ardoye (Ardooie) --------------België
Léon Devos, geboren op 17 januari 1896 in Ardoye en stierf op 23 april 1958 in Ardooie, waar hij begraven ligt. Hij was een Belgische wielrenner en was beroepsrenner van 1919 tot 1927.
In 1919 won hij Luik-Bastenaken-Luik, in 1922 de Ronde van Vlaanderen en in 1924 het Vlaams Kampioenschap en de Drie zustersteden. Hij reed 1 keer de Ronde van Frankrijk, in 1926, hij eindigde op de 25e plaats. De 6e editie van de Ronde van Vlaanderen, die gewonnen werd door Léon Devos, werd verreden op 19 maart 1922, dit over een afstand van 253 km en met start in Gent en aankomst in Gentbrugge. De gemiddelde uursnelheid van de winnaar was 28,360 km/u. Van de 92 vertrekkers bereikten er 30 de aankomst.
Léon Devos had een fietswinkel op het marktplein van Ardooie. Later Devos Sport.
Ardoye (in het Nederlands : Ardooie ) is een gemeente gelegen op 4 km ten noordoosten van de stad Roeselare in de provincie West-Vlaanderen.
Albert "Berten" Sercu (Bornem, 26 januari 1918 - Roeselare, 24 augustus 1978) was een Belgische wielrenner die prof was van 1939 tot 1952.
Hij was zowel op de weg als op de baan actief. In 1947 won Sercu zilver op het wereldkampioenschap wielrennen op de weg in Reims, na Theo Middelkamp. Sercu verzamelde veel ereplaatsen, onder andere in Parijs-Brussel, het Belgisch kampioenschap op de weg, de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Tours en de Scheldeprijs. Daarnaast kon hij ook enkele belangrijke wedstrijden winnen. Zo won hij enkele etappes in de Ronde van België, in 1947 Dwars door Vlaanderen, de Omloop Het Volk en Nokere Koerse, en in 1951 werd hij Europees kampioen Ploegkoers op de baan.
Albert Sercu is de vader van Patrick, een van de grootste zesdaagse renners aller tijden, en ook de grootvader van wielermanager Christophe. In Roeselare is de Albert Sercustraat naar hem vernoemd. Wegens zijn inzet in de jaren zestig voor de herstelling van de openluchtvelodroom in Rumbeke werd deze eveneens naar hem vernoemd: de wielerpiste Defraeye-Sercu.
SERCU PATRICK - --- Rijwielen Albert Sercu (BERTIN)
Patrick Sercu (Roeselare, 27 juni 1944 – aldaar, 19 april 2019) was een Belgisch wielrenner en Olympisch kampioen.
De koersgenen had Patrick al mee, want hij kwam op 27 juni 1944 ter wereld als zoon van Albert of “Berten” Sercu die geen onverdienstelijk wielrenner was, zowel op de piste als op de weg. Patrick Sercu werd al op jonge leeftijd door zijn vader opgeleid als pisterenner. Amateurrenner Sercu mocht in 1964 naar de Olympische Spelen in Tokio. Deze werden een succes. Hij behaalde goud op de kilometer met vliegende start. Daarna behaalde hij in dezelfde discipline nog twee keer goud (1967 en 1969) en twee keer zilver (1965 en 1968) tijdens de WK’s voor profs.
Sercu zette de stap naar de profs bij de ploeg Solo-Superia en zou daardoor ook op de weg actief worden. Tot op het einde van de jaren 1970 zou hij de piste en de weg blijven combineren. Op het einde van zijn loopbaan zou hij zich steeds meer op de piste toeleggen.
Sercu startte zijn profcarrière bij Solo-Superia, maar zou regelmatig van ploeg veranderen. Zo reed hij in de Faema-ploeg van Eddy Merckx en voor Dreher. Zijn grootste successen op de weg haalde hij bij Brooklyn en Fiat. Na 1977 stapte hij over naar de ploeg van Marc Zeepcentrale en zou hij vooral nog op de piste actief blijven tot hij in 1983 op wielerpensioen ging.
Op de weg eindigde hij bij de profs 287 keer bij de eerste vijf. In 1970 viel Sercu een etappezege in de Giro te beurt, de eerste van in totaal dertien. In de Tour de France zegevierde de ras sprinter zes keer: drie keer in 1974 en evenzoveel drie jaar later. Op dertigjarige leeftijd maakte Sercu in 1974 zijn Tourdebuut, dat nadat Brooklyn hem op zijn aandringen voor de Tour had ingeschreven. In de derde etappe was het al raak, de vierde en de achtste volgden. Dankzij die vroege zeges pakte Sercu snel veel punten voor de groene trui. Een vierde plaats in de rit van Dieppe naar Harelbeke leverde hem zelfs een halve dag de gele trui op. Tijdens de slotrit, toen de Tour voor het laatst op de piste van het Parijse Vincennes eindigde, diende hij door een spurtincident met Gustaaf Van Roosbroeck zijn zege aan Merckx af te staan en kwam hij op plaats nummer drie terecht. Dat was wel voldoende om Merckx die zijn laatste Tour won, net van het groen af te houden. Drie jaar later zette Sercu in de Tourrit van Roubaix naar Charleroi een prestatie neer waarvoor hijzelf geen verklaring had. Van de 190 km reed hij er 176 in de aanval, om met meer dan zes minuten te zegevieren en een premie van ongeveer 2.500 euro te incasseren bij een tussensprint aan het Beursgebouw te Brussel, waar speciaal maar nutteloos een camera voor fotofinish was geplaatst.
De laatste overwinning op de weg was het criterium van Mortsel in 1982.
Met Eddy Merckx won hij in 1965 zijn eerste zesdaagse, nota bene in het Kuipke van Gent. Sercu en Merckx reden uiteindelijk 27 zesdaagsen, waarvan ze er vijftien wonnen.
Sercu vormde ook 21 keer een koppel met de Nederlander Peter Post, wat goed was voor veertien zegetuilen. In totaal betwistte de West-Vlaming 223 profzesdaagsen, met 57 verschillende ploegmaats. Hij won 88 keer, een record.
Sercu bleef na zijn wielercarrière in het zesdaagse circuit als directeur of (medeorganisator), uiteraard ook in het Kuipke, en/of vurig propagandist van het baanwielrennen. Hij zorgde achter de schermen ervoor dat zesdaagsen uitgroeiden tot een totaalspektakel.
1 - Balhoofdplaatje van wielrenner Albert Sercu. Op het koperen plaatje staat de afbeelding van ex-wielrenner Albert Sercu. Hij draagt een wit truitje en is afgebeeld op een rode achtergrond. De naam ‘SERCU’ staat in zwarte letters onderaan.
hoogte: 5.9 cm
breedte: 3.3 cm
diepte: 1 cm
materiaal: koper
opschrift: SERCU
Sercu
gerelateerde persoon: Sercu, Albert
2 - Balhoofdplaatje met de afbeelding van ex-Olympisch kampioen / ex-profwielrenner Patrick Sercu.
De Cycles Lion Victorieux werd blijkbaar gemaakt in België in de stad Thielt, (nu Tielt). Bepaalde bronnen suggereren dat Lion Victorieux samenwerkte met het Britse merk BSA. Doch die tijd kochten veel kleinschalige, 'ambachtelijke' fabrikanten over de hele wereld BSA-onderdelen en accessoires in om hun eigen fietsen te maken. Veel merken gebruikten BSA-kettingsets op hun machines als teken van een fiets van hoge kwaliteit. Via de BSA catalogi konden ze een fantastisch assortiment van BSA accessoires aankopen en zo fietsen in BSA-stijl kan produceren. We spreken over vele honderden fabrikanten. (meer info welkom)
Richard Depoorter (Ichtegem, 29 april 1915 - Wassen, 16 juni 1948) was een Belgische wielrenner. Hij was beroepsrenner van 1937 tot 1948. In 1943 en 1947 won hij Luik-Bastenaken-Luik en in 1946 behaalde hij het eindklassement van het "Omnium van de Weg" in Namen.
Hij stierf op 16 juni 1948 in de Ronde van Zwitserland nadat hij in een tunnel werd overreden door een volgwagen. Bij de autopsie werden meervoudige breuken en bandensporen op zijn lichaam vastgesteld. De volgwagen werd bestuurd door Louis Hanssens, en onder de passagiers was ook Lomme Driessens. De chauffeur werd later veroordeeld. De dood van Richard Depoorter is omgeven door mysterie.
Met een jaarlijkse koers, de Grote Prijs Richard Depoorter wordt zijn naam in Vlaanderen levend gehouden.
Geschiedenis
Richard Depoorter was een stille West-Vlaamse jongen uit Ichtegem met een opleiding tot banketbakker, zijn opleiding volgde hij in Roubaix. Dat laatste was zeker niet de aanleiding dat hij op de koersfiets stapte, maar het had gekund. Het was zijn dorpsgenoot en Flandrien Jules Vanhevel die in zijn gloriejaren de wielerkoorts deed ontvlammen bij Poorterke. Met vader ging hij naar de plaatselijke rijwielhandel Debou. Daar kocht hij zijn eerste koersfiets en stal onderweg ook het hart van de dochter. Op een verlofdag tijdens zijn bakkersopleiding nam hij deel aan een kermiskoers in Ichtegem en reed er met de besten naar de meet. Zonder enige ervaring was hij kansloos in de sprint en werd zevende.
Ongeveer gelijk met de opkomst van het nationaalsocialisme in Duitsland kreeg de carrière van Depoorter vorm. Belgisch kampioen bij de Junioren in ’35, een aantal ereplaatsen in 1938 bij de elite en niet te vergeten een huwelijk met Marthe Debou, de dochter van de fietsenmaker. Na zijn huwelijk werd hem het fietsenfabriekje “SUPER” (te Ichtegem) in de schoot geworpen, hij verdiende behoorlijk wat geld. Het leven lachte hem toe, maar …..
Mei 1940, de Tweede Wereldoorlog brak uit. Richard moest onder de wapens. Het dramatische verloop van de Duitse invasie is gekend, Richard kwam terecht in de slag om Oostwinkel, daar boden de Belgische eenheden drie dagen heftig weerstand tegen het dominante Duitse leger. Hij werd gevangengenomen en op transport gezet. De associatie trein was logisch, maar deze lading krijgsgevangenen werd ingescheept in de Rhenus 127, een binnenvaartschip. Ter hoogte van Willemstad in Nederland liep het schip op een Duitse mijn en zonk. Zo eindigde het leven van minstens tweehonderd van de twaalfhonderd opvarenden van de Rhenus. Enkele overlevenden slaagden erin de wal te bereiken en te vluchten, de overige gevangenen werden een dag later met een nieuw schip alsnog op transport gesteld. Onder hen ook Richard Depoorter. Na ternauwernood nog een treinongeluk overleefd te hebben nabij Koningsbergen kwam hij in 1942 terug thuis en maakte er voor het eerst kennis met zijn dochtertje Lilianne. Het was een fijn weerzien met zijn gezin. Kort nadien werd zijn tweede dochtertje Jeanette geboren.
Onder het motto Panem et Circenses (brood en spelen) probeerde de Duitse bezetter het volk tevreden te houden, er mocht volop gekoerst worden in Vlaanderen. Richard Depoorter stapte weer op de fiets en won in 1943 voor Briek Schotte en Stan Ockers, toch niet de minsten, Luik-Bastenaken-Luik. Met een tweede overwinning in La Doyenne in 1947 wist de bescheiden Depoorter de Belgische wielerbond te overtuigen om hem het jaar daarop mee te nemen naar grote buitenlandse rondes. Voor ’48 stonden de Ronde van Luxemburg (derde plek), de Ronde van Zwitserland en de Tour de France op zijn programma. Die laatste zou Richard niet halen.
Na drie etappes in de Ronde van Zwitserland 1948 stond Richard Depoorter tweede achter de Zwitser Ferdi Kübler. Die dag, 16 juni, reden ze van Thun naar Altdorf. De eerste bergetappe van deze editie, met onder meer de beklimming van de Süstenpas. Richard was van plan die dag zijn slag te slaan maar Kübler doorzag zijn tactiek. Kübler koos de beste verdediging en trok vanaf het startschot samen met Robic ten aanval. Op de top van de Süstenpas hadden achtervolgers Ockers en Depoorter nog maar een geringe achterstand van iets minder dan drie minuten op de koplopers en zetten alles – letterlijk alles, zal later blijken – op alles om er in de afdaling bij te geraken.
Vanaf hier wordt het verhaal mistig (in tegenstelling tot de omstandigheden op dat moment, want die waren goed: bewolkt maar droog). Naar verluidt schampte Depoorter een sneeuwwal en moest Stan Ockers wat lengtes toestaan. In een verslag staat te lezen dat bij deze aanvaring het stuur van Depoorter scheef sloeg en dat zijn remmen beschadigd waren. Om Ockers bij te halen en de achtervolging op Kübler en Robic te hervatten stortte Depoorter zich met een overdaad aan adrenaline in de afzink. Nabij het dorpje Wassen (broedergemeente van Ichtegem) moesten de renners door de onverlichte Scheitel-tunnel, in de tunnel lag ook nog een verraderlijke bocht. Met 70 per uur schoot Depoorter de donkere tunnelmond in. Aan de andere kant werd hij door verzorger Lomme Driessens en Francis Péllisier naar buiten gedragen. Dood! Amper 33 jaar, hij liet twee dochters en een zwangere echtgenote na.
Het politierapport beschreef het als een jammerlijk ongeluk. Koblet, de eerste renner die het ongeluk passeerde wist van geen auto. Onderzoek van de fiets indiceerde geen defect aan stuur of remmen. Willy Depoorter, de broer van Richard, sprak van een aanslag. De tubes rondom de wielen van zijn broer waren niet vastgelijmd. Zeer ongebruikelijk en levensgevaarlijk in een bergrit met afdalingen. Hij vermoedde een complot: Kübler moest winnen. De Belgen waren betrokken in dit complot. Willy eiste een lijkschouwing en de heropening van het onderzoek. Wat bleekt? Op de koerstrui van Depoorter stonden bandensporen. De lijkschouwing wees uit dat zijn broer was overleden aan de gevolgen van een ingedrukte borstkas. Richard Depoorter was in de tunnel overreden door zijn eigen ploegleiderswagen. Chauffeur en manusje-van-alles Louis Hanssens zweeg in alle talen. Lomme Driessens wist van niets: “Ik lag op de achterbank te slapen”! Bijrijders Jean Leuilliot (journalist) en Charles Smulders (zoon van de voorzitter Belgische Wielerbond) konden of wilden niet voor opheldering zorgen.
De uitvaart van Richard Depoorter zorgde in Ichtegem voor een nooit geziene volkstoeloop. Er werden over het drama tientallen liedjesteksten geschreven. Willy bleef bij zijn mening. Het was geen ongeluk, hield hij vol. Na 10 jaar procederen werd Hanssens veroordeeld tot 6 maanden gevangenisstraf voor “onachtzaamheid”. Hij zou zijn straf niet uitzitten en zelfs geen dag in het gevang doorbrengen. Kort voor hij achter de tralies moest overleed hij. De enige straf voor Lomme Driessens was een nieuwe bijnaam: Lomme de slaper. Normaal altijd een woordje klaar, maar zodra de naam van Richard Depoorter viel zweeg Driessens, en dat tot in zijn graf.
Op 16 juni 1998 – vijftig jaar na Richard Depoorters dood – werd in de tunnel op de Sustenpass een marmeren gedenkplaat te zijner ere onthuld. De tunnel heette sinds die dag de Depoorter-tunnel. Depoorters zoon Roland bezocht de plek regelmatig, als eerbetoon aan de man die hij nooit heeft gekend: hij kwam enkele maanden na het ongeluk ter wereld.
Het fietsmerk Richard Depoorter heeft Richard zelf niet gekend. Zijn fietsmerk was eigenlijk een soort postuum eerbetoon, het fietsmerk Super werd herdoopt tot fietsen DEPOORTER. De fietsen werden nog 35 jaar na het ongeval gemaakt en verkocht, toen niet meer met een koperen geëmailleerd balhoofdplaatje maar met een sticker, waar wel nog steeds het melancholisch portret van de renner op stond ( de officiële pasfoto die na het ongeval werd verspreid). De familie in Ichtegem besloot dus om de fietsen die tot dan toe “Super” geheten hadden naar hun betreurde schoonzoon te noemen. Omdat ze over de afzet nooit te klagen hadden, zijn ze er maar mee door gegaan.
Superia was een Belgisch merk van o.a. bromfietsen en fietsen, de bedrijfsleider was Remi Claeys (Zedelgem 29 september 1897 – aldaar 24 november 1974). Het merk was gesetteld in Zedelgem en Lichtervelde en kwam voort uit het bromfietsmerk Flandria, dit na een dispuut tussen de broers Aimé en Remi Claeys.
De tweede zoon van de Zedelgemse hoefsmid Ludovicus Claeys (1846-1913) richtte in 1897 het Rijwielenbedrijf Claeys op en liet het in 1906 over aan zijn broers Aimé, Alidor, Remi en Jerome. Zij gaven het op 13 augustus 1924 de naam VGN Claeys Gebroeders. Ze produceerden op artisanale wijze rollend speelgoed, kinderwagens, fietsen en bromfietsenn dat gebeurde onder het merk De West-Vlaamse Leeuw. Toen ze begonnen in de rijwielindustrie, introduceerden ze de merknaam Flandria. Buizen die een belangrijk deel waren, kochten ze bij derden.In 1949 richtte Remi zijn eigen buizenfabriek op en nam zo de toelevering in eigen handen. Tussen de spoorweg, het station en de Kortemarkstraat in Lichtervelde vond hij vrije percelen bouwgrond. Op 25 april werd het machtigingsbesluit voor de fabrieksbouw afgeleverd en kreeg hij ook de gemeentelijke goedkeuring.
Een ruzie met broer Aimé zorgde in 1956 voor een breuk in de Zedelgemse fietsenfabriek. De ontbinding van de VGN gebeurde op 3 november 1956. Daarna produceerde Aimé verder onder de naam "Flandria", terwijl Remi het type Flandria-bromfiets, de "Superia" als label gebruikte.
In het fabrieksgebouw in Zedelgem werden de poorten dicht gemetseld om zo het fabrieksgebouw op te delen in twee. Remi Claeys bouwde aan zijn deel een nieuwe fabriek en gaf ze de naam Superia. De fabriek in Lichtervelde bleef in zijn handen. Beide broers voerden een concurrentieslag in de rijwielsector. Wielercoryfeeën Briek Schotte, Walter Godefroot en Freddy Maertens maakten Flandria wereldberoemd. Rik Van Steenbergen, Eddy Merckx en Patrick Sercu koersten voor Superia. Als Rik Van Looy in 1963 zijn contract ondertekende met de wielerploeg Solo-Superia, was dat in aanwezigheid van de familie Claeys.
De feitelijke vennootschap van het echtpaar Remi Claeys en hun kinderen omvatte dus twee ondernemingen: de “Buizenfabriek Remi Claeys” in Lichtervelde en de “Superia” te Zedelgem.
Er waren nog banden tussen beide fabrieken, men kon in Zedelgem achterom van de ene fabriek in de andere.
In 1968 vormde de feitelijke vennootschap zich om van de “Buizenfabriek Remi Claeys” in Lichtervelde en de “Superia” in Zedelgem tot een naamloze vennootschap met de naam “Werkhuizen Remi Claeys” (in het Frans “Ateliers Remi Claeys”) met de maatschappelijke zetel in Lichtervelde, Kortemarkstraat 32.
Naast bromfietsen en fietsen werden er bij Superia ook triporteurs, kinderwagens en rollend speelgoed gemaakt zoals driewielers en trapauto's.
De fabriek bestaat nog en produceert o.a. verwarmingsradiatoren aan de Remi Claeysstraat in Zedelgem. De fietsafdeling bleef productief tot in 1987.Tot op heden maakt de Superia radiator afdeling onderdeel uit van de Vasco-Group.
Bron: Wikipedia
Balhoofdplaatje van fietsenfabrikant Superia uit Zedelgem. Het koperen plaatje wordt afgetopt door een kroon met rode accenten. Bovenaan bevindt zich op een wit tekstkader een opschrift met de merknaam in rode letters. Centraal staat er een witte driehoek afgebeeld op een donkerblauw vlak. Over de driehoek loopt een uitgestrekte leeuw. Onderaan bevat een wit tekstkader de naam van de vervaardiger, in rode letters. Er net onder is er een opschrift dat verwijst naar een plaatsnaam.
De historie van Flandria begon reeds in het begin van de 19de eeuw wanneer Alexander Claeys trouwde met iemand van de Dombrecht familie, die een smidse had in Zedelgem. In 1846 werd Louis Claeys geboren die als jonge twintiger startte met de productie van klein rollend speelgoed en kinderwagens maar ook een grote toekomst zag in de fietsindustrie met als uitkomst dat in 1896 zijn eerste fiets werd gelanceerd.
Deze fietsen kregen de merknaam Westvlaamsche Leeuw en in 1910 was het aantal verkochte fietsen al omhooggegaan tot 150 stuks. Na WOI steeg de vraag naar fietsen met als gevolg dat Aimé, zoon van Louis en de drijvende kracht achter de Westvlaamsche Leeuw samen met zijn broers Alidor, Rémi en Jerome, in 1924 de werkhuizen Gebroeders Claeys oprichtte die naast fietsen ook landbouwmachines vervaardigden. In 1927 werd het magische cijfer van 25.000 fietsen overschreden. In 1940 besloot Aimé Claeys om zijn fabriek te vernieuwen, daarbij veranderde hij de naam Westvlaamsche Leeuw in Flandria. Na WOII bleef de vraag naar fietsen stijgen en tegen 1952 werden jaarlijks zo’n 250.000 fietsen vervaardigd. Er werd ook een nieuwe fabriek gebouwd in Zwevezele en aan het gamma werden nu ook bromfietsen toegevoegd.
Alhoewel de zaken prima liepen boterde het al jaren niet meer tussen de broers Aimé en Remi en in 1957 escaleerde dit in een serieuze ruzie waarbij letterlijk een muur werd opgetrokken in de fabriek van Zedelgem.
Aimé ging vanaf dan verder met het merk Flandria wat nu A. Claeys – Flandria werd en Remi richtte het merk Remi Claeys – Superia op.
Beide broers bleven elkaar in deze periode fel beconcurreren, dat resulteerde in een hoge productie. In de jaren 70 vervaardigde Flandria maar liefst 450.000 fietsen per jaar naast bromfietsen, verwarmingstoestellen en grasmaaiers in 4 fabrieken: Zedelgem, Zwevegem, het Portugese Agueda en het Noord-Franse Warneton.
Zowel Flandria als Superia sponsoorden een professionele wielerploeg waarbij Flandria het meeste succes kende en tussen 1959 en 1979 maar liefst 70 klassiekers won, 2 grote Rondes en 2 Wereldkampioenschappen. In zijn 20 jarig bestaan maken de volgende kleppers deel uit van de Flandria ploeg: Leon Vandaele, Briek Schotte, Walter Godefroot, Eric Leman, Jempi Monseré, Erik en Roger De Vlaeminck, Joop Zoetemelk, Michel Pollentier, Marc Demeyer, Joachim Agostinho, Freddy Maertens, Jan Janssen, Herman Van Springel, Sean Kelly.
Flandria sponsorde in de jaren ’ 70 ook de jeugdrenners en amateurs van W.S.C. Torhout.
Er moet wel gezegd worden dat de Flandria koersfietsen niet konden tippen aan de kwaliteit van o.a. de Italiaanse merken. Het was toen ook niet zo ongebruikelijk dat heel wat renners van de Flandria ploeg met een fiets van een ander merk reden, de fiets in de Flandria kleuren spoten en er Flandria decals op kleefden. Dit alles gebeurde zonder medeweten van de directie van Flandria. Zo bestaat er het verhaal van Freddy Maertens die op een Italiaanse Gios reed maar Pol Claeys, de Flandria baas van toen, kwam er op uit en liet Freddy’s Gios in stukken zagen.
Vanaf eind jaren 60 van vorige eeuw begon de opkomst van koning auto wat ervoor zorgde dat de productie van zowel bromfietsen als fietsen geleidelijk aan daalde. In 1979 rolden er jaarlijks nog slechts 32.000 fietsen van de band. In 1981 ging de Flandria fabriek uiteindelijk failliet en hoe ironisch ook, Superia die toen al jaren geen fietsen meer produceerde, kocht het merk A.Claeys – Flandria op. De tussenmuur in de fabriek werd gesloopt en de fietsen werden voortaan gemaakt onder het merk Superia – Flandria. Enkele jaren later, in 1986 werd de productie van de fietsen echter definitief stopgezet en verkocht aan Arizona, onder leiding van Paul Seynaeve, een ex verkoopdirecteur van Superia. Dit was meteen het einde van het roemrijke merk met de rood – witte kleuren.
Het merk is, sinds het failliet gaan in 1981, een tijdje van de markt geweest, maar na een omzwerving via Groot-Brittannië is het merk sinds 2010 weer op de Belgische markt te zien.
Balhoofdplaatje van fietsenconstructeur Flandria uit Zedelgem. Het plaatje bestaat uit een wiel, met daarop een arend. Het wiel heeft een rode band. Over het wiel is er een wit tekstkader aangebracht, met in rode letters de merknaam ‘FLANDRIA’. Hier net onder loopt er een kleiner, zwart tekstkader met het opschrift ‘GEDEPONEERD MERK’. Het hechtpingat onderaan wordt geflankeerd door twee, kleine, rechthoekige vormen.
De Westvlaamsche Leeuw --1910 – Zedelgem ---België
In 1825 trouwde Alexander Claeys, van beroep smid, met een dochter van de familie Dombrecht. De familie Dombrecht bezat een smidse in Zedelgem en Alexanders bruidsschat was die smidse. Hij startte zijn eigen bedrijf. Zijn zoon Louis begon landbouwwerktuigen te maken en in 1896 werd de eerste fiets geproduceerd.
Louis Claeys had zeven kinderen waarvan er één, Aimé, de drijvende kracht zou worden achter het latere merk Flandria. Samen met zijn broers en zussen koos Aimé voor de naam DE WESTVLAAMSCHE LEEUW. Tegen 1910 hadden de Claeys 150 fietsen verkocht. De fiets werd het favoriete vervoermiddel voor de werkende man.
Na de Eerste Wereldoorlog, in 1924, richtten de vier gebroeders Claeys: Alidor, Aimé, Remi en Jerome de Werkhuizen Gebroeders Claeys op. Deze werkhuizen moeste dienen voor de productie van fietsen en andere producten. In 1927 had het nieuwe bedrijf meer dan 25.000 fietsen geproduceerd.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog besloot Aimé om met behulp van nieuwe technologieën de fabriek en de productietechnieken te moderniseren. In 1940 veranderde hij de merknaam van de fietsen, i.p.v. DE WESTVLAAMSE LEEUW werd het nu FLANDRIA. Direct na de oorlog kocht Aimé moderne machines uit Amerika en Engeland en vanaf dat moment werd er jaarlijks nieuwe apparatuur aangevoerd, wat resulteerde in een toenemende efficiëntie en productie. De vraag naar fietsen nam toe en om aan de vraag te voldoen werd er in Zwevezele een tweede fabriek gebouwd. In 1952 verkocht het bedrijf jaarlijks meer dan 250.000 fietsen. Ook bromfietsen werden aan het Flandria-assortiment toegevoegd en in het eerste productiejaar werden er meer dan 25.000 verkocht.
DE WESTVLAAMSCHE & DE WESTVLAAMSE
Op 1 september 1934 voerde men de vernieuwde spelling van de Nederlandse taal in: De palato-alveolaire klank aan het eind van veel woorden op -s was sinds het Middelnederlands uit de gesproken taal verdwenen, en werd nu ook niet meer geschreven, bijvoorbeeld in visch en mensch. Hierdoor verdwenen sommige verschillen, zoals tussen as (spil) en asch (verbrandingsrest) en tussen wassen (groeien) en wasschen (schoonmaken), verschillen die in het Duits en Engels nog bestaan.
oo en ee aan het einde van open lettergrepen (zoo, heeten) veranderde in o of e, behalve ee aan het einde van een woord (zee).
Rijwielen De Vos Fietsen had twee logo's, eentje met een vos en eentje met twee handen in elkaar. Devos was een klinkende naam in wielermiddens. In 1955 was er zelfs even een ploeg, Devos Sport, met onder meer Robert Nolf in de rangen. Rik Van Steenbergen en Rik Van Looy waren er zelfs ooit klant.
Main d’Or (in het Vlaams Gouden Hand) was een fietsenmakerij van Jules Versaevel in de Gouden Handstraat te Brugge. Omstreeks 1935 werd het merk Main d’Or overgenomen door Kessels in Oostende. Kessels liet zijn koerskaders bouwen door Van Eenooghe.
L' ISARD ---- Proot R. ------ Brugge/Bruges ---- België
L'isard ou izard (Rupicapra pyrenaica) = De Pyrenese gems, dit is een zoogdier uit de familie der holhoornigen (Bovidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Karel Lucien Bonaparte in 1845. In het Frans en Spaans wordt gewoonlijk de naam 'Isard' respectievelijk 'Isardo' of 'Rebeco' gebruikt. De Pyrenese gems komt voornamelijk voor in de Pyreneeën van Spanje, Frankrijk en Andorra.
VENISE DU NORD W-VI. Rijwielgroothandel Brugge/Bruges
De term Venetië van het noorden verwijst naar verschillende steden in Europa die veel kanalen hebben, waardoor ze veel lijken op de Italiaanse stad Venetië, dat bekend staat om zijn vele kanalen, waaronder het Canal Grande. Een van die steden is Brugge.
Balhoofdplaatje van fietsenhandelaar Rijwielen A. Van Raepenbusch uit Brugge. Het koperen plaatje heeft een omranding van goudkleurige krullen en siermotieven allerhande. De motieven hebben een zilverkleurige achtergrond. Centraal is er een rood vlak, met bovenaan opschrift ‘RIJWIELEN’ in gouden letters. In het midden is er een zilverkleurig vlak met bovenaan een rode kroon met gouden accenten. Eronder staan in rode letters de initialen ‘AVR’. Onderaan staat in het rode vlak merknaam ‘A. VAN RAEPENBUSCH’ en plaatsnaam ‘BRUGGE’ in gouden letters onder elkaar.
hoogte: 6.9 cm
breedte: 3.9 cm
diepte: 1.6 cm
materiaal: koper
opschrift: RIJWIELEN
opschrift: AVR
opschrift: A. VAN RAEPENBUSCH KOERS. Info: Museum van de Wielersport
Van Ventura via Venturelli naar Scatto (Roeselare)
Een bekende Belgische fietsenproducent is de BVBA Bonaventure die bekend is voor de fietsen van het merk Ventura, Venturelli en Scatto. Ventura is al een tijdje verdwenen maar Venturelli en Scatto bestaan nog steeds.
1925: Jules Bonaventure
Ventura werd opgericht in 1925 in Veurne door Jules Bonaventure en is ondertussen al aan de 4de generatie toe. Er reden zelfs twee professionele wielerploegen in de jaren 60 op een Ventura: In 1968 Etalo – Ventura en in 1969 Etalo – Sikiri – Ventura met telkens Jozef Braeckevelt als ploegleider.
Ventura werd Venturelli
Eind jaren 70 veranderde Ventura in Venturelli dit naar aanleiding van de trend dat hoe meer een racefiets Italiaans klonk hoe populairder ze was en hoe beter het merk verkocht. Wist de familie Bonaventure dat er in de jaren 60 een Italiaanse wielrenner met de naam Romeo Venturelli bij de profs rond reed? Heeft de naam er iets mee te maken of is ze puur afgeleid van hun familienaam Bonaventure?
De Venturelli racefietsen en dan vooral de lijn Corso waren enorm populair in de jaren 80 en 90, vooral omdat het een zeer degelijke fiets was met een zeer goede prijs kwaliteit verhouding.
In 1981 werd het bedrijf opgesplitst door Jules’ 2 zonen: Gilbert en Roger. Roger bleef in Veurne en specialiseerde zich in het lakken van frames terwijl Gilbert met Venturelli verhuisde naar Roeselare. Al vlug werd het pand in Roeselare te klein met als gevolg een nieuwe verhuizing in 1992, ditmaal naar Hooglede Gits waar Venturelli nu nog steeds aanwezig is. Ook de lakkerij bestaat nog steeds, deze is nu in handen van Johan Bonaventure.
Aanvankelijk werden de stalen frames in de fabriek zelf gemaakt en vervolgens verdeeld naar de fietsenmakers. Met de opkomst van de aluminium fietsen werd de productie stil gelegd en werden de frames aangekocht in China en Taiwan. Dit is nu nog steeds het geval.
De Venturelli racefietsen hadden een typisch kleurenschema waardoor je ze praktisch dadelijk herkent.
Balhoofdplaatje van fietsenfabrikant Cycles Emperal uit Oostende. Het koperen plaatje heeft als omranding een sierlijst. Het plaatje zelf bestaat verder uit een witte band dat fungeert als tekstkader, met boven- en onderaan een opschrift. Centraal loopt er een rood tekstkader over de breedte van het plaatje, met daarin de merknaam in witte letters. Het plaatje heeft een donkerblauw, cirkelvormig vlak als kern.
Het woord littoral kan zowel als zelfstandig naamwoord als als bijvoeglijk naamwoord worden gebruikt. Het is afgeleid van het Latijnse zelfstandig naamwoord litus, litoris, wat "kust" betekent. (De verdubbelde t is een laatmiddeleeuwse innovatie en het woord wordt soms gezien in de meer klassiek ogende spelling litoral.)
In het Engels: The littoral zone, ook wel litoral of nearshore genoemd, is het deel van een zee, meer of rivier dat dicht bij de kust ligt.
Het litoraal of soms in engere zin, de getijdenzone, is het gebied in de buurt van de kustlijn van een zee of een meer. De schaal van dit gebied kan afhankelijk van de omgeving uiteenlopen van enkele meters tot enkele kilometers.
Het litoraal kan worden onderverdeeld in drie zones:
-Supralitoraal, ook wel spatzone genaamd: vanaf de hoogwaterlijn landinwaarts. Dit deel krijgt meestal alleen opspattend zeewater en komt alleen onder water te staan bij hoog springtij en stormen.
-Mediolitoraal of intergetijdengebied: de getijdenzone in eigenlijke zin tussen de laag- en de hoogwaterlijnen.
-Sublitoraal of infralitoraal: het gebied onder de laagwaterlijn dat in principe altijd onder water staat en tot aan de continentale helling doorloopt.
Ik ben Delameilleure Philippe
Ik ben een man en woon in Preshoekstraat 145 - 8510 Marke - België (België) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 27/09/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wielrennen - Verzamelen van fietsmerkenplaatjes (balhoofdplaatjes) .
Ik ben Delameilleure Philippe
